κάτι τέτοιο

η νευρική αναμονή σε καρέκλα τμήματος διαβατηρίων,
η δικιά μου μια στιγμή δόξας,
όπως μέσα σε κύκλο φωτός μιας επιτραπέζιας λάμπας,
κάτω από το προσεκτικό και σκληρό φως μιας αστυνομικής υπαλλήλου.

(να που έψαχνα μια λέξη που να είναι γένους αρσενικού και να αναφέρεται σε θυλικό φύλο και να μην μεταφέρεται σε διαφορετική κατάληξη όπως χρήστης - χρήστρια)
(και τα λινκς μερικές φορές πεθαίνουν, όταν το site στο οποίο δείχνουν αποθανεί)
(τραυματίζων θάνατος ενός λινκ)
(και σε περίπτωση του παραπάνω : φαίνεται να είναι σωστό και το "η χρήστης" - εξάλλου αναφέρεται πως υπάρχει γένος φυσικό και γένος γραμματικό τα οποία είναι ΟΚ να μην ταυτίζονται πάντα)
(τι φωνάζει πάλι αυτός ο γάτος..)

χάμω που κοιτούσα σκυθρωπώς καθώς μου έκανε ερωτήσεις
πίσω από ένα γυάλινο διαχωριστικό,
κάτω από το τραπέζι και στον κύκλο του δικού μου οπτικού πεδίου
έπεφτε το μισό του μυτερού της παπουτσακίου
το απομεινάρι και η κατάληξη μιας στάσης σταυρόποδης,
που αναδύεται τώρα από την μνήμη μου καθώς εκείνη την στιγμή
δεν έδινα ευθεία σημασία σε αυτά που έβλεπε το μυαλό μου.

ο λόγος που είπα να περιγράψω αυτή την στιγμή
μέ χρώματα ίσως λίγο αστεία (ποτέ όμως δεν ξέρεις, συνήθως εκεί που αστιεύομαι, πίσω από τα γράμματα θα ήθελα να μιλήσω για κάτι σοβαρό)
ήταν που εκείνη κάποια στιγμή, πέρα από την διεύθυνση, ταφ κάππα και το τηλέφωνο,
με ρώτησε για τα μάτια, κάτι που δεν κατάλαβα, οπότε έστρεψα
το βλέμμα μου πάνω στο πρόσωπό της, ακούσια, καθώς της έλεγα "ορίστε;"
με κοίταξε στα μάτια και βρήκε μόνη της την απάντηση, απαντώντας "καστανά".
εγώ μέσα μου έλιωσα σαν κερί και στην καρδιά μου ο φυλακισμένος ταξιδιώτης
γραντζούνησε τον τοίχο. πρόσθεσε άλλο ένα ραβδάκι.
ή το φαντάζομαι τώρα, πλάθοντας το περίβλημα μιας στιγμής,
αστιευόμενος,
πάντα.

απέξω λειτουργούσε σκοπτικό μηχάνημα. μάλλον διέλυε τις τελευταίες αυταπάτες για το σύριζα, το κκε, αλληλεγγύη/αυτοοργάνωση/αυταπάρνηση (όλα τρεισδύσκολα μου φαίνονται), αυτόν τον τόπο, και το ανθρώπινο είδος, που όλα συγκεντρώνονται σε ένα κουκούσι στον εγκέφαλό μου που δεν μπορώ να το σπάσω, όχι βίαια, εννοώ, με την έννοια, να το καταλάβω.

και η μουσική μου έπαιζε ήταν από ένα συγκρότημα άνγωστο με το όνομα "заспанный голос Валеры", ήτοι, η "κοιμησμένη φωνή του Βαλέρα". δεν έχει σχηματιστεί ακόμα.

αντί γι' αυτό παραθέτω εδώ ένα random κομμάτι άλλο μουσικό ότι να 'ναι. ταιριάζει και το όνομα - περίπου σε ελεύθερη μετάφραση ταιριάζει με το "στο διάολο" στα ελληνικά. έτσι το λέω, όχι ότι σκέφτομαι συχνά αυτή την έκφοραση.