τεστεστ

ο γάτος μου (δεν το εννοώ κτητικά, δεν είναι δικός μου γάτος, αλλά είναι γάτος που μένει μαζί μου) (παλιότερα μου έκανε όχι πολύ καλή εντύπωση όταν κάποιος π.χ. τραγουδιστής έλεγε έναν συμπρωταγωνιστή σε μια μπάντα "ο κιθαρίστας μου" - αλλά τώρα που το αντιπαραβάλλω με το πως εκφράζομαι για τον γάτο μου, μου φαίνεται πιο συγχωρητικό)|

ο γάτος μου λοιπόν μην κάτσω και απομονωθώ βάζοντας ακουστικά - πάει και έρχεται από πίσω, ενώ ήταν σε άλλο δωμάτιο, και αρχίζει να νιαουρίζει. και όταν νιαουρίζει μου θυμίζει πάντα ένα ικετευτό πράγμα. οπότε και να τραγουδούσε μαζί μου, δεν το καταλαβαίνω, δεν μου βοηθάει να το καταλάβω. απλά κάθεται και νιαουρίζει, σαν να επιζητάει προσοχή. ή σαν να θέλει να με προειδοποιήσει να μην κάνω αυτό που κάνω καθώς είναι επικίνδυνο. δεν ξέρω - ίσως αποδειχθεί στην συνέχεια πως είχε κάποιο δίκιο. προς το παρόν όμως το συμπέρασμα το δικό μου είναι ότι μπορώ να ακούσω μουσική με την ησυχία μου μόνο όταν θα φεύγω από το σπίτι. ναι, το είχα ξεχάσει αυτό. παλιότερα νομίζω πως με εκνεύριζε τόσο πολύ αυτός ο τρόπος που νιαουρίζει που απλά έφευγα από το σπίτι για να ανακουφιστώ. εντάξει πολλές φορές τον πρόσεχα και τον χαϊδευα, και συνεχίζω να το κάνω, - έχοντας διαπιστώσει ότι μάλλον δεν προέρχεται από κάποιο πόνο το νιαούρισμά του, αλλά από μια επιθυμία για προσοχή και ενασχόληση μαζί του.

όταν τον είχα βρει έτσι με διεκδίκησε και έτσι με κέρδισε - από το επίμονο νιαουριτό. και δεν ήταν εύκολο - δεν ήμουν από τους πρώτους που θα έπαιρνα γατί σπίτι, αν και όταν τον βρήκα, για 3 χρόνια σκεφτόμουν πως εαν είναι να πάρω ενα γατί, θα είναι εαν με πάρει εκείνο.. όπως και έγινε - βέβαια δεν είναι λόγος να δικαιολογώ τον εαυτό μου για κακή συμπεριφορά απέναντί του - προσπαθώ να έχω καλή συμπεριφορά. μερικές φορές τον σβερκώνω όταν με δαγκώνει ή ρίχνει καμία νυχιά. μερικές φορές τον πιάνουν κάτι τέτοια - που την μια νομίζεις ότι παίζει, και την άλλη ξεφεύγει. δεν ξέρω αν γίνεται αυτό επειδή έχει εκείνος παράπονο από μένα. σίγουρα όλο και κάποιο παράπονο θα έχει. αφού εδώ έχω παράπονο εγώ από τον εαυτό μου και ενοχή σε σχέση με τον γάτο

αχ κάποια στιγμή θυμήθηκα αυτό - αυτό το κομμάτι να το ακούσετε με προσοχή γιατί κολλάει πολύ άσχημα στο μυαλό - τώρα που το ξαναθυμήθηκα, 2-3 μέρες τριγυρνούσε συνεχώς στο κεφάλι μου - και τώρα χτυπάει την πόρτα και θέλει να μπει, μα το διώχνω...

επίσης δεν ξέρω τι ακριβώς λέει. δεν ξέρω αν το "si, signor" το λέει κοροϊδευτικά ή ναζιάρικα - και σε ένα άλλο σημείο λέει αμίγκος αντιός - και φαντάζομαι εδώ τον διώνει τον μαλάκα γιατί έχει κουραστεί από τις δηθενιές και τον πατριαρχισμό του, με ή χωρίς ματσίλα, τις ανασφάλειες και τον συγκαλυμμένο τρόπο να βγαίνει πάντα ο ζημιωμένος και ο αθώος όλων των υποθέσεων. ουπς ξέφυγα.

κάποια στιγμή που ταξίδευα πρόσφατα με το μετρό, σκέφθηκα εαν θα ταίριαζε ο σταθμος ευαγγελισμος να μετονομαστει σε επαγγελματισμος. βασικά σαν ήχος δεν θα διέφερε σχεδόν καθόλου. θα γινόταν αυτό αν βρισκόμασταν σε καμία παραλλαγή του 1984 (ή μήπως είμαστε; )

1U.5>|Cy5Z(1

το προηγούμενο σαββατοκύριακο καθάρισα το πληκτρολόγιό μου, που μπορεί να το έχω καμία τριανταριά χρόνια, όσα χρόνια σχεδόν βρισκόμαστε στην Ελλάδα (ναι, θα έπρεπε να το γιορτάσουμε αυτό; εγώ και η "καλύτερη μου φίλη" η μητέρα μου). είχε σκόνη που είχε συμπυκνωθεί και είχε κάτσει κάτω από τα πλήκτρα σαν μιας μορφής χαλί ή μάλλινο ύφασμα. φαντάζομαι πως ζεσταινόταν πολύ το πληκτρολόγιο. επίσης ήταν ένας υγειονομικός κίνδυνος. αλλά τώρα τα πλήκτρα του χτυπάνε με μια φρεσκάδα, ή μπορεί να είναι απλά η ιδέα μου. είναι δύσκολο να φανταστώ πόσα πράγματα έχω γράψει με αυτό το πληκτρολόγιο. από τα πολύ πολύ παλιά είχα κρατήσει 2-3 emails προς/από ανθρώπους που μας έχουν χωρίσει άβυσσοι τώρα, και δεν ξέρω καθόλου τι κάνουν και που είναι - αλλά κάποτε ανταλλάζαμε γράμματα και μιλούσαμε για τις καθημερινότητές μας.

έψαχνα τότε για pen pals, ίσως ενδόμηχα για να γνωρίσω κοπέλα που να ερωτευθώ, αλλά αλληλογραφούσα και με αγόρια - δεν ξέρω αν το έκανα για να "καλύψω" την ιδιοτέλειά μου την παραπάνω ώστε να φαίνεται η ενασχόληση με την αλληλογραφία κάτι παραπάνω από μια ανάγκη έυρεσης συντρόφου. γενικά έψαχνα για κάτι, κάποιον - νομίζω με ενδιέφεραν τότε πιο πολλά πράγματα, δεν είχα ξενερώσει όπως τώρα από όλα. αν και μεγάλωσα στην καχυποψία, γαμώτο, λόγω τρόπου που μεγάλωσα, μάλλον.

καποιες φορες σκεφτομαι (και ντρεπομαι.. ντρεφτομαι; ) οτι τα συνθηματα στις διαδηλωσεις - οπως τα φωναζουν ετσι χωρωδιακα και με ρυθμο - μοιαζουν με κατι σαν μυσταγωγια και ιεροτελεστια και bonding και παντα αισθανομουν εκτος τοπου και χρονου σε αυτα. ντρεπομαι δηλαδη κιολας να τα ακουω οταν βρισκομαι εκτος απο αυτα (οπως τωρα που η διαδηλωση ειναι εξω απο τα γραφεια οπου εργαζομαι)

why aftaid to get closer?
i tend to make their problems my problem

"47" μια ταινία που εξελίσσεται σε Βαρκελώνη. και το 47 είναι αριθμός ενός τραμ, ή τρόλλεϋ ή λεοφορείου.

"ο κόκκινος δάσκαλος" μια ταινία για τον Πλουμπίδη

"ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" - μια ιστορία βασισμένη στην δολοφονία του Τρότσκι, ενός Παντούρα.

και για επιδόρπιο, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σημειώνω να ακούσω και να ψάξω την αφρόκρεμα της νοσταλγο-dance σκηνής (ή θα μπορούσε να λέγεται έτσι, κρίνοντας από τα ονόματα αυτών των projects):

swedish house mafia
purple disco machine

τις προάλλες σκεφτόμουν ένα άλλο όνομα που μου έμοιαζε πολύ ωραίο για συγκρότημα - αλλά κοίταξα και το έχουν πάρει βέβαια, και ποιοί, να πούμε - βεβαίως κάτι μεταλλάδες. Legal Tender. είναι πολύ ωραίο όνομα γιατί συνδυάζει την ξεραίλα του legality, με το tenderness, την απαλότητα, την γλυκύτητα.

πλέον με το ChatGPT και μοντέλα AI θα χάσουμε και αυτή την ενασχόληση, να σκεφτόμαστε ονόματα συγκροτημάτων (όπως σε παλιές παιδικές φωτογραφίες, όπου τα παιδιά ήταν 3-4-5, πολλές ήταν στημένες λες και είμασταν κάποιο συγκρότημα) - καθώς θα ρωτάς το ChatGPT, πες μου 3 ονόματα που θα μπορούσαν να περνούν για όνομα συγκροτήματος που να μην τα έχει πάρει ακόμα κάποιος. μαμησέ τα. καθόλου ενδιαφέρον.

αυτά.