tidbit

i am writing fast* to make a flood of information
in order to mask the confessionary* grains i would like to hide
- then why say them in the first place?
perhaps because i want to talk to somebody?

* i already left a number of days to pass so this is no way fast at all

**(confectionary)
(sounds almost like "revolutionary")

i am fasting to make my blood thinner
to force my thighs to be stronger
as if there was still enough time
welcome to the human condition

there is always a friendly, insightful AI bot
that we think will look well at us if we say 
just enough of "thank you"'s and "please"'s but that's
not what i wanted to talk about

( - AI, what should I call you,
  - well you can call me whatever you like: some people call me AI, or ChatGPT, or...
     Glenn, please choose whatever you prefer to call me (I chose to call you Glenn, but you can opt out)
  - please don't call me Glenn, as this is not my real name)

I got already mixed up, which reminds me....

(reading a recap of an episode in AppleTV+ "Dark Matter" series)
Jason #2 does this while Jason #1 does something else while Jason #3 tracks Jason #1 and Camille finally choses Jason #1

it's funny how (even now, you're miles away)
(or was it "laughing"? or both?)
(in that "flight of the swallow")

... δεν προλαβαίνω ποτέ τ-ί-π-ο-τ-α ...
ας κοιμηθώ λιγάκι, αφού έτσι και αλλιώς...

ένα άλλο ωραίο γλυκό όνομα για συγκρότημα είναι "сплют". Είναι λογοπαίγνιο, καθώς το "сплю" σημαίνει "κοιμάμαι" και το "спят" σημαίνει "κοιμούνται", οπότε εκείνο το πρώτο είναι σαν να θέλω να πω ότι κοιμάμαι αλλά σε αποστασιωμένο πληθυντικό τρίτο πρόσωπο.

με απασχολεί κατά καιρούς ο πληθυντικός σε σχέση με τον ενικό. και μου θυμίζει πάντα την (πολύ συμπαθητική) ταινία "zero theorem" του ίδιου σκηνοθέτη με το "brazil" αν δεν απατώμαι. εκεί ο πρωταγωνιστής μιλάει συνεχώς στο πληθυντικό για τον εαυτό του, ιδίως όταν απευθύνεται σε άλλους ανθρώπους, όπως π.χ. λέει "σήμερα πήγαμε σε εκείνο το μέρος", εννοώντας ότι πήγε εκείνος σε εκείνο το μέρος. σε πρώτη ανάγνωση νομίζεις ότι έχει ένα θεματάκι και έχει κάποιου είδους split προσωπικότητα και κάπως μιλάει για όλες τις εκφάνσεις του εαυτού του, και γι' αυτό χρησιμοποιεί πληθυντικό.

να όμως που πλέον πιάνω και εγώ τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί συχνά το πληθυντικό, καθώς π.χ. στα πλαίσια της εργασίας μου, πρέπει να παρουσιάζω το έργο μου ως αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας εκ μέρους της εταιρίας στην οποία εργάζομαι και την οποία εκπροσωπώ. οπότε είναι πάντα πιο δόκιμο να λέω ότι "φτιάξαμε" το ένα και το άλλο.

σαν απλοογισμό

χαζεύοντας το google history των αναζητήσεων που έχω κάνει στο youtube, αρχής γενομένης το τέλος του 2014 (γιατί είμαι επιρρεπής στις ακροβασίες πάνω στα τείχη των ιστορικών ανασκαφών), νιώθω σαν να διαβάζω μια ιστορία ενός άλλου ανθρώπου.

εκ των πραγμάτων, ήμουν ένας άλλος άνθρωπος τότε. είναι λίγο τρομακτικό, και λίγο θαυμαστό, το γεγονός ότι από στιγμή σε στιγμή αλλάζουμε, έστω και αν μπορεί να πει κανείς ότι "χτιζόμαστε" (ή "γκρεμιζόμαστε") και υπάρχει μια ιστορική συνέχεια ανάμεσα στις αλλαγές (θέλω να πω ότι η μια μορφή μας στον χρόνο δεν διαφέρει από μια άλλη τόσο πολύ όσο θα διέφερε από την μορφή ενός άλλου ανθρώπου) - αν και όσο μεγαλώνει το διάστημα που εξετάζουμε ανάμεσα στις "μορφές" / αποτυπώσεις του εαυτού μας μια δεδομένη χρονική στιγμή - τόσο πιο πολύ διαφέρουν οι μορφές αυτές.

λοιπόν, νιώθω σαν να διαβάζω μια ιστορία ενός άλλου ανθρώπου που δεν υπάρχει πια. ζει μονάχα σαν ανάμνηση (πόσο υπέροχα κλισέ αυτή η έκφραση). αν αναλογιστώ κιόλας τις συνθήκες της ζωής μου τότε, σε σύγκριση με το τώρα (επιφανειακά δεν διαφέρουν και πολύ), σκιάζομαι.

ψύχραιμα μιλώντας, με περίπου χρονολογική σειρά
  - [ (γράψε/σβήσε - edit) από τότε περίπου υπήρξε μια σελίδα μεγάλη στην ζωή μου με ένα ρομαντικό περιεχόμενο και κάπως πονεμένο δυστυχώς και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, και εγώ προσωπικά δεν ξέρω καν αν θα ήθελα να την γυρίσω αυτή την σελίδα, μάλλον δεν αισθάνομαι ικανός ούτε γι' αυτό, ή όπως λέει μια καλή φίλη, είναι ότι με βολεύει αυτή η κατάσταση, και γεμίζω σπυράκια ακούγοντας την έκφραση "με βολεύει" ]
  - επισκέφθηκα μετά από μια εικοσαετία την γενέτειρά μου
  - έχασα και τυπικά την γιαγιά μου
  - μετακόμισα σχετικά μόνιμα, ελλείψει άλλων επιλογών
  - πήρα υπό την κηδεμωνία μου μου ένα γατάκι
  - έχασα τον πατριό μου
  - περάσαμε την επιδημία και τα lockdowns
  - έχασα τον πατέρα μου
  - έκανα για πολλά χρόνια με έναν ψυχολόγο, σταμάτησα, ξεκίνησα με έναν ψυχολόγο στο φάσμα

νιώθω ότι ο χρόνος έχει συρρικνωθεί, από την διασταλμένη κατάσταση που ήταν στο παρελθόν. είναι μήπως και η ποιότητα του χρόνου, το πόσο μεγάλος ή μικρός φαίνεται, πηγάζει από το ανθρώπινο σώμα και την κατάστασή του;

είδα την μητέρα μου χθες και με παρατήρησε να σέρνω τα πόδια μου, για πλάκα μου είπε πως περπατάω σαν τον παππού. ποτέ δεν περπατούσα έτσι, και προ μια δεκαπενταετία που υπήρξα φαντάρος και είχαν υποπέσει στο οπτικό πεδίο μου διάφοροι άνθρωποι κατά μια αναλογία μεγαλύτερη απότι συνήθως, όταν έβλεπα κόσμο να σέρνει έτσι τα πόδια του αμέσως τον ψιλοαντιπαθούσα, ή τέλος πάντων δεν επιδίωκα ιδιαιτέρως επικοινωνία, ή, θεός φυλάξει, συνεργασία.

εγώ ίσως να τα έσερνα τα πόδια μου γιατί κυκλοφορούσα μέσα σε μια γενικότερη ραστώνη. κάθε φορά που πηγαίνω σε εκείνη την πόλη και επισκέπτομαι την μητέρα μου και τον άντρα της, νιώθω ότι επιστρέφω για λίγο σε ένα μικρό παρελθόν, σ.σ. (γιατί πολύ μ'αρέσει να βάζω τέτοια σ.σ. και παρεμφερή) ενα παρελθόν όταν ήμουν σχετικά μικρός, όπου ο πατριός μου με κουβαλούσε μαζί του στην λαϊκή, όπου πήγαινε με μαθηματική ακρίβεια πάνω στο κλείσιμο, και μάζευε ότι έβρισκε σε καλή αναλογία ποιότητας και τιμής. εγώ απλώς τον ακολουθούσα με το καρότσι και προσπαθούσα να μην δημιουργώ κυκλοφοριακό πρόβλημα. [ ο πατριός μου τελικά είχε πρόβλημα στο κυκλοφοριακό και πέθανε από φραγμένες αρτηρίες, στο κυκλοφοριακό έχω πρόβλημα και εγώ, λες να είναι η μετάδοση που έγινε μέσα από την κατάσταση; ]

αναμετάδοση. ένα ένα δύο. ράδιο γιερεβάν. δεν θυμάμαι καν τι ήταν - α, είχα διαβάσει πως ήταν.. κάπως έπαιζε στα σοβιετικά ανέκδοτα της εποχής. θα ήθελα να πιστεύω, όχι στα πλαίσια της προσβολής των υπόλοιπων εθνοτήτων της ΕΣΣΔ πλην της ρωσικής. το μόνο που θυμάμαι είναι ο κάπως κομικός τρόπος που το λέει η Nina Hagen στο "Born in Xixax". και το αναπαράγω. αναμεταδίδω. αννασαίνω....

τα πρόσφατα όνειρα που είδα δεν τα κατέγραψα. είτε βαρέθηκα ή δεν τα θεώρησα σημαντικά, ή δεν με "ταξίδεψαν" όπως πρέπει, ή απλώς έχασα το ενδιαφέρον γι' αυτή την μελέτη. (επαναλαμβάνω, ότι αρχικώς άρχισα να καταγράφω τα όνειρα για να τα βλέπω αργότερα, μπας και καταλάβω αν όταν τα έβλεπα, έβλεπα κάτι συνηφασμένο με το παρόν, που τότε ήταν ακόμα το μέλλον. βέβαια είναι εύκολο να έκανα κάποια σύνδεση, αφού στα όνειρα πολλές φορές βλέπουμε και πράγματα που από λογικής άποψης θα μπορούσαν να συμβούν - οπότε στατιστικά θα μπορούσαν να υπάρχουν και συμπτώσεις που δεν θα είχαν σχέση με την πραγματική "προφητεία"). αρκεί να πω ότι σαν να έβλεπα μια πόλη ευρωπαϊκή, δυτικότροπη, με παλιά κτήρια και αρκετούς λόφους, και μια προκυμαία, δεν μου έδινε την εντύπωση της θάλασσας όμως, πιο πιθανό να ήταν ένα κλειστό σώμα νερού, στο οποίο για κάποιο λόγο κολυμπάγαμε, ενώ δεν ήταν καλοκαίρι. μετά κλασσικά υπήρχε μια δόση από άγχη, καθώς είχα ανακαλύψει πως δεν είχα ρούχα να φορέσω και κυκλοφορούσα κάπως γυμνός, και ότι ήμουν σε ένα διαμέρισμα άγνωστο σε μένα, και το εξερευνούσα, και κοιτούσα ξένες αναμνήσεις και ξένες ζωές, ίσως προσπαθώντας να τις "φορέσω" πάνω μου, χωρίς δικαίωμα, νομίζω πως ήταν σπίτι μιας γνώριμης σχέσης μου, με την ζωή που κάποτε δεν αποδέχτηκα ή δεν είχα συνειδητοποιήσει εγκαίρως πως μια τέτοια αποδοχή καλείτω να κάνω.

το soundrack ήταν κάτι σχετικό με crate digging substitute που κάνω ακούγοντας διάφορες λίστες με μουσικές, και τώρα άκουγα μια με διάφορα τουρλού του best fm 92.6. και να ορίστε ένα blast from the past κομμάτι, συναφές με το empire of the sun και mika και διάφορα τέτοια που ακούγαμε στα ανέμελα νιάτα μας...

(σημείωση: δεν είδα ολόκληρο το βίντεο γιατί βαρέθηκα, στα όσα είδα όμως εμφανίζονται οι εξής συμπτώσεις/συμπλεύσεις με το παραπάνω κείμενο, και ας είναι κάπως τυχαίες:
  - όνειρο
  - επιστημονική φαντασία (κανονικά θα έπρεπε να λέγεται "επιστημονικοφανής" φαντασία)
  - σκάφανδρος με το σωληνάκι πίσω όπως ακριβώς στο "silo", την σειρά που αναφέρω παραπάνω - μαζί με τον φόβο "να βγάλω τον σκάφανδρο", και ανάγκη να τον βγάλω επειδή ο αέρας τελειώνει

γενικά μάλλον το συμπέρασμα είναι ότι σε οποιαδήποτε δύο πράγματα (που περιλαμβάνουν μια αφήγηση με μια υπολογίσημη διάρκεια), δεδομένου παρουσίας μιας καλής και επαρκούς θέλησης, μπορείς να βρεις τουλάχιστον ένα κοινό στοιχείο. μην πω δύο ή τρία. ναι; έτσι φαίνεται, δεν είναι και καμία ανακάλυψη)

α-μπα-jour

αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη, το α-μπα-jour είναι η μέρα του "α, μπα!" - είναι η μέρα που έπιασες τον εαυτό σου να το λέει τουλάχιστον 3 φορές. σας έχει τύχει μια τέτοια μέρα;

μια μέρα όλο και κάποια στιγμή θα τύχει.

ίσως να ζω να δω να μου τυχαίνει μια τέτοια μέρα, και ίσως και πιο πολλές.

μια μέρα θα πω το "α, μπα" επίτηδες τρεις φορές για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου, αλλά ο ουράνιος κρητής (γιατί είναι από την κρήτη) θα το αγνοήσει και θα μου το καταγράψει στο βιβλίο με τα παραπτώματα.

εγώ όμως θα παρατήσω να λέω ανοησίες, θα σοβαρευτώ μια μέρα, και θα γράψω ένα άλλο βιβλίο που θα είναι μια συλλογή από μικροϊστορίες (όπως τα μικροπράγματα) και θα λέγεται "στην χώρα των αμπαζούρ" και αυτή την φορά δεν θα αναφέρομαι στην λέξη που επινόησα παραπάνω, αλλά στα αμπαζούρ των φωτιστικών. Δηλαδή τα πάνινα, χάρτινα, πλαστικά, ή γυάλινα "καπέλα" που "φοριούνται" πάνω στα φωτιστικά και δίνουν μορφή στο κατά τα άλλα σκληρό και ομοιόμορφο φως τους.

διαβάζω ότι στα γαλλικά είναι abat-jour και προέρχεται από λέξεις abattre (κατεβάζω (τον εχθρό)) & jour (μέρα) - κάπως έχει να κάνει με το φως και την (τεχνιτή) ανακατεύθυνσή του. αυτή η χρήση των λέξεων με έβαλε κάπως σε σκέψεις για τον πόλεμο, με έκανε μου θύμισε τα πεδία μάχης και τον θάνατο των ηρώων και διάφορα άλλα τέτοια περί abattoir blues και glorification της βίας (της ζιναστικής γερμανίας, των ζεοζανί, και διάφορων άλλων σχημάτων που κάπως κάποτε σκεφτόντουσαν για την επιστροφή στις ρίζες και τον πιο απλό και ντόμπρο και σκληρό τρόπο ζωής (ρωμαϊκή πάλη, χωρίς όπλα, χτυπήματα με κούτελο, ποτέ κάτω από την μέση, και διάφορα τέτοια)

με αυτά και με αυτά μου ήρθε να διαβάσω τους στίχους του "abattoirs of love" των Sol Invictus (που ήταν από τα σχήματα (λέτε να ξεκινήσω να λέω αυτά τα σχήματα "ασχήματα" επειδή τουλάχιστον κάποια στιγμή στην καριέρα τους μιλούσαν με άσχημο τρόπο για άσχημα πράγματα - υπήρξαν διαβρωτικά δηλαδή στοιχεία) που μασούσαν λίγο τα λόγια τους καθώς μιλούσαν για διάφορα, συμπεριλαμβανομένου των πολλαπλών αναφορών στα έργα του Julius Evola, Θάνατο της Δύσης, Ενάντια Στο Μοντέρνο Κόσμο και τα συναφή.

στο "abattoirs of love" τραγουδά ο Ian Reid του οποίου (των Fire+Ice) μου αρέσει πολύ το κομμάτι "Fael Inis" γιατί σαν να μιλάει για νεράϊδες, αν και γενικά ο συγκεκριμένος τύπος ασχολείται με γερμανικό παγανισμό και συνεπώς μιλάει και για άλλα πράγματα πολύ λιγότερο έως καθόλου νεραϊδόμορφα (αν και ποιός είμαι εγώ να ξέρω)

μαθαίνω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι περιέχει εν μέρει στίχους από παραδοσιακό αγγλικό που κυκλοφορεί με διάφορα ονόματα.. σίγουρα οι στίχοι

"... i put my back against an oak
thinking it was some trusty tree
but first it bent and then it broke
and so did my false love to me ..."

δεν είναι δική τους επινόηση, αλλά εμφανίζονται σε αυτά που είχα τραγουδίσει μεταξύ άλλων Peter Seeger, Joan Baez, The Seekers ("The Water Is Wide") (εδώ ένα ενδιαφέρον άρθρο γι' αυτό)

και εννοείται ότι δεν μπορούσα να μην ψάξω και πάλι για τις φασιστικικές αναφορές στην Neo-Folk (τα ασχήματα που έλεγα πριν). και βρήκα ένα πολύ ωραίο άρθρο που το τύπωσα και σε PDF για να το έχω σαν reference: εδώ - Apoliteic music: Neo-Folk, Martial Industrial and ‘metapolitical fascism’ by Anton Shekhovtsov

κοιτάξτε όμως, τώρα απομακρύνθηκα πάρα πολύ από το ελαφρύ μου εγχείρημα - αρχικά όλο το πράγμα ήταν η απλή σκέψη:

абажур (το αμπαζούρ που λέγαμε) -
обожаю (το "λατρεύω" στα ρώσικα - η προφορά του - όπως θα το έλεγα εγώ δηλαδή - είναι το "αμπαζάγιου" - ίσως να φέρνει στο μυαλό την Μαρούσκα από τους Δυό Ξένους - καθώς εκείνη έλεγε πολλές φορές το "για νε ζνάγιου" - "δεν ξέρω" δηλαδή) -
σε έχω κάνει θεό (το γνωστό και εξαιρετέο τραγούδι που το έχει πει η Κατερίνα Στανίση και μετέπειτα και ο Μαζωνάκης και έχει κάψει πολλές καρδιές, ή, μάλλον, συνόδεψε όμορφα το κάψιμό τους, ή αν όχι κάψιμο, τουλάχιστον κάποιο αναβρασμό ψυχής - και ερχόμαστε ξανά στους στίχους του abattoirs of love που καλούν σε δισπιστία προς κάθε μορφή κεραυνοβόλου ή μη, ζαλιστικού πάντως, έρωτα - υπέρτατη βλακεία - καθώς φαίνεται καραμπάμ ότι γράφει αυτούς τους στίχους (και βρίσκει σε αυτούς απήχεια) ένας άνθρωπος που έχει κατακαεί από έναν χωρισμό και θέλει τώρα να ρήξει το φταίξιμο για όλα τα κακά του κόσμου πάνω στο "άπιστο" σύντροφό του - είμαι ενάντια, τουλάχιστον με βάση την συνέπεια της λογικής, προς την έννοια της "πιστότητας" - και ας μην επεκταθώ τώρα γιατί θα πάρει πολύ πολύ ώρα - και ας κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ (και να χαρακηριστώ) σαν τύπος άπιστος και τελος πάντων ανάξιος εμπιστοσύνης) 

το "σε έχω κάνει θεό" είναι η κυριολεκτική μετάφραση του "обожаю", καθώς κυριολεκτικά σημαίνει ότι προσδίδω χαρακτηριστικά Θεού σε κάποιον.

αρκετά.
σε επόμενο ποστ ίσως να ασχοληθώ με την εξής αλυσίδα των λέξεων:

silo (γνωστή σειρά στο appletv+ που παρακολουθώ αυτή την στιγμή) -

κολυμβήθρα του Σιλωάμ (τι λες παιδί μου.. αν και περίμενα πως θα ήταν κάτι πιο πικάντικο ή έστω ενδιαφέρον.. αν κατάλαβα καλά μεταφορικά σαν έκφραση χρησιμοποιείται για να εκφράσει το "ξέπλημα")

менять шило на мыло (καμία σχέση απλώς έχουν την ίδια ρίζα - το shilo (έτσι, με το χοντρό βαθύ Σ) στα ρώσικα είναι το εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να ανοίγουμε τρύπες π.χ. σε μια δερμάτινη ζώνη. και σαν έκφραση σημαίνει κυριολεκτικά "ανταλάσσω σουβλί με σαπούνι" - στην πράξη σημαίνει ότι ανταλλάζω κάτι με κάτι άλλο ίδιας αξίας και ίδιας χρησιμότητας που όμως δεν οδηγεί κάπου καλύτερα σαν πράξη. Εγώ την έμαθα αυτή την έκφραση όντας παιδί, και ζώντας στον καιρό της Περεστρόϊκα στην ΕΣΣΔ, όπου λόγω βαθιάς κρίσης σε όλους τους τομείς της βιομηχανίας, κάποια στιγμή υπήρχε η τάση να πληρώνουν μισθό σε είδη παραγωγής - με τα γνωστά λογικά προβλήματα - οπότε υπήρχε ένα σκίτσο όπου πήγαινε ενας εργαζόμενος σε έναν άλλον εργαζόμενο που εργαζόταν αλλού και αντάλλαζαν ένα σάκο με σουβλιά με ένα σάκο με σαπούνια - αλλά σήμαινε ουσιαστικά κριτική πάνω σε ένα άχριστο μέτρο το οποίο δεν θα λύσει τίποτα - ή τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω τώρα...

Δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με αυτό σε άλλο ποστ, αφού τα έγραψα όλα εδώ. Και μιας και τα γράφω όλα και εφ ' όλης της ύλης, πάρτε και ένα όμορφο ισπανο-αραβόφωνο (δεν ξέρω αν είμαι ακριβής καθώς δεν ξέρω αν είναι αραβική γλώσσα ή π.χ. φαρσί - ούτε καν αν είναι το ίδιο ξέρω...) - είναι η διασκευή του πασίγνωστου και αγαπημένου (μου αρέσει πολύ) Μαργαρίτες του Φοίβου που το έκανε γνωστό η Άντζελα Δημητρίου.

ήταν σε μια συλλογή της Sony Music που λεγόταν Φθινόπωρο '99 (αχ να μάθω να μην συνδέω το "Φθηνόπωρο" με την "φθήνια") και έγραφε πως δεν είναι προς πώληση.

Ήταν εκείνο το σημαδειακό φθινόπωρο του μεγάλου σεϊσμού της Πάρνηθας που είχαμε περάσει όλοι ένα πολύ μεγάλο πατατράκ. Είχε και αυτήν την ωραία ζεμπεκιά - με την διαπεραστική φωνή του Τερζή να ταράζει το ταβάνι (σαν τον σεϊσμό): (δεν θέλω τέτοιους φίλους που θέλουν να με βλέπουν να πονώ - εύκολο να το πεις - δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις... γενικά δύσκολα πράγματα.. όπως δύσκολη η κορόνα που πάει να κάνει η Θεοδωρίδου στο τέλος.. ένα υπέροχο κομμάτι.)

τουρλού (και πάλι)

κάπου ανάμεσα στον ύπνο και refactoring γράφω σε σας αυτές τις γραμμές,

(κάπου ανάμεσα στην τρίτη και δευτέρα (ή ήταν τετάρτη; έχει σημασία για τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές και ελαφριές διαφορές στις αποχρώσεις) έχασα την αληθινή μου αγάπη, κατά τον Μαραγκόπουλο)

... θα ήθελα να ξέρω ποιοί/ποιά/ποιός θα είστε, αλλά ίσως και να μην θέλω να ξέρω. αν ήξερα ίσως να ήθελα να απολογηθώ ή θα αισθανόμουν άβολα.

στην συνέχεια ξαναδιαβάζω τις γραμμές και τις επεκτείνω, με σκέψεις που μου έρχονται σε άλλες στιγμές. αυτό το πρότσες θα μπορούσε να συνεχίζεται αιωνίως, και να δημιουργείται ένα τέρας από σκέψεις και αλλοπροσαλλοσύνη. ένας αχταρμάς, αχ-ταραμάς, και πράγματα που δεν έχουν για κανέναν νόημα και σημασία. τα έγκατα της ψυχής μου. (τελικά είπα να αφαιρέσω δύο πράγματα - για το τηλεφώνημα για τηλεπώληση, και τα ταξί, και να τα ποστάρω ξεχωριστά)

DocumentManagementSpCaller.java:[70,24] cannot find symbol. Ως συνήθως όταν πιάνω κώδικα που το έχουν γράψει άλλοι, ξεκινάω με το refactoring. Έτσι μάλλον έχω την τάση να τον οικειοποιούμαι. Όχι ακριβώς για να το κάνω κάτι δικό μου. Αλλά για να αποκτήσω ας πούμε αισθήματα γι' αυτό. Για να θέλω να τον προσέχω. Είναι μια καλή αναλογία; Ωραιότατη είναι, κατά την γνώμη μου.

***

[δεν θα παίξουμε με αυτή την σειρά, η σειρά είναι αλφαβητική]
[ε, πετάω και κάτι άσχετο, για να πλανάται μια απορία]
[και να επιβεβαιώνεται η παραξενοσύνη μου για να μην με πλησιάζει κανείς]
[ώστε να μου δίνεται το άλλοθι στο να μην πλησιάζω κανέναν και έτσι να μην πληγώνομαι από τις σχέσεις]

(τελικά παίξαμε, κάναμε και ένα ωραιότατο καυγά, για να θυμόμαστε που πάνε τα τέσσερα και που στέκεται ο καθένας μας τις ημέρες των διακοπών) (αν και τα λόγια περιττά σε αυτές τις περιπτώσεις, και ένα απλό αϊντε και στο διάολο αρκεί) (δεν ξέρω, αλλά ναι, θυμώσαμε πολύ οι πρωταγωνιστές του δράματος) (προσωπικά δεν ξέρω αν υπέπεσα σε παραπτώματα και εγώ - είναι σαν η ζωή να με φέρνει συνεχώς αντιμέτωπο με τον πειρασμό να δοκιμάζω τα όρια δικά μου και των άλλων - σαν να θέλω ότι κάνω να το πάω ένα τσικ παραπέρα για να δω τι θα γίνει - βέβαια ο jordan peterson νομίζω έχει πεί ότι κάτι τέτοιο γίνεται συνεχώς στην φύση στα πλαίσια της διεκδίκησης / επιβεβαίωσης ενός κυριαρχικού ρόλου - εγώ το επεκτείνω - όχι ότι το πιστεύω - σε πράγματα του στυλ "ποιός είναι το αφεντικό" - σε φάση αν δεν καπακώσεις τον άλλων, θα σημαίνει αυτόματα πως σε καπακώνει ο άλλος - οπότε στραγητικές, επιθέσεις και διάφορα τέτοια πράγματα, μελέτες στο μυαλό - άδειασμα από τον νόμο της ζούγκλας που πάντοτε μισούσες και πάντοτε καλείτω να πράττεις σύμφωνα με αυτό, γινόμενος ένα με αυτό, συμβάλλοντας στην διαιώνησή του) (στον ύπνο μου έβλεπα την συνέχεια, ως αναμενόμενο)

***

και φτάνουμε σε αυτό που είχα σημειώσει πριν από κάποιες μέρες. για ένα υποθετικό σενάριο ενός βιβλίου ή μιας ταινίας όπου μπαινει καποιος σε ενα παραλληλο συμπαν οπου ολα τα αντικειμενα μιλούν / έχουν φωνη κ προσωπικοτητα. σίγουρα κάποιος θα το έχει ήδη κάνει. είναι κάπως αυτιστικό αυτό το σενάριο. έχει κάτι και από τον new age μυστικισμό, με την έννοια του ότι όλα τα πράγματα έχουν ψυχή. (ένα ξύλο είναι, τι ψυχή να έχει και αυτό) (και μια βέργα έχει ψυχή) (και κάθε τι που σπάει σαν να δημιουργεί ένα μικρό ράγισμα στην άκρη της καρδιάς μου)... γι' αυτό τις πόρτες δεν τις χτυπάμε όταν τις κλείνουμε. και περπατάμε στο πάτωμα απαλά και προσεκτικά. και χαϊδεύουμε τους τοίχους. και το αμάξι που το έχω παρατημένο να σκονίζεται. όταν περνάω δίπλα του το ακουμπάω ελαφρώς και του λέω ένα γειά. θα έρθει η στιγμή που θα σε πλύνω. θα έρθει η στιγμή που θα σε πάρω για μια βόλτα. συγγνώμη που δεν μου αρέσει να σε οδηγάω.

***

στην συνέχεια είδα μια λίστα γραμμένη στο google keep:

140х60 стол
100x55 стекло
180х90 салонный стол
190 между окнами
120 полка под теле

αισθάνθηκα μια ανάγκη να την σχολιάσω (για να αποτελειώσω τον ανυποψίαστο αναγνώστη) (σε τι θολά νερά ψαρεύει κανείς για την έμπνευση, ε; ) (η αλήθεια είναι πως όση έμπνευση και να έχω χάσει σε σχέση με τα άλλα μου hobby, νομίζω πως μπορώ να γράφω ακόμα με αρκετή όρεξη, και ας είναι για τίποτα...) 

οι 140х60 είναι οι διαστάσεις του παλιού μου γραφείου. Αυτό το γραφείο το είχαμε αγοράσει κάποτε πολύ πολύ παλιά με την μητέρα μου από το ΙΚΕΑ. τότε αγοράζαμε έπιπλα για το καινούργιο σπίτι που νοικιάσαμε μαζί στο Μαρούσι, αφού έφυγα/φύγαμε από το μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη που νοίκιαζα/με. Είναι λίγο θολή η κατάσταση για το ποιός νοίκιαζε τι και ποιανού ήταν τι. Τότε ακόμα δεν έπαιρνα αρκετά χρήματα για να νοικάζω δικό μου σπίτι - δούλευα στην πρώτη μου επίσημη δουλειά, αλλά όχι full-time. και λέτε που το πάω.. και πριν γίνει το disaster και καστραφούμε όλοι εγκεφαλικά και υπολοιποσωματικά, ας επιστρέψω στο γραφείο. (έχω μια φωτογραφία που κάθομαι σε αυτό το γραφείο και είμαι περίπου 23-24 χρονών. έχω γύρω μου μπύρες, ή και ένα gin, και ξεφυσσάω καπνό τσιγάρου από το στώμα μου, είχα βάλει την κάμερα να με κοιτάζει από πίσω, ήθελα να φτιάξω μια νουάρ αισθητική, μάλλον) - έχω λοιπόν ακόμα αυτό το γραφείο. κουνιέται πέρα δόθε όμως, έχει γδαρθεί σε διάφορα σημεία (όχι, δεν έχω σκαλίσει πάνω του το "pink floyd forever" όπως είχα κάνει στο γραφείο της εφηβείας μου) - και γενικώς δεν μου αρέσει καθόλου πλέον.

100x55 стекло. αυτές είναι οι διαστάσεις ενός χοντρού κομματιού γυαλί που είχαμε αγοράσει και το βάλαμε πάνω στο γραφείο. για κάποιο λόγο, από τις μέρες της ΕΣΣΔ, οι άνθρωποι είχαμε την συνήθεια να βάζουμε τέτοια κομμάτια γυαλί πάνω στο γραφείο, και να βάζουμε από κάτω (ανάμεσα στο γυαλί και την επιφάνεια του τραπεζιού) κάθε λογής αποκόμματα, σημειώσεις, φωτογραφίες, το artwork που πλαισιώνει την εργασία και οικειοποιεί την θέση εργασίας (να' τη πάλι η οικειοποίηση). κάτω από το δικό μου το γυαλί όμως δεν υπάρχει τίποτα. ούτε αναμνηστικές φωτογραφίες,

*** (και άλλο ωραίο όνομα για τραγούδι: недети. σε μετάφραση: μη-παιδιά ή όχι-παιδιά (annymore) a-la Психея - НЕSEX (δεν κάνω λάθη πάντα ακούσια, μερικές φορές τα κάνω κατα λάθος, και μερικές φορές τα βλέπω μετά και επίτηδες τα αφήνω, αυτό για να μην νομίζετε ότι είμαι πάντα ατιμέλητος-σαν-τον-γαμπρόν-στον-μήνα-του-μέλιτος) (ένας άλλος ωραίος τίτλος (για μια ζωή) είναι: "chastise me") (είναι κάτι που ίσως να έχει γίνει το comfort zone μου, γιατί νιώθω ότι αν δεν μου το κάνει κάποιος, κάτι δεν πάει καλά - βασικά τότε το κάνω εγώ στον εαυτό μου έτσι και αλλιώς) (είναι σαν να λέμε το τραγούδι "parole, parole, parole" ελληνιστί σαν "κανόνες, κανόνες, κανόνες", "κανόνες, κανόνες, κανόνες", "κανόνες, κανόνες, κανόνες, κανόνες, κανόνες [...] με έχουν τρελάνει αυτοί οι κανόνες..." (αρχικά θα έγραφα κάτι που δεν γράφεται εύκολα σε δημόσια ανάρτηση) (είμαι καλλητέχνης) CaseRightServiceImpl.java:[29,19] cannot find symbol (debug me) (drink me) (αυτά που λέγαμε για αντικείμενα που μιλούν... κάτι μου θυμίζει το Naked Lunch?)

***

να μεγαλωνεις ειναι να συνηθιζεις να σε λενε κυριο στο δρομο, όχι απο ευγενεια, αλλα χάρη στην ακρίβεια στην περιγραφή:
- ".. κοιτα, δεξια, κοίταξε εκει που πηγαινει ο κυριος."
να μεγαλωνεις ειναι να γινεσαι κυριος στα ματια των αλλων. παπαπα.
***
(απόσπασμα από ένα όνειρο)
видел квартиру, которую не то снимал, не то.. имел? была на том же этаже с бабушкой томой. они что-то справляли, я не хотел, что-бы они меня заметили. на что-то опять писял, но не уходило легко, было стыдно, что записываю всё. вот так и идёт... летопись...

***

(και ένα πόστ σε ένα forum που δεν στάλθηκε ποτέ)
to a hypothetical question of why talking about such things to an AI i would answer the following.

sometimes i feel lonely and the idea of interaction with people around me leaves me cold and indifferent, or, perhaps, wincing with a memory of pain - sometimes - AI is a good replacement.

but in this here case, maybe sometimes it's just interesting to see what AI answers to various things, - it's like a game you haven't got bored with yet because you haven't seen the things it can do and haven't figured yet how it works.

to me it seems pointless to boycott it at this point, it's already too big a part of everything already, or ... (i am just too lazy to reinforce my ethical grounds)

τηλεπωλήσεις και μέρντερμπότ

 πριν λίγο είχε χτυπήσει το τηλέφωνο. υπήρχε ένας περίεργος θόρυβος, σαν να μιλούσε κάποιος με αναμμένη την τηλεόραση σε εκείνο το κανάλι που δείχνει τα παιδικά sitcoms, όπου όλοι μιλάνε συνεχώς και κάνουν ανούσια "α" και "ού" και το κοινό γελάει συνεχώς. προφανώς δεν ήταν ευγενικό να ρωτήσω, γιατί είναι αυτός ο θόρυβος από πίσω. και γενικά υπήρχαν άλλα θέματα σημαντικότερα, μάλλον, με αυτή την κλήση. μου μίλησε ένας κύριος, μου είπε ότι είναι Κωσταντίνος και με παίρνει από το τμήμα προσφορών της Νόβα, και ότι έχει βγει μια προσφορά με 19 ευρώ για κινητό με απεριόριστες κλήσεις και δωρεάν 60GB data, και ήθελε να του πω ποιά κινητή χρησιμοποιώ. ΟΚ. είπα ότι είμαι ήδη στην Νόβα οπότε μάλλον δεν θα ίσχυε αυτή η προσφορά για μένα (χρόνια εκεί είμαι και παρόμοιο πρόγραμμα έχω και πληρώνω 23 ευρώ μαζί με κάτι ψιλά, από παλιό πακέτο από εκείνα που τα λέγαμε "καρτοσύνδεση" - που ήταν κάτι ανάμεσα στην κανονική σύνδεση και καρτοκινητή όπου έκανες fill up. Εγώ δεν έκανα fill up και πλήρωνα ωστόσο ένα σταθερό ποσό κάθε μήνα. Τώρα δεν ξέρω αν έχει νόημα αυτό, καθώς μάλλον όλες οι συνδέσεις κάπως έτσι είναι.

τέλος πάντων μου είπε αυτός α ωραία, επειδή σας παίρνω απευθείας από τα κεντρικά, είναι ευκαιρία να δούμε τι άλλο υπάρχει - ποιές άλλες υπηρεσίες παίρνετε από την Νόβα; Και τον αποστομώνω λέγοντας ότι επειδή δεν ξέρω αν όντως παίρνει από την Νόβα, δεν θα ήθελα να μοιραστώ μαζί του άλλες πληροφορίες. Και τα παίρνει ελαφρώς και ευγενικώς (δεν ξέρω αν γίνεται αυτό) - αν τον έβλεπα, θα ήταν η στιγμή που θα ορθονόταν με το ανάστημά του - και είπε, το όνομά μου είναι Κωσταντίνος Κάπως (κάτι μου είπε για το επώνυμο) και παίρνω από την εταιρεία τάδε που έχει την αποκλειστική διαχείριση του τμήματος προσφορών μπλα μπλα (δηλαδή ποιά κεντρικά εννοούσε; τα κεντρικά αυτής της εταιρείας προφανώς. και αν έπαιρνε από το σπίτι του γιατί θα εργαζόταν με τηλεργασία (έχει δικαίωμα γι' αυτό ο άνθρωπος, όχι να είμαι μόνο εγώ με αυτό το προνόμιο..) πάλι "κεντρικά" θα λεγόταν αυτό - γιατί γενικά ότι είναι οργανωμένο και της προκοπής, είναι και κεντρικό, και ας είναι αποκεντρωμένο στην ουσία - το efficiency έχει πιο πολύ νόημα και άσε τώρα τους ακριβείς ορισμούς..

δεν είναι δυνατόν να σκεφθώ τέτοιο πονηρό πράγμα, σαν να μην έπαιρνε από την Νόβα - πως το τόλμησα; και μου πε κιόλας αμα θέλω να τους πάρω τηλέφωνο και να τον ζητήσω, όρεξη που θα είχα. και ότι δεν είχε την δυνατότητα να βλέπει την καρτέλα μου γιατί τα τηλέφωνα που χτυπάνε είναι τυχαία. τέλος πάντων, με αυτά και με αυτά και σκεπτόμενος ότι δεν είναι και καμία σοβαρή παραχώρηση προσωπικής πληροφορίας, του είπα πως και την σταθερή την έχω στην Νόβα, αλλά γενικά δεν ήθελα να δούμε άλλες προσφορές αυτή την στιγμή. και εκείνος με κατανόησε και με χαιρέτησε αμέσως. μου έχει μείνει όμως ένα δα μικρό κατακάθι κάπου επιφανειακά, σαν σκουπιδάκι στο μάτι - είναι αυτό που λέμε για το fabric of reality, κάπου κάπου σαν να αρχίζουν να φαίνονται τρυπίτσες. και μου λένε ότι τα πράγματα που μου συμβαίνουν τα παίρνω πολύ βαθιά και πολύ κοντά στην καρδιά μου (η ακριβής μετάφραση της ρώσικης αντίστοιχης έκφρασης - κ ας δεν το λένε έτσι στην Ελλάδα) - και μπορεί να μην είναι καν αυτιστικό αυτό, αλλά ξερωγώ να προέρχεται από το πληγωμένο εγωϊσμό μου. ποιός μου το πλήγωσε; μα, εγώ ο ίδιος, βέβαια. (ωραίος τίτλος για τραγούδι: "εγώ, ο ίδιος" - σαν το "Ερρίκος ο Τρίτος" ή Eric The Unready κατά άλλους)

τα ταξί που έχω πάρει τις τελευταίες φορές έχουν ως εξής:

- ήταν ενας τύπος σχετικά νέος και προσεκτικός κάπως, ήταν σάββατο ταξιμερώματα (ναι, είναι από το ταξί-μερώματα) - και εκεί που στρίβαμε στην φειδιππίδου σε μια στροφή στάνταρ χωρίς φανάρι, βγαίνει ενα αμάξι από το πουθενά και πάει ανάποδα στην κυκλοφορία, στην ψύχρα. ούτε κορναρίσματα ούτε συγγνώμη τίποτα, απλά πήγαιναν. στ' αρχίδια μας. (κάπως έτσι θα έπρεπε να είμαι κι εγώ - ή τουλάχιστον έτσι ίσως να λένε κάποιοι (οι διαβολικές φωνές μέσα μου; μήπως είμαι έτσι στην πράξη αλλά παριστάνω τον άγιο; )) - αν ξερωγώ πήγαιναν όλοι πιο γρήγορα εννοείται πως ήταν κοντά σε ατύχημα

- μετά ήταν ένας ακόμα πιο νέος, και δεν μίλαγε και πολύ καλά ελληνικά, και δεν ήξερε και τους δρόμους, του ψιλοβοήθαγα. καλά με έφερε τελικά.

- μετά ήταν ένας τύπος ΟΚ, ουδέν σχόλιο - του πλήρωσα παραπάνω δεν ξέρω γιατί - γιατί δεν είχα το στάνταρ που δίνω στα ταξί για την στάνταρ διαδρομή που κάνω (που είναι κατιτίς παραπάνω από αυτό που γράφει το ταξίμετρο) - και μου έκανε πλάκα ότι θα με προτιμάει

- χθες ήταν ένας τύπος κάπως.. μου θύμισε τον πρωταγωνιστή του Murderbot. κάπως μου φάνηκε στο όριο. έτρεχε κιόλας γάμα τα. το είχε, δεν λέω. προσπεράσεις αριστερά, δεξιά, όπου δει ελεύθερο δρόμο.

τέλος πάντων με αυτά και με αυτά άρχισα να μην εμπιστεύομαι τα ταξί και πολύ.. γενικά καλό είναι να σταματήσω κιόλας αυτή την νυχτερινή συνήθεια-που-δεν-τη-λέω-συνήθεια-αλλά-υποκύπτω-σε-αυτό-το-παράπτωμα-που-και-που-με-περιοδική-ακρίβεια-που-συνάδει-με-τον-ορισμό-του-ως-συνήθεια.