ιατροκί

την προηγούμενη μέρα είχα δει όλα τα σόγια (beans), ξεκινώντας από τον πατέρα μου που δεν ήταν καλά, αλλά δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο τον είχα δει εκτός ονείρου και λίγο πριν μας αφήσει. με αφηνε να του βοηθάω να σηκώνεται και ένιωθα ότι actually μπορούσα κάπως να τον σηκώνω (στην πραγματικότητα δεν μπορούσα καθόλου να τον σηκώνω όταν τον είδα άρρωστο). μετά είδα την γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς που δεν θυμάμαι τι κάναμε. και την μητέρα μου είδα, νομίζω. σε αυτή την γιαγιά έμενα πολύ συχνά όταν ήμουν παιδί. μερικές φορές νιώθω ότι με μεγάλωνε εξίσου ως προς τον χρόνο με την μητέρα μου. ήταν η γιαγιά που θυμόμουν την μυρωδιά στα σεντόνια που κοιμόνουν ανάμεσα σε εκείνη και τον παππού. ήταν η γιαγιά που μου είχε τραβήξει ένα μακρύ σκουλίκι από το ποπό όταν μια εποχή είχα γίνει σπίτι και για τέτοια. σας τα λέω αυτά για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν απλώς η ιδέα μου.

την επόμενη μέρα είδα ότι είχα φαλακρίσει ασύμμετρα, σε ένα μεγάλο σημείου του κεφαλιού. εντωμεταξύ το ανακάλυπτα κοιτώντας στον καθρέφτη και δεν θυμάμαι να έβλεπα πως είχα μακριά μαλλιά. είχα ένα πράγμα ... θαμνώδες;.. βασικά δεν θυμάμαι καν τι μαλλί είχα. μου είχε κάνει εντύπωση όμως το ασύμμετρο της υπόθεσης. και τραβούσα και μαλλιά να δω αν φεύγουν και δεν φεύγανε τα υπόλοιπα - απλώς εκείνα τα άλλα κάπου εξαφανίστηκαν. και τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα το καλύψω και σκεφτόμουν ότι τώρα θα τα ξυρίσω τελείως.

το πρωί σήμερα είχα βάλει νωρίς το ξυπνητήρι καθώς είχα να κάνω μια δουλειά (μια αποστολή - τελικά όντως μου φαίνεται πως με καθησυχάζει πιο πολύ αυτός ο όρος - παρά άλλοι όπως "μια δουλειά" - γιατί μια δουλειά ακούγεται σαν κάτι απλό - ενώ η αποστολή είναι πιο ακριβής όρος καθώς μπορεί να εμπεριέχει και μια δυσκολία την οποία ας την καταλαβαίνω μόνο εγώ - εξ' άλλου είναι όρος περιγραφικός μόνο για μένα εν προκειμένω). 

τέλος πάντων το πρωί ήταν τόσο γλυκός ο ύπνος που κάθε φορά που άφηνα το ξυπνητήρι να χτυπήσει 5 λεπτά αργότερα (το έκανα καμιά πενταριά (πιο λογοτεχνικό θα ήταν να το έλεγα μισή ντουζίνα) φορές - στα ρώσικα είναι ίδια λέξι εντωμεταξύ)) - κάθε φορά που αποκοιμόμουν για να ξυπνήσω 5 λεπτά αργότερα, σαν να έβλεπα και άλλο όνειρο.

σκέφτομαι γιατί στα λαϊκά που ψάχνω τώρα μου αρέσουν πιο πολύ οι γυναίκες τραγουδίστριες και όχι τόσο πολύ οι άντρες. εξηγείται εύκολα μεν, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι μόνο το φροϊδικό (ή φροϊδικά) θέμα που έχει να κάνει με το φύλο που αποδέχομαι για μένα και την σεξουαλική μου προτίμηση στο αντίθετο φύλο.

τελικά το μάτι που μου είχε κοκκινίσει και με ταλαιπωρούσε εδώ και μέρες είχε προκληθεί από μια βλεφαρίδα που είχε σφηνωθεί για τα καλά κάπου εκεί μέσα στο μάτι. αναγκάστηκα να πάω σε οφθαλμίατρο και μου την βρήκε και μου την έβγαλε. την τελευταία φορά που είχα πάθει κάτι τέτοιο ήταν στο Τόμσκ όπου παίζει να είχα πάει για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια και μου είχε μπει ένα σκουπιδάκι από το τάμα που έκανα εκειπέρα (ίσον = ατελείωτη βόλτα σαν την άδικη κατάρα) και μετά έτριβα το μάτι και μετά είχε γίνει να και δάκριζα συνέχεια και με πήγαν σε δύο οφθαλμίατρους γιατί είχαν την ευθύνη μου και την αγάπη μου.. ή εγώ την δική τους.. έπαθα κάτι παρόμοιο τώρα, αλλά από τότε είχα μάθει να μην ακουμπάω ξανά το μάτι μου, και έτσι δεν βρήκα την βλεφαρίδα. τέλος πάντων βλακείες. και η ζωή έχει γυρίσματα (και όμορφους καμεραμέν και μπούμεν (να πούμεν)) (εν πάσει περιπτώσει τι να μας κάνει εμάς και καλά το λέω έτσι καϊμενιάστικα (σιγά μην νοιάστηκε..))

άκουσα σήμερα το "βαλς της μοναξιάς" σε εκτέλεση από τζένη βάνου. και τον δίσκο "αναδρομή στην δεκαετία 70" που είχε κάτι ωραία πράγματα όπως the sounds - παράξενο ταξείδι και ηρακλή + dna που μου θύμισε πρόδρομους του έντεχνου παράλληλα με εκείνα που άρχισαν να βγάζουν ο μαρκόπουλος κλπ. (πετάω έτσι ένα όνομα γιατί κάπου το είχα ακούσει σχετικά...)

και είδα και αυτό από το χάζεμα, και μου έκανε εντύπωση - μόνο σε μένα αυτός ο ομαδικός χορός που κάνει μοιάζει με χορό των ζόμπις; ίσως να είναι αυτό το λευκό βάψιμο στο κόνσεπτ του τραγουδιού που είναι όλοι άρρωστοι εκειπέρα και αναζητούν ένα ιατρικό και έτσι... αχ τι εποχές και αυτές....