κλόπι

δεν αντέχουμε κανένας όμως αυτή την ζέστη... δεν θα μεθύσουμε τον ήλιο, όχι τον ήλιο, αλλά τον θερμοστάτη, σίγουρα, ναι :/ είμαι έτοιμος να προτιμήσω την ένταση και την νευρικότητα της ζέστης του "Σπυρτόκουτου" (ταινίας) αντί γι'αυτή την αυτοκρατορία της αφύσικης δροσιάς :( μπρ! και με τρώει ο λαιμός μου :( γερά και ανεύθυνα. γκρρ.

μια άλλη μέρα, προς το απόγευμα, κρίνοντας απο την αίσθηση της νύστας:

έτσι ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο, στην πιστή μου θέση εργασίας, ο άπιστός της εραστής, με τα αμολημένα φρούτα, ροφήματα, και βουτήματα, βρώμικες κούπες και μισογεμάτα πλαστικά μπουκάλια που μυρίζουν 100 χρόνια μοναξιάς όταν τις ανοίξει κανείς, κάθομαι και περιμένω να φύγω, παρασειρόμενος απο το ξαφνικό κύμα λεκτικής, νωχελικής, τεμπέλοειρονικής έμπνευσης.

της έμπνευσης που σου έρχεται όταν θέλεις να συμπληρώσεις τα κενά και να ισιώσεις τις τσαλακωμένες γωνίες της πραγματικότητας, και εκείνη σβήνει, και χάνεται απο τα μάτια σου, παραχωρόντας την θέση της, μετα απο ενα σύντομο διάλειμα με κλειστές κουρτίνες και ψυθήρους ανυπομονησίας, σε μπαράζ αναμνήσεων, που σαν χιόνι στην παλιά τηλεόραση επεμβαίνει δραστικά και σου αλλάζει το πρόγραμμα, ενοχλώντας ελαφρώς, αλλά δεν σε πειράζει τίποτα και τόσο πολύ αφου μισοκοιμάσαι έτσι και αλλιώς.

λόγια που έρχονται σαν ανάμνηση, μιας κουβέντας που θυμίζει τώρα πια ενα όνειρο, αλλά είχε λάβει μέρος στην πράξη, σε τραπέζι, για το κινέζικο ημερολόγιο / ωροσκοπιο και λοιπές τέτοιες βλακίτσες...

- είμαι γαϊδαρος;
- είμαι γίδα;
- είμαι τράγος;
- ή μια κατσαρίδα; (το προσθέτω εγώ στο τέλος)


έτσι, έτσι, το σήμα του μαδ γκρίκς να κάνει ζζζζ, μαζί με πολλές από τις μουσικές, και την κουλτούρα που αντιπροσωπεύει.. κάπου εκεί ανάμεσα στο ντίσκο αλμπάνα των ίδιων αγαπημένων στέρεο νόβα, και το ντίσκο ελληνάρα των δεκάδων άλλων απρόσωπων "καλλητεχνών" της κατανάλωσης

ορίστε εδώ άλλο ενα ποπ ζουζούνι από την αγγλία που, σαν κομμάτι, συνοδεύεται απο κραυγές και βογγητά κατάλληλης τσιμπιμένης απόγνωσης



το αστείο είναι ότι μετά απ'αυτό το ποστ όντως βρήκα μια κατσαρίδα στο σπίτι. γράφω ετεροχρονισμένα, βλέπετε. σαν συγγραφείς που αφήνουν το καλλητεχνικό τους έργο να ωριμάσει στα μπουντρούμια, μέχρι να βρουν μια επιπλέον έμπνευση να συνεχίσουν

μια άλλη μέρα σκέφθηκα αυτό εδώ το μελό κομματάκι απο τα νιάτα μου, - είναι αυτό, και η αθάνατη (και μοναδική) επιτυχία των cutting crew, εγώ μόλις πέθανα στην αγαλιά σου απόψε, που σέρνει ξωπίσω της άλλες τόσες δυτικές καψουροεπιτυχίες, που είναι λίγο πιο υποφερτές απο τις αντίστοιχες ελληνικές, στον δικό μου μικρόκοσμο.



εγώ νομίζω ότι οι ελπίδες που του έδινε τελικά αποδείχθηκαν κούφιες επειδή είναι έτσι απαίσια αξύριστος - και εγώ νόμιζα ότι αυτή η μόδα που λαντσαρίστηκε απο τον Πρινς και τον Τζωρτζ Μαϊηκλ... είχε μείνει εκεί (εκείνη την εποχή). ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ.

σήμερα επιβεβαίωσα τους φόβους μου που είμαι μισ..άνθρωπος ας πούμε - κάποιος μου έλεγε για το γκέημ οφ θρόουνζ, ότι είναι γαμάτο, αλλά βέβαια έχει τις σκινές τις σέξ, και την ψιλολάγνα ατμόσφαιρα, και τις γυναίκες τις ουάου, και εδώ το είχα να πω, πως ναι, συμπεραίνω πως είναι η χαρά του μαλάκα. ναι, όπως οι suicide girls, οι τατουαρισμένες μισόγυμνες πολύστηθες γκόμενες που γουστάρουν star wars, star trek, κομικς και RPG, ακριβώς δηλαδή του τύπου που ενας δηλωμένος geek δυσκολεύεται να βρει στην πραγματικότητα, αλλά τις έχει πάντα κατα νού στην φαντασία του.

εχει αναρωτηθεί κανείς γιατί το Χάπι Νέησν, το τραγούδι των γνωστών σε όλους Έις Οφ Μπέηζ, είναι τόσο μελαγχολικό; Ναι, ξέρετε την απάντηση. εσωτερικά είναι ειρωνικό. έτσι λέω εγώ :Ρ

το αφεντικό μου δεν το χάλασε το κουρεμά μου, αλλά δεν του άρεσαν οι φαβορίτες. με αφορμή αυτό το γεγονός πήγα να αναζητήσω μια ενδεχόμενη αναφορά στην κοινωνική σημασία, και ίσως ιστορία, της "φαβορίτας", στα γρήγορα έπεσα όμως μόνο σε αυτή την σελίδα με το καταπληκτικό domain name κελεπούρι, όπου έμαθα ότι συνήθως στους ανθρώπους "...το αριστερό αυτί είναι πιο χαμηλό από το δεξί...". φοβερό!

αχ και κάπου εδώ, υπάρχει αυτό εδώ το μουσικό διαμάντι απο τα τέλη 80'ς -αρχές 90'ς που δεν είναι καθόλου κακό, δεδομένου της ελληνικής πραγματικότητας. "γεννήθηκε κακός, πολύ κακός, και γουστάρει πίτσα - πι - πι - πι - πίτσα.." ενα επίκαιρο τραγούδι λοιπόν, γιατί έχουμε σιγά σιγά όλο και πιο πολύ ανάγκη τα μεταλλαγμένα χελονουνιντζάκια. να μας προστατέψουν. ναι.