προσοχή όλα τα κείμενα αυτού του μπλογκ, ειδικά όσα είναι γραμμένα στην γλώσσα Ελληνική, είναι ακραία ανορθόγραφα, οπότε προχωράτε προσεκτικά ή προσπεράστε ελεύθερα.

τουρλού (και πάλι)

κάπου ανάμεσα στον ύπνο και refactoring γράφω σε σας αυτές τις γραμμές,

(κάπου ανάμεσα στην τρίτη και δευτέρα (ή ήταν τετάρτη; έχει σημασία για τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές και ελαφριές διαφορές στις αποχρώσεις) έχασα την αληθινή μου αγάπη, κατά τον Μαραγκόπουλο)

... θα ήθελα να ξέρω ποιοί/ποιά/ποιός θα είστε, αλλά ίσως και να μην θέλω να ξέρω. αν ήξερα ίσως να ήθελα να απολογηθώ ή θα αισθανόμουν άβολα.

στην συνέχεια ξαναδιαβάζω τις γραμμές και τις επεκτείνω, με σκέψεις που μου έρχονται σε άλλες στιγμές. αυτό το πρότσες θα μπορούσε να συνεχίζεται αιωνίως, και να δημιουργείται ένα τέρας από σκέψεις και αλλοπροσαλλοσύνη. ένας αχταρμάς, αχ-ταραμάς, και πράγματα που δεν έχουν για κανέναν νόημα και σημασία. τα έγκατα της ψυχής μου. (τελικά είπα να αφαιρέσω δύο πράγματα - για το τηλεφώνημα για τηλεπώληση, και τα ταξί, και να τα ποστάρω ξεχωριστά)

DocumentManagementSpCaller.java:[70,24] cannot find symbol. Ως συνήθως όταν πιάνω κώδικα που το έχουν γράψει άλλοι, ξεκινάω με το refactoring. Έτσι μάλλον έχω την τάση να τον οικειοποιούμαι. Όχι ακριβώς για να το κάνω κάτι δικό μου. Αλλά για να αποκτήσω ας πούμε αισθήματα γι' αυτό. Για να θέλω να τον προσέχω. Είναι μια καλή αναλογία; Ωραιότατη είναι, κατά την γνώμη μου.

***

[δεν θα παίξουμε με αυτή την σειρά, η σειρά είναι αλφαβητική]
[ε, πετάω και κάτι άσχετο, για να πλανάται μια απορία]
[και να επιβεβαιώνεται η παραξενοσύνη μου για να μην με πλησιάζει κανείς]
[ώστε να μου δίνεται το άλλοθι στο να μην πλησιάζω κανέναν και έτσι να μην πληγώνομαι από τις σχέσεις]

(τελικά παίξαμε, κάναμε και ένα ωραιότατο καυγά, για να θυμόμαστε που πάνε τα τέσσερα και που στέκεται ο καθένας μας τις ημέρες των διακοπών) (αν και τα λόγια περιττά σε αυτές τις περιπτώσεις, και ένα απλό αϊντε και στο διάολο αρκεί) (δεν ξέρω, αλλά ναι, θυμώσαμε πολύ οι πρωταγωνιστές του δράματος) (προσωπικά δεν ξέρω αν υπέπεσα σε παραπτώματα και εγώ - είναι σαν η ζωή να με φέρνει συνεχώς αντιμέτωπο με τον πειρασμό να δοκιμάζω τα όρια δικά μου και των άλλων - σαν να θέλω ότι κάνω να το πάω ένα τσικ παραπέρα για να δω τι θα γίνει - βέβαια ο jordan peterson νομίζω έχει πεί ότι κάτι τέτοιο γίνεται συνεχώς στην φύση στα πλαίσια της διεκδίκησης / επιβεβαίωσης ενός κυριαρχικού ρόλου - εγώ το επεκτείνω - όχι ότι το πιστεύω - σε πράγματα του στυλ "ποιός είναι το αφεντικό" - σε φάση αν δεν καπακώσεις τον άλλων, θα σημαίνει αυτόματα πως σε καπακώνει ο άλλος - οπότε στραγητικές, επιθέσεις και διάφορα τέτοια πράγματα, μελέτες στο μυαλό - άδειασμα από τον νόμο της ζούγκλας που πάντοτε μισούσες και πάντοτε καλείτω να πράττεις σύμφωνα με αυτό, γινόμενος ένα με αυτό, συμβάλλοντας στην διαιώνησή του) (στον ύπνο μου έβλεπα την συνέχεια, ως αναμενόμενο)

***

και φτάνουμε σε αυτό που είχα σημειώσει πριν από κάποιες μέρες. για ένα υποθετικό σενάριο ενός βιβλίου ή μιας ταινίας όπου μπαινει καποιος σε ενα παραλληλο συμπαν οπου ολα τα αντικειμενα μιλούν / έχουν φωνη κ προσωπικοτητα. σίγουρα κάποιος θα το έχει ήδη κάνει. είναι κάπως αυτιστικό αυτό το σενάριο. έχει κάτι και από τον new age μυστικισμό, με την έννοια του ότι όλα τα πράγματα έχουν ψυχή. (ένα ξύλο είναι, τι ψυχή να έχει και αυτό) (και μια βέργα έχει ψυχή) (και κάθε τι που σπάει σαν να δημιουργεί ένα μικρό ράγισμα στην άκρη της καρδιάς μου)... γι' αυτό τις πόρτες δεν τις χτυπάμε όταν τις κλείνουμε. και περπατάμε στο πάτωμα απαλά και προσεκτικά. και χαϊδεύουμε τους τοίχους. και το αμάξι που το έχω παρατημένο να σκονίζεται. όταν περνάω δίπλα του το ακουμπάω ελαφρώς και του λέω ένα γειά. θα έρθει η στιγμή που θα σε πλύνω. θα έρθει η στιγμή που θα σε πάρω για μια βόλτα. συγγνώμη που δεν μου αρέσει να σε οδηγάω.

***

στην συνέχεια είδα μια λίστα γραμμένη στο google keep:

140х60 стол
100x55 стекло
180х90 салонный стол
190 между окнами
120 полка под теле

αισθάνθηκα μια ανάγκη να την σχολιάσω (για να αποτελειώσω τον ανυποψίαστο αναγνώστη) (σε τι θολά νερά ψαρεύει κανείς για την έμπνευση, ε; ) (η αλήθεια είναι πως όση έμπνευση και να έχω χάσει σε σχέση με τα άλλα μου hobby, νομίζω πως μπορώ να γράφω ακόμα με αρκετή όρεξη, και ας είναι για τίποτα...) 

οι 140х60 είναι οι διαστάσεις του παλιού μου γραφείου. Αυτό το γραφείο το είχαμε αγοράσει κάποτε πολύ πολύ παλιά με την μητέρα μου από το ΙΚΕΑ. τότε αγοράζαμε έπιπλα για το καινούργιο σπίτι που νοικιάσαμε μαζί στο Μαρούσι, αφού έφυγα/φύγαμε από το μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη που νοίκιαζα/με. Είναι λίγο θολή η κατάσταση για το ποιός νοίκιαζε τι και ποιανού ήταν τι. Τότε ακόμα δεν έπαιρνα αρκετά χρήματα για να νοικάζω δικό μου σπίτι - δούλευα στην πρώτη μου επίσημη δουλειά, αλλά όχι full-time. και λέτε που το πάω.. και πριν γίνει το disaster και καστραφούμε όλοι εγκεφαλικά και υπολοιποσωματικά, ας επιστρέψω στο γραφείο. (έχω μια φωτογραφία που κάθομαι σε αυτό το γραφείο και είμαι περίπου 23-24 χρονών. έχω γύρω μου μπύρες, ή και ένα gin, και ξεφυσσάω καπνό τσιγάρου από το στώμα μου, είχα βάλει την κάμερα να με κοιτάζει από πίσω, ήθελα να φτιάξω μια νουάρ αισθητική, μάλλον) - έχω λοιπόν ακόμα αυτό το γραφείο. κουνιέται πέρα δόθε όμως, έχει γδαρθεί σε διάφορα σημεία (όχι, δεν έχω σκαλίσει πάνω του το "pink floyd forever" όπως είχα κάνει στο γραφείο της εφηβείας μου) - και γενικώς δεν μου αρέσει καθόλου πλέον.

100x55 стекло. αυτές είναι οι διαστάσεις ενός χοντρού κομματιού γυαλί που είχαμε αγοράσει και το βάλαμε πάνω στο γραφείο. για κάποιο λόγο, από τις μέρες της ΕΣΣΔ, οι άνθρωποι είχαμε την συνήθεια να βάζουμε τέτοια κομμάτια γυαλί πάνω στο γραφείο, και να βάζουμε από κάτω (ανάμεσα στο γυαλί και την επιφάνεια του τραπεζιού) κάθε λογής αποκόμματα, σημειώσεις, φωτογραφίες, το artwork που πλαισιώνει την εργασία και οικειοποιεί την θέση εργασίας (να' τη πάλι η οικειοποίηση). κάτω από το δικό μου το γυαλί όμως δεν υπάρχει τίποτα. ούτε αναμνηστικές φωτογραφίες,

*** (και άλλο ωραίο όνομα για τραγούδι: недети. σε μετάφραση: μη-παιδιά ή όχι-παιδιά (annymore) a-la Психея - НЕSEX (δεν κάνω λάθη πάντα ακούσια, μερικές φορές τα κάνω κατα λάθος, και μερικές φορές τα βλέπω μετά και επίτηδες τα αφήνω, αυτό για να μην νομίζετε ότι είμαι πάντα ατιμέλητος-σαν-τον-γαμπρόν-στον-μήνα-του-μέλιτος) (ένας άλλος ωραίος τίτλος (για μια ζωή) είναι: "chastise me") (είναι κάτι που ίσως να έχει γίνει το comfort zone μου, γιατί νιώθω ότι αν δεν μου το κάνει κάποιος, κάτι δεν πάει καλά - βασικά τότε το κάνω εγώ στον εαυτό μου έτσι και αλλιώς) (είναι σαν να λέμε το τραγούδι "parole, parole, parole" ελληνιστί σαν "κανόνες, κανόνες, κανόνες", "κανόνες, κανόνες, κανόνες", "κανόνες, κανόνες, κανόνες, κανόνες, κανόνες [...] με έχουν τρελάνει αυτοί οι κανόνες..." (αρχικά θα έγραφα κάτι που δεν γράφεται εύκολα σε δημόσια ανάρτηση) (είμαι καλλητέχνης) CaseRightServiceImpl.java:[29,19] cannot find symbol (debug me) (drink me) (αυτά που λέγαμε για αντικείμενα που μιλούν... κάτι μου θυμίζει το Naked Lunch?)

***

να μεγαλωνεις ειναι να συνηθιζεις να σε λενε κυριο στο δρομο, όχι απο ευγενεια, αλλα χάρη στην ακρίβεια στην περιγραφή:
- ".. κοιτα, δεξια, κοίταξε εκει που πηγαινει ο κυριος."
να μεγαλωνεις ειναι να γινεσαι κυριος στα ματια των αλλων. παπαπα.
***
(απόσπασμα από ένα όνειρο)
видел квартиру, которую не то снимал, не то.. имел? была на том же этаже с бабушкой томой. они что-то справляли, я не хотел, что-бы они меня заметили. на что-то опять писял, но не уходило легко, было стыдно, что записываю всё. вот так и идёт... летопись...

***

(και ένα πόστ σε ένα forum που δεν στάλθηκε ποτέ)
to a hypothetical question of why talking about such things to an AI i would answer the following.

sometimes i feel lonely and the idea of interaction with people around me leaves me cold and indifferent, or, perhaps, wincing with a memory of pain - sometimes - AI is a good replacement.

but in this here case, maybe sometimes it's just interesting to see what AI answers to various things, - it's like a game you haven't got bored with yet because you haven't seen the things it can do and haven't figured yet how it works.

to me it seems pointless to boycott it at this point, it's already too big a part of everything already, or ... (i am just too lazy to reinforce my ethical grounds)

τηλεπωλήσεις και μέρντερμπότ

 πριν λίγο είχε χτυπήσει το τηλέφωνο. υπήρχε ένας περίεργος θόρυβος, σαν να μιλούσε κάποιος με αναμμένη την τηλεόραση σε εκείνο το κανάλι που δείχνει τα παιδικά sitcoms, όπου όλοι μιλάνε συνεχώς και κάνουν ανούσια "α" και "ού" και το κοινό γελάει συνεχώς. προφανώς δεν ήταν ευγενικό να ρωτήσω, γιατί είναι αυτός ο θόρυβος από πίσω. και γενικά υπήρχαν άλλα θέματα σημαντικότερα, μάλλον, με αυτή την κλήση. μου μίλησε ένας κύριος, μου είπε ότι είναι Κωσταντίνος και με παίρνει από το τμήμα προσφορών της Νόβα, και ότι έχει βγει μια προσφορά με 19 ευρώ για κινητό με απεριόριστες κλήσεις και δωρεάν 60GB data, και ήθελε να του πω ποιά κινητή χρησιμοποιώ. ΟΚ. είπα ότι είμαι ήδη στην Νόβα οπότε μάλλον δεν θα ίσχυε αυτή η προσφορά για μένα (χρόνια εκεί είμαι και παρόμοιο πρόγραμμα έχω και πληρώνω 23 ευρώ μαζί με κάτι ψιλά, από παλιό πακέτο από εκείνα που τα λέγαμε "καρτοσύνδεση" - που ήταν κάτι ανάμεσα στην κανονική σύνδεση και καρτοκινητή όπου έκανες fill up. Εγώ δεν έκανα fill up και πλήρωνα ωστόσο ένα σταθερό ποσό κάθε μήνα. Τώρα δεν ξέρω αν έχει νόημα αυτό, καθώς μάλλον όλες οι συνδέσεις κάπως έτσι είναι.

τέλος πάντων μου είπε αυτός α ωραία, επειδή σας παίρνω απευθείας από τα κεντρικά, είναι ευκαιρία να δούμε τι άλλο υπάρχει - ποιές άλλες υπηρεσίες παίρνετε από την Νόβα; Και τον αποστομώνω λέγοντας ότι επειδή δεν ξέρω αν όντως παίρνει από την Νόβα, δεν θα ήθελα να μοιραστώ μαζί του άλλες πληροφορίες. Και τα παίρνει ελαφρώς και ευγενικώς (δεν ξέρω αν γίνεται αυτό) - αν τον έβλεπα, θα ήταν η στιγμή που θα ορθονόταν με το ανάστημά του - και είπε, το όνομά μου είναι Κωσταντίνος Κάπως (κάτι μου είπε για το επώνυμο) και παίρνω από την εταιρεία τάδε που έχει την αποκλειστική διαχείριση του τμήματος προσφορών μπλα μπλα (δηλαδή ποιά κεντρικά εννοούσε; τα κεντρικά αυτής της εταιρείας προφανώς. και αν έπαιρνε από το σπίτι του γιατί θα εργαζόταν με τηλεργασία (έχει δικαίωμα γι' αυτό ο άνθρωπος, όχι να είμαι μόνο εγώ με αυτό το προνόμιο..) πάλι "κεντρικά" θα λεγόταν αυτό - γιατί γενικά ότι είναι οργανωμένο και της προκοπής, είναι και κεντρικό, και ας είναι αποκεντρωμένο στην ουσία - το efficiency έχει πιο πολύ νόημα και άσε τώρα τους ακριβείς ορισμούς..

δεν είναι δυνατόν να σκεφθώ τέτοιο πονηρό πράγμα, σαν να μην έπαιρνε από την Νόβα - πως το τόλμησα; και μου πε κιόλας αμα θέλω να τους πάρω τηλέφωνο και να τον ζητήσω, όρεξη που θα είχα. και ότι δεν είχε την δυνατότητα να βλέπει την καρτέλα μου γιατί τα τηλέφωνα που χτυπάνε είναι τυχαία. τέλος πάντων, με αυτά και με αυτά και σκεπτόμενος ότι δεν είναι και καμία σοβαρή παραχώρηση προσωπικής πληροφορίας, του είπα πως και την σταθερή την έχω στην Νόβα, αλλά γενικά δεν ήθελα να δούμε άλλες προσφορές αυτή την στιγμή. και εκείνος με κατανόησε και με χαιρέτησε αμέσως. μου έχει μείνει όμως ένα δα μικρό κατακάθι κάπου επιφανειακά, σαν σκουπιδάκι στο μάτι - είναι αυτό που λέμε για το fabric of reality, κάπου κάπου σαν να αρχίζουν να φαίνονται τρυπίτσες. και μου λένε ότι τα πράγματα που μου συμβαίνουν τα παίρνω πολύ βαθιά και πολύ κοντά στην καρδιά μου (η ακριβής μετάφραση της ρώσικης αντίστοιχης έκφρασης - κ ας δεν το λένε έτσι στην Ελλάδα) - και μπορεί να μην είναι καν αυτιστικό αυτό, αλλά ξερωγώ να προέρχεται από το πληγωμένο εγωϊσμό μου. ποιός μου το πλήγωσε; μα, εγώ ο ίδιος, βέβαια. (ωραίος τίτλος για τραγούδι: "εγώ, ο ίδιος" - σαν το "Ερρίκος ο Τρίτος" ή Eric The Unready κατά άλλους)

τα ταξί που έχω πάρει τις τελευταίες φορές έχουν ως εξής:

- ήταν ενας τύπος σχετικά νέος και προσεκτικός κάπως, ήταν σάββατο ταξιμερώματα (ναι, είναι από το ταξί-μερώματα) - και εκεί που στρίβαμε στην φειδιππίδου σε μια στροφή στάνταρ χωρίς φανάρι, βγαίνει ενα αμάξι από το πουθενά και πάει ανάποδα στην κυκλοφορία, στην ψύχρα. ούτε κορναρίσματα ούτε συγγνώμη τίποτα, απλά πήγαιναν. στ' αρχίδια μας. (κάπως έτσι θα έπρεπε να είμαι κι εγώ - ή τουλάχιστον έτσι ίσως να λένε κάποιοι (οι διαβολικές φωνές μέσα μου; μήπως είμαι έτσι στην πράξη αλλά παριστάνω τον άγιο; )) - αν ξερωγώ πήγαιναν όλοι πιο γρήγορα εννοείται πως ήταν κοντά σε ατύχημα

- μετά ήταν ένας ακόμα πιο νέος, και δεν μίλαγε και πολύ καλά ελληνικά, και δεν ήξερε και τους δρόμους, του ψιλοβοήθαγα. καλά με έφερε τελικά.

- μετά ήταν ένας τύπος ΟΚ, ουδέν σχόλιο - του πλήρωσα παραπάνω δεν ξέρω γιατί - γιατί δεν είχα το στάνταρ που δίνω στα ταξί για την στάνταρ διαδρομή που κάνω (που είναι κατιτίς παραπάνω από αυτό που γράφει το ταξίμετρο) - και μου έκανε πλάκα ότι θα με προτιμάει

- χθες ήταν ένας τύπος κάπως.. μου θύμισε τον πρωταγωνιστή του Murderbot. κάπως μου φάνηκε στο όριο. έτρεχε κιόλας γάμα τα. το είχε, δεν λέω. προσπεράσεις αριστερά, δεξιά, όπου δει ελεύθερο δρόμο.

τέλος πάντων με αυτά και με αυτά άρχισα να μην εμπιστεύομαι τα ταξί και πολύ.. γενικά καλό είναι να σταματήσω κιόλας αυτή την νυχτερινή συνήθεια-που-δεν-τη-λέω-συνήθεια-αλλά-υποκύπτω-σε-αυτό-το-παράπτωμα-που-και-που-με-περιοδική-ακρίβεια-που-συνάδει-με-τον-ορισμό-του-ως-συνήθεια.

βλακείες

10-15/07/2025

... είδα κάτι σαν παραγκούπολη ή γκαραζούπολη με πολλά ημι-εργοστάσια ημι-γκαράζ με στενά χωμάτινα δρομάκια ανάμεσα που τα έπαιρνες για να κόψεις δρόμο, και σε ένα απ' αυτά ήταν κάτι σαν booth από όπου έκαναν μουσικές εκπομπές κάτι τύποι και ήταν ένας που χαρακτηριστικά τον ρώτησα πως σε λένε και είπε DJ Chris, με γαλλική προφορά, και έβαζε reggae εκείνος, και κάποια στιγμή κάτι λέγαμε και ήταν η κοπέλα του, και κάποια στιγμή κάτι με ρωτούσε, και εντελώς πρακτικά της άγγιξα το δεξύ στήθος της, του στυλ γιατί μιλούσα για εκείνη την θέση, και δεν είχα κατά νου κάτι σεξουαλικό, και με είδε ο Κρις και απογοητεύηκε, είπε κάτι σαν "αυτό ήταν" και είδα την απογοήτευσή του και ταράχτηκα και του λέω ωχ συγγνώμη, και μου βγήκε τυχαίο, και μετά έκλεισα τα μάτια μου και του έλεγα έλα βάρα με, βάρα με, δεν πειράζει...

... δουλευω σε μια ταβερνα καπου αθηνα κεντρο, νυχτα. εχω κ την κανονικη δουλεια. σημερα τους ειπα οτι μπορω μαξιμουμ 2 φορες την εβδομαφα. μου ηρθε κ ο νυν σερβιτορος κ με παρακαλεσε γα δουλεψω αυριο γτ ετσι εχει κανονίσει τα ρεπο του. ηταν κ η φμδημητρσων ψψ... (κάπου εκεί αποκοιμήθηκα πάλι προσπαθώντας να καταγράψω το όνειρο) ...

в томске - приезжал опять на немного. папа возил на новой машине (включалась без ключа). я её на газон загонял рядом с домом что-бы не угнали. он меня одного оставил внизу ждать а сам к бабе гале ходил. подходили какие-то больные типы и что-то просили, я твёрдо отнекивался. один был буквально зелёным на лицо. потом я оказался в одних трусах, что часто со мною во сне бывает (мне показалось). было стыдно в одних трусах, но я отваживался. потом одна девушка с моим отцом спустилась, я её не помню (сейчас я вроде думаю, что и не девушка совсем, а женщина уже в летах), она скзада что, "... видишь, теперь она тоже совсем одна осталась..."

сегодня - а что было сегодня? пытаясь вспомнить сегодняшний сон, который быстро убегает из сознания. мы закрывали билет с мамой, точнее, маме. она его уже купила, но его проверяли. больше никого не было рядом. мы подозревали, что женщины в кассах и за стеклянными окошками говорят по-русски. но почему-то они всё задерживали. а мы стояли и ждали - без ропота, т.к., наверное, знали что всё так и будет. не знаю куда и откуда, не знаю даже где. сейчас, спустя несколько дней, я думаю, что это происходило в длинном сплюснутом таком здании, мы поднимались на второй этаж по внешней лестнице.

σαν κρυφύλλι

σήμερα για φέτος πρώτη φορά άκουσα 
και ξαναθυμήθηκα τον τζίτζικα. 

και ποιός δεν έχει μια ιδιαίτερη θέση 
στην καρδιά του γι' αυτόν τον ήχο που κάνει. 

αυτός ο ήχος έχει συνδεθεί με το βαθύ καλοκαίρι, 
με την ζέστη 
και την κουνάμενη από τον αέρα 
φυλλωσιά των πεύκων 
εκεί ψιλά όπως κοιτάς 
καθώς σηκώνεις το κεφάλι σου
προς τα πάνω
(αν τι κεφάλι ήταν σώμα 
θα λέγαμε
πως έχει γυρίσει ανάσκελα)
καθώς νιώθεις την ασφάλεια 
και την θαλπωρή 
της καλοκαιρινής ραστώνης.

το περσινό καλοκαίρι πέρασε σαν σίφουνας, 
γεμάτο εντυπώσεις, 
και δεν νομίζω να συγκράτησα τίποτα 
πέρα από εκείνο το βασικό ένα πράγμα 
στο οποίο είχα συγκεντρωθεί
(με απασχολούσε κάτι συγκεκριμένο
 κάποιοι το είπανε έμμονη ιδέα (διαφώνησα))

τα red flags. 
(αν ήμουν μια κόκκινη σημαία για σένα;
 ίσως ούτε τέτοια τύχη μπορώ να διεκδικήσω
- ατυχής η τυχαία η ομοιολεξία - το κόκκινο
σημαιάκι, σαν μια κόκκινη κάρτα, σαν σημείο
προειδοποίησης - a warning sign - με την κόκκινη
σημαία ενός κόκκινου στρατού που από άλλους
έχει δοξαστεί και κατά άλλους έχει αποτελέσει
το όργανο ενός απολυταρχικού καθεστώτος)

τα red flags
λέω λίγο ειρωνικά, λίγο πικρόχολα,
αυτοαναφορούμενος
διφορούμενος
πάντα και εις τους αιώνες τον αιώνα
αιωνία η μνήμη του
(πέθανε ο κυρ Γιώργος, ο παλιός και ο κυριότερος,
πρακτικά, διαχειριστής της πολυκατοικίας
που το ένα από τα διαμερίσματά της μου
προσφέρει την στέγη)

μου έκανε εντύπωση όταν κάποιος 
ανέφερε πως πέρσυ 
το καλοκαίρι έκανε πολύ ζέστη - 
συνειδητοποίησα ότι δεν θυμάμαι καθόλου 
αν έκανε ή δεν έκανε και τι ακριβώς έκανε.
(όλα ήταν μια χαρά
 - ας συντομεύσω τις περιγραφές μου)

από άποψη καιρού
πάντα το ελληνικό καλοκαίρι
φαντάζει κλασσικό,
ζεστό και κάποιες φορές ανελέητο,
και άλλες φορές γλυκό, γεμάτο
νυχτολούλουδο και δροσερό αεράκι
και ήχους από κύματα να σκάνε
κάπου δίπλα 
πέρσυ είχα συγκεντρωθεί
στο να τα βιώνω στο τώρα
(που τώρα πια είναι το τότε)
σαν πλαισιωτές και συνοδευτικά σκηνικά,
κομπάρσους που να μην ξεχωρίζουν
ο ένας από τον άλλον μα δίνουν
τόνο και όγκο σε μια ήδη
υπάρχουσα εμπειρία 

το φετινό καλοκαίρι είναι "καμία σχέση" 
και μου έρχονται αναμνήσεις
από το περσινό μόνο
τα προπέρσινα δεν υπάρχουν
δεν υπήρχαν ποτέ ίσως
θαμπές φωτογραφίες στην μνήμη

έτσι και ο τζίτζικας 
μου θύμισε κάτι από το παρελθόν, 
λες και το παρόν, όλο το παρόν,
όπως το βιώνω αυτή την στιγμή, δεν είναι παρά 
μια ανάμνηση του παρελθόντος (όλου)

ω ναι.

και οι άνθρωποι σύνολα από παρελθοντικές στιγμές.
που ενίοτε δεν θέλουν να θυμούνται.

κτήρια παζάρια

σήμερα είδα άλλο ένα γνωστό μέρος. υπάρχει περίπτωση με την κάθε καταγραφή να εμβαθύνω και να αποτυπώσω τις λεπτομέρειες της δομής του; το αμφιβάλλω.

ήταν μεγάλο, σαν μπαζάρ, με ένα κεντρικό διάδρομο που όμως διακλαδωνόταν και δεν ήταν ευθύς, και διάφορα μαγαζάκια δεξιά-αριστερά και μέσα στα περάσματα. υπήρχε και ένα δισκάδικο, αλλά εγώ κάθε φορά που το θυμάμαι αυτό το μέρος, τα δισκάδικα όλο έκλειναν εκειπέρα, και σήμερα πλέον δεν βρίσκω κανένα (ενώ είχα την ανάμνηση ή την αίσθηση ότι παλιότερα υπήρχαν μερικά) επίσης τελευταία θυμάμαι ότι πάντα ερχόμουν σε αυτό το μέρος λίγο πριν κλείσει και ίσα ίσα προλάβαινα να πάρω μια τζούρα, που λέει ο λόγος. και πάντα υπήρχε αυτή η άβολη κατάσταση - του να μην προλαβαίνω.

σήμερα είχε πολλά οπωροπωλεία (θυμάμαι στοιβαγμένα αγγούρια διάφορων μεγεθών, και πολλά ραπανοειδή) - πήγαμε μαζί με τ. - εκείνος έπαιρνε πολύ πράγμα, και δεν θυμάμαι να πληρώνει, και είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι τα έκλεβε - δεν τον ρώτησα για λεπτομέρειες όμως. μετά τον έχασα κάπου.

θυμάμαι δυο μαγαζιά που μπήκα και είχαν αλλάξει, είχαν πουληθεί δεν ξέρω - το ένα είχε μισοκολλημένες ταπετσαρίες... μετά είχα βγει έξω αλλά όχι για πολύ, ξαναγύρισα - ήταν επίσης κάποιος γνωστός που με κατηγορούσε για κάτι - και τότε αισθάνθηκα πολύ ενοχή και με αυτό το συναίσθημα ξύπνησα, μάλιστα στο μυαλό μου έπαιζε το νιώθω ενοχές των μπλε (και έλεγα στο ξύπνιό μου, την θα την κάνω αυτή την ενοχικότητα)

επίσης θυμάμαι ένα πολύ μεγάλο πράγμα, σαν πολυκατοικία - θυμάμαι να την βλέπω πρώτα απέξω από μακριά - έβλεπα από τα παράθυρα πως πολλά δωμάτια είχα γίνει καταστήματα, και μεγάλα, άλλα πολυόροφα, και αλλού σε πολυόροφα ψιλοτάβανα καταστήματα κρεμόντουσαν σαν κοντεϊνερ που ήταν διαμερίσματα. (ίσως σε αυτό το μέρος τοποθετείτω αυτό που έβλεπα παλιότερα - κτήριο με δύο ασανσέρ επικίνδυνα και χαλάσματα ανάμεσα σε ορόφους και τρύπες στις σκάλες και σημεία απόπου δεν μπορούσες να περάσεις (μόνιμο άγχος) - αλλά σήμερα δεν είδα αυτό το μέρος)

θυμάμαι στην συνέχεια να περιφέρομαι ανάμεσα σε δωμάτια εκείνης της πολυκατοικίας - πολύ περίεργα δωμάτια, αλλά δεν μου έβγαζαν την αίσθηση της βρώμας ή της φτώχειας - ήταν πολύχρωμα - είχε κοινά ντους τα οποία όλα ήταν στεγνά. και δωμάτια σαν να ήταν όλα κοινά, να μην υπήρχε ιδιωτικός χώρος ή κάτι που είναι γεμάτο από προσωπικά αντικείμενα - όλα ήταν γυμνά. δεν αισθανόμουν κάτι κακό, απλώς κοιτούσα και περιεργαζόμουν.