φωτογραφικό υλικό και κάτι άλλο

έκανα και την πρώτη μου μεγαλούτσικη βόλτα στην φθηνοπορινή αθήνα.. στην πολυκοσμία της ηφαίστου, την βαβούρα των καφετεριών του θησείου, στην τεχνόπολη με τα νέα δρόμενα (athens digital week που μου μπέρδεψε το μυαλό και δεν μου έκανε καλή εντύπωση - πάντα προσωπικά, αισθητικά), στην πολυμορφία του γκαζιού (ωραία η υπόλοιπη πλατείτσα που επιτέλους την ανοίξανε).. στην πειραιώς και την ομόνοια που ήταν περίπου όπως την θυμόμουν, στην πλατεία κλαυθμώνος με μια ξαφνική θεατρική (και μουσική) παράσταση που κατα τα φαινόμενα καυτηρίαζε τα κρίσιμα καθημερινά κοινωνικά θέματα (έσφιζε απο λογοδιάρροια όμως και απο πολύ νωρίς με ξένισε, παρ'όλο που το κοινό φαινόταν να το διασκεδάζει)

έτσι τώρα που κάθομαι ξανά σπίτι, νιώθω έτοιμος (μάλλον) να πω λιγα λόγια, συνοδευόμενα απο φωτογραφίες (και το ανάποδο), για τους προηγούμενους τρεις μήνες.

κατ'αρχάς, πρέπει να παρουσιάσω τον γατούλη του φυλακίου, τον Τίγρη, που είναι ακόμα μικρός και τον έχουν κατατρομάξει οι απότομοι φαντάροι. επειδή είναι μικρός, είναι και χαζούλης - έτσι όταν του δίνεις να φάει, ορμάει σαν να είχε να φάει 5 μέρες, και δεν προσέχει τίποτα απολύτως άλλο. αυτός και η Χιωνάτη μας κάνουν παρέα στις σκοπιές, ειδικά την νύχτα που η ώρα περνά δύσκολα, και παλεύεις να μην κοιμηθείς.

και επειδή κάπου εδώ βαρέθηκα τις περιγραφές, χωρίζω τις επόμενες φωτογραφίες σε τοπία, και λοιπές λαλκίτσες, εκ των οποίων... ουφ.. και ας βαριέμαι να ξεδιαλέγω...

πάμε στην συνέχεια λοιπόν... στις φωτογραφίες τις οριζόντιες...

AYTA.... φτάνουν.

..ασχετο.. ωραίος ο Ορφέας Περίδης.. πήρα το CD του (Αχ ψυχή μου φαντασμένη) επειδή ξαφνικά ήθελα να πάρω κάτι ελληνικό, και επειδή η πρώτη μου δασκάλα φωνητικών μου τον είχε προτείνει, γιατί φανταζόταν πως θα μου άρεσε. τότε δεν μου έκανε εντύπωση. τελικά, μετά απο.. 5? χρόνια μου άρεσε. ποικιλόμορφο, φρέσκο, ανάλαφρο, ονειρικό.

φεύγω.. φεύγω.. κάθε μέρα φεύγω.
μετρω, μετρώ όλο πιο μακριά.
φεύγω, φευγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά..

....

το άλμπουμ που με συγκλόνισε όμως απο τους πρώτους κιόλας ήχους, απο τα πρώτα λεπτά του πρώτου τραγουδιού είναι αυτός εδώ...

θυμίζει λίγο το "Στο δρόμο", ήτοι το soundtrack του "Παραγγελιά", στο οποίο οι απαγγελίες και τα ποιήματα άνηκαν στην Κατερίνα Γώγου. όπως και το "Something There" του Michael Mantler. δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αυτό το τελευταίο. ίσως επειδή χρησιμοποιείται συχνά η τρομβόνη. πάντως εδώ και πάλι έχουμε μουσική και απαγγελίες ποιημάτων - μόνο που η φωνή είναι πολύ πιο γλυκιά - δεν σε συγκλονίζει με την οργή και την παρακμή που υπήρχε στο "Παραγγελιά", αλλά με μια γλυκιά μελαγχολία - αν και στην μουσική συνεχίζει να κρύβεται και να ξεπροβάλλει ενα θρηνών μοτίβο. πολύ ωραίος δίσκος........