beyond dawn

θυμήθηκα μόλις, αλλάζοντας τα ρούχα μου και κοιτάζοντας αφηρημένα προς το ράφι όπου έχω μαζέψει τα μέταλ cd μου, τους beyond dawn, ένα πολύ αγαπημένο συγκρότημα με το οποίο έχει αποφασιστεί κάποτε να συνδεθώ στενά, πνευματικά, όχι ότι τους γνωρίζω σαν ανθρώπους - γιατί τους άκουγα την περίοδο που έπρεπε, πάντα προσωπικά μιλώντας. (μιλώντας - milonga - θυμάμαι κάτι τέτοια κομμάτια στην κλασσική κιθάρα που έπαιζα όταν ήμουν μικρός - άσχετο)

θυμήθηκα γιατί φαντάστηκα ότι παίρνουν συνέντευξη από μένα που είμαι παλιός φαν κι έτσι και έμπαινα στο IRC μέσω του mIRC και διάλεγα το ψευδόνυμο BeyondDawn και πολλές φορές μιλούσα με άσχετο κόσμο προσπαθώντας να τον γνωρίσω και ας πούμε όταν είχε προχωρήσει η φάση του a/s/l (age / sex / location?) (εμένα τώρα μου μοιάζει με το ASshoLe) και συνέχιζαν να μου μιλούν με ρωτούσαν αν το ψευδώνυμό μου παραπέμπει σε κάτι του στυλ ότι κάθομαι στο IRC μέχρι και πέρα από το ξημέρωμα. τους εξηγούσα επιμονετικά πως όχι, πως πρόκειται για ένα συγκρότημα. μπορεί να μην ήταν πολλοί - μπορεί να με είχε ρωτήσει αυτό ένα άτομο ξερωγώ, υποθετικά μιλώντας, γιατί δεν θυμάμαι, και τώρα να νομίζω ότι γινόταν συνήθως. θυμάμαι που μας είχε δώσει ένας συνάδελφος φίλος της μάνας μου ένα παλιό λάπτοπ, που τότε ας πούμε ήταν ήδη παλιό, αλλά που έμπαινε στο internet, είχε ένα PSTN modem, και έμπαινα κάτι νύχτες άλλες φορές όταν οι γωνείς μου κοιμόντουσαν και άλλες φορές όταν λείπανε. το IRC ήταν text-only πρωτόκολλο, εκτός και αν κάνω λάθος - και δεν απαιτούσε πολύ bandwidth. είχαν φτιαχτεί νομίζω και ολόκληρα online adventures, κάτι σαν WoW τώρα, αλλά ήταν text-only, text-based MMO ή MMORPG λεγόντουσαν, και κάποια λειτουργούσαν μέσω IRC κάπως. Δεν τα είχα ψάξει, και τότε δηλαδή μου φαινόντουσαν ακαταλαβίστικα λίγο.

εγώ τα γράφω τώρα για να καταγράφεται το l.o.r.e. χαχα. ότι να' ναι. πρέπει να στείλω αυτά που γράφω σε έναν συγκεκριμένο φίλο μου που ξέρει και τους beyond dawn και με τον οποίον είχαμε παίξει warcraft 2 δικτυακό σε crappy PSTN σύνδεση και αν δεν ήταν αυτός δεν θα είχα βιώσει ούτε αυτή την (καθόλου πολύτιμη για μένα, καθώς δεν πρόκοψα στο είδος, αλλά πολύ kewl) εμπειρία :) (που πάλι εκείνος μου έμαθε ότι τότε έτσι λέγανε το cool γιατί το kewl ήταν πιο cool από το απλό cool)

που ήμουν; και που είμαι; στους Beyond Dawn. πήρα το cd τους επειδή είχε πάρα πολύ ωραίο εξώφυλλο το οποίο το έχω κάνει μερικές φορές μπλούζα. τυπώνω καινούργια όταν χαλάει η παλιά. επειδή το τυπώνω σε μαύρες μπλούζες, και είναι μαύρο το εξώφυλλο, βγαίνει χοντρή η στάμπα και δεν είναι ωραία. όμως πρόσφατα αγόρασα ένα bundle με δύο βινύλια και αυθεντική μπλούζα και είμαι, ήμουν τότε τουλάχιστον, χαρούμενος. το πρώτο cd επίσης το πήρα επειδή το είχε σε προσφορά το Metropolis στην Πανεπιστημίου, το είχε 900 δραχμές, κάτι αντίστοιχο του 3 ευρώ. θυμάμαι ακόμα την μετατροπή καθώς για μια περίοδο όλες οι τιμές αναγραφόντουσαν και με ευρώ και με δραχμές. εγώ τότε ψώνιζα σχεδόν αποκλειστικά cd. και ίσως καμια μπύρα από περίπτερο που και που. βασικά δεν θυμάμαι τι ψώνιζα - αλλά κρίνοντας από το τι αγοράζω συνήθως σήμερα - και δεν έχω αλλάξει και πολύ - πρέπει να πέφτω μέσα.

γιατί τα γράφω όλα αυτά, ήρθε εκείνη η ηλικία όπου λες, θα αρχίσω να γράφω τα απομνημονεύματά μου; δεν είναι ντροπή, είναι μια ωραία ασχολία. απλά αυτοσαρκάζομαι γιατί πάντα αυτή η στιγμή έμοιαζε μακριά, πάντα μοιάζει μακριά μέχρι να έρθει, και τότε λες, πως έγινε αυτό έτσι ξαφνικά; είναι αυτό που λένε crushing truth. θα μπορούσα να γράφω για χρόνια για τα χρόνια της ζωής μου. θα έπρεπε να βάζω tags στα κείμενα και σιγά σιγά θα μπορούσα να φτιάξω έναν χάρτη ολόκληρο της ζωής μου και κάποιος να πάει και να το κάνει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή. point and click adventure. σαν αυτά τα walking simulators που επι της ουσίας δεν κυνηγάς κάτι και δεν έχεις κάποιο στόχο, απλά ζεις την ζωή ενός άλλου ανθρώπου. ένα τέτοιο παιχνίδι ίσως να παίζω τώρα όντας στο μέλλον και φορώντας προηγμένα γυαλιά VR. το παιχνίδι είναι open world και τους στόχους τους θέτεις ο ίδιος. κι έτσι.

να επιστρέψω όμως στην ιστορία της σχέσης μου με τους Beyond Dawn. εκείνο το εξώφυλλο του πρώτου τους full LP είναι μια θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία που με εκφράζει πάρα πολύ με τρόπους που δεν ξέρω να περιγράψω. ή ξέρω και όμως θέλω να πλανάται ένα μυστήριο. απεικονίζει μια μορφή με καρέ κούρεμα που φαίνεται από μέση και πάνω, φαίνετι προφίλ έτσι ώστε το πρόσωπό της καλύπτεται πλήρως από το κούρεμα, είναι ελαφρώς γυρισμένο προς τα πίσω (δεν θέλω να με δεις). επίσης τα χέρια είναι πιασμένα στο στήθος, όπως αγαλιάζουμε τον εαυτό μας, ή αυτοπροστατευόμαστε, ή ζεσταινόμαστε όταν κρυώνουμε.

όταν ήμουν μικρός έβρισκα διάφορα πράγματα στο δρόμο όπως όλοι. μια φορά είχα βρει ενα μπρελόκ ιμιτασιόν κοκκάλινο που είχε την μορφή μιας νεκροκεφαλής. ήδη ίσως να ήμουν αρκετά μεγάλος ώστε να μην με φοβίζει. ωστόσο μου είπαν να το πλύνω πάρα πολύ καλά. δεν θυμάμαι ωστόσο τι το έκανα στην συνέχεια. κάπου θα το έχασα. άλλο όμως ήθελα να πω - η μητέρα μου είχε ένα αντίστοιχο ιμιτασιόν κοκκάλινο μπρελόκ το οποίο απεικόνιζε τον γνωστό πύθικο που εμφάνιζε τρία πρόσωπα καθώς το γυρνούσες γύρω από το κάθετο άξονά του. το ένα έκλεινε το στόμα του με χέρια, το άλλο έκλεινε με χέρια τα αυτιά του, και το άλλο έκλεινε τα μάτια. τώρα μαθαίνω ότι είναι κάτι γνωστό - αν και κανονικά δεν αναφέρεται στην έννοια του turning a blind eye, δηλαδή κατά μια έννοια στρουθοκαμηλισμό.

έναν τέτοιο σύμβολο μου θύμισε πριν από λίγο το παραπάνω εξώφυλλο. η κοπέλα στην φωτογραφία μου θυμίζει απλά την έννοια του να κλείνομαι στον εαυτό μου παρουσιάζοντας ένα μυστήριο facade που από την μία κρύβει αλλά και συγχρόνως προσκαλεί. θυμάμαι πως όταν το αγόρασα ήταν αρχές καλοκαιριού, πιθανά το καλοκαίρι μεταξύ της 2ας και 3ης Λυκείου, γιατί θυμάμαι πως μετά πήγα σε ένα γραφείο κάποιας χρηματοοικονομικής εταιρείας που ανήκε σε κάποιον γνωστό γνωστού του πατριού μου Μανώλη. ήταν η περίοδος που μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε αρκετά ώστε να αρχίζουμε δειλά δειλά να αναζητάμε δουλειά για να βγάλουμε κανένα χαρτζιλίκι. φυσικά και με ενθάρρυναν και βοηθούσαν με κάθε τρόπο οι γωνείς καθώς χαιρόντουσαν που θα μάθαινα να δουλεύω (μεγάλη αγωνία του να μην μεγαλώσει αυτό το παιδί τεμπέλης και άφραγκος και γενικότερα βάρος στην κοινωνία). θυμάμαι τουλάχιστον τέσσερεις περιπτώσεις που είχα δοκιμάσει να δουλέψω σε γνωστούς γνωστών του Μάνου, μια ήταν η παραπάνω (οι άλλες σε δύο εστιατόρια στην Σαρωνίδα, και σε ένα μέρος με σέρβις υπολογιστών στο Μαρούσι μετά από χρόνια που η τελευταία μόνο στέφθηκε με επιτυχία).

εκείνη την φορά όμως στην χρηματοτέτοια εταιρεία (σε λίγο καιρό θα έχανε ένα μεγάλο ποσό ο Μάνος στο χρηματιστήριο, μέχρι τότε όμως είχε ίσως ένα καταναγκαστικό δέος για το χρηματοπιστωτικό κλάδο) ο κυριούλης μου είχε εξηγήσει κάτι της δουλειάς και νομίζω πως δεν του έκανα με την έννοια ότι κάτι αρνήθηκα να κάνω, και γενικά διάλεγα, όχι και να δεχτούμε και τα πάντα. θυμήθηκα και μια πέμπτη φορά όταν πήγα για συνέντευξη στο McDonalds του Συντάγματος, νομίζω από σύσταση καθώς δούλευε εκεί εκείνη την εποχή μια μακρινή ανυψιά του Μάνου. Μου είχε πει όμως τότε ο μάν-ατζερ ότι θα έπρεπε να κουρέψω τα νύχια μου και να κουρευτώ. Και δεδομένου των συνθηκών και ότι δεν πέθαινα κιόλας μπορεί να είπα όχι ή τέλος πάντων να μην έδειξα και πολύ ζήλο.

τέλος πάντων μπορεί να έμενα χωρίς δουλειά (την οποία μάλλον τελικά δεν τρελενόμουν να αποκτήσω στο κάτω κάτω) αλλά μαζί με όλα αυτά τα θαυμάσια CD που τα έπαιρνα μια φορά το μήνα ή κάτι τέτοιο. άμα ήταν κιόλας σε προσφορά έπαιρνα δύο και τρία και απ' αυτά μάθαινα. ένα άλλο τέτοιο CD ήταν εκείνο των Diabolique που είναι επίσης πάρα πολύ αγαπημένοι και επιδραστικοί στην καριδιά μου, δέντρο καρδιοειδές, ένα τέτοιο πράγμα, αν και αμυδρά υποπτεύομαι πως υπάρχουν και σεξουαλικοί συσχετισμοί με αυτή την λέξη που δεν ήταν στην πρόθεσή μου να υπονοήσω.

μεγάλη αγάπη για τους Beyond Dawn, που λέτε. περίπου εκείνη την εποχή τους έβαζε και ο Φλωράκης στην ραδιοφωνική ζώνη του Metal Hammer στο SkyRock FM, νομίζω έτσι λεγόταν. Το ίδιο ραδιόφωνο κάποιες μέρες είχε και goth ζώνη. Νομίζω Κυριακή βράδυ αργά. Τότε έβαζε βέβαια κομμάτια από την δεύτερη μεγάλη δουλειά τους, το Revelry, που είχε ένα πιο πεζό εξώφυλλο που περίπου είχε τάσεις να μας γνωρίσει με το θέατρο παραλόγου. Το πήρα και αυτό στην συνέχεια και το αγάπησα βεβαίως βεβαίως. Και κάπου εδώ η ενασχόλησή μου με αυτούς τελείωσε, με την έννοια του ότι δεν πολυάκουσα τους επόμενους δίσκους που βγάλανε, που δεν βγάλανε και πολλούς. Κάπου εκεί πέρασε και η μόδα του πειραματικού avant-garde metal-related musik. Και το συγκρότημα για το οποίο μιλάμε ασχολήθηκε όλο και πιο πολύ με ηλεκτρονική ενορχήστρωση και πειραματίστηκε αρκετά - μου άρεσαν αρκετά, αλλά απλώς δεν είχα πλέον την συγκέντρωση να τους προσέχω, όπως έγινε με τα πρώτα δύο άλμπουμ.

το Ρέβελρυ, την πρώτη κόπια που είχα δηλαδή, την είχα δώσει σε μια κοπέλα που την είχα γνωρίσει κάπου στο ίντερνετ. αρκεί να πως όμως ότι πρώτον δεν μου το γύρισε ποτέ, ή, να πω πιο σωστά, ίσως ποτέ να μην το αναζήτησα, ή δεν θυμάμαι κάτι που δεν ήθελα να θυμάμαι - τέλος πάντων για κάποιον λόγο δεν πήρα ποτέ αυτό το cd πίσω, και βρήκα μια άλλη κόπια κάποια στιγμή. και δεύτερον κάποια στιγμή άκουσα από έναν φίλο της που τον πέτυχα τυχαία κάποια στιγμή στο Rock City (και τον ζήλευα κρυφά) ότι τελικά πολύ ωραίο ήταν εκείνο το cd. Γρρρ! Αυτά την περίοδο 2000-2001 νομίζω. πονεμένα νιάτα γαμώτο. θα ήθελα να ξέρω πως ήμουν εκείνη την εποχή, αν ήμουν το ίδιο ούφο που είμαι και τώρα, λιγότερο ή περισσότερο. σίγουρα προσπαθούσα να κάνω πιο πολλά πράγματα και δεν είχα απογοητευτεί τίγκα από την πραγματικότητα, τους ανθρώπους, τον εαυτό μου.

you have never gone this far
you have never let me bleed like this
you have never set my world so ablaze
you have never left me wanting you so much