μαρτ

12/01/2025 ... το μόνο που θυμάμαι αυτή την στιγμή από το όνειρο της νυκτός είναι να κοιτάζω κρυφά τα δάχτυλα μιας συναδέλφου που έγραφε κάτι σε πληκτρολόγιο αφωσιομένη στην οθόνη του υπολογιστή, και να τα συγκρίνω νοητικά με τα δικά μου, σε μια φαντασμαγορική αναπαράσταση του Thing από το Addams Family, ενός χεριού αποκομμένου από τον καρπό και πάνω από το υπόλοιπο σώμα. 

... το άλλο που θυμάμαι είναι να βλέπω έναν μισοάδειο κεσεδάκι από καπνό, να βλέπω ότι το έχει αφήσει μια γυναίκα που καθόταν πριν λίγο στο μπαρ, να το πιέζω με το χέρι για να δω αν έχει κάτι μέσα ή αν το άφησε για πέταμα, και αφού διαπιστώσω ότι έχει μείνει λίγος καπνός, να σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να βγω έξω και να κηνυγήσω αυτή την γυναίκα - και θαρρώ πως τελικά βγήκα έξω αλλά δεν θυμάμαι αν την πρόλαβα, τι της είπα, και την αντίδρασή της (με αυτή την σειρά).

... δεν ειναι καλο μονο το να ανεβαζουμε τα μανικια - εχει σημασια να τα εχουμε κατεβασμενα π.χ. για να σκουπιζουμε υγρα σημαδια που αφησε το βρεγμενο χερι πανω σε πληκτρολογιο (και δεν μιλάω για τις μύξες), ή για να ζεσταίνουμε τα χέρια μας όταν κάνει κρύο ή για να τα κρύβουμε γενικώς όταν ντρεπόμαστε πολύ

... (με ευκαιρία της ανακάλυψης του κυκλώματος που πουλούσε προστασία σε οίκους ανοχής) μου προξενεί ενδιαφέρον με ίσως μια δόση χαιρεκακίας να παρατηρώ την αμηχανία των αστυνομικών αρχών όταν διαπιστώνουν παραβάσεις ή και χειρότερα πράγματα (βλέπε οργανωμένα κυκλώματα) που διαπράττονται από εν ενεργεία ή εν αποστρατία στελέχη τους

14/01/2025 σήμερα ζήτησα κανονική άδεια, αποφασίζοντας έτσι να σπάσω δυναμικά την ρουτίνα της αναμονής για το ερχόμενο σαββατοκύριακο 

να εξηγήσω - το ερχόμενο ή το επόμενο ή απλώς "αυτό" το σαββατοκύριακο ως ενδεχόμενο (ποτέ δεν είσαι σίγουρος) διάλειμα από την ρουτίνα της συνεχόμενης (καθημερινής πλην του σαββατοΚυριάκου) εναλλαγής δουλειάς και "αδουλείας" - της περιόδου εκείνης μέσα στην άγρυπνη μέρα δηλαδή όπου έχω σταματήσει την δουλειά και δεν έχω τι άλλο να κάνω (δεν βρίσκω ενδιαφέρον να κάνω τίποτα) και περιφέρομαι άσκοπα από εδώ και από εκεί

σαββατοΚυριάκος μη.. ΙτσεΤάκης (it's a Takis όπως λέμε it's a boy! - φύλο ανατεθέν κατά την γέννηση, πανάθεμά σε..) (γιατί το κεφάλι μου δεν "εκρίγνηται" αυτή την στιγμή; (και δεν είναι ότι δεν προσέχω όταν κάνω τα ορθογραφικά λάθη - ξέρω ότι τα κάνω και επωμίζομαι όλο το βάρος - απλώς επιλέγω να μην ανοίξω το λεξικό ή να διαφοροποιήσω την διαδικασία της συγγραφής μιας γραμμής κειμένου για να κρύψω άλλη μια άχρηστη λεπτομέρεια))

άνοιξα αυτό εδώ το ποστ για να γράψω για το σημερινό όνειρο - και καθώς η ώρα έχει περάσει, από αυτό το όνειρο τα μόνα που έχουν μείνει στην μνήμη μου είναι ίσως λιγότερα και από τα ελάχιστα επιπλεούμενα κομμάτια ξύλου μετά από συντρηβή ενός καραβιού σε τρικυμία (θέλω να φανταστείτε το καράβι να ήταν από σίδηρο και πλαστικό και καθόλου ξύλο)

στο όνειρο το σημερινό, καθώς είχα κοιμηθεί με πλήρης επίγνωση του ότι σήμερα δεν θα δούλευα και δεν θα πίεζα τον εαυτό μου να ξυπνήσω το πρωί, είχα δει μια τεράστια περιπέτεια ή ανασκόπηση περιπετειών. ήταν από αυτά τα όνειρα που όταν ξυπνάς νομίζεις ότι έχεις πάει για διακοπές στην καραϊβική και μετά στην κίνα και γύρισες σώος και αβλαβής, έτοιμος να (ξανά)αντιμετωπίσεις την πενιχρή καθημερινότητα με εντελώς διαφορετικό μάτι. ποιό ήταν το περιεχόμενο αυτών των περιπετειών; σάν πως θυμάμαι. ίσως να υπήρχαν 1-2 φυσικές καταστροφές - είναι το μόνο σίγουρο. ίσως να υπήρχαν 1-2 αποθανόντες συγγενείς με τους οποίους βρισκόμουν σε διάδραση (λες να σημαίνει κάτι - με είχαν πρίξει στο παρελθόν οι σκέψεις περί αυτού, και τι πρέπει να κάνεις για να ξορκίσεις το κακό..) τίποτε άλλο δεν μου έρχεται. πλέον βαριέμαι να βγάλω κινητό και να το σημειώνω το όνειρο την ώρα που είναι ακόμα ζεστό και φρέσκο... καθώς όταν είναι μπαγιάτικο δεν τρώγεται και δεν αναδύεται στην επιφάνεια της μνήμης καθόλου μα καθόλου..

στα άλλα νέα - το σημερινό συνθηματικό είναι : ρασσβέτ. (ωχ τι τα λέω και φάω τον μπελά μου αύριο που θα με περάσουν για πράχτωρα, και άντε να εξηγήσεις σε ανθρώπους χωρίς χιούμορ την σημασία της ψυχικής υγείας και της τραγικομικότητας αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελούν και οι ίδιοι)

εύχομαι να είστε καλά. μπορεί να μην ξέρω που πουλάν καρδιές, δίνω φιλιά και αγαλιές όμως, αρκεί να παραμείνουμε σε σχέση ανώνυμη, ασφαλής και περιτοιχισμένη. σε λίγο θα έρθει και ο Μάρτης.

(οι παρακάτω στίχοι είναι από το παραπάνω τραγούδι ενός πολύ αγαπημένου καλλητέχνη, αλεξέϊ ρουμιάντσεβ (μαθαίνω ότι είμαστε και συνομίληκοι, τον περνάω κάποιους μήνες), που ηγείται του πρότζεκτ "пионерлагерь пыльная радуга" που στην μετάφραση σημαίνει "κατασκήνωση σκονισμένο ουράνιο τόξο" - σαν αναφορά στις παιδικές κατασκηνώσεις στην Σοβιετική Ένωση, η μνήμη των οποίων σιγά σιγά φεύγει με τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς που είμασταν από τους τελευταίους ένοικους αυτών των κατασκηνώσεων στην εποχή της διάλυσης της ΕΣΣΔ)

Трубки из руки
Злые, душные койки
Гнили швы строки
Дождь обгладывал стройки
Мутный взгляд в мечту
Серебристые склоны
Мир встречал весну
Ампутировав кроны

σωλινώσεις από το χέρι
θυμωμένες, κουφόβραστες κλήνες
σάπιζαν τα ράμματα της γραμμής του τετράστιχου
ενώ η βροχή έγλυφε ως το μεδούλι τα γυαπιά των οικοδομών
θωλό βλέμμα στην ελπίδα
αστραφτίζουσες πλαγιές
ο κόσμος συναντούσε την άνοιξη
αποψιλώνοντας φυλλωσιές 

Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали мы...

εξαφανίζοντας μέσα στον Μάρτη
προσπαθώντας να θυμηθούμε τα όνειρα...
εξαφανιζόμενοι μέσα στον Μάρτη
θυμούμενοι τα όνειρά μας...

Станет сердце злей
Станет меньше, чем было
Выжгут в бельмах дней
Твоё имя чернила
Под дождём из глаз
Превратившийся в рану
В каждой клетке грязь
Я умру или встану

η καρδιά θα αποκτηνωθεί
θα γίνει μικρότερη απότι ήταν
μέσα στις καρατάκτες των ημερών
θα χαράξει το ονομά σου το μελάνι
κάτω από την βροχή από τα μάτια
έχοντας γίνει όλος πληγή
σε κάθε μου κύτταρο η λάσπη
θα πεθάνω ή θα σηκωθώ

Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали мы...

εξαφανιζόμενοι μέσα στον Μάρτη
προσπαθούσαμε να θυμηθούμε τα όνειρα
εξαφανιζόμασταν εμείς...

αβαρούμ

χθες βγήκα έξω και τα έκανα πάλι γιόλο και λίμπα. με αποτέλεσμα το πρωί να μην μπορώ να δουλέψω καθόλου, να είμαι εντελώς άχριστος, και να ξαναπέσω να κοιμηθώ, ζητώντας άδεια από την σημαία. σημειωτέον ότι όλες αυτές τις εκφράσεις που χρησιμοποιώ (συμπεριλαμβανομένου του "σημειωτέον", "λίμπα", "άδεια από σημαία") τις ξέρω μόνο επιφανειακώς - εν πάσει περιπτώσει για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά (il primo bacio όπως το 'λεγε η Μίνα στο "noi due", δεν περίμενα να υπάρχει και άρθρο στο wikiHow για το πως να κάνεις το πρώτο φιλί)

μην με περνάτε για στιγνό εκμεταλλευτή του εργοδότη μου, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις συμπληρώνω και με το παραπάνω τις χαμένες ώρες εργασίας άλλες στιγμές. μην σας πως ότι αυτό γίνεται έτσι και αλλιώς είτε χάνω ή δεν χάνω τις κανονικές ώρες εργασίας.

ο λόγος που τα έκανα έτσι χάλια χθες ήταν εκείνη η κυρία Χ (κυριολεκτικά καθώς μας έχει πει πως το όνομά της δεν έχει σημασία) η οποία πήγε και κάθισε δίπλα μας σε γνωστό μέρος που πηγαίνω που και που για μια-δυο-τρεις μπύρες. έτσι καθόμασταν οι τρεις μας (αργό βράδυ, κανείς άλλος σε εκείνο το μέρος) και ανταλλάζαμε πληροφορίες για τις ζωές μας. η άποψη της Χ (καθώς κάποια στιγμή περάσαμε στο ενικό, ευτυχώς) είναι ότι κανείς δεν πρέπει να ξέρει πράγματα που έχουμε μέσα μας. ότι πρέπει να είναι μυστικά. τέλος πάντων δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε εδώ. ο καθένας ας είναι με την άποψή του και αυτό που του ταιριάζει. γι' αυτό δεν μάθαμε για την Χ και πολλά, και αυτά που μάθαμε δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να τα πιστέψω.

τέλος πάντων δεν ήταν και από τις πιο εύκολες βραδιές, αλλά ως γνήσιος μαζώχας που είμαι, ήθελα να κάτσω και να αργήσω να γυρίσω σπίτι, καταστρέφοντας την επόμενη μέρα, για να πιω όλο το περίεργο ποτήρι της επικοινωνίας με την Χ. που ήθελε να ακούσει κάτι ρομαντικό, αλλά δικό της ρομαντικό, ήθελε να ακούσει ιταλικά, ελτον τζών, με τραβούσε πέρα δώθε από τον υπολογιστή με την μουσική (τον οποίο κατέλαβα επειδή με άφησε το σεφ) την μια για να βάλω κάτι, την άλλη να μην πειράξω τίποτε άλλο και να μην αλλάξω αυτό που παίζει. υπάρχει περίπτωση να την χάοσα κάποια στιγμή

έτσι κάπως άχριστα πέρασε εκείνο το βράδυ, με δικές μου διαπιστώσεις για την εσωτερική μοναξιά του καθενός μας που διαπερνά σηκώτια και σπλήνες.

δθβ

rejection 
               as                             zone
                             a safety

data                      
                                       mouth               

                  stream
pus(h)             

don't you (forget about me) (forgot about you mix)

сухой хруст веток под сидением
зеленоватое призрение
паук полный воодушевления
он разговаривает с тенью
под луной
что давеча имела отношение
к моей изисканной манере
пить пиво и казаться бременем
я никогда не буду счастлив
(за спиной)

σήμερα έβλεπα πως είχαν διαρρίξει
το σπίτι της α. και της το εξιστορρούσα
από μακριά καθώς εκείνη έλειπε για καιρό

τα νύχια μου πάλι άρχισαν να μεγαλώνουν
και πάλι άρχισα να μην θέλω να τα κόβω
σαν το μούσι ένα πράγμα
τα βασανίζω τα πειράζω σφύγγω το χέρι
σε γροθιά και τα νύχια μπίζουν ευχάριστα
μέσα στην παλάμι και νιώθω ότι ακόμα
υπάρχω.

γιατί να θέλω να δυσφημώ τον εαυτό μου;
γιατί κουράστηκα να κάνω fail τα expectations.
γιατί κουράστηκα να προσπαθώ να τηρώ αυτόν τον ρόλο.
μπορεί να μην προσπάθησα ποτέ.
γιατί ήθελα πάντα να με αγαπήσει κάποιος χωρίς λόγο.

emotional timeout

emotional timeout - έτσι θα έλεγα τον επόμενό μου δίσκο, ή την επόμενή μου ανησυχ΄... ούπς - εννοώ - επιτυχία. 

κάθε φορά που θα ανναστατώνομαι, πολύ ή λίγο, θα λέω "emotional timeout", θα κάνω και το σήμα με το Τ με τις δύο κάθετες παλάμες (βαριούνται και το κάνουν να μοιάζε με Τ ελαφροπεσμένο διαγώνια, ένα Τ μεθυσμένο), και θα διαφεύγω στην φούσκα(λα) μου

σήμερα έβλεπα (στον ύπνο μου) το πάρτυ του Ά.. ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος καθώς είμαι λίγο άρρωστος και σήμερα ήταν η νύχτα του ιδρώνω για να γίνω καλά, οπότε γενικά γινόμουν μούσκεμα, ξύπναγα, άλλαζα, και έπεφτα πάλι σε μουσκεμένο κρεββάτι. πίσω στο όνειρο. αλλά μισό να εξηγήσω κάτι άλλο ακόμα.

για την προϊστορία, ο Α. στα αλήθεια έχει πάρτυ, στο οποίο με έχει καλέσει και μου έχει πει να μην τολμήσω να μην έρθω. γι' αυτό πρέπει να πάω, αρρώστια ή ξεαρρώστια. (από κάτι τέτοια κάπιοι με βγάζουν και πολύ αδύναμο χαρακτήρα - ΟΚ - λέω εγώ - (παρεξηγούμαι) 

- (μέσα μου προσπαθώ να το εκλογιγεύσω και να πω ότι είτε παίρνω πάρα πολύ κυριολεκτικά αυτό που μου λέει ο άλλος, - δηλαδή ότι παίρνω επώμου μου μια ευθύνη πολύ συγκεκριμένη και πολύ σημαντική γιατί αλλιώς θα χαλάσει ο κόσμος, επειδή έχω τόση σημασία - βλέπετε - δεν είναι ότι ΠΙΣΤΕΥΩ ότι έχω σημασία - αλλά όταν ο άλλος μου λέει "μην τολμήσεις" προσπαθώ να μπω στην λογική του ότι ναι, θα χαλάσει ο κόσμος αν δεν έρθω - όχι επειδή έχω τόση σημασία - αλλά επειδή μου είπε κάτι κυριολεκτικό ο άλλος και ότι έχει γι' αυτόν σημασία. 

- (επίσης, το σκεφτόμουν τώρα που έκανα ένα ντους που δεν μου πολυαρέσει να κάνω τελευταία, καθώς είναι χειμώνας, και κάνει κρύο, και είμαι και κρυωμένος κάπως - σκεφτόμουν πως κάποιοι άλλοι μπορούν να πουν καλοπροαίρετα, όσο δηλαδή αυτό μπορεί να γίνει, πως αυτός θέλει και λίγο ζόρι και ξύλο για να τον βγάλουμε λίγο να επικοινωνήσει με κόσμο. ρε γαμώτο ναι μέχρι και εγώ το έχω σκεφθεί, πως μπορεί να θέλω λίγο δράμα ρε παιδί μου, ή όπως το λένε "θέλω ειδική πρόσκληση" ή και "παρακάλι". όμως δεν είναι έτσι. ας μην επεκταθώ - αλλά οφείλω να έχω λίγο σεβασμό στον εαυτό μου και να μην πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. (επειδή όντως δεν συμβαίνει ή επειδή δεν θέλω να συμβαίνει; - ή δεν θέλω να "φανεί" πως συμβαίνει; ασε μαμησέ τα... όλο το πράγμα είναι παράλογο από την αρχή και όλο μαζί..)

έμαθα ότι τα βιβλία ΑΡΛΕΚΙΝ τα βγάζει μια εκδοτική που λέγεται ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ. τι είναι αυτό, κάτι σαν το ΑΜΠΙΜΠΑΣ; ή το "ονομάσαμε το συγκρότημά μας ΣΟΒΘΟΡ γιατί το ΒΟΘΡΟΣ ήταν ήδη πιασμένο (άσε που το "σοβθορ" μοιάζει σχεδόν με το "σοφτκορ") (και ναι, δεν αναφέρομαι στην ποιότητα των βιβλίων Bell/ΑΡΛΕΚΙΝ, αλλά στην οικειότητα που έχω με το είδος μουσικής που θα μπορούσε να είναι κοιτίδα για ένα συγκρότημα με ένα τέτοιο όνομα)

πίσω στο όνειρο #2.

ήταν σε κάποιο εξοχικό του σπίτι, και στην αρχή ήμουν μόνος μου εκεί και αυτός ερχόταν και έφευγε, και σε κάποια φάση άρχισαν να έρχονται φίλοι του, άνθρωποι που δεν γνωρίζω ή τους ήξερα δια προσώπου μόνο και δεν είχαμε μιλήσει ποτέ. εδώ και με τον ίδιο τον Α. μιλάμε σπάνια, και είναι ζήτημα αν έχω γνωρίσει ή δει φατσικώς δύο φίλους του. 

μετά η κατάσταση έγινε κάτι σαν πάρτυ, ήρθε και ο Α., γινόταν φάση κάτι σαν εστιατόριο, με μακρόστερνα (έκανα αυτό το λάθος, αλλά τελικά μου άρεσε αυτή η λέξη - "μακρόστερνος" - πολύ μεγαλεπίβολη) τραπέζια - και κάποια στιγμή όλα κατέληξαν πάλι σε κάτι σαν περιπέτεια, στο κλασσικό μοτίβο που πρέπει να το έχω ξαναδεί - υπήρχε ένα ξενοδοχείο όπου έμενα σχετικά μόνιμα, ή για μεγάλα διαστήματα, και υπήρχε υπόγειο σαν εστιατόριο σε διπλανή πόρτα, και υπήρχε μια τουαλέτα εκεί που για κάποιο λόγο έδινα οδηγίες σε μια κυρία που θυμάμαι για το που είναι η τουαλέτα.

πριν λίγο μάλιστα προσπαθούσα να θυμηθώ αν στο όνειρο θυμάμαι κάποιο χαρακτηριστικό ή κάποιο αντικείμενο που να θυμίζει κάποιο δώρο - θα μπορούσα στην πραγματικότητα να βρω ένα τέτοιο δώρο ή κάτι που να του μοιάζει. θα είχε μια πολύ ωραία μεταφυσική χροιά. σου κάνω δώρο κάτι που είδα στον ύπνο μου να σου κάνω δώρο. τελικά επειδή δεν το θυμάμαι, δεν θα κάνω κανένα δώρο πάλι (επειδή η μνήμη είναι αυτή που μετουσιώνει πράγματα να αποκτούν διάσταση στον κόσμο μας ερχόμενα από τον κόσμο των ονείρων.. είπα μια μπούρδα κι εγώ)

κατά την διάρκεια της μέρας θυμήθηκα ότι κάποια στιγμή ο Α. δεν ήταν καλά, σαν να είχε φάει πάρα πολύ, και γύρω από το στόμα του ήταν ενας μεγάλος στρογγυλός λεκές από σάλτσα σαν να έτρωγε κάτι με τα μόύτρα που λέει ο λόγος. και δυσανασχετούσε. μετά δεν θυμάμαι τι έγινε.

Τ. emotional timeout.

στην πράξη όταν έκανα τα παραπάνω timeout, επέστρεφα στον κώδικά μου που μαζοχιστικά πειράζω (μπλα μπλα μπλά censored) (θυμήθηκα αυτό από το LSL1 - το πρώτο leisure suit larry, που το παίζαμε παιδάκια και μας φαινόταν και πολύ αστείο, βέβαια εγώ δεν θυμάμαι και κανέναν να μπορώ να μοιραστώ το γέλιο - παρά τα γραφικά εμείς τότε χτίζαμε κόσμους ολόκληρους από φαντασία - αχαχ ειδικά όταν είχες ένα τέτοιο αστείο μαύρο κουτί που μικραινε και μεγάλωνε - μην πω ότι τα πρώτα πορνό τα ζωγραφίζαμε εμείς οι ίδιοι - το δικό μου το θυμάμαι χαρακτηριστικά.)

τα χθεσινά και δυο κου (από ку-ку+шка)

ειναι μια κυρια σε ενα μαγαζι περιοικο, και δεν γουσταρει καθολου ζωα να μπαινουν μεσα. μπορει να εχει προηγουμενα. πινει και πολυ, απο νωρις, και φευγει νωρις - δεν ειναι δυσκολη ιδιαίτερα - θα μπορούσε να είναι χειρότερα - κάθεται δεν μιλάει σε κανέναν άλλες φορές σιγοτραγουδά στον εαυτό της. αλλα με τις γατες τα πηρε. τελος παντων οντας ηδη πικραμμενη ισως να μην επρεπε να της χαλαμε και αλλο την διαθεση. ή ίσως να έπρεπε. είναι μια κατάσταση περίεργη όπου νιώθω την περιθοριοποίηση άλλων ανθρώπων σαν στοιχείο συμπάθειας - και ας οι λόγοι της περιθοριοποίησης διαφέρουν κάθε φορά. τέλος πάντων χθες έγραφα πως "βγαινει μια επιθετικοτητα εκατερωθεν..."

ηρθε αλλος περιοικος με αναπτηρα σπαρτανς, τι ωραια κατασταση. καυτερη. οπως επιζητω.
ποσους εχθρους θα αποκτήσω αποψε; και κάποιος μπορεί να με ρωτήσει, σε τι μέρη πηγαίνεις ρε μπαγάσα; ναι ίσως να είναι μέρος που πραγματικά μπορείς να δεις κάθε καρυδιάς καρύδι, ίσως ετεροχρονισμένα, ίσως για άλλους λόγους (κατάστημα ΙΚΑ-ΕΤΑΜ (πρώην) κανείς; )

τελικά φεύγω ως φίλος, τέλος καλώς όλα καλά. ξυπνησα μια μια υποφερτή δυσκολία, όχι τίποτε το φοβερό, σε πρώτη ανάλυση δεν ματιάστηκα.

έτυχε να μιλήσουμε για κουκλοθέατρο, και θυμήθηκα την ιστορία του αξιολάτρευτου κουκλοθεάτρου 2+КУ στην γενέτειρά μου πόλή, την ενδιαφέρουσα και όμορφη και λίγο τραγική ως προς το τέλος της καριέρα του δημιουργού του και κυρίως κουκλοπαίχτη (ασχολιόταν με κουκλοθέατρο επαγγελματικά από το 1985, όντα σε επάγγελμα μηχανολόγος, με ειδίκευση σε τεχνιτά μέλη, ρομπότ κλπ.). άχριστη ανάμνηση της στιγμής: ήταν κάποτε συμφοιτητές με τον πατέρα μου, αλλά δεν κάνανε και καμια παρέα ποτέ, απόσο θυμάμαι να μας λέει. (γενικά σε εκείνη την πόλη 1) οι μισοί (λέω περιγραμματικά, χωρίς πηγές) έχουν έρθει από άλλες πόλεις της ρωσίας για να φοιτήσουν εκεί και ξέμειναν 2) άλλοι μισοί είναι γόνοι ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από άλλες περιοχές 3) πάρα πολλοί είναι συνάδελφοι μεταξύ τους καθώς πρόκειται για γνωστή πανεπιστημιούπολη)

θυμάμαι ότι όταν μας πήγαν να δούμε την παράσταση - είχαμε έρθει οι άσχετοι εξπάτριετς, μετοιχισθέντες διασκορπισθέντες ανά τον κόσμο - και ήταν τότε ένα από τα αξιοθέατα της πόλης μας, αυτό το θεατράκι - είχε έρθει και ο πατέρας μου μαζί μας, και σκεφτόταν να του μιλήσει του ανθρώπου, του κουκλοπαίχτη που παλιά ήσανε συμφοιτητές, αλλά μετά ντράπηκε και άλλαξε ρότα, λέγοντας ότι δεν θα τον θυμόταν τώρα πια, καθώς του μιλάγανε και άλλοι άνθρωποι εκείνη την στιγμή. τον καταλαβαίνω τον πατέρα μου. αλλά η κουβέντα ήταν για τον κουκλοπαίχτη. και ανέσυρα από το ιστορικό των προβολών του youtube, την παράσταση εκείνη που είδαμε, τραβηγμένη από κάποιον άλλον, κάποια άλλη στιγμή.

Η παράσταση ονομάζεται "Η ιστορία μιας κούκλας". Ξεκινάει με τον κουκλοπαίχτη να περιμένει στο χωλ, και να του μιλάει ο consierge / υποδοχέας πως το λέτε:

- μα ελάτε, μην δυστάζετε
- σε μένα μιλάτε, παρακαλώ;
- ναι, μάλιστα, μιλάω σε σας.
   εδώ σας έχει κρατηθεί και τραπέζι, ναι ναι
   είναι όλα για σας - και το κρασί, και το μήλο.
   Εκείνη σας άφησε και ένα δωράκι ως ανάμνηση.
- γιατί "ως ανάμνηση"
- γιατί έχω την εντύπωση πως Εκείνη δεν θα έρθει ξανά

Ο κουκλοπαίχτης περνάει, κάθεται, στο τραπέζι, περιεργάζεται τα αντικείμενα πάνω, μυρίζει και πίνει λίγο κρασί, παίρνει το μήλο και δαγκώνει ένα κομμάτι του, στην συνέχεια πιάνει ένα κουτάκι, το ανοίγει με περιέργεια, και βρίσκει εκεί ένα σημείωμα. αρχικά νιώθει την μυρωδιά που αφήνει και βυθίζεται στην ανάμνηση. στην συνέχεια το ανοίγει και το διαβάζει.

Το σημείωμα γράφει:

- ο έρωτας/η αγάπη* που έβρισκε ζεστασιά ανάμεσά μας
  από το κρύο σήμερα πέθανε
  κλαίει το φλάουτο, έχοντας κρυφτεί στην θήκη του
  οι χορδές αντηχούν με πένθιμα μπάσα
  χτυπούν τον ρυθμό.
  γιατί όλα έγιναν έτσι;

Μετά ακολουθεί το κύριο μέρος της παράστασης, η εμφάνιση και ολοκλήρωση της κούκλας, ο χωρός της και επικοινωνία με διάφορα αντικείμενα - τις άκρες του τραπεζιού, το λουλούδι, την λάμπα, και κάπου προς το τέλος, το σημειωματάριο του κουκλοπαίχτη - το οποίο το διαβάζει δυνατά - και γράφει:

- ο έρωτας/η αγάπη τεντώνει τις χορδές
  και τώρα μένει να ακονίσει την πένα
  και να βάλει κάτω από το χέρι το φύλλο
  για να μπορείς να γράφεις πιο εύκολα

  είναι επιμελής στην επιλογή,
  προσθέτοντας και νέες λέξεις,
  και ο καθένας ακούει σε αυτή την χορωδία
  την δική του ταιριαστή μελωδία

  αναμειγνύοντας τις μπογιές
  σφίγγει στο χέρι σου το πινέλο,
  και ακούσια αρχίζεις να γράφεις παραμύθια
  μεταφράζοντας την ίδια την δική σου ζωή

  στον ρυθμό του στίχου, ή στον χορό των ήχων,
  ή πάνω στο περιδέραιο φτιαγμένο από τις όψεις σου,
  και ευάκουα ώτα
  θα βρούν το σωστό μοτίβο

  ο έρωτας/η αγάπη θα λιώσει τον πάγο και καμία πέτρα
  δεν θα μπορεί να κλείσει εκείνη την ροή
  που θα σε πάρει, θα σε σηκώσει,
  και θα σε σύρει, θα σε σύρει μακριά

στο τέλος τα φώτα σβήνουν. ο κουκλοπαίχτης είχε αποκοιμηθεί, - σηκώνεται και πάει να φύγει, τον διακόπτει ο πιανίστας ζητώντας του να του θυμήσει πως πάει το προηγούμενο ποίημα για τον έρωτα. του το θυμίζει, και ο πιανίστας το επαναλαμβάνει. καθώς φεύγει ο κουκλοπαίχτης, του ζητάει ο πιανίστας να τον πάρει μαζί του, πράγμα το οποίο και κάνει.

* σας έχω πει ότι στα ρώσικα ο έρωτας και η αγάπη εκπροσωπούνται στην γλώσσα με την ίδια λέξη. μπορεί να έχουν και το ίδιο νόημα. και είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα να ψάξει κανείς, γιατί διαχωρίζονται στα ελληνικά; και στα αγγλικά είναι το ίδιο "love", και στα γερμανικά "die Liebe" (δεν ξέρω αν υπάρχουν και εκεί όμως δύο λέξεις) όπως στο γνωστό και αγαπημένο κομμάτι των Laibach όπως διασκευάστηκε από Atrocity feat. Das Ich.

** ο Βλαντίμιρ Ζαχάρωφ πέθανε προσπαθώντας να σβήσει την φωτιά που ξέσπασε στο εργαστήριό του, την 1 Φεβ. 2019.