23/11/2024
(όνειρο) να βλεπω το σχολείο ή κάποιο μέρος που μοιάζει με αυτό. μαθήματα - σχολικές αίθουσες - διαλείματα - πράγματα κλασσικά. κάπνιζα πάρα πολύ. μερικές φορές κρατώντας από δύο τσιγάρα στο στόμα. συχνά τα τσιγάρα ήταν τρύπια ή όχι καλά στριμμένα, και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατώ τις τρύπες κλειστές με τα δάχτυλα. υπήρχε μια όμορφη κοπέλα, και μου έλεγε για τον θυμό της για τον πρώην σύντροφό της. εκείνος ήρθε μετά από λίγο. οι δυό τους μπροστά σε όλους είτε τσακονόντουσαν ή μετάνιωναν για τις πράξεις τους (δεν καταλαβαίνω τι γράφω ακριβώς, καθώς αντιγράφω αυτό το όνειρο από ένα πρόχειρο). εγώ δεν πρόλαβα να εκφραστώ. μέσα μου ζήλευα την κατάστασή τους. μετά αυτοί οι δύο μαζί μας είπαν πως εκείνη είναι έγκυος. εκείνη του μιλούσε για την ανασφάλειά του, ενώ εκείνος φαινόταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. στο τελευταίο διάλειμα μια γυναίκα νάνος ερχόταν και έφευγε και παραπονιόταν ότι είχε μαζέψει όλα τα χαρτιά για την υπόθεση της μητέρας της αλλά όλα πήγαν στράφη και έκανε τζάμπα κόπο.
23/03/2025
(πραγματικότητα) είναι κυριακή σήμερα. ξύπνησα όχι ακριβώς αργά αλλά ούτε και νωρίς. θα κοιμόμουν παραπάνω εαν δεν με ξυπνούσε το γατούκι μου. όπως αρμόζει σε γατιά, σε τέτοιες φάσεις είναι εκνευριστικά επίμονο. κάποιος πάλι άναψε κάρβουνα κάτω στον κήπο της πολυκατοικίας και προβλέπετε να ψήσουν κάτι. όταν ανάβουν τα κάρβουνα μπαίνει όλο το ντουμάνι μέσα στο σπίτι και αν δεν προλάβω να κλείσω τα παράθυρα ("... τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια...") μετά κάθομαι σε ένα ντουμανιασμένο σπίτι με κλειστά παράθυρα και με πιάνει πονοκέφαλος (γι' αυτό πρέπει να είμαι πάντα οσφρυτερός και σε επιφυλακή - ούτε ο γάτος πιάνει την πρώτη μυρωδιά της καύτρας)
οι λέξεις που χρησιμοποιώ συχνά είναι λανθασμένες. πλέον το κάνω και στα ελληνικά και στα ρώσικα. η cute ατέλεια που έχει συνέχεια και κάποια στιγμή φτάνει σε σημεία στήξης (σε τοίχο) και σε απρόσμενη ανάγκη να βρίσκω αυτόματο διορθωτή κειμένου. θα το ψάχνω και θα το βρίσκω αιώνια και θα είμαι τόσο δυσνόητος (χωρίς όμως να φτάνω ποτέ ούτε κοντά φυσικά σε επίπεδα ποιητικότητας και ποιοτηκότητας εκείνων των συνδυασμών των λέξεων) σαν τους στίχους των μυθικών "διοδίων" του σταύρου σιόλα, πόλι κυριάκου και φωτεινής βελεσιώτου (και λοιπών θα μπορούσα να πω αλλά ήδη το συμπλήρωσα) (θα μπορούσα να αφαιρέσω το κείμενο της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά γιατί να το κάνω; ) (θα μπορούσα να παραλείψω την εξήγη της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά, και πάλι, γιατί να το κάνω; ) (2013 ηταν η χρονιά των "διοδίων" - εγώ όμως τότε ούτε καν υποπτευόμουν τ-ί-π-ο-τ-α).
είναι μαγικά τα "διόδια" και μαγικά και "τα ανείπωτα" του ζερβουδάκη. γιατί τα ανακαλύπτω όλα μόλις τώρα; συνειδητοποιώντας την μικρότητά μου σε όλα τα επίπεδα (σεμνέ μου αγόρι, μα ξέρεις πως σε όποιον το πεις θα σου πει πως δεν πρέπει να είσαι καλά - θα ξέρεις όμως μέσα σου πως μέσα σου πάντα θα το αντικρούεις και δεν θα πιστεύεις ποτέ στα λόγια των άλλων). χθες πέρασα από το λουτράκι, πέρασα και από τα διόδια, ευχαριστήθηκα ταξίδι αλέ ρετούρ με το ΚΤΕΛ, ατέλειωτες ματιές στα παράθυρα, σε σπιτάκια μικρά ανάμεσα στα δέντρα και θάμνους, ... δυστυχώς πολλές φορές δάση νεκρά και κατακαμμένη γή που γίνεται και αυτό μια κανονικότητα και ένα δάσος που απλά θα το λέμε Δάσος Νεκρό, σαν την Νεκρή Θάλασσα.
έχω πάρει ένα δρεπανοκατσάβιδο της bosch, εκείνο το αγαπημένο σαν αυτό που είχε ο πατέρας μου. το πήρα γιατί θέλω να φτιάξω δύο τρύπες στην κιθάρα την κλασσική για να κρατιέται με δύο βίδες ο κάτω καβαλάρης. ή τέλος πάντων εκείνο το εξάρτημα στο οποίο στηρίζεται ο κάτω καβαλάρης και από το οποίο περνιούνται και στερειώνονται οι χορδές. το κόλλησα άτεχνα με μια κόλλα που βρήκα κάπου στο σπίτι, και τώρα θα το τρυπήσω κιόλας, οπότε θα είναι όλο ένα θαύμα μαστορικής τέκνης. αλλά τέλος πάντων ότι ξεκινάμε, πρέπει να το τελειώνουμε, και ας είναι σαν το ανάποδο γαμώτο.
ανακάλυψα όμως ότι έχω μόνο κάτι τρυπάνια για τούβλο και σοβά, τα οποία δεν κάνουν τίποτα στο ξύλο που θέλω να τρυπήσω - κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ τι είναι το ξύλο που θέλω να τρυπήσω, και πως δεν φανταζόμουν πως υπήρχαν τέτοια ανθεκτικά και σκληρά ξύλινα υλικά. (αλήθεια, άντε πάλι που να με κολλάει στον τοίχο (με σφυρί ή με τρυπάνι; ) η δαιδαλώδης και τανταλώδης* ερώτηση - είναι η σάννυ μπαλτζή άτομο ή συγκρότημα; ή ή το (they/her? ) * (από το Wikipedia - Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η λέξη Τάνταλος προέρχεται από τη λέξη ταλάντατος, που σημαίνει «πολύ βασανισμένος»)
λοπόν ανακάλυψα πως δεν έχω κατάλληλα τρυπάνια και μου έχουν τελειώσει τα χρήματα ως το τέλος του μήνα (όχι ακριβώς - αλλά σίγουρα εκείνα που είχα για ξόδεμα για τον εξοπλισμό του φαντασιακού μηχανουργείου μου). όμως βρήκα πολύ καλή χρήση στο κουτί του τρυπανιού που είναι ένα πράσινο πλαστικό πράγμα - το βάζω απο κάτω από το λάπτοπ μου και πλέον μπορώ να το δουλεύω από τα γόνατα, πράγμα που κάνω και αυτή την στιγμή. είναι πολύ βολικό τώρα που πιάνεται ο ποπός μου από το συνεχόμενο καθισιό λόγω της δουλειάς μου και της παρακμιακής περιόδου που περνώ (δυστυχώς πιάνεται και σε καναπέ που κάθομαι τώρα.. με άλλα λόγια, δεν υπάρχει σωτηρία, Φωφώ, σήκω και περπάτα και κάνε την ζωή σου μια βόλτα και ένα τσιφτετέλι)\
έχω άλλο ένα μεγάλο σημείωμα στο πρόχειρο, αλλά νομίζω για σήμερα φτάνει και αυτό που έγραψα με γνωστό γαμψό μου τρόπο. το σπίτι ακόμα μυρίζει ντουμάνι, και ούτε καν μου φτάνει η τσίκνα του καμμένου λίπους, και ας πούμε πως δεν είμαστε βήγκαν για όλους τους λάθος λόγους του κόσμου (για τον ίδιο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους και ας τρώμε ζωντανά που πονάνε σαν κι εμάς και γεννιούνται και πεθαίνουν σαν κι εμάς - για τον ίδιο λόγο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους που ζούμε σε μια κοινωνία καπιταλιστική και ας την συγκρίνουμε με αγγέλες λύκων που δεν κοιτάμε τα δικά μας τα μούτρα καλύτερα και οι λύκοι μας μάρανε...)
μήπως δεν υπάρχουν λόγοι σωστοί; και όταν πας να δικαιολογήσεις κάτι με έναν αριθμό από λόγους, αυτοί οι λόγοι είναι λάθος εξαρχής; γιατί αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να τους βρεις; να τους πεις.. για να σε καταλάβει κάποιος; αχ άντε πάω να φύγω να προλάβω μην με καταπιεί η χοάνη της ματαιότητας.