да/нет

καλημέρα, ζωνταντός, τα κατάφερα και σήμερα, ξανά στις επάλκξκεις.
another day, another dollar
i a m on another planet with you, with you
... και δεν συμμαζεύεται, ούτε σημαδεύεται
магнитофон сломался, я сижу в тишине, чему я рад вполне
anne clark / short story (party mix)

great

the day i chose to start watching "stranger things"

after all these small things that had to be done, little responsibilities coming out of the blue and making me worry, having all them done, resulting in another bout of some drinking, and a bit more, and now worrying whether this culminates in just me dying.

we don't die so easily, do we?

it's terrible to think that whatever i write now may be the last thing that i write.

my cat had a mishap and landed in its bowl of water, freaking out and throwing both bowls of water around and then licking its pitiful fur being all wet, i tried to dry it with a towel, it's okay now, i think.

i was looking at the plants on the balcony, looking at them and thinking that these plants will die, having sucked out all energy from the poor earth they've been thriving on all these years, me having no energy to replenish the earth, or water them consistently, it just makes me sorry to have to water them ever so seldom just to help them sustain their greenness, while without water they seem like they're doomed. i never wanted to be their father, i always wanted them to grow on the wild and having no parents, no sustainers attached.

if i wake up tomorrow, i'll...

i don't know what i will do. everything will get back to the same old washing machine cycle. pity, guilt, frustration, acceptance, complacency.

just the left hand talking?

μοναξιές μελαγχολίες κνησμός (09/02/2018)

εκείνος και εκείνη
два сердца посредине
πως να το πω
και τι να τους πω

όταν είναι μια πόρτα γυάλινη, με μεταλλικό περίγραμμα και χερούλι - και σου έρχεται απο ευγένεια να την χτυπήσεις - μα δεν είναι ξύλινη - και έτσι και αλλιώς σε βλέπουν - και δεν χτυπάς - και αισθάνεσαι ενοχικά μετά......

αγοραπωλησίες
αγοραπολύσεις
αγριοπωλήσεις

διαβάζω "ακαρνανία"
και βλέπω "αρκανζάς"
τα χέρια σου είναι κρύα
τα βράδια παίζεις τζάζ
την τζαζ που δεν μ'αρέσει
το πιάνο το μισώ
η φωνή σου βγάζει γκρέζι
και κάνω τον σταυρό

δεντρα ειναι στην προηγουμενη ζωη τους πολυ κουρασμενα ατομα που τα έκαναν ΄τωρα έτσι για να κάτσουν λίγο και να ξεκουραστούν

* γιατί με κοίταξες - σε κοίταξα γιατί μου θύμισες κάποια άλλη.

* summer mitsos festival

* the event has been great - by all means we could have done it without you. (όχι μιλάω για μια διαφήμηση για εντυπώσεις απο ενα λαϊβ που μου βγήκε σαν sponsored - και το διάβασα λάθος)

καποέιρικα (Nov.29/2021)

(Nov.29/2021)

αυτό μας είπε να το πούμε ο στέλιος όταν είχε γενέθλια και με την ευκαιρία το μάθαμε.

parabens pra voce
nesta data querida
muita felicidade
muitos anos de vida

παρα μπιένς πρα βοσέ
нешта дата ке рида
муинта фелисидаджи
муинтос анос джи вида

Happy birthday to you 

in this lovely date, 

much happiness 

and many years of life!

σε πιο πρόσφατο μάθημα κάναμε αυτό:

vou esperar a lua voltar

eu quero entrar na mata e

Eu vou tirar madeira boa

pro meu berimbau fazer

κάτι λέει για μια βόλτα σε ένα δάσος για να βρει ξύλο για να φτιάξει μπεριμπάου.

sdg (16/06/2019)

марья степановна умерла fly small wings big legs like spider το μούσι μου δεν το πλένω ποτέ Мухаслон или Слономух dead banana skin luxiry of brething in your own stale sweat and not doing a thing about it. a sort of deep content and calmness. christian death's "luxiry of tears" comes to mind - I start seeing it in a different light.

Μετασημείωση 29/11/2021

luxiry?

έλεος

Η Μαρία Στεπάνοβνα ήταν εμβλιματική φιγούρα της ζωής μου, γιατί ήταν κοντινή συνάδελφος, συμπαραστράτηρια και φίλη της γιαγιάς μου στην γενέτειρά μου πόλη. Δούλευαν μαζί στο υποκατάστημα Δασοκομικής Υπηρεσίας της περιοχής μου, που ήταν πολύ μεγάλο με πολλές δουλειές, καθώς η περιοχή από την οποία κατάγομαι είναι ή ήταν πυκνόφυτη με δάσος. - κέδρο, έλατο, κλπ.

γεγονός που

μόλις πέτυχα ένα κομμάτι σελήνης μέσα από μια σχισμή του μπατζουριού, 

γεγονός που συνέπεσε με την ανάγνωση ενός άρθρου του pitchfork για την imogen heap και άκουσμα ενός τραγουδιού (της ή σχεδόν "της") που μιλά για letting go υπέροχα και χορεύει ήρεμα με την κατάσταση μέσα στην ψυχή μου, 

γεγονός που συνέπεσε με την ολοκλήρωση της επανανάγνωσης της dolce vita (κάτι σαν άλφαβήτα ένα πράγμα), 

γεγονός που. 

δεν μ'αρέσει να χορεύω σε ζευγάρι, ούτε είμαι στα χωρίσματα, μου αρέσει όμως να κοιτάζω το φεγγάρι. είναι το μόνο που μας κρατά λίγο έξω από την καθημερινή τρέλα και εξαναγκασμούς της γήινης ζωής. το να σηκώνεις το βλέμμα σου και να βλέπεις το φεγγάρι είναι σαν να παίρνεις μια τζούρα από τσιγάρο, για όσους το απολαμβάνουν λέω.

ακόμα κρατώ την ενοχή που δεν πήγα να χορέψω με μια κοπέλα που με προσκάλεσε σε λευκό χορό στις πρώτες τάξεις γυμνασίου. διαβάζω τώρα κάτι που το ήξερα αλλά ήθελα να επιβεβαιώσω - ο λευκός χορός ανακοινώνεται και είναι ο χορός όπου οι κυρίες μπορούν να καλέσουν σε χορό άντρες, και σε αυτή την περίπτωση η άρνηση αποκλείεται, και ο άντρας πρέπει να δεχτεί με ευγένεια και ευγνωμοσύνη. αχ πόσο πιο ανάλαφρος νιώθω που δεν ζω σε εκείνες τις εποχές που αυτοί οι κανόνες ήταν το παν.

θυμάμαι έντονα κάποια πράγματα τα οποία με έκαναν να ντραπώ πολύ. μπορεί να μην θυμάμαι επακριβώς τι συνέβη, θυμάμαι όμως το συναίσθημα πολύ.

αριστερισμός του πιγκουίνου

ξεκίνησε αρχικά ως ποστ στο φεησμπουκ. εκεί που όταν είναι να κάνεις μια ανάρτηση, σου λέει "what's on your mind, Andrey?" αλλά ξέφυγε λίγο σε μέγεθος και είπα να το βάλω τελικά εδώ.

what's on my mind? βλέπω "αστρονομία" και αντιλαμβάνομαι "αστυνομία" (διαβάζοντας είδηση για τον θάνατο του σιμόπουλου που ήταν αστροφυσικός), βλέπω "αριστερισμός" και αντιλαμβάνομαι "αστρισμός" (από το βιβλίο του Λένιν, εκδόσεις Θεμέλιο, που έδινε κάποτε η Αυγή και ξαναέδωσε το προηγούμενο Σάββατο). δεν πρωτοτυπώ, το ξέρω. σε ένα δικό μου σύμπαν ζω, το ξέρω.

προσπαθώ να δω το dolce vita του φελλίνι σε επεισόδια. αν ήταν χωρισμένη όλη η ταινία σε εικοσάλεπτα επεισόδια, θα είχε 8 επεισόδια. σαν μια σεζόν ένα πράγμα.

ζω δικιά μου ντόλτσε βίτα κι εγώ, σε επεισόδια, όπως αρκετοί και αρκετές, φαντάζομαι. αλλά όχι αρκετές και αρκετοί ώστε να θεωρούμαστε μια κανονικότητα..

σήμερα το βράδυ κατέβηκε μαζί μου στο μετρό ένας τύπος που με κοιτούσε έντονα, απ' αυτούς όμως που τους το συγχορείς εύκολα. θυμάστε τους τρουβαδούρους και jokers στην αυλή του βασιλιά, μπορούσαν να υπερβούν τα κοινωνικά πρέπει, και ήταν οι μόνοι, θαρρώ, που με αυτά που λέγαν δεν τους αποκεφάλιζαν (αμέσως), γιατί ήταν εντός αλλά και πιο πολύ εκτός της κοινωνίας, ζούσαν και ήταν συνδετικός κρίκος με ένα σουρρεάλ παράλληλο σύμπαν.

μου έκανε ένα νόημα δείχνοντας την μπλούζα του και χτύπησε τον εαυτό του στον όμο και χαμογέλασε, έκανα ένα βλέμμα πως τον ακούω αν και δεν πολυκαταλαβαίνω. στην συνέχεια προσπάθησα να σκεφθώ τι θα μπορούσε να εννοεί. φορούσα μια μπλούζα μαρίλλιον. δεν την φοράω επειδή τους ακούω πολύ - μου την έχει φέρει ο φίλος μου ο τάσος από ένα ταξίδι που πήγε για να τους δει κάπου στο εξωτερικό. είναι από την δεύτερη περίοδό τους με τον Hogarth ως τραγουδιστή, μετά τον Fish. και μάλιστα πολύ μεταγενέστερα, γύρω στο 2010.

τελος πάντων, σκεφτόμενος ότι μάλλον δεν τα σκεφτόταν όλα αυτά ο τύπος που μου είπε κάτι για την μπλούζα μου, την κοίταξα για να δω πως την είδε, και αντελήφθη (πως το λένε) πως έχει ένα τεράστιο ασπρο λεκέ από άλατα του ιδρώτα που περικυκλώνει το εξόγκωμα της κοιλιάς μου και κάνει και διάφορα παρακλάδια.

ένιωθα συνάμα περίφανος (γιατί ίδρωσα κάνοντας κάτι), και μόνος (γιατί δεν υπήρχε κανείς να μου το πει μέχρι να μου το πει αυτός ο τύπος που με κοιτούσε έντονα και ήταν στα όρια της παρεξήγησης το γιατί το κάνει) και ξέρωγώ... βασικά τότε έβαλα την τσάντα μου μπροστά να μου κρύβει τους λεκέδες, και όταν ξαναπέρασε ο τύπος μπροστά μου (που με ξανακοιτούσε), του έσμιξα τα φρίδια, όπως έκανε η ηθοποιάρα στο russian doll στο τέλος του, (και είναι η στιγμή που θα την θυμάμαι για πάντα, γιατί έτσι φιλάω ανθρώπους, γιατί είναι ο τελειότερος χαιρετισμός και σιωπιλή αποδοχή και εκτίμηση που μπορώ να σκεφθώ - από μόνος μου χωρίς να θυμάναι να έχω επηρεαστεί από κάτι (εκτός από τις γάτες) - και το έκανε εκείνη..) (δεν το έκανα καλά όμως, δεν επέστρεψα το βλέμμα μου ξανά, τα έσμιξα και κρύφτηκα αμέσως)

η φωτογραφία είναι από την συμβολή Συγγρού με Χαμοστέρνας, κοντά στην Ιντεραμέρικαν και την Πάντειο / το Πάντειον και όσονούπω το Πάνθεον. ("... ΗΜΙΘΕΑ Μ.Α.Ε. («Ημιθέα»), που είναι η ιδιοκτήτρια του νοσοκομείου ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ ..." από την είδηση της συγχώνευσης του Ντυνάν με Euromedica) (μπλέξαμε τα μπούτια μας, σε άλλη μετάφραση - και ας πρόσεχες.. είναι η ροπή των πραγμάτων; )