βράδυ. αγαπημένο ημερολόγιο...

το πρόγραμμα έχει ως εξης...

βόλτες. διάβασμα. αγχος. χρόνος.

(εσπέρια ήρις γκρέκα)

ξανανακάλυψη του κόσμου, και του πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις, και του ότι μακάρι να υπήρχε χρόνος για όλα αυτά, και επίσης να υπήρχε χρόνος για μπόλικο χάσιμο χρόνου - γιατί, παιδιά, εγώ - το έχω ανάγκη.. δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ.. να κάθεστε κάπου και να λέτε.. τώρα χάνω τον χρόνο μου.. αλλά να μην θέλετε να κάνετε κάτι άλλο - απλά να κάθεστε εκεί την συγκεκριμένη στιγμή και να μην νιώθετε και να μην σκέφτεστε τον χρόνο που περνάει..

τελευταία μ'αρέσει πολύ να ακούω τον Billy Bragg (αφού ξανα-πέρασα μια εποχή πόρωσης με μελωδικό death metal), που ξεκίνησε απο το άλμπουμ Don't try it at home (1991) που το είχα απο παλιά και το ξαναάκουσα στις τελευταίες εβδομάδες που ήμουν στρατό (μια μέρα που καθάριζα τον οπλοβαστό, μου κράτησε καλή παρέα)

         

το πρώτο βίντεο είναι η ακουστική εκτέλεση του Boy Done Good (1997) που το έγραψε για τον Billy Bragg ο αύμνιστος Johnny Marr of Smiths' fame. και το τρίτο είναι μια επιτυχία της Kirsty MacColl που την έγραψε ο Billy Bragg (1985)....

I was 21 years when I wrote this song
I'm 22 now but I won't be for long
People ask me when will I grow up to understand 
Why the girls I knew at school are already pushing prams

I loved you then as I love you still
Though I put you on a pedestal you put me on the pill 
I don't feel bad about letting you go
I just feel sad about letting you know

I don't want to change the world
I'm not looking for a new England
Are you looking for another girl?

καληνύχτα

biding my time

somewhere between wakefulness and sleepfulness came this moment
when I decided to write something here in english
to have some fun with my brainwaves
and kill the time away.. creatively



mourning the hours that pass :)
in these morning hours of day
i'm laughing out loud ridiculing myself


all began since day one
when i took that ship that carried me away
as it always happens with the particular Shshship
i only had a shshsheep's sleep
or a hare's sleep, for that matter,
as they say here in the Outlands
(not always punctual with those punctuation marks)


so i haven't slept much, hence i'm writing in riddles
and being weird, while time passes
and i'm supposed to get into that camp of mine
before tomorrow morning
and i've made my mind about getting there on foot
before the darkness falls


...like a child...
who wishes.. and cries..
and maybe screams because he whines.


and here what i wanted to write about
it has been 20 days since i've been here last
and i have forgotten where or who i was
or wasn't?

and some things changed
and some things remained the same
but are now different
somehow

and each time i return here
it's like dreaming that unpleasant dream again
with clenched teeth
and politeness

it's like living in unreality
each time i return here
but now it's supposed to happen
for the last time

and the unreality is intensified by my sense of sleepiness
and my wish i can't relate
and that Philip K. Dick novel I am reading again
and rereading again

sentence after sentence, because i find out each time
that i slipped into sleep
and that the previous sentence i read
is nowhere in my mind now

but at least i get the general idea
the gist of things
and that's good..

and the novel is about people who live in unreality
or in a dream
and it's like that in many of his novels
it's this, and their sometimes weirdness, and sometimes vividness,
that I like

which reminds me of a band called KorovaKill (once just Korova),
and their song "Our reality dissolves" in particular
which is weird too, but in a slightly different sense
(Dick is sensibly weird, or at least in the way he writes
you can trace the roots and the reasons of his weirdness)

(and there are others (more recent) who are also called Korova, and i happen to like their songs too, maybe because they are also weird - Adam's disease & All the lights)
...

And I so don't want to leave here
The world of mine
For the world of theirs
That I look at through my particular eyes
In my own way
The world of cigarettes that I think that i'll smoke
Biding my time...
(without you by my side)
(and who are you, anyway?)
(with you.. without you.. with or without you..)

I know what you might say.
It won't be long, I know.
It's ok :)

τουλάχιστον ορθογραφικά νομίζω πως τα πάω λίγο καλύτερα, όταν γράφω στα εγγλέζικα..
ta ksanamataleme.

the long way home

σκεφτόμουν πολλά γι'αυτό το ποστ, μιας και είχα πολύ πολύ χρόνο στην διάθεσή μου - λόγω της σημερινής απεργίας περπάτησα όλο το δρόμο απο το θυσείο μέχρι το σπίτι μου με τα πόδια. τελικά όμως ήταν ενας ενθουσιασμός στιγμής, καθώς πλέον βαριέμαι να γράψω πολλά πολλά.

και με λίγα όμως, αν αναλογιστεί κανείς και το πλούτος του οπτικού υλικού που έχω να προσφέρω, μπορούμε να κάνουμε κάτι. ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με την εισαγωγή-βόμβα, την θαυμάσια έκφραση που την σκέφθηκα ολομόναχος περπατόντας, και για να μην την ξεχάσω, την σημείωσα κιόλας πάνω σε ενα κομμάτι χαρτί που είχα μαζί μου.

ας ξεκινήσουμε λοιπόν το φωτο-βολτο-δημιουργικό μας ρεπορτάζ. (αν αναρωτιέται κανείς ποια ήταν η βόμβα, - είναι το παραπάνω επίθετο, για το οποίο είμαι πολύ περίφανος)

ξεκίνησε το ενδιαφέρον μέρος της βραδιάς με την επίσκεψή μου στην τρίτη διοργάνωση του Pecha Kucha των Αθηνών.. ενα απο τα ενδιαφέροντα "events" της πόλης, όπου καλούνται διάφοροι καλλητέχνες (και μη;) να παρουσιάσουν το έργο τους μέσα σε λίγα λεπτά. οι λίγες παρουσιάσεις που είδα είχαν να κάνουν με ανθρώπους που ασχολείτω με ηθοποιία, αστικό σχεδιασμό, design και μόδα.. κάποιες παρουσιάσεις είχαν ενδιαφέρον, κάποιες μου φάνηκαν ψιλοβαρετές - πάντως οι πιο πολλές δεν είχαν κάτι το εντελώς πρωτότυπο ώστε να μου τραβήξει την προσοχή - είχαν την μορφή μιας παρουσίασης όπως την ξέρουμε - ενα slideshow και κάποιος απο κάτω να λέει την ιστορία της ζωής του (κάποιες φορές κυριολεκτικά, με καλό αποτέλεσμα όμως)

            

είχε όμως τόση μα τόση πύχτρα.. είχε τόσο πολύ κόσμο σε τόσο μικρό χώρο (είχε δύο ορόφους που και οι δύο ήταν σε μορφή του "π", οπου στο κάτω όροφο εκτός του "π" είχε και μια σκηνή (στο κέντρο του π) που ήταν και αυτή γεμάτη. στον κάτω όροφο, στο πάνω μέρος του "π" είχε μπαρ. όμως απλά δεν περνούσες απο κει μπροστά. ασε που κάποιοι κάποιοι άρχιζαν και σπρωχνώντουσαν για να περάσουν.. όλοι στινόντουσαν σε διαδρόμους για να βλέπουν καλύτερα (τι καλύτερα, δηλαδή - για να βλέπουν έστω κάτι) - με αποτέλεσμα να μην μπορείς να περάσεις εύκολα.. αν είχε λιγότερο κόσμο θα ήταν πολύ πιο ωραία... γιατί σαν χώρος μια χαρά μου φάνηκε - αλλά όχι για τόσους ανθρώπους.

          

επειδή δεν την πάλευα με τόσο πολύ κόσμο, την έκανα σιγά σιγά, και κατευθύνθηκα προς το σπίτι και πάλι, με χαλαρούς ριθμούς. στο θυσείο είχαν meeting point οι ποδηλάτες, τους οποίους τους είδα πιο μετά να κάνουν όλοι ποδηλατική πορεία.. στον κεραμεικό αρχαιολογικό χώρο μίλαγα λίγο με τον σκύλο που ζει απο μέσα - με κοίταγε, με ακολουθούσε πίσω απο τα κάγκελα, με κοίταγε ξανά - μετά πήγα να βγάλω την κάμερα να τον βγάλω φωτογραφία, μα άρχισε να γαυγίζει βαριεστημένα.. καλά, καλά, παλικάρι μου..

προστιχιές εδώ σε ενα μαγαζί με υλικά βιτρινών στο ψυρρί μέρος της ερμού. ο,τι να'ναι :)  με τις εξαίσιες κινεζούλες όμως σε ενα άλλο μαγαζάκι (με ρούχα) στον ίδιο περίφημο δρόμο.

               

η πασίγνωστη ηφαίστου και η συνέχειά της που πηγαίνει προς την μητρόπολη...

            

οι φωτεινές βιτρίνες και τείχοι που έχουν και δεν έχουν να πουν κάτι

            

(το "μην πάμε απόψε πουθενά" αν θέλετε να το αναλύσουμε είναι πολύ γλυκιά πρόταση. γιατί περικλείει μέσα της μια άνεση, και μια συνομηλία, μια πρόταση, έστω και ως αντι-πρόταση - περικλείει τουλάχιστον την ένωση και την συμφωνία δύο ανθρώπων.. ασε που μπορεί πλέον στις μέρες μας (στις μέρες πριν την περιβόητη κρίση) το "να μην πάμε πουθενά" και να κάτσουμε σπίτι να είναι πολύ πιο ρομαντικό απο το "να πάμε" τελικά... έτσι σκέφτομαι...)

στο σύνταγμα είπα νοητικά "καλά κουράγια" στους τσολιάδες που πήγαιναν για την αλλαγή, και συνέχιζα να βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου (εκεί το ευχαριστήθηκα το κλικ της κάμερας, μιας και δεν σκεφτόμουν πως θα μου κόστιζε κάτι..)

           

στην περιβόητη μεσογείων - εκεί που ξεκινάει σαν διακλάδωση απο την βασ. σοφίας, βρήκα το εξής αλαμπουρνέζικο και όμως ωραίο θέαμα.

        

     

         

     

η τελευταία διαφύμηση είναι πολύ black metal - θα μπορούσε να ήταν ο varg vikernes απο παλιά, να διαφυμίζει τα προϊόντα κορρέ..  τα επόμενα είναι για το φλέγων θέμα - την οικονομική κρίση.. δεν ξέρω αν κολλάνε, δεν ξέρω πως κολλάνε.. συνδέστε τα.. αυτοσχεδιάστε...

           

και έτσι για κατάληξη, κάτι σχετικό με αυτό που διανύω και, δώξα το θεό, τελειώνω... παλιότερα μάλλον δεν θα το καταλάβαινα :) αν και δεν συμφωνώ απόλυτα με το νόημα που δίνει στην εργασία. για κάποιους μπορεί να ισχύει, βέβαια... τέλος πάντων, αντε γειά σας, και θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή μετά απο δέκα- δεκαπέντε μερούλες που θα απολυθώ...