προσοχή όλα τα κείμενα αυτού του μπλογκ, ειδικά όσα είναι γραμμένα στην γλώσσα Ελληνική, είναι ακραία ανορθόγραφα, οπότε προχωράτε προσεκτικά ή προσπεράστε ελεύθερα.

σοκυ

 23/11/2024

(όνειρο) να βλεπω το σχολείο ή κάποιο μέρος που μοιάζει με αυτό. μαθήματα - σχολικές αίθουσες - διαλείματα - πράγματα κλασσικά. κάπνιζα πάρα πολύ. μερικές φορές κρατώντας από δύο τσιγάρα στο στόμα. συχνά τα τσιγάρα ήταν τρύπια ή όχι καλά στριμμένα, και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατώ τις τρύπες κλειστές με τα δάχτυλα. υπήρχε μια όμορφη κοπέλα, και μου έλεγε για τον θυμό της για τον πρώην σύντροφό της. εκείνος ήρθε μετά από λίγο. οι δυό τους μπροστά σε όλους είτε τσακονόντουσαν ή μετάνιωναν για τις πράξεις τους (δεν καταλαβαίνω τι γράφω ακριβώς, καθώς αντιγράφω αυτό το όνειρο από ένα πρόχειρο). εγώ δεν πρόλαβα να εκφραστώ. μέσα μου ζήλευα την κατάστασή τους. μετά αυτοί οι δύο μαζί μας είπαν πως εκείνη είναι έγκυος. εκείνη του μιλούσε για την ανασφάλειά του, ενώ εκείνος φαινόταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. στο τελευταίο διάλειμα μια γυναίκα νάνος ερχόταν και έφευγε και παραπονιόταν ότι είχε μαζέψει όλα τα χαρτιά για την υπόθεση της μητέρας της αλλά όλα πήγαν στράφη και έκανε τζάμπα κόπο. 

23/03/2025

(πραγματικότητα) είναι κυριακή σήμερα. ξύπνησα όχι ακριβώς αργά αλλά ούτε και νωρίς. θα κοιμόμουν παραπάνω εαν δεν με ξυπνούσε το γατούκι μου. όπως αρμόζει σε γατιά, σε τέτοιες φάσεις είναι εκνευριστικά επίμονο. κάποιος πάλι άναψε κάρβουνα κάτω στον κήπο της πολυκατοικίας και προβλέπετε να ψήσουν κάτι. όταν ανάβουν τα κάρβουνα μπαίνει όλο το ντουμάνι μέσα στο σπίτι  και αν δεν προλάβω να κλείσω τα παράθυρα ("... τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια...") μετά κάθομαι σε ένα ντουμανιασμένο σπίτι με κλειστά παράθυρα και με πιάνει πονοκέφαλος (γι' αυτό πρέπει να είμαι πάντα οσφρυτερός και σε επιφυλακή - ούτε ο γάτος πιάνει την πρώτη μυρωδιά της καύτρας)

οι λέξεις που χρησιμοποιώ συχνά είναι λανθασμένες. πλέον το κάνω και στα ελληνικά και στα ρώσικα. η cute ατέλεια που έχει συνέχεια και κάποια στιγμή φτάνει σε σημεία στήξης (σε τοίχο) και σε απρόσμενη ανάγκη να βρίσκω αυτόματο διορθωτή κειμένου. θα το ψάχνω και θα το βρίσκω αιώνια και θα είμαι τόσο δυσνόητος (χωρίς όμως να φτάνω ποτέ ούτε κοντά φυσικά σε επίπεδα ποιητικότητας και ποιοτηκότητας εκείνων των συνδυασμών των λέξεων) σαν τους στίχους των μυθικών "διοδίων" του σταύρου σιόλα, πόλι κυριάκου και φωτεινής βελεσιώτου (και λοιπών θα μπορούσα να πω αλλά ήδη το συμπλήρωσα) (θα μπορούσα να αφαιρέσω το κείμενο της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά γιατί να το κάνω; ) (θα μπορούσα να παραλείψω την εξήγη της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά, και πάλι, γιατί να το κάνω; ) (2013 ηταν η χρονιά των "διοδίων" - εγώ όμως τότε ούτε καν υποπτευόμουν τ-ί-π-ο-τ-α).

είναι μαγικά τα "διόδια" και μαγικά και "τα ανείπωτα" του ζερβουδάκη. γιατί τα ανακαλύπτω όλα μόλις τώρα; συνειδητοποιώντας την μικρότητά μου σε όλα τα επίπεδα (σεμνέ μου αγόρι, μα ξέρεις πως σε όποιον το πεις θα σου πει πως δεν πρέπει να είσαι καλά - θα ξέρεις όμως μέσα σου πως μέσα σου πάντα θα το αντικρούεις και δεν θα πιστεύεις ποτέ στα λόγια των άλλων). χθες πέρασα από το λουτράκι, πέρασα και από τα διόδια, ευχαριστήθηκα ταξίδι αλέ ρετούρ με το ΚΤΕΛ, ατέλειωτες ματιές στα παράθυρα, σε σπιτάκια μικρά ανάμεσα στα δέντρα και θάμνους, ... δυστυχώς πολλές φορές δάση νεκρά και κατακαμμένη γή που γίνεται και αυτό μια κανονικότητα και ένα δάσος που απλά θα το λέμε Δάσος Νεκρό, σαν την Νεκρή Θάλασσα.

έχω πάρει ένα δρεπανοκατσάβιδο της bosch, εκείνο το αγαπημένο σαν αυτό που είχε ο πατέρας μου. το πήρα γιατί θέλω να φτιάξω δύο τρύπες στην κιθάρα την κλασσική για να κρατιέται με δύο βίδες ο κάτω καβαλάρης. ή τέλος πάντων εκείνο το εξάρτημα στο οποίο στηρίζεται ο κάτω καβαλάρης και από το οποίο περνιούνται και στερειώνονται οι χορδές. το κόλλησα άτεχνα με μια κόλλα που βρήκα κάπου στο σπίτι, και τώρα θα το τρυπήσω κιόλας, οπότε θα είναι όλο ένα θαύμα μαστορικής τέκνης. αλλά τέλος πάντων ότι ξεκινάμε, πρέπει να το τελειώνουμε, και ας είναι σαν το ανάποδο γαμώτο.

ανακάλυψα όμως ότι έχω μόνο κάτι τρυπάνια για τούβλο και σοβά, τα οποία δεν κάνουν τίποτα στο ξύλο που θέλω να τρυπήσω - κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ τι είναι το ξύλο που θέλω να τρυπήσω, και πως δεν φανταζόμουν πως υπήρχαν τέτοια ανθεκτικά και σκληρά ξύλινα υλικά. (αλήθεια, άντε πάλι που να με κολλάει στον τοίχο (με σφυρί ή με τρυπάνι; ) η δαιδαλώδης και τανταλώδης* ερώτηση - είναι η σάννυ μπαλτζή άτομο ή συγκρότημα; ή ή το (they/her? ) * (από το Wikipedia - Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η λέξη Τάνταλος προέρχεται από τη λέξη ταλάντατος, που σημαίνει «πολύ βασανισμένος»)

λοπόν ανακάλυψα πως δεν έχω κατάλληλα τρυπάνια και μου έχουν τελειώσει τα χρήματα ως το τέλος του μήνα (όχι ακριβώς - αλλά σίγουρα εκείνα που είχα για ξόδεμα για τον εξοπλισμό του φαντασιακού μηχανουργείου μου). όμως βρήκα πολύ καλή χρήση στο κουτί του τρυπανιού που είναι ένα πράσινο πλαστικό πράγμα - το βάζω απο κάτω από το λάπτοπ μου και πλέον μπορώ να το δουλεύω από τα γόνατα, πράγμα που κάνω και αυτή την στιγμή. είναι πολύ βολικό τώρα που πιάνεται ο ποπός μου από το συνεχόμενο καθισιό λόγω της δουλειάς μου και της παρακμιακής περιόδου που περνώ (δυστυχώς πιάνεται και σε καναπέ που κάθομαι τώρα.. με άλλα λόγια, δεν υπάρχει σωτηρία, Φωφώ, σήκω και περπάτα και κάνε την ζωή σου μια βόλτα και ένα τσιφτετέλι)\

έχω άλλο ένα μεγάλο σημείωμα στο πρόχειρο, αλλά νομίζω για σήμερα φτάνει και αυτό που έγραψα με γνωστό γαμψό μου τρόπο. το σπίτι ακόμα μυρίζει ντουμάνι, και ούτε καν μου φτάνει η τσίκνα του καμμένου λίπους, και ας πούμε πως δεν είμαστε βήγκαν για όλους τους λάθος λόγους του κόσμου (για τον ίδιο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους και ας τρώμε ζωντανά που πονάνε σαν κι εμάς και γεννιούνται και πεθαίνουν σαν κι εμάς - για τον ίδιο λόγο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους που ζούμε σε μια κοινωνία καπιταλιστική και ας την συγκρίνουμε με αγγέλες λύκων που δεν κοιτάμε τα δικά μας τα μούτρα καλύτερα και οι λύκοι μας μάρανε...)

μήπως δεν υπάρχουν λόγοι σωστοί; και όταν πας να δικαιολογήσεις κάτι με έναν αριθμό από λόγους, αυτοί οι λόγοι είναι λάθος εξαρχής; γιατί αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να τους βρεις; να τους πεις.. για να σε καταλάβει κάποιος; αχ άντε πάω να φύγω να προλάβω μην με καταπιεί η χοάνη της ματαιότητας.

ιατροκί

την προηγούμενη μέρα είχα δει όλα τα σόγια (beans), ξεκινώντας από τον πατέρα μου που δεν ήταν καλά, αλλά δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο τον είχα δει εκτός ονείρου και λίγο πριν μας αφήσει. με αφηνε να του βοηθάω να σηκώνεται και ένιωθα ότι actually μπορούσα κάπως να τον σηκώνω (στην πραγματικότητα δεν μπορούσα καθόλου να τον σηκώνω όταν τον είδα άρρωστο). μετά είδα την γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς που δεν θυμάμαι τι κάναμε. και την μητέρα μου είδα, νομίζω. σε αυτή την γιαγιά έμενα πολύ συχνά όταν ήμουν παιδί. μερικές φορές νιώθω ότι με μεγάλωνε εξίσου ως προς τον χρόνο με την μητέρα μου. ήταν η γιαγιά που θυμόμουν την μυρωδιά στα σεντόνια που κοιμόνουν ανάμεσα σε εκείνη και τον παππού. ήταν η γιαγιά που μου είχε τραβήξει ένα μακρύ σκουλίκι από το ποπό όταν μια εποχή είχα γίνει σπίτι και για τέτοια. σας τα λέω αυτά για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν απλώς η ιδέα μου.

την επόμενη μέρα είδα ότι είχα φαλακρίσει ασύμμετρα, σε ένα μεγάλο σημείου του κεφαλιού. εντωμεταξύ το ανακάλυπτα κοιτώντας στον καθρέφτη και δεν θυμάμαι να έβλεπα πως είχα μακριά μαλλιά. είχα ένα πράγμα ... θαμνώδες;.. βασικά δεν θυμάμαι καν τι μαλλί είχα. μου είχε κάνει εντύπωση όμως το ασύμμετρο της υπόθεσης. και τραβούσα και μαλλιά να δω αν φεύγουν και δεν φεύγανε τα υπόλοιπα - απλώς εκείνα τα άλλα κάπου εξαφανίστηκαν. και τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα το καλύψω και σκεφτόμουν ότι τώρα θα τα ξυρίσω τελείως.

το πρωί σήμερα είχα βάλει νωρίς το ξυπνητήρι καθώς είχα να κάνω μια δουλειά (μια αποστολή - τελικά όντως μου φαίνεται πως με καθησυχάζει πιο πολύ αυτός ο όρος - παρά άλλοι όπως "μια δουλειά" - γιατί μια δουλειά ακούγεται σαν κάτι απλό - ενώ η αποστολή είναι πιο ακριβής όρος καθώς μπορεί να εμπεριέχει και μια δυσκολία την οποία ας την καταλαβαίνω μόνο εγώ - εξ' άλλου είναι όρος περιγραφικός μόνο για μένα εν προκειμένω). 

τέλος πάντων το πρωί ήταν τόσο γλυκός ο ύπνος που κάθε φορά που άφηνα το ξυπνητήρι να χτυπήσει 5 λεπτά αργότερα (το έκανα καμιά πενταριά (πιο λογοτεχνικό θα ήταν να το έλεγα μισή ντουζίνα) φορές - στα ρώσικα είναι ίδια λέξι εντωμεταξύ)) - κάθε φορά που αποκοιμόμουν για να ξυπνήσω 5 λεπτά αργότερα, σαν να έβλεπα και άλλο όνειρο.

σκέφτομαι γιατί στα λαϊκά που ψάχνω τώρα μου αρέσουν πιο πολύ οι γυναίκες τραγουδίστριες και όχι τόσο πολύ οι άντρες. εξηγείται εύκολα μεν, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι μόνο το φροϊδικό (ή φροϊδικά) θέμα που έχει να κάνει με το φύλο που αποδέχομαι για μένα και την σεξουαλική μου προτίμηση στο αντίθετο φύλο.

τελικά το μάτι που μου είχε κοκκινίσει και με ταλαιπωρούσε εδώ και μέρες είχε προκληθεί από μια βλεφαρίδα που είχε σφηνωθεί για τα καλά κάπου εκεί μέσα στο μάτι. αναγκάστηκα να πάω σε οφθαλμίατρο και μου την βρήκε και μου την έβγαλε. την τελευταία φορά που είχα πάθει κάτι τέτοιο ήταν στο Τόμσκ όπου παίζει να είχα πάει για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια και μου είχε μπει ένα σκουπιδάκι από το τάμα που έκανα εκειπέρα (ίσον = ατελείωτη βόλτα σαν την άδικη κατάρα) και μετά έτριβα το μάτι και μετά είχε γίνει να και δάκριζα συνέχεια και με πήγαν σε δύο οφθαλμίατρους γιατί είχαν την ευθύνη μου και την αγάπη μου.. ή εγώ την δική τους.. έπαθα κάτι παρόμοιο τώρα, αλλά από τότε είχα μάθει να μην ακουμπάω ξανά το μάτι μου, και έτσι δεν βρήκα την βλεφαρίδα. τέλος πάντων βλακείες. και η ζωή έχει γυρίσματα (και όμορφους καμεραμέν και μπούμεν (να πούμεν)) (εν πάσει περιπτώσει τι να μας κάνει εμάς και καλά το λέω έτσι καϊμενιάστικα (σιγά μην νοιάστηκε..))

άκουσα σήμερα το "βαλς της μοναξιάς" σε εκτέλεση από τζένη βάνου. και τον δίσκο "αναδρομή στην δεκαετία 70" που είχε κάτι ωραία πράγματα όπως the sounds - παράξενο ταξείδι και ηρακλή + dna που μου θύμισε πρόδρομους του έντεχνου παράλληλα με εκείνα που άρχισαν να βγάζουν ο μαρκόπουλος κλπ. (πετάω έτσι ένα όνομα γιατί κάπου το είχα ακούσει σχετικά...)

και είδα και αυτό από το χάζεμα, και μου έκανε εντύπωση - μόνο σε μένα αυτός ο ομαδικός χορός που κάνει μοιάζει με χορό των ζόμπις; ίσως να είναι αυτό το λευκό βάψιμο στο κόνσεπτ του τραγουδιού που είναι όλοι άρρωστοι εκειπέρα και αναζητούν ένα ιατρικό και έτσι... αχ τι εποχές και αυτές....


 

καρυγκράντ στα ψέμματα

έκανα ένα φοβερό αναγραμματισμό για το οποίο πρέπει να συγχαρώ πραγματικά τον εαυτό μου. ο αναγραμματισμός είναι pagackes αντί για packages. (μπορεί να μην σας φαίνεται πολύ αστείος, εμένα όμως παραμένει να με διασκεδάζει πολύ)

όταν ήμουν μικρό παιδί, έγραφα στα πρωτοσέλιδα των αυτοσχεδίων ημερολογίων μου πράγματα όπως : "καινούργιο κεφάλαιο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας", ανάμεσα σε άρθρα για τους Pink Floyd και Ace Of Base, κομμένα από τα νεανικά περιοδικά της εποχής (ένα τέτοιο άρθρο έχει μείνει για τους P.F. το οποίο στο πίσω μέρος της σελίδας είχε μια αφίσα A.O.B.)

τώρα θα γράφω "καινούργιο κεφάλαιο στην παρακμή της προσωπικότας" - αφήστε που έμαθα πρόσφατα και για το λούμπεν προλεταριάτο και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν είμαι ή δεν είμαι ένα τέτοιο (ένα απ' αυτά) γιατί πολύ ποπ ακούω. και επίσης είμαι ένας μικροαστός που έχει χάσει την συνείδηση της ταξικής του ταυτότητας (;) (του προλετάριου) (μιμώντας την αστική τάξη; ) άσε ένα μεγάλο μπέρδεμα. σαν την μαρίνα κουντουράκου νιώθω και πάλι.

δεν είναι κακό το λούμπεν. δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι κακό όταν είναι μέρος της ύπαρξής σου. γεννήθηκες με αυτό, πως το λένε...

τι έχω σημειώσει στο σημειωματάριό μου τις τελευταίες μέρες;

πως ακριβώς λειτουργεί και γιατί χρειάζεται το conditioner μαλλιών; (εξακολουθώ να μην γνωρίζω)

μπορείς να πάθεις σοβαρή ζημιά από κρότου λάμψης (εκτός από το να χάσεις την ακοή σου); (αυτό ίσως να το γνώρισαν αρκετοί την Παρασκευή στην διαδήλωση για τα Τέμπη όπου έγινε πάλι μπάχαλο - συνοδευτικό της (αφορμής που δεν χρειάζονται) οι μπάτσοι να ρήξουν τα παιχνίδια τους

το Σάββατο που βγήκα βόλτα, συνειδητοποίησα ότι δεν την ευχαριστιέμαι και τόσο πολύ. παλιότερα έβγαζα λίγο το άχτι μου περιπλανώμενος σε σοκάκια αυτής της πόλης. τώρα σαν να έχουν χάσει το ενδιαφέρουν τους για μένα. δεν τα ενδιαφέρω πια, πως το λένε.. τι είχα και τι έχασα; ένας αχταρμάς και μια ψυχεδέλεια, κυρίες και κύριοι. κάπως έτσι "θυμήθηκα την βόλτα σαν την άδικη κατάρα που έκανα όταν ζούσα με γωνείς και μετά με την μητέρα μου, και πιο πρόσφατα, όταν ερχόταν κάποια στιγμή επίσκεψη η μητέρα μου σπίτι και (τεχνικά εξακολουθώ να ζω με την μητέρα μου, απλώς δεν ζει σε αυτό το σπίτι εκτός από κάποιες σπάνιες επισκέψεις για κάποιες μέρες) - πήγαινα λοιπόν κάτι τέτοιες μέρες βόλτες και δεν ήθελα καθόλου να γυρίσω. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω επειδή ξέρω πως με περιμένει ένα άδειο σπίτι. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω σπίτι επειδή ξέρω ότι σε αυτό το σπίτι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι. ε ξέρετε τι συνειδητοποίησα. πως το τελευταίο πράγμα μου είναι πιο οικείο. είναι σχεδόν το safety zone μου, και αυτό που έμαθα να είναι η κανονικότητα για μένα. έγραψα "πως είναι μια κατάσταση περίεργη και όμως όλη δική μου. τώρα που έχω ένα άδειο σπίτι στο οποίο μπορώ να γυρίσω ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ευχόμουν να μην το είχα και να εξαναγκαζόμουν να τριγυρνάω στους δρόμους γιατί 'αγαπώ την ξενητιά και το να φιλοξενούμαι....'" 

κάπως σχετικά επίσης σημείωσα, με άλλη αφορμή, ότι ίσως να είμαι "πιο λειτουργικός", ή "λειτουργώ" μέσω των εξαναγκασμών, γιατί μου προσφέρουν μια ασφάλεια του τετελεσμένου πεπρωμένου μέσα από αυτή την ανασφάλειά του. καλά το είχε καταλάβει μια ψυχή πως ήθελα να μου δίνουν δουλειές και αποστολές, και ας το αρνιόμουν. και ας το αρνούμαι και τώρα. καλά εννοείται πως θα ήθελα να είχα δουλειές να κάνω, αρκεί να ήμουν κοντά της. ίσως να ψιλογκρίνιαζα ή να αισθανόμουν έμπρακτη ανασφάλεια - αλλά ίσως βαθύτερα μέσα μου να υπήρχε μια καλύτερη τάξη και ηρεμία.

λίγο πιο μετά το Σάββατο καθώς γυρνούσα, κάθησα για να τελειώσω την μπύρα μου στο Σύνταγμα, με την επίγνωση της βαριάς προηγούμενης μέρας όπου στο Σύνταγμα και πέριξ δεν έπεφτε καρφίτσα για την μεγαλειώδης διαδήλωση για τα Τέμπη. κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα την φυλλωσιά των δέντρων που με περιστοίχιζαν. θυμήθκα πως κοιτούσα τα δέντρα, αλλά και γενικά τα γύρω μου πράγματα, όταν ήμουν μικρός. ίσως να υπήρχε μια μαγικότητα σε αυτό καθώς όλα μου φαινόντουσαν πιο μεγάλα. και τα δέντρα ήταν πιο μεγαλειώδη και παράξενα, αξιοπρόσεκτα, με τα χιλιάδες φύλλα να σχηματίζουν περίεργους επαναλαμβανόμενους σχηματισμούς (η άτεχνη ελληνική μετάφραση της λέξης pattern). μου ήρθε λίγο η αίσθηση εκείνη από παλιά, το μεγαλείο που αισθανόμουν έτσι κοιτώντας τα δέντρα όταν ήμουν μικρός. τα δέντρα του χειμώνα, χωρίς φύλλα και το χιόνι πάνω τους, ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. οι λεύκες που υπήρχαν πολλές στην πόλη μου. επίσης όταν ήμουν μικρός είχα περισσότερο θάρρος να σκεφθώ πιο αδέσμευτα, πιο απλά ίσως - ίσως όλοι κάπως έτσι είμαστε μικροί και σκαλώνουμε μεγαλώνοντας, μερικοί. αισθανόμουν περισσότερη ασφάλεια (άγνοια κινδύνου) και μπορούσα να σκεφθώ πιο αφελώς και πιο "μεθυσμένα" χωρίς να χρειάζεται να πιω κανένα αλκοόλ. λέω τώρα, αμπελοφιλοσοφώντας.

ένα επίσης χαρακτηριστικό πράγμα στους δυό ξένους είναι το πόσο ανυπόμονα χτυπούν τα κουδούνια στις πόρτες. γενικά μεγάλο μέρος αυτής της σειράς είναι το κουδούνι της πόρτας. επίσης κάτι ωραίο που είπε η Ντένη κάποια στιγμή στο επεισόδιο που έβλεπα τώρα είναι κάτι του στυλ - "δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα (ή πολυτέλεια; ) από το να έχεις πολλές δουλειές, και να διαλέγεις να μην τις κάνεις"

... (αλήθεια, τουρκεμένη είναι ας πούμε κατακτημένη από τούρκους; ) (το παρακάτω ήταν και το τραγούδι της ημέρας στην εφ.σύν. κάποτε τον νοέμβριο του '23)


 

λεω

21/02 μετακομίζαμε πράγματα, τα πήγαινα από τον εισόγειο σε άλλον όροφο. ήταν ένα γνωστό μεγαλόχωρο βιομηχανικό ασανσέρ, στο οποίο στοίβαζα πολλά πράγματα, που ήταν κυρίως παλιατζούρες, μετά τα ξέβγαζα από το ασανσέρ στον πάνω όροφο, και φώναζα σε κάποιους πιο κάτω που περίμεναν το ασανσέρ, να περιμένουν λίγο ακόμα, και κάποιοι άλλοι περαστικοί μου λέγανε, τι να την κάνετε τόση παλιατζούρα, και τους απαντούσα να μην τους απασχολεί, θα δούμε τι θα κάνουμε. είχε σπασμένες γλάστρες, καλόγερους με ξεθωριασμένη μπογιά, τέτοια πράγματα.

τώρα έχει πάει 24 του μηνός και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει (όχι, δεν (συνεχίζω να) μετακομίζω ακόμα στα όνειρα, δεν ξαναείδα εκείνο (το ίδιο σκηνικό) προς το παρόν). τα νύχια μου πάλι μεγάλωσαν. ίσως και τα μαλλιά και οι τρίχες γενικότερα, στο πρόσωπο. έχω αγοράσει ένα eyeliner και ένα κραγιόν αλλά δεν ξέρω τι να τα κάνω, φοβάμαι να τα αγγίξω ως κομμάτι μιας άλλης προσωπικότητας την οποία δεν γνωρίζω και δεν έχουμε κοινές διαδρομές.

κάθε φορά που διαβάζω τις λιγοστές ειδησεις για το κόμμα της Νέας Αριστεράς (που τις βρίσκω αυτές τις ειδήσεις είναι μια καλή ερώτηση - διαβάζω την "Εποχή", βλέπετε) μπερδεύομαι οικτρά, καθώς όταν ειδικά την αναφέρουν σαν Ν.Α. την μπερδεύω εντελώς με την Ν.Δ. (καθόλου τυχαίο) - καλά, δεν το σκέφθηκαν και εκείνοι; μπορεί ακριβώς επειδή να το σκέφθηκαν.. κακό παράδειγμα και κακό προηγούμενο, όνομα που έχει να κάνει με οτιδήποτε "νέο" - γιατί, νομίζω, όταν το δηλώνεις κιόλας, είναι σαν να λες στον εαυτό σου εκατό φορές "είμαι νέος" "είμαι νέος" για να αισθανθείς νέος, στην πράξη όμως οι άλλοι θα κρίνουν πόσο νέος είσαι και φαίνεσαι. ναι; (άρα γιατί να το "πιέζεις"; )

σήμερα το soundrack ήταν, για κάποιο άσχετο λόγο, λίγο Immortal (πολύ χαοτικό και evil για μένα, αν και καποια κομμάτια έχουν μια ιδιαίτερα ελκιστική λακονική ψυχράδα), ο πιο πρόσφατος δίσκος Darkthrone (μου θύμισε Celtic Frost - χωρίς να είμαι ειδήμων - δεν μου τσίγκλισε κάτι όμως στην καρδιά), μετά το a blaze in... (μετά δυσκολίας και για λόγους εκπαίδευσης υπέβαλα τον εαυτό σε αυτό το άκουσμα - χωρίς ούτε αυτό να μου πει κάτι το ιδιαίτερο - εκτός από ένα κομμάτι ίσως), μετά Hypocrisy (επειδή διάβασα ότι ο τραγουδούσε σε αυτούς ο τύπος από τους Dark Funeral), λίγο Sinister (μου άρεσε πάντα το όνομα και η σχετική ομπσκιουριτάδα τους - αν και σαν μουσική πέφτουν σε πιο αρχέγονα και τεχνικά μονοπάτια για μένα) και τώρα Sadist - όλων αυτών έβαλα έτσι να ακούσω τις πρώτες τους δουλειές, τα πρώτα LP. οι τελευταίοι σαφώς μ'αρέσουν πιο πολύ από όλους γιατί έχουν πιο πολλά μελωδικά στοιχεία αναλογικά. ετσι είμαι σακερ για όμορφα μελίσματα - αυτοί διαθέτουν και γκοθέ πλήκτρα. και συνήθως έχουν και ένα μονουμένταλ μεστό ινστρουμένταλ σε κάθε δίσκο. επίσης κερδίζουν κάποιο βραβείο για ωραίο λογότυπο και άσχημο όνομα (γενικά τους ξέρω από το "crust" που είναι λίγο πιο updated μουσικά - θα μπορούσα να το πω κάτι σαν technodeath - ταιριάζει αυτό και με το στιχουργικό περιεχόμενο - εδώ ακούγονται πιο παραδοσιακοί - πάντως τα πλήκτρα και οι στίχοι συνεχίζουν να ασχολούνται με δυστοπίες του σήμερα και άλλα τέτοια. και με πολύ μελωδία και αχαλίνωτο ρομαντισμό (πλάκα κάνω με το αχαλίνωτο (ε μην κοιτάξω και αυτό σε λεξικό που κάθε τρεις και λίγο... χμμμ. ίσως να ήταν καλή ιδέα να έχω πάντα δίπλα μου ένα βιβλίο - λεξικό - πιο εύκολο μου είναι να ψάχνω την ορθογραφία εκεί - και έχω και επαφή με βιβλίο))

Μου θύμισαν σε αυτό το δίσκο τους αγαπητούς Mental Home (επηρεασμένους από τους πρώτους δίσκους των Tiamat), φυσικά τους Eucharist (αν και πιο σουιδικό melodeath αυτοί) - γενικά συγκροτήματα εποχής '93 - '96 με μπόλικα πλήκτρα και πειραματισμούς, χωρίς να έχουν ακόμα ξεφύγει.. (οι Moonspell και Tiamat / Cemetary τότε νομίζω ήδη είχαν μπει σε πιο ξεκάθαρα γκοθέ νερά. Τέλος πάντων για μουσικός κριτικός δεν κάνω. (πάλι καλά που δεν έγραψα/έγινα Κρητικός (γιατί Κρητικός δεν γίνεσαι, γεννιέσαι... - φανταστείτε να υπήρχε το αντίθετο αυτουνού - Κρητικός δεν γεννιέσαι, γράφεσαι (κατά λάθος))


σκεφτόμουν για ποιό λόγο αισθάνομαι απόκληρος και στην μουσική - όποια μουσική και να ακούσω, και έστω αν είναι μουσική που να μ'αρέσει, πάντα θα αισθάνομαι ότι είμαι ένα είδος μπασταρδάκι που δεν ανήκει στο συγκεκριμένο subculture - ίσως το μόνο είδος που μπορεί να με καλοδεχτεί (στο μυαλό μου) είναι η shameless pop (я - ничья, я - чужая)

28 η μαύρη επέτειος των τεμπών, πάμε για απεργία και διαδήλωση. εγώ μόνος μου και όλος μαζί χωριστά.

καμπουράλι

ακούγοντας την συλλογή της Universal "100 pop επιτυχίες", ξεχώρισα αρκετά κομμάτια - κυρίως παρατήρησα για μένα το πόσο πολύ δυτικότροπη προσπαθούσε να είναι η ελληνική ποπ μουσική του τότε - ίσως και τώρα - καμία νύξη για τα λαϊκά, καμία νύξη για καζαντζίδη, δυονυσίου, πουλόπουλο, μοσχολιού, μαρινέλλα, κλπ κλπ. που δρούσαν μεγαλοπρεπώς και αυτοί τις δεκαετίες '60, '70, '80.

υπάρχει βέβαια το ζήτημα του πως ορίζουμε την έννοια "pop". τέλος πάντων, κάπου το 1980 η τερέζα δελή είπε αυτή την όμορφη διασκευή ενός τραγουδιού που το είπε η dalida το 1979. παραθέτω παρακάτω και τα δύο version...δυστυχώς η ελληνική έχει χάλια ποιότητα. τέλος πάντων.



(15-16-17/02/2025) αχ βαχ μετά τους πυξ λάξ πήγα στον πλιάτσικα. ήταν αναμενόμενο. θα έφταιγε η ημέρα των ερωτευμένων. ξεπεσμός, αλλά δεν θα ντραπώ. θα είναι θαν ... ουφ.. σαν. (που τέτοιο πράγμα) σαν να μπαίνω στην κολυμβύθρα του σιλωάμ (sic sic sic) για να εξαγνιστώ και έτσι και να βαπτιστώ, ποτέ δεν ξέρεις. 

εννοείται πως το παρακάτω είναι από κάποια πράγματα που τα θυμόμουν χίλια τα εκατό αλλά τα είχα χάσει από το παρόν μου εδώ και δεκαετίες (ασχέτος από το γεγονός ότι το παρόν μου είναι γενικά χαμένο). μπορεί να το άκουγα καμία φορά σε κανένα ραδιόφωνο, αλλά πριν ενδιαφερθώ να το ψάξω, τελείωνε, ή είχα άλλα πράγματα να κάνω. 

ωραίο κομμάτι. στην συλλογή βέβαια που έχω και το άκουσα το αναφέρει σαν πλιάτσικας μόνος του - αμ δεν είναι τελικά, όπως φαίνεται.... είναι δηλαδή πλιάτσικας αλλά όχι ακριβώς αυτός ή μάλλον (δεν βλέπω καλά - βλέπω την εικόνα του να διπλαίνει) τα αδέρφια πλιάτσικοι, οι Όναρ που δημιουργήθηκαν από τον αδερφό του Φίλιππα, τον Λευτέρη. λίγο άνισος δίσκος κατά την γνώμη μου, αλλά αυτό το κομμάτι με έχει μαγέψει. θα μπει ανάμεσα στο "on the page" και κάτι του φάμελλου, ίσως την "μαγική εικόνα"...


που βρίσκω τόσο ενθουσιασμό για ανουσιότητες;

στο όνειρο χειμερινής νυκτός είδα πως πήγα σε ένα μέταλ φεστιβάλ. ήταν σε ένα νεκροταφείο. συνάντησα εκεί πολλούς μέταλ φίλους μου όπως τον Τάσο, και τον Νίκο, σε ξεχωριστές δώσεις. είχε περίτρανους τάφους και δρομάκια όπου χανόσουν. ήταν όμως ημέρα ακόμα. κάποια συγκροτήματα είχαν ακυρώσει την εμφάνισή τους και ήταν λίγο απογοήτευση αλλά είπαμε δεν πειράζει.