το κεφάλι μου άδειο από σκέψεις, και γεμάτο συγχρόνως ανησυχίες. η ουκρανία έριξε πυραύλους στην ρωσία, η ρωσία είναι βέβαιο πως θα απαντήσει, εγώ είμαι ρώσος και ζω στην δύση (θα το κάνω αυτό τραγούδι κι έτσι, αν ζήσω και αν προλάβω - κάτι ήξεραν οι πρόγονοί μας και χάραζαν τα απομνημονεύματά τους σε πέτρες, πόσα χρόνια ζει μια πέτρα και πόσο ένας σκληρός δίσκος (πως λειτουργεί; δεν είναι καν σαν το βινύλιο όπου υπάρχουν φυσικά grooves – μαγνητίζεται και απομαγνητίζεται (γιατί δεν μαγνητίζομαι εγώ; γιατί δεν φτιάχνομαι από μαγνητικό υλικό.. σκάρτο μοντέλο) μια μέρα που θα ξεχάσουμε όλοι τα password μας θα μοιάζει με μέρα που θα έχουν απομαγνητιστεί όλοι οι σκληροί δίσκοι του κόσμου. κι ένας πυρηνικός όλεθρος όσο μακριά και καθόλου λογικός και να φαίνεται μια μέρα απλά θα συμβεί, με ένα γλυκό τάακ. και θα είναι απλά μια από τις ανθρώπινες τρέλες. όχι κάτι το ανησυχητικό καθώς συνηθίζεται σε ον που το λέμε άνθρωπο. προετοιμαζόμαστε όλη μας την ζωή ένα) για τον θάνατο και δύο) για πρόωρο θάνατο μέσα σε μια ξαφνική ολοκληρωτική καταστροφή. εμείς όταν λέμε εννοώ ποιοί; θα έχω πάντα δικαιολογία την ταινία zero theorem και τον πρωταγωνιστή που το έλεγε αναφερόμενος στον εαυτό του. επίσης το “εμείς” είναι ενα κόλπο να αποποιείσαι την προσωπική ευθύνη, έτσι δεν είναι; σπλιτ προσωπικότητα και όλοι αυτοί οι ψυχολογικοί όροι που μόνο φαντάζομαι τι σημαίνουν, και μάλλον τα φαντάζομαι λάθος. έχω βάλει και γράφω σε LibreOffice Writer για να έχω την πολυτέλεια του αυτόματου διορθωτή. δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε πια χωρίς βοηθήματα (εμείς).
αναμουχλεύω (αχ αυτόματε διορθωτή μου μην με κάνεις να χαμογελάω λιγότερο με αυτά τα λάθη στις λέξεις) τις σκέψεις μου για να βρω θέμα προς συζήτηση. σήμερα πήγα στην πορεία / απεργιακή συγκέντρωση. χθες ήπια ενα ποτήρι κρασί σπίτι, και σήμερα πήρα δυο μπύρες από το περίπτερο καθώς γυρνούσα στο σπίτι. δεν το θεωρώ παρεκτροπή, εξ’ άλλου [προ καιρού είχα φτάσει στο συμπέρασμα] ότι ούτε η λύση της καθολικής αποχής από το αλκοόλ δεν θα στεκόταν για πολύ και δεν έχω καν την ιδιοσυγκρασία να συντηρώ μια τέτοια λύση, με την λογική των παρασήμων όπως στους ΑΑ, της αντιπαράθεσης της “καθαρότητας” με το καθημερινό δέλεαρ της κατανάλωσης, σαν ένα είδος καθημερινής μάχης μεταξύ του καλού και του κακού – δεν μπορώ μια τέτοια απλοποίηση (μήπως προσπαθώ να αποποιηθώ τις ευθύνες της μη αντοχής μου σε μια προοπτική απόλυτης καθαρότητας; μα και οι ίδιες οι λέξεις όπως η “καθαρότητα” πόσο άσχημα ακούγονται – γιατί προφανώς θυμίζουν άλλες έννοιες και άλλες καταβολές, αλλά για κάποιο λόγο και πάλι κάπου … γιατί τα γράφω όλα αυτά δεν ξέρω. γιατί νομίζω ότι μιλάω σε κάποιον, μάλλον γι’ αυτό. και σκέφτομαι τους μυριάδες τρόπους που διαφορετικοί άνθρωποι θα επιλέξουν / θα έχουν να βγάλουν συμπεράσματα για το ποιόν μου / για το τι έχω να πω.
αυτό
που έχω να πω είναι ένα τίποτα (κοντινοί
άνθρωποι είναι εκείνοι που θα καταλαβαίνουν
κάποια εσωτερικά αστεία; και πως αυτά
τα εσωτερικά αστεία αποξενώνουν άλλους
ανθρώπους / τους κάνουν να απογοητεύονται
επειδή δεν μετέχουν σε αυτό το εσωτερικό
αστείο; μάλλον είναι η ιδέα μου γιατί
απλώς τους το εξηγείς. και δεν βγάζεις
δικά σου συμπεράσματα για το πως νιώθουν
– όχι όχι αυτό δεν πρέπει να γίνεται,
όμως το κάνω συνέχεια και ζημιώνομαι
και ζημιώνω)
εκ των υστέρων είχα
πει μέσα μου πω το tiptoetan
είναι μια παράφραση του
“τίποτα” – στην πράξη όντως όμως είναι
ένα τίποτα, μια λέξη που δεν σημαίνει
κάτι. άντε πάλι με τις μυθολογίες των
ονομασιών και των νικ νεημς. θυμήθηκα
κάτι και πόσταρα στο autastic
που είναι ένα community
forum για ενήλικες στο φάσμα.
νιώθω λίγο μοναξιά εκεί γιατί έχει
κυρίως ανθρώπους από αμερική και αγγλία,
νομίζω. δεν γράφω σε κανένα άλλο φόρουμ
αυτή την περίοδο (καμία περίοδο; και τι
περίοδο… πάντα μάλλον είναι οι περίοδοι
ότι να’ ναι..)
στην
απεργιακή συγκέντρωση κάποια στιγμή
εμφανίστηκαν οι εποχικοί πυροσβέστες
που ζητούσαν μονιμοποίηση και έφαγαν
το παπούτσι του υπουργού “τους” (ή κάτι
τέτοιο – ήθελα να εκφραστώ αλλιώς) –
και ζήτησαν απλά ένα χειροκρότημα από
τους συγκεντρωμένους ανθρώπους, και
συγκινήθηκα ρε γαμώτο γιατί ένα
χειροκρότημα είναι το λιγότερο, το
ελάχιστο, το ταπεινότερο που
μπορεί να ζητήσει κανείς κάνοντας αυτή
την δουλειά – και το είχαν ανάγκη αυτοί
οι άνθρωποι, δεν θα τους κρατήσει όμως
στα πόδια αυτό το πράγμα – πόσο σκατά
τα έχουμε κάνει, που θα σταματήσουμε
πριν τα διαλύσουμε όλα μα όλα; και
διάφορες άλλες σκέψεις έχω αλλά δεν
είναι αρκετά ώριμες για να τις πω..
επίσης νομίζω πρώτη φορά στην
ζωή μου και εγώ επιτέλους σήκωσα χέρι
και έδειξα κωλοδάχτυλο σε
άνθρωπο που έμπαινε σε υπόγειο πάρκινγκ
και έβριζε μια κοπέλα που περνούσε
μπροστά του και τον καθυστερούσε και
έλεγε κάτι μπουρου μπούρου πρωί με τον
καφέ μπουρου μπούρου, και μετά πετάει
και ένα “βλαμμένη” – ε δεν μπορούσα
να μην κάνω τίποτα και του έδειξα δάχτυλο
που δεν ξέρω αν το είδε καθώς έμπαινε
στο πάρκινγκ και είπα το μόνο που βρήκα
να πω και ήταν ένα “μαλάκα”, μπορεί και
με προφορά – μπορεί να μην ακούστηκε
καν σαν βρισιά. μπορεί να μην το άκουσε
ή να νόμιζε ότι το είπα σε κάποιον άλλον.
ή μπορεί να είχε συνηθίσει τόσο πολύ
αυτή την λέξη που απλώς έπαψε να ξεχωρίζει
μέσα στο white noise των
ανθρωπάκων γύρω του. καλά, δεν έκατσα
κιόλας να δω αν το άκουσε ή όχι – απλώς
συνέχιζα να προχωράω με την αδρεναλίνη
να κάνει ένα μικρό spike –
αλλά εντάξει και λίγο
περήφανος (έλεος, γράφεται με “η” αυτό!)
που επιτέλους μου βγήκε και αυτό. το
είχα άχτι από τότε που ίσως το 2005 ή κάπου
εκεί μια κοπέλα (η “aggie”)
έγραψε σε ένα φόρουμ πως
περνούσε την πανεπιστημίου και κάποιος
με αμάξι δεν σταμάτησε και του σήκωσε
και αυτή κλδάχτυλο και πόσο καθαρτικά
ένιωθε και από τότε ήθελα να το κάνω και
εγώ αλλά δεν μου ερχότανε. μου ήρθε
επιτέλους (ενηλικιώθηκα; δεν νομίζω…
δυστυχώς..) ίσως (λες; ) να
επηρεάστηκα και από το “unmasking
autism” και μια σχετικά
παρόμοια (πολύ πιο σύνθετη
που απαιτούσε πολύ περισσότερη ψυχραιμία
και θάρρος) φάση που
περιέγραφε συγγραφέας και
πόσο καλά ένιωθε μετά..
το σημερινό ραντομ κομμάτι πάει στον david byrne.