προσοχή όλα τα κείμενα αυτού του μπλογκ, ειδικά όσα είναι γραμμένα στην γλώσσα Ελληνική, είναι ακραία ανορθόγραφα, οπότε προχωράτε προσεκτικά ή προσπεράστε ελεύθερα.

καμπουράλι

ακούγοντας την συλλογή της Universal "100 pop επιτυχίες", ξεχώρισα αρκετά κομμάτια - κυρίως παρατήρησα για μένα το πόσο πολύ δυτικότροπη προσπαθούσε να είναι η ελληνική ποπ μουσική του τότε - ίσως και τώρα - καμία νύξη για τα λαϊκά, καμία νύξη για καζαντζίδη, δυονυσίου, πουλόπουλο, μοσχολιού, μαρινέλλα, κλπ κλπ. που δρούσαν μεγαλοπρεπώς και αυτοί τις δεκαετίες '60, '70, '80.

υπάρχει βέβαια το ζήτημα του πως ορίζουμε την έννοια "pop". τέλος πάντων, κάπου το 1980 η τερέζα δελή είπε αυτή την όμορφη διασκευή ενός τραγουδιού που το είπε η dalida το 1979. παραθέτω παρακάτω και τα δύο version...δυστυχώς η ελληνική έχει χάλια ποιότητα. τέλος πάντων.



(15-16-17/02/2025) αχ βαχ μετά τους πυξ λάξ πήγα στον πλιάτσικα. ήταν αναμενόμενο. θα έφταιγε η ημέρα των ερωτευμένων. ξεπεσμός, αλλά δεν θα ντραπώ. θα είναι θαν ... ουφ.. σαν. (που τέτοιο πράγμα) σαν να μπαίνω στην κολυμβύθρα του σιλωάμ (sic sic sic) για να εξαγνιστώ και έτσι και να βαπτιστώ, ποτέ δεν ξέρεις. 

εννοείται πως το παρακάτω είναι από κάποια πράγματα που τα θυμόμουν χίλια τα εκατό αλλά τα είχα χάσει από το παρόν μου εδώ και δεκαετίες (ασχέτος από το γεγονός ότι το παρόν μου είναι γενικά χαμένο). μπορεί να το άκουγα καμία φορά σε κανένα ραδιόφωνο, αλλά πριν ενδιαφερθώ να το ψάξω, τελείωνε, ή είχα άλλα πράγματα να κάνω. 

ωραίο κομμάτι. στην συλλογή βέβαια που έχω και το άκουσα το αναφέρει σαν πλιάτσικας μόνος του - αμ δεν είναι τελικά, όπως φαίνεται.... είναι δηλαδή πλιάτσικας αλλά όχι ακριβώς αυτός ή μάλλον (δεν βλέπω καλά - βλέπω την εικόνα του να διπλαίνει) τα αδέρφια πλιάτσικοι, οι Όναρ που δημιουργήθηκαν από τον αδερφό του Φίλιππα, τον Λευτέρη. λίγο άνισος δίσκος κατά την γνώμη μου, αλλά αυτό το κομμάτι με έχει μαγέψει. θα μπει ανάμεσα στο "on the page" και κάτι του φάμελλου, ίσως την "μαγική εικόνα"...


που βρίσκω τόσο ενθουσιασμό για ανουσιότητες;

στο όνειρο χειμερινής νυκτός είδα πως πήγα σε ένα μέταλ φεστιβάλ. ήταν σε ένα νεκροταφείο. συνάντησα εκεί πολλούς μέταλ φίλους μου όπως τον Τάσο, και τον Νίκο, σε ξεχωριστές δώσεις. είχε περίτρανους τάφους και δρομάκια όπου χανόσουν. ήταν όμως ημέρα ακόμα. κάποια συγκροτήματα είχαν ακυρώσει την εμφάνισή τους και ήταν λίγο απογοήτευση αλλά είπαμε δεν πειράζει.

σακλιτόν

αλέξης βάκης - εκπομπή "εδώδιμα και αποικιακά" "στο κόκκινο" - αρχείο του soundcloud - έχει μόνο εκπομπές 2024-2025 - κάνει σαββατοκύριακα, νομίζω 4 με 6 το απόγευμα, δεν θυμάμαι καλά. έχει πάντα ενδιαφέροντες καλεσμένους και μιλάει για την ελληνική μουσική του κάποτε και του τώρα που έχει σχέση με κάποτε.
δεν ήξερα αλλά τελικά υπάρχει ιστορία πίσω από την έκφραση "εδώδιμα και αποικιακά". παρακάτω screenshot από wiktionary



άλλο. το άκουσα τυχαία ανάμεσα σε εκπομπές στο κόκκινο (kontact - που δεν ξέρω καν τι ώρες εκπέμπει.. από τα παραπάνω αρχεία το άκουσα). ένα κομμάτι για τις γυναικοκτονίες και βία εναντίων των γυναικών



και το παρακάτω μια εποχή το άκουσα πολυ από μια αγαπημένη ψυχή (είναι αστείο να το αναφέρω έτσι, αλλά το αναφέρω έτσι λόγω ανωνυμίας μιας και μιλάω δημόσια) - το θυμήθηκα επειδή είναι κάπως πιο "ροκ" και ξενίζει σε σχέση με το λαϊκό ρεπερτόριο και κάπως μου θύμισε το άλλο βιντεάκι και στυλ της μαριλίζας από τον ίμερο.



Σε μια άλλη εκπομπή που χάζευα τυχαία στο παραπάνω αρχείο του "Στο Κόκκινο" (αδέρφια, το χάνουμε; ) του Γιάννη Ανδρουλιδάκη, μιλούσε για και καλά ανακοίνωση του Πιερ. και Μητσοτάκη και λοιπούς για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και παραρτημάτων και λοιπά - για την Σορβόννη - και διευκρίνιζε πως αυτό που το λένε Σορβόννη πολή μικρή σχέση έχει με το καταξιωμένο πανεπιστήμιο της Γαλλίας που ξέρουμε με αυτό το όνομα. Βασικά είναι άλλο, πολύ μικρότερο, πανεπιστήμιο (link εδώ για το οποίο λέω στην επόμενη πρόταση).

Και από την εκπομπή έμαθα ότι υπάρχει η ελληνική έκδοση του δημοσιογραφικού - αριστερού site πολιτικών αναλύσεων Jacobin - που το ήξερα από κάποια γενικά στοχαστικά άρθρα για την κατάσταση των πραγμάτων, στην Βόρεια Αμερική, και το διάβαζα στα αγγλικά.

Τώρα το τι σχέση ο Οικονομόπουλος με το Jacobin είναι ένα μάλλον καθόλου πολύπλοκο ζήτημα, και απάντηση είναι (εικάζω) - καμία...

Και τέλος, μια συμπλήρωση, έτσι, μαζί εμπρός για την πληρότητα και την ολοκλήρωση:

"Σφάλμα είμαι που υπάρχω, σφάλμα που γεννήθηκα, ...
  ... Μα εγώ έκανα πολλά σφάλματα μεσ' στην ζωή μου,
  Και αν ψάξεις την ψυχή μου, θα τα βρεις με την σειρά ..."




καλαμπάκα

με αφορμή την επικεφαλίδα αυτού του ποστ, μπήκα ξανά στον αχανή κόσμο των google maps - και σκέφθηκα πως πλέον ίσως να έχουν εκλείψει από την εκδοτική πρακτική οι χάρτινοι χάρτες ("χάρτινοι χάρτες" - θα μπορούσε να είναι ταυτολογία μα δεν είναι... ίσως το αντίθετο της ταυτολογίας πως επανάληψης το ίδιου νοήματος με διαφορετικές λέξεις ούκ ίσον έκφραση διαφορετικών νοημάτων με λέξεις που έχουν ίδια ρίζα ή εν πάσει περιπτώσει (σ.σ. γιάννης: εν πάσει περιπτώσει φάε μια π. τόση) μοιάζουν ηχητικά)

(αν στην πράξη ήθελα να πω κάτι, θα χρειαζόταν μεταγλωττιστής για να καταλάβει κανείς τι λέω - μα δεν χρειάζεται αφού δεν θέλω να πω τίποτα που να έχει ουσία)

αφού έμεινα περιεργαζόμενος την αθήνα αφ' υψιλού (το συνετό, όμορφο ρημοτομικά συγκρότημα κτηρίων του παλαιού ΤΕΙ Αθήνας και νυν Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, σε σύγκριση με το κάπως άναρχο συγκρότημα κτηρίων του πρώην ΤΕΙ Πειραιά και νυν επίσης προαναφερθέντος ΠΔΑ, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, έχω περάσει και εγώ ίσως από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στην νιότη της ηλικιακής σκάλας όταν έβλεπες ακόμα τις κορυφές των δέντρων και μύριζες το άρωμα των λουλουδιών τους), 

μετά από το παραπάνω ταξίδι, λοιπόν, πήρα τα βουνά και προσγειώθηκα ακριβώς στην Καλαμπάκα που δεν είχα ιδέα πως βρίσκονται στα Μετέωρα, και ότι τα Μετέωρα τελικά δεν είναι στο Πήλιο αλλά στην Καλαμπάκα (όπως το βουνό στον Αβραάμ). Έτσι όπως παραπάνω είναι και η ζωή μου όλη, όντας πεπεισμένος για ένα πράγμα, και διαπιστώνοντας στην συνέχεια μετά από χρόνια και ζαμάνια, ότι στην πράξη ίσχυαν τα εντελώς αντίθετα, και δεν φταίει κανείς γι' αυτό, παρά μόνο ... η διαστρευλωμένη αντίληψή μου για τα πράγματα;

δεν ξέρω...

τι σημείωσα τελευταία στο ηλεκτρονικό μου μπλοκάκι, λοιπόν;

"κλανιά σε γεματο αβγονινσαννκοινγνικη παρατήρηση" - αυτό ήταν όταν σε ένα γεμάτο βαγόνι της μπλέ γραμμής του αθηναϊκού μετρό, αν θυμάμαι καλά (και να το πω "ενθυμούμαι" σαν μιαν άλλη Μαρίνα Κουντουράκου; ), στο ύψος των λαϊκών συνοικιών της Πανόρμου και των Αμπελοκήπων (μα που πήγαιναν όλοι αυτοί, ήταν μια καθημερινή το πρωί λίγο μετά τις εννέα που πήγαινα αργοπορημένος λίγο στην δουλειά - σαν κι εμένα αργοπορεί πολύς κόσμος, μου φαίνεται) - εκεί που δεν χωρούσε άλλος κόσμος, και ενώ εγώ καθόμουν στην άλλη πλευρά του βαγονιού από εκείνη όπου άνοιγαν οι πόρτες, κάποιος κοντά μου άφησε μια υψιλή... νότα, για να το πω γαμψά. και είναι η στιγμή που στο μυαλό μου έκανα την ανάλυση του ότι κάποιος μπορεί να σκέφτεται ότι μέσα σε πάρα πολύ μεγάλο συνωστισμένο  πλήθος, μια κλανιά παύει να έχει σχέση με τον δημιουργό της και γίνεται κτήμα της ανθρωπότητας στο πρόσωπο του πλήθους που βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί. εγώ εκείνη την ώρα έκανα πως κοιτάζω αδιάφορα στο βάθος του μυαλού μου, σκεπτόμενος εαν κάποιος από τους γύρω μου νομίζει αν την άφησα εγώ την φανταχτερή, την λυπημένη (αλήθεια, αν οι κλανιές είχαν συναισθηματικά χαρακτηριστικά, πως θα κατατασσόντουσαν; αχ, ξεχνάω, είχε γράψει μια αντίστοιχη μελέτη ο Σαλβαδώρ ΝΤΑΛΙ - και πλέον τίποτα δεν είναι ούτε σουρρεαλιστικό, ούτε παράλογο, - μια κοινοτυπία μέσα στην καθημερινότητα, όπως λέμε "στην άκρη του πουθενά", αλλά το αντίθετο απ' αυτό (και σκέφτομαι - πόσες φορές το "κέντρο-κέντρο, πιο κέντρο δεν γίνεται" είναι ώρες-ώρες πιο μελαγχολικό (και σαν μαχαίρι να τρυπά την καρδιά με μοναξιά) από την "άκρη του πουθενά" ;

μετά τι άλλο είχα σημειώσει.... πως ένα πρωί προσπαθώντας να ξυπνήσω, σκέφθηκα πως στα απομνημονεύματά μου θα περιέγραφα πως εκείνο το πρωί ξεκίνησε ως μια άνιση μάχι με το ξυπνητήρι, σαν άλλος μικρός αδερφός της μεγάλης έκφρασης της άνισης μάχης με το χρόνο, ή κάποιες αρρώστιες που κυκλοφορούν

(ποιός θα περίμενε να περιεργάζομαι στην ωριμη ηλικία των 44 (να που έφερα τεσσάρια) τους δίσκους των Πυξ Λαξ - και άλλες λαϊκές, ακόμα πιο λαϊκές, επιτυχίες; )

για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει όλο αυτό που έγραψα παραπάνω. αλλά ας είναι. τζάμπα είναι.
η τσανακλίδου είχε πει το μια αγάπη μικρή
η γαλάνη είχε κάνει το "μετα" με τον κωνσταντίνο βήτα (αλλά μάλλον μου αρέσει πιο πολύ το "στην μεγάλη πόλη" από γαλάνη / φάμελλο, αν και ενορχηστρικά λιγότερο ηλεκτρονικό και πιο παραδοσιακό)
η ευρυδίκη είχε πει κάποια με τον κοργιαλά τότε που το ebm ήταν και πολύ της μόδας.
και η πασπαλά είχε πει αυτό το εξίσου ωραίο chillout.... σήμερα το ξαννακάλυψα.


τατουτέστιν

μου είπε η δήμητρα να δω το [βάλε τίτλο σειράς εδώ]

συγκεκριμένα το τέλος από το "δύο ξένοι", και τα επεισόδια που είχαν την βανδή μέσα.
έβαλα να την δω (από το πρώτο επεισόδιο και δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς άλλωστε) και μου φάνηκε εξαιρετική, έστω και έτσι, χωρίς να προλαβαίνω όλες τις ατάκες (είναι αυτό που λένε "έχει replay value" - εμ μα, μαθαίνω ότι την παίζουν ακόμα στην τηλεόραση σε ατελείωτη επανάληψη, για εμπέδωση).

μου φαίνεται πως ο κανονικός τρόπος των πραγμάτων (αν δεν ερχόταν κάποιος από το μέλλον και δεν πατούσε εκείνη την πεταλούδα - μια μικρή ιστορία του Ray Bradbury που μου είχε κάνει αίσθηση κάποτε) θα ήταν να την δω (αυτή την σειρά) όταν αρχικά προβαλλόταν, στα τελευταία χρόνια πριν κλείσει η χιλιετυρίδα ("τυρ" από το τυρί φυσικά), και να την καταλάβω (ή να την μελετήσω έστω - που τέτοια τύχη όμως - έκανα τότε πως διάβαζα για τις πανελλήνιες). ίσως τότε θα καταλάβαινα λίγο καλύτερα την ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα γύρω μου, ώστε να είμαι ένα ικανό και συμμετοχικό μέλος της.

με έχει πιάσει μια μελαγχολία και μια ευσυγκινησία.
ίσως επειδή η σημερινή μέρα πήγε άπατη καθώς την μισή και βάλε κοιμόμουν, και άλλες πόσες ώρες απλά ήμουν ξαπλωμένος με ένα πονοκέφαλο του hangover. βλέπετε, χθες έκανα κραιπάλι και κοιμήθηκα γύρω στις επτά το πρωί, έχοντας ακούσει μπόλικα λαϊκά μουσικά κλασσικά εικονογραφημένα της Αλεξάνδρας. βλέπετε, πιάσαμε συζήτηση χθες και ρωτήθηκα για το ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου και δεν ήξερα τι να απαντήσω. απάντησα με το πιο λογικό - ότι ίσως να ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν μπήκα στην σχολή και άρχισα να βγάζω φτερά, ας πούμε. 

παρεπιπτόντως κάπου τότε ακόμα αντηχούσε το τέλος της άνω τηλεοπτικής σειράς. Και κάπου τότε, το καλοκαίρι του '98 είχα γνωρίσει τα τότε αμερικανικά μου άτυπα ξαδέρφια, τ' ανήψια του Μάνου και είχαμε βγει σε αυτή την μυθική φωτογραφία που μοιάζουμε με μπάντα μουσική - και εγώ να το παίζω και πολύ σκληρό ματσούκι. 

κάπως έτσι, ψάχνοντας για φωτογραφίες του ξαδερφού μου που μου γράφει ακόμα αρκετά συχνά, στο αρχείο των φωτογραφιών (το γνωστό και μη εξαιρετέο αποθετήριο μιας μεγάλης και γνωστής εταιρίας στα χνάρια της οποίας βρισκόμαστε επειδή η ζωή μας πλέον περιστρέφεται γύρω από αυτές τις ψηφιακές διευκολύνσεις π.χ. απομακρισμένου και απανταχού προσβάσιμου αποθηκευτικού χώρου - οργανώνει πολύ εύχρηστα τις φωτογραφίες κατά χρονολογική σειρά που πάρθηκαν), βυθίστηκα στο παρελθόν (και ταξίδεψα στο μέλλον, που ήταν δυσίωνο) ("... μα εσύ τι τον έχεις (τον εαυτό σου); είσαι ένα κλαρί αδύναμο, σου λέω. είσαι ένα παιδί που δεν ξεπέρασε τα δύσκολα. σου λέω...")

αν ο δαρβίνος ήταν αλμπίνος ΚΑΙ πιπίνος ΚΑΙ έφτιαχνε ανέκδοτα

σκέφθηκα καινούργιες λέξεις και εκφράσεις
όπως "respect the unexpected", "expect respect", "guitar ratiug -> guitar r...ig" (α, αυτό υπάρχει ήδη... - έχει όμως μια αρμονία σαν έκφραση που πλησιάζει το "gi..r rig" με την ίδια ομορφιά με τις λέξεις που κάπου είχα δει έναν χαρακτηρισμό γι' αυτές που δεν τον θυμάμαι πιά - όπως το όνομα 'άννα' που αποτελείται από δύο συλλαβές όπου η μία είναι ο κυριολεκτικός αναγραμματισμός της άλλης - βάλε στην μηχανή αναζήτησης "λέξεις που τελειώνουν με το ανάποδο της αρχής τους" και δεν θα βρείς τίποτα (ίσως όμως βρεις αυτό εδώ το γλυκούλικο μπλογκ και ποστ και δεν συμμαζεύεται) - άντε και βγάλε άκρη να εκπαιδεύσεις το ΑΙ (με το οποίο δεν κάνουμε καλή παρέα))

αλλά ίσως για κανέναν δεν θα έχουν σημασία αυτές οι εκφράσεις (όπως και οτιδήποτε που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι μου να γράψω. όπως είπαμε γράφω για την ωφέλεια του γραψίματος. που επίσης να γραφόταν αφέλεια, θα ίσχυε ίσως. (σκέφθηκα και τις αφέλειες, και έχω αρχίσει να έχω και απ' αυτές, μου είπε σήμερα η μητέρα μου ότι άρχισα να ασπρίζω με επιτάχυνση))

όπως δεν έχουν σημασία για μένα (αυτές οι εκφράσεις)

γιατί να έχουν για κανένα;

τα καμμένα και τα σβησμένα
από τον σχολικό μαύρο πίνακα
γράμματα στον αναγνώστη,
βρυσιές και απεικονίσεις
αναπαραγωγικών οργάνων
ανθρώπινου σώματος
μυρωδιά της κοιμωλίας
τα ευάκουα ώτα.. (κοίταξα στην ορθογραφία, τελικά μια άλλη λέξη την γράφω λάθος, αλλά είναι αυτό το cute λάθος που κάνουμε εμείς οι κατά τα άλλα μορφωμένοι

.. ξένοι

και ξενητεμένοι αναγνώστες γραμμάτων
που ξεχάσαμε να γράφουμε με την ίδια σπιρτάδα
όπως τότε, όταν γράφαμε τα ποιήματα|
προς και για τις μούσες των καιρών
και των γεννιών που ευλογάμε τώρα
όπως τότε που δεν είχαμε παρά τις πέντε τρίχες
που όμως τις δείχναμε - κοίτα φίλε μεγάλωσα.

τα videoclips είναι αυτό που μας έχει μείνει για να θυμόμαστε τα παλιά.

και οι παλιές φωτογραφίες;

είναι πια εκτός μόδας, όπως τα βιντεοκλιπς στις γεννιές που δεν είναι σαν την δικιά μου. αν και με το ίδιο ενδιαφέρον ταξιδεύουμε στον χρόνο αντικρίζοντας ένα από εκείνα τα πολύ πολύ παλιά βίντεοντοκουμέντα, αναμετρόμενοι με τα βλέμματα των ανθρώπων του τότε που κοιτάζουν την κάμερα λες και γνωρίζουν ότι κοιτούν μέσα στην χοάνη του μέλλοντος και αμέτρητους ανθρώπους και τα βλέμματα τα δικά τους.

έβλεπα πάλι την αφιέρωση του pitchfork για τα 250 καλύτερα τραγούδια των 90'ς - ξαναθυμήθηκα πόσο ωραία είναι, κυρίως λόγω των κιλών από άχριστες/χρήσιμες πληροφορίες-curios για τα κομμάτια που αναφέρει. για μένα ανακάλυψα για σήμερα τις κομματάρες που είχαν βγάλει οι En Vogue, καθώς και το αφόρητα όμορφο "that's the way love goes" της Janet Jackson που το θυμήθηκα μετά από πολύ καιρό. πρέπει να είδα νούμερα 170 μέχρι 140?

θα ήθελα να πω περισσότερα για το πως είμαι αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ, εδώ. είναι αστείο - που και καλά σταμάτησα να μπαίνω στο facebook για να μην γαλουχώ την ψευδαίσθηση ότι επικοινωνώ μέσω εκείνης της πλατφόρμας, και τώρα γράφω εδώ που επικοινωνώ ακόμα λιγότερο με ανθρώπους, εκτρέφοντας μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι μπορεί κάποιος να με διαβάζει - τώρα ή σε ένα απόμακρο μέλλον. (πλέον το να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον το θεωρούμε πολυτέλεια; )

είναι δύο μέρες που κάθομαι στο σπίτι
έχει πονέσει ο κόλος μου κυριολεκτικά από το πολύ κάθισμα
τελος πάντων για να μην πολυλογώ.
δεν θα πολυλογήσω.
γεια σας.

δεν το ήξερα αυτό.....


αυτό το ήξερα ...