η παράσταση των επτά

it's so easy to love, it's so easy to hate

it takes strength to be gentle and kind

over.. over.. o- o- over

.. ωραία ήταν η παράσταση.. ασε που με είχαν πιάσει τα ψυχολογικά μου.. ειδικά όταν βάλαν εκείνο το κομμάτι των smiths..

- ποιό κομμάτι - γιατί είχα αυτή την απορία και ήθελα να σε ρωτήσω

- έλα μωρέ εκείνο το κομμάτι απο το the queen is dead.. εδώ τραγουδάω - o mother, i can feel the soil falling over my head.. - που λες όταν έβαλαν το κομμάτι και κοιτούσαν έτσι περίεργα και με απορία το κοινό, έβαλα τα κλάματα

- τι εννοείς;

- ε, άφησα ενα δάκρυ ρε παιδί μου....

...

- που λες - τελευταία ακούω πολύ Bach. έχω κατεβάσει αρκετό πράγμα, και ακούω και μου αρέσει πολύ.. και στην παράσταση χρησιμοποίησε και εκει ενα κομμάτι του Bach.. που λες - εκει δάκρισα και γω...

- έλα ρε.. σύμπτωση (νόμιζα πως μόνο εγώ αφήνω τον εαυτό μου τόσο ελεύθερο έρμαιο των αδυναμιών μου και των υπαρξιακών μου)

- τελικά όλοι τελευταία έχουμε την τάση να δακρίζουμε...

ίσως να είναι επειδή μεγαλώνουμε. έχουμε φτάσει σε μια ηλικία πλέον που οι χορδές μας γίνανε πιο ευαίσθητες.. σπαράζουν με το παραμικρό.. είναι μόνο να αφήσεις τον εαυτό σου να επικεντρωθεί σε μια σκέψη..

αυτό κάνουμε.. συνεχώς προσπαθούμε να αποφύγουμε μία-δύο συγκεκριμένες σκέψεις, και προσπαθούμε να βαδίσουμε μπρος, με τον αέρα να φυσσά δυνατά και αισιόδοξα στα πανιά μας..

είναι επειδή μεγαλώνουμε;

είναι επειδή μας άφησε το χθες;

and still it all sounds (and looks) so amusing...