γεγονός που

μόλις πέτυχα ένα κομμάτι σελήνης μέσα από μια σχισμή του μπατζουριού, 

γεγονός που συνέπεσε με την ανάγνωση ενός άρθρου του pitchfork για την imogen heap και άκουσμα ενός τραγουδιού (της ή σχεδόν "της") που μιλά για letting go υπέροχα και χορεύει ήρεμα με την κατάσταση μέσα στην ψυχή μου, 

γεγονός που συνέπεσε με την ολοκλήρωση της επανανάγνωσης της dolce vita (κάτι σαν άλφαβήτα ένα πράγμα), 

γεγονός που. 

δεν μ'αρέσει να χορεύω σε ζευγάρι, ούτε είμαι στα χωρίσματα, μου αρέσει όμως να κοιτάζω το φεγγάρι. είναι το μόνο που μας κρατά λίγο έξω από την καθημερινή τρέλα και εξαναγκασμούς της γήινης ζωής. το να σηκώνεις το βλέμμα σου και να βλέπεις το φεγγάρι είναι σαν να παίρνεις μια τζούρα από τσιγάρο, για όσους το απολαμβάνουν λέω.

ακόμα κρατώ την ενοχή που δεν πήγα να χορέψω με μια κοπέλα που με προσκάλεσε σε λευκό χορό στις πρώτες τάξεις γυμνασίου. διαβάζω τώρα κάτι που το ήξερα αλλά ήθελα να επιβεβαιώσω - ο λευκός χορός ανακοινώνεται και είναι ο χορός όπου οι κυρίες μπορούν να καλέσουν σε χορό άντρες, και σε αυτή την περίπτωση η άρνηση αποκλείεται, και ο άντρας πρέπει να δεχτεί με ευγένεια και ευγνωμοσύνη. αχ πόσο πιο ανάλαφρος νιώθω που δεν ζω σε εκείνες τις εποχές που αυτοί οι κανόνες ήταν το παν.

θυμάμαι έντονα κάποια πράγματα τα οποία με έκαναν να ντραπώ πολύ. μπορεί να μην θυμάμαι επακριβώς τι συνέβη, θυμάμαι όμως το συναίσθημα πολύ.