... είδα τρεις ιστορίες, είδα την .. να με καλεί σε ένα σπίτι μεγάλο μονοκατοικία αγροτική με μεγάλο κήπο γύρω γύρω, και να βλέπω κάτι που περίμενα, να μαζευόμαστε 3-4 διεκδικητές της ας πούμε, και να μας βάζει να παίζουμε κάτι σαν κρυφτό και να την ψάχνουμε, και να μην την βρίσκουμε για μέρες, και να αρχίζουμε να κατασκηνώνουμε σε αυτό το σπίτι, και άλλοι να φεύγουν σιγά σιγά έχοντας χάσει την ελπίδα, και κάπως να μαθεύεται πως εκείνη έφυγε με τον πέμπτο διεκδικητή της από την αρχή του παιχνιδιού, επιβεβαιώνοντας πως είμαστε κάτι σαν χαμένοι. (θυμίζει το "she's gotta have it" του spike lee, αλλά δεν θα έλεγα ότι επηρεάστηκε το όνειρό μου από αυτό - απλώς βρήκα κάποια κοινά στοιχεία σε αυτή την ταινία με τις δικές μου ανησυχίες και διλήμματα) μετά είδα για κάποιο λόγο να κάνω έρωτα με μια συνάδελφο που ας πούμε πως όχι, δεν είναι κάτι που συνηθίζω να βλέπω σε όνειρα, ούτε το είχα ποτέ φανταστεί σε σκέψεις ας πούμε - και δεν είναι και κάτι που συνηθίζουμε να το λέμε δυνατά, εδώ που τα λέμε - αλλά το λέω έτσι για να κανω ένα πείραμα και να σπάσω το φίλτρο για μια στιγμή.. και μετά είδα να επιστρέφω σε ένα δομάτιο μιας πρώην φίλης μου, και να μελετάω προσεκτικά ένα-ένα τα ράφια σε ένα έπιπλο, που είχε διάφορα μεμοραμπίλια να στέκονται, και να έχω αυτή την αίσθηση του περασμένου χρόνου, της νοσταλγίας, της επίσκεψης μετ επιστροφής (όχι επιστροφής) στο παρελθόν, ήρθε και κάποια γυναίκα συγγενής ενδιάμεσα με άσχετα σχόλια και στεκόμουν στην άκρη, δεν θυμάμαι την συνομιλία με την φίλη εκείνη και αν συνομίλησα ποτέ και αν ήταν όντως εκείνη.
το πρωί καθώς χτυπούσε πολλαπλώς το ξυπνητήρι, παρατήρησα πως η οθόνη του ήταν σαν αχνισμένη, σαν τα γυαλιά σε πρωϊνή ομίχλη, ή τα παράθυρα των αυτοκινήτων που γίνονται έτσι όταν είναι κάποιος μέσα και πρέπει να πατήσεις ένα κουμπί (για να βγει μια πορδή.. σόρρυ, απλώς αυτοειρωνεύομαι που θέλω να περιγράψω και άλλες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό) - σαν να έζησε τέλος πάντων και το κινητό μου όλα αυτά τα όνειρα της σημερινής νυκτός με τα πολλά πάθη τους. όχι δικά μου πάθη.
ηλιαχτίδα
δεν ξέρω αν είχα στείλει ποτέ αυτό το ποίημα στον προορισμό του, αν είχα στείλει, ζητώ συγγνώμη για την δημοσίευση. απλά μου έκανε εντύπωση που το βρήκα ξαφνικά μετά από δεκα χρόνια, και αναπώλησα πως κάποτε είχα μια τέτοια έμπνευση και μια τέτοια ελευθερία ας πούμε να την εκφράσω (και αισιοδοξία ίσως..)strnen
Κυριακή..
έκανα ξανά refresh μια λίστα στο foobar2000 όπου έχω όλα τα αρχεία από το media library μου (όλων των πιθανών και απίθανων καλλητεχνών που έχω μαζέψει σε αυτήν (και μερικών άτακτων πιθήκων (πως είναι το "ηθική", αλλά ανάποδα) που έχουν παρεισφρήσει)), και μου λέει πως είναι διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων και μιας μέρας και δεκατριών ωρών. που σημαίνει ότι αν αφήσω να παίζει το foobar την λίστα από την αρχή, με την σειρά όπως εμφανίζονται τα κομμάτια, θα τελειώσει να παίζει μόνο μετά από 29 μέρες, κοντά ένα μήνα δηλαδή. για κάποιο λόγο σκέφθηκα ξανά τον θάνατο, ή μάλλον, μου ήρθε μια εικόνα με μένα πεθαμένο, και την λίστα με τα τραγούδια να συνεχίζει να παίζει - σε random mode δε, θα παίζει για πάντα, μέχρι να πέσει το ρεύμα (δηλαδή μέσα στο μήνα κάποια στιγμή δεν θα τύχει και αυτό; - δηλαδή το "για πάντα" δεν συμβαίνει ποτέ σε αυτή την διάσταση).
γράψτε λάθος. θα παίζει για 45 εβδομάδες πέντε μέρες και δεκατέσσερεις ώρες. δεν θα αντέξω ούτε πεθαμένος να ακούω τόση μουσική. πάλι καλά που είμαστε ευλογημένοι με κάποιες διακοπές ρεύματος. αν δεν ήταν αυτές και αν είχα αυτιά που να άκουγαν, θα ήταν ένα σωστό βασανιστήριο.
πόσο δύσκολο να χωρέσει ο νους το τίποτα (δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον). τόσο δύσκολο που ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να το κάνεις είναι να μην το σκέφτεσαι καθόλου.
έξω πριν λίγο έβρεξε και μυρίζει ωραία. ο ουρανός έχει αυτά τα λευκά σύννεφα που κάνουν αντίθεση με το φόντο ξωπίσω τους και που και που ξεπετάγεται και κανένα αστέρι. ένας ωραίος λόγος να ζεις είναι να έχεις αυτά τα διαλείματα που βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις τα σύννεφα και μυρίζεις τον αέρα. το σκέφτομαι φιλοσοφικά και λογικά τώρα ωστόσο, χωρίς να το συνειδητοποιώ βαθιά αυτό που λέω.
Τρίτη..
στεγνοκαθαριστήρια. στεγνά καθαριστήρια. ημίφως. όταν δουλεύω από το σπίτι έχω τα μπατζούρια κλειστά. η καρδιολόγος μου έλεγε για την έλλειψη βιταμίνης D μόνιμη όμως, και αναρωτιόταν πως δεν με βλέπει ήλιος καθόλου; καθόλου, έγνευα καταφατικά. γνεύω είναι μια λέξη που μου αρέσει - ως προς αυτό που περιγράφει - πάντα όμως έχω την αίσθηση ότι την γράφω λάθος, ή δεν είναι αυτό που νομίζω πως περιγράφει. είναι πάντα πολύ πιθανό κάπου να έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος. ή τουλάχιστον μένω, υπάρχω, συνυπάρχω, με αυτή την αίσθηση (στον λαιμό) (εντάξει, κάνω μια ποιητική μεταφορά, στην πράξη δεν τα σκέφτομαι τόσο βαθιά όσο ακούγονται - απλώς παραθέτω λέξεις και μετά σκέφτομαι πόσο βαριές ακούγονται, ή πόσο ποιητικές, και πόσο πιο άδειος είμαι εγώ που τις ξεστομεί - όχι επειδή αδειάζω λεγοντάς τες, αλλά επειδή ήμουν κενός νοήματος εξαρχής. όχι ακριβώς κενός. αλλά ανάλατος, χωρίς γεύση, και ούτε μυρωδιά. με ψυχικό covid χαχα. θυμήθηκα (πιο πριν, απλά έπλαθα και μια μεταβατική παράγραφο) ένα παλιό κομμάτι (λίγο να εαυτοβατήσω, λίγο ακόμη - πέντε λεπτά). που κάτι έλεγε του στυλ -
κάποιοι σε περνάνε για έξυπνο, και κάποιοι για εντελώς ανίδεο,
και εσύ τι τον περνάς τον εαυτό σου;
προτιμάς να πλανάσαι..
χωρίς να αγαπάς ..
χωρίς να συναισθάνεσαι ..
χωρίς να καταλαβαίνεις
.. την μαγικότητα .. την ελαφρότητα .. την σαθρότητα .. της ανθρώπινης ύπαρξης ..
(σου λέω)
ποιητική μεταφορά κάνω. πουθενά δεν κυριολεκτώ.
τι να εννοούσαν οι mekons όταν ονόμαζαν το πρώτο LP τους "the quality of mercy is not strnen"? a-ha. δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα πλήρως, αλλά κάτι πιάνω. μια γενικότερη αίσθηση, θα έλεγα. εκτός και αν κάνω κάπου ένα μεγάλο λάθος.
φμπ
έτσι μια μέρα θα "σβήσει" σαν το φως και το γκούγκλ και θα μείνω με την Π%$% στο χέρι που λέει ο λόγος (να eucharistούμε τον θεό), και μαζί μου όλος ο πλανήτης. τι θα κάνω όταν δεν θα έχω να τοποθετώ κάπου τις αυτάρεσκές μου αγαπησιάρικες σκέψεις; τέλος πάντων μέχρι να γίνει αυτό πρέπει να μοιραστώ με τον εαυτό μου αυτό το τεράστιο κομμάτι που το ξαναανακάλυψα μετά από πολλά χρόνια.
κυριακάτικο σεϊκ
μια πιθανή ενδιαφέρουσα ενασχόληση θα μπορούσε να είναι ("πιθανή" και "θα μπορούσε" - λακονικότητα μηδέν! (και μου αρέσει.. (..λέω τώρα)).. (έχει αυτή η δραστηριότητα μια περίεργη αναδραστική χροιά που δεν μπορεί παρά να μου προκαλεί έναν μικρό θαυμασμό). λοιπόν για να μην σας κρατώ σε αγωνία, η δραστηριότητα πάει ως εξής: πιάνω στην τύχη μια πρόταση από ένα ποστ στο μπλογκ μου, και την χρησιμοποιώ όπως είναι σε μηχανή αναζήτησης (ονόματα δεν λέμε - για να μην διαφημίσουμε - αν και τι να διαφημίσουμε - η πλαφόρμα στην οποία διατηρώ αυτό το μπλογκ ανήκει στην εταιρεία που έχει και την μηχανή αναζήτησης και τα δικαιώματα διανομής του λειτουργικού του κινητού από το οποίο θα διαβάζω αυτό το μπλογκ - τέλος πάντων σαν να λέμε πως όλα ανήκουν σε αυτή την εταιρεία της οποίας επιλέγω να μην αναφέρω το όνομα, γιατί... μήπως γιατί το έχω ξεχάσει; ή μήπως επειδή η ίδια εταιρεία κατέχει και το μυαλό μου και το όνομά της για κάποιο λόγο ... αντιστοιχεί σε έννοια που ορισμό δεν χρειάζεται, είναι δηλαδή συνόνυμη με κάτι σαν Θεό)
λοιπόν κάτσε να δω τι λαυράκια ανακάλυψα με το "έξω από το παράθυρο χιονίζει καταρακτοδώς και η πλεοψηφία".. ένα κείμενο του Κώστα Φρυγανιώτη για το Γαλαξίδι που δεν ξέρω κανέναν από τους δύο, ούτε που πέφτουν, γιατί ως γνωστόν επέμεινα να μην μάθω τίποτα απο Ελληνική γεωγραφία από μια ιδιάζουσα άρνηση και καταπίεση της επιθυμίας/αποδοχή της έλλειψης επιθυμίας να ταξιδέψω.\
ένα άρθρο από ειδησεογραφία από μακρινό Φλεβάρη του 2015. και ένα review για την ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Μπάρακ Ομπάμα. και κάτι άλλα αποσπάσματα από βιβλία ή απομνημονεύματα. δεν μου φάνηκε τίποτα αρκετά ενδιαφέρον ώστε να στρέψω την προσοχή εκτός της δικιάς μου ενδοσκόπησης και του εσωτερικού μου ειδησεογραφικού γραφείου.
μπήκα λίγο σε κάτι email drafts πρόσφατα, όπου βάζω πράγματα για να θυμάμαι ή που προόριζα για κάπου, σαν πρόχειρο. και δεν ξέρω αν τα χρησιμοποίησα ποτέ - οπότε σκεφτόμουν με το search να βρω αν τα έχω ήδη χρησιμοποιήσει σε μπλογκ, αλλά πάπαλα, δεν φαίνεται να βγάζει καν το μπλογκ μου.
αχ τι κρίμα, παντού περισσεύεις, και τα λοιπά.
ίσως και καλύτερα - αφού έτσι πράγματι μιλάω στον εαυτό μου εδώ μέσα, και πολύ με απασχόλησε το θέμα. τέλος πάντων, σας εξηγώ πως ανακάλυψα την ωραία ενασχόληση που περιέγραψα παραπάνω (τελικά δεν ήταν και ΤΟΣΟ διασκεδαστική)
σας αφήνω στον κόσμο της φαντασίας, με τις φαντασιακές φιλικές συνάψεις και κλικ και τσαφ και το κομμάτι Love Before Romance των The Undertones που το άκουγα σήμερα το απόγευμα, μέσα σε γενικότερο κλίμα φοβερής υποτονικότητας και κυριακάτικης μελαγχολίας. αυτό το κομμάτι δεν μπορεί να μου ξεκολλήσει από το μυαλό πόσο πολύ μου θυμίζει το "Sweet Harmony" των The Beloved. έχουν κάτι παρόμοιο κάπου.
Subscribe to:
Posts (Atom)