Ουρ

[Abigor - Opus IV]... ήταν μάλλον το 2ο black metal CD που είχα αγοράσει ποτέ (το 1ο - Enthrone Darkness Triumphant) (το πρώτο οκ μάλλον το είχα ακουστά απο τις εκπομπές του Φλωράκη, ετούτο εδώ όμως δεν ξέρω πραγματικά γιατί το πήρα... ίσως επειδή το όνομα του συγκροτήματος ξεκινούσε απο το Α. αλλά εντάξει κάτι θα ήξερα απο την παραπάνω εκπομπή. και είναι απο τα άλμπουμ εκείνα που δεν συγκρίνονται με κάτι, που δεν μπορείς να τα κατατάξεις κάπου γιατί απλώς έτυχε να τα λιώσεις - και σε έχουν κάνει αυτό που είσαι.. (ακολουθεί το "Dimension Of Thy Unforgiven Sins Part I" - αν και το κρυμμένο μυστικό του δίσκου είναι στο τέλος)

πόσο θα ήθελα εκείνη η εποχή να μην τελείωνε, να άκουγα και να εισέπνεα πράγματα σαν μια μοναδική και πολύτιμη ανακάλυψη ακόμα και τώρα. αλλά πολλά θέλω, και πόσοι και πόσες φορές δεν τα έχουμε ξαναπεί.

ξαναεπιστρέφω σε αυτά τα ακούσματα κάποιες φορές για να προσπαθήσω (μπας και) να ξαναισθανθώ λίγο εκείνη την αίγλη και εκείνη την αίσθηση που μου έδιναν παλιά, και ίσως να βρω εκείνο το κάτι που μου παρέπεσε και το έχω χάσει κάπου, την συσκευή που σου δίνει πίσω την συγκίνηση, πηγαιότητα, αφέλεια και εξαφανίζει την κυνικότητα που έρχεται πια απο συνήθεια σαν αντίβαρο σε κάθε τι που βλέπεις και βιώνεις. στις διαστάσεις των ασυγχώρετων αμαρτιών σου (χαρ χαρ χαρ) (όπου ηχεί και φλάουτο όμως από παγωμένα δάση του εκείθε)

ήταν ενα reference point η μουσική. ιδίως αυτή εδώ που συμβατική δεν θεωρείται (μην ακούσω τα του στυλ "την άκουγες για να ανήκεις κάπου") - ήταν η μουσική μου και εγώ - όπως ενας φανταστικός μάγος που είναι και φίλος σου (αα ναι δυσκολευόμουν πάντα με φιλίες.. δεν ξέρω ποιό από τα φαινόμενα ξεκίνησε πρώτα). δεν ξέρω ίσως οι συνομίλικοί μου στην ίδια φάση μεγάλωσαν και απομυθοποίησαν αυτόν τον υποστηρικτικό ρόλο της μουσικής - ή έπαψαν να τον χρειάζονται - εγώ για κάποιο λόγο ακόμα ψάχνω το αόρατο χέρι του φανταστικού εκείνου στοιχείου που θα με κάνει να διαλυθώ και να ταυτιστώ πλήρως μαζί του, προσπαθώντας να ξεφύγω απο όσα με φοβίζουν εδώ;

αντε και λόγω των ημερΩ αλλο ενα τραγούδι απο τα πρώτα μου μουσικά αποκτήματα - το Κρουσιφίτσιο. για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν μου αρέσει κανένα άλμπουμ των Λακριμόζα. μόνο αυτό, το οποίο ομολογουμένως μάλλον το είχα πάρει για το εξώφυλλο. όχι για τα βυζιά. αλλά για τα κεριά. επίσης θυμάμαι ότι το είχα πάρει μαζί με το "wildhoney" των tiamat. και ότι το σχολείο τελείωνε σε άλλη μια χρονιά. και μετά; όπως η έκφραση που χρησιμοποιούν στην δουλειά μου κάποια παιδιά, που προσωπικά την αντιπαθώ. και μετά; μετά - σέξ.

φοβάμαι πως δεν εκτίμησα ποτέ το μετά, δεν έχω καταφέρει να αισθανθώ ασφαλής / ξένοιαστος, και ούτε η μουσική δεν μου βοηθάει και πολύ πιά, παρά ως μέρος αναμνήσεων - αναβιώσεων. ίσως είχε λειτουργήσει και αυτή σαν μιας μορφής ναρκοτικό. δεν θα πάψω να την εκτιμώ όπως και να έχει.
που θα πάει όμως. πρέπει να κλείσω με μια αισιόδοξη νότα. θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ χειρότερα. οπότε στην υγειά μας τσιν-τσιν και καλή ανανάσταση.