.. ωραία ήταν η παράσταση.. ασε που με είχαν πιάσει τα ψυχολογικά μου.. ειδικά όταν βάλαν εκείνο το κομμάτι των smiths..
- ποιό κομμάτι - γιατί είχα αυτή την απορία και ήθελα να σε ρωτήσω
- έλα μωρέ εκείνο το κομμάτι απο το the queen is dead.. εδώ τραγουδάω - o mother, i can feel the soil falling over my head.. - που λες όταν έβαλαν το κομμάτι και κοιτούσαν έτσι περίεργα και με απορία το κοινό, έβαλα τα κλάματα
- τι εννοείς;
- ε, άφησα ενα δάκρυ ρε παιδί μου....
...
- που λες - τελευταία ακούω πολύ Bach. έχω κατεβάσει αρκετό πράγμα, και ακούω και μου αρέσει πολύ.. και στην παράσταση χρησιμοποίησε και εκει ενα κομμάτι του Bach.. που λες - εκει δάκρισα και γω...
- έλα ρε.. σύμπτωση (νόμιζα πως μόνο εγώ αφήνω τον εαυτό μου τόσο ελεύθερο έρμαιο των αδυναμιών μου και των υπαρξιακών μου)
- τελικά όλοι τελευταία έχουμε την τάση να δακρίζουμε...
ίσως να είναι επειδή μεγαλώνουμε. έχουμε φτάσει σε μια ηλικία πλέον που οι χορδές μας γίνανε πιο ευαίσθητες.. σπαράζουν με το παραμικρό.. είναι μόνο να αφήσεις τον εαυτό σου να επικεντρωθεί σε μια σκέψη..
αυτό κάνουμε.. συνεχώς προσπαθούμε να αποφύγουμε μία-δύο συγκεκριμένες σκέψεις, και προσπαθούμε να βαδίσουμε μπρος, με τον αέρα να φυσσά δυνατά και αισιόδοξα στα πανιά μας..
πήγα και είδα αυτό το έργο, στο Ιντεάλ της Πανεπιστημίου (το οποίο απο μόνο του είναι ενα ενδιαφέρον μέρος να πας - γενικά τα παλιά συνεμά έχουν αυτή την αύρα - μέχρι και η τουαλέτα αποτελεί συλλεκτικό κομμάτι, γιατί έχει πλακάκι απο την δεκαετία του εβδομίντα (wild guess), και άρωμα καθαριότητας που μου θύμισε το μπάνιο στο σπίτι της γιαγιάς μου στην ρωσία, την δεκαετία του ογδόντα)
η ίδια η ταινία πήγε να μου αφήσει ανάμεικτες εντυπώσεις, ιδίως στην αρχή που εξελισσόταν στο παρελθόν και περιείχε σκηνές απο την πολύπαθη παλαιστίνη, - εισβολή των ισραηλινών κλπ.. εν τέλει εξελίσσεται, με ενα πολύ όμορφο τρόπο, απο μια ταινία που έμοιαζε με άλλο ενα ιστορικό ντοκουμέντο, σε πολύ προσωπική και ευαίσθητη ταινία-ματιά πάνω στην καθημερινή ζωή στη Ναζάρετ, με τα παράλογά της και τα όμορφά της... αυτή η πολύ προσωπική προσέγγιση και η ευαισθησία είναι εκείνες που σε κερδίζουν στο τέλος..
και το βλέμμα του Ιλία Σουλεϊμάν που φαίνεται σε πολλά διαφημιστικά της ταινίας, και εμφανίζεται πολύ συχνά στην ταινία.. μιλάει για πολλά. είναι σαν να συνοψίζει όλη την αίσθηση της ταινίας - και είναι κάτι που πρέπει να δει κανείς για να καταλάβει - ή να μην καταλάβει - και γω δεν ξέρω αν κατάλαβα - πάντως μου δημιουργεί κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω εύκολα - ασε που μάλλον αυτό δεν εχει νόημα ούτε σκοπό..
... στους τίτλους τέλους, στην σύγχρονη εποχή πλέον, η ταινία κλείνει με το καλύτερο τρόπο, με ενα κομματάκι μουσικό που με άφησε λίγο λαλάκα, και καθόμουν εγώ, και τα δύο παιδιά που πήγαμε μαζί, σαν ζαβλακομένοι, εν μέρει απο την αίσθηση που σου δημιουργεί το τέλος (που κάθεσαι και αναλογίζεσαι κλπ κλπ.. σε τέλος κάθε ταινίας, αμα η ταινία έχει κάτι να πει) και εν μέρει απο το... να το πω με αγγλική λέξη που μου έρχεται - infectuous - ρυθμό και μελωδία του τραγουδιού - που δεν είναι τίποτε άλλο απο το γνωστό σε Όλους Stayin' alive, σε μοντέρνα διασκευή απο το αραβικό ντουέτο Y.A.S.
"YAS IS THE FIRST INTERNATIONAL ELECTRO PROJECT THAT PLACES ARABIC LANGUAGE AT THE CENTER OF POP CULTURE! No exoticism but transgression, sulphur and genius, where Arabic discovers a new ultra-modern youth."
να και ενα ενδιαφέρον άρθρο γι'αυτούς.. ο Mirwais, το ενα μισό του ντουέτου, είναι ενας αναγνωρισμένος dj και παραγωγός που έχει συνεργαστεί μέχρι και με την Madonna, και η Yasmine, το άλλο μισό, - λέει - τραγουδούσε σε ενα πολύ σημαντικό λιβανέζικο trip-hop συγκρότημα, τους Soapkills. (παραδέχομαι ότι είναι πολύ ενδιαφέρον) μέχρι και στην Ελλάδα έχει ζήσει, λέει, αν δεν κάνω λάθος.
το παραπάνω άρθρο περιέχει στην πρώτη παράγραφο λινκ προς ενα άλλο βίντεο των Y.A.S., το Get it right, το οποίο με εξέπληξε, γιατί είναι τόσο καλά γυρισμένο που μοιάζε σαν μια ταινία μικρού μίκους - ενα εξαιρετικό collage απο εικόνες μιας ζωντανής πόλης (και όχι μόνο), το οποίο λειτουργεί πιο πολύ υποσυνείδητα.. όλες οι εικόνες ενώνονται σε ενα ενιαίο σύνολο, αλλά όχι μέσω κάποιας ιστορίας, ή χρονικής συνέχειας, αλλά μέσω της αίσθησης που σου δημιουργούν.. μου δημιουργούν..
ξεκίνησα απο μια ταινία και κατέληξα σε μια άλλη :)
ενα κομμάτι απο το cd για το οποίο μίλησα λίγο χθες - του Κυριάκου Σφέτσου / Κικής Δημουλά, με ερμηνεία ποιημάτων απο την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. κλικ στην εικόνα.
έκανα και την πρώτη μου μεγαλούτσικη βόλτα στην φθηνοπορινή αθήνα.. στην πολυκοσμία της ηφαίστου, την βαβούρα των καφετεριών του θησείου, στην τεχνόπολη με τα νέα δρόμενα (athens digital week που μου μπέρδεψε το μυαλό και δεν μου έκανε καλή εντύπωση - πάντα προσωπικά, αισθητικά), στην πολυμορφία του γκαζιού (ωραία η υπόλοιπη πλατείτσα που επιτέλους την ανοίξανε).. στην πειραιώς και την ομόνοια που ήταν περίπου όπως την θυμόμουν, στην πλατεία κλαυθμώνος με μια ξαφνική θεατρική (και μουσική) παράσταση που κατα τα φαινόμενα καυτηρίαζε τα κρίσιμα καθημερινά κοινωνικά θέματα (έσφιζε απο λογοδιάρροια όμως και απο πολύ νωρίς με ξένισε, παρ'όλο που το κοινό φαινόταν να το διασκεδάζει)
έτσι τώρα που κάθομαι ξανά σπίτι, νιώθω έτοιμος (μάλλον) να πω λιγα λόγια, συνοδευόμενα απο φωτογραφίες (και το ανάποδο), για τους προηγούμενους τρεις μήνες.
κατ'αρχάς, πρέπει να παρουσιάσω τον γατούλη του φυλακίου, τον Τίγρη, που είναι ακόμα μικρός και τον έχουν κατατρομάξει οι απότομοι φαντάροι. επειδή είναι μικρός, είναι και χαζούλης - έτσι όταν του δίνεις να φάει, ορμάει σαν να είχε να φάει 5 μέρες, και δεν προσέχει τίποτα απολύτως άλλο. αυτός και η Χιωνάτη μας κάνουν παρέα στις σκοπιές, ειδικά την νύχτα που η ώρα περνά δύσκολα, και παλεύεις να μην κοιμηθείς.
και επειδή κάπου εδώ βαρέθηκα τις περιγραφές, χωρίζω τις επόμενες φωτογραφίες σε τοπία, και λοιπές λαλκίτσες, εκ των οποίων... ουφ.. και ας βαριέμαι να ξεδιαλέγω...
πάμε στην συνέχεια λοιπόν... στις φωτογραφίες τις οριζόντιες...
AYTA.... φτάνουν.
..ασχετο.. ωραίος ο Ορφέας Περίδης.. πήρα το CD του (Αχ ψυχή μου φαντασμένη) επειδή ξαφνικά ήθελα να πάρω κάτι ελληνικό, και επειδή η πρώτη μου δασκάλα φωνητικών μου τον είχε προτείνει, γιατί φανταζόταν πως θα μου άρεσε. τότε δεν μου έκανε εντύπωση. τελικά, μετά απο.. 5? χρόνια μου άρεσε. ποικιλόμορφο, φρέσκο, ανάλαφρο, ονειρικό.
φεύγω.. φεύγω.. κάθε μέρα φεύγω. μετρω, μετρώ όλο πιο μακριά. φεύγω, φευγω, τόσα χρόνια φεύγω στην καρδιά μου όλο πιο κοντά..
....
το άλμπουμ που με συγκλόνισε όμως απο τους πρώτους κιόλας ήχους, απο τα πρώτα λεπτά του πρώτου τραγουδιού είναι αυτός εδώ...
θυμίζει λίγο το "Στο δρόμο", ήτοι το soundtrack του "Παραγγελιά", στο οποίο οι απαγγελίες και τα ποιήματα άνηκαν στην Κατερίνα Γώγου. όπως και το "Something There" του Michael Mantler. δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αυτό το τελευταίο. ίσως επειδή χρησιμοποιείται συχνά η τρομβόνη. πάντως εδώ και πάλι έχουμε μουσική και απαγγελίες ποιημάτων - μόνο που η φωνή είναι πολύ πιο γλυκιά - δεν σε συγκλονίζει με την οργή και την παρακμή που υπήρχε στο "Παραγγελιά", αλλά με μια γλυκιά μελαγχολία - αν και στην μουσική συνεχίζει να κρύβεται και να ξεπροβάλλει ενα θρηνών μοτίβο. πολύ ωραίος δίσκος........
μόλις μπήκα στο σπίτι και γράφω αυτές τις γραμμές, πάνω στην έμπνευση της στιγμής, που μου φαίνεται πως την ζω για πρώτη φορά. γυρνάω σε ενα σπίτι που μου φαίνεται γνώριμο, και όμως άγνωστο - σαν κάτι που έχω δει σε ενα όνειρο.. μπαίνω στην κουζίνα - και μου φαίνεται πως την θυμόμουν μεγαλύτερη, στο δωμάτιό μου που και αυτό σαν να έρχεται απο μια ανάμνηση παλιά.. και κατ'αντιστοιχία, και σε αντιπαράθεση με τα παραπάνω - οι τρεις μήνες που πέρασα στο στρατό απο την προηγούμενη άδεια ήταν σαν ενα κακό όνειρο.. όχι εφιάλτης - απλά ενα όνειρο κάπως δυσάρεστο που δεν θα ήθελα να το ξαναδώ (μα θα το ξαναδώ.. :))
στην κουζίνα.. που βάζουμε τα πιάτα - ψάχνω τα ντουλάπια.. έφαγα, έπλυνα το πιάτο μου - έψαχνα το σφουγγάρι, το σαπούνι, ... όλα ήταν αλλιώς απ'ότι τα θυμόμουν μηχανικά.. άνοιξα τον υπολογιστή, αντέκρισα το wallpaper μου και κάτι σκόρπια εικονίδια που δεν ξέρω καθόλου τι είναι, έβαλα μουσική, κατέβασα την καρέκλα, ανέβασα την οθόνη.. είναι τόσο αναπαυτικά εδώ..
είναι σαν να ξύπνησα μόλις πριν απο λίγο, και την επόμενη είναι κυριακή.. και είχα δει ενα όνειρο.. που να πάρει. δεν το θυμάμαι πια. δεν ήταν και ότι καλύτερο. για να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα..
