κάπου ανάμεσα στον ύπνο και refactoring γράφω σε σας αυτές τις γραμμές,
(κάπου ανάμεσα στην τρίτη και δευτέρα (ή ήταν τετάρτη; έχει σημασία για τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές και ελαφριές διαφορές στις αποχρώσεις) έχασα την αληθινή μου αγάπη, κατά τον Μαραγκόπουλο)
... θα ήθελα να ξέρω ποιοί/ποιά/ποιός θα είστε, αλλά ίσως και να μην θέλω να ξέρω. αν ήξερα ίσως να ήθελα να απολογηθώ ή θα αισθανόμουν άβολα.
στην συνέχεια ξαναδιαβάζω τις γραμμές και τις επεκτείνω, με σκέψεις που μου έρχονται σε άλλες στιγμές. αυτό το πρότσες θα μπορούσε να συνεχίζεται αιωνίως, και να δημιουργείται ένα τέρας από σκέψεις και αλλοπροσαλλοσύνη. ένας αχταρμάς, αχ-ταραμάς, και πράγματα που δεν έχουν για κανέναν νόημα και σημασία. τα έγκατα της ψυχής μου. (τελικά είπα να αφαιρέσω δύο πράγματα - για το τηλεφώνημα για τηλεπώληση, και τα ταξί, και να τα ποστάρω ξεχωριστά)
DocumentManagementSpCaller.java:[70,24] cannot find symbol. Ως συνήθως όταν πιάνω κώδικα που το έχουν γράψει άλλοι, ξεκινάω με το refactoring. Έτσι μάλλον έχω την τάση να τον οικειοποιούμαι. Όχι ακριβώς για να το κάνω κάτι δικό μου. Αλλά για να αποκτήσω ας πούμε αισθήματα γι' αυτό. Για να θέλω να τον προσέχω. Είναι μια καλή αναλογία; Ωραιότατη είναι, κατά την γνώμη μου.
***
[δεν θα παίξουμε με αυτή την σειρά, η σειρά είναι αλφαβητική]
[ε, πετάω και κάτι άσχετο, για να πλανάται μια απορία]
[και να επιβεβαιώνεται η παραξενοσύνη μου για να μην με πλησιάζει κανείς]
[ώστε να μου δίνεται το άλλοθι στο να μην πλησιάζω κανέναν και έτσι να μην πληγώνομαι από τις σχέσεις]
(τελικά παίξαμε, κάναμε και ένα ωραιότατο καυγά, για να θυμόμαστε που πάνε τα τέσσερα και που στέκεται ο καθένας μας τις ημέρες των διακοπών) (αν και τα λόγια περιττά σε αυτές τις περιπτώσεις, και ένα απλό αϊντε και στο διάολο αρκεί) (δεν ξέρω, αλλά ναι, θυμώσαμε πολύ οι πρωταγωνιστές του δράματος) (προσωπικά δεν ξέρω αν υπέπεσα σε παραπτώματα και εγώ - είναι σαν η ζωή να με φέρνει συνεχώς αντιμέτωπο με τον πειρασμό να δοκιμάζω τα όρια δικά μου και των άλλων - σαν να θέλω ότι κάνω να το πάω ένα τσικ παραπέρα για να δω τι θα γίνει - βέβαια ο jordan peterson νομίζω έχει πεί ότι κάτι τέτοιο γίνεται συνεχώς στην φύση στα πλαίσια της διεκδίκησης / επιβεβαίωσης ενός κυριαρχικού ρόλου - εγώ το επεκτείνω - όχι ότι το πιστεύω - σε πράγματα του στυλ "ποιός είναι το αφεντικό" - σε φάση αν δεν καπακώσεις τον άλλων, θα σημαίνει αυτόματα πως σε καπακώνει ο άλλος - οπότε στραγητικές, επιθέσεις και διάφορα τέτοια πράγματα, μελέτες στο μυαλό - άδειασμα από τον νόμο της ζούγκλας που πάντοτε μισούσες και πάντοτε καλείτω να πράττεις σύμφωνα με αυτό, γινόμενος ένα με αυτό, συμβάλλοντας στην διαιώνησή του) (στον ύπνο μου έβλεπα την συνέχεια, ως αναμενόμενο)
***
και φτάνουμε σε αυτό που είχα σημειώσει πριν από κάποιες μέρες. για ένα υποθετικό σενάριο ενός βιβλίου ή μιας ταινίας όπου μπαινει καποιος σε ενα παραλληλο συμπαν οπου ολα τα αντικειμενα μιλούν / έχουν φωνη κ προσωπικοτητα. σίγουρα κάποιος θα το έχει ήδη κάνει. είναι κάπως αυτιστικό αυτό το σενάριο. έχει κάτι και από τον new age μυστικισμό, με την έννοια του ότι όλα τα πράγματα έχουν ψυχή. (ένα ξύλο είναι, τι ψυχή να έχει και αυτό) (και μια βέργα έχει ψυχή) (και κάθε τι που σπάει σαν να δημιουργεί ένα μικρό ράγισμα στην άκρη της καρδιάς μου)... γι' αυτό τις πόρτες δεν τις χτυπάμε όταν τις κλείνουμε. και περπατάμε στο πάτωμα απαλά και προσεκτικά. και χαϊδεύουμε τους τοίχους. και το αμάξι που το έχω παρατημένο να σκονίζεται. όταν περνάω δίπλα του το ακουμπάω ελαφρώς και του λέω ένα γειά. θα έρθει η στιγμή που θα σε πλύνω. θα έρθει η στιγμή που θα σε πάρω για μια βόλτα. συγγνώμη που δεν μου αρέσει να σε οδηγάω.
***
στην συνέχεια είδα μια λίστα γραμμένη στο google keep:
140х60 стол
100x55 стекло
180х90 салонный стол
190 между окнами
120 полка под теле
αισθάνθηκα μια ανάγκη να την σχολιάσω (για να αποτελειώσω τον ανυποψίαστο αναγνώστη) (σε τι θολά νερά ψαρεύει κανείς για την έμπνευση, ε; ) (η αλήθεια είναι πως όση έμπνευση και να έχω χάσει σε σχέση με τα άλλα μου hobby, νομίζω πως μπορώ να γράφω ακόμα με αρκετή όρεξη, και ας είναι για τίποτα...)
οι 140х60 είναι οι διαστάσεις του παλιού μου γραφείου. Αυτό το γραφείο το είχαμε αγοράσει κάποτε πολύ πολύ παλιά με την μητέρα μου από το ΙΚΕΑ. τότε αγοράζαμε έπιπλα για το καινούργιο σπίτι που νοικιάσαμε μαζί στο Μαρούσι, αφού έφυγα/φύγαμε από το μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη που νοίκιαζα/με. Είναι λίγο θολή η κατάσταση για το ποιός νοίκιαζε τι και ποιανού ήταν τι. Τότε ακόμα δεν έπαιρνα αρκετά χρήματα για να νοικάζω δικό μου σπίτι - δούλευα στην πρώτη μου επίσημη δουλειά, αλλά όχι full-time.
και λέτε που το πάω.. και πριν γίνει το disaster και καστραφούμε όλοι εγκεφαλικά και υπολοιποσωματικά, ας επιστρέψω στο γραφείο. (έχω μια φωτογραφία που κάθομαι σε αυτό το γραφείο και είμαι περίπου 23-24 χρονών. έχω γύρω μου μπύρες, ή και ένα gin, και ξεφυσσάω καπνό τσιγάρου από το στώμα μου, είχα βάλει την κάμερα να με κοιτάζει από πίσω, ήθελα να φτιάξω μια νουάρ αισθητική, μάλλον) - έχω λοιπόν ακόμα αυτό το γραφείο. κουνιέται πέρα δόθε όμως, έχει γδαρθεί σε διάφορα σημεία (όχι, δεν έχω σκαλίσει πάνω του το "pink floyd forever" όπως είχα κάνει στο γραφείο της εφηβείας μου) - και γενικώς δεν μου αρέσει καθόλου πλέον.
100x55 стекло. αυτές είναι οι διαστάσεις ενός χοντρού κομματιού γυαλί που είχαμε αγοράσει και το βάλαμε πάνω στο γραφείο. για κάποιο λόγο, από τις μέρες της ΕΣΣΔ, οι άνθρωποι είχαμε την συνήθεια να βάζουμε τέτοια κομμάτια γυαλί πάνω στο γραφείο, και να βάζουμε από κάτω (ανάμεσα στο γυαλί και την επιφάνεια του τραπεζιού) κάθε λογής αποκόμματα, σημειώσεις, φωτογραφίες, το artwork που πλαισιώνει την εργασία και οικειοποιεί την θέση εργασίας (να' τη πάλι η οικειοποίηση). κάτω από το δικό μου το γυαλί όμως δεν υπάρχει τίποτα. ούτε αναμνηστικές φωτογραφίες,
***
(και άλλο ωραίο όνομα για τραγούδι: недети. σε μετάφραση: μη-παιδιά ή όχι-παιδιά (annymore)
a-la Психея - НЕSEX
(δεν κάνω λάθη πάντα ακούσια, μερικές φορές τα κάνω κατα λάθος, και μερικές φορές τα βλέπω μετά και επίτηδες τα αφήνω, αυτό για να μην νομίζετε ότι είμαι πάντα ατιμέλητος-σαν-τον-γαμπρόν-στον-μήνα-του-μέλιτος)
(ένας άλλος ωραίος τίτλος (για μια ζωή) είναι: "chastise me") (είναι κάτι που ίσως να έχει γίνει το comfort zone μου, γιατί νιώθω ότι αν δεν μου το κάνει κάποιος, κάτι δεν πάει καλά - βασικά τότε το κάνω εγώ στον εαυτό μου έτσι και αλλιώς)
(είναι σαν να λέμε το τραγούδι "parole, parole, parole" ελληνιστί σαν "κανόνες, κανόνες, κανόνες", "κανόνες, κανόνες, κανόνες", "κανόνες, κανόνες, κανόνες, κανόνες, κανόνες [...] με έχουν τρελάνει αυτοί οι κανόνες..." (αρχικά θα έγραφα κάτι που δεν γράφεται εύκολα σε δημόσια ανάρτηση)
(είμαι καλλητέχνης)
CaseRightServiceImpl.java:[29,19] cannot find symbol
(debug me)
(drink me)
(αυτά που λέγαμε για αντικείμενα που μιλούν... κάτι μου θυμίζει το Naked Lunch?)
***
να μεγαλωνεις ειναι να συνηθιζεις να σε λενε κυριο στο δρομο, όχι απο ευγενεια, αλλα χάρη στην ακρίβεια στην περιγραφή:
- ".. κοιτα, δεξια, κοίταξε εκει που πηγαινει ο κυριος."
να μεγαλωνεις ειναι να γινεσαι κυριος στα ματια των αλλων. παπαπα.
***
(απόσπασμα από ένα όνειρο)
видел квартиру, которую не то снимал, не то.. имел? была на том же этаже с бабушкой томой. они что-то справляли, я не хотел, что-бы они меня заметили. на что-то опять писял, но не уходило легко, было стыдно, что записываю всё. вот так и идёт... летопись...
***
(και ένα πόστ σε ένα forum που δεν στάλθηκε ποτέ)
to a hypothetical question of why talking about such things to an AI i would answer the following.
sometimes i feel lonely and the idea of interaction with people around me leaves me cold and indifferent, or, perhaps, wincing with a memory of pain - sometimes - AI is a good replacement.
but in this here case, maybe sometimes it's just interesting to see what AI answers to various things, - it's like a game you haven't got bored with yet because you haven't seen the things it can do and haven't figured yet how it works.
to me it seems pointless to boycott it at this point, it's already too big a part of everything already, or ... (i am just too lazy to reinforce my ethical grounds)