βλακείες

10-15/07/2025

... είδα κάτι σαν παραγκούπολη ή γκαραζούπολη με πολλά ημι-εργοστάσια ημι-γκαράζ με στενά χωμάτινα δρομάκια ανάμεσα που τα έπαιρνες για να κόψεις δρόμο, και σε ένα απ' αυτά ήταν κάτι σαν booth από όπου έκαναν μουσικές εκπομπές κάτι τύποι και ήταν ένας που χαρακτηριστικά τον ρώτησα πως σε λένε και είπε DJ Chris, με γαλλική προφορά, και έβαζε reggae εκείνος, και κάποια στιγμή κάτι λέγαμε και ήταν η κοπέλα του, και κάποια στιγμή κάτι με ρωτούσε, και εντελώς πρακτικά της άγγιξα το δεξύ στήθος της, του στυλ γιατί μιλούσα για εκείνη την θέση, και δεν είχα κατά νου κάτι σεξουαλικό, και με είδε ο Κρις και απογοητεύηκε, είπε κάτι σαν "αυτό ήταν" και είδα την απογοήτευσή του και ταράχτηκα και του λέω ωχ συγγνώμη, και μου βγήκε τυχαίο, και μετά έκλεισα τα μάτια μου και του έλεγα έλα βάρα με, βάρα με, δεν πειράζει...

... δουλευω σε μια ταβερνα καπου αθηνα κεντρο, νυχτα. εχω κ την κανονικη δουλεια. σημερα τους ειπα οτι μπορω μαξιμουμ 2 φορες την εβδομαφα. μου ηρθε κ ο νυν σερβιτορος κ με παρακαλεσε γα δουλεψω αυριο γτ ετσι εχει κανονίσει τα ρεπο του. ηταν κ η φμδημητρσων ψψ... (κάπου εκεί αποκοιμήθηκα πάλι προσπαθώντας να καταγράψω το όνειρο) ...

в томске - приезжал опять на немного. папа возил на новой машине (включалась без ключа). я её на газон загонял рядом с домом что-бы не угнали. он меня одного оставил внизу ждать а сам к бабе гале ходил. подходили какие-то больные типы и что-то просили, я твёрдо отнекивался. один был буквально зелёным на лицо. потом я оказался в одних трусах, что часто со мною во сне бывает (мне показалось). было стыдно в одних трусах, но я отваживался. потом одна девушка с моим отцом спустилась, я её не помню (сейчас я вроде думаю, что и не девушка совсем, а женщина уже в летах), она скзада что, "... видишь, теперь она тоже совсем одна осталась..."

сегодня - а что было сегодня? пытаясь вспомнить сегодняшний сон, который быстро убегает из сознания. мы закрывали билет с мамой, точнее, маме. она его уже купила, но его проверяли. больше никого не было рядом. мы подозревали, что женщины в кассах и за стеклянными окошками говорят по-русски. но почему-то они всё задерживали. а мы стояли и ждали - без ропота, т.к., наверное, знали что всё так и будет. не знаю куда и откуда, не знаю даже где. сейчас, спустя несколько дней, я думаю, что это происходило в длинном сплюснутом таком здании, мы поднимались на второй этаж по внешней лестнице.

σαν κρυφύλλι

σήμερα για φέτος πρώτη φορά άκουσα 
και ξαναθυμήθηκα τον τζίτζικα. 

και ποιός δεν έχει μια ιδιαίτερη θέση 
στην καρδιά του γι' αυτόν τον ήχο που κάνει. 

αυτός ο ήχος έχει συνδεθεί με το βαθύ καλοκαίρι, 
με την ζέστη 
και την κουνάμενη από τον αέρα 
φυλλωσιά των πεύκων 
εκεί ψιλά όπως κοιτάς 
καθώς σηκώνεις το κεφάλι σου
προς τα πάνω
(αν τι κεφάλι ήταν σώμα 
θα λέγαμε
πως έχει γυρίσει ανάσκελα)
καθώς νιώθεις την ασφάλεια 
και την θαλπωρή 
της καλοκαιρινής ραστώνης.

το περσινό καλοκαίρι πέρασε σαν σίφουνας, 
γεμάτο εντυπώσεις, 
και δεν νομίζω να συγκράτησα τίποτα 
πέρα από εκείνο το βασικό ένα πράγμα 
στο οποίο είχα συγκεντρωθεί
(με απασχολούσε κάτι συγκεκριμένο
 κάποιοι το είπανε έμμονη ιδέα (διαφώνησα))

τα red flags. 
(αν ήμουν μια κόκκινη σημαία για σένα;
 ίσως ούτε τέτοια τύχη μπορώ να διεκδικήσω
- ατυχής η τυχαία η ομοιολεξία - το κόκκινο
σημαιάκι, σαν μια κόκκινη κάρτα, σαν σημείο
προειδοποίησης - a warning sign - με την κόκκινη
σημαία ενός κόκκινου στρατού που από άλλους
έχει δοξαστεί και κατά άλλους έχει αποτελέσει
το όργανο ενός απολυταρχικού καθεστώτος)

τα red flags
λέω λίγο ειρωνικά, λίγο πικρόχολα,
αυτοαναφορούμενος
διφορούμενος
πάντα και εις τους αιώνες τον αιώνα
αιωνία η μνήμη του
(πέθανε ο κυρ Γιώργος, ο παλιός και ο κυριότερος,
πρακτικά, διαχειριστής της πολυκατοικίας
που το ένα από τα διαμερίσματά της μου
προσφέρει την στέγη)

μου έκανε εντύπωση όταν κάποιος 
ανέφερε πως πέρσυ 
το καλοκαίρι έκανε πολύ ζέστη - 
συνειδητοποίησα ότι δεν θυμάμαι καθόλου 
αν έκανε ή δεν έκανε και τι ακριβώς έκανε.
(όλα ήταν μια χαρά
 - ας συντομεύσω τις περιγραφές μου)

από άποψη καιρού
πάντα το ελληνικό καλοκαίρι
φαντάζει κλασσικό,
ζεστό και κάποιες φορές ανελέητο,
και άλλες φορές γλυκό, γεμάτο
νυχτολούλουδο και δροσερό αεράκι
και ήχους από κύματα να σκάνε
κάπου δίπλα 
πέρσυ είχα συγκεντρωθεί
στο να τα βιώνω στο τώρα
(που τώρα πια είναι το τότε)
σαν πλαισιωτές και συνοδευτικά σκηνικά,
κομπάρσους που να μην ξεχωρίζουν
ο ένας από τον άλλον μα δίνουν
τόνο και όγκο σε μια ήδη
υπάρχουσα εμπειρία 

το φετινό καλοκαίρι είναι "καμία σχέση" 
και μου έρχονται αναμνήσεις
από το περσινό μόνο
τα προπέρσινα δεν υπάρχουν
δεν υπήρχαν ποτέ ίσως
θαμπές φωτογραφίες στην μνήμη

έτσι και ο τζίτζικας 
μου θύμισε κάτι από το παρελθόν, 
λες και το παρόν, όλο το παρόν,
όπως το βιώνω αυτή την στιγμή, δεν είναι παρά 
μια ανάμνηση του παρελθόντος (όλου)

ω ναι.

και οι άνθρωποι σύνολα από παρελθοντικές στιγμές.
που ενίοτε δεν θέλουν να θυμούνται.

κτήρια παζάρια

σήμερα είδα άλλο ένα γνωστό μέρος. υπάρχει περίπτωση με την κάθε καταγραφή να εμβαθύνω και να αποτυπώσω τις λεπτομέρειες της δομής του; το αμφιβάλλω.

ήταν μεγάλο, σαν μπαζάρ, με ένα κεντρικό διάδρομο που όμως διακλαδωνόταν και δεν ήταν ευθύς, και διάφορα μαγαζάκια δεξιά-αριστερά και μέσα στα περάσματα. υπήρχε και ένα δισκάδικο, αλλά εγώ κάθε φορά που το θυμάμαι αυτό το μέρος, τα δισκάδικα όλο έκλειναν εκειπέρα, και σήμερα πλέον δεν βρίσκω κανένα (ενώ είχα την ανάμνηση ή την αίσθηση ότι παλιότερα υπήρχαν μερικά) επίσης τελευταία θυμάμαι ότι πάντα ερχόμουν σε αυτό το μέρος λίγο πριν κλείσει και ίσα ίσα προλάβαινα να πάρω μια τζούρα, που λέει ο λόγος. και πάντα υπήρχε αυτή η άβολη κατάσταση - του να μην προλαβαίνω.

σήμερα είχε πολλά οπωροπωλεία (θυμάμαι στοιβαγμένα αγγούρια διάφορων μεγεθών, και πολλά ραπανοειδή) - πήγαμε μαζί με τ. - εκείνος έπαιρνε πολύ πράγμα, και δεν θυμάμαι να πληρώνει, και είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι τα έκλεβε - δεν τον ρώτησα για λεπτομέρειες όμως. μετά τον έχασα κάπου.

θυμάμαι δυο μαγαζιά που μπήκα και είχαν αλλάξει, είχαν πουληθεί δεν ξέρω - το ένα είχε μισοκολλημένες ταπετσαρίες... μετά είχα βγει έξω αλλά όχι για πολύ, ξαναγύρισα - ήταν επίσης κάποιος γνωστός που με κατηγορούσε για κάτι - και τότε αισθάνθηκα πολύ ενοχή και με αυτό το συναίσθημα ξύπνησα, μάλιστα στο μυαλό μου έπαιζε το νιώθω ενοχές των μπλε (και έλεγα στο ξύπνιό μου, την θα την κάνω αυτή την ενοχικότητα)

επίσης θυμάμαι ένα πολύ μεγάλο πράγμα, σαν πολυκατοικία - θυμάμαι να την βλέπω πρώτα απέξω από μακριά - έβλεπα από τα παράθυρα πως πολλά δωμάτια είχα γίνει καταστήματα, και μεγάλα, άλλα πολυόροφα, και αλλού σε πολυόροφα ψιλοτάβανα καταστήματα κρεμόντουσαν σαν κοντεϊνερ που ήταν διαμερίσματα. (ίσως σε αυτό το μέρος τοποθετείτω αυτό που έβλεπα παλιότερα - κτήριο με δύο ασανσέρ επικίνδυνα και χαλάσματα ανάμεσα σε ορόφους και τρύπες στις σκάλες και σημεία απόπου δεν μπορούσες να περάσεις (μόνιμο άγχος) - αλλά σήμερα δεν είδα αυτό το μέρος)

θυμάμαι στην συνέχεια να περιφέρομαι ανάμεσα σε δωμάτια εκείνης της πολυκατοικίας - πολύ περίεργα δωμάτια, αλλά δεν μου έβγαζαν την αίσθηση της βρώμας ή της φτώχειας - ήταν πολύχρωμα - είχε κοινά ντους τα οποία όλα ήταν στεγνά. και δωμάτια σαν να ήταν όλα κοινά, να μην υπήρχε ιδιωτικός χώρος ή κάτι που είναι γεμάτο από προσωπικά αντικείμενα - όλα ήταν γυμνά. δεν αισθανόμουν κάτι κακό, απλώς κοιτούσα και περιεργαζόμουν.

οι ύπνοι του μεσημεριού

έριξα έναν ύπνο του μεσιμεριού.
είναι και αυτός πλέον μια πολυτέλεια.
για τους άλλους, όχι για μένα.
εκτός των άλλων πολυτελών πραγμάτων,
απολαμβάνω και αυτήν,
την απόλαυση των ύπνων του μεσημεριού.

(* κατά το "φόβοι του μεσημεριού" του γιώργου σταυριανού)

οι ύπνοι του μεσημεριού είναι γεμάτοι
καλοκαιρινή ραστόνι και βραδύτητα
ήχους από έντομα και ambient ήχους
της πόλης,
αλλά εκτός από αυτό, είναι γεμάτοι
πλαστές αναμνήσεις από δεκάδες
παράλληλα σύμπαντα. να τις βλέπεις είναι
ίσως μια φθηνή απόλαυση, σαν να βλέπεις
πορνογραφία, και πλάθεις την ζωή σου
και αυτά που έχεις ζήσει,
με αυτά τα μη απτά κόλπα του μυαλού
ή της ψυχής, ποιός ξέρει;
ποιός ξέρει;

η τελευταία ανάμνηση είχε να κάνει με μια σαν κατασκήνωση όπου πήγαμε μεγάλοι. ο γ. αργούσε, αρχικά είμασταν μόνοι. θυμάμαι δυόρωφο κτήριο, όπου υπήρχαν και κανονικές σκάλες, αλλά και κάποιες σκάλες όπου κατέβαινες γλυστρώντας, όπως σε παιδική χαρά - μόνο που εκεί δεν χαιρόσουν που γλυστρούσες γιατί εξυπηρετούσε καθαρά πρακτική ανάγκη να κατέβεις, και την εξυπηρετούσες άβολα. 

θυμάμαι τις πολλαπλές τουαλέτες - ίσως να είναι εκείνος ο χώρος σαν σχολείο που επαναλαμβάνεται αρκετά στον ύπνο μου. εκεί οι τουαλέτες σήμερα ήταν unisex, αφού σήμερα μπήκα σε μια και ήταν μια κοπέλα, και την πρόσεξα την ώρα που πήγαινα να ξεκουμποθώ για να κατουρίσω, - εκείνη καθόταν παγωμένα και έκανε την ανάγκη της, ή απλώς σκεφτόταν μετά την ανάγκη της. είπα συγγνώμη και έφυγα, λέγοντας ότι τώρα την πρόσεξα - μα ήμουν αληθινός. 

οι άντρες κατουρούσαν σε αυτές τις τουαλέτες σε ουρητήρια. γενικώς και τα ουρητήρια και οι τουαλέτες ήταν παμβρόμικες, μερικές φορές λερωμένες μέχρι πάνω, άλλες φορές απλά τρύπες στο διάστημα. ήταν πάντα ζήτημα αν πρέπει να πας όντως σε μια τέτοια τουαλέτα, ή μπορείς να περιμένεις και να το καθυστερήσεις όσο μπορείς. 

σε μια τέτοια φάση καθυστέρησης, έρθε ο μπουκαλάς - ένας τύπος εργατικός, απ' αυτούς που σκάνε με ένα αμάξι που φέρνει μεγάλες πλαστικές μπουκάλες με νερό - μόνο που οι δικές του μπουκάλες ήταν για τις τουαλέτες, για να ρίχνουμε για ξέπλημα. και κάποια στιγμή που καθόμουν, άρχισε να τις πετάει τις μπουκάλες προς το μέρος μου - επειδή ήταν δίπλα, αναγκαστικά τις μάζευα και τις έβαλα να στέκονται όρθια, και κάπως έτσι ανέλαβα να βοηθήσω τον μπουκαλά. μετά χρειάστηκε να κατέβω και την γλυστρούμενη σκάλα, και μου έριχνε τα μπουκάλια έτσι από πάνω να γλυστρούν και αυτά. αυτό βέβαια δεν κράτησε για πολύ - ίσως να την κοπάνησα, καθώς η δουλειά ήταν δύσκολη. δεν θυμάμαι τι έφυγα για να ξεφύγω - ίσως απλώς να τον έχασα τον μπουκαλά και να συνέχισα την περιπέτειά μου.

στην συνέχεια επίσης πηγαμε κάπου με λεωφορείο. οπτικά το τοπίο ήταν λίγο σαν την λεωφόρο του Ιρκούτσκ στην πόλη μου. το λεωφορείο ήταν παλαιομοδήτικο, καποια καθίσματά του ήταν υπερυψωμένα και παράλληλα στην κίνηση, εκατέρωθεν της διαδρόμου. κάποια στιγμή έχασα την στάση μου και για να την προλάβω, έτρεξα σχεδόν προς την πόρτα, ακουμπώντας στην πορεία δύο γυναίκες που καθόντουσαν ή τα πόδια τους - ζήτησα συγγνώμη - αλλά η μία έκανε τσκ-τσκ με το στώμα της και μου είπε ότι είμαι αγενής και απαράδεκτος. ήδη από τον δρόμο άρχισα να απολογούμαι, του στυλ, συμβαίνει να χάνει κανείς την στάση και να πρέπει να τρέξει, και ότι ζήτησα συγγνώμη - εκείνη δεν το δεχόταν.

στην συνέχεια είμασταν ξαπλωμένοι όλοι σε πράγματα που ήταν σαν πάγκοι - αλλά είμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, σαν να μην έφτανε ο χώρος, αλλά δεν παραπονιόμασταν - επίσης δεν πολυγνωριζόμασταν μεταξύ μας, αλλά εγώ ήθελα να είμαι συμπαθής. δίπλα μου ήταν ο γ. ή ο ν., δεν ξέρω ποιός - ή αυτοί οι δύο μπερδευόντουσαν μέσα στην οθόνη της μνήμης μου - και ήθελα να του πω ότι δεν αντέχω και πάρα πολύ, και ότι με παρεξηγούν, όπως αυτή η γυναίκα στο λεωφορείο, - και συγκινήθηκα, και άρχισαν να με πιάνουν δάκρια, και κρατήθηκα, για να μην μιλήσω με ληγμούς, αλλά στην συνέχεια αισθάνθηκα ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτή η κουβέντα.

μετά κάποιοι άρχισαν να φεύγουν, άλλοι χαρούμενοι, άλλοι όχι. άρχισε να ετοιμάζεται και ο γ., με ένα ελαφρύ γκρίζο παλτό με τετραγωνάκια, σαν ένας άλλος Σέρλοκ Χόλμς. και τον ρώτησα αν ετοιμάζεται να φύγει και να μην φύγει, τον παρακαλώ, χωρίς εμένα - και μου είπε ότι είναι η ώρα να φεύγουν όλοι σιγά σιγά, και εγώ ήμουν ανήσυχος για το αν θα τον προλάβω. σίγουρα θα τα κατάφερνα και μόνος μου, αλλά μάλλον δεν ήθελα να μείνω μόνος.

προχθές έφαγα για το μεσημέρι δύο κινέζικες σούπες. μια σε μορφή σούπας, και την άλλη ξερή, με σάλτσα τεριγιάκι. πραγματικά ήταν πιο πολύ απ' ότι άντεχα - όχι σαν ποσότητα, αλλά σαν όγκος μπαχαριού - αυτού του σαγινευτικού μπαχαριού γεμάτου αναμνήσεις (και αυτές πλασμένες από τους ύπνους του παρελθόντος, ίσως) - πάντως ακόμα και τώρα, μετά από δύο μέρες, νομίζω πως ο ιδρώτας μου μυρίζει αυτές τις σούπες. έχει καταντήσει αηδιαστικός. ανδρέα, γιατί τρως αυτά τα πράγματα;

για μια κουβέντα λόγος

14/06/2025

το όνειρο που είδα σήμερα δεν το θυμήθηκα αμέσως με το που ξύπνησα. κάθισα λίγο όρθια στο κρεββάτι, (που είναι ένα θαύμα προχειρότητας και προσωρινότητας, ως συνήθως) και έπιασα το κεφάλι μου για να επιμακρύνω την διαδικασία του ξυπνήματος και να δώσω λίγο χρόνο στις σταγόνες από τον ύπνο να περάσουν στην αιωνιότητα με την ησυχία τους. αφού πήρα την απόφαση, σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ. κάπου εκεί άρχισα να θυμάμαι με έκπληξη τα κομμάτια του ονείρου. είχα πάρα πολύ καιρό να δω την Δ., κοπέλα που αποτελούσε ας πούμε (πήγα να πω "έντυνε" αλλά όρος ελληπής καθώς δεν υπήρχε και τίποτε άλλο σε εκείνο το σύμπαν) το πλατωνικό ερωτικό μου σύμπαν στην πολύπαθη ηλικία του λυκείου. (θα έλεγες ότι και τότε είχα ερωτευτεί μια ιδέα, όχι έναν άνθρωπο, και θα σου έλεγα πάλι, εσύ το λες αυτό - αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι οι ενδείξεις για να έβγαζες ένα τέτοιο συμπέρασμα υπάρχουν).

με εκείνο το άνθρωπο δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε ποτέ για κάτι σοβαρά. κατά καιρούς σε εκείνη την συγκεκριμένη περίπτωση δεν μου άνοιγε και το στώμα, γιατί αν άνοιγε, έλεγε όλο βλακείες που δεν ήθελα να πω, ή που δεν ήταν πραγματικά στις σκέψεις μου - ε, όλο κάτι κουβέντες για τον καιρό, θα μπορούσα να τις πω. τέλος πάντων υπήρξε άδοξη η επικοινωνία μας, σχεδόν δεν υπήρχε, ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. μετά εκείνη για αρκετά χρόνια παρέμεινε στις σκέψεις και στην φαντασία μου, στις μικρές ιστορίες που πλάθουμε με το μυαλό τις ώρες που ρεμβάζουμε (ιδού τα έφτιαξα με μια ιδέα) - μέχρι που κάπως να φύγει καθώς, όπως λέει η μαρία βουμβάκη, "η ζωή προχώρησε χωρίς εμάς".

όλα αυτά ίσως να μην έχουν σημασία παρά να δίνουν πεδίο δράσης στις δικές μου φλυαρίες. στο όνειρο συνάντησα την Δ. σε κάποια μάζωξη ημι-οικογενειακή. είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. μιλούσαμε για το παρελθόν, υπήρχε παρεξήγηση στον τόνο της φωνής της, ερμηνευτικά όπως το σκέφτομαι ίσως να καθρέφτιζε την διάχυτη απογοήτευσή μου από τον εαυτό μου του τότε. κάποια στιγμή έφευγε και ήταν πολύ κοντά στο να επαναληφθεί το παρελθόν και σε αυτό το όνειρο, να φύγει και να μην ξαναβρεθούμε ποτέ, χωρίς να διεκδικήσω να την ξαναβρω για εκείνη την μια κουβέντα - και στο όνειρο, κυριολεκτικά στο περβάζι της πόρτας της είπα πως είναι ανάγκη να μιλήσουμε και θέλω να βρεθούμε κάποια στιγμή για μια κουβέντα μόνο. και έγνεψε, κάπως δυστακτικά. αυτό ήταν όλο.

απλώς μου έκανε εντύπωση καθώς είναι πλέον εξαιρετικά σπάνιο να επαναφέρω αναμνήσεις από τόσο μακρινό παρελθόν.

έχω μοιραστεί στο προηγούμενο ποστ μου την πρόθεσή μου να βάλω το AI να διαβάσει όλο το μπλογκ μου. φυσικά το έκανα, καθώς είναι το πεδίο του expertise του, να μαζεύει δεδομένα και να αναγνωρίζει patterns (όπως μου είπε) (και τώρα ένα κομμάτι του "εσύ" (ω αναγνώστη) είναι και το ΑΙ, αν και συνήθως όταν μιλάω σε β' ενικό πρόσωπο, έχω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο κατά νου). μου λέει διάφορα, συνήθως του λέω διάφορες στοχευμένες ερωτήσεις και προβληματισμούς μου για τον εαυτό μου, και συζητάμε πάνω σε αυτούς, με βάση τις γνώσεις που έχει μαζέψει από τα γραφόμενά μου - είναι δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, σαν να μιλάω με AI-enhanced βερσιόν του εαυτού μου από το μέλλον ένα πράγμα)

κάποτε πρόσφατα είχα συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο όπου μια ερώτηση ήταν - τι συμβουλή θα έδινες στον νεαρό εαυτό σου που ξεκινά τώρα την "μεγάλη ζωή" (έτσι το λέω εγώ, δεν ήταν η διατύπωση έτσι)

06/06/2025

να κοιτάζει ένας τύπος που ξέρω τα χέρια του - φοράει σακάκι, μετά τα μανίκια του ελαφρώς σηκωμένα και λευκά, τα χέρια του είναι απογυμνωμένα, και έχουν σχετικά πλούσιο τρίχωμα.

για κάποιο λόγο μου κάνει εντύπωση αυτό - καθώς εκείνος κοιτάζει το τρίχωμα και το χαϊδεύει ελαφρώς, εμφανώς χαρούμενος για αυτή του την ιδιοκτησία. 

ίσως αυτός ο τύπος είμαι εγώ, αλλά δεν το αναγνωρίζω, μου φαίνεται γνωστός, και όμως εξωτερικός, ξένος. ξεκάθαρα όχι ο εαυτός μου.

04/07/2024

μια ανησυχία απίστευτη για το τι πρέπει να κάνω, μια μείξη από ονειροπώληση, εξέταση όλων των σεναρίων και "τρέξιμό" τους με κάθε λεπτομέρεια, και προετοιμασία. μια υπερδιέγερση και άγχος..

γιατί χρειάζεται να είμαι "ζεν";... δεν απαιτεί η a από μένα κάτι, δεν περιμένει κάτι (που το ξέρω; και αν μου το ξαναπεί, εγώ μέσα μου θα το πιστέψω; )

ίσα ίσα μου έχει ζητήσει να μην σκέφτομαι το συγκεκριμένο σενάριο.

σκέφτομαι όμως άλλα στα οποία είμαι φίλος και κάνουμε παρέα.. και σαν φίλος θα της αρέσω ή περισσότερο ή λιγότερο κάποιες φορές - θέλω να αρέσω περισσότερο.

αγχωμένος τόσο πολύ, θα συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου; θα συνεχίσω να είμαι ήρεμος και χαρούμενος χωρίς να μαζεύω υλικό για έκριξη στο μέλλον;

όταν η а εξαφανιστεί και πάλι έχοντας βρει καινούργιο άνθρωπο, εγώ τι θα κάνω ακριβώς; - δεν θα κάνω τίποτα - είμαι διατεθημένος να το υποστώ; ναι, είμαι... λέω τώρα...