Ένα ενδιαφέρον άθρο εδώ για ένα συνέδριο που διοργανώθηκε στην Αθήνα και πραγματοποιήθηκε τον Οκτ. 2024. Χωρίς να έχω επαφή με την τρανς κοινότητα αναγνωρίζω τους προβληματισμούς γύρω από την ταυτότητα του φύλου και πιστεύω ότι οι γνώμες ειδικά των τρανς ατόμων πρέπει να ακούγονται με προσοχή και σεβασμό, και όχι να "αγαλιάζονται" και να καλύπτονται / ακυρώνονται από ψυχιάτρους με αμφιλεγόμενες μεθόδους προσέγγυσης και αντιμετώπισης της αμφισβήτησης της ταυτότητας φύλου. Ακολουθεί screenshot και εδώ το link στο κανονικό (εκτενές) άρθρο.
Κεφτεμπαμπ
γειά σας γειά σας (κάντε pull) τα μαλλιά σας
νιέτ - ντα
κατήργησα το facebook, με όποιο προσωρινό τρόπο σου προσφέρει, τέλος πάντων, να το "καταργήσεις".. πέρασαν κάποιοι μήνες, και αρχίζει να μου λείπει, με την έννοια ότι νιώθω μοναξιά που δεν μπορώ να την συμπληρώσω λίγο από εκεί, με εκείνη την ψευδαίσθηση μιας κατά κάποιο τρόπο επικοινωνίας / διαδρασης με το κοινωνικό υπερπέραν (αρκετά πρόσφατα το περιορίζαμε σε/ορίζαμε ως "κοινωνική φούσκα" - πάντα με μπέρδευε όμως αυτός ο όρος καθώς σαν έννοια δεν περιέχει το "σκάσιμο" της φούσκας, αλλά τον περιορισμό του εαυτού σου μέσα της)
έχω καιρό να αμπελοφιλοσοφήσω. και θυμήθηκα το μπλογκ μου αυτό, το ασφαλές μέρος όπου δεν θα μου πει κανείς "γιατί είσαι εδώ", ούτε "γιατί μου γράφεις αυτές τις αράδες, που στο κάτω κάτω δεν έχουν και πολύ νόημα". οπότε είμαι εδώ και γράφω αυτές τις αράδες που δεν έχουν και πολύ νόημα, πέρα από το να με φέρνουν σαν ένα σωσίβιο στην επιφάνεια της θάλασσας (αυτή που χάλασα για να σε βρω) (χάλασα άραγε καμια θάλασσα ή έστω ένα ποτάμι για να σε βρω; μάλλον οχι/ναι/δεν γνωρίζω/δεν απαντώ/μήπως άρχισα να κουράζομαι/όπως είναι σύνηθες στο φύλο μου; (το αντρικό ή το άλιεν, δεν είμαι σίγουρος ούτε γι' αυτό )
άντε πάλι και κάθομαι και κλαίγομαι. πολύ συνήθειο το έχω. μερικές φορές το έχω ανάγκη, και είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να το κάνεις όταν κανείς δεν κοιτάζει, έχοντας όμως την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος αποδέκτης, ο μυθικός μελλοντικός αναγνώστης. δηλαδή η ομιλία δεν είναι εντελώς εσωτερική (εγώ με τον εαυτό μου) περνώντας από ένα minimal φίλτρο και δημιουργόντας μια αίσθηση επικοινωνίας / απομάκρυνσης του αδειάσματος της μοναξιάς (και ας ο αναγνώστης δεν υπάρξει, νιώθω ότι μιλάω σε κάποιον, και άρα υπάρχει στο φαντασιακό μου σύμπαν - και τουλάχιστον, ως προς τις θεραπευτικές του ιδιώτητες, κρατάει μια υπόσταση πιο στέρεα από μια καταφανής φαντασίωση / ανθυποβολή) (ήσουν ένα ψέμα και μισό, θα ξεπρόβαλλε μια πονεμένη φωνή από κάποιο λαϊκό νταλκάδικο τραγούδι)
αυτό το καλοκαίρι έμαθα πολλές καινούργιες λέξεις όπως ο νταλκάς, και γενικά αρκετά τραγούδια που συνδέονται με την καψούρα. παλιότερα δεν τα είχα σε πολλή εκτίμηση. τώρα ναι, τα εκτιμώ, αν και μερικές φορές συνεχίζω να νιώθω ότι εκείνα τα τραγούδια και τα συναισθήματα που περιγράφονται σε αυτά είναι υπεράνω μου (ξέρω ή δεν ξέρω να αγαπώ; και αν αγαπώ με τον τρόπο μου, λογικό να με συνθλήβει το ότι ο τρόπος αυτός δεν είναι και δικός σου.. έχω κάνει πολλές μαλακίες, είπαμε, και δεν ξέρω πως να τες αποπληρώσω, μάλλον δεν αποπληρώνονται καν, ισόβια καθειρξη στην φυλακή της συνείδησης.
[2 εβδομάδες πιο μετά]
είχα κρατήσει το παραπάνω κείμενο ως draft. πολλά drafts στην ζωή μου γενικά, προσωρινά κείμενα ως ιδέες προς ανάπτυξη ή προσωρινές ιδέες που δεν ευδοκιμούν, ή μόνιμες ιδέες ως εμμονές; δεν ξέρω. ο ήχος των πλήκτρων, το πως χτυπάνε τα δάχτυλα τα κουμπιά του πληκτρολογίου, φανερώνουν μια ένταση κρυμμένη βαθιά, έναν φόβο που δεν θέλει να βγει και μια αβεβαιότητα που δεν θέλω (φοβάμαι) να την αποδεχτώ. γιατί μιλάω τόσο μη ξεκάθαρα, ομιχλοδώς γραμμένα (μιλάω γράφοντας, γράφω ομιλώντας) (στα παλιά των υποδημάτων μου; νοτ)
ποιό είναι το πρόβλημα, δεν κατάλαβα.
δεν υπάρχει πρόβλημα. μόνο ένας προβληματισμός.
δεν πειράζει, καλό είναι να προβληματιζόμαστε που και που.
πόκο α πόκο.
διάβαζα το αρχικό κείμενο και σκιάχτηκα για το πόσο δυσνόητο είναι. όσο δυσνόητος και ο εσωτερικός μου κόσμος, ή ίσως κατανοητός αλλά εσκεμμένα δυσνόητος γιατί φοβάμαι την αλήθεια (την ποιά; ) έχω απογοητευτεί και από αυτό που λέμε "αλήθεια", καθώς δεν είμαι σίγουρος πιά για το ποιά είναι αυτή η περιβόητη αλήθεια. προς τι ο προβληματισμός; ε, τα γνωστά, μόνο εγώ ξέρω. και δεν θα το πω. (κάθε βράδυ στα μπαράκια ω-ω έτσι είμαι και γω..)
η κιθαριστική πένα είναι πολύτιμη για την κίνηση της προς τα πάνω, όχι την προς τα κάτω.
μας ήρθε απότομα το κρύο, όχι τίποτε το φοβερό (το πρόλαβα το κρύο στην ρωσία) - και νομίζω ότι κρύωσα. ένας πονοκέφαλος που νομίζεις ότι το κεφάλι είναι κάπως μπουκωμένο. και δεν βγήκα έξω και γι' αυτό γράφω εδώ στο κρυφό μου παγκόσμια ορατό ιστό για να πιάνονται τα ανυποψίαστα θηράματα (ψέματα λέω, έτσι για να ζωντανέψω την κουβέντα, σιγά μην ήμουν και κανένας κυνηγός - αντικείμενο αγαπημένων δασοφυλάκων)
πέθανε ο πατέρας μου (29-30/09/2024, 65 έφτασε). δεν λέω ότι τον "έχασα" ή τον "χάσαμε" καθώς τον είχα κάπως "χαμένο" από καιρό, και ούτε είμασταν πολλοί για να έχω την συνείδηση του πλήθους και να μιλάω στον πλυθιντικό. τον αγαπούσα ωστόσο τόσο ώστε να είμαι η σκιά του όταν τον έβλεπα. συγκράτησα από πριν από χρόνια φράση του, ως απάντηση στο ευχαριστώ μου όταν με πήγαινε βόλτα στην γειτονιά του - ότι όταν γίνει εκείνος γέρος, θα τον πηγαίνω εγώ βόλτα. δεν κατάφερε να με προσελκύσει να γυρίσω ρωσία και να μείνω κοντά του, δεν καταφέραμε να τον γυροκομήσω. η ροή της ιστορίας είναι κάπως μονόπλευρη, και πράγματα που έγιναν δεν ξαναγίνονται / δεν ξαναέρχονται / δεν αλλάζουν - και αφού δεν τα προλάβαμε, δεν τα προλάβαμε. πήγα και τον είδα επειδή είχε την διαύγεια και καλοσύνη η ξαδέρφη του να με φωνάξει να έρθω. τον πρόλαβα. μετά από κάποιες μέρες πέθανε. σήμερα πέρασα έξω από μια εκκλησία, σκέφθηκα να μπω λίγο μέσα να ανάψω κερί, αλλά μετά σκέφθηκα, γιατί να το κάνω, λες και πιστεύω εγώ ή πίστευε αυτός. συμβολική σημασία έχουν αυτές οι κινήσεις, για να εξηλεώνουν την δική μας συνείδηση. αφού καταλαβαίνουμε πως λειτουργούν αυτά τα πράγματα, γιατί να το κάνουμε; (έχουμε εναλλακτική; δεν νομίζω...)
στην παρακάτω φωτογραφία (δεν ξέρω ποιός την τράβηξε - καθώς τις πιο πολλές συνήθως τις τραβούσε ο ίδιος) είναι νιόπαντρος με την μητέρα μου, φαίνεται και η βέρα (και το βλέμμα), και είναι στο καινούργιο σπιτικό τους που βρισκόταν στο κέντρο κέντρο της πόλης, στην περιβόητη οδό που φέρνει το όνομα της "Παρόδου 1905 Έτους" (σε μια άλλη Άλφαβιλ) - δεν έζησαν πολύ εκεί, κανένα χρόνο ίσως δύο - όταν γεννήθηκα εγώ είμασταν ανάμεσα σε σπίτια δικών μου παππούδων, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαθέτω, εκτός και τα έχω μπερδέψει ήδη.
απλά δωμάτια αγνώστων
αυτό ξεκίνησε ως post στο facebook αλλά μετά κοίταγα την παγκόσμια επικαιρότητα σε ειδήσεις και ξενέρωσε η ψυχή μου και είπα μέσα μου τι σκαλίζω κι εγώ τα δικά μου μικρά καθημερινά πικράκια όταν γίνονται γύρω τερατουργήματα - και το αφαίρεσα - κι όμως ήθελα να το κρατήσω μιας και αφιέρωσα λίγο χρόνο σε αυτό και, μπορεί να πει κανείς, το αγάπησα (με τον τρόπο μου)
me searching for a page named ... "other people's everyday room interiors" (excluding interior design ideas etc.) (μου κάνει εντύπωση πως δεν βρίσκω κάτι άμεσα) - αυτά που βλέπουμε δηλαδή όταν η ματιά μας πέφτει (κατά τύχη) σε ενα παράθυρο εισογείου και είναι ανοιχτές οι κουρτίνες. θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μου για τέτοιες ματιές. δεν είναι voyeurism, θαρρώ. βέβαια στην σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου σκέφτομαι πως ίσως να είναι τρόπος διαφυγής από το δικό μου δωμάτιο και το δικό μου interior whatever (εδώ παραθέτω το youtube videoclip Μαρια Βουμβάκη - Ένα δικό σου δωμάτιο', στο οποίο κάποιος είχε την ευγένεια να προσθέσει τους στίχους οι οποίοι είναι κάπως αποπνικτικοί, καταλλήλως βεβαίως για να συνοδέψουν όπως πρέπει την παραπάνω παράγραφο) (links δεν παραθέτουμε, οικογένειες δεν θίγουμε) (links πεθαίνουν - stars die - porcupine tree)
P.S.: και αναρωτιόμουν αν το εισόγειο γράφεται με "ό" ή "ώ". θα ήταν μισό λάθος ή ένα ή δύο; ποιά η διαβάθμιση της βαρύτητας του λάθους; είναι όπως του παραπτώματος σε δικαστήριο (πλημμέλημα - κακούργημα); μια ζωή υπόδικος στο δικαστήριο του μυαλού μου - σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα "μια ζωή υπόδικοι στο δικαστήριο του μυαλού μας" but now i've lost that loving feeling, ή όπως έλεγε ο Matt Elliott/3rd Eye Foundation, "i've lost that loving feline"
σκεφτόμουν μήπως μεταφέρω αυτό το blog πουθενά αλλού, κοίταγα τους έλληνες hosters, μετά σκεφτόμουν γμτ και αν ήθελα να πειραματιστώ με java κλπ. και κοίταξα λίγο AWS αλλά χαόθηκα τελείως (ως συνήθως) και σκεφτόμουν την λύση του Γιώργου.. ("Γιώργος" όπως ένα μηχάνημα, μια ανακάλυψη ντόπιων επιστημόνων, με σαφείς προδιαγραφές και cost/value efficiency)
σκεφτόμουν αν και τι νόημα θα είχε ενα blog όπου να μπορώ να καταγράφω πραγματικά ότι θέλω και να κρατάω και τα ονόματα όπως είναι τουλάχιστον με τα αρχικά τους. αν έπρεπε να το κάνω private, θα είχε νόημα για μένα; νομίζω από την πρώτη εγγραφή σε ενα οποιοδήποτε προσωπικό μου diary, είχα πάντα την ελπίδα ότι τις γραμμές που γράφω θα τις διάβαζε και κάποιος άλλος εκτός από μένα, κάποιος που θα είχε μέσα του ενδιαφέρον για μένα, και άρα θα αποτελούσε ενδιαφέρον για μένα; μια μελλοντική ανάγνωση από μια άλλη ύπαρξη που θα δημιουργούσε ένα νόημα για μένα στο παρόν; ίσως κάπως έτσι να απομυστικοποιείται η φάση που μου προκαλούσε πάντα απορία και πονοκεφάλιασμα, για ποιό λόγο θέλουν άνθρωποι να αφήνουν πίσω τους πράγματα όταν πεθάνουν; και επίσης δεν έβρισκα νόημα γενικά της ύπαρξης αν δεν αφεθούν πράγματα πίσω μας.. μια παραδοξότητα δηλαδή. και βλέπω τώρα ότι ουσιαστικά δημιουργόντας παρακαταθήκη είναι σαν να νοηματοδοτείς την τωρινή σου ύπαρξη.. που, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μια άλλη ψευδαίσθηση, προϊόν ανθυποβολής, όπως για άλλους είναι πραγματική η πίστη στον Θεό (για άλλους είναι όντως πραγματική, δεν το αμφισβητώ, αλλά για μένα μάλλον δεν είναι)
ίσως να ήθελα να φτιάξω για πλάκα μια πλατφόρμα όπου θα μπορούσα να γράφω ένα κείμενο και να παραθέτω μαζί του φωτογραφίες κλπ... και μάλλον δεν θα είχε νόημα να παθαίνει ανονυμοποίηση καθώς από τα συμφραζόμενα μπορείς να βγάλεις άκρη και να καταλάβεις για ποιούς μιλώ. τελος πάντων για άλλη ώρα ετούτο το brainstorming. για άλλη ώρα και η ανούσια λεπτομέρεια.
τελικά έχει νόημα έστω κάτι; δεν ξέρω. χθες καθόμουν σε ενα παγκάκι και είχα πάρει μια μπύρα και έτριψα λίγο το πρόσωπό μου δύο φορές με ολόκληρες τις παλάμες, και ήρθε μια κοπέλα δίπλα μου και με ρώτησε αν όλα καλά και αφού αναγκαστικά την κοίταξα απορημένος, με ξαναρώτησε αν όλα καλά και μου εξήγησε ότι ρωτάει επειδή της φάνηκε πως έχω κάτι. της εξήγησα πως όλα καλά, και ίσα ίσα είχα μόλις "ολοκληρώσει όλες τις πιο δύσκολες αποστολές" και ήμουν καλά - και την ευχαρίστησα οπότε εκείνη έφυγε. μετά το σκεφτόμουν και έλεγα μέσα μου πως εκείνη την στιγμή που ήρθε και με ρώτησε σκεφτόμουν έναν γολγοθά, όχι ακριβώς τόσο πονεμένο, αλλά ρέμβαζα ονειροπολόντας για ένα υποθετικό γεγονός που θα ήταν μάλλον τραγελαθικό. έλεγα πως αν πήγαινα και έβρισκα έναν τύπο που πρόσφατα χώρισε ενα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και του εξηγούσα να μην κάνει αυτό το λάθος (θα γινόμασταν φίλοι πιο πριν και θα είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη του - άγνωστο το πως).... τέλος πάντων δεν μπορώ να γράψω εδώ δημόσια αυτά τα πράγματα και είναι κρίμα καθώς θα ήθελα πολύ να τα πω κάπου. και το χαρτί μου φαίνεται απρόσωπο και πολύ μοναχικό. και εξομολόγηση δεν λειτουργεί για μένα. γι' αυτό τα κρατάω μέσα μου όπως όλοι ίσως... μετά τα ξεχνάω, μετά τα ανασκαλεύω, τα ξεχνάω πάλι.. αυτά...
διάφορα σκόρπια
11/05/2023 how about making that ubiqutous "hello world" program into prettier, nastier and truer "hell world"?
18/12/2023 πέθανε και η άλλη μου η γιαγιά.
20/12/2023 aborym - πήγα να τους ψάξω αφού για κάποιο λόγο τους έψαχνα και άκουγα να αναφέρονται 2-3 φορές στο σημερινό μου όνειρο. σίγουρα θα τους είχε πάρει το αυτί μου και στην πραγματικότητα, αλλά δεν θυμάμαι να τους είχα ψάξει ποτέ ώστε να μου είχαν αποθηκευτεί σε κάποιο σημείο της μνύμης μου. νοσυρό black με industrial overtones. not exactly my cup of tea... γιατί;
20/12/2023 μόλις παρατήρησα με το μάτι του εσωτερικου μου μυαλού ότι οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούμε τα laptop μας ως tools of trade, σαν άλλοι κιθαρίστες, βάζουμε (ή θέλουμε να βάλουμε) stickers πάνω τους για να δηλώσουμε την ταυτότητά μας (rainbow unicorn κλπ). άρα είτε ως κιθαρίστας ή ως προγραμματιστής, υπάρχει χώρος για αυτοεπίδειξη, και έχοντας το ένα, δεν χρειάζεται να κυνηγάς το άλλο (εκτός και αν φυσικά έχεις και τα δύο).
20/12/2023
- "φιλαράκι, θα μου συγχρονίσεις τα δεδομένα;"
- "συγχρονίσως"
05/05/2024 (το ορθόδοξ πάσχα)
που πάνε οι ιστορίες που λέμε, όταν πεθαίνουμε; (πεθάνω) (who knows where the time goes όπως λένε οι fairport convention - χθες έβαλα το autopsy και μου έχει ξανακολλήσει το πόσο ωραίο είναι
που πάνε τα facebook posts όταν πεθάνουμε; (πεθάνω) (φοβάμαι να ανοίγω σελίδες προφίλ ανθρώπων που έχουν αποβιώσει.. γι' αυτό ίσως δεν θα ήθελα στοχαστικά κείμενα ας πούμε να τα δημοσίευα εκεί, γιατί νομίζω ότι έτσι με μένα και το προφίλ μου θα ξεψυχίσουν και αυτά - και εδώ, θα μου πεις, γιατί να μην πάθουν το ίδιο... θα ήθελα να πιστεύω ότι εδώ αποκτούν μια δικιά τους υπόσταση; ναι/ όχι/ ίσως/ σκασίλαμας/
γιατί ζηλεύουμε (λίγο εκεί βαθιά); (ζηλεύω) (πετάει το fb προτεινόμενα προφίλ ανθρώπων δεν ξέρω με ποιό αλγόριθμο και περνάνε ονόματα και λες, μήπως εκείνος ή εκείνη είναι εκείνος ή εκείνη που.. ας το δεν πρέπει να λέω..)
ποιό το νόημα του blues; (ακούω isaac hayes - βρήκα τυχαία την δικιά του εκτέλεση στο "i just don't know what to do with myself" - και δεν είχα ανακαλύψει του πόσο γλυκά τραγούδια έχει - μια κάποια φάση είχα αγοράσει το shaft, καλό ήταν αλλά δεν με έκανε να συνεχίσω σε εκείνο το μοτίβο)
γιατί το ελληνικό ερωτηματικό αντί του άλλου (το λάθος και το σωστό; το δικό μας ή το ξένο; με έκανε να σκεφθώ πόσο δεν μου αρέσει να με πιέζουν για το σωστό, και να κάνω το λάθος επίτηδες, είτε πρόκειται για αναγραφή σε greeklish, ή χρήση ερωτηματικού ή χρήση κεφαλαίου στην αρχή της πρότασης - και πόσο αυτό συνδέεται με έλλειψη δικής μου "εθνικής" συνείδησης επειδή μεγάλωσα σε εκείνο το κενό ανάμεσα σε χώρες που ονομάζεται (από κάποιους - αναρωτιέμαι αν και από μένα) "ξερίζωμα", και εκτός "εθνικών" κοινοτήτων)
ώρες ώρες θέλω να αρχίσω ένα private blog στο οποίο να καταγράφω πράγματα χωρίς να λογοκρίνω. απλώς σκέφτομαι για ποιό λόγο και ποιός θα το διαβάσει και αν πρέπει κλπ... ωστόσο μου αρέσει σαν ιδέα. απλώς όπως και να έχει, είτε private ή public, λογοκριμμένο ή όχι, πάντα αυτά που θα λέω θα περιέχουν την μισή αλήθεια (ή εκείνο το μέρος της αλήθειας που την λένε πως είναι πάντα στην μέση; - αλλά μόνο την μια πλευρά της; άσε, μπέρδεμα) γιατί πάντα θα παραλείπω κάτι, και στις εξηγήσεις πάντα κάτι θα το εξηγώ μονόπλευρα ή θα έχω καταλάβει κάτι λάθος.. όπως δηλαδή ακριβώς λειτουργεί και ο εγκέφαλος καθώς σκέφτεται... μερικές φορές σκέφτομαι τερατουργήματα.. αυτό φοβάμαι.. μερικές φορές κάποια πράγματα δεν πρέπει να βλέπουν το φως της... ποιανής; σιγά βρε παιδί μου τι σκέφτεσαι και συ, και σιγά τα τερατουργήματα.
σιγά.. :/ μερικές φορές θέλω απλώς να αφήνω τον εαυτό μου να γράφει. είναι από τα λίγα πράγματα που κάνω ίσως κάπως ικανοποιητικά "πηγαία" αν όχι καλά.
κατι
οι σκεψεις μου για σημερα. αυτοεξωριστηκα λιγο απο το σπιτι, και - γιατι να το κρυβω αλλοστε - ξαναηρθα λιγο στην πραγματικη μου διασταση - οπου η αυτοεξορια (εξοριξη - ορεξη! μπρρ ειρωνευομαι - οσο για την αρθ.. ορθογραφια - εχω ξεπερασει και αυτο το σταδιο αυτη την στιγμη (αν κ εχω ακουσει πως η ορθογραφια εχει να κανει κ με τον σεβασμο προς τον αναγνωστη - αλλα οσοι αντεξετε να διαβασετε να ξερετε πως απλως ειναι μια φαση που παρεμβαινει στην ροη της σκεψης μου και για χαρη αυτης δηλ. "κατα τα αλλα" θα ηθελα να σας σεβομαι)) - πραγματικη διασταση λοιπον οπου η αυτοεξορια δεν εχει να κανει με το γεωγραφικο μερος οπου βρισκομαι - αλλα κατα βαθος ειναι πανταχου παρουσα κ το θυμηθηκα ξανακουγοντας το happy song των bring me the horizon στην παρουσα συγκυρια της περιπλανησης. στο κεντρο της αθηνας το τριημερο (πως να το πω τωρα.. ας πουμε το τριημερο που μας προεκυψε λογω της επετιου του ευαγγελισμου της θεοτοκου που συμπιπτει με την μια εκ των δυο εθνικους επετιους κλπ.) που (το κεντρο της αθηνας - που αυτη την στιγμη εχει επικεντρωθει για μενα στο κουκακι - high life πλεον) ειναι μια περιεργη μιξη ανθρωπων μη καθημερινων για μενα - τουριστων κ διαφορων περιοικων που νομιζω ξεμειναν εδω κατα λαθος ή κατ' επιλογη ισως της ιδιας αυτοεξοριας που περιγραφω (ναι θα ηθελα φυσικα να κανω προβολη ως επιθυμια για προσεγγυση)
και που εχω να παω να "βοσκησω" (που οπως θυμαμαι ειναι ενας ευστοχος χαρακτηρισμος που χρησιμοποιουσε μια φιλη μου του καποτε, καποτε) - ειπα να βοσκησω στα μη-in δισκαδικα του μονστηριακιου (λογω της ιδιαιτεροτητας της αγορας της ηφαιστου) και στα (λιγα) μερη που εξακολουθουν να μου ειναι οικεια κ τα βρηκα ανοιχτα (το παλπ μπαρ εκειθε οπου καθομαι αυτη την στιγμη) (ξεκινησα να γραφω αυτο το κειμενο πιο πριν κατα τις λαθραιες στασεις) (ειναι μια αραχνουλα που μου κανει παρεα επισης, εκτος απο σας, φανταστικε μου αναγνωστη - η οποια αρχικα κατεβηκε στο σβερκο μου κ τωρα αφου την αμολησα πανω στο τραπεζι, ξαναβρηκε τροπο να πεσει πανω μου κ τωρα ειναι καπου πανω στο παντελονι κ θα πρεπει να παψω να την σκεφτομαι κ θα ελπιζω οτι θα βρει τον δρομο της χωρις να σκοτωθει απο μενα κατα λαθος (θα καθομαι παγωμενος κ αν θα αρχισει να πλεκει ιστο - τι να κανω - δεν θα μπορω να καθομαι εδω για παντα) ))))
αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι.. αγορασα κατι cd παλι, για το ενα το αγορασα ξανα που το ανακαλυψα εκ των υστερων - και ειναι η λαιλαπα πλεον που με κυνηγα γιατι δεν θυμαμαι τι εχω κ τι δεν εχω - αλλα χαλαλι καθως you know - δυο ευρω. δυστυχως ολα αυτα τα κουτακια με cd - θα σκονιζονται σπιτι μου κ οταν πεθανω στην καλυτερη περιπτωση θα καταληξουν σε ενα τετοιο μερος στο μοναστηρακι - κ θα τα παρει ενας αλλος φαντασιοπληκτος ή κ οχι - θα σκονιζονται εκει - ή θα ειναι στην χωματερη (το οποιο μαλλον θα ειναι πολυ περιπετειωδης μερος - θυμαμαι το τελος της πρωτης σεζον του breaking bad - εκει το αφησα). πραγματα ως συνεχιση της υπερφυαλης φαντασιακης μας υπαρξης ή κατι τετοιο.. εχω ομως να σκεφτομαι με περιφανεια οτι ισως να αναγνωριζουν σε αυτο το δισκαδικο την πολυπλευρη μου εκλεκτικοτητα καθως πηρα κ angelo branduardi (εκεινο το αλμπουμ που ειχε και μαχαιριτσα) και exploited. (i wish i had discovered them earlier - οταν το αιμα μου κυλουσε πιο θερμα) (ειχε ενα μεγαλο παγκο με πανκ cds και ειπα μεσα μου πως κι ετσι κ γιατι; - μαυριλα - θα πεθανε ή (θα πεθανε το πανκ μεσα του) κανενας πανκ connoiseur (ή οπως λεγεται) - μα ειχε κατι cd που δεν τα θυμομουν απο τοτε που μου ειχαν στειλει σπιτι εναν παχυ καταλογο οταν ημουν λυκειο κ εστειλα απ αυτα τα IRS ή δεν ξερω τι - κ τοτε απλα το κοιτουσα και μελετουσα τιτλους συγκροτηματων - ηταν το αντιστοιχο discogs του τοτε - κ απ αυτα τα cd ειχε εδω κατι ονοματα πολυ αραχνιασμενα στην συνειδηση μου - gigantor?!!! new bomb turks?!!! wtf??; - τεσπα απ αυτα μονο εξπλοιτεντ πηρα που τους αγνατευα προχθες στο spotify κ μου εκαναν εντυπωση γιατι μου αρεσαν αρκετα.
κ δεν σας ειπα τιποτε για το εικοσαευρο "παλιας κοπης" (2002 εγραφε - κ μοιαζει οντος πολυ διαφορετικο) που βρεθηκε στα χερια μου κ περασα μερες χωρις να τολμησω να το δωσω καπου κ τελικα τεχνιέντος το ξεφορτωθηκα στο δισκαδικο αφου προσφερθηκα να αφησω τον αριθμο κινητου μου σε περιπτωση που αποδεχθει σκαρτο (ενταξει το καναμε αβαβα μετα) - κ μετα νιωθω διασκεδαστικος κ αστειος - σε καποιους - με ενα περιεργο τροπο - κ σας λεω πως ειμαι στο φασμα αυτισμου - αλλα ειναι σαν να μην το ειπα - γιατι νιωθω οτι τα εκλαμβανουν ολοι σαν δικαιολογηση μιας "πιο περιεργης στασης κ αντιληψης για τον εξω κοσμο" κ ισως ενδομυχα το χρησιμοποιω σαν εξηγηση κ δικαιολογηση - αλλα μαλλον αλλοι δεν το δεχονται με την εννοια οτι θελουν να παλεψω σε αυτον τον κοσμο με ισους ορους με τους υπολοιπους - κ νομιζω οτι το κανω - αλλα συναμα νιωθω πολυ alien οπως κ να εχει.
αχ. σαν πολυ δεν μονολογησα; γεια σας. καλη παναγια να εχετε. τελος ασματος.