τανταλείου

σήμερα είδα να πηγαίνω στην γνώριμη περιοχή παλαιά φώκαια - ανάβυσσος. είχα πάει με αμάξι, το πάρκαρα σε ένα χωμάτινο ξέφωτο δίπλα στον παραλιακό δρόμο. το αμάξι που είχα ήταν σχετικά μεγάλο και είχε κίτρινο χρώμα σαν των ταξί, αλλά δεν ήταν ταξί. το κλείδωσα όμως και το δικό μου με απλό κλικ και όχι με συναγερμό. μετά πήγα στην παραλία και έκανα ένα σούπερ πειραματικό κάτι όπου δεν βγήκα ακριβώς για κολύμπι, αλλά ήταν σαν να κολυμπούσα, και επίσης σαν να έρεα λίγο πιο πάνω από την θάλασσα, σαν να πετούσα, και κάποιες φορές ξεχνιόμουν και κοιτούσα γύρω μου, και ή φοβόμουν πως παραείμαι χαμυλά και θα αγγίζω τα κύματα και κάποιες φορές βρισκόμουν σε σημεία όπου δεν έβλεπα καμία στεριά γύρω μου - σε εκείνα τα σημεία φοβόμουν ότι χάθηκα τελείως και πως δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανα σε σημείο να χαθώ μέσα σε ανοιχτή θάλασσα. κάποια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω πίσω - έτσι απλά γύρισα προς τα πίσω (δηλαδή όπως πήγαινα, απλά πήγα προς την αντίθετη, για να σας εξηγήσω το αφελές του εγχειρήματος) - και κάποια στιγμή ξαναείδα στεριά, βουνά, τα οποία ίσως να ήταν και χιονισμένα μέχρι αρκετά χαμυλά, σαν να ήταν χειμώνας, τότε βέβαια δεν πίστευα πως είναι χιονισμένα, και ότι αυτό ήταν απλώς αναλαμπή από τον έντονο ήλιο που τα περιέλουζε.

όταν βγήκα από την θάλασσα μου έκανε εντύπωση πως βρέθηκα ακριβώς στην ίδια παραλία από όπου ξεκίνησα. πήγα έξω και υπήρχαν κάτι πρόχειρα σαν περίπτερα πάνω στο δρόμο. ήταν δύο, και πουλούσαν διαφορετικά πράγματα, τα οποία δεν θυμάμαι τι ήταν - σαν να λέμε όμως ότι το ένα πουλούσε νερά και το άλλο καρβέλια ψωμί, ή εφημερίδες. πήγα να πάρω από τον έναν κάτι. μετά πήγα στο αμάξι σχεδιάζοντας στο μυαλό μου την διαδρομή της επιστροφής (ενδεχομένως) και πάτησα το κουμπί στο κλειδί, και δεν άνοιγε το αμάξι, και κοιτόντας καλύτερα το αμάξι συνειδητοποίησα πως ήταν άλλο αμάξι, ίδιου χρώματος αλλά πιο σπορ και μικρό, και προφανώς όχι δικό μου - με κρύο ιδρώτα συνειδητοποίησα πως μου το κλέψανε, πάλι. αυτό το "πάλι" δεν ξέρω πότε έγινε, πάντος ήμουν σίγουρος ότι αυτό είχε ξανασυμβεί. όταν είχε ξανασυμβεί, μου το είχαν βρει το αμάξι, και μου το είχαν επιστρέψει λίγο σμπαραλιασμένο. αλλά με αυτή την αίσθηση ότι κάποιος άλλος το είχε χρησιμοποιήσει (desecrated by sacred space εννοούμε). Τέλος πάντων τώρα ήταν άλλο, μου το ξαναπήραν και σκεφτόμουν τι το έκαναν - μάλλον θα ήταν σε κάποιο συνεργείο και θα του αφαιρούσαν μέρη για ανταλλακτικά.

πήγα και ρώτησα ανθρώπους που ήταν κοντά στα δύο "περίπτερα" αν είχαν καμία υποψία για ανθρώπους που έκλεψαν το αμάξι μου και δεν ήξεραν, μου είπαν ωστόσο ότι είναι οκ μέρος γιατί είχε συχνά κόσμο που περνούσε γύρω. τους κοιτούσα καλά καλά όμως προσπαθώντας να καταλάβω αν ξέρουν κάτι παραπάνω και δεν μου το λένε. πήρα τηλέφωνο φυσικά και στην μητέρα μου η οποία μου είπε κρίμα και γιατί δεν το άφηνα στο τάδε γκαράζ των τάδε φίλων που είχαν νοικιάσει τις προάλλες ένα εξωχικό εκεί στην περιοχή. τέλος πάντων - και είχα κατά νου ότι θα πρέπει να πάρω την αστυνομία για να δηλώσω επίσημα την κλοπή, για να μην μου προσάψουν κάποια εγκληματική ενέργεια που έγινε με χρήση του αμαξιού μου.

το άφησα όμως για πιο μετά, για την στάση του λεωφορείου όπου έτσι και αλλιώς θα περίμενα να έρθει το λεωφορείο ΚΤΕΛ για Αθήνα, και επειδή θυμόμουν ότι η στάση ήταν πιο πέρα στον περιφερειακό των Αλυκών, πήγα να περάσω την Π. Φώκαια, μέχρι τον Α-Β που είναι εκεί, και για κάποιο λόγο είχαν ανασκευάσει όλη την περιοχή, τους δρόμους, και κάποια στιγμή έπρεπε να στρίψεις κάπου γιατί μόνο εκεί οδηγούσε ο δρόμος, και έμπαινες σε κάτι ανισόπεδα κατασκευάσματα, σαν κάστρο, όπου όλα ήταν σε γρίφους, και μπήκα εκεί και βρέθηκα μαζί και με άλλους ανθρώπους, και προσπαθούσαμε να λύσουμε μαζί τους γρίφους, μπάιναμε σε κάτι τρύπες, βγαίναμε σε κάποια άλλα περάσματα και έτσι έπρεπε να περάσουμε ας πούμε στην άλλη πλευρά του δρόμου. ήταν πολύ δύσκολοι οι γρίφοι και μας δυσκόλευαν σε όλα αυτά που σχεδιάζαμε να κάνουμε, και είμασταν εκνευρισμένοι γιατί δεν είμασταν σε καμία διασκεδαστική διάθεση και δεν θέλαμε να παίξουμε αυτό το παιχνίδι καθόλου.

κάπου εκεί προοδευτικά ξύπνησα.