the long way home

σκεφτόμουν πολλά γι'αυτό το ποστ, μιας και είχα πολύ πολύ χρόνο στην διάθεσή μου - λόγω της σημερινής απεργίας περπάτησα όλο το δρόμο απο το θυσείο μέχρι το σπίτι μου με τα πόδια. τελικά όμως ήταν ενας ενθουσιασμός στιγμής, καθώς πλέον βαριέμαι να γράψω πολλά πολλά.

και με λίγα όμως, αν αναλογιστεί κανείς και το πλούτος του οπτικού υλικού που έχω να προσφέρω, μπορούμε να κάνουμε κάτι. ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με την εισαγωγή-βόμβα, την θαυμάσια έκφραση που την σκέφθηκα ολομόναχος περπατόντας, και για να μην την ξεχάσω, την σημείωσα κιόλας πάνω σε ενα κομμάτι χαρτί που είχα μαζί μου.

ας ξεκινήσουμε λοιπόν το φωτο-βολτο-δημιουργικό μας ρεπορτάζ. (αν αναρωτιέται κανείς ποια ήταν η βόμβα, - είναι το παραπάνω επίθετο, για το οποίο είμαι πολύ περίφανος)

ξεκίνησε το ενδιαφέρον μέρος της βραδιάς με την επίσκεψή μου στην τρίτη διοργάνωση του Pecha Kucha των Αθηνών.. ενα απο τα ενδιαφέροντα "events" της πόλης, όπου καλούνται διάφοροι καλλητέχνες (και μη;) να παρουσιάσουν το έργο τους μέσα σε λίγα λεπτά. οι λίγες παρουσιάσεις που είδα είχαν να κάνουν με ανθρώπους που ασχολείτω με ηθοποιία, αστικό σχεδιασμό, design και μόδα.. κάποιες παρουσιάσεις είχαν ενδιαφέρον, κάποιες μου φάνηκαν ψιλοβαρετές - πάντως οι πιο πολλές δεν είχαν κάτι το εντελώς πρωτότυπο ώστε να μου τραβήξει την προσοχή - είχαν την μορφή μιας παρουσίασης όπως την ξέρουμε - ενα slideshow και κάποιος απο κάτω να λέει την ιστορία της ζωής του (κάποιες φορές κυριολεκτικά, με καλό αποτέλεσμα όμως)

            

είχε όμως τόση μα τόση πύχτρα.. είχε τόσο πολύ κόσμο σε τόσο μικρό χώρο (είχε δύο ορόφους που και οι δύο ήταν σε μορφή του "π", οπου στο κάτω όροφο εκτός του "π" είχε και μια σκηνή (στο κέντρο του π) που ήταν και αυτή γεμάτη. στον κάτω όροφο, στο πάνω μέρος του "π" είχε μπαρ. όμως απλά δεν περνούσες απο κει μπροστά. ασε που κάποιοι κάποιοι άρχιζαν και σπρωχνώντουσαν για να περάσουν.. όλοι στινόντουσαν σε διαδρόμους για να βλέπουν καλύτερα (τι καλύτερα, δηλαδή - για να βλέπουν έστω κάτι) - με αποτέλεσμα να μην μπορείς να περάσεις εύκολα.. αν είχε λιγότερο κόσμο θα ήταν πολύ πιο ωραία... γιατί σαν χώρος μια χαρά μου φάνηκε - αλλά όχι για τόσους ανθρώπους.

          

επειδή δεν την πάλευα με τόσο πολύ κόσμο, την έκανα σιγά σιγά, και κατευθύνθηκα προς το σπίτι και πάλι, με χαλαρούς ριθμούς. στο θυσείο είχαν meeting point οι ποδηλάτες, τους οποίους τους είδα πιο μετά να κάνουν όλοι ποδηλατική πορεία.. στον κεραμεικό αρχαιολογικό χώρο μίλαγα λίγο με τον σκύλο που ζει απο μέσα - με κοίταγε, με ακολουθούσε πίσω απο τα κάγκελα, με κοίταγε ξανά - μετά πήγα να βγάλω την κάμερα να τον βγάλω φωτογραφία, μα άρχισε να γαυγίζει βαριεστημένα.. καλά, καλά, παλικάρι μου..

προστιχιές εδώ σε ενα μαγαζί με υλικά βιτρινών στο ψυρρί μέρος της ερμού. ο,τι να'ναι :)  με τις εξαίσιες κινεζούλες όμως σε ενα άλλο μαγαζάκι (με ρούχα) στον ίδιο περίφημο δρόμο.

               

η πασίγνωστη ηφαίστου και η συνέχειά της που πηγαίνει προς την μητρόπολη...

            

οι φωτεινές βιτρίνες και τείχοι που έχουν και δεν έχουν να πουν κάτι

            

(το "μην πάμε απόψε πουθενά" αν θέλετε να το αναλύσουμε είναι πολύ γλυκιά πρόταση. γιατί περικλείει μέσα της μια άνεση, και μια συνομηλία, μια πρόταση, έστω και ως αντι-πρόταση - περικλείει τουλάχιστον την ένωση και την συμφωνία δύο ανθρώπων.. ασε που μπορεί πλέον στις μέρες μας (στις μέρες πριν την περιβόητη κρίση) το "να μην πάμε πουθενά" και να κάτσουμε σπίτι να είναι πολύ πιο ρομαντικό απο το "να πάμε" τελικά... έτσι σκέφτομαι...)

στο σύνταγμα είπα νοητικά "καλά κουράγια" στους τσολιάδες που πήγαιναν για την αλλαγή, και συνέχιζα να βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου (εκεί το ευχαριστήθηκα το κλικ της κάμερας, μιας και δεν σκεφτόμουν πως θα μου κόστιζε κάτι..)

           

στην περιβόητη μεσογείων - εκεί που ξεκινάει σαν διακλάδωση απο την βασ. σοφίας, βρήκα το εξής αλαμπουρνέζικο και όμως ωραίο θέαμα.

        

     

         

     

η τελευταία διαφύμηση είναι πολύ black metal - θα μπορούσε να ήταν ο varg vikernes απο παλιά, να διαφυμίζει τα προϊόντα κορρέ..  τα επόμενα είναι για το φλέγων θέμα - την οικονομική κρίση.. δεν ξέρω αν κολλάνε, δεν ξέρω πως κολλάνε.. συνδέστε τα.. αυτοσχεδιάστε...

           

και έτσι για κατάληξη, κάτι σχετικό με αυτό που διανύω και, δώξα το θεό, τελειώνω... παλιότερα μάλλον δεν θα το καταλάβαινα :) αν και δεν συμφωνώ απόλυτα με το νόημα που δίνει στην εργασία. για κάποιους μπορεί να ισχύει, βέβαια... τέλος πάντων, αντε γειά σας, και θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή μετά απο δέκα- δεκαπέντε μερούλες που θα απολυθώ...