Κεφτεμπαμπ: 2007

χριστούγεννα γαρ (-γαρ)

Προσπαθώντας να αποφύγω τα παιδιά με τα κάλαντα, έβγαινα βόλτες τώρα τελευταία, και τράβηξα μερικές φωτό. Πέρα απο την πλάκα, σήμερα χτύπησε κουδούνι ενας τύπος που είπε πως είναι απο τον δήμο, απο τα παιδιά που μαζεύουν τα σκουπίδια, για τα χρόνια πολλά. Ε, επειδή δεν ήξερα αν θα μου έλεγε χρόνια πολλά εμένα, ή περίμενε εγώ να του τα πω, του άνοιξα. Να μην τον απογοητεύσω, που ήθελε να μου πει χρόνια πολλά :) Εμ.. του έδωσα κατι ψιλά για το καλό του χρόνου - την ώρα που τα έδινα αναρωτήθηκα σοβαρά αν είναι αυτός που λέει οτι είναι. Τέλος πάντων. Με συγχίζουν όλα αυτά τα χρηστουγεννιάτικα. Προτιμώ να μην τα σκέφτομαι.

facebook

μερικές φορές σκέφτομαι, πόσο ακίνδυνο είναι.. μετά γίνομαι παρανοϊκός..
πλένοντας τα πιάτα πριν απο λίγο σκέφθηκα εντελώς αυθόρμητα πως θα μπορούσα να θέσω το status μου στο facebook ότι πλένω τα πιάτα. και μετά σκέφθηκα - μηπως θα ήθελα να συμμετάσχω και στην φάρμα και τον big brother ή πως τις λένε αυτές τις εκπομπές τώρα; τεσπά.. ξέρω οτι πρέπει απλώς να παίρνουμε τα θετικά τέτοιων εφαρμογών, και να εκμεταλλευόμαστε τα καλά τους.. αλλά δεν παύω να νιώθω περίεργα - π.χ. οταν κάνω κάτι - στο facebook π.χ. και συνειδητοποιώ οτι μπορεί (μάλιστα είναι πολύ πιθανόν) να το δουν όλα τα άτομα που εχω προσθέσει σαν "φίλους". μπορεί αύριο δηλ. να πάω και να αγοράσω καμία τσόντα π.χ. στο amazon, και να το ανακοινώσει το facebook σε όλους - ξέρω - λόγω τις δικής μου απερισκεψίας, ή απλά βαρεμάρας να ασχολούμαι να καταχορώ το ποιος μπορεί και ποιός δεν μπορεί να δει τι (το κάνω, αλλά απο ενα σημείο και μετά καταντάει σπαστικό) αλλά ναι - είναι ενα ενδεχόμενο. σκεπτόμενος όλα αυτά έψαξα και βρήκα ενα αρθρο στο wikipedia για το facebook - είναι ενδιαφέρον.

http://en.wikipedia.org/wiki/Facebook

τελος παντων.
οτι είσαι φαίνεται συνήθως έτσι και αλλιώς.
οπότε δεν πειράζει..

hollywood my love

Ωραία. Είδα χθες το "Total recall", μια ταινία του 1990, με Arnold Schwarzenegger (θεέ μου είναι η πρώτη μάλλον φορά που αναφέρω αυτό το όνομα στα γραπτά - ας είναι καλά ο διορθωτής του blogger εδω και μου το διόρθωσε) και Sharon Stone. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον για δυο λόγους:

εχω τάση, καταναλωτική μανία σχεδόν, για "εύκολες" ταινίες τον τελευταίο καιρό - μιλάω για thrillers, hollywood stuff, blockbuster κομωδίες - τις λέω εύκολες.. επειδή τις λέει ολος ο κόσμος "εύκολες".. και συμφωνώ εν μέρει.. απλά έχω όρεξη - οπως λέμε - εχω όρεξη για βρώμικο. αυτή η τάση εξηγείται με ποικύλους τρόπους: α) ψάχνω για κάτι που να με ξεκουράσει - δηλ. που να μην απαιτεί σκέψη (καμία σχέση το ένα με το άλλο, αλλά με το φτωχό μου μυαλό..) β) ψάχνω να ξαναδώ τις ταινίες που τις είχα δει μικρός και με επιρέασαν ως ενα σημείο - έστω και μιδαμινά μικρό.. αυτό το είχα με τα πάντα - και με φωτογραφίες, και με μουσική..
(για τι λέγαμε;...) α - επίσης η ταινία είχε βασιστεί σε μια μικρή ιστορία του Philip K. Dick, με το όνομα "We can remember it for you wholesale" ή κάπως έτσι. Είχε γραφτεί το '66, αν δεν κάνω λάθος (πολύ μπροστά ο τύπος) και μιλάει για μια εποχή στο μέλλον οπου αντί να πας ταξίδι (πλέον δεν υπήρχαν Μαλδίβες ή Μπαλί - υπήρχε ο Άρης, η Αφροδίτη κλπ.) πήγαινες σε μια εταιρία και σου εμφύτευαν συνθετικές αναμνήσεις για το ταξίδι, χωρίς να έχεις πάει - αλλά δεν θα καταλάβαινες την διαφορά (φοβερή ιδέα, έτσι;)

Φυσικά την ιστορία του PKD την έκαναν expand τρομερά, πλέον (και κλασσικά) o Schwarzenegger είναι ο ήρωας που θα σώσει τον κόσμο (τον Άρη στην προκειμένη περίπτωση). Είχε όλες τις σάλτσες, ξύλο, πολυβόλα, έρωτα και σουπερ τα-σάλια-μου-τρέχουν τέλος. Αλλά μου ήταν ευχάριστη. Μιας και κάτι τέτοιο ήθελα. Άσε που είδα μερικές σκηνές που πρέπει να τις είχα δει μικρός, κλασσικά - π.χ. εκείνη που βγάζει τον κοριό απο την μύτη του, και εκείνη που οποιος πέφτει έξω απο τον θώλο στον Άρη παθαίνει ασφυξία στην αρχή, και μετά παραμορφώνεται, και του βγαίνουν έξω τα μάτια (θεέ μου όλα τα κουλά θυμόμαστε παιδάκια) - α, και την γυναίκα με τρια βυζιά - αν και πρέπει να μου είχε κάνει λιγότερη εντύπωση απο τα μάτια που βγαίνουν. Χεχ - το σαχλαστείο που με διασκέδασε - του μαύρου ταξιτζή που χαίδευε τα βυζιά αυτά και έλεγε - you make me almost wish that i had three hands. Τεσπά. Σαχλαστείο επειδή οι άνθρωποι εκεί ήταν παραμορφωμένοι λόγω συνθηκών διαβίωσης.. Αλλιώς τα τρία βυζιά είναι λίγο too much.. Anyway.

Απο τις άλλες ταινίες που είδα είναι το.. Planes, trains and automobiles (ελπίζω να τα είπα με την σωστή σειρά.. τρια είδη μετακίνησης είχε στον τίτλο) με τον George Martin. Κομωδία.. with a grain of salt θα έλεγα. Δεν ξέρω πως τις λένε.. Για δύο ανθρώπους που δεν χωνεύονται καθόλου, που ομως η τύχη τους φέρνει συνέχεια μαζί. Ευχάριστη και αυτή..

Α, και το Gremlins, που το παράτησα μετα απο κανένα 20λεπτο. Αφου έμαθα οτι ο πρώτος gremlinακος, ο καλός, λεγόταν Mogwai (κουφό! - λες απο κει να το πήρανε στο συγκρότημα;) - μετα βαρέθηκα τόσο πολύ που ούτε οι παιδικές αναμνήσεις μπορούσαν να με πείσουν να δω την συνέχεια. Το ίδιο συνέβη και με το Cobra με τον Stallone (έλεος!!!) - εντωμεταξύ, πρέπει να το είχα πάρει και άλλη φορά, σε άλλο videoclub και πάλι να το είχα παρατήσει στην μέση, γιατι, παιδιά, στ'αλίθεια, δεν αντέχεται....

Αλλά - σήμερα - η χολλυβουντομανία μου έφερε και κάτι καλό - ενώ στεκόμουν στην ουρά, η μπροστινή κυρία ζήτησε το sleepless in seattle - και ως συνήθως στο video blue δεν την έβρισκαν (βλακώδης πρόγραμμα που έχει τους τίτλους μόνο στα ελληνικά!!) - και είπα στην τύπισσα στο ταμείο ότι υπάρχει στον Τομ Χάνκς, και την βρήκανε τελικά.. (μια άλλη ταινία που ζήτησε είναι το made in manhattan, και έκανε σπελλ το m-a-d-e - δεν ξέρω τι τις ήθελε αυτές τις ταινίες - μπορεί να έφτιαχνε essay για αμερικάνικες πόλεις που εμφανίζονται σαν θέματα σε blockbusters)

Got carried away.. Τέλος πάντων.

From a popcorn-eating, all day zapping, hollywoodmaniac..

Υ.Γ. O PKD ομως ήταν πολύ μπροστά

rummaging in the attic

Είπα να δημοσιεύσω λίγες ζωγραφιές απο τα λυκειακά μου χρόνια. Αφού τις έχω εδώ στο σκληρό μου, και κατά τα άλλα εχω στερέψει απο δημιουργικότητα, why not.. Θυμάμαι τις παλιές εποχές, που ζητούσα απο την μάνα μου να σκανάρει ενα ή δύο φυλλα απο μπλοκάκι στην δουλειά της, που δεν είχαμε σκάννερ. Τώρα υπάρχει, αλλά δεν έχω τι να σκανάρω :) Κατά κανόνα.

King of a nothing hill

Μπρρ... ήμο στάφ

Μέγα έπος που δεν έμελλε ποτέ να τελειώσει. Μου τελείωσε και η υπομονή, και η φαντασία..

Αυτό εδώ το έβαλε η μάνα μου σε κορνίζα. Don't ask me why. Ασε που το έβαλε κάπου στον τοίχο εδώ τριγύρω. It flatters me a lot.

Είναι μια θεά.. τότε άκουγα πολύ black metal και μου άρεσε γενικά τέτοιο imagery. Το κεφάλι είναι σκυμμένο επιπλέον επειδή δεν ξέρω να ζωγραφίζω πρόσωπα :) Επίσης κάτι μου θυμίζει το εξώφυλλο του Scarlet evil, witching black των Necromantia.

Το χάλασα εδώ το γκομπλινάκι και το άφησα έτσι χωρίς να το τελειώσω. Καλύτερα έτσι.

Αυτό νομίζω το είχα δείξει στην λυκιακή μου συμπάθεια. Δεν θυμάμαι γιατί το έχω όμως εγώ. Μάλλον γιατί το πήρα πίσω. Ή μου το έδωσε πίσω. Μπορεί να μην το είχα δείξει κάν..

Χμ. Σίγουρα δεν ήμουν καλά ζωγραφίζοντάς το. Ο ψυχαναλυτής μου θα χαιρόταν πολύ αν του ζωγράφιζα κάτι τέτοιο. Μόνο που και η εποχή έχει περάσει, και ψυχαναλυτή δεν έχω..

Αυτοπορτραίτο. Ίσως με τα παστιλλάκια που μου είχαν ξεμείνει απο τα μαθήματα ζωγραφικής στο γυμνάσιο :) Βασικά στο τέλος μου βγήκα βαμπίρ.

Εδώ έχω και άλλες ζωγραφιές, στην παλιά μου σελίδα
http://www.geocities.com/lipstickrune/img.html

δικές μ' προσπάθειες

τα πρώτα 3 είναι: παίζω με το πισυ μου, με τα fruity loops και λοιπά (πλάκα πλάκα δεν εχω καταφέρει να χειριστό κανένα άλλο παρόμοιο πρόγραμμα με τόση ευκολία). Το πρώτο μου θυμίζει burzum και cold meat industry. Αλλά για πλάκα θα μπορούσα να το ονομάσω "κοντσέρτο για ηλεκτρική σκούπα και διαστημική ορχήστρα".. fadeaway and radiate είναι τίτλος ενος τραγουδιού των blondie, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το παρόν κομμάτι που είναι απλώς μερικά layers μουσικής επένδυσης πάνω σε μια υπνωτική για μένα πάντα μελωδία. νομίζω οτι τα λόγια είναι αυτοσχέδια της στιγμής. το ίδιο και στο i know you too. και στο imaginary things - είναι απο τα πρώτα κομμάτια που ηχογράφησα με το καινούργιο μου (τότε) midi keyboard - και οι στοίχοι είναι της στιγμής, αλλά κινούνται γύρω απο ενα θέμα. Το σαν τα πρόβατα το είχα στείλει και στο φόρουμ του κιθάρα.τζι-αρ για κριτική. Βλέψεις :) Για κάποιο λόγο πάντα ήθελα να μην τα παίρνω σοβαρά τα κομμάτια - αν και υποσυνείδητα τα εκιμώ. Τα τελευταία 4 εχουν και νορμάλ στοίχους.

Αυτό παίζει να είναι και το πιο πετυχημένο - οι στοίχοι είναι απο πολύ πολύ παλιά, απο τοτε που νομίζω πως ήμουν ακόμα στο λύκειο, και η μουσική είναι πολύ απλή, και πολύ μεταγενέστερη, μου θυμίζει και άλλα πράγματα, τεσπά - πιο πολύ σαν μουσική επένδυση για το ποίημα είναι.

Song from a dream caravan

There lies a road in the north
It winds and winds and goes forth
To lands of beauty and delight
Where there's no sorrow and no blight

Where morning wind kisses the stars
Where flute sounds come through from afar
Where fairies dance in fairy woods
Where love is clad in soft green hood

Where flowers bloom and never die
Where little children never cry
Where cupid casts arrows so sweet
Where there's no war and no deceit

Too bad the sun has burnt my eyes
Too bad my legs are bent by lies
Still i can hear this teasing song
And dream and weep and sing and long

Αυτό είναι κλαψιάρικο. Ήταν κλαψιάρικο και παρέμεινε έτσι, παρ'όλο που προσπάθησα να δώσω ενα αισιόδοξο διέξοδο στους στοίχους..

Plaster

in all the things
grand and old
i'd like to find an answer
though probably
the place is wrong
the answer in disaster

rowing around in plaster
flowing around
where nothing's new
flowing around in plaster
flowing around
where nothing's changed

when i first met your eyes
i thought it was an answer
though in the end i saw myself
and drowned in my grief faster

rowing around in plaster
flowing around
where nothing's new
flowing around in plaster
flowing around
where nothing's changed

you say that i should change
become my own master
the only way is to agree
i think i'm getting better

throwing away the plaster
throwing away what's drab and old
throwing away the plaster
i think i can change..
when i'm not cold

το παρακάτω έχει στίχους που προέκυψαν μαλλον απο αυτοσχεδιασμό - γενικά εδώ οι στοίχοι είναι επένδυση για μουσική - δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Αυτό και το επόμενο κομμάτι, επειδή τα ανέβασα με sample rate μη πολλαπλάσιο του 11 και κάτι kHz, παλιά versions των flash players ενδέχεται να τα παίξουν με διπλάσια ταχύτητα :) Χαχα αλλά παίζει να έχουν πιο πολύ πλάκα έτσι..
Wer
(don't ask me why it's called like this)

over my head the lamplight shines
inside my ears the music dies

look around for missing hens
search around for lost refrains
we would hang on in the air
staring at each others hands

watch out for the magic bright
it might lurk in the moonlight
swaying still from side to side
dullness never goes away

over my head the lamplight shines
inside my ears the music thrives
while in my eyes the shadows grow
moving around the neon glow

moody playlist

Βασικά τα ανέβασα όλα αυτά για να δοκιμάσω αυτό το flash πραγματάκι που μπορείς να φτιά'νεις playlists - είναι σίγουρα κάποια απο τα αγαπημένα μου κομμάτια - αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι προσεγμένο - δηλ. δεν είναι το ίδιο αγαπημένα όλα..

Transience blues - το κομμάτι με το οποίο έμαθα τους Eyeless in Gaza, απο ραδιόφωνο - είχαμε μερικές εκπομπές που τις άκουγα οποτε μπορούσα, τις έγραφα και σε κασσέτες. Είναι πάρα πολλά αυτά που έμαθα και που μ'επιρέασαν σ'αυτές τις εκπομπές.. Η μια είναι της ζώνης του Metal Hammer, στο Sky Rock, με των Γιώργο Φλωρακη, - οι άλλες έβαζαν πιο πολύ προς gothic πράγματα.

Back from the rains - κομμάτι που έπαιξαν στην συναυλία τους οι Eyeless, νομίζω στο encore, και ενώ το κοινό φώναζε κομμάτια, εγώ φώναξα αυτό - και είπαν οντως αυτό, και εγώ χάρηκα με ενα εντελώς ηλίθιο τρόπο :) το μάντεψα.. :) τεσπα, είναι πολύ πολύ ωραίο κομμάτι.

Shadow of doubt.. i am undecided, what am i to do now? κατι τέτοιο λένε οι πολυαγαπημένοι nits εδωπέρα - το ίδιο λέω και γω..

Tango in the night - ενα άξιο, αλλά όχι και το αγαπημένο μου κομμάτι απο το πολύ ωραίο ομόνυμο άλμπουμ των fleetwood mac- μ'αρέσουν πάρα πολύ οι παράξενες πολυφωνίες σε αυτό το κομμάτι - που θυμίζουν λίγο τα πειράματα της kate bush

Hello earth - ε - το κομμάτι απο το οποίο πήρα το νικ μου.. εχω περάσει πολλάκις στιγμές ακούγοντας τούτο και.. κλαίγοντας - όλα αυτά.. πάντως έχουν περάσει χρόνια απο τότε που έκλαψα ακούγοντας μουσική τελευταία φορά.. τεσπα - ίσως να το πάθω για άλλη μια φορά ακούγοντας το final cut των pink floyd απο ακουστικά.. είναι εγγύηση. ίσως το πρόβλημα είναι οτι λίγες στιγμές πλέον αφιερώνω στο να κάτσω έτσι απλώς και χωρίς να κάνω τίποτα, να ακούω μόνο μουσική..

all the love - αυτό το κομμάτι είναι για τον θάνατο και για ανθρώπινες σχέσεις, νομίζω - αν και ποτέ δεν πρόσεχα το νόημα - μόνο μεμονομένες λέξεις, προτάσεις - δεν ξέρω - οι λέξεις οπως τις λέει, και η μουσική σε συγκινούν απο μόνες τους..

clannad - from your heart - αυτό είναι από το lore, ena 90's album τους - παίζει να είναι και το τελευταίο που έβγαλαν, νομίζω - έχει και άλλα 2-3 τέτοια κομμάτια - γενικά πολύ ομορφο και ήρεμο άλμπουμ. ίσως να μ'αρέσει περισσότερο απο όλα που έχω ακούσει - αν εξαιρέσεις βέβαια κάποιο best of. γενικά με μαγέυει αυτή η φωνή που είναι μισο ψυθιριστή.. κάπως έτσι τα λέει και η enya, που btw είναι μικρότερη αδελφή της maire brennan εδώ - αλλά η μουσική της δεν με συγκινεί και πολύ..

yann tiersen vs 3rd eye foundation - αυτό το remix είναι τέλειο και πολύ διαφορετικό.. μ'αρέσει πιο πολυ απο το αυθεντικό. είναι απο ενα άλμπουμ των 3ef

oleg mitiayev είναι ενας ρωσος singer/songwriter - βάρδους τους λέμε στα ρώσικα. έχει αυτό το ειλικρινή, καθαρό τρόπο που λέει τα τραγούδια του - και σε αυτό το τραγούδι έχει απλούς στοίχους - που μιλάνε και για κάποια δικιά του σχέση που δεν πήγε καλά, και για άλλα διάφορα - αλλά στο ρεφραίν επαναλαμβάνει - οτι το καλοκαίρι απο μόνο του είναι μια μικρή ζωή μέσα στην ζωή..

katatonia - day - ενα αρκετά διαφορετικό κομμάτι τους - οχι αντιπροσωπευτικό.. πολύ μελαγχολικό - μου θυμίζει σε ατμόσφαιρα παρα πολύ και το breathing the blue των decoryah
το κομμάτι των naos είναι instrumental, πολύ όμορφο, οπως και εκείνο των endura (απίστευη μελωδία, με μαγεύει τελείως..)

το crucifixio είναι ενα gothic μοιρολόϊ απο ενα άλμπουμ (satura) που το λάτρεψα, - προσπάθησα να βρω μια αντίστοιχη ομορφιά στα άλλα αλμπουμζ τους αλλα μάταια..

zephyrous - eleusis sacraments αυτό το κομμάτι το πρωτοάκουσα απο μια συλλογή του metal invader, και μου άρεσε απο τότε - επειδή είναι ασυνιθιστο, σαν να αναμειγνύεις 80's με black metal ενα πράγμα. έχει κάτι το χορευτικό μέσα, κάτι που σε ξεσηκώνει θετικά - και συνάμα έχει κάτι το μυστήριο, σίγουρα. καλα και το IFO κινείται σε αντίστοιχες φάσεις..

dimmu borgir - καλά, το for all tid το θυμάμαι ακόμα σαν άλμπουμ σε κασσέτα που την είχα φέρει να την βάλουμε σε κασσετόφωνο στην κατάληψη, και βαρέθηκε όλος ο κόσμος (3 άτομα :Ρ), και απο ενα άλλο review στο ιντερνετ, που λέει για το πρώτο κομμάτι οτι είναι, λέει, σαν τον τηλεπαρουσιαστή στην νορβηγική τηλεόραση που παρουσιάζει τον καιρό. μ'αρέσει ομως αρκετά.. έχει και τέλειο εξώφυλλο, και just the right atmosphere.

saw you drown - οκ - το κομμάτι απο τους νέους (clean vocals) κατατόνια που σπάει κόκκαλα - οι ήμο σίγουρα θα το λατρέυουνε αυτό..

sounds like november

stuff from the memory

Just for the sake of little nostalgia.. One of my favorite russian bands, Nautilus Pompilius in some of their old clips - fished them out of youtube.

This one contains a phrase that became sort of a slogan, or just a good short way to describe the irony of the things in the Soviet Union as opposed to the western world - or the opposite - who knows - in the refrain it goes like "Alain Delon doesn't drink cologne, Alain Delon drinks double bourbon, Alain Delon doesn't speak Russian, but French" - the whole song, and for that matter, the whole of the 1989 album "Kniaz Tishini" is very ironic but moving and touching too, it talks a lot about how things were and how people, especially younger generation, felt in the Soviet Union (at least in its last days)

This reminded me of another song by a less traditionally rock band - more of a disco band of those days - Elektronniy Malchik (Electronic Boy) - it describes a fictional story where a guy is unnerved by his fiancee who is too much head over heels about Dieter Bohlen, the then leader of a very successful duo, the Modern Talking, and keeps telling him that "Dieter Bohlen doesn't smoke, Dieter Bohlen doesn't drink, Dieter Bohlen doesn't munch on sandwiches in the morning".. etc.

Anyway, Nautilus Pompilius' song took a more serious and bitter look on the things, the other song was just funny, albeit descriptive too :)

And here's another NP classic song - of another era - I think this must be somewhere in the first half of the 90's. I remember listening to it just before we left Russia. It talks in the first person, to a girl - and tells her that "we are going to live in a small small shack on a bank of a very quiet river - nobody will blame us for leaving " etc.. It's just very smooth, and quite warm and lively at the same time

Stuff I discovered yesterday in Monastiraki:
Au Pairs - Sense and sensuality (1982) - was quite interesting - i read about them later on - of the same scene and approximate style as gang of four, mekons, influenced by talking heads, very ironic and provokative, with female vocals mostly - they catalogue them under post-punk/new-wave - they are also well known about their liberal sexual views

The Wedding Present - Singles (1995-97) - i liked it some.. in fact, i was afraid i wouldn't like this much - but the songs are good and melodic, with more harsh parts as well - but mostly sweet, in shoegazing sort of manner.. it's a nice listen..

Sully - I have much to report (1998) - this was a bit boring, but interesting as well - female dreamy a bit breathy vocals, singing mish-mash, like Liz Frazer from Cocteau Twins, but more monotonous, and the backing music is in shoegazing vein as well, with more outbursts of harshness with guitars and drums - i like those..

learned helplessness

Βήκα τυχαία σε ενα φόρουμ ψάχνοντας για κάτι προγραμματιστικό (find/grep)
κάτι με ψυχολογικές προεκτάσεις..
(http://lists.hellug.gr/pipermail/linux-greek-users/2006-December/065869.html)
"...Όπως αναφέρει κάπου και ο joel Spolsky:

Years later, when I got to college, I learned about an important
theory of psychology called Learned Helplessness, developed by Dr.
Martin E. P. Seligman. This theory, backed up by years of research, is
that a great deal of depression grows out of a feeling of
helplessness: the feeling that you cannot control your environment
[for example can't get this find to just work in a minute and get over
it]. The more you feel that you can control your environment, and that
the things you do are actually working, the happier you are. When you
find yourself frustrated, angry, and upset, it's probably because of
something that happened that you could not control: even something
small. The space bar on your keyboard is not working well. When you
type, some of the words are stuck together. This gets frustrating,
because you are pressing the space bar and nothing is happening. The
key to your front door doesn't work very well. When you try to turn
it, it sticks. Another tiny frustration. [then you must find/grep
these thousand files and it takes 10 minutes to do it right allthough
you have a good idea about what must be done] These things add up;
these are the things that make us unhappy on a day-to-day basis. Even
though they seem too petty to dwell on (I mean, there are people
starving in Africa, for heaven's sake, I can't get upset about
[find/grep]), nonetheless they change our moods... "

Theory of learned helplessness in Wikipedia:
http://en.wikipedia.org/wiki/Learned_helplessness

ούνειρο

θυμήθηκα ένα όνειρο που είδα σήμερα. το θυμήθηκα τώρα μόλις και ξέρω
ότι το είδα σήμερα νύχτα. μπορεί να είναι ένα απόσπασμα από όνειρο -
πάντως είναι μια ολοκληρωμένη σκηνή. είδα ότι είμαι σε ένα τόσο δα
μικρό μαγαζάκι (ίσα που χωρούσε μια καρέκλα και ένα ταμείο εκειπέρα)
και ο τύπος πουλούσε εισιτήρια - ήξερα ότι είχε μόλις ανοίξει - new
kid in town και έτσι. διοργάνωναν συναυλίες. και μπροστά μου ήταν
κάποιος και αγόρασαν εισιτήρια. και όταν ήταν η σειρά μου, ξέχασα που
θέλω να παω. βασικά πιάσαμε συζήτηση με τον τύπο, και προσπαθούσα εκεί
να βρω σε ποια συναυλία να παω - και του λεω για current 93, αλλά μετά
του λεω - αφού θα γίνει την άνοιξη, θα το πάρω τότε το εισιτήριο. και
προσπαθούσα να σκεφθώ κάπου να παω και δεν έβρισκα - σκέφθηκα και τους
chambao και τους puressence. pokito a poko. poko a poko. τέλος πάντων,
μετά μαζεύτηκε και άλλος κόσμος στο μαγαζί (πως χωρούσαν!) και
αρχίσαμε να συζητάμε όλοι για βλακείες και να περνάμε καλά - νομίζω
πως κάποιος ξάπλωσε κιόλας κάτω στο πάτωμα. και όλα αυτά για να
επιλέξω μια συναυλία να πάω. τελικά του είπα πως δεν θα πάρω κάτι, και
έφυγα..

Πλάτων Ριβέλλης, Συναντήσεις της Πέμπτης

πήγα στην πρώτη (νομίζω) από τις συναντήσεις της Πέμπτης του Φωτογραφικού Κύκλου (νομίζω), δηλαδή του Πλάτωνα Ριβέλλη, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. Η συνάντηση αφιερωνόταν στον Φεντερίκο Φελλίνι που και γω τον θαυμάζω πολύ, χωρίς να είχα κάνει προσπάθεια ποτέ να αναρωτηθώ το γιατί.

ο Πλάτων Ριβέλλης ο ίδιος έκανε την ομιλία και την παρουσίαση, ήταν ΤΕΛΕΙΟΣ - ο άνθρωπος είναι απο κάθε άποψης θαυμαστός - και τον κάνω να ακούγεται τώρα σαν φιγουρίνι σε βιτρίνα - αλλά πραγματικά - ο άνθρωπος ακούγεται ψυχούλα.. Είναι και η πρώτη φορά που τον ακούω, οπότε με επιφύλαξη - αλλά πραγματικά -... και τι μας δίδαξε η κοινωνία - να λέμε την πρώτη άποψη πάντα με την επιφύλαξη..; και γαμώτα άτομαι είναι - είπε συνοπτικά τα έργα του Φελλίνι, περιέγραψε την προσωπική του άποψη - πάντοτε συνοπτικά και περιεκτικά, για το κάθε έργο - και αναφέρθηκε σε πολλές στιγμές και σκέψεις του περι του Φελλίνι - δίνοντας προσωπικό χαρακτήρα στην αφιέρωσή του - όπως και θα έπρεπε να είναι.. Είπε και την γνώμη του - που την σέβομαι και την ενστερνίζομαι απόλυτα - να μην πω που με συγκινεί - πως ο καλλιτέχνης που παρουσιάζει την μαυρίλα της ζωής και την δυστυχία, και την ειρωνεία - και το αφήνει εκεί - χωρίς να δώσει μια αισιόδοξη διέξοδο, ενα πιο ελπιδοφόρο τέλος - πράττει κακώς..
Προς το τέλος της παρουσίασης έβαλε αποσπάσματα απο έργα του Φελλίνι, που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα - και που περιέγραφαν εν ολίγοις αυτό που ήθελε να πει για τον Φελλίνι - για τον αυθορμητισμό του, για τον σουρρεαλισμό του που φαινόταν απόλυτα συνειδητοποιημένος προς αυτόν, αλλά παράξενος προς κάποιους άλλους, και για την αισιοδοξία του - για την συγκινητική αισιοδοξία του που γενικά είναι ενα στοιχείο προς θαυμασμό.. (νιώθω κάτι να με τσιγκλάει στην καρδιά μου, κάτι που θέλει να βγει αβιαστα, άφοβα, με σθένος, με ροή..)
θα έλεγα πως και οι δύο, ο Φελλίνι και ο Ριβέλλης είναι προς θαυμασμό :) ακριβώς γιατί συνενώνουν ανθρώπους με ίδια ή παρόμοια τελος πάντων συναισθήματα.. γιατί τους κάνουν να νιώθουν συγκίνηση.

πριν μπω στο μουσείο, είχα κατεβάσει μερικές μπύρες, και παρόλο που πήγα στις εξαιρετικές τουαλέτες του Μπενάκη και έκανα την ανάγκη μου πριν την ομιλία, άρχισα να κατουριέμαι και πάλι με άυξοντα ρυθμό κατά την διάρκειά της - οπότε αναγκάστηκα να φύγω κατά τις 10, ενώ οι προβολές των αποσπασμάτων απο έργα και documentaries του/για τον Φελλίνι συνεχιζόντουσαν. Πριν μπω λοιπον, κοίταξα στην βιτρίνα το χώλ του Μπενάκη - με το μπαρ που ήταν δωρεάν (δεν ξέρω για ποιο απο τα δύο - το ξεκίνημα των συναντήσεων της Πέμπτης του Ριβέλλη, ή την έκθεση "Γενέθλιος τόπος" κάποιων ελλήνων ζωγράφων) - και είδα την παρέα του Ριβέλλη, και τον ίδιο, να κοιτάζει καμια πενινταριά φωτογραφίες που του έδωσε κάποιος που στεκόταν δίπλα του, προφανώς ζητώντας εναν σχολιασμό ή μια άποψη... Ε λοιπόν - η σκηνή ήταν ακριβώς οπως την είχαν περιγράψει ο Βαγγέλης και ο Παναγιώτης της φωτογραφικής ομάδας του ΠΟΦΠΑ - κοίταγε τις φωτογραφίες αφιερώνοντας λιγότερο απο 1 δευτερόλεπτο στην κάθε μια - κοιτάζοντάς τες οπως ενας με πρεσβειοπεία - κοιτάζωντας κατά στηγμές καμμία για λιγο πιο πολύ ωρα.. στεκόμουν έτσι μπροστά στο παράθυρο του Μπενάκη, και τον κοίταγα παγωμένος, με ενα μισοχαμόγελο στο πρόσωπο (γιατί είδα αυτό που είχα στο μυαλό μου απο την εικώνα που μου μετέδωσαν τα παιδιά) και με σχολίασε μια κυρία εκεί της παρέας - και ήξερα μέσα μου οτι σχολιάζει την καθως πρέπει αντίδρασή μου :)) τον σεβασμό προς το φευγαλέο, το ακαταμάχητο, το αυθόρμητο στοιχείο του καλλητέχνη που έβγαζε ο Ριβέλλης κοιτάζοντας τις φωτογραφίες :)) δεν με χάλασε.

τέλος πάντων..
διαβάζοντας την "Εισαγωγή στην καλλητεχνική φωτογραφία" του Ριβέλλη (πολύ πολύ ωραίο - το ίδιο άμεσο με την ομιλία) απλά δεν μπορώ να μην συγκινούμαι - με αυτήν την φάση.. την αμεσότητα.. σε φάση - που κάθε πράγμα που το διαβάζω, να θέλω να το διαβάσω σε κάποιον - και να του πω - "δεν είναι γαμάτο;"...
δεν ξέρω.. σαν να τα κρατάει ολα η καρδιά μου και να μην τα αφήνει απο έξω.. πόσο πολύ θέλω να βγουν..

στον δρόμο του γυρισμού, περπάτησα ως το Μοναστηράκι - κατεβαίνοντας στο μετρό, έκανα ενα απο τα αγαπημένα μου σπορ - περπατούσα κοντά στον τοίχο, σέρνοντας τα δάχτυλά μου πάνω του, ώστε να ακούγονται τα τσακ-τσακ καθως τα νύχια μου περνούσαν πάνω στις εσοχές ανάμεσα στα πλακάκια.. και δύο κοπελλίτσες πίσω μου με πρόλαβαν και κάναν το ίδιο... μισο-κοροιδεύοντας μισο-παίζοντας.. ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ;; :))) ρε πούστη μου, ένιωσα μεγάλη χαρά - ανάμεικτα με ενα ήχος ντροπής - αλλά ας πάει εκει που πρέπει.. και μετά οταν τις πρόλαβα στην αποβάθρα, τις έκανα ενα νόημα τύπου γεια με το χέρι, και μου λέει η μια - σε κέρδισα, σε πρόλαβα :)) και βασικά - δεν είχα κάτι να πω - μόνο να χαμογιελάσω..

είναι ωραία η ζωή...
παρ'ολες τις μαλακίες, παρόλα τα προβλήματα - οπως είπε και ο Ριβέλλης στην παρουσίαση σήμερα - οτι το γνωστό έργο του Φελλίνι, το "Dolce Vita" κανονικά ήταν να ονομαστεί όχι σκέτα "Ωραία ζωή" αλλά "Και όμως η ζωή είναι ωραία"...

γεια χαρά!

soundtrack του post: Michael Mantler - The Hapless Child (με τον
Robert Wyatt στην φωνή) - όχι οτι κατάλαβα τίποτα..
για περισσότερες πληροφορίες περί Συναντήσεων της Πέμπτης 2007-2008
(κάπου μετά την μέση της σελίδας) :
http://www.benaki.gr/exhibitions/gr/index.htm
Η σελίδα του Φωτογραφικού Κύκλου του Ριβέλλη: http://www.photocircle.gr/