λυχνάρια βλακείας οι άνθρωποι

μεγαλώνουμε "σωστά", τρώμε μεταλλαγμένα, πεθαίνουμε στην ώρα μας, και δεν χρειάζεται να νοιαστούμε για κάτι άλλο, παιδιά μου.

συγγνώμη για το συμπέρασμα, αλλά νομίζω ότι είμαστε παντελώς ανίκανοι να ζήσουμε αρμονικά και δίκαια σε αυτόν τον πλανήτη, χωρίς να καταπατάμε ο ένας τα δικαιώματα του άλλου, χωρίς να καταπατάμε (πόσο βάναυσα;) την φυσικότητα, και τις φυσικές ισορροπίες χάρη στις οποίες έχουμε προκύψει σαν όντα, και χωρίς να τα καταστρέφουμε όλα εν τέλει, καθώς ο αυξανόμενος πληθυσμός και οι επίσης αυξανόμενες ανάγκες μας δεν μπορούν να ικανοποιηθούν απο τα έτσι και αλλιώς άνισα μοιρασμένα, μονοπωληθέντα φυσικά (και ψυχικά) μέσα που έχουμε στην διάθεσή μας..

μαθαίνω απο εδώ ότι ψηφίστηκε στην Αμερική ενα νομοσχέδιο που ευνοεί (και άλλο) τις βιοχημικές πολυεθνικές και την κεντρική / μονοπωλιακή παραγωγή και έλεγχο τροφήμων. και με πικρή ειρωνική χαρά ανακοινώνω μέσα στο κεφάλι μου ότι το "soylent green", εκείνη η μνημειώδης και τρομακτική ταινία (της τότε) επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του '70.., είναι ακόμα πιο κοντά στην πραγματικότητα.

εδώ που τα λέμε, στο κάπως λιγότερο (οπτικώς) μακάβριο "brave new world" του Χάξλεϋ, η επεξεργασία της ανθρώπινης σάρκας και η συμβολή της στην ενεργειακή ισορροπία των αναγκών και της κατανάλωσης ήταν γνωστή και απολύτως φυσιολογική. αλλα δεν είναι η σάρκα το θέμα, φυσικά

το θέμα είναι πόσο αναίσθητοι μπορεί να γίνουμε, για χάρη προσωπικού οφέλους - είτε όταν οι ανάγκες μας είναι η απλή υλική χλιδή και καλοπέραση, ή όταν (τρόμος!) η μόνη και η ύστατη ανάγκη μας είναι η κυριολεκτική επιβίωση του σώματός μας (για ψυχή δεν μιλάμε πλέον καν). και φυσικά η απάντηση είναι πολύ απλή και μονολεκτική - "Πολύ"... βασικά ο λόγος είναι επειδή έχουμε χάσει κάθε αξιοπρέπεια. μου θυμίζουμε εκείνο το μικρό, σκυφτό, ημίγυμνο Gollum του Τόλκιν, που χάνει το δαχτυλίδι του, ότι πιο πολύτιμο έχει, απο βλακεία ουσιαστικά.. εμείς το χάνουμε επειδή.. ασε καλύτερα μη πω τα χειρότερα.. απλά "το χάνουμε"

εδω κολλάνε και οι συζητήσεις που άκουσα πρόσφατα σχετικά με την αξία ανθρώπινης ζωής, όπως προσεγγίζεται στο φως των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Βοστώνη και αντίστοιχων επιχειρήσεων (=) στην Μέση Ανατολή, και πολλά πολλά άλλα ακόμα, περι εκμετάλλευσης της φύσης, των κρατών (συνήθως τριτοκοσμικών, ή υπο τριτοκοσμικοποίηση) με πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και μεθόδους μαζικού ελέγχου κοινής γνώμης και της ευφυούς σκηνοθεσίας δημοκρατικού και φιλελεύθερου πολιτεύματος που καταλήγει να υπάρχει στην πραγματική μορφή του μόνο στα χαρτιά και κούφιες συνειδήσεις κουρασμένων και κατα βάση φιλήσυχων πολιτών μας, μη εξαιρουμένου και του γραφόντως

και μιας και μιλάμε για την ταινία, και έχουμε γενικώς μια επιθετική διάθεση, καθώς τίποτε αισιόδοξο σαν να μην συμβαίνει γύρω μας τελευταία, ας χώσουμε και την κομματάρα την κατάλληλη του επίσης (όπως η διάθεσή μας) πικρού μελαγχολικού επιθετικού παιδιού πίσω απο την μουσική επινόηση με όνομα :wumpscut:

κατά τα άλλα, καλά..