προσοχή όλα τα κείμενα αυτού του μπλογκ, ειδικά όσα είναι γραμμένα στην γλώσσα Ελληνική, είναι ακραία ανορθόγραφα, οπότε προχωράτε προσεκτικά ή προσπεράστε ελεύθερα.

ντούμ από παντού

... τότε, σε ενα υποθετικό σενάριο θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο ανταγωνιστικά μουσικά σχήματα, το ένα με το όνομα ERRORR και το άλλο ERRROR, μην σου πω πως ο δίσκος του ενός θα άνοιγε με μια πόρτα που τρίζει ανοίγοντας και μια αβέβαιη φωνή να λέει ERR.... και μετά από μια παύση να λέει ζωντανεμένα (σαν κι εμένα) ... OR! σηματοδοτόντας μια περίοδο στην ζωή ενός αναποφάσιστου ανθρώπου που αποφασίζει να βάλει τέλος στην ανναποφασιστικότητα.

... σκέφτομαι πως η κοινωνία ποτέ δεν θα δεχτεί μια έννοια ανθρώπου που είναι disabled χωρίς να είναι αυτό ορατό με κανένα οπτικό τρόπο. μιλάω για μένα, το σωματότυπό μου που δεν είναι καν καχεκτικό, και τίποτα που να παραπέμπει σε οποιοδήποτε divergence, εκτός και αν κάτσεις λίγο μαζί μου και παρατηρήσεις σε βάθος χρόνου κάποιες ακατασταλλαξιές / παραξενιές ας πούμε.

έχω impostor syndrome γιατί (νιώθω πως) η κοινωνία περιμένει αυτό από εμένα (ειδικά εμένα) ως αυτιστικό, καθώς η διάγνωσή μου έχει προέλθει από εμπειρική παρατήρηση άρα την επηρέασα ευθέως με την συμπεριφορά και τις σκέψεις μου, στην πράξη όμως (η άποψή της είναι ότι) δεν έχω κάτι, ούτε είμαι κάτι, παρά ένας impostor, ένας αποφεύγουλας, τεμπέλης, όχι αυτός που δείχνει, και ο έχων άλλα πράγματα κατά νου.

(χαζεύοντας το ableton live μια άλλη μέρα, 
πληκτρολογώντας στο καθαρό σακαινούργιο μου πληκτρολόγιο,
χαζεύοντας τα cds που πήρα χθες (για ποιό λόγο παραμένω στα ντεμοντέ cd; μου αρέσει η διαδικασία να χαζεύω και να διαλέγω πράγματα για μένα - ένα σόπιγκ θέραπυ - όταν πεθάνω θα πεταχτούν, θα είναι τραγικό κάπου να περπατάς και να βλέπεις κούτες με cd δίπλα στο σκουπιδοντενεκέ

what do you say when you have nothing to say?
when do you need to say and why do you need to say?
όχι, άντε να καταπιαστώ με το ερωτηματικό
what is the history of the question mark? (πιθανόν να προέκυψε από το ~ (til-de swin-don de don-won swim))
and what is the origin of the feces? (και τα σκατά και τους type o negative - διαβάζω στο άρθρο στο wikipedia ότι ένα από τα συστατικά του είναι οι skatoles)
did I always listen to heavy metal to nurture 
the appearance of a harder frontier before my softer self?
do good poems always need a rhythm?
was it a poem?
a poem with no essence.
μια απογοήτευση.

επειδή βλέπω χαζεύω όπως θέλετε πείτε το (αν και συνήθως βλέπω στ' αλήθεια γιατί άμα χαζεύω τότε χάνω τελείως τον ειρμό) το "interior chinatown" που με μπερδεύει αρκετά και δεν το συλλαμβάνω σαν ιδέα, μου έχουν κολλήσει περίπου τα εξής κομμάτια.


ο γουίνστον τόνγκ τραγουδούσε για τους τουξηντομούν. τυχαία το λέω έτσι. θα μπορούσα να πω πως ήταν μέλος των. τους. ένα χέρι τους, ένα πόδι τους, σαν να ήταν αυτοί ένα πολύχειρο και πολύποδο τέρας, που κάπως έτσι μάλλον είναι όλα τα μουσικά συγκροτήματα - καλά, ειδικά όταν πρόκειται για μουσικοχορευτικά σχήματα τότε βέβαια. γενικά δεν ξέρω για την ιστορία των τουξιντομούν. αν φορούσα την μπλούζα τους θα ήμουν σίγουρα ένας poseur. αν και ο poseur (impostor) ξεχειλίζει μέσα από την σάρκα και τα ρούχα μου χωρίς να μπορώ να τον ελέγξω. 

το παρακάτω θα μπορούσε να είναι από το liquid sky. το αγαπώ, και ας μην έχω υπομονή πια να το ακούσω όλο. γενικά για λίγα πράγματα έχω υπομονή πια. παλιά ο χρόνος μετρούσε διαφορετικά. και είχαν σημασία οι στιγμές, και ας δεν έκανες τίποτα. απλώς περίμενες. και ας γύρω δεν ήταν τίποτα δικό σου. και τώρα που είναι, δεν με συνδέει τίποτα με αυτά, ούτε υπάρχει καμία σύνδεση με τον χρόνο ως προς την αφετηρία και τον προορισμό του, σαν να έχει χαθεί κάθε λόγος για ελπίδα. δεν τα λέω επειδή αυτό το κομμάτι λέγεται overwhelming past. στο παρελθόν πάντα βουτούσα και ταξίδευα και σαν να απάλυνε πάντα το παρόν μου. δεν είναι για όλους έτσι. μπορεί να είμαι τυχερός που είναι έτσι για μένα. άλλοι άνθρωποι προχωρούν μπροστά και δεν θέλουν να θυμούνται το παρελθόν. εγώ το θυμάμαι και το παραθυμάμαι, χωρίς, νομίζω, κακία ή παράπονο. είναι τα πρόσωπα που τα αγγίζει ο χρόνος, είναι οι άλλες ζωές, ζωές άλλου ανθρώπου, που κάποτε ήταν δικές σου. ένα περίεργο ταξίδι που δεν γυρίζει, ποτέ δεν γυρίζει, και ότι ζεις δεν επαναλαμβάνεται, τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο. τέλος πάντων. fatal reverie. θανατίλες και σκατόλες.


και φυσικά δεν μπορώ να μείνω χωρίς αυτό - άλλο ένα κομμάτι στο οποίο δεν πρόσεξα ποτέ τους στίχους.. νομίζω ότι σταμάτισα να καταλαβαίνω και να με ενδιαφέρουν οι στίχοι όταν πέρασα την περίοδο που έλιωνα στίχους των pink floyd και τα πρώτα black metal που άκουσα. μετά, νομίζω, τίποτα. γεια σας. χαιρετάμε τώρα. (τι μπορούνε να λένε οι καπιταλισταί τζαπάν για την κομμουνιστική κίνα; )



άντε και αφού είπα για ντουμ ας βάλω και ένα απ' αυτά. σε ένα live που το είχα ακούσει ήταν πολύ εντυπωσιακό... φαντάζομαι όχι ακριβώς ντούμ, αλλά λέμε τώρα.


και αυτό επίσης το πρωτοάκουσα σε live, και επίσης με είχε συγκλονίσει, ενώ η ηχογράφιση κάπως λιγότερο. αλλά και πάλι εντυπωσιάζει (εμένα)...

ειμαι ενα (θα ήθελα)  (σκληρό αγόρι)
μην με βλέπετε έτσι (ακριβώς)

τεστεστ

ο γάτος μου (δεν το εννοώ κτητικά, δεν είναι δικός μου γάτος, αλλά είναι γάτος που μένει μαζί μου) (παλιότερα μου έκανε όχι πολύ καλή εντύπωση όταν κάποιος π.χ. τραγουδιστής έλεγε έναν συμπρωταγωνιστή σε μια μπάντα "ο κιθαρίστας μου" - αλλά τώρα που το αντιπαραβάλλω με το πως εκφράζομαι για τον γάτο μου, μου φαίνεται πιο συγχωρητικό)|

ο γάτος μου λοιπόν μην κάτσω και απομονωθώ βάζοντας ακουστικά - πάει και έρχεται από πίσω, ενώ ήταν σε άλλο δωμάτιο, και αρχίζει να νιαουρίζει. και όταν νιαουρίζει μου θυμίζει πάντα ένα ικετευτό πράγμα. οπότε και να τραγουδούσε μαζί μου, δεν το καταλαβαίνω, δεν μου βοηθάει να το καταλάβω. απλά κάθεται και νιαουρίζει, σαν να επιζητάει προσοχή. ή σαν να θέλει να με προειδοποιήσει να μην κάνω αυτό που κάνω καθώς είναι επικίνδυνο. δεν ξέρω - ίσως αποδειχθεί στην συνέχεια πως είχε κάποιο δίκιο. προς το παρόν όμως το συμπέρασμα το δικό μου είναι ότι μπορώ να ακούσω μουσική με την ησυχία μου μόνο όταν θα φεύγω από το σπίτι. ναι, το είχα ξεχάσει αυτό. παλιότερα νομίζω πως με εκνεύριζε τόσο πολύ αυτός ο τρόπος που νιαουρίζει που απλά έφευγα από το σπίτι για να ανακουφιστώ. εντάξει πολλές φορές τον πρόσεχα και τον χαϊδευα, και συνεχίζω να το κάνω, - έχοντας διαπιστώσει ότι μάλλον δεν προέρχεται από κάποιο πόνο το νιαούρισμά του, αλλά από μια επιθυμία για προσοχή και ενασχόληση μαζί του.

όταν τον είχα βρει έτσι με διεκδίκησε και έτσι με κέρδισε - από το επίμονο νιαουριτό. και δεν ήταν εύκολο - δεν ήμουν από τους πρώτους που θα έπαιρνα γατί σπίτι, αν και όταν τον βρήκα, για 3 χρόνια σκεφτόμουν πως εαν είναι να πάρω ενα γατί, θα είναι εαν με πάρει εκείνο.. όπως και έγινε - βέβαια δεν είναι λόγος να δικαιολογώ τον εαυτό μου για κακή συμπεριφορά απέναντί του - προσπαθώ να έχω καλή συμπεριφορά. μερικές φορές τον σβερκώνω όταν με δαγκώνει ή ρίχνει καμία νυχιά. μερικές φορές τον πιάνουν κάτι τέτοια - που την μια νομίζεις ότι παίζει, και την άλλη ξεφεύγει. δεν ξέρω αν γίνεται αυτό επειδή έχει εκείνος παράπονο από μένα. σίγουρα όλο και κάποιο παράπονο θα έχει. αφού εδώ έχω παράπονο εγώ από τον εαυτό μου και ενοχή σε σχέση με τον γάτο

αχ κάποια στιγμή θυμήθηκα αυτό - αυτό το κομμάτι να το ακούσετε με προσοχή γιατί κολλάει πολύ άσχημα στο μυαλό - τώρα που το ξαναθυμήθηκα, 2-3 μέρες τριγυρνούσε συνεχώς στο κεφάλι μου - και τώρα χτυπάει την πόρτα και θέλει να μπει, μα το διώχνω...

επίσης δεν ξέρω τι ακριβώς λέει. δεν ξέρω αν το "si, signor" το λέει κοροϊδευτικά ή ναζιάρικα - και σε ένα άλλο σημείο λέει αμίγκος αντιός - και φαντάζομαι εδώ τον διώνει τον μαλάκα γιατί έχει κουραστεί από τις δηθενιές και τον πατριαρχισμό του, με ή χωρίς ματσίλα, τις ανασφάλειες και τον συγκαλυμμένο τρόπο να βγαίνει πάντα ο ζημιωμένος και ο αθώος όλων των υποθέσεων. ουπς ξέφυγα.


κάποια στιγμή που ταξίδευα πρόσφατα με το μετρό, σκέφθηκα εαν θα ταίριαζε ο σταθμος ευαγγελισμος να μετονομαστει σε επαγγελματισμος. βασικά σαν ήχος δεν θα διέφερε σχεδόν καθόλου. θα γινόταν αυτό αν βρισκόμασταν σε καμία παραλλαγή του 1984 (ή μήπως είμαστε; )

1U.5>|Cy5Z(1

το προηγούμενο σαββατοκύριακο καθάρισα το πληκτρολόγιό μου, που μπορεί να το έχω καμία τριανταριά χρόνια, όσα χρόνια σχεδόν βρισκόμαστε στην Ελλάδα (ναι, θα έπρεπε να το γιορτάσουμε αυτό; εγώ και η "καλύτερη μου φίλη" η μητέρα μου). είχε σκόνη που είχε συμπυκνωθεί και είχε κάτσει κάτω από τα πλήκτρα σαν μιας μορφής χαλί ή μάλλινο ύφασμα. φαντάζομαι πως ζεσταινόταν πολύ το πληκτρολόγιο. επίσης ήταν ένας υγειονομικός κίνδυνος. αλλά τώρα τα πλήκτρα του χτυπάνε με μια φρεσκάδα, ή μπορεί να είναι απλά η ιδέα μου. είναι δύσκολο να φανταστώ πόσα πράγματα έχω γράψει με αυτό το πληκτρολόγιο. από τα πολύ πολύ παλιά είχα κρατήσει 2-3 emails προς/από ανθρώπους που μας έχουν χωρίσει άβυσσοι τώρα, και δεν ξέρω καθόλου τι κάνουν και που είναι - αλλά κάποτε ανταλλάζαμε γράμματα και μιλούσαμε για τις καθημερινότητές μας.

έψαχνα τότε για pen pals, ίσως ενδόμηχα για να γνωρίσω κοπέλα που να ερωτευθώ, αλλά αλληλογραφούσα και με αγόρια - δεν ξέρω αν το έκανα για να "καλύψω" την ιδιοτέλειά μου την παραπάνω ώστε να φαίνεται η ενασχόληση με την αλληλογραφία κάτι παραπάνω από μια ανάγκη έυρεσης συντρόφου. γενικά έψαχνα για κάτι, κάποιον - νομίζω με ενδιέφεραν τότε πιο πολλά πράγματα, δεν είχα ξενερώσει όπως τώρα από όλα. αν και μεγάλωσα στην καχυποψία, γαμώτο, λόγω τρόπου που μεγάλωσα, μάλλον.

καποιες φορες σκεφτομαι (και ντρεπομαι.. ντρεφτομαι; ) οτι τα συνθηματα στις διαδηλωσεις - οπως τα φωναζουν ετσι χωρωδιακα και με ρυθμο - μοιαζουν με κατι σαν μυσταγωγια και ιεροτελεστια και bonding και παντα αισθανομουν εκτος τοπου και χρονου σε αυτα. ντρεπομαι δηλαδη κιολας να τα ακουω οταν βρισκομαι εκτος απο αυτα (οπως τωρα που η διαδηλωση ειναι εξω απο τα γραφεια οπου εργαζομαι)

why aftaid to get closer?
i tend to make their problems my problem

"47" μια ταινία που εξελίσσεται σε Βαρκελώνη. και το 47 είναι αριθμός ενός τραμ, ή τρόλλεϋ ή λεοφορείου.

"ο κόκκινος δάσκαλος" μια ταινία για τον Πλουμπίδη

"ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" - μια ιστορία βασισμένη στην δολοφονία του Τρότσκι, ενός Παντούρα.

και για επιδόρπιο, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σημειώνω να ακούσω και να ψάξω την αφρόκρεμα της νοσταλγο-dance σκηνής (ή θα μπορούσε να λέγεται έτσι, κρίνοντας από τα ονόματα αυτών των projects):

swedish house mafia
purple disco machine

τις προάλλες σκεφτόμουν ένα άλλο όνομα που μου έμοιαζε πολύ ωραίο για συγκρότημα - αλλά κοίταξα και το έχουν πάρει βέβαια, και ποιοί, να πούμε - βεβαίως κάτι μεταλλάδες. Legal Tender. είναι πολύ ωραίο όνομα γιατί συνδυάζει την ξεραίλα του legality, με το tenderness, την απαλότητα, την γλυκύτητα.

πλέον με το ChatGPT και μοντέλα AI θα χάσουμε και αυτή την ενασχόληση, να σκεφτόμαστε ονόματα συγκροτημάτων (όπως σε παλιές παιδικές φωτογραφίες, όπου τα παιδιά ήταν 3-4-5, πολλές ήταν στημένες λες και είμασταν κάποιο συγκρότημα) - καθώς θα ρωτάς το ChatGPT, πες μου 3 ονόματα που θα μπορούσαν να περνούν για όνομα συγκροτήματος που να μην τα έχει πάρει ακόμα κάποιος. μαμησέ τα. καθόλου ενδιαφέρον.

αυτά.

κοτρικότος

ξαφνικά συνειδητοποίησα χαρητολογώντας πόσο κοντά είναι η λέξη Πολίτες με την λέξη Οπλήτες, ειδικά για μένα που το "ήτα" και το "ιώτα" είναι δυσδιάκριτα μεταξύ τους. προφητικό; για να δούμε, πόσο θα κρατήσει αυτό το μπλογκ στα έγκατα του κυβερνοστήματος

(σ.σ. εκ των υστέρων (όλα τα σ.σ. γράφονται εκ των υστέρων ή όχι; ) η σύνδεση του γράφοντα (γκάφοντα - αυτού που κάνει γκάφες) είναι ότι στοιχιματίζει/σπεκουλάρει για το πόσο γρήγορα θα γίνει ο ολοκληρωτικός τρίτος παγκόσμιος και θα καταστραφούν τα data banks που κρατούν αυτό το blog αισίως ζωντανό από το 2007 - τέλος του σ.σ.)

(σούτσου σούξου - σούξου μούξου - σ.μ. - η θεατροποίηση της σεξουαλικής πράξης ως ίστατη αποσύνδεση από το εγώ - λέω ότι κατάλαβα - από κάτι που αναφέρει η Susan Sontag προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει για τον εαυτό της το νόημα αυτής της πρακτικής - ίσως να πρέπει να καταλήξω στο σούτσου πούτσου ή μούτσου πούτσου τέλος πάντων - μάμησέ τα - μια κατάσταση παθολογική)

(και γιατί όχι Μάτσου Πίτσου; αφού φτάσαμε ως εδώ...)

μιλάμε όλοι για plugins - με έχουν ταράξει στις διαφημίσεις για διάφορα plugins αφότου αγόρασα σε προσφορά το fruityloops. όταν ξεκίνησα να πειραματίζομαι με μουσικά προγράμματα, είχα αρχικώς παίξει με αυτό. βέβαια ήταν κάτι πολύ αστεία πράγματα - όχι ότι και τα υπόλοιπα που έχω κάνει δεν έχουν μια διάσταση αστειότητας. και λοιπόν σκέφθηκα, ποιά θα ήταν τα plugouts; - μόνο η Roland το έχει σκεφθεί μέχρι στιγμής ως εμπορικό όνομα για κάτι;

χμ, τελικά προφανώς όχι μόνο εγώ βρίσκω μισογυνιστικά στοιχεία στους στίχους των beatles. ή/και αυτό το συγκαλυμμένο πατριαρχικό που δηλώνει πως λατρεύει τις γυναίκες, ενώ τις θεωρεί ως πάνω κάτω την αιτία όλων των κακών και των ευτράπελων, και γενικώς "για μια γυναίκα έγινα αυτό που είμαι τώρα" - χωρίς να το λέει θετικά. του στυλ "θυσιάστηκα για μια γυναίκα", και "το μ*νί σέρνει το καράβι" και διάφορα τέτοια.

εμφανίζονται άνθρωποι / μελετητές κλπ. που προσπαθούν να τοποθετήσουν τα παραπάνω στοιχεία στον γενικό σεξισμό της εποχής, ειδικά στην εμπορευματοποιημένη μουσική βιομηχανία της Δύσης. κάπως συμφωνώ ότι στα πλαίσια ακριβώς της εμπορευματοποίησης, η μουσική και η στιχουργία ως μέρος του προϊόντος, είναι πιο πιθανό να αντιπροσώπευε την συντηριτική κοινωνία, και όχι μια οποιαδήποτε προοδευτική / περιθωριακή (ως μη μέρος του κατεστημένου) ... όπου τότε πιο πολύ ήταν ο φεμνισιμός (καλά και τώρα δεν ξέρω / αμφιβάλλω για την ψιλή θέση του στην τάξη των πραγμάτων).

αχ τα τραγούδια με τα οποία ξεκίνησα να ακούω μουσική, όπως το "girl", "drive my car", το notorious "run for your life" (που το είχαν πει οι headcoatees για το ανάποδο φύλο, πολύ αργότερα - κάτι που δεν αλλάζει φυσικά το αρχικό νόημα)

ας αρκεστώ μόνο στους στίχους του πρώτου:

"... When I think of all the times I've tried so hard to leave her, she will turn to me and start to cry, and she promises the Earth to me and I believe her, after all this time, I don't know why..."

ναι, κλαψομούνικα (άλλη μια στόχευση των γυναικών μέσα στην χρήση της γλώσσας) πράγματα για το ότι ο άντρας δεν φταίει σε τίποτα, και ακούει και τα πιστεύει όλα, και τι να κάνει άλλωστε, καθώς είναι ο σκλάβος της ομορφιάς της, και ποιός ξέρει, ίσως όχι ακριβώς ομορφιάς αλλά της μαγείας γενικότερα (μαύρης κατά προτίμησης, και του διαβόλου) που εξασκεί επάνω του (καθώς δεν αντέχει τα δάκρυα και η καρδιά του σπάει επειδή είναι ιππότης - όπως κάποιοι (πιο κανονικοί και "καθώς πρέπει") φίλοι της Laura Palmer στο Twin Peaks, στους οποίους κλαίγεται σκοπίμως, χώρια του ότι γενικώς κλαίει πολύ καθώς είναι ρημαγμένη με τον χείριστο τρόπο ψυχή, καθώς υπομένει επανελειμμένους βιασμούς από τον πατέρα της)

"... Was she told when she was young that pain would lead to pleasure, did she understand it when they said, that a man must break his back to earn his day of leisure, will she still believe it when he's dead?.."

ότι δηλαδή ξερωγώ είχε παρεξηγήσει και είχε πάρει κυριολεκτικά ότι ο άντρας πρέπει να σπάει την μέση του για να αναπαυτεί - άσε μπερδεύτηκα και εγώ στην ερμηνεία

δεν ξέρω τι να πω. μόνο και μόνο που δεν αναφέρει το όνομα της "κοπελιάς", μόνο το "κοπελιά" (girl), δεν είναι ικανό να ψιλοσκεφθεί κανείς πως ο συνθέτης μιλάει για κοπέλες "γενικώς", και όχι ειδικώς (κάααπως θα μπορούσες να το δικαιολογήσεις έτσι, ίσως - αν και τότε πάλι θα λειτουργούσε το ότι ο τραγουδιάρης είναι άντρας και μιλά για τον εαυτό του σε σχέση με μια κοπέλα, σαν προβολή σε μια φαντασίωση (ψύχωση) για την ύπαρξη μιας γενικής κατάστασης)

ουφ, πόνεσε το κεφάλι μου (το πάνω ή το κάτω; μαμησέ τα και πάλι)

ας μην αναφέρω τι είδα στον ύπνο μου σήμερα. που νομίζω πως ήταν μια συνέχεια των χθεσινών ονείρων. έβλεπα το πανεπιστήμιο που βρισκόταν στην θέση του γυμνασίου στην Πεύκη όπου υπήρξα μαθητής κάποτε - και μια συνέλευση / συγκέντρωση στην οποία δεν πήγα, αλλά ήμουν απλά στον χώρο, και καθώς έφευγα έβλεπα ματ, και άρχισα να τους φωνάζω - προφανώς επειδή η όψη τους μου ξυπνούσε τα αποκοιμισμένα αντανακλαστικά μιας μορφής κάποιου μίσους που φωλιάζει μέσα μου (ή φώναξα για αντιπερισπασμό για να μην νομίζει κανείς ότι φεύγω χωρίς να συμμετέχω καθόλου, με σκυμμένο κεφάλι - δεν ξέρω τι άλλα σιγανοπαπαδίστικα μπορεί να σκαρφίστηκε το κεφάλι μου) (χθες είχε γίνει άλλη μια διαδήλωση για τα Τέμπη, στην οποία δεν πήγα, γιατί μέσα μου έπαψε να βγάζει νόημα, για μένα προσωπικά - αλλά και επειδή είχα κάποιες άλλες υποχρεώσεις κανονισμένες πιο πριν - όχι ότι δεν θα μπορούσα να τις παρακάμψω αν πραγματικά ήθελα να πάω - και είχα, φαίνεται, τύψεις και υποσυνείδητες)

έβλεπα και ένα τουρλουμπούκι από πρώην νυν και δεν ξέρω κι εγώ τι συντρόφισσές μου μέσα σε ένα χάος από σκηνές που βεβαίως βεβαίως μέσα στο όνειρο έβγαζε απόλυτο νόημα.

tidbit

i am writing fast* to make a flood of information
in order to mask the confessionary* grains i would like to hide
- then why say them in the first place?
perhaps because i want to talk to somebody?

* i already left a number of days to pass so this is no way fast at all

**(confectionary)
(sounds almost like "revolutionary")

i am fasting to make my blood thinner
to force my thighs to be stronger
as if there was still enough time
welcome to the human condition

there is always a friendly, insightful AI bot
that we think will look well at us if we say 
just enough of "thank you"'s and "please"'s but that's
not what i wanted to talk about

( - AI, what should I call you,
  - well you can call me whatever you like: some people call me AI, or ChatGPT, or...
     Glenn, please choose whatever you prefer to call me (I chose to call you Glenn, but you can opt out)
  - please don't call me Glenn, as this is not my real name)

I got already mixed up, which reminds me....

(reading a recap of an episode in AppleTV+ "Dark Matter" series)
Jason #2 does this while Jason #1 does something else while Jason #3 tracks Jason #1 and Camille finally choses Jason #1

it's funny how (even now, you're miles away)
(or was it "laughing"? or both?)
(in that "flight of the swallow")

... δεν προλαβαίνω ποτέ τ-ί-π-ο-τ-α ...
ας κοιμηθώ λιγάκι, αφού έτσι και αλλιώς...

ένα άλλο ωραίο γλυκό όνομα για συγκρότημα είναι "сплют". Είναι λογοπαίγνιο, καθώς το "сплю" σημαίνει "κοιμάμαι" και το "спят" σημαίνει "κοιμούνται", οπότε εκείνο το πρώτο είναι σαν να θέλω να πω ότι κοιμάμαι αλλά σε αποστασιωμένο πληθυντικό τρίτο πρόσωπο.

με απασχολεί κατά καιρούς ο πληθυντικός σε σχέση με τον ενικό. και μου θυμίζει πάντα την (πολύ συμπαθητική) ταινία "zero theorem" του ίδιου σκηνοθέτη με το "brazil" αν δεν απατώμαι. εκεί ο πρωταγωνιστής μιλάει συνεχώς στο πληθυντικό για τον εαυτό του, ιδίως όταν απευθύνεται σε άλλους ανθρώπους, όπως π.χ. λέει "σήμερα πήγαμε σε εκείνο το μέρος", εννοώντας ότι πήγε εκείνος σε εκείνο το μέρος. σε πρώτη ανάγνωση νομίζεις ότι έχει ένα θεματάκι και έχει κάποιου είδους split προσωπικότητα και κάπως μιλάει για όλες τις εκφάνσεις του εαυτού του, και γι' αυτό χρησιμοποιεί πληθυντικό.

να όμως που πλέον πιάνω και εγώ τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί συχνά το πληθυντικό, καθώς π.χ. στα πλαίσια της εργασίας μου, πρέπει να παρουσιάζω το έργο μου ως αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας εκ μέρους της εταιρίας στην οποία εργάζομαι και την οποία εκπροσωπώ. οπότε είναι πάντα πιο δόκιμο να λέω ότι "φτιάξαμε" το ένα και το άλλο.

σαν απλοογισμό

χαζεύοντας το google history των αναζητήσεων που έχω κάνει στο youtube, αρχής γενομένης το τέλος του 2014 (γιατί είμαι επιρρεπής στις ακροβασίες πάνω στα τείχη των ιστορικών ανασκαφών), νιώθω σαν να διαβάζω μια ιστορία ενός άλλου ανθρώπου.

εκ των πραγμάτων, ήμουν ένας άλλος άνθρωπος τότε. είναι λίγο τρομακτικό, και λίγο θαυμαστό, το γεγονός ότι από στιγμή σε στιγμή αλλάζουμε, έστω και αν μπορεί να πει κανείς ότι "χτιζόμαστε" (ή "γκρεμιζόμαστε") και υπάρχει μια ιστορική συνέχεια ανάμεσα στις αλλαγές (θέλω να πω ότι η μια μορφή μας στον χρόνο δεν διαφέρει από μια άλλη τόσο πολύ όσο θα διέφερε από την μορφή ενός άλλου ανθρώπου) - αν και όσο μεγαλώνει το διάστημα που εξετάζουμε ανάμεσα στις "μορφές" / αποτυπώσεις του εαυτού μας μια δεδομένη χρονική στιγμή - τόσο πιο πολύ διαφέρουν οι μορφές αυτές.

λοιπόν, νιώθω σαν να διαβάζω μια ιστορία ενός άλλου ανθρώπου που δεν υπάρχει πια. ζει μονάχα σαν ανάμνηση (πόσο υπέροχα κλισέ αυτή η έκφραση). αν αναλογιστώ κιόλας τις συνθήκες της ζωής μου τότε, σε σύγκριση με το τώρα (επιφανειακά δεν διαφέρουν και πολύ), σκιάζομαι.

ψύχραιμα μιλώντας, με περίπου χρονολογική σειρά
  - [ (γράψε/σβήσε - edit) από τότε περίπου υπήρξε μια σελίδα μεγάλη στην ζωή μου με ένα ρομαντικό περιεχόμενο και κάπως πονεμένο δυστυχώς και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, και εγώ προσωπικά δεν ξέρω καν αν θα ήθελα να την γυρίσω αυτή την σελίδα, μάλλον δεν αισθάνομαι ικανός ούτε γι' αυτό, ή όπως λέει μια καλή φίλη, είναι ότι με βολεύει αυτή η κατάσταση, και γεμίζω σπυράκια ακούγοντας την έκφραση "με βολεύει" ]
  - επισκέφθηκα μετά από μια εικοσαετία την γενέτειρά μου
  - έχασα και τυπικά την γιαγιά μου
  - μετακόμισα σχετικά μόνιμα, ελλείψει άλλων επιλογών
  - πήρα υπό την κηδεμωνία μου μου ένα γατάκι
  - έχασα τον πατριό μου
  - περάσαμε την επιδημία και τα lockdowns
  - έχασα τον πατέρα μου
  - έκανα για πολλά χρόνια με έναν ψυχολόγο, σταμάτησα, ξεκίνησα με έναν ψυχολόγο στο φάσμα

νιώθω ότι ο χρόνος έχει συρρικνωθεί, από την διασταλμένη κατάσταση που ήταν στο παρελθόν. είναι μήπως και η ποιότητα του χρόνου, το πόσο μεγάλος ή μικρός φαίνεται, πηγάζει από το ανθρώπινο σώμα και την κατάστασή του;

είδα την μητέρα μου χθες και με παρατήρησε να σέρνω τα πόδια μου, για πλάκα μου είπε πως περπατάω σαν τον παππού. ποτέ δεν περπατούσα έτσι, και προ μια δεκαπενταετία που υπήρξα φαντάρος και είχαν υποπέσει στο οπτικό πεδίο μου διάφοροι άνθρωποι κατά μια αναλογία μεγαλύτερη απότι συνήθως, όταν έβλεπα κόσμο να σέρνει έτσι τα πόδια του αμέσως τον ψιλοαντιπαθούσα, ή τέλος πάντων δεν επιδίωκα ιδιαιτέρως επικοινωνία, ή, θεός φυλάξει, συνεργασία.

εγώ ίσως να τα έσερνα τα πόδια μου γιατί κυκλοφορούσα μέσα σε μια γενικότερη ραστώνη. κάθε φορά που πηγαίνω σε εκείνη την πόλη και επισκέπτομαι την μητέρα μου και τον άντρα της, νιώθω ότι επιστρέφω για λίγο σε ένα μικρό παρελθόν, σ.σ. (γιατί πολύ μ'αρέσει να βάζω τέτοια σ.σ. και παρεμφερή) ενα παρελθόν όταν ήμουν σχετικά μικρός, όπου ο πατριός μου με κουβαλούσε μαζί του στην λαϊκή, όπου πήγαινε με μαθηματική ακρίβεια πάνω στο κλείσιμο, και μάζευε ότι έβρισκε σε καλή αναλογία ποιότητας και τιμής. εγώ απλώς τον ακολουθούσα με το καρότσι και προσπαθούσα να μην δημιουργώ κυκλοφοριακό πρόβλημα. [ ο πατριός μου τελικά είχε πρόβλημα στο κυκλοφοριακό και πέθανε από φραγμένες αρτηρίες, στο κυκλοφοριακό έχω πρόβλημα και εγώ, λες να είναι η μετάδοση που έγινε μέσα από την κατάσταση; ]

αναμετάδοση. ένα ένα δύο. ράδιο γιερεβάν. δεν θυμάμαι καν τι ήταν - α, είχα διαβάσει πως ήταν.. κάπως έπαιζε στα σοβιετικά ανέκδοτα της εποχής. θα ήθελα να πιστεύω, όχι στα πλαίσια της προσβολής των υπόλοιπων εθνοτήτων της ΕΣΣΔ πλην της ρωσικής. το μόνο που θυμάμαι είναι ο κάπως κομικός τρόπος που το λέει η Nina Hagen στο "Born in Xixax". και το αναπαράγω. αναμεταδίδω. αννασαίνω....

τα πρόσφατα όνειρα που είδα δεν τα κατέγραψα. είτε βαρέθηκα ή δεν τα θεώρησα σημαντικά, ή δεν με "ταξίδεψαν" όπως πρέπει, ή απλώς έχασα το ενδιαφέρον γι' αυτή την μελέτη. (επαναλαμβάνω, ότι αρχικώς άρχισα να καταγράφω τα όνειρα για να τα βλέπω αργότερα, μπας και καταλάβω αν όταν τα έβλεπα, έβλεπα κάτι συνηφασμένο με το παρόν, που τότε ήταν ακόμα το μέλλον. βέβαια είναι εύκολο να έκανα κάποια σύνδεση, αφού στα όνειρα πολλές φορές βλέπουμε και πράγματα που από λογικής άποψης θα μπορούσαν να συμβούν - οπότε στατιστικά θα μπορούσαν να υπάρχουν και συμπτώσεις που δεν θα είχαν σχέση με την πραγματική "προφητεία"). αρκεί να πω ότι σαν να έβλεπα μια πόλη ευρωπαϊκή, δυτικότροπη, με παλιά κτήρια και αρκετούς λόφους, και μια προκυμαία, δεν μου έδινε την εντύπωση της θάλασσας όμως, πιο πιθανό να ήταν ένα κλειστό σώμα νερού, στο οποίο για κάποιο λόγο κολυμπάγαμε, ενώ δεν ήταν καλοκαίρι. μετά κλασσικά υπήρχε μια δόση από άγχη, καθώς είχα ανακαλύψει πως δεν είχα ρούχα να φορέσω και κυκλοφορούσα κάπως γυμνός, και ότι ήμουν σε ένα διαμέρισμα άγνωστο σε μένα, και το εξερευνούσα, και κοιτούσα ξένες αναμνήσεις και ξένες ζωές, ίσως προσπαθώντας να τις "φορέσω" πάνω μου, χωρίς δικαίωμα, νομίζω πως ήταν σπίτι μιας γνώριμης σχέσης μου, με την ζωή που κάποτε δεν αποδέχτηκα ή δεν είχα συνειδητοποιήσει εγκαίρως πως μια τέτοια αποδοχή καλείτω να κάνω.

το soundrack ήταν κάτι σχετικό με crate digging substitute που κάνω ακούγοντας διάφορες λίστες με μουσικές, και τώρα άκουγα μια με διάφορα τουρλού του best fm 92.6. και να ορίστε ένα blast from the past κομμάτι, συναφές με το empire of the sun και mika και διάφορα τέτοια που ακούγαμε στα ανέμελα νιάτα μας...

(σημείωση: δεν είδα ολόκληρο το βίντεο γιατί βαρέθηκα, στα όσα είδα όμως εμφανίζονται οι εξής συμπτώσεις/συμπλεύσεις με το παραπάνω κείμενο, και ας είναι κάπως τυχαίες:
  - όνειρο
  - επιστημονική φαντασία (κανονικά θα έπρεπε να λέγεται "επιστημονικοφανής" φαντασία)
  - σκάφανδρος με το σωληνάκι πίσω όπως ακριβώς στο "silo", την σειρά που αναφέρω παραπάνω - μαζί με τον φόβο "να βγάλω τον σκάφανδρο", και ανάγκη να τον βγάλω επειδή ο αέρας τελειώνει

γενικά μάλλον το συμπέρασμα είναι ότι σε οποιαδήποτε δύο πράγματα (που περιλαμβάνουν μια αφήγηση με μια υπολογίσημη διάρκεια), δεδομένου παρουσίας μιας καλής και επαρκούς θέλησης, μπορείς να βρεις τουλάχιστον ένα κοινό στοιχείο. μην πω δύο ή τρία. ναι; έτσι φαίνεται, δεν είναι και καμία ανακάλυψη)