έκανα ένα φοβερό αναγραμματισμό για το οποίο πρέπει να συγχαρώ πραγματικά τον εαυτό μου. ο αναγραμματισμός είναι pagackes αντί για packages. (μπορεί να μην σας φαίνεται πολύ αστείος, εμένα όμως παραμένει να με διασκεδάζει πολύ)
όταν ήμουν μικρό παιδί, έγραφα στα πρωτοσέλιδα των αυτοσχεδίων ημερολογίων μου πράγματα όπως : "καινούργιο κεφάλαιο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας", ανάμεσα σε άρθρα για τους Pink Floyd και Ace Of Base, κομμένα από τα νεανικά περιοδικά της εποχής (ένα τέτοιο άρθρο έχει μείνει για τους P.F. το οποίο στο πίσω μέρος της σελίδας είχε μια αφίσα A.O.B.)
τώρα θα γράφω "καινούργιο κεφάλαιο στην παρακμή της προσωπικότας" - αφήστε που έμαθα πρόσφατα και για το λούμπεν προλεταριάτο και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν είμαι ή δεν είμαι ένα τέτοιο (ένα απ' αυτά) γιατί πολύ ποπ ακούω. και επίσης είμαι ένας μικροαστός που έχει χάσει την συνείδηση της ταξικής του ταυτότητας (;) (του προλετάριου) (μιμώντας την αστική τάξη; ) άσε ένα μεγάλο μπέρδεμα. σαν την μαρίνα κουντουράκου νιώθω και πάλι.
δεν είναι κακό το λούμπεν. δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι κακό όταν είναι μέρος της ύπαρξής σου. γεννήθηκες με αυτό, πως το λένε...
τι έχω σημειώσει στο σημειωματάριό μου τις τελευταίες μέρες;
πως ακριβώς λειτουργεί και γιατί χρειάζεται το conditioner μαλλιών; (εξακολουθώ να μην γνωρίζω)
μπορείς να πάθεις σοβαρή ζημιά από κρότου λάμψης (εκτός από το να χάσεις την ακοή σου); (αυτό ίσως να το γνώρισαν αρκετοί την Παρασκευή στην διαδήλωση για τα Τέμπη όπου έγινε πάλι μπάχαλο - συνοδευτικό της (αφορμής που δεν χρειάζονται) οι μπάτσοι να ρήξουν τα παιχνίδια τους
το Σάββατο που βγήκα βόλτα, συνειδητοποίησα ότι δεν την ευχαριστιέμαι και τόσο πολύ. παλιότερα έβγαζα λίγο το άχτι μου περιπλανώμενος σε σοκάκια αυτής της πόλης. τώρα σαν να έχουν χάσει το ενδιαφέρουν τους για μένα. δεν τα ενδιαφέρω πια, πως το λένε.. τι είχα και τι έχασα; ένας αχταρμάς και μια ψυχεδέλεια, κυρίες και κύριοι. κάπως έτσι "θυμήθηκα την βόλτα σαν την άδικη κατάρα που έκανα όταν ζούσα με γωνείς και μετά με την μητέρα μου, και πιο πρόσφατα, όταν ερχόταν κάποια στιγμή επίσκεψη η μητέρα μου σπίτι και (τεχνικά εξακολουθώ να ζω με την μητέρα μου, απλώς δεν ζει σε αυτό το σπίτι εκτός από κάποιες σπάνιες επισκέψεις για κάποιες μέρες) - πήγαινα λοιπόν κάτι τέτοιες μέρες βόλτες και δεν ήθελα καθόλου να γυρίσω. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω επειδή ξέρω πως με περιμένει ένα άδειο σπίτι. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω σπίτι επειδή ξέρω ότι σε αυτό το σπίτι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι. ε ξέρετε τι συνειδητοποίησα. πως το τελευταίο πράγμα μου είναι πιο οικείο. είναι σχεδόν το safety zone μου, και αυτό που έμαθα να είναι η κανονικότητα για μένα. έγραψα "πως είναι μια κατάσταση περίεργη και όμως όλη δική μου. τώρα που έχω ένα άδειο σπίτι στο οποίο μπορώ να γυρίσω ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ευχόμουν να μην το είχα και να εξαναγκαζόμουν να τριγυρνάω στους δρόμους γιατί 'αγαπώ την ξενητιά και το να φιλοξενούμαι....'"
κάπως σχετικά επίσης σημείωσα, με άλλη αφορμή, ότι ίσως να είμαι "πιο λειτουργικός", ή "λειτουργώ" μέσω των εξαναγκασμών, γιατί μου προσφέρουν μια ασφάλεια του τετελεσμένου πεπρωμένου μέσα από αυτή την ανασφάλειά του. καλά το είχε καταλάβει μια ψυχή πως ήθελα να μου δίνουν δουλειές και αποστολές, και ας το αρνιόμουν. και ας το αρνούμαι και τώρα. καλά εννοείται πως θα ήθελα να είχα δουλειές να κάνω, αρκεί να ήμουν κοντά της. ίσως να ψιλογκρίνιαζα ή να αισθανόμουν έμπρακτη ανασφάλεια - αλλά ίσως βαθύτερα μέσα μου να υπήρχε μια καλύτερη τάξη και ηρεμία.
λίγο πιο μετά το Σάββατο καθώς γυρνούσα, κάθησα για να τελειώσω την μπύρα μου στο Σύνταγμα, με την επίγνωση της βαριάς προηγούμενης μέρας όπου στο Σύνταγμα και πέριξ δεν έπεφτε καρφίτσα για την μεγαλειώδης διαδήλωση για τα Τέμπη. κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα την φυλλωσιά των δέντρων που με περιστοίχιζαν. θυμήθκα πως κοιτούσα τα δέντρα, αλλά και γενικά τα γύρω μου πράγματα, όταν ήμουν μικρός. ίσως να υπήρχε μια μαγικότητα σε αυτό καθώς όλα μου φαινόντουσαν πιο μεγάλα. και τα δέντρα ήταν πιο μεγαλειώδη και παράξενα, αξιοπρόσεκτα, με τα χιλιάδες φύλλα να σχηματίζουν περίεργους επαναλαμβανόμενους σχηματισμούς (η άτεχνη ελληνική μετάφραση της λέξης pattern). μου ήρθε λίγο η αίσθηση εκείνη από παλιά, το μεγαλείο που αισθανόμουν έτσι κοιτώντας τα δέντρα όταν ήμουν μικρός. τα δέντρα του χειμώνα, χωρίς φύλλα και το χιόνι πάνω τους, ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. οι λεύκες που υπήρχαν πολλές στην πόλη μου. επίσης όταν ήμουν μικρός είχα περισσότερο θάρρος να σκεφθώ πιο αδέσμευτα, πιο απλά ίσως - ίσως όλοι κάπως έτσι είμαστε μικροί και σκαλώνουμε μεγαλώνοντας, μερικοί. αισθανόμουν περισσότερη ασφάλεια (άγνοια κινδύνου) και μπορούσα να σκεφθώ πιο αφελώς και πιο "μεθυσμένα" χωρίς να χρειάζεται να πιω κανένα αλκοόλ. λέω τώρα, αμπελοφιλοσοφώντας.
ένα επίσης χαρακτηριστικό πράγμα στους δυό ξένους είναι το πόσο ανυπόμονα χτυπούν τα κουδούνια στις πόρτες. γενικά μεγάλο μέρος αυτής της σειράς είναι το κουδούνι της πόρτας. επίσης κάτι ωραίο που είπε η Ντένη κάποια στιγμή στο επεισόδιο που έβλεπα τώρα είναι κάτι του στυλ - "δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα (ή πολυτέλεια; ) από το να έχεις πολλές δουλειές, και να διαλέγεις να μην τις κάνεις"
... (αλήθεια, τουρκεμένη είναι ας πούμε κατακτημένη από τούρκους; ) (το παρακάτω ήταν και το τραγούδι της ημέρας στην εφ.σύν. κάποτε τον νοέμβριο του '23)