and nothing is something? ..sensei?
προσπαθώ να σκεφθώ κάποια πράγματα με τα οποία ας πούμε έφυγε η μέρα, θυμάμαι ότι περπατούσα, έκανα συναλλαγές, εμφανισιακές επεμβάσεις, σκηνές όπως εισητήρια μπζτ στο μηχάνημα ακύρωσης, ο ήχος των κερμάτων, όπως και η αφή τους στην τσέπη μου, η τάση να τα χαλάσω, που πλέον δεν με ικανοποιεί, γιατί ξέρω πως αυτά που θα πάρω επι της ουσίας δεν μου χρειάζονται, και αυτά που χρειάζομαι βαριέμαι να πηγαίνω να τα ψωνίζω (να τα διαλέγω κυρίως) μόνος μου.
θυμάμαι που μπήκα στον ε για το βιβλίο (εεεε!!) και ψιλοκοίταγα τα ράφια στην αγγλόφωνη λογοτεχνία, science fiction & contemporary fiction, και άκουγα τον ήχο που κάνουν τα πόδια καθώς περπατάς στο ξύλινο πάτωμα καλυμμένο με το γκρι πλαστικό του - όλα τα βιβλιοπωλεία έχουν μια μαγία ρε παιδί μου, αξίζει να πας και να μην θέλεις να πάρεις κάτι - κυρίως τα μεγάλα (δυστυχώς ίσως?) που γενικά δεν ασχολείται κανένας μαζί σου και μπορείς να κάθεσαι πολύ ώρα - είδα κάποια ενδιαφέροντα, όπως ενα της Margaret Atwood, ψιλοκλασσική επιστ. φαντασία αλλά απ'αυτά τα ουτοπικιστικά - που πλέον θεωρούνται πιο πολύ κλασσική λογοτεχνία παρά επιστ. φαντασία - γενικά αυτή η Penguin εβγαλε αυτή την σειρά την Decades που ξερωγώ έχουν πολύ προοδευτικά βιβλία - όπως εκείνο που είχα πάρει και θα έχω να το λέω για καιρό - δεν άντεξα να το διαβάσω, partly γιατί βαρέθηκα και πάρτλυ γιατί δεν πολυάντεχα - ενα της Angela Carter... surrealist fiction και έτσι.
αλλά και εκεί τέλος πάντων συνειδητοποίησα πως έχω τόσα πολλά βιβλία σπίτι μου να διαβάσω που είναι βλακεία να πάρω άλλο - τώρα επιτέλους τελείωσα με τον γολγοθά του Good Omens του Pratchett/Gaiman - και ξεκίνησα το Neuromancer του William Gibson, ενα βιβλίο που το είχα διαβάσει στα ελληνικά (απο τα πράγματα που χρωστάω στον Γιώργο - τους Γκίμπσον και Φίλιπ Ντικ - στον Μπάρροουζ δεν κατάφερε να με μυήσει - και τον Πράτσετ αλλά εντάξει δεν τον θαυμάζω και τρελά τρελά - αν και έχω διαβάσει μπόλικα) - τεσπα... το Neuromancer είναι, λένε, απο τα βιβλία που ξεκίνησαν, ή ώθησαν, το είδος της cyberpunk επιστ. φαντασίας (80's), και έδωσαν έμπνευση σε μεταγενέστερες ταινίες όπως το Matrix - σαν αισθητική το "πανκ" στην επιστ. φαντασία θεωρώ πως υπήρχε απο πιο παλιά, π.χ. στα μυθιστορήματα του Philip K. Dick φαίνεται πολύ - θέλει ώρα να εξηγήσω γιατί το αισθάνομαι έτσι, και μάλλον δεν είναι και ανάγκη........
...
και κατα βάθος απλώς γράφω κάτι για να γεμίσει η ώρα - σκέφτομαι να παω να δω καμια ταινία στο ντι-βι-ντι - αλλα κάπως δεν μου έρχεται να ξεκολλήσω απο τον υπολογιστή, έβαλα και παίζει κάτι στα ακουστικά (μάθημα ανάγνωσης σήμερα) - και μάλλον θα το κάνω αυτό με την ταινία.
αλλά δεν ξέρω αν θέλω να δω μια που απλά να με διασκεδάσει, ή απο εκείνες που θα με κάνει να κλάψω - έχουμε την ευχέρεια της επιλογής - απλώς τελευταία όσες ταινίες δοκίμασα να δω τις έκλεινα ή τις άλλαζα μετα απο 5-10 πρώτα λεπτά. τεσπά, θα δω - το πολύ πολύ να κοιμηθώ.
και είναι τρίτη φορά που προσπαθώ να κατεβάσω μια συλλογή με κάτι σοβιετικά τραγούδια...
και απλώς σκέφτομαι γιατί τα γράφω αυτά, και αν θα μετανιώσω κάποια στιγμή.. και σε ποιόν μιλάω συγκεκριμένα.. και νομίζω πως αλλάζω.. και νομίζω πως πλέον δεν έχουν νόημα κάτι τέτοια ποστ - φάση dear diary, και το τι έκανα - μόνο σε πολύ συγκεκριμένες στιγμές.. νομίζω πως μοιάζουν παιδικές...
για κάποιο λόγο πλέον αισθάνομαι ότι όσο λιγότερο πεις στον έξω κόσμο που δεν τον ξέρεις τόσο το καλύτερο, για να μην τρέφεις ελπίδες πως μιλάς σε κάποιον - και αν θες να μιλήσεις σε κάποιον - να μιλήσεις σε αυτόν κατ'ιδίαν - τα υπόλοιπα μπορείς να τα πεις και εδώ - απλά πράγματα, προτασούλες, βιντεάκια... νομίζω πως το τουίτερ σε αυτό ωθήθηκε - πως πλέον δεν έχει νόημα να κάνεις share μεγάλα πράγματα και αναλύσεις κ λλκίες - αμα θες να το κάνεις, βγάλε κανένα βιβλίο βρε αδερφέ..
νομίζω πως ακολουθώ ενα νήμα σκέψεις που δεν θέλω να το ακολουθήσω.
:) γιατί νομίζω πως χάνομαι; :P
be in touch.
No comments:
Post a Comment