προσοχή όλα τα κείμενα αυτού του μπλογκ, ειδικά όσα είναι γραμμένα στην γλώσσα Ελληνική, είναι ακραία ανορθόγραφα, οπότε προχωράτε προσεκτικά ή προσπεράστε ελεύθερα.

μικρές και λίγες μεταφράσεις για τον (γνωστό) χ.

με την ευκαιρία που έγραψα μια συλλογή σε ένα φίλο, μετέφρασα και κάποιους στίχους από εκείνη...
δεν έχω τα copyrights - απλώς μια μετάφραση κάνουμε ρε παιδιά για να γίνουν πιο κατανοητά τα τραγούδια, μην με φάτε σας παρακαλώ.. (εκτός και αν με φάτε με το λάχανο)

Елена Фролова - Гуси-лебеди (2003) (χήνες-κύκνοι)

Гуси-лебеди летели, На поляночку присели. Πετούσαν κύκνοι - χήνες, καθήσαν σε ένα λειβάδι
Серы крылышки сложили, Свои глазоньки смежили. Μαζέψαν τις φτερούγες τους, σμήξανε τα ματάκια τους
Целый день летали Баю-бай-бай, Ολιμερίς πετούσαν, λει λει λει
А теперь устали Спи-засыпай. Και τώρα κουραστήκανε, κοιμήσου, κοιμήσου
 
А один гусеночек, Серый лебеденочек Και όμως ένα χηνάκι, γκρίζο κυκνάκι
Спать не хотел, На небо глядел. Δεν ήθελε να κοιμηθεί, κοιτούσε τον ουρανό
Из высокой дали Баю-бай-бай, Από πολύ ψιλά και μακριά, λέι λει λει
Звезды выглядали Спи-засыпай. Ξεπρόβαλλαν τα αστέρια, κοιμήσου κοιμήσου
 
- Маленькие птички, Звездочки-сестрички, - Μικρά μου πουλάκια, αδέρφια αστεράκια
Научите братца, Как до вас добраться. - Μάθετέ με, ένα αδερφάκι, πως να σας φτάσω;
Отвечают птички Баю-бай-бай, - Και απαντάνε τα πουλάκια, λει λει λει
Звездочки-сестрички Спи-засыпай. Αστεράκια-αδελφούλες - κοιμήσου, κοιμήσου
 
- Как закроешь глазки, Сядешь на салазки. - Και μόλις κλείσεις τα ματάκια σου, θα δεις πως θα μπαίνεις πάνω σε ένα έλκηθρο
Сон салазочки поднимет И на небушко закинет. Το όνειρό σου θα σηκώσει το έλκηθρο και θα το πετάξει πάνω στα ουράνια
А уж на том свете Баю-бай-бай, Και εκεί, σε εκείνο το κόσμο, λει λει λει
Мы тебя и встретим Спи-засыпай. Θα σε συναντήσουμε, κοιμήσου, κοιμήσου
 
Закрывай-ка глазки, Будут тебе сказки, Αίντε κλείσε τα ματάκια σου, θα έχεις τα παραμυθάκια σου
Будет тебе Рай Спи-засыпай. Θα έχεις και την Παράδεισο, κοιμήσου, κοιμήσου

Инна Желанная - Колыбельная (νανούρισμα) (1998)

Не такое нынче утро, Δεν είναι σήμερα ένα τέτοιο πρωϊνό
Чтобы белое вплетать Ώστε να πλέκεις λευκές κορδέλες
В косы русые по пояс. Στις ξανθές ως την μέση κοτσίδες

Не такой сегодня праздник, Δεν είναι μια τέτοια γιορτί
Чтобы руки в жемчуга, Ώστε να ντύνουμε τα χέρια στα μαργαριτάρια
Чтобы бисером узоры. Και να κάνουμε σχέδια με χάντρες

Не такой сегодня вечер, Δεν είναι τέτοιο βράδυ
Чтоб дымились пироги Που να αχνίζουν οι πίτες
За весельем да застольем.Σε ξεφάντωμα και φαγοπότι

А такая нынче ночка, Είναι μια τέτοια νυχτούλα σήμερα
Что до первых петухов Που μέχρι να λαλίσουν οι πρώτοι πετινοί
Не увижу звёзд на небе. Δεν θα δω αστέρια πάνω στον ουρανό

А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что до самого утра Που μέχρι να έρθει το πρωϊνό
Я повыплачу все слёзы. Θα έχω στερέψει από όλα τα δάκρυα

А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что я матушке пою Που τραγουδάω στην μητέρα μου
Колыбельную немую. Ένα νανούρισμα χωρίς λόγια

Пионерлагерь Пыльная Радуга - Пионерлагерь (2011) (πιονέρικη κατασκήνωση)

(για να μην την πούμε προσκοπική - αλλά πάνω κάτω κάπως το ίδιο πράγμα)

уютные лесные тюрьмы для детей άνετες δασικές φυλακές για τα παιδιά
приятные плохие мысли в потолок πετάω ευχάριστες κακές σκέψεις στο ταβάνι
надежды глупые сорвав ногой с петель με το πόδι αποσπώ τις χαζές ελπίδες από τις θηλιές τους
с горячими слезами в реку наутёк με ζεστά δάκρυα τρέχω στο ποτάμι

я тебя хочу спросить θέλω να σε ρωτήσω, 
у тебя течёт вода из крана η βρύση σου χάνει νερό
можешь тайну мне открыть μπορείς να μου φανερώσεις ένα μυστικό,
и не говори что рано και μην μου πεις πως είναι ακόμα νωρίς
я тебя хочу спросить θέλω να σε ρωτήσω, 
у тебя течёт вода из крана χάνει νερό η βρύση σου,
можешь тайну мне открыть μπορείς να μου πεις το μυστικό,
кто тебе сказал что рано ποιός σου είπε πως είναι ακόμα νωρίς;

корявую мечту скурили в шалашах στραβή φαντασίωση την έχουμε καπνίσει μέσα σε υπόστεγα
нелепая война на голову мешком άσκοπος πόλεμος χτυπάει το κεφάλι σαν βαρύς σάκος
по ледяной росе по шею в камышах πάνω σε παγωμένη δρόσο, μέχρι το λαιμό στις καλαμιές
скрываясь от собак уйду домой пешком κρυβοντας από τους σκύλους θα πάω σπίτι με τα πόδια


Кино (Виктор Цой) - Группа крови (ομάδα αίματος) (1988)

Теплое место, но улицы ждут Μια ζεστή θέση, στον δρόμο περιμένουν
Отпечатков наших ног. Τα αποτυπώματα των ποδιών μας
Звездная пыль на сапогах. Ουράνια σκόνη πάνω στα άρβυλα
Мягкое кресло, клетчатый плед, Μια απαλή πολυθρώνα, ένα ριγέ σκέπασμα
Не нажатый вовремя курок. Μια σκανδάλη που δεν έχει πατηθεί έγκαιρα
Солнечный день в ослепительных снах. Μια ηλιόλουστη μέρα μέσα σε τυφλωτικά όνειρα

Группа крови на рукаве, Ομάδα αίματος πάνω στο μανίκι
Мой порядковый номер на рукаве, Ο αριθμός μητρώου μου πάνω στο μανίκι
Пожелай мне удачи в бою, пожелай мне: Κάνε μια ευχή να έχω τύχη στην μάχι, ευχήσου μου
Не остаться в этой траве, Να μην μείνω μέσα σε αυτό το χορτάρι
Не остаться в этой траве. Να μην μείνω μέσα σε αυτό το χορτάρι
Пожелай мне удачи, пожелай мне удачи! Ευχήσου να έχω τύχη, ευχήσου να έχω τύχη

И есть чем платить, но я не хочу Και ας έχω με τη να πληρώσω, αλλά δεν θέλω
Победы любой ценой. Μια νίκη με όποιο αντίτιμο
Я никому не хочу ставить ногу на грудь. Δεν θέλω να βάζω το πόδι μου σε κανενός στέρνο
Я хотел бы остаться с тобой, Θα ήθελα να είχα μείνει μαζί σου
Просто остаться с тобой, Απλώς να είχα μείνει μαζί σου
Но высокая в небе звезда зовет меня в путь. Αλλά ένα υψιλό αστέρι στο μυαλό με καλεί στο ταξίδι


Янка Дягилева - От большого ума (1988) (από πολύ μυαλό)


От большого ума лишь сума, да тюрьма. από το πολύ μυαλό μόνο φτώχεια και φυλακή
От лихой головы лишь канавы и рвы. από γεννέα κεφαλή μόνο χαντάκια και λακούβες
От красивой души только струпья и вши. από όμορφη ψυχή μόνο κακάδια και ψείρες
От вселенской любви только морды в крови.Лучшие подарки для любимых από παγκόσμια αγάπη μόνο μούρες μέσ στα αίματα

В простыне на ветрy по росе поyтрy με σεντόνι που ανεμίζει, στην πρωινή δρόσο
От бесплодных идей до бесплотных гостей, από άκαρπες ιδέες ως άσωμους καλεσμένους
От накрытых столов до пробитых голов, από στρωμένα τραπέζια ως σπασμένα κεφάλια
От закрытых дверей до зарытых зверей. από κλεισμένες πόρτες ως θαμμένα ζώα

Параллельно пyти чёрный спyтник летит. παράλληλα στον δρόμο ένας μαύρος δορυφόρος
Он yтешит, спасёт, он нам покой принесёт εκείνος θα μας καταπραϋνει, θα μας σώσει, θα μας φέρει θαλπωρή
Под шершавым крылом ночь за крyглым столом κάτω από σκληρό φτερό, νύχτα στην στρογγυλή τράπεζα
Красно-белый плакат – «Эх, заводи самокат!» ασπρο-κοκκινο πλακάτ - εχ, βάλε εμπρός το πατίνι σου!

Собирайся, народ, на бессмысленный сход, μαζευτείτε, λαέ, σε άσκοπο συνέδριο
На всемирный совет как обставить нам наш бред, бред, бред. σε παγκόσμιο συμβούλιο για το πως να ορίσουμε το παραλλήρημά μας
Вклинить волю свою в идиотском краю, πως να σφηνώσουμε την θέλησή μας σε έναν ηλίθιο τόπο
Посидеть – помолчать да по столy постyчать. να καθήσουμε μέσα στην σιωπή και να χτυπήσουμε κανένα δυό φορές πάνω στο τραπέζι (να είχαμε να λέγαμε)


Маша Badda Boo - Улетаю (2013) (πετάω και φεύγω)

Делиться нечем, Делиться не с кем, Δεν έχω τι να μοιραστώ, δεν έχω κάποιον με τον οποίον να μοιραστώ
вечер нанизал фонари на лески, Το βράδυ κρέμασε τα φανάρια σε πετονιές
Проблески света на моем пути Εξάψεις φωτός πάνω στον δρόμο μου
переплетении веских причин уйти. περιπλέξεις σοβαρών λόγων να φύγει κανείς
 
Больно - не больно, страшно - не страшно, Πονάει - δεν πονάει, τρομάζει - δεν τρομάζει,
Всё что было раньше теперь уже не важно, Ότι είχε γίνει στο παρελθόν πια δεν έχει σημασία
Нет в глазах соли, не в словах перца, Λείπει αλάτι στα μάτια, λείπει πιπέρι στις λέξεις
Нет больше боли, нет в моем сердце. Λείπει πια ο πόνος μέσα στην καρδιά μου
 
Ρεφραίν 2x
Улетаю, рывками глотаю свободу, Πετάω και φεύγω,  με κοφτές αναπνοές ρουφάω την ελευθερία
На каждый тупик этого города Σε κάθε αδιέξοδο αυτής της πόλης
Все запасные выходы и входы знаю. Γνωρίζω όλες τις κρυφές εξόδους και εισόδους
 
Глаза закрою, глаза открою Μάτια θα κλείσω, μάτια θα ανοίξω
Вижу города, а за ними море, Βλέπω μεγαλουπόλεις, και πίσω τες μια θάλασσα
Море, море ветра, море линий и цвета, Μια θάλασσα γεμάτη αέρα, μια θάλασσα γεμάτη γραμμές και χρώμα
Море шелка и фетра, море лета. Μια θάλασσα από μετάξι και τσόχα, μια θάλασσα από καλοκαίρι
Буду ли дома, станет ли домом Θα είμαι ποτέ στο σπίτι, θα γίνει ποτέ τίποτα σπίτι μου;
Всё, что достижимо, но по сути невесомо, Οτιδήποτε το φτάνει κανείς, αλλά στην πράξη είναι κάτι άβαρο
Всё что легче чем дым, легче, чем воздух, Οτιδήποτε είναι πιο ελαφρύ από τον καπνό, πιο ελαφρύ από τον αέρα
Глубже, чем сны, дальше, чем звёзды. Πιο βαθύ από τα όνειρα, πιο μακρινό από τα αστέρια
 
Ρεφραίν 3х

Евгений Крылов - Татьяна Дасковская - Прекрасное далёко (το όμορφο "μακριά") (1985) (από μια κλασσικότατη προεφηβική ταινία επιστημονικής φαντασίας)

Слышу голос из прекрасного далека, Ακούω μια φωνή από ένα όμορφο "μακριά"
Голос утренний в серебряной росе. Μια φωνή πρωινή μέσα στην αργυρή δρόσο
Слышу голос, и манящая дорога Ακούω μια φωνή, και ένας μαγευτικός δρόμος
Кружит голову, как в детстве карусель. Μου ζαλίζει το κεφάλι, όπως της παιδικής ηλικίας το καρουσέλ

Ρεφραίν:
Прекрасное далеко, Όμορφο "μακριά"
Не будь ко мне жестоко, Μην μου είσαι βάναυσο
Жестоко не будь. Βάναυσο να μην είσαι
От чистого истока Από μια καθαρή πηγή
В прекрасное далеко, Μέσα στο όμορφο "μακριά"
Я начинаю путь. Ξεκινάω το ταξίδι

Слышу голос из прекрасного далеко, Ακού μια φωνή από το όμορφο "μακριά"
Он зовет меня не в райские края, Εκείνη με καλεί όχι σε παραδησένια μέρη
Слышу голос, голос спрашивает строго: Ακούω μια φωνή που με ρωτάει αυστηρά:
А сегодня что для завтра сделал я? Και εγώ σήμερα τι έκανα για το αύριο;

Ρεφραίν

Я клянусь, что стану чище и добрее, Υπόσχομαι πως θα γίνω πιο αγνή και αγαθή
И в беде не брошу друга никогда. Και δεν θα αφήσω στην ατυχία έναν φίλο
Слышу голос и спешу на зов скорее Μόλις ακούσω την φωνή, θα σπεύσω να την ακολουθήσω
По дороге, на которой нет следа.Πάνω στο δρόμο που δεν αφήνει ίχνη

Давид Тухманов - Людмила Барыкина - Смятение (Анна Ахматова) (1976)
(από τους πιο γνωστούς κλασσικούς δίσκους ελαφρού ροκ στην ΕΣΣΔ)

Было душно от жгучего света, ήταν όλα ασφικτικά από το καυτό φως
А взгляды его – как лучи. και τα βλέμματά του σαν ακτίνες
Я только вздрогнула: этот Μόλις αναρίγησα, εκείνος
Может меня приручить. ίσως να με τιθασεύσει
Наклонился – он что-то скажет... Τώρα γέρνει - κάτι θα μου πει
От лица отхлынула кровь. Αίμα υποχώρησε από το κεφάλι
Пусть камнем надгробным ляжет Ας απλώσει σαν θανάτιο μνήμα
На жизни моей любовь. πάνω στην ζωή μου ο έρωτας.

Не любишь, не хочешь смотреть? Δεν είσαι ερωτευμένος, δεν θες να κοιτάς;
О, как ты красив, проклятый! Αχ, πόσο όμορφός είσαι, καταραμένε!
И я не могу взлететь, Και εγώ δεν μπορώ να πετάξω
А с детства была крылатой. Και ας από παιδί είχα φτερά
Мне очи застил туман, Τα μάτια μου γέμισαν από ομίχλη
Сливаются вещи и лица, Τα αντικείμενα και τα πρόσωπα μπερδεύονται
И только красный тюльпан, Βλέπω μόνο μια κόκκινη τουλίπα
Тюльпан у тебя в петлице. Τουλίπα μέσα στο πέτο σου

Как велит простая учтивость, όπως προστάζει η απλή ευγένεια
Подошел ко мне, улыбнулся, εκείνος με πλησίασε, χαμογέλασε
Полуласково, полулениво μισογλυκά, και μισοτεμπέλικα
Поцелуем руки коснулся – άγγιξε το χέρι μου με ένα φιλί
И загадочных, древних ликов και μυστικών, αρχαίων προσώπων
На меня поглядели очи... με κοίταξαν μάτια

Десять лет замираний и криков, Δέκα χρόνια παγωμάτων και κραυγών
Все мои бессонные ночи Όλες μου τις άϋπνες νύχτες
Я вложила в тихое слово Τις επένδυσα μέσα σε μια ήσυχη λέξη
И сказала его – напрасно. Και το είπα - και χωρίς ανταπόκριση
Отошел ты, и стало снова Απομακρύνθηκες, και πάλι έγινε
На душе и пусто и ясно. η ψυχή και έρημη, και ξεκάθαρη


Андрей Петров - Эльдар Рязанов - Валентина Пономарёва - Любовь - волшебная страна (из к/ф Жестокий Романс) (1984)

(από άλλη κλασσικότατη ταινία για τον 19ο αιώνα που μιμείται τα ρομάντσα εκείνης της εποχής)

Я, словно бабочка к огню, Εγώ, όπως μια πεταλούδα προς το κερί
стремилась так неодолимо Τραβούσα τόσο ακυβέρνητα
в любовь – волшебную страну, στον έρωτα - την μαγική χώρα
где назовут меня любимой, όπου θα με ονομάσουν αγαπημένη
где бесподобен день любой, - όπου η κάθε μέρα είναι σαν καμία άλλη
где б не страшилась я ненастья. όπου δεν θα φοβόμουν καμία κακοκαιρία
Прекрасная страна – любовь. όμορφη χώρα - ο έρωτας
Ведь только в ней бывает счастье… - αφού μόνο σε εκείνη μπορεί να υπάρχει ευτυχία

… Пришли иные времена – ήρθαν άλλοι καιροί
тебя то нет, то лжёшь не морщась. είτε λείπεις, ή ψέυδεσαι χωρίς σημάδι
Я поняла, любовь – страна, - εγώ κατάλαβα πως ο έρωτας - είναι μια χώρα
где каждый человек – притворщик. όπου ο κάθε άνθρωπος είναι θεατρίνος

Моя беда, а не вина, Η ατυχία μου, και όχι η ενοχή μου
что я наивности образчик. είναι ότι είμαι μια όψη της αφέλειας
Любовь – обманная страна, Ο έρωτας - μια ψευδούμενη πολιτεία
и каждый житель в ней – обманщик. Και ο κάθε πολίτης της - ψεύτης

Зачем я плачу пред тобой - Γιατί κλαίω μπροστά σου
и улыбаюсь так некстати… - Και γιατί χαμογελώ τόσο αταίριαστα
Неверная страна – любовь. Άπιστη χώρα - ο έρωτας
Там каждый человек – предатель. εκεί ο κάθε άνθρωπος - προδότης

Но снова прорастёт трава Αλλά πάλι θα βγεί καινούργιο χόρτο
сквозь все преграды и напасти. Μέσα από όλους τους φραγμούς και δυστυχίες
Любовь – весенняя страна, Ο έρωτας - η χώρα της Άνοιξης
И только в ней бывает счастье.  Και μόνο σε εκείνη υπάρχει ευτυχία

garbit

garbit as in "garb-age" that sounds like "grab-age"
and not at all like what is for throwing away
or the 90's dark pop band of the same
moving name

(i learned form computer games that "garb" stands for "garments" which, in turn, i also learned from computer games, stands for "clothes" - the last one in the "future wars" adventure game to be exact)

(image from the site that it links to)

this post has nothing to do with clothes.
or garbage, for that matter.
it might have something to do with bits of garbage
though
as what do little empty thoughts
become "after" having been hatched,
"after" having materialized in a flimsy translucent bubble,
(with a reflection of a window, always)
and "after" having disappeared with an unformidable fade-out
effect into the great unknown
we all will visit some day?

bits of garbage. garbits.

as i'm searching inside the internet k-hole*
for things that would connect me with life (of all things bright and rare)
in a state that one might be inclined to compare (pleased to discover that it rhymes unintentionally)
with a FOMO "thing" (not in terms of meeting other people, but connecting with past memories,
dead leaves, hearful thoughts - since all i am left now are petty cynicisms and chasmic anticlimaxes),

"there",

(reading a review about NEO Scavenger, an indie strange game i cannot find the courage to play for longer than an hour or two, but which always leaves me with a strange feeling of familiarity and longing - when i tend to think about it - when i do this doesn't matter - it just comes to mind sometimes)

i found this
and through "that",
this, which is something
one would want to visit in that
exact desperation of immobility incurred
by chronic burnout and cozy loneliness you are
unwilling to part with which (i feel) causes you (me) harm.

another thing the above game review site mentions is another online
interactive "thing" called one million checkboxes, that literally contained
one million of them (or more?), that people started to visit in swarms and use it
in all kinds of creative manners unbeknownst to mere mortals like yours truly.

*sometimes i use words without knowing their meaning and looking them up afterwards - usually they're kind of proper, because i learned the gist of their meaning by other means, reading other articles at some part in the past, and have remembered the feelings they would evoke

easter 2025 (how long till 2525? thoughts about doomsday begone!
but nah. they're always there)



a bonus throwback with things to do that emulate imperfectly the elevated state of having nothing to do, the ZEN state, the "δεν" state, the frivolous insult to all the people that have chosen the path of everyday martyrs of Responsibility (to Themselves, to their Brethren, to the Society) - a game about debugging and fixing some kind of "assembly" code? yeah, my... i will say it. but maybe i won't in the end.

ζοάραμ

"καρτούλα ή μετρητά;" - μια από τις πολύ popular εκφράσεις τελευταία που είναι έτοιμη να πάρει την θέση του yassou, kalimera και του malaka σε αυτά που ακούνε οι ανερχόμενοι τουρίστες και σχηματίζουν την εικόνα τους για την Ελλάδα του Ζορμπά και του μουσακά (και του μπουζουκιού της συνεννόησης, που λέει ο λόγος - κάτι αντίστοιχο με την πίπα της ειρήνης μόνο ελαφρώς αντίστροφα κατά μια έννοια)

τι άλλο έξυπνο ή έστω εξυπνάκικο μπορώ να πω; ή κυκλοφορεί στο μυαλό μου ένα τίποτα που σαν μαύρο σύννεφο σε stop motion animation είναι γεμάτο από γραμμές και γραμμώσεις που βγαίνουν συνεχώς έξω από το πλαίσιό του και είναι σαν να λένε - σε λίγο θα το σκάσουμε από δω και τότε θα δείτε τι θα γίνει. ένα τιποτα που επίσης μοιάζει με το γκρίζο, τα παράσιτα της τηλεόρασης - που πλέον δεν έχουμε την τύχη να τα βλέπουμε, και ίσως να μην τα δούμε ποτέ πια - και η δική μου θα είναι η τελευταία γεννιά που έχει δει αυτό το περίφημο γκρίζο σε λειτουργική και (επι)δραστική του μορφή - και εμείς μόνο θα γνωρίζουμε πως τα παράσιτα μπορεί να αναφέρονται και σε πράγματα που δεν έχουν σχέση με την γνωστή κορεάτικη ταινία που πήρε κάμποσα βραβεία πριν από κάποιο καιρό (και είναι κλασσική περίπτωση ταινίας που δεν μπορώ να δω.. γιατί έχει ένα μεγάλο ηθικό βάρος ή έστω κάποιο άλλο μεταφορικό βάρος που συνδέεται με το γεγονός ότι την έχουν δει όλοι άρα πρέπει να την δεις και εσύ - και ίσως ο οργανισμός μου προτάσσει μια ακούσια μόνιμη αντίδραση σε αυτό το FOMO πράγμα; )

ξαναάρχισα να παίζω το disco elysium, καθώς πέρασαν αρκετά χρόνια για να το έχω πάνω κάτω ξεχάσει - και πάω να αποκομίσω λίγα οφέλη ακόμα από το replay value του. ήδη όμως άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν θα το απολαύσω το ίδιο με την πρώτη φορά που το έπαιξα. αφήστε που νομίζω πως είμαι ανίκανος να κάνω οτιδήποτε διαφορετικά απ' ότι το έκανα την πρώτη φορά, ώστε να διαφοροποιηθεί το gameplay του. νιώθω ότι πάντα θα παίζω με τον τρόπο που θα με ταύτιζε με τον πρωταγωνιστή και θα είμαι ο απαράλλαχτος εαυτός μου, το ίδιο βαρετός και το ίδιο "sorry cop" όπως την πρώτη φορά.

έπειτα, σκέφθηκα μέσα μου, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. (όπως στον "τελευταίο χορό" της βίσση / καρβέλα, με το υπέροχο γκρέζι του τελευταίου) έχω μείνει στα μέσα του τελευταίου επεισοδίου που κλείνει τον πρώτο κύκλο των "δυό ξένων" και δεν έχω την δύναμη να το συνεχίσω για να το τελειώσω καθώς σοβάρεψε πολύ και είναι αρκετά βαρύ

κοιτούσα κάτι παλιές φωτογραφίες και μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από εκείνο ή το άλλο απεικονιζόμενο γεγονός - την περίοδο δηλαδή στην οποία τραβήχτηκαν. περπατούσα με την μητέρα μου και για κάποιο λόγο άρχισα να της αναφέρω τα παιδιά του νηπιαγωγείου στο οποίο πήγαινα. κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις. που προφανώς μου αρέσει να τις θυμάμαι γιατί, ξαναλέω, ταξιδεύω στον χρόνο με αυτές.

στο δρόμο βρήκα πεταμένες άλλες δύο φωτογραφίες να προσθέσω στην συλλογή με τις "άχριστες αναμνήσεις" όπως την έλεγε ο δημήτρης. θυμάμαι που κατέγραφες με μαρκαδόρο όλες αυτές τις ιδέες ανάμεσα σε σκόρπιες συμβουλές προς ναυτηλωμένους σε ένα ψυχεδελικό τριπάρισμα καθώς γελούσαμε όλοι μαζί σε μια ταβέρνα σε ένα κοντινό νησί - και μου φαίνονται αυτές οι αναμνήσεις τόσο εξωπραγματικές, κάτι σαν μια εντελώς φαντασιακή εξόρμηση μέσα σε ένα φανταστικό όνειρο που ξυπνάς και δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι δυνατόν καθώς το έβλεπες να πίστευες πως ήταν αληθινό.

εδώ ένα πάρα πολύ ωραίο άρθρο από πρόσφατη έντυπη έκδοση σαββατιάτικης Εφημερίδας Συντακτών για παραλληλίες της ελλάδας και του ισραήλ που δεν τις είχα συνειδητοποιήσει

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/469106_ellinismos-os-anti-romiosyni

ντενόμπιλ

(31/03/2025)
... και γω που νόμιζα πως καρυοφυλλιά είν' ένα δέντρο
και τα πασατέμπος τα τρώνε πολύ οι ισπανοί
και πως το μέλι απ' το πεύκο είναι πιο σκούρο
και πως θα με συγχορούσες που σε έλεγα χαζή ...

γιατί κάθε φορά που γράφω νιώθω ότι κοροϊδεύω επίτηδες τον εαυτό μου - αυτό που λένε "τον σαμποτάρω"; πως όταν οι άλλοι όταν με περνούν για κλέφτη και για λωποδύτη νιώθω ότι με προσβάλλουν, δεν προσβάλλομαι όταν το κάνω ο ίδιος στον εαυτό μου;

(05/04/2025) άλλο εγώ και άλλο αυτοί. θα είμαι πιο αυστηρός με τον εαυτό μου απέναντι στον εαυτό μου, και θα τον προστατεύω απέναντι στους άλλους, ναι; (μπούρδες)

έχω πάθει ένα κρύωμα και υποφέ-υποφέρω πολύ. με την ευκαιρία του καθισιού (πολύ καθισιού όμως, να τρίζουν και τα κόκκαλα και όλα από την τόση ακινησία) έπιασα το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή. μου αρέσει αρκετά, αν και ίσως να είναι στα πλαίσια της προσπάθειας για ένα ταξίδι εμβάθυνσης που κάνω στην ελληνική κουλτούρα της μεταπολίτευσης. 

ξέρετε, πάντα προσπαθούσα να ψάξω αυτή την φάση, αλλά πάντοτε το ψάξιμό μου αυτό έμοιαζε με "κλεφτές ματιές" που σου έριχνα, κατά μισό από ευγένεια και μη παρεμβατικότητα και κατά άλλο μισό από ίσως φόβο. 

ίσως μια πιο βαθιά εξόρμηση στην ελληνική μουσική την έκανα σαν παραλληλισμό με μια πιο τολμηρή και διαρκής ματιά μέσα σου - πράγμα που δεν (θα) μπορούσα ποτέ να κάνω επειδή η κυριολεκτικά διαρκής βλεμματική επαφή με κομπλάρει είτε με κοιτάνε είτε τους κοιτάζω στα μάτια, και επειδή μερικές φορές νιώθω πως με έχεις αφοπλίσει από οποιοδήποτε ψίγμα θάρρους και αυτοεκτίμησης - αν είχα ποτέ κάτι τέτοιο. με την καλή έννοια το λέω, αν μπορούσε αυτό να έχει καλή έννοια. δεν φταίς εσύ δηλαδή ή τέλος πάντων ούτε το κάνεις επίτηδες ούτε έχεις κάποιο δόλο. 

μια φορά είχα γράψει στο ψηφιακό μου μπλοκάκι (ναι, έχω ακόμα μπλοκάκι που μου το θύμισε ο Βαγγέλης, απλώς αυτή την εποχή είναι ψηφιακό για λόγους οικολογικούς (ψέμματα)) ... νόμιζα πως είχα γράψει πιο πολλά, αλλά το μόνο που είχα γράψει ήταν το "κλεφτές ματιές". προφανώς το έγραψα για να μπορέσω να επεκταθώ επάνω σε αυτό αργότερα. αλλά μερικές φορές αυτό δεν χρειάζεται. μια έκφραση στιγμής και μια διαπίστωση παγώνουν το χρόνο σαν το στιγμιαίο άνοιγμα του φακού μιας κάμερας στο δικό μου μυαλό και δεν χρειάζεται να γνωρίζει γι' αυτό κάποιος άλλος (μα έχω τόση ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σου) (;)

κοιτάζοντας αυτό το μπλοκάκι βλέπω πολλά πράγματα που δεν τα έχω μεταφέρει εδώ, και ίσως να ήθελα να το κάνω. έχει τόσα πολλά πράγματα που είναι συνδεδεμένα με άλλες περιόδους της ζωής μου, που σκεφτόμουν άλλα, ζούσα άλλα, παρόμοια μεν, αλλά και διαφορετικά. έχω πει πολλές φορές, και δεν είναι φυσικά μόνο δική μου διαπίστωση - πως οι φωτογραφίες και τα κείμενα είναι η δική μας μηχανή του χρόνου. ναι μου άρεσε πάντα πολύ το time travel. οι άλλοι ταξιδεύουν χωρίς να χρειάζονται φωτογραφίες και κείμενα. και άλλοι πάλι δεν θέλουν να βλέπουν φωτογραφίες και δεν το καταλαβαίνω αυτό. η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι ότι τους θυμίζουν την πάροδο του χρόνου. αλλά χελλόου, θέλουμε να το εμπεδώσουμε αυτό, όχι να το κρύψουμε κάτω από το χαλί.

μην θορυβηθείτε, δεν μιλάω προς εσάς, εαν ακούστηκε "χλευαστικό" αυτό το "χελλόου" - πετάω κάτι τέτοια μερικά και μετανιώνω γι' αυτό - αλλά γι' αυτό αφ' ενός δεν τα διαγράφω, και αφ' ετέρου - ποιά παρεξήγηση να εισπράξω από σένα, άγνωστε και αθώε αναγνώστη που σαν θεός μπορεί να συγχορεί τα πάντα και να είναι συνάμα τόσο αυστηρός μαζί μου (μέσα στο μυαλό μου, εσύ είμαι εγώ, εγώ είμαι εσύ, οι μόνοι πάνω στην γη, ω, εω)

έχουμε απρίλη έξω και έχει κρύο και συννεφιασμένο ουρανό. θυμήθηκα κάτι άσχετα εντελώς πράγματα - αυτό με την σειρά μου μου θύμισε κάτι άλλο άσχετο. θα σας πω μετά όμως. αυτό που θυμήθηκα τώρα είναι πως παλιά αυνανιζόμουν με ότι έβρισκα μπροστά μου - και ήταν χρήσιμο προς την τέλεση της παραπάνω πράξης - η μητέρα μου είχε πολλά περιοδικά μόδας τα οποία δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να βρεις, αν και τα έβρισκες σαφώς πιο εύκολα από παλιότερα - ήταν το burda moden που ερχόταν από την Γερμανία και κάποια στιγμή άρχισαν να το βγάζουν και σε ρώσικη έκδοση. η Γερμανική έκδοση είχε πολλές αποκαλυπτικές διαφημίσεις, κάποιες από τις οποίες ήταν για γυναικεία εσώρουχα. εννοείται πως ήμουν εξστασιασμένος. αυτό που θυμήθηκα τώρα ήταν η ονομασία μιας από τις εταιρείες που διαφημιζόταν. μου είχε αποτυπωθεί ανεξίτηλα στον εγκέφαλο τον κολλημένο. Lejaby. Lejaby. whatever.

αυτό μου θύμισε όταν χρησιμοποιούσα άλλα τεχνάσματα για να θυμάμαι λέξεις γερμανικής γλώσσας για διαγώνισμα. στην τηλεόραση παιζόταν μια εκπομπή για σεξουαλική διαπαιδαγώγιση. την οποία την εκπομπή δεν την είδα ποτέ, καθώς μάλλον προβαλλόταν τις ώρες που κοιμόμουν - πάντως είχα δει μια διαφήμιση. και νομίζω πως είχε μια νύξη για το πως βάζεις το προφυλακτικό, ή κάτι τέτοιο - μπορεί βέβαια τώρα εγώ να είχα φτιάξει μόνος μου εικόνες με το "άρρωστο διεφθαρμένο" μυαλό μου (και καλά), και να μην ήταν ακριβώς αυτη η εικόνα - πάντως σίγουρα είχε αποκαλυπτικές εικόνες. και καώς τις είχε, έπαιζε και το κλασσικό μουσικό κομμάτι γνωστό στα 90'ς, αυτό που μια βαθιά γυναικεία φωνή (ας πούμε που θα ταίριαζει σε κάτι BDSM mistress φάσεις) τραγουδούσε κάπως βαθυστόχαστα ένα "yeeaa-yeeaaahh-aha-aha" μερικές φορές - για να συνεχίσει ένας ράππερ να λέει κάτι του στυλ "tula jack, tula jack bequem" - ε λοιπόν το τελευταίο φυσικά ήταν η λέξη η γερμανική για το "cosy", το "bequem" - και μου έμεινε και αυτή για πάντα των πάντων στην μνήμη. μπορεί να έχω ξεχάσει όλα τα γερμανικά μου παντελώς, αυτή την λέξη όμως δεν θα την ξεχάσω ποτέ.... (δεν είναι το gonna make you sweat των c+c music factory, ούτε το the power των snap! - αλλά κάτι που τους μοιάζει αρκετά..)

...Γ.Τ.Π. όπως στο Γενετικά Τροποποιημένα Προϊόντα, και όχι το άλλο που ξέρετε. τίποτα.. έλεγα.. αν έχει τίποτα σημασία anymore. (άσχετο και όμως σχετικό)

ίσως να έχω ήδη αρχίσει να επαναλαμβάνομαι. ίσως να επαναλαμβανόμουν πάντα. η ζωή ως μια επανάληψη του μαθήματος στο οποίο πάντα μένεις μετεξεταστέος και άλλα τέτοια υπερβολικά ευθυτενή αξιολύπητα βάρα με και ας κλαίω.

σοκυ

 23/11/2024

(όνειρο) να βλεπω το σχολείο ή κάποιο μέρος που μοιάζει με αυτό. μαθήματα - σχολικές αίθουσες - διαλείματα - πράγματα κλασσικά. κάπνιζα πάρα πολύ. μερικές φορές κρατώντας από δύο τσιγάρα στο στόμα. συχνά τα τσιγάρα ήταν τρύπια ή όχι καλά στριμμένα, και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατώ τις τρύπες κλειστές με τα δάχτυλα. υπήρχε μια όμορφη κοπέλα, και μου έλεγε για τον θυμό της για τον πρώην σύντροφό της. εκείνος ήρθε μετά από λίγο. οι δυό τους μπροστά σε όλους είτε τσακονόντουσαν ή μετάνιωναν για τις πράξεις τους (δεν καταλαβαίνω τι γράφω ακριβώς, καθώς αντιγράφω αυτό το όνειρο από ένα πρόχειρο). εγώ δεν πρόλαβα να εκφραστώ. μέσα μου ζήλευα την κατάστασή τους. μετά αυτοί οι δύο μαζί μας είπαν πως εκείνη είναι έγκυος. εκείνη του μιλούσε για την ανασφάλειά του, ενώ εκείνος φαινόταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. στο τελευταίο διάλειμα μια γυναίκα νάνος ερχόταν και έφευγε και παραπονιόταν ότι είχε μαζέψει όλα τα χαρτιά για την υπόθεση της μητέρας της αλλά όλα πήγαν στράφη και έκανε τζάμπα κόπο. 

23/03/2025

(πραγματικότητα) είναι κυριακή σήμερα. ξύπνησα όχι ακριβώς αργά αλλά ούτε και νωρίς. θα κοιμόμουν παραπάνω εαν δεν με ξυπνούσε το γατούκι μου. όπως αρμόζει σε γατιά, σε τέτοιες φάσεις είναι εκνευριστικά επίμονο. κάποιος πάλι άναψε κάρβουνα κάτω στον κήπο της πολυκατοικίας και προβλέπετε να ψήσουν κάτι. όταν ανάβουν τα κάρβουνα μπαίνει όλο το ντουμάνι μέσα στο σπίτι  και αν δεν προλάβω να κλείσω τα παράθυρα ("... τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια...") μετά κάθομαι σε ένα ντουμανιασμένο σπίτι με κλειστά παράθυρα και με πιάνει πονοκέφαλος (γι' αυτό πρέπει να είμαι πάντα οσφρυτερός και σε επιφυλακή - ούτε ο γάτος πιάνει την πρώτη μυρωδιά της καύτρας)

οι λέξεις που χρησιμοποιώ συχνά είναι λανθασμένες. πλέον το κάνω και στα ελληνικά και στα ρώσικα. η cute ατέλεια που έχει συνέχεια και κάποια στιγμή φτάνει σε σημεία στήξης (σε τοίχο) και σε απρόσμενη ανάγκη να βρίσκω αυτόματο διορθωτή κειμένου. θα το ψάχνω και θα το βρίσκω αιώνια και θα είμαι τόσο δυσνόητος (χωρίς όμως να φτάνω ποτέ ούτε κοντά φυσικά σε επίπεδα ποιητικότητας και ποιοτηκότητας εκείνων των συνδυασμών των λέξεων) σαν τους στίχους των μυθικών "διοδίων" του σταύρου σιόλα, πόλι κυριάκου και φωτεινής βελεσιώτου (και λοιπών θα μπορούσα να πω αλλά ήδη το συμπλήρωσα) (θα μπορούσα να αφαιρέσω το κείμενο της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά γιατί να το κάνω; ) (θα μπορούσα να παραλείψω την εξήγη της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά, και πάλι, γιατί να το κάνω; ) (2013 ηταν η χρονιά των "διοδίων" - εγώ όμως τότε ούτε καν υποπτευόμουν τ-ί-π-ο-τ-α).

είναι μαγικά τα "διόδια" και μαγικά και "τα ανείπωτα" του ζερβουδάκη. γιατί τα ανακαλύπτω όλα μόλις τώρα; συνειδητοποιώντας την μικρότητά μου σε όλα τα επίπεδα (σεμνέ μου αγόρι, μα ξέρεις πως σε όποιον το πεις θα σου πει πως δεν πρέπει να είσαι καλά - θα ξέρεις όμως μέσα σου πως μέσα σου πάντα θα το αντικρούεις και δεν θα πιστεύεις ποτέ στα λόγια των άλλων). χθες πέρασα από το λουτράκι, πέρασα και από τα διόδια, ευχαριστήθηκα ταξίδι αλέ ρετούρ με το ΚΤΕΛ, ατέλειωτες ματιές στα παράθυρα, σε σπιτάκια μικρά ανάμεσα στα δέντρα και θάμνους, ... δυστυχώς πολλές φορές δάση νεκρά και κατακαμμένη γή που γίνεται και αυτό μια κανονικότητα και ένα δάσος που απλά θα το λέμε Δάσος Νεκρό, σαν την Νεκρή Θάλασσα.

έχω πάρει ένα δρεπανοκατσάβιδο της bosch, εκείνο το αγαπημένο σαν αυτό που είχε ο πατέρας μου. το πήρα γιατί θέλω να φτιάξω δύο τρύπες στην κιθάρα την κλασσική για να κρατιέται με δύο βίδες ο κάτω καβαλάρης. ή τέλος πάντων εκείνο το εξάρτημα στο οποίο στηρίζεται ο κάτω καβαλάρης και από το οποίο περνιούνται και στερειώνονται οι χορδές. το κόλλησα άτεχνα με μια κόλλα που βρήκα κάπου στο σπίτι, και τώρα θα το τρυπήσω κιόλας, οπότε θα είναι όλο ένα θαύμα μαστορικής τέκνης. αλλά τέλος πάντων ότι ξεκινάμε, πρέπει να το τελειώνουμε, και ας είναι σαν το ανάποδο γαμώτο.

ανακάλυψα όμως ότι έχω μόνο κάτι τρυπάνια για τούβλο και σοβά, τα οποία δεν κάνουν τίποτα στο ξύλο που θέλω να τρυπήσω - κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ τι είναι το ξύλο που θέλω να τρυπήσω, και πως δεν φανταζόμουν πως υπήρχαν τέτοια ανθεκτικά και σκληρά ξύλινα υλικά. (αλήθεια, άντε πάλι που να με κολλάει στον τοίχο (με σφυρί ή με τρυπάνι; ) η δαιδαλώδης και τανταλώδης* ερώτηση - είναι η σάννυ μπαλτζή άτομο ή συγκρότημα; ή ή το (they/her? ) * (από το Wikipedia - Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η λέξη Τάνταλος προέρχεται από τη λέξη ταλάντατος, που σημαίνει «πολύ βασανισμένος»)

λοπόν ανακάλυψα πως δεν έχω κατάλληλα τρυπάνια και μου έχουν τελειώσει τα χρήματα ως το τέλος του μήνα (όχι ακριβώς - αλλά σίγουρα εκείνα που είχα για ξόδεμα για τον εξοπλισμό του φαντασιακού μηχανουργείου μου). όμως βρήκα πολύ καλή χρήση στο κουτί του τρυπανιού που είναι ένα πράσινο πλαστικό πράγμα - το βάζω απο κάτω από το λάπτοπ μου και πλέον μπορώ να το δουλεύω από τα γόνατα, πράγμα που κάνω και αυτή την στιγμή. είναι πολύ βολικό τώρα που πιάνεται ο ποπός μου από το συνεχόμενο καθισιό λόγω της δουλειάς μου και της παρακμιακής περιόδου που περνώ (δυστυχώς πιάνεται και σε καναπέ που κάθομαι τώρα.. με άλλα λόγια, δεν υπάρχει σωτηρία, Φωφώ, σήκω και περπάτα και κάνε την ζωή σου μια βόλτα και ένα τσιφτετέλι)\

έχω άλλο ένα μεγάλο σημείωμα στο πρόχειρο, αλλά νομίζω για σήμερα φτάνει και αυτό που έγραψα με γνωστό γαμψό μου τρόπο. το σπίτι ακόμα μυρίζει ντουμάνι, και ούτε καν μου φτάνει η τσίκνα του καμμένου λίπους, και ας πούμε πως δεν είμαστε βήγκαν για όλους τους λάθος λόγους του κόσμου (για τον ίδιο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους και ας τρώμε ζωντανά που πονάνε σαν κι εμάς και γεννιούνται και πεθαίνουν σαν κι εμάς - για τον ίδιο λόγο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους που ζούμε σε μια κοινωνία καπιταλιστική και ας την συγκρίνουμε με αγγέλες λύκων που δεν κοιτάμε τα δικά μας τα μούτρα καλύτερα και οι λύκοι μας μάρανε...)

μήπως δεν υπάρχουν λόγοι σωστοί; και όταν πας να δικαιολογήσεις κάτι με έναν αριθμό από λόγους, αυτοί οι λόγοι είναι λάθος εξαρχής; γιατί αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να τους βρεις; να τους πεις.. για να σε καταλάβει κάποιος; αχ άντε πάω να φύγω να προλάβω μην με καταπιεί η χοάνη της ματαιότητας.