garbit

garbit as in "garb-age" that sounds like "grab-age"
and not at all like what is for throwing away
or the 90's dark pop band of the same
moving name

(i learned form computer games that "garb" stands for "garments" which, in turn, i also learned from computer games, stands for "clothes" - the last one in the "future wars" adventure game to be exact)

(image from the site that it links to)

this post has nothing to do with clothes.
or garbage, for that matter.
it might have something to do with bits of garbage
though
as what do little empty thoughts
become "after" having been hatched,
"after" having materialized in a flimsy translucent bubble,
(with a reflection of a window, always)
and "after" having disappeared with an unformidable fade-out
effect into the great unknown
we all will visit some day?

bits of garbage. garbits.

as i'm searching inside the internet k-hole*
for things that would connect me with life (of all things bright and rare)
in a state that one might be inclined to compare (pleased to discover that it rhymes unintentionally)
with a FOMO "thing" (not in terms of meeting other people, but connecting with past memories,
dead leaves, hearful thoughts - since all i am left now are petty cynicisms and chasmic anticlimaxes),

"there",

(reading a review about NEO Scavenger, an indie strange game i cannot find the courage to play for longer than an hour or two, but which always leaves me with a strange feeling of familiarity and longing - when i tend to think about it - when i do this doesn't matter - it just comes to mind sometimes)

i found this
and through "that",
this, which is something
one would want to visit in that
exact desperation of immobility incurred
by chronic burnout and cozy loneliness you are
unwilling to part with which (i feel) causes you (me) harm.

another thing the above game review site mentions is another online
interactive "thing" called one million checkboxes, that literally contained
one million of them (or more?), that people started to visit in swarms and use it
in all kinds of creative manners unbeknownst to mere mortals like yours truly.

*sometimes i use words without knowing their meaning and looking them up afterwards - usually they're kind of proper, because i learned the gist of their meaning by other means, reading other articles at some part in the past, and have remembered the feelings they would evoke

easter 2025 (how long till 2525? thoughts about doomsday begone!
but nah. they're always there)

a bonus throwback with things to do that emulate imperfectly the elevated state of having nothing to do, the ZEN state, the "δεν" state, the frivolous insult to all the people that have chosen the path of everyday martyrs of Responsibility (to Themselves, to their Brethren, to the Society) - a game about debugging and fixing some kind of "assembly" code? yeah, my... i will say it. but maybe i won't in the end.

ζοάραμ

"καρτούλα ή μετρητά;" - μια από τις πολύ popular εκφράσεις τελευταία που είναι έτοιμη να πάρει την θέση του yassou, kalimera και του malaka σε αυτά που ακούνε οι ανερχόμενοι τουρίστες και σχηματίζουν την εικόνα τους για την Ελλάδα του Ζορμπά και του μουσακά (και του μπουζουκιού της συνεννόησης, που λέει ο λόγος - κάτι αντίστοιχο με την πίπα της ειρήνης μόνο ελαφρώς αντίστροφα κατά μια έννοια)

τι άλλο έξυπνο ή έστω εξυπνάκικο μπορώ να πω; ή κυκλοφορεί στο μυαλό μου ένα τίποτα που σαν μαύρο σύννεφο σε stop motion animation είναι γεμάτο από γραμμές και γραμμώσεις που βγαίνουν συνεχώς έξω από το πλαίσιό του και είναι σαν να λένε - σε λίγο θα το σκάσουμε από δω και τότε θα δείτε τι θα γίνει. ένα τιποτα που επίσης μοιάζει με το γκρίζο, τα παράσιτα της τηλεόρασης - που πλέον δεν έχουμε την τύχη να τα βλέπουμε, και ίσως να μην τα δούμε ποτέ πια - και η δική μου θα είναι η τελευταία γεννιά που έχει δει αυτό το περίφημο γκρίζο σε λειτουργική και (επι)δραστική του μορφή - και εμείς μόνο θα γνωρίζουμε πως τα παράσιτα μπορεί να αναφέρονται και σε πράγματα που δεν έχουν σχέση με την γνωστή κορεάτικη ταινία που πήρε κάμποσα βραβεία πριν από κάποιο καιρό (και είναι κλασσική περίπτωση ταινίας που δεν μπορώ να δω.. γιατί έχει ένα μεγάλο ηθικό βάρος ή έστω κάποιο άλλο μεταφορικό βάρος που συνδέεται με το γεγονός ότι την έχουν δει όλοι άρα πρέπει να την δεις και εσύ - και ίσως ο οργανισμός μου προτάσσει μια ακούσια μόνιμη αντίδραση σε αυτό το FOMO πράγμα; )

ξαναάρχισα να παίζω το disco elysium, καθώς πέρασαν αρκετά χρόνια για να το έχω πάνω κάτω ξεχάσει - και πάω να αποκομίσω λίγα οφέλη ακόμα από το replay value του. ήδη όμως άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν θα το απολαύσω το ίδιο με την πρώτη φορά που το έπαιξα. αφήστε που νομίζω πως είμαι ανίκανος να κάνω οτιδήποτε διαφορετικά απ' ότι το έκανα την πρώτη φορά, ώστε να διαφοροποιηθεί το gameplay του. νιώθω ότι πάντα θα παίζω με τον τρόπο που θα με ταύτιζε με τον πρωταγωνιστή και θα είμαι ο απαράλλαχτος εαυτός μου, το ίδιο βαρετός και το ίδιο "sorry cop" όπως την πρώτη φορά.

έπειτα, σκέφθηκα μέσα μου, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. (όπως στον "τελευταίο χορό" της βίσση / καρβέλα, με το υπέροχο γκρέζι του τελευταίου) έχω μείνει στα μέσα του τελευταίου επεισοδίου που κλείνει τον πρώτο κύκλο των "δυό ξένων" και δεν έχω την δύναμη να το συνεχίσω για να το τελειώσω καθώς σοβάρεψε πολύ και είναι αρκετά βαρύ

κοιτούσα κάτι παλιές φωτογραφίες και μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από εκείνο ή το άλλο απεικονιζόμενο γεγονός - την περίοδο δηλαδή στην οποία τραβήχτηκαν. περπατούσα με την μητέρα μου και για κάποιο λόγο άρχισα να της αναφέρω τα παιδιά του νηπιαγωγείου στο οποίο πήγαινα. κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις. που προφανώς μου αρέσει να τις θυμάμαι γιατί, ξαναλέω, ταξιδεύω στον χρόνο με αυτές.

στο δρόμο βρήκα πεταμένες άλλες δύο φωτογραφίες να προσθέσω στην συλλογή με τις "άχριστες αναμνήσεις" όπως την έλεγε ο δημήτρης. θυμάμαι που κατέγραφες με μαρκαδόρο όλες αυτές τις ιδέες ανάμεσα σε σκόρπιες συμβουλές προς ναυτηλωμένους σε ένα ψυχεδελικό τριπάρισμα καθώς γελούσαμε όλοι μαζί σε μια ταβέρνα σε ένα κοντινό νησί - και μου φαίνονται αυτές οι αναμνήσεις τόσο εξωπραγματικές, κάτι σαν μια εντελώς φαντασιακή εξόρμηση μέσα σε ένα φανταστικό όνειρο που ξυπνάς και δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι δυνατόν καθώς το έβλεπες να πίστευες πως ήταν αληθινό.

εδώ ένα πάρα πολύ ωραίο άρθρο από πρόσφατη έντυπη έκδοση σαββατιάτικης Εφημερίδας Συντακτών για παραλληλίες της ελλάδας και του ισραήλ που δεν τις είχα συνειδητοποιήσει

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/469106_ellinismos-os-anti-romiosyni

ντενόμπιλ

(31/03/2025)
... και γω που νόμιζα πως καρυοφυλλιά είν' ένα δέντρο
και τα πασατέμπος τα τρώνε πολύ οι ισπανοί
και πως το μέλι απ' το πεύκο είναι πιο σκούρο
και πως θα με συγχορούσες που σε έλεγα χαζή ...

γιατί κάθε φορά που γράφω νιώθω ότι κοροϊδεύω επίτηδες τον εαυτό μου - αυτό που λένε "τον σαμποτάρω"; πως όταν οι άλλοι όταν με περνούν για κλέφτη και για λωποδύτη νιώθω ότι με προσβάλλουν, δεν προσβάλλομαι όταν το κάνω ο ίδιος στον εαυτό μου;

(05/04/2025) άλλο εγώ και άλλο αυτοί. θα είμαι πιο αυστηρός με τον εαυτό μου απέναντι στον εαυτό μου, και θα τον προστατεύω απέναντι στους άλλους, ναι; (μπούρδες)

έχω πάθει ένα κρύωμα και υποφέ-υποφέρω πολύ. με την ευκαιρία του καθισιού (πολύ καθισιού όμως, να τρίζουν και τα κόκκαλα και όλα από την τόση ακινησία) έπιασα το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή. μου αρέσει αρκετά, αν και ίσως να είναι στα πλαίσια της προσπάθειας για ένα ταξίδι εμβάθυνσης που κάνω στην ελληνική κουλτούρα της μεταπολίτευσης. 

ξέρετε, πάντα προσπαθούσα να ψάξω αυτή την φάση, αλλά πάντοτε το ψάξιμό μου αυτό έμοιαζε με "κλεφτές ματιές" που σου έριχνα, κατά μισό από ευγένεια και μη παρεμβατικότητα και κατά άλλο μισό από ίσως φόβο. 

ίσως μια πιο βαθιά εξόρμηση στην ελληνική μουσική την έκανα σαν παραλληλισμό με μια πιο τολμηρή και διαρκής ματιά μέσα σου - πράγμα που δεν (θα) μπορούσα ποτέ να κάνω επειδή η κυριολεκτικά διαρκής βλεμματική επαφή με κομπλάρει είτε με κοιτάνε είτε τους κοιτάζω στα μάτια, και επειδή μερικές φορές νιώθω πως με έχεις αφοπλίσει από οποιοδήποτε ψίγμα θάρρους και αυτοεκτίμησης - αν είχα ποτέ κάτι τέτοιο. με την καλή έννοια το λέω, αν μπορούσε αυτό να έχει καλή έννοια. δεν φταίς εσύ δηλαδή ή τέλος πάντων ούτε το κάνεις επίτηδες ούτε έχεις κάποιο δόλο. 

μια φορά είχα γράψει στο ψηφιακό μου μπλοκάκι (ναι, έχω ακόμα μπλοκάκι που μου το θύμισε ο Βαγγέλης, απλώς αυτή την εποχή είναι ψηφιακό για λόγους οικολογικούς (ψέμματα)) ... νόμιζα πως είχα γράψει πιο πολλά, αλλά το μόνο που είχα γράψει ήταν το "κλεφτές ματιές". προφανώς το έγραψα για να μπορέσω να επεκταθώ επάνω σε αυτό αργότερα. αλλά μερικές φορές αυτό δεν χρειάζεται. μια έκφραση στιγμής και μια διαπίστωση παγώνουν το χρόνο σαν το στιγμιαίο άνοιγμα του φακού μιας κάμερας στο δικό μου μυαλό και δεν χρειάζεται να γνωρίζει γι' αυτό κάποιος άλλος (μα έχω τόση ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σου) (;)

κοιτάζοντας αυτό το μπλοκάκι βλέπω πολλά πράγματα που δεν τα έχω μεταφέρει εδώ, και ίσως να ήθελα να το κάνω. έχει τόσα πολλά πράγματα που είναι συνδεδεμένα με άλλες περιόδους της ζωής μου, που σκεφτόμουν άλλα, ζούσα άλλα, παρόμοια μεν, αλλά και διαφορετικά. έχω πει πολλές φορές, και δεν είναι φυσικά μόνο δική μου διαπίστωση - πως οι φωτογραφίες και τα κείμενα είναι η δική μας μηχανή του χρόνου. ναι μου άρεσε πάντα πολύ το time travel. οι άλλοι ταξιδεύουν χωρίς να χρειάζονται φωτογραφίες και κείμενα. και άλλοι πάλι δεν θέλουν να βλέπουν φωτογραφίες και δεν το καταλαβαίνω αυτό. η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι ότι τους θυμίζουν την πάροδο του χρόνου. αλλά χελλόου, θέλουμε να το εμπεδώσουμε αυτό, όχι να το κρύψουμε κάτω από το χαλί.

μην θορυβηθείτε, δεν μιλάω προς εσάς, εαν ακούστηκε "χλευαστικό" αυτό το "χελλόου" - πετάω κάτι τέτοια μερικά και μετανιώνω γι' αυτό - αλλά γι' αυτό αφ' ενός δεν τα διαγράφω, και αφ' ετέρου - ποιά παρεξήγηση να εισπράξω από σένα, άγνωστε και αθώε αναγνώστη που σαν θεός μπορεί να συγχορεί τα πάντα και να είναι συνάμα τόσο αυστηρός μαζί μου (μέσα στο μυαλό μου, εσύ είμαι εγώ, εγώ είμαι εσύ, οι μόνοι πάνω στην γη, ω, εω)

έχουμε απρίλη έξω και έχει κρύο και συννεφιασμένο ουρανό. θυμήθηκα κάτι άσχετα εντελώς πράγματα - αυτό με την σειρά μου μου θύμισε κάτι άλλο άσχετο. θα σας πω μετά όμως. αυτό που θυμήθηκα τώρα είναι πως παλιά αυνανιζόμουν με ότι έβρισκα μπροστά μου - και ήταν χρήσιμο προς την τέλεση της παραπάνω πράξης - η μητέρα μου είχε πολλά περιοδικά μόδας τα οποία δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να βρεις, αν και τα έβρισκες σαφώς πιο εύκολα από παλιότερα - ήταν το burda moden που ερχόταν από την Γερμανία και κάποια στιγμή άρχισαν να το βγάζουν και σε ρώσικη έκδοση. η Γερμανική έκδοση είχε πολλές αποκαλυπτικές διαφημίσεις, κάποιες από τις οποίες ήταν για γυναικεία εσώρουχα. εννοείται πως ήμουν εξστασιασμένος. αυτό που θυμήθηκα τώρα ήταν η ονομασία μιας από τις εταιρείες που διαφημιζόταν. μου είχε αποτυπωθεί ανεξίτηλα στον εγκέφαλο τον κολλημένο. Lejaby. Lejaby. whatever.

αυτό μου θύμισε όταν χρησιμοποιούσα άλλα τεχνάσματα για να θυμάμαι λέξεις γερμανικής γλώσσας για διαγώνισμα. στην τηλεόραση παιζόταν μια εκπομπή για σεξουαλική διαπαιδαγώγιση. την οποία την εκπομπή δεν την είδα ποτέ, καθώς μάλλον προβαλλόταν τις ώρες που κοιμόμουν - πάντως είχα δει μια διαφήμιση. και νομίζω πως είχε μια νύξη για το πως βάζεις το προφυλακτικό, ή κάτι τέτοιο - μπορεί βέβαια τώρα εγώ να είχα φτιάξει μόνος μου εικόνες με το "άρρωστο διεφθαρμένο" μυαλό μου (και καλά), και να μην ήταν ακριβώς αυτη η εικόνα - πάντως σίγουρα είχε αποκαλυπτικές εικόνες. και καώς τις είχε, έπαιζε και το κλασσικό μουσικό κομμάτι γνωστό στα 90'ς, αυτό που μια βαθιά γυναικεία φωνή (ας πούμε που θα ταίριαζει σε κάτι BDSM mistress φάσεις) τραγουδούσε κάπως βαθυστόχαστα ένα "yeeaa-yeeaaahh-aha-aha" μερικές φορές - για να συνεχίσει ένας ράππερ να λέει κάτι του στυλ "tula jack, tula jack bequem" - ε λοιπόν το τελευταίο φυσικά ήταν η λέξη η γερμανική για το "cosy", το "bequem" - και μου έμεινε και αυτή για πάντα των πάντων στην μνήμη. μπορεί να έχω ξεχάσει όλα τα γερμανικά μου παντελώς, αυτή την λέξη όμως δεν θα την ξεχάσω ποτέ.... (δεν είναι το gonna make you sweat των c+c music factory, ούτε το the power των snap! - αλλά κάτι που τους μοιάζει αρκετά..)

...Γ.Τ.Π. όπως στο Γενετικά Τροποποιημένα Προϊόντα, και όχι το άλλο που ξέρετε. τίποτα.. έλεγα.. αν έχει τίποτα σημασία anymore. (άσχετο και όμως σχετικό)

ίσως να έχω ήδη αρχίσει να επαναλαμβάνομαι. ίσως να επαναλαμβανόμουν πάντα. η ζωή ως μια επανάληψη του μαθήματος στο οποίο πάντα μένεις μετεξεταστέος και άλλα τέτοια υπερβολικά ευθυτενή αξιολύπητα βάρα με και ας κλαίω.