υπνο #121546

25/11/2020 σημερα είδα την Ω. να ηγείται μιας μικρής ομάδας τηλεφωνητών, ή κάποιων ανθρώπων άλλης ειδηκότητας - και θυμάμαι κάτι κωδικούς που ανταλλάζαμε και κάπως συνεργαζόμασταν. μετα θυμάμαι πως δούλευα στην σεμάντιξ πάλι, πως ο Μ. με την ήρεμη και ισορροπιμένη του φωνή αναστατωνόταν, όταν άνοιγα την βρύση πολύ δυνατά ώστε να ξεπλύνω το σφουγγαράκι, και σπαταλούσα τόσο πολύ νερό - ή για άλλον λόγο - δεν ξέρω. βέβαια αναρωτιέμαι - τελικά στον ύπνο μας όλοι οι ήρωες με τους οποίους επικοινωνούμε, είναι όλοι δικές μας προβολές και άρα υποστάσεις του ίδιου μας του εγώ; αναρωτήθηκα εγώ ο wannabe φιλόσοφος.

σκεφτόμουν εκείνη την εταιρεία, στην οποία είχα δουλέψει 2-3 χρόνια πολύ παλιά, αυτές τις μέρες, νομίζω - με αφορμή για γενική ανατριχίλα νοσταλγικότητας που με έχει πιάσει ίσως και λόγω του λοκντάουν. τελικά βλέπουμε στον ύπνο ότι σκεφτόμαστε στο ξύπνιο; θυμήθηκα όταν μικρός κάπου είχα ακούσει ότι αν βάλεις μια πετσέτα κάτω από το μαξιλάρι σου και πριν κοιμηθείς σκεφθείς κάτι πάρα πολύ - τότε μπορεί να το δεις στον ύπνο σου. θυμάμαι πως επιχείρισα να το κάνω - ήμουν στο διαμέρισμα των παππούδων μου, όταν ζούσαν, στην ρωσία, και κοιμόμασταν όλοι μαζί στο ίδιο κρεββάτι νομίζω - και θυμάμαι ότι δεν είδα αυτό που ήθελα στον ύπνο μου τότε. δεν θυμάμαι τι ήθελα να δω - δεν θυμάμαι αν ήμουν σε ηλικία που άρχισα να ερωτεύομαι κορίτσια. γιατί αν ήμουν σίγουρα θα ευχήθηκα να δω κάποια τότε συμπάθειά μου. όπως και να έχει σκέφτομαι τώρα πως το όνειρο σου προσφέρει μιας μορφής ελευθερία βρε παιδί μου π.χ. να βλέπεις ένα άτομο και να κάνεις διάδρασή μαζί του - και εκείνο το άτομο είναι μέρος του κόσμου σου, δεν είναι ξένο ως προς το πως το αντιλαμβάνεσαι - είναι μέρος του εαυτού σου κατ' επέκταση, δεν είναι ακριβώς το άτομο - εκείνο το άτομο που γνωρίζεις στην πραγματικότητα ή μπορεί να μην γνωρίζεις [η διάδρασή μαζί του δεν είναι θλήψη ή μία μελλοντική θλήψη φόβος φόβος]

ο κόσμος είναι σκληρός.. [για τα μαλλιά σου]

23/11/2020 κάπως έτσι αρχίζουν και σου μπαίνουν οι ιδέες πως ένα άδειο δωμάτιο μπορεί να νιώθει μοναξιά και πως... ελλείψει εμπνεύσεως πάω να δω τι έχω γράψει στο ηλεκτρονικό μου σημειωματάριο που εδώ και καιρό θα ήθελα να το μεταφέρω εδώ και όλο δεν πρόφταινα.

25/11/2020 και τώρα δυσκολεύομαι να ανατρέξω σε εκείνα τα πενιχρά αποφθέγματα. προς το παρόν κατέληξα να μελετάω κάτι παλιές φωτογραφίες. είναι άπειρα ευχάριστο να έχεις παλιές φωτογραφίες να περιεργάζεσαι που και που. είναι ήδη βράδυ.

υπνο #52456

σήμερα έβλεπα πάλι την γιαγιά μου. στην ονειροχώρα την σημερινή η γιαγιά μου έμενε στην ρωσία και ήθελε βοήθεια. λέγαμε μήπως μπορεί να κανονιστεί να της πηγαίνει ο πατέρας μου κάποια προϊόντα από σουπερμάρκετ δύο φορές τον μήνα. αλλά ήταν και σαν να έμενε σε μια ξένη πόλη.
πηγαίναμε κάπου με λεωφορείο. κατεβαίναμε πριν φτάσουμε στην στάση μας για να μην την χάσουμε σίγουρα. περπατούσαμε και την κρατούσα από το χέρι.

καθώς προχωράει η μέρα θυμάμαι και άλλα πράγματα από το όνειρό μου - ή άλλο ένα όνειρο που είδα, αν θα μπορούσαν να διαχωριζόντουσαν αυτά. ένα από τα όνειρα που ξαναέρχονται. ήμουν στρατό και θυμόμουν πως έκανα μια συμπληρωματική θητεία και την επόμενη μέρα θυμήθηκα πως ήταν η ημέρα της απόλυσής μου. θυμόμουν μάλλον με χαρά και επίσης μια αίσθηση ξαφνικού κενού - ότι την επόμενη μέρα δεν θα χρειαζόταν να βρίσκομαι εκεί και εκεί - αισθάνθηκα μια ελευθερία - μάλλον η αίσθηση της χαράς ήταν πιο μεγάλη. σε άλλες εκδοχές αυτού του ονείρου, παλιότερα, π.χ. δεν έβρισκα την φόρμα παραλλαγής μου και γέμιζα ντροπή και απελπησία, σε άλλη παραλλαγή έπιανα κουβέντα με τον διοικητή της μονάδας μου και του πηγαινόφερνα χαρτιά.

ίσως να μην έχει και πολύ νόημα αυτή η εξιστόρηση. τις λεπτομέρειες του ονείρου δεν τις θυμάμαι, και ένα γενικό περίγραμμα μάλλον δεν προσφέρει και πάρα πολλά. κατά βάθος ίσως να προσπαθώ απλώς να συμπληρώσω ένα κενό και να θάψω κάτι άλλα που γράφω εδωπέρα. ή περίτεχνα προσπαθώ να φυτρώσω σκέψεις εκεί που είμαι ένα έρημο τοπίο, να κάνω ποιητικό κάτι που από μόνο του δεν υπάρχει. να φτιάξω στίχους που ο ρόλος τους να μην είναι τίποτα παρά λεκτική υπόκρουση σε μια μελωδία. αδύνατο να στηρίξεις μια μελωδία με λέξεις - οι λέξεις κλέβουν πάντα την παράσταση. και σαν να υπήρχε νόημα σε αυτά. η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει - προσπαθώ να εφαρμώσω μια αυτόματη γραφή της οποίας της λείπει το εικονοστάσιο - το νόημα και η έμπνευση, η φλόγα που δεν θέλει να σβήσει, που πάλλεται, μα ξέρεις πάντα πως είναι υπό την εξουσία σου. βλακείες. όλα προσποιητά φτιαχτά και μικροκαμωμένα. λεπτοκαμωμένα ήθελα να πω. αναρωτιέμαι τι θα δω σήμερα σε όνειρο.

αναμνη #14235

αρχείο txt από το desktop. εκκαθάριση.

θυμάμαι την δασκάλα μας στην ομάδα που μας κρατούσαν μετά το σχολείο μέχρι να μας πάρουν οι γωνείς. την θυμάμαι με αφορμή τις βόλτες που θυμήθηκα πως κάναμε σε παρακείμενη παιδική χαρά

θυμάμαι αυτές τις βόλτες γιατί μια φορά είχα πέσει με τα μούτρα από γλίτριμα σε ενα λοφίσκο, απ' αυτά που φτιάχναμε με πάγο για να κάνουμε τσουλίθρες, και είχα χτυπήσει πολύ το κάτω χείλος μου, είχε πριστεί, είχε ματώσει, - μετά από μέρες είχε μαυρίσει κιόλας - και με είχαν στείλει για να γυρίσω στο σχολείο, και όταν γύρισε η υπόλοιπη ομάδα, αρνιόμουν πεισματικά να δειξω την πληγή μου σε όσους το ζητούσαν, εκτός από ένα άτομο στο οποίο την έδειξα, και ήταν η κοπέλα που ήμουν ερωτευμένος ας πούμε.

για κάποιο λόγο νομίζω πως θυμήθηκα τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά αυτής της δασκάλας. θυμήθηκα την διάταξη της παιδικής χαράς - ήταν πλαϊ σε ένα κτήριο που ήταν σαν πτέρυγα πανεπιστημιακής σχολής - σαν μια αυλή τεράστια όπου όμως δεν πηγαινοερχόντουσαν άνθρωποι, δηλ. δεν ήταν αυλή πολυκατοικίας.

μαζεύαμε διάφορα σκουπίδια εκειπέρα, αλητεύαμε, θυμάμαι για κάποιο λόγο σπασμένες λάμπες και τσιγάρα - α, νομίζω μια φορά είχαμε βρει λεφτά σε πακέτο από τσιγάρα, και τα είχαμε παραδώσει στην δασκάλα, και μετά μετανιώναμε γι' αυτό και νομίζω ήταν μια ολόκληρη συζήτηση.

ο ήχος τ'αεροπλάνου να με πνίγει
οι γάτες και τα σκυλιά να μου φωνάζουν
απέραντες γιγάντιες αφίσες
πολιτικών που έκαναν πιλάτες

αποφλυωμένα σπίρτα να τσιρίζουν
βουνοκορφές και γκρεμισμένα σπίτια
απίστευτες και έγκυρες οι ώρες
του σταματιμού και άδοξης μελέτης

αρχείο txt άλλο. τέλη οκτ. 2020. σε ένα όνειρο μιας στιγμής φαντάστηκα, ή μάλλον, αισθάνθηκα πως είναι να με κάνουν select - όπως - για να με κάνουν copy-paste. μια λεπτή επιφάνεια, σαν μεζούρα έτοιμη να μετρήσει το δυσδιάστατό μου εγώ, να με διαπερνά απο πάνω ως κάτω διαβάζοντας ότι είμαι και ότι δεν γνωρίζω πως είμαι, τάζοντας την ύπαρξή μου όλη σε έναν αόρατο παντοδύναμο Χρήστη που με δύο κλικ θα με στείλει εκεί όπου η ύπαρξή μου θα είναι απαραίτητη

υπνο #12345

είδα πάλι την Ω. στον ύπνο μου. ήταν δίπλα μου στο δεξή μου χέρι και σαν να καθόμασταν σε έναν καναπέ. μου είπε ότι δεν μπορούσε με τίποτα να βρει χρήματα. μου έδινα πάσα στον ύπνο μου καθώς είναι ένα θέμα που πάντα έχω. τέλος πάντων οκ πέρα από όλες τις ψυχολογικές προεκτάσεις - αυτά έγιναν. εννοείται πως είπα ότι θα δώσω εγώ - δεν ξέρω τελικά αν το είπα ή δεν το είπα ή πως το είπα - θυμάμαι πως το σκεφτόμουν - αν το Χ ποσό είναι υπερβολικά πολλά, και θα πρέπει να προτείνω μισά.

η ουσία είναι - το θέμα που έχω - να βρεθώ σε μια θέση όπου πραγματικά και πρακτικά μπορώ να βοηθήσω και θέλω να βοηθήσω - δεν βρίσκομαι συχνά σε αυτή την κατάσταση.. μπροστά σε ένα άτομο που αγαπώ στην πραγματικότητα ή στον ύπνο μου δεν ξέρω. συνήθως πάντα τα κάνω θάλασσα.

μετά είδα την Ω. στο παλιό σπίτι που έμενα στην πεύκη - το θυμάμαι από την διάταξη των δωματίων. ήταν και κάποιοι φίλοι της που δεν τους πολυήξερα και είχε φέρει μερικά βινύλια και ήθελε να τα βάλει, σε αυτό το έπιπλο που δεν μεταφερόταν εύκολα γιατί ήταν μισοδιαλειμένο, που είχε και μια τηλεόραση πάνω - και κάτι έσπασε εκεί και έσπευσα να βοηθήσω να κρατήσω την τηλεόραση - γενικά δεν θυμάμαι να κατάφερε να παίξουν τα βινύλια - δεν θυμάμαι αν αισθάνθηκα ντροπή και ανυμποριά και αβολιά - όπως θα αισθανόμουν αν κάτι τέτοιο συνέβη στην πραγματικότητα.

το συμπέρασμα είναι ότι μετά απ' αυτό το όνειρο έλιωσα πάλι και κάθησα να σκεφθώ πόσο καιρό έχω να αισθανθώ αυτό το πράγμα του να είσαι σε μια σχέση που θέλεις να την θρέψεις. μετά από κάποιες ώρες κανένα ίχνος από αυτό το συναίσθημα. μια παγωμάρα και μια κυνικότητα. ή όχι.. απλά μια αίσθηση ότι δεν θέλω να κάνω τίποτα, ή δεν μπορώ να σκεφθώ να κάνω κάτι που να με γεμίσει. κανονικά πράγματα δηλαδή.

ραχοκοκαλιά των ονείρων

θυμάμαι δύο μέρη από σημερινό όνειρο.

·        ένα - ταξίδι - χώρος με αρχαία και αξιοθέατα – φωτογραφίες

·        δύο - βόλτα με λεωφορείο που με πήγαινε κάπου από ανορθόδοξη διαδρομή

στο πρώτο μέρος λοιπόν είμασταν με την S. και περπατούσαμε σε ένα μέρος που μπορεί να το έχω ξαναδεί - είναι σαν κάποιον αρχαιολογικό χώρο - με λοφίσκους και χαραδρούλες, και το εξερευνάς - και έχει και απομεινάρια από οικισμούς - ή τέλος πάντων θυμάμαι να είμασταν και σε εσωτερικό των κτηρίων.

και βγάζαμε συνεχώς φωτογραφίες, και εκείνη κι εγώ. και τα γύρω αλλά και τους εαυτούς μας. χαρακτηριστικά θυμάμαι μια ομάδα από παιδάκια που είχαν βαφτεί και παίζανε κάποιο παιχνίδι με τραγούδια, και το πήραμε και αυτό φωτογραφία.

στο τέλος λίγο πριν φύγουμε, καθίσαμε σε ένα ύψωμα για να κάνουμε ανασκόπηση, και ήθελε να δει τις φωτογραφίες της, και με κάποιο τρόπο σαν από πολαρόηντ βγήκαν όλες οι φωτογραφίες σε ένα μεγάλο ρολό. έπρεπε να το προσέχουμε και να μην ακουμπάμε τα δάχτυλά μας πάνω στις φωτογραφίες γιατί χαλούσανε - μπορούσες μόνο στις άκρες. θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ακουμπούσε ένα μέρος του ρολού λίγο πάνω σε ένα τασάκι και εννοείται ότι υπήρχε τσιγάρο μέσα σε αυτό, το οποίο επίσης διέλυε τις φωτογραφίες, και προσπαθούσα να το σηκώσω πιο ψιλά για να μην είναι κοντά στο τασάκι - καθώς περιεργαζόμουν τις φωτογραφίες (στιγμή μυστική - να βλέπεις το εμφανισμένο φιλμ να δεις, να ξαναθυμηθείς, να ξαναζήσεις τις αποτυπωμένες στιγμές εκείνες) - έβλεπα κι εμένα μέσα στις φωτογραφίες - σε ηλίθιες πόζες, όμως και πάλι με μελετούσα, με μια κάπως εμφανή δυσαρέσκεια - εσωτερικώς όμως με ένα ενδιαφέρον.

στο δεύτερο μέρος ήμουν σε ένα λεωφορείο. μπορεί να ήταν που φεύγαμε από το παραπάνω ελαφρώς κίτρινο και σκονισμένο τοπίο. το μόνο που μπορώ να θυμηθώ τώρα είναι ότι κάποια στιγμή έστριψε όχι ακριβώς εκεί που περίμενα. ακολουθούσε περίπου την διαδρομή λεωφορείου που πάει από μελίσσια προς μαρούσι - ή θα συνέχιζε την κηφισσίας προς το κέντρο, με παράκαμψη στο μαρούσι. έκανε σε κάποια φάση εκείνο το "S" σημείο πριν φτάσει στην διασταύρωση μελισσίων. νομίζω πως κατέβηκα τότε. Ενδεχομένως να θυμάμαι αυτό το άγχος που έχω κάθε φορά να δω που και πως πηγαίνει το λεωφορείο για να μην χάσω τον προσανατολισμό μου και την στάση μου.

οφείλω να πω ότι μπορεί το τελευταίο κομμάτι να μην το είδα σε αυτό το όνειρο, αλλά να μου έρχονται αναμνήσεις από όνειρα προηγούμενων νυχτών. λες και το σύμπαν των ονείρων είναι κάτι ενιαίο και παράλληλο με την ετούτη την πραγματικότητα - και τα διάφορα όνειρα διασυνδέονται και έχουν κοινό μπακγκράου. ή ραχοκοκαλιά. 

γειά σου, καλοκαίρι

η ρωσίδα ντίβα, η αντίστοιχη mina της ρωσίας, αν και νεότερη, είχε πεί στις πρώτες φάσεις.. πρώτη δεκαετία, ας πούμε, και αυτό το τραγούδι. πάνω στις μελαγχολιές μου το πέτυχα και το εκτίμησα πολύ. είναι ένας θυσαυρός στην παλάμη μου, μια χιοναχτίδα χωρίς όνομα, χωρίς καν κανονική λέξη, κάτι μεταξύ χιονοστιβάδας, ακτίνας, και χιονονιφάδας - ναι, απ' αυτά που τα τρώμε το πρωϊ με το γάλα μας, εάν είσαι ο Σαϊνφελντ, ή έχεις παιδιά, ή έχεις άλλα παρατράγουδα των οποίων δυστυχώς δεν είμαι κοινωνός. Μα τα καταλαβαίνω, ή έτσι θέλω να πιστεύω. το Τραγούδι όμως: (μην πτοείστε, μπορείτε να το δείτε κλικάροντας πάνω στο "watch on YouTube" οπότε ο γενναίος ο σύνδεσμος θα σας πάει στην πόλη του ΓιουΤιούμπ και θα σας φανερώσε την κάτωθι μαγεία)

μια πρόχειρη μετάφραση:

πάλι τα πουλιά ετοιμάζονται σε αγγέλες
τα περιμένει ένας δρόμος μακρύς προς μέρη πέρα από την θάλασσα
έντονο, χαρούμενο, πράσινο, εις τω επανειδείν, καλοκαίρι, γειά σου.

έξω από το παράθυρο ο σεπτέμβρης κουνάει τα καλώδια της ΔΕΗ
έξω από το παράθυρο από το πρωί γκρίζα βροχή να πέφτει μοιάζοντας με έναν τοίχο
αυτό το καλοκαίρι συναντίθηκα με την λύπη
και ο έρωτας πέρασε από άλλον δρόμο

δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω νύχτες ξάστερες
και πάλι χωρίς αντάμωμα η καρδιά θυμήθηκε
όλα όσα αυτό το καλοκαίρι μου υποσχευόταν
μου υποσχευόταν, μα δεν το τήρησε

έξω από το παράθυρο ο Σεπτέμβρης κουνά τα καλώδια
έξω από το παράθυρο από το πρωί ο τοίχος από γκρίζα βροχή
αυτό το καλοκαίρι συναντίθηκα με την λύπη
και ο έρωτας πέρασε από άλλον δρόμο

ήταν κοντά η ευτυχία, ήταν παραδίπλα,
μα να το φωνάξω δεν το πρόλαβα,
κάθε μέρα ο ουρανός είναι όλο και πιο συνοφρυωμένος
κάθε μέρα είναι όλο πιο κοντά οι λευκές οι θύελλες

εκεί που μου έπεφταν στην παλάμη μου τα αστέρια
η βρεγμένη φυλλωσιά μελαγχολεί πάνω σε δέντρο
εις τω επανειδείν, καλοκαίρι, χαιρετώ σε,
αδίκως ήλπιζα σε σένα

έξω από το παράθυρο ο Σεπτέμβρης κουνάει τις γραμμές μεταφοράς
έξω από το παράθυρο η γκρίζα βροχή σαν τον τοίχο
αυτό το καλοκαίρι συνάντησα την λύπη,
και ο έρωτας πέρασε από άλλο δρόμο

... ξανά πρώτο κουπλέ.
γειά σου, καλοκαίρι, εις τω επανειδείν
(που δεν το λέμε πιά έτσι στην ελλάδα..)

(και τα καλώδια της ΔΕΗ μαμησέ τα όταν πουληθεί και αυτή η δημόσια επιχείριση δεν ξέρω πως θα τα λέμε... η ΔΕΗ το ΣΚΙΠ του ρεύματος, οξύμωρον. κάποτε είχαμε και την ΟΠΑΠ και ορίστε πως εξελίσσεται σε μια "υγιής κερδοφόρα επιχείρηση")

αλλά τέλος πάντων. εξελίσσομαι και εγώ σε έναν πικρόχολο παππού.
κάπως έτσι δεν βαίνουν συχνά τα πράγματα;

άρνολντ

σήμερα στον ύπνο μου έβλεπα τον άρνολντ σβαρτσενέγκερ να με πηγαίνει βόλτα πάνω στην μεσογείων από δεξιά θέση οδηγού..

πριν από αυτό όμως έναν γνωστό παιδί να περνάει ζόρια και να καθησυχαζόμαστε κοιμώμενοι μαζί κάτω από την ίδια κουβέρτα - την επόμενη μέρα πηγαίναμε βόλτα στους δρόμους του Χολαργού και καθώς μου μιλούσε το μυαλό μου ήταν συχνά αλλού και τον έχανα σε αυτά που μου έλεγε - σε τέτοιο σημείο που κάποια στιγμή κοίταξα γύρω μου και δεν υπήρχε κανένας γνωστός - πάει, είχε φύγει κάπως.

μετά με κάποιο τρόπο, ενδεχομένως ωτοστόπ, που δεν θυμάμαι να το κάνω, μπήκα στο αμάξι του άρνολντ. μπήκα και όταν τον αναγνώρισα δεν πίστευα στα μάτια μου. εκείνος έμοιαζε κουρασμένος από την γνώριμη ρουτίνα του να σε αναγνωρίζουν ως δημόσιο, ξακουστό πρόσωπο. μέσα στον ύπνο μου απαριθμούσα στο κεφάλι μου όλους τους εμβληματικούς ρόλους που είχε παίξει (χθες κάποιος είχε ποστάρει στην σελίδα φίλοι του κακού σινεμά απόσπασμα από μια από τις πρώτες ταινίες με αυτόν (ή για την ακρίβεια τους μυς του) σε πρωταγωνιστικό ρόλο - στην οποία η ερμηνεία του ήταν επιεικώς κάκιστη)

μετά θυμάμαι πως μαλάκωσε ο άρνολντ, γελούσε μαζί μας (που πολλαπλασιάστηκα με κάποιο τρόπο από μόνος μου σε μια μικρή παρέα φίλων), και μας πήγε στο σπίτι του, ένα μπάτσελορ πάντ κάπου, πολύ μικρό και σουλουπωμένο - είχε μια μεγάλη συλλογή από ρωσικά βινύλια που μου τράβηξαν την προσοχή. τα είχε βάλει να παίξουν. δύο φορές καθώς φεύγαμε, είχε ξεχάσει να κλείσει την μουσική και έπρεπε να γυρίσει πίσω. επίσης φεύγοντας είχε πολλά άδεια πανωφόρια από βινύλια στην άκρη στοιβαγμένα, και τον ρώτησα αν μπορώ να τα πάρω και με άφησε. ήθελα να τα βάλω σε τοίχο, κατά αγαπημένη συνήθεια.

επίσης ο άρνολτ ήξερε πάρα πολλές γλώσσες - και ελληνικά και ρώσικα τα ήξερε, και μάθαινε συνεχώς και νέες γλώσσες (σε ένα από τα τελευταία επεισόδια Seinfeld που είδα, ο Τζόρντζ άρχισε να μαθαίνει γλώσσες και επιστήμες ξαφνικά όταν σταμάτησε το σεξ). αναρωτιόμουν πως τέτοια ευφυϊα ζούσε μέσα σε ένα τέτοιο μυώδες φουσκωμένο σώμα, επιβεβαιώνοντας τις βαθιές μου στερεοτυπικές προκαταλήψεις.

 

(είναι αστεία η σύμπτωση πως ο άρνολντ στην παραπάνω ταινία υποτίθεται πως έρχεται από την αρχαία ελλάδα και η βαριά γερμανική του προφορά περνιέται για ελληνική)

όνειρο δεκεμβριστών

διάβαζα λίγο για τον Ντοστογέβσκιϊ (με αφορμή ότι τον αναφέρει πρώτο σε μια ανθολογία κειμένων των επιφανών υπαρξιστών - όχι δεν είμαι ότι διαβάζω φιλοσοφία συνήθως αλλά επί χρόνια κάνω μια επίμονη προσπάθεια κάποια στιγμή να διαβάσω και να ολοκληρώσω έστω κάτι - δεν το έχω καταφέρει ποτέ, ούτε τώρα ελπίζω ότι θα τα καταφέρω) - και για την ιστορική καταδίκη του ως μέλος μιας επαναστατικής ομάδας στην Τσαρική Ρωσία του 19ου αιώνα - αποτέλεσμα της οποίας ήταν να περάσει 8 μήνες σε φρούριο Πετροπάβλοβσκαγια της Αγίας Πετρούπολης

(οκ, άντε πάλι μια άλλη δυσκολία της μετάφρασης - το παραπάνω φρούριο κανονικά μάλλον μεταφράζεται σαν Πέτρου και Παύλου - και είναι το κεντρικό σημείο της Αγίας Πετρούπολης, το οποίο δεν άσκησε ποτέ (ακόμα) τον οχυρωτικό (edit: ΟΚ, είχα γράψει αχυρωτικό - το αφήνω εδώ σαν σχόλιο για να έχουμε κάτι να γελάμε) του ρόλο ένανι εξωτερικού εχρθού - είχε όμως για πολλές δεκαετίες - δύο αιώνες βασικά - τον οχυρωτικό ρόλο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό καθώς αποτέλεσε φυλακές ιδίως για πολιτικούς κρατούμενους - όπως τους Δεκεμβριστές (οργάνωναν και πραγματοποίησαν αποτυχημένη προσπάθεια επανάστασης ενάντια στο φεουδαρχικό/βασιλικό καθεστώς;), οι μετέχοντες στις συναντήσεις στην ομάδα του Πετρασέβσκιϊ (εξ αυτών ο Ντοστογιέβσκιϊ) κ.α.

επίσης ένα τραγικό γεγονός με την ομάδα όπου συμμετείχε ο Ντοστογιέβσκιϊ είναι ότι αρχικά τους υπέβαλαν θανατική ποινή (για διάδωση επαναστατικών ιδεών, και κυρίως για μη αναφορά των συναντήσεών τους στις Αρχές) - η οποία στην συνέχεια μετατράπηκε σε εξορία και καταναγκαστική εργασία - την αλλαγή αυτή όμως δεν τους την είπαν - και σκηνοθέτησαν την εκτέλεσή τους μέχρι που ήταν οι στρατιώτες με το δάχτυλο στη σκανδάλη, και τότε ακούστηκε το "Άκυρο" και τους ανακοίνωσαν την πραγματική καταδίκη. Ο ένας εξ αυτών σαν αποτέλεσμα τρελάθηκε. Ο άλλος εξ αυτών ήταν ο Ντοστογιέβσκιϊ.. - τους Δεκεμβριστές τους είχαν εκτελέσει κανονικά. Και άλλους πολλούς, φαντάζομαι. (καλά είναι και η απάντηση σε όσους μιλάνε για Σοβιετική καταπίεση - την οποία ασφαλώς δεν την αμφισβητώ - όμως η καταπίεση υπήρχε από παλιά - και φυσικά όχι μόνο στην Ρωσία ή ΕΣΣΔ)

τέλος πάντων δεν ξέρω όλες αυτές τις λεπτομέρειες οπότε μπορώ να λέω κάτι με λάθος τρόπο - τα βασικά κάπως έτσι πάνε.. και με αφορμή το παραπάνω φρούριο θυμήθηκα το τραγούδι του Αλεξάντερ Ροζενμπάουμ, ενός πολύ γνωστού τραγουδοποιού / τρουβαδούρου των καιρών της Σοβιετικής Ένωσης - έχει την έδρα Αγία Πετρούπολη, και το κανονικό του επάγγελμα είναι γιατρός της Άμεσης Βοήθειας, τον έχω προλάβει σε καλή περίοδο και εγώ, είχαμε το βινύλιο με αυτό το τραγούδι στο σπίτι όταν ήμουν μικρός, και την τελευταία φορά που πήγα στην Ρωσία, βρήκα αυτό το βινύλιο σε διπλή κόπια στον πατέρα μου, και του ζήτησα να του πάρω την μια, οπότε τώρα το έχω κι εγώ εδώ στην Ελλάδα.
επίσης ένα τραγούδι του ήταν μέσα στο κλασσικό ρεπερτόριο τραγουδιών που εκτελούσε η μητέρα μου όσο ζούσαμε στην Ρωσία - και εννοείται πως το ξέρω, και είναι από τα αγαπημένα μου (λέγεται "τσαμπιά σουρβιάς"... ίσως να έχω ήδη γράψει γι' αυτό σε αυτό το μπλόγκ)

και τέλος πάντων αυτό το τραγούδι το παραθέτω παρακάτω, και επίσης κάνω μια αυτοσχέδια μετάφραση (λοιπόν το ρωσο-ελληνικό λεξικό έχει γίνει ο καλύτερος φίλος μου σήμερα..)

 

ήθελα να το μεταφράσω γιατί βρήκα παραλληλίες με τον πόνο που νιώθουν αρκετοί άνθρωποι σε όποια Πατρίδα και να βρίσκονται για τις παρελθούσες και παρούσες καταπιέσεις και αδικίες που βιώνουν από την πολιτική και κοινωνική ηγεσία/πλεοψηφία - και βρίσκω μια δόση ειρωνείας και οξύμωρου στοιχείου σε αυτό το συνδιασμό αγάπης και μίσους - ή αν θέλετε, αγάπης και παραπόνου - σε αναφορές τέτοιου είδους στην λέξη Πατρίδα.

γενικά παλιά είχα μια άρνηση για την λέξη Πατρίδα - γιατί ίσως είχα βρεθεί σε μια κατάσταση όπου δεν ήξερα που ανήκω. νομίζω πως και τώρα είμαι σε αυτή την κατάσταση. εδώ άλλοι άνθρωποι είναι σε αυτή την κατάσταση παραμένοντας σε μια χώρα. οπότε εύκολη επιλογή για μένα. τώρα βρίσκω απλώς αρκετά στοιχεία όμορφα στους τόπους που συνήθισα. παραμένω όμως λίγο αρνητικός για την λέξη Πατρίδα. ίσως στους παρακάτω στίχους με βρίσκει ασυνείδητα και διαισθητικά σύμφωνο ο συγκεκριμένος τραγουδοποιός, όταν προφέρει αυτή την λέξη με αυτό το παράπονο, ειρωνία (ίσως - δικό μου αυτί) και αγάπη.

Όνειρο Δεκεμβριστών

ξύπνησα χθες
οχι σε άδειο διαμέρισμα
γλυκό όνειρο αποδείχθηκε πολύ σύντομο
χειμωνιάτικος αέρας σφύριζε πίσω από γεμάτο υγρασία τοίχωμα
του προμαχώνα Αλεξέεβσκιϊ

τα βήματα των φυλάκων με δυνατούς απόηχους μεσ'στην νύχτα
μου τραγουδούσαν ενα πολύ στενάχορο τραγούδι
και τρεμόπαιζε το φως ενός μοναχικού κεριού
πάνω σε ανοιχτούς γ...
... σε ανοιχτά πλευρά των στρατιωτικών παλτό ..
σ.σ. τα οποία ο ποιητής τα λέει "φτερά"

σ.σ. ... και πάει η μετάφραση ...
σ.σ. δεν μπορώ.

σ.σ. για να ολοκληρώσω όμως τουλάχιστον κάτι. το ρεφραίν πάει:

με λευκή χιονοθύελλα, με άρβυλα πάνω στην μούρη μας.
τι έκανες μαζί με όλους εμάς, Πατρίδα;
μήπως δεν βλέπεις; κι όμως μου φαίνεται πως δεν είσαι τυφλή.
Πατρίδα, Πατρίδα, Πατρίδα, Πατρίδα ...

σ.σ. την βοήθεια του λεξικού ζητάω.. έχω!

και μπήγοντας σε ξακουστό μάρμαρο της Νεβά
το ζεστό μέτωπο, ξέσπασε βήχοντας με κραυγές:
"πόσοι δικοί μας σταυροί στέκονται σε μήκη και πλάτη της Ρωσίας,
 και πόσοι τάφοι μένουν ξεχασμένοι;"

[ρεφραίν]

ο ήχους της τυμπανοκρουσίας, και οι στρατιώτες μου
πάνω στην πλατεία άρχισαν να κουδουνίζουν με τις λόγχες τους
πνυγμένος μέσα σε θηλιά, κόπηκε βίαια το μοτίβο..
και έμεινε μόνο η αιωνία μνήμη ...

[ρεφραίν]

δεκαπενταύγουστος

μου είπε η μητέρα μου σήμερα να έχω μόνο καλές σκέψεις και σχέδια για το μέλλον, γιατί είναι η πρώτη μέρα της νέας σελίνης σήμερα.
την μέρα όλη την έφαγα προσπαθώντας να δουλέψω, και δεν σκεφτόμουν πολλά πράγματα γενικώς.
το υπόλοιπο της μέρας και το βράδυ μου ήρθε μια μελαγχολία μεγάλη. και τι να κάνεις άμα σου έρχονται μόνο κακές σκέψεις. και πρέπει να σκέφτεσαι καλές.
σκέφθηκα να φάω παγωτό αλλά δεν το έκανα. ούτε μπύρα κρασί να πιω δεν ήθελα.

είδα λίγο από αυτή την κομική σειρά που βλέπω - ο τρόπος που την βλέπω έχει πάει λίγο λάθος - σαν ένα ασανσέρ που έχει σταματήσει ανάμεσα σε ορόφους - βλέπω τις τελευταίες μέρες το μισό του επεισοδίου που έβλεπα την προηγούμενη μέρα και το μισό του επόμενου επεισοδίου. σταματάω συνήθως χωρίς να το δω όλο γιατί είτε βαριέμαι ή συμβαίνει κάτι και ξενερώνω γιατί είναι και πολύ γκαφατζίδες οι ήρωες σε αυτή την σειρά.

σε μια απελπισμένη προσπάθεια τελικά σήκωσα 3 άλμπουμ μικρά με φωτογραφίες παλιές οικογενειακές και άρχισα να ψάχνω μια φωτογραφία που ήθελα να βρω όπου στεκόμουν μικρός στην μέση του κήπου με καλλιέργειες, και είχα τουρλώσει την κοιλιά μου, και ήθελα εδώ και καιρό να την σκανάρω και ενδεχομένως να την δημοσιεύσω για πλάκα με λεζάντα "going back to the roots" - την βρήκα τελικά την φωτογραφία, μετά από μελέτη όμως έφτασα στο συμπέρασμα ότι δεν είναι αρκετά μεγάλη για να είναι πειστική roots φωτογραφία. τώρα που το κάνω edit το κείμενο όμως σκέφθηκα να την δημοσιεύσω τελικά για το γαμώτο. είναι από την σειρά φωτογραφιών "ποιός είναι αυτός, δεν μου μοιάζω καθόλου - εκείνη η περίοδος είναι ένα κενό στην μνήμη μου"

σε ένα επόμενο επεισόδιο - ή μάλλον, σε επόμενη επισοδιακή προσπάθεια, - κάτι που το κάνεις - δεν το κάνεις αντί για παγωτό - μπήκα ξανά στο wayback machine για να μπω στο παλιό φόρουμ του rockfm.gr. είναι ένα πραγματικό ταξίδι χρόνου για μένα - πολλά πράγματα δεν θυμάμαι - μου είναι λίγο κενό όλο εκείνο το διάστημα του 2005 - είναι κενό από συναισθήματα - δεν θυμάμαι πως αισθανόμουν. εκείνο το φόρουμ ήταν αυτό που με βοήθησε να βρω μια παρέα και να αρχίσω να βγαίνω έξω με κόσμο. βασικά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε - κάθε φορά στο παρελθόν που έμπαινα στο wayback machine και διάβαζα εκείνα τα παλιά ποστς - πέθαινα από ντροπή - για το πως έγραφα, για την αφέλειά μου, για τα σπαστικά greeklish που επίτηδες χρησιμοποιούσα εν μέρει για να κρύψω τα ορθογραφικά λάθη και εν μέρει για να δείξω ότι i don't care και είχε το greeklish κατιτίς από το mIRC gloss και coolness. για το πως έγραφα ενώ έγραφα ότι σκεφτόμουν εκείνη την στιγμή και αν ήμουν μεθυσμένος έγραφα ασυναρτησίες σχεδόν.. το θεωρούσα σωστό και ωραίο. τώρα όχι πια..

έχω καιρό να γράψω κάτι. η αλήθεια είναι πως με απελευθερώνει, με κάνει να ηρεμώ λίγο - όμως δεν είναι τόσο εύκολο να βρω θέμα πια - ίσως να με εντυπωσιάζουν λιγότερα πράγματα. έχω γράψει θυμάμαι μισό ενός γράμματος μέσ' στην νύχτα το οποίο θα μείνει έτσι για πάντα. άντε να έχω καταγράψει κανένα δύο όνειρα. α έγραφα τις προάλλες και ένα κείμενο σαν στίχο για τον δεκαπενταύγουστο, θα το παραθέσω εδώ πιο κάτω.

στο φορουμ του rockfm σε ένα ποστ τυχαίο που είδα δικό μου ήθελα να παραθέσω τις σκέψεις μου για τον μικρό πρίγκιπα. δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες ούτε για το βιβλίο, ούτε τι ήθελα να πω. ίσως να μην το έχω ξαναδιαβάσει από τότε. ίσως να μου ήταν δύσκολο να το ξαναδιαβάσω ("πρέπει να ξαναβρω τι λέει η αλεπού, ωστόσο" - ένα νευρικό τικ - πετάχτηκε ένα κομμάτι χαρτί σαν λίστα για σουπερμάρκετ μέσα από ένα κουτάκι απ' αυτά που είμαι φτιαγμένος - αυτές είναι όμως όχι δικές μου σκέψεις - και δεν μου έδωσε κανείς χρόνο να καταλάβω - γιατί ώρες ώρες εγώ σαν μια πέτρα θέλω μια αιωνιότητα για να αυτοπροσδιοριστώ - και μετά κάποιος ζωγραφίζει πάνω μου μια φάτσα, παίζοντας, σε μια παραλία - λες και του ανήκω - λες και οι πέτρες δεν έχουν ψυχή και θέλουν προσωπείο; αστιγεύομαι.).

τι έλεγα.. πως προσπαθώ να απομακρύνω τις στιγμές που θα ξαναδιάβαζα κάποιο βιβλίο.. σαν να διάβαζα παλιά για να βρω έμπνεύση και να ανακαλύψω πράγματα, και τώρα δεν έχω όρεξη να βρω τίποτε άλλο πια. και αυτή η ανάγκη να μοιραστείς σκέψεις ακατέργαστες με κόσμο, κατα βάθος για να βρεις φιλίες.. και το είχα καταφέρει τότε σε εκείνο το φόρουμ - να 'ναι καλά τα φιλόξενα παιδιά του..

τέλος πάντων. πάει και ο δεκαπενταύγουστος.

δεκαπενταύγουστος τζίτζικας και μέρμυγκας
ξερασμένη πυλωδης γη και ξένοιαστος ήλιος
αναμνήσεις του μπλε  και ενας δρόμος αστραφτερός πάνω στην θάλασσα

δεκαπενταύγουστος σου γράφω ένα ποίημα
γιατί δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω
και σε σκέφτομαι.

δεκαπενταύγουστος σαν μια ρόδα, ένα λάστιχο για την ακρίβεια από μεγάλο φορτηγό
που το έχουν κάνει γλάστρα για λουλούδια του δρόμου
(πρόην ΕΣΣΔ αμέ το έκαναν πολύ αύτό)
(αλλαγή χρήσης σαν μέθοδος ανακύκλωσης) (προσπαθώ να προσδιορίσω με λόγια την σύνδεση της ρόδας με τον αύγουστο, μα μου είναι δύσκολο να σας το εξηγήσω.. έχει να κάνει και με το γεγονός ότι μπορείς να κάνεις πολλές χρήσεις διαφορετικές σε ένα πράγμα που συνήθισες να κάνει κάτι άλλο - και ότι τον δεκαπενταύγουστο κάποιοι τον περιμένουν όχι επειδή θα πάνε διακοπές, αλλά επειδή αδειάζει η αθήνα- και αυτό είναι κατι σαν μια διαφορετική χρήση..)

δεκαπενταύγουστος λοιπόν σαν ταπιόκα στρουθοκάμηλου
σαν ένας συνδυασμός λέξεων που δεν βγάζει νόημα
και όμως ακούγεται τόσο γνώριμος

δεκαπενταύγουστος η ψυχή της απομόνωσης
της αποξένωσης, ο απόηχος της επιβράβευσης
δώρο άδωρο στον εαυτό μου με ένα ψεύτικο αλλά και ίσως λίγο αληθινό χαμόγελο

δεκαπενταύγουστος σαν τουριστικός προορισμός
στο κέντρο της πόλης όπου ζεις (ζω;) εδώ και εικοσιπέντε χρόνια
σαν μόδα που το κάναμε οι χιπστερίζοντες της οικουμένης
οι αντικοινωνικοί, οι εσωστρεφείς και εξωτερικώς καταθληπτικοί (εκεί με πάνε οι ορίζοντες τις σκέψης)

να ταξιδεύεις κάπου χωρίς να φεύγεις γεωγραφικά
χωρίς χρήση ουσιών - ένα περιβάλλον που δεν χρειάζεται να το αλλάξεις
ή να μετακινηθείς - ένα περιβάλλον που αλλάζει μόνο του
τι αστείο - όταν το εγκαταλείπουν ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων
προσφέροντας χαρά και ταξιδιωτική εμπειρία σε μας τους υπόλοιπους

δεκαπενταύγουστος είσαι δεν είσαι εδώ
δεν αισθάνομαι τίποτα, ενα κενό, ενώ σε περίμενα
το καλοκαίρι με το οποίο δεν με συνδέει πια κανένας
ούτε σαν υποχρέωση,
και δεν χρειάζεται να κάνω μπάνιο στην θάλασσα
δεν κάνω πια ούτε αυτή την υπέρβαση

δεκαπενταύγουστος, άντε άλλος ένας, έφυγες.

τις προάλλες πέτυχα τυχαία μια εκπομπή στην ΕΡΤ όπου μιλούσε η Αρλέτα, και πιο πριν μια άλλη όπου έλεγαν για τον Βέγγο, η οποία τελείωσε με μια ομιλία του όπου είχε συγκινηθεί και τον έπιασαν δάκρυα (και κάτι έλεγε για "κλασσική περίπτωση βλάβης, μόνο που τώρα έπαθε βλάβη μέσα του..") - συγκινήθηκα κι εγώ, αλλά γενικώς μου άφησαν ανάμεικτα συναισθήματα...

σάψεις

σήμερα αλήτεψα.

 

οι σκέψεις μου ένα τίποτα μπροστά στα γενόμενα. ασήμαντα πραγματικά μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. αλλά και πάλι αλλά.

έχω; αν έχω; έχω δικαίωμα να τις μοιράζομαι;

μονάχα εγώ θα το κρίνω, και θα κρίνομαι, και θα είμαι μόνημα επικριμένος. κρυμμένος.. άφαντος, οι σκέψεις μου καθόλου μεγάλες ή ξεχωριστές ώστε να κάνουν εντύπωση και αυτό με συνθλύβει και (θα ήθελα να είναι κάιτ μεγάλο - είναι στο μυαλό μου; έχει ή δεν έχει αυτό σημασία;) δεν θα τις μοιράζομαι..?

αλλά ας μην παρεκτρέπομαι.

 

σήμερα βγήκα έξω και τα είπαμε με τον φίλο μου τον α.

αισθάνθηκα περίεργα καθώς.. όλοι ξέρουμε το γιατί, όλοι βιώνουμε αυτούς τους πρώτους δειλούς εξόδους από το "μενουμε σπίτι" (safety first, εγώ στο παρελθόν προσευχόμουν να με προστατέψει κάτι από την υπερβολική κατανάλωση - και μου το έδωσε ο θεούλης - ξέφυγα όμως και από αυτό - καθώς μόνο μια μεγάλη αγάπη θα μπορούσε.. και δεν την είχα τώρα, και δεν θα την έχω ποτέ... και μου μένει μόνο αυτή η μυρωδιά ρε γμτ - βλ. παρακάτω παρακάτω..)

 

αυτό που μου μένει από την βραδιά είναι ότι ήθελα να καπνίσω και δεν είχα πλύνει τα χέρια μου και αισθανόμουν πως ήταν βρώμικα και ζήτησα υγρά χαρτομάντιλα από το περίπτερο, και μου είπες (θεέ μου έχω μεθύσει - μου είπεΣ;;) πως είχαν τελειώσει τα αντισηπτικά και είπα δεν πειράζει και πήρα εκείνα που δεν ήταν, και σκούπισα τα χέρια μου μια φορά, και για ώρες ολόκληρες προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που μυρίζω γύρω μου, και το μυρίζω ακόμα, και είναι μια μυρωδιά περίεργη πάρα πολύ... μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία... δεν ξέρω καν πως μπορώ να το πω - το μινιόν; μου μυρίζει όπως μύριζαν τα σπίτια των μεγάλων που επισκεπτόμουν, σαν να μου μύριζαν μια νέα ανακάλυψη.

 

γιατί μου μυρίζει ροματισμό.. αρωματισμό... τισμό.. δεν ξέρω τι μου μυρίζει.

ή απλά είχα τόσο καιρό να βγω έξω που οι έξω μυρωδιές όλες ενώθηκαν μέσα σε αυτό το υγρό μαυρομάντιλο.. με μύριζε για ώρες το γατί όταν ήρθα σπίτι.

 

είναι μήπως είναι η διαστολή του χρόνου που σου κάνει το ελ ες ντι που δεν πήρα; είχα καιρό να πιω κονιάκ σε πλαστικό ποτήρι, βγάζοντας κρυφά το μπουκαλάκι από την τσάντα μου; (οι φωτογράφοι δάσκαλοι με το κονιάκ στην κολότσεπη τους θυμάμαι ακόμα..)

 

α/α

ποιό είναι το νόημα μιας περιπέτειας που δεν μπορείς να την κάνεις ζωή σου; ή είναι ορισμός της λέξης "περιπέτεια" γιατί είναι κάτι που δεν το συνηθίζεις; θαυμάζω αυτούς από εσάς που μπόρεσαν να κάνουν όμορφες περιπέτειες μέρος της ζωής τους. αλλά ίσως να ισχύει και ετούτο - ότι και να κάνουμε, είμαστε όλοι μια ωραία περιπέτεια, με αλάτι πιπέρι ζάχαρι - ότι θες έχει μέσα. ξέερωγω. σκατά για κρύψιμο :)

συμβαίνει αυτό το οξύμωρο πάντα. αυτό το γράφω σε σένα. και είναι σαν να μην το γράφω σε σένα, το γράφω σε όλους. μπορεί και να μην θέλω να το γράψω σε σένα, αν δεν ήθελα πραγματικά όμως θα ήταν πολύ απλό να μην γράψω τίποτα. μπορεί και να θέλω λοιπόν, γιατί όμως να μην το γράψω μόνο σε σένα; ίσως να είναι επειδή έχεις γίνει μια επιγραφή στο μάρμαρο της καρδιάς μου, έχεις μείνει μια φωτογραφία στο κουτί των αναμνήσεων, το πρόσωπό σου μια όψη γλυκιά και ανελέητη την οποία φοβάμαι πολύ να την φανταστώ ξανά στην πραγματικότητα.

φοβάμαι δεν θέλω, μάλλον, να παραδεχτώ ότι υπάρχεις κάπου, φοβάμαι δεν θέλω να ξαναξύσω την επιφάνεια πληγών, μεταφορικά παρόντων στην πράξη και στην φαντασία μου. φοβάμαι δεν θέλω να σκεφθώ τι πληγές έχεις να απαρυθμίσεις εσύ που σου'χω κάνει. και τα ποιήματα που φτιάχνονται κάπως έτσι νομίζω πως γίνονται, αναφορά σε κάτι προσωπικό που γίνεται με χίλιες δυο κρυμμένες μεταφορές και εμπνευσμένα τεχνάσματα, μόνο που δεν μου φτάνει η δύναμη της μούσας και νιώθω άδειο δοχείο, που δύναμη για ποιητικό λόγο. όσο και να μην θέλω, είναι εκεί όμως όλα αυτά ρε γαμώτο και δεν ξέρω πως απλά να πάψουν να υπάρχουν.

θέλω να υπάρχουν.

 

 

και η γη περιστρέφεται. και η ζωή συνεχίζεται και ο χρόνος κοιλάει (κυλάει στις κοιλιές μας και που και που ρίχνει και καμία σκοιλιά, και από εκεί δεν είναι μακριά μέχρι τον μεταξοσκόληκα αχ η ζωή από μετάξι)

 

 

γυρνάει, στρυφογυρίζει μια μπλε σφαίρα
γυρνάει, στρυφογυρίζει πάνω από το κεφάλι,
γυρνάει στρυφογυρίζει και θέλει να πέσει
ένας καβαλιέρος θέλει να κλέψει μια κυρία

που είναι εκείνος ο δρόμος, που είναι εκείνο το σπίτι
που είναι εκείνη η κυρία με την οποία είμαι ερωτευμένος
να' τος εκείνος ο δρόμος, να' το εκείνο το σπίτι,
να' την η κυρία με την οποία είμαι ερωτευμένος