AI hallucinations

     valid (και ω ναι είναι μια κανονική έκφραση που την άκουσα πρόσφατα)
            legit (ω και εδώ ταυτολογώ για λόγους ποιητικούς)
 tidbit (είναι ένα μέλισμα και αυτό, η γλυκιά και αννάλατη (πόσες ταυτολογίες θεέ μου) ψυχή που είμαι)
      ramifications (οι επιπλοκέθ)
         (και μιλάω για τα) AI hallucinations

μου έκανε πολύ εντύπωση η έκφραση η παραπάνω, που την άκουσα πρόσφατα, σε επαγγελματική συνάντηση μορφωτικού χαρακτήρα, και έδωσα μέσω αυτής ένα σουρρεαλιστικό-διασκεδαστικό τόνο σε όλη την κουβέντα. οφείλω να πω ωστόσο ότι μέσα σε 2-3 μήνες το πολύ που με πείσανε να χρησιμοποιήσω το AI στην καθημερινή μου εργασία, έχει βελτιωθεί το συγκεκριμένο εργαλείο ΠΑΡΑ πολύ. δεν είμαι σε θέση να πω αν βελτιώθηκε η ποιότητα/μοντέλο του ΑΙ ή το integration με το VS Code, πάντως πλέον μου κάνει όλα τα χατήρια, και refactoring σε πολλαπλά αρχεία μέσα στο workspace, και documenting / commenting, και building / checking output σε multiple iterations - αυτά δηλαδή που μου λείπανε τραγικά στην αρχή που είχα δοκιμάσει το AI και δεν τα έκανε. πάνω στον ενθουσιασμό μου θέλω να πω ότι σε λίγο και καφέ θα φτιάχνει το AI. και κάπως έτσι θυμήθηκα ότι ο πατέρας μου στα τελευταία του projects εφάρμοσε το house automation στο διαμέρισμά του, τουλάχιστον ως προς τα φώτα, και λίγο πριν πεθάνει μου έδειχνε πως με το clap των χεριών άναβαν και έσβηναν τα φώτα. αυτό και αν φαινόταν σουρρεάλ. προφανώς και υπό το πρίσμα της θνητότητας όλων μας πολλά πράγματα φαίνονται ανούσια - αλλά λέμε τώρα - ότι μας διασκεδάζει και μας προσφέρει ευχαρίστηση, ας το κάνουμε βρε παιδιά. και ας τα καμαρώνουμε κιόλας, δεν πειράζει. δεν χρειάζεται να είναι και για Νόμπελ εφαρμωστικών επιστημών.

τον μπαμπά δεν τον θυμήθηκα πριν την κουβέντα για το AI, και την συνέχεια εδώ παρακάτω την έγραψα σε άσχετη φάση, χρησιμοποιώντας το Blogger σαν σημειωματάριο. αλλά να που βρήκα κάτι και τα κόλλησα αυτά τα δύο. έτσι, λοιπόν , κάπως ασύνδετα αλλά και συνδεδεμένα, προχωράω στην εξής διαπίστωση.

υπάρχουν κάτι σημαδιακές ημερομηνίες στην ζωή κάθε ανθρώπου.

είναι σίγουρα η ημερομηνία γέννησης που πλέον μάλλον δεν υπάρχει άνθρωπος στην γή που να μην θυμάται την δικιά του (όλο και κάποιος θα υπάρχει, αλλά στις λεγόμενες πολιτείες του τρίτου κόσμου ή στις φαβέλες και γκέτο για τις οποίες εμείς οι υπόλοιποι δεν θέλουμε να μαθαίνουμε).

υπάρχει επίσης ημερομηνία του γάμου, ή της γέννησης των παιδιών σου. αυτές συνήθως τις βάζουμε και ως μέρος συνθηματικών, μυστικών λέξεων που υποτίθεται μόνο εμείς και ο στενός μας κύκλος γνωρίζουμε.

στο τέλος υπάρχει και μια τελική ημερομηνία, εκείνη του θανάτου, την οποία (sic - για άσχετο λόγο, αλλά πόσο μ'αρέσει να το γράφω αυτό το sic!) δεν ζούμε για να την μαθαίνουμε. ο κόσμος μας όπως τον ξέραμε τελειώνει εκεί, και η ημερομηνία αυτή μένει να την θυμούνται μόνο οι λίγοι συγγενείς και περίοικοι που θα πιούν για την μνήμη μου εκείνη την μέρα ένα σφινάκι (αν καταφέρω και αφήσω οβολό για την κηδεία μου που να προβλέπει και απεριτίφ), περιεργάζοντάς την (για ημερομηνία ο λόγος) όπως θα είναι σκαλισμένη στον βράχο που κείται πάνω από τον τάφο μου (αρχικά όλα τα "μου" τα έγραψα ως "σου" αλλά μετά σκέφθηκα πως δεν θα ήταν ευγενικό να φανεί πως μιλάω για τον θάνατο του αναγνώστη, και όχι του συγγραφέα - φυσικά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου)

οι ημερομηνίες-σταθμοί που μένουν να σηματοδοτούν / σχηματοποιούν μια ζωή σε μια ευθεία γραμμή με μια αρχή και ένα τέλος. τις ημερομηνίες τις θυμήθηκα καθώς πλησιάζει ένας χρόνος που πέθανε ο πατέρας. καθόλου πλήρης των ημερών - αλλά και αυτή την έκφραση δεν την πολυκαταλαβαίνω. πολλές φορές επειδή δεν μας χωράει ο νους κάτι άλλο πέρα από την πραγματικότητα που ζούμε - όμως μάλλον έχουμε φτιάξει τον κανόνα στις κοινωνίες που να ορίζει ποιό είναι το ποσό των χρόνων που δικαιούται να ζει σει αυτή την ζωή ο καθένας - και άμα τον ξεπερνάς, δεν δικαιούσαι να ζητάς και παραπάνω. λέμε πως ο αμείλικτος θάνατος, τουλάχιστον από αίτια συνηθισμένα και σε μια ηλικία μετά τα πενίντα ας πούμε, είναι κάτι που πλησιάζει μια κάποια ισότητα - σαν γενική έννοια - θέλω να πω - ότι όσο πλούσιος, καλώς ή κακώς, ή/και όσο χωμένος στην διαφθορά και άπλειστος - ή και όσο δίκαιος ή φτωχός - ο θάνατος πάντα παραμονεύει και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου συμβεί. μια μέρα θα συμβεί σίγουρα. το ξέρουμε και προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε, απαπά, μην λες τέτοια πράγματα.

... νιαούριζε ο γάτος μου, με αναζητούσε, τον σήκωσα και τον έβαλα στο ανοιχτό παράθυρο του μπανίου που έχουμε που έχει μια σίτα μεταλλική. και κοίταξα λίγο προς τα έξω, είναι 5 η ώρα τώρα το απόγευμα, και ο ήλιος πέφτει, και έχει αυτό το κυριακάτικο απογευματινό φως πολύ ωραίο - και έχει μια ησχυχία επίσης πολύ ωραία καθώς η πλεοψηφία του κόσμου δεν εργάζεται, και νομίζω πως διαχέεται αυτή η χαλαρή διάθεση παντού, και στα σοκάκια, και σε διάφορες τρυπίτσες ανάμεσα σε ξύλα.. θυμήθηκα τα Σαββατοκύριακα που μας πήγαινε ο πατέρας μου στο εξοχικό με την γιαγιά μας (κανονικά θα έπρεπε να πω ο πατέρας μας, αλλά αφ' ενός γράφω μόνο εκ δικού μου προσώπου, και αφ' ετέρου εκείνη την εποχή με στόμφο / πόνο δήλωνα πως αυτός ο πατέρας είναι μόνο δικός μου - κάτι που ίσως ποτέ δεν θα συγχωρέσω στον εαυτό μου) - τις Κυριακές ειδικά ζεστάναμε την "μπάνια", κάτι παραδοσιακά ξύλινα σπιτάκια τα οποία ζεστενόντουσαν από ξεχωριστό τζάκι με ξύλα, και είχαν ρεζερβουάρ με νερό, και ξύλινο πάτωμα όπου το νερό που καταναλώναμε περνούσε από τις σχισμές του ξύλου και πήγαινε σε ένα βόθρο παραπέρα. και είχαν ένα ξεχωριστό δωματιάκι με βαθμωτό πάγκο όπου ανέβαινες και έριχνες νερό πάνω σε πυρακτωμένες πέτρες και ανέβαζες την θερμοκρασία εν είδει σάουνας. αλληλοχτυπιόμασταν τότε με δέσμες από λεπτά κλαριά σημύδας εν είδει παραδοσιακού θεραπευτικού μασάζ. μετά, με ανοιγμένους όλους του πόρους του σώματος καθόμασταν και πίναμε κβας ή τσάϊ και βγάζαμε ατμούς, περιμένοντας και τους υπόλοιπους που όλοι κάνανε μπάνιο στην "μπάνια" με την σειρά, και είχε ησυχία απ' έξω, όπως χθες που ξεκίνησα να γράφω αυτή την παράγραφο.

μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο ειρηνικά και θαλπωρά στην πραγματικότητα... και μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα συνήθως, και όχι μόνο τις Κυριακές τα απογεύματα... - να όμως που πάντα κάτι συμβαίνει για να το διαρρίξει σαν αλήθεια, ή ελπίδα έστω. τέλος πάντων, αυτό λέμε, γι' αυτό το λόγο - απόλαυσε αυτό που σου δίνει η ζωή αυτή την στιγμή, καθώς έχεις την ευκαιρία τώρα μόνο - δεν γνωρίζει κανείς για πόσο καιρό θα την έχεις αυτήν... (δεν μπορούσα ποτέ μα ποτέ να εμπεδώσω κάτι τέτοιο)

αχ αυτά τα κυριακάτικα απογεύματα - όταν ακόμα νιώθεις πως μεσολαβούν μερικές ώρες πριν την ώρα που πηγαίνουμε για ύπνο οι πρωϊνοί εργαζόμενοι και όσοι γενικά τηρούν το πρόγραμμα του .. πρωϊνού πουλιού (αυτό που λέμε στα ρώσικα жаворонок - ένα πρωίνό πουλί που κελαϊδάει, δεν ξέρω την ελληνική του μετάφραση, το άλλο (το αντίθετο) το λέμε сова που αυτό σημαίνει κουκουβάγια - και λέμε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πρωϊνά πουλιά, και άλλοι κουκουβάγιες, αναλόγως με το πότε λειτουργούν καλύτερα, τις πρωϊνές ή τις βραδυνές ώρες - υπάρχει μια τέτοια έκφραση στην ελλάδα άραγε; το жаворонок το λένε skylark στα αγγλικά, βλέπω, και στα ελληνικά δεν το βρίσκω - εκτός και αν ξεβαρεθώ τελείως και - να - το βρήκα στο ρώσο-ελληνικό λεξικό που έχω - και είναι ο κορυδαλός!)

(εντωμεταξύ τα πουλιά είναι ενδιαφέροντα όντα, καθώς πραγματικά δεν έχουν πατρίδα - ίσως γι' αυτό την εφημερίδα που κάποτε προσπάθησαν να κυκλοφορήσουν - δεν ξέρω αν κυκλοφορεί ακόμα, όπου έγραφαν μετανάστες και παιδιά μεταναστών, σε διαφορετικές γλώσσες, λεγόταν "Αποδημητικά Πουλιά" - και είναι μια ωραία έκφραση και έννοια.. λίγο μελαγχολική με την έννοια ότι έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε την έννοια του συγκεκριμένου τόπου όπου μεγαλώσαμε, με την σταθερότητα και την ευτυχία - αλλά νομίζω ότι είναι καθαρά επειδή μας το μάθανε έτσι.. ίσως να είμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι αν μπορούσαμε να έχουμε όλους τους τόπους σαν την πατρίδα μας.... ή αυτό που λέμε - ότι η πατρίδα μου είσαι εσύ, ή οι κοντινοί μου άνθρωποι, δεν είναι ο τόπος αυτός ο έρημος - τουλάχιστον το λέω εγώ, και ας έχω γλυκές και πολύτιμες εμπειρίες από το μέρος στο οποίο πέρασα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια - νιώθω αμήχανα κάθε φορά που μου αναφέρουν οι άλλοι την λέξη "πατρίδα") αυτά που λέτε. sic sic.

κολλάει δεν κολλάει δεν πειράζει. κάπως έτσι. άλλες εποχές, πιο βίαιες εικόνες (μου κάρφωσες μαχαίρι στην πλάτη μέρα μεσημέρι, και διάφορα τέτοια - αν και τώρα που το λέω - αυτές τις εικόνες πλέον τις εκλαμβάνουμε συχνά από τα δελτία των ειδήσεων για πράγματα που γίνονται στην διπλανή πόρτα - κ ας δεν κυριολεκτούσε ο Βαρδής σε αυτό το τραγούδι (και χάνω το νόημα, κυριολεκτώ και διάφορα τέτοια - αλλά τι να κάνω; )

ντούμ από παντού

... τότε, σε ενα υποθετικό σενάριο θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο ανταγωνιστικά μουσικά σχήματα, το ένα με το όνομα ERRORR και το άλλο ERRROR, μην σου πω πως ο δίσκος του ενός θα άνοιγε με μια πόρτα που τρίζει ανοίγοντας και μια αβέβαιη φωνή να λέει ERR.... και μετά από μια παύση να λέει ζωντανεμένα (σαν κι εμένα) ... OR! σηματοδοτόντας μια περίοδο στην ζωή ενός αναποφάσιστου ανθρώπου που αποφασίζει να βάλει τέλος στην ανναποφασιστικότητα.

... σκέφτομαι πως η κοινωνία ποτέ δεν θα δεχτεί μια έννοια ανθρώπου που είναι disabled χωρίς να είναι αυτό ορατό με κανένα οπτικό τρόπο. μιλάω για μένα, το σωματότυπό μου που δεν είναι καν καχεκτικό, και τίποτα που να παραπέμπει σε οποιοδήποτε divergence, εκτός και αν κάτσεις λίγο μαζί μου και παρατηρήσεις σε βάθος χρόνου κάποιες ακατασταλλαξιές / παραξενιές ας πούμε.

έχω impostor syndrome γιατί (νιώθω πως) η κοινωνία περιμένει αυτό από εμένα (ειδικά εμένα) ως αυτιστικό, καθώς η διάγνωσή μου έχει προέλθει από εμπειρική παρατήρηση άρα την επηρέασα ευθέως με την συμπεριφορά και τις σκέψεις μου, στην πράξη όμως (η άποψή της είναι ότι) δεν έχω κάτι, ούτε είμαι κάτι, παρά ένας impostor, ένας αποφεύγουλας, τεμπέλης, όχι αυτός που δείχνει, και ο έχων άλλα πράγματα κατά νου.

(χαζεύοντας το ableton live μια άλλη μέρα, 
πληκτρολογώντας στο καθαρό σακαινούργιο μου πληκτρολόγιο,
χαζεύοντας τα cds που πήρα χθες (για ποιό λόγο παραμένω στα ντεμοντέ cd; μου αρέσει η διαδικασία να χαζεύω και να διαλέγω πράγματα για μένα - ένα σόπιγκ θέραπυ - όταν πεθάνω θα πεταχτούν, θα είναι τραγικό κάπου να περπατάς και να βλέπεις κούτες με cd δίπλα στο σκουπιδοντενεκέ

what do you say when you have nothing to say?
when do you need to say and why do you need to say?
όχι, άντε να καταπιαστώ με το ερωτηματικό
what is the history of the question mark? (πιθανόν να προέκυψε από το ~ (til-de swin-don de don-won swim))
and what is the origin of the feces? (και τα σκατά και τους type o negative - διαβάζω στο άρθρο στο wikipedia ότι ένα από τα συστατικά του είναι οι skatoles)
did I always listen to heavy metal to nurture 
the appearance of a harder frontier before my softer self?
do good poems always need a rhythm?
was it a poem?
a poem with no essence.
μια απογοήτευση.

επειδή βλέπω χαζεύω όπως θέλετε πείτε το (αν και συνήθως βλέπω στ' αλήθεια γιατί άμα χαζεύω τότε χάνω τελείως τον ειρμό) το "interior chinatown" που με μπερδεύει αρκετά και δεν το συλλαμβάνω σαν ιδέα, μου έχουν κολλήσει περίπου τα εξής κομμάτια.

ο γουίνστον τόνγκ τραγουδούσε για τους τουξηντομούν. τυχαία το λέω έτσι. θα μπορούσα να πω πως ήταν μέλος των. τους. ένα χέρι τους, ένα πόδι τους, σαν να ήταν αυτοί ένα πολύχειρο και πολύποδο τέρας, που κάπως έτσι μάλλον είναι όλα τα μουσικά συγκροτήματα - καλά, ειδικά όταν πρόκειται για μουσικοχορευτικά σχήματα τότε βέβαια. γενικά δεν ξέρω για την ιστορία των τουξιντομούν. αν φορούσα την μπλούζα τους θα ήμουν σίγουρα ένας poseur. αν και ο poseur (impostor) ξεχειλίζει μέσα από την σάρκα και τα ρούχα μου χωρίς να μπορώ να τον ελέγξω. 

το παρακάτω θα μπορούσε να είναι από το liquid sky. το αγαπώ, και ας μην έχω υπομονή πια να το ακούσω όλο. γενικά για λίγα πράγματα έχω υπομονή πια. παλιά ο χρόνος μετρούσε διαφορετικά. και είχαν σημασία οι στιγμές, και ας δεν έκανες τίποτα. απλώς περίμενες. και ας γύρω δεν ήταν τίποτα δικό σου. και τώρα που είναι, δεν με συνδέει τίποτα με αυτά, ούτε υπάρχει καμία σύνδεση με τον χρόνο ως προς την αφετηρία και τον προορισμό του, σαν να έχει χαθεί κάθε λόγος για ελπίδα. δεν τα λέω επειδή αυτό το κομμάτι λέγεται overwhelming past. στο παρελθόν πάντα βουτούσα και ταξίδευα και σαν να απάλυνε πάντα το παρόν μου. δεν είναι για όλους έτσι. μπορεί να είμαι τυχερός που είναι έτσι για μένα. άλλοι άνθρωποι προχωρούν μπροστά και δεν θέλουν να θυμούνται το παρελθόν. εγώ το θυμάμαι και το παραθυμάμαι, χωρίς, νομίζω, κακία ή παράπονο. είναι τα πρόσωπα που τα αγγίζει ο χρόνος, είναι οι άλλες ζωές, ζωές άλλου ανθρώπου, που κάποτε ήταν δικές σου. ένα περίεργο ταξίδι που δεν γυρίζει, ποτέ δεν γυρίζει, και ότι ζεις δεν επαναλαμβάνεται, τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο. τέλος πάντων. fatal reverie. θανατίλες και σκατόλες.

και φυσικά δεν μπορώ να μείνω χωρίς αυτό - άλλο ένα κομμάτι στο οποίο δεν πρόσεξα ποτέ τους στίχους.. νομίζω ότι σταμάτισα να καταλαβαίνω και να με ενδιαφέρουν οι στίχοι όταν πέρασα την περίοδο που έλιωνα στίχους των pink floyd και τα πρώτα black metal που άκουσα. μετά, νομίζω, τίποτα. γεια σας. χαιρετάμε τώρα. (τι μπορούνε να λένε οι καπιταλισταί τζαπάν για την κομμουνιστική κίνα; )

άντε και αφού είπα για ντουμ ας βάλω και ένα απ' αυτά. σε ένα live που το είχα ακούσει ήταν πολύ εντυπωσιακό... φαντάζομαι όχι ακριβώς ντούμ, αλλά λέμε τώρα.

και αυτό επίσης το πρωτοάκουσα σε live, και επίσης με είχε συγκλονίσει, ενώ η ηχογράφιση κάπως λιγότερο. αλλά και πάλι εντυπωσιάζει (εμένα)...

ειμαι ενα (θα ήθελα)  (σκληρό αγόρι)

μην με βλέπετε έτσι (ακριβώς)

τεστεστ

ο γάτος μου (δεν το εννοώ κτητικά, δεν είναι δικός μου γάτος, αλλά είναι γάτος που μένει μαζί μου) (παλιότερα μου έκανε όχι πολύ καλή εντύπωση όταν κάποιος π.χ. τραγουδιστής έλεγε έναν συμπρωταγωνιστή σε μια μπάντα "ο κιθαρίστας μου" - αλλά τώρα που το αντιπαραβάλλω με το πως εκφράζομαι για τον γάτο μου, μου φαίνεται πιο συγχωρητικό)|

ο γάτος μου λοιπόν μην κάτσω και απομονωθώ βάζοντας ακουστικά - πάει και έρχεται από πίσω, ενώ ήταν σε άλλο δωμάτιο, και αρχίζει να νιαουρίζει. και όταν νιαουρίζει μου θυμίζει πάντα ένα ικετευτό πράγμα. οπότε και να τραγουδούσε μαζί μου, δεν το καταλαβαίνω, δεν μου βοηθάει να το καταλάβω. απλά κάθεται και νιαουρίζει, σαν να επιζητάει προσοχή. ή σαν να θέλει να με προειδοποιήσει να μην κάνω αυτό που κάνω καθώς είναι επικίνδυνο. δεν ξέρω - ίσως αποδειχθεί στην συνέχεια πως είχε κάποιο δίκιο. προς το παρόν όμως το συμπέρασμα το δικό μου είναι ότι μπορώ να ακούσω μουσική με την ησυχία μου μόνο όταν θα φεύγω από το σπίτι. ναι, το είχα ξεχάσει αυτό. παλιότερα νομίζω πως με εκνεύριζε τόσο πολύ αυτός ο τρόπος που νιαουρίζει που απλά έφευγα από το σπίτι για να ανακουφιστώ. εντάξει πολλές φορές τον πρόσεχα και τον χαϊδευα, και συνεχίζω να το κάνω, - έχοντας διαπιστώσει ότι μάλλον δεν προέρχεται από κάποιο πόνο το νιαούρισμά του, αλλά από μια επιθυμία για προσοχή και ενασχόληση μαζί του.

όταν τον είχα βρει έτσι με διεκδίκησε και έτσι με κέρδισε - από το επίμονο νιαουριτό. και δεν ήταν εύκολο - δεν ήμουν από τους πρώτους που θα έπαιρνα γατί σπίτι, αν και όταν τον βρήκα, για 3 χρόνια σκεφτόμουν πως εαν είναι να πάρω ενα γατί, θα είναι εαν με πάρει εκείνο.. όπως και έγινε - βέβαια δεν είναι λόγος να δικαιολογώ τον εαυτό μου για κακή συμπεριφορά απέναντί του - προσπαθώ να έχω καλή συμπεριφορά. μερικές φορές τον σβερκώνω όταν με δαγκώνει ή ρίχνει καμία νυχιά. μερικές φορές τον πιάνουν κάτι τέτοια - που την μια νομίζεις ότι παίζει, και την άλλη ξεφεύγει. δεν ξέρω αν γίνεται αυτό επειδή έχει εκείνος παράπονο από μένα. σίγουρα όλο και κάποιο παράπονο θα έχει. αφού εδώ έχω παράπονο εγώ από τον εαυτό μου και ενοχή σε σχέση με τον γάτο

αχ κάποια στιγμή θυμήθηκα αυτό - αυτό το κομμάτι να το ακούσετε με προσοχή γιατί κολλάει πολύ άσχημα στο μυαλό - τώρα που το ξαναθυμήθηκα, 2-3 μέρες τριγυρνούσε συνεχώς στο κεφάλι μου - και τώρα χτυπάει την πόρτα και θέλει να μπει, μα το διώχνω...

επίσης δεν ξέρω τι ακριβώς λέει. δεν ξέρω αν το "si, signor" το λέει κοροϊδευτικά ή ναζιάρικα - και σε ένα άλλο σημείο λέει αμίγκος αντιός - και φαντάζομαι εδώ τον διώνει τον μαλάκα γιατί έχει κουραστεί από τις δηθενιές και τον πατριαρχισμό του, με ή χωρίς ματσίλα, τις ανασφάλειες και τον συγκαλυμμένο τρόπο να βγαίνει πάντα ο ζημιωμένος και ο αθώος όλων των υποθέσεων. ουπς ξέφυγα.

κάποια στιγμή που ταξίδευα πρόσφατα με το μετρό, σκέφθηκα εαν θα ταίριαζε ο σταθμος ευαγγελισμος να μετονομαστει σε επαγγελματισμος. βασικά σαν ήχος δεν θα διέφερε σχεδόν καθόλου. θα γινόταν αυτό αν βρισκόμασταν σε καμία παραλλαγή του 1984 (ή μήπως είμαστε; )

1U.5>|Cy5Z(1

το προηγούμενο σαββατοκύριακο καθάρισα το πληκτρολόγιό μου, που μπορεί να το έχω καμία τριανταριά χρόνια, όσα χρόνια σχεδόν βρισκόμαστε στην Ελλάδα (ναι, θα έπρεπε να το γιορτάσουμε αυτό; εγώ και η "καλύτερη μου φίλη" η μητέρα μου). είχε σκόνη που είχε συμπυκνωθεί και είχε κάτσει κάτω από τα πλήκτρα σαν μιας μορφής χαλί ή μάλλινο ύφασμα. φαντάζομαι πως ζεσταινόταν πολύ το πληκτρολόγιο. επίσης ήταν ένας υγειονομικός κίνδυνος. αλλά τώρα τα πλήκτρα του χτυπάνε με μια φρεσκάδα, ή μπορεί να είναι απλά η ιδέα μου. είναι δύσκολο να φανταστώ πόσα πράγματα έχω γράψει με αυτό το πληκτρολόγιο. από τα πολύ πολύ παλιά είχα κρατήσει 2-3 emails προς/από ανθρώπους που μας έχουν χωρίσει άβυσσοι τώρα, και δεν ξέρω καθόλου τι κάνουν και που είναι - αλλά κάποτε ανταλλάζαμε γράμματα και μιλούσαμε για τις καθημερινότητές μας.

έψαχνα τότε για pen pals, ίσως ενδόμηχα για να γνωρίσω κοπέλα που να ερωτευθώ, αλλά αλληλογραφούσα και με αγόρια - δεν ξέρω αν το έκανα για να "καλύψω" την ιδιοτέλειά μου την παραπάνω ώστε να φαίνεται η ενασχόληση με την αλληλογραφία κάτι παραπάνω από μια ανάγκη έυρεσης συντρόφου. γενικά έψαχνα για κάτι, κάποιον - νομίζω με ενδιέφεραν τότε πιο πολλά πράγματα, δεν είχα ξενερώσει όπως τώρα από όλα. αν και μεγάλωσα στην καχυποψία, γαμώτο, λόγω τρόπου που μεγάλωσα, μάλλον.

καποιες φορες σκεφτομαι (και ντρεπομαι.. ντρεφτομαι; ) οτι τα συνθηματα στις διαδηλωσεις - οπως τα φωναζουν ετσι χωρωδιακα και με ρυθμο - μοιαζουν με κατι σαν μυσταγωγια και ιεροτελεστια και bonding και παντα αισθανομουν εκτος τοπου και χρονου σε αυτα. ντρεπομαι δηλαδη κιολας να τα ακουω οταν βρισκομαι εκτος απο αυτα (οπως τωρα που η διαδηλωση ειναι εξω απο τα γραφεια οπου εργαζομαι)

why aftaid to get closer?
i tend to make their problems my problem

"47" μια ταινία που εξελίσσεται σε Βαρκελώνη. και το 47 είναι αριθμός ενός τραμ, ή τρόλλεϋ ή λεοφορείου.

"ο κόκκινος δάσκαλος" μια ταινία για τον Πλουμπίδη

"ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" - μια ιστορία βασισμένη στην δολοφονία του Τρότσκι, ενός Παντούρα.

και για επιδόρπιο, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σημειώνω να ακούσω και να ψάξω την αφρόκρεμα της νοσταλγο-dance σκηνής (ή θα μπορούσε να λέγεται έτσι, κρίνοντας από τα ονόματα αυτών των projects):

swedish house mafia
purple disco machine

τις προάλλες σκεφτόμουν ένα άλλο όνομα που μου έμοιαζε πολύ ωραίο για συγκρότημα - αλλά κοίταξα και το έχουν πάρει βέβαια, και ποιοί, να πούμε - βεβαίως κάτι μεταλλάδες. Legal Tender. είναι πολύ ωραίο όνομα γιατί συνδυάζει την ξεραίλα του legality, με το tenderness, την απαλότητα, την γλυκύτητα.

πλέον με το ChatGPT και μοντέλα AI θα χάσουμε και αυτή την ενασχόληση, να σκεφτόμαστε ονόματα συγκροτημάτων (όπως σε παλιές παιδικές φωτογραφίες, όπου τα παιδιά ήταν 3-4-5, πολλές ήταν στημένες λες και είμασταν κάποιο συγκρότημα) - καθώς θα ρωτάς το ChatGPT, πες μου 3 ονόματα που θα μπορούσαν να περνούν για όνομα συγκροτήματος που να μην τα έχει πάρει ακόμα κάποιος. μαμησέ τα. καθόλου ενδιαφέρον.

αυτά.

κοτρικότος

ξαφνικά συνειδητοποίησα χαρητολογώντας πόσο κοντά είναι η λέξη Πολίτες με την λέξη Οπλήτες, ειδικά για μένα που το "ήτα" και το "ιώτα" είναι δυσδιάκριτα μεταξύ τους. προφητικό; για να δούμε, πόσο θα κρατήσει αυτό το μπλογκ στα έγκατα του κυβερνοστήματος

(σ.σ. εκ των υστέρων (όλα τα σ.σ. γράφονται εκ των υστέρων ή όχι; ) η σύνδεση του γράφοντα (γκάφοντα - αυτού που κάνει γκάφες) είναι ότι στοιχιματίζει/σπεκουλάρει για το πόσο γρήγορα θα γίνει ο ολοκληρωτικός τρίτος παγκόσμιος και θα καταστραφούν τα data banks που κρατούν αυτό το blog αισίως ζωντανό από το 2007 - τέλος του σ.σ.)

(σούτσου σούξου - σούξου μούξου - σ.μ. - η θεατροποίηση της σεξουαλικής πράξης ως ίστατη αποσύνδεση από το εγώ - λέω ότι κατάλαβα - από κάτι που αναφέρει η Susan Sontag προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει για τον εαυτό της το νόημα αυτής της πρακτικής - ίσως να πρέπει να καταλήξω στο σούτσου πούτσου ή μούτσου πούτσου τέλος πάντων - μάμησέ τα - μια κατάσταση παθολογική)

(και γιατί όχι Μάτσου Πίτσου; αφού φτάσαμε ως εδώ...)

μιλάμε όλοι για plugins - με έχουν ταράξει στις διαφημίσεις για διάφορα plugins αφότου αγόρασα σε προσφορά το fruityloops. όταν ξεκίνησα να πειραματίζομαι με μουσικά προγράμματα, είχα αρχικώς παίξει με αυτό. βέβαια ήταν κάτι πολύ αστεία πράγματα - όχι ότι και τα υπόλοιπα που έχω κάνει δεν έχουν μια διάσταση αστειότητας. και λοιπόν σκέφθηκα, ποιά θα ήταν τα plugouts; - μόνο η Roland το έχει σκεφθεί μέχρι στιγμής ως εμπορικό όνομα για κάτι;

χμ, τελικά προφανώς όχι μόνο εγώ βρίσκω μισογυνιστικά στοιχεία στους στίχους των beatles. ή/και αυτό το συγκαλυμμένο πατριαρχικό που δηλώνει πως λατρεύει τις γυναίκες, ενώ τις θεωρεί ως πάνω κάτω την αιτία όλων των κακών και των ευτράπελων, και γενικώς "για μια γυναίκα έγινα αυτό που είμαι τώρα" - χωρίς να το λέει θετικά. του στυλ "θυσιάστηκα για μια γυναίκα", και "το μ*νί σέρνει το καράβι" και διάφορα τέτοια.

εμφανίζονται άνθρωποι / μελετητές κλπ. που προσπαθούν να τοποθετήσουν τα παραπάνω στοιχεία στον γενικό σεξισμό της εποχής, ειδικά στην εμπορευματοποιημένη μουσική βιομηχανία της Δύσης. κάπως συμφωνώ ότι στα πλαίσια ακριβώς της εμπορευματοποίησης, η μουσική και η στιχουργία ως μέρος του προϊόντος, είναι πιο πιθανό να αντιπροσώπευε την συντηριτική κοινωνία, και όχι μια οποιαδήποτε προοδευτική / περιθωριακή (ως μη μέρος του κατεστημένου) ... όπου τότε πιο πολύ ήταν ο φεμνισιμός (καλά και τώρα δεν ξέρω / αμφιβάλλω για την ψιλή θέση του στην τάξη των πραγμάτων).

αχ τα τραγούδια με τα οποία ξεκίνησα να ακούω μουσική, όπως το "girl", "drive my car", το notorious "run for your life" (που το είχαν πει οι headcoatees για το ανάποδο φύλο, πολύ αργότερα - κάτι που δεν αλλάζει φυσικά το αρχικό νόημα)

ας αρκεστώ μόνο στους στίχους του πρώτου:

"... When I think of all the times I've tried so hard to leave her, she will turn to me and start to cry, and she promises the Earth to me and I believe her, after all this time, I don't know why..."

ναι, κλαψομούνικα (άλλη μια στόχευση των γυναικών μέσα στην χρήση της γλώσσας) πράγματα για το ότι ο άντρας δεν φταίει σε τίποτα, και ακούει και τα πιστεύει όλα, και τι να κάνει άλλωστε, καθώς είναι ο σκλάβος της ομορφιάς της, και ποιός ξέρει, ίσως όχι ακριβώς ομορφιάς αλλά της μαγείας γενικότερα (μαύρης κατά προτίμησης, και του διαβόλου) που εξασκεί επάνω του (καθώς δεν αντέχει τα δάκρυα και η καρδιά του σπάει επειδή είναι ιππότης - όπως κάποιοι (πιο κανονικοί και "καθώς πρέπει") φίλοι της Laura Palmer στο Twin Peaks, στους οποίους κλαίγεται σκοπίμως, χώρια του ότι γενικώς κλαίει πολύ καθώς είναι ρημαγμένη με τον χείριστο τρόπο ψυχή, καθώς υπομένει επανελειμμένους βιασμούς από τον πατέρα της)

"... Was she told when she was young that pain would lead to pleasure, did she understand it when they said, that a man must break his back to earn his day of leisure, will she still believe it when he's dead?.."

ότι δηλαδή ξερωγώ είχε παρεξηγήσει και είχε πάρει κυριολεκτικά ότι ο άντρας πρέπει να σπάει την μέση του για να αναπαυτεί - άσε μπερδεύτηκα και εγώ στην ερμηνεία

δεν ξέρω τι να πω. μόνο και μόνο που δεν αναφέρει το όνομα της "κοπελιάς", μόνο το "κοπελιά" (girl), δεν είναι ικανό να ψιλοσκεφθεί κανείς πως ο συνθέτης μιλάει για κοπέλες "γενικώς", και όχι ειδικώς (κάααπως θα μπορούσες να το δικαιολογήσεις έτσι, ίσως - αν και τότε πάλι θα λειτουργούσε το ότι ο τραγουδιάρης είναι άντρας και μιλά για τον εαυτό του σε σχέση με μια κοπέλα, σαν προβολή σε μια φαντασίωση (ψύχωση) για την ύπαρξη μιας γενικής κατάστασης)

ουφ, πόνεσε το κεφάλι μου (το πάνω ή το κάτω; μαμησέ τα και πάλι)

ας μην αναφέρω τι είδα στον ύπνο μου σήμερα. που νομίζω πως ήταν μια συνέχεια των χθεσινών ονείρων. έβλεπα το πανεπιστήμιο που βρισκόταν στην θέση του γυμνασίου στην Πεύκη όπου υπήρξα μαθητής κάποτε - και μια συνέλευση / συγκέντρωση στην οποία δεν πήγα, αλλά ήμουν απλά στον χώρο, και καθώς έφευγα έβλεπα ματ, και άρχισα να τους φωνάζω - προφανώς επειδή η όψη τους μου ξυπνούσε τα αποκοιμισμένα αντανακλαστικά μιας μορφής κάποιου μίσους που φωλιάζει μέσα μου (ή φώναξα για αντιπερισπασμό για να μην νομίζει κανείς ότι φεύγω χωρίς να συμμετέχω καθόλου, με σκυμμένο κεφάλι - δεν ξέρω τι άλλα σιγανοπαπαδίστικα μπορεί να σκαρφίστηκε το κεφάλι μου) (χθες είχε γίνει άλλη μια διαδήλωση για τα Τέμπη, στην οποία δεν πήγα, γιατί μέσα μου έπαψε να βγάζει νόημα, για μένα προσωπικά - αλλά και επειδή είχα κάποιες άλλες υποχρεώσεις κανονισμένες πιο πριν - όχι ότι δεν θα μπορούσα να τις παρακάμψω αν πραγματικά ήθελα να πάω - και είχα, φαίνεται, τύψεις και υποσυνείδητες)

έβλεπα και ένα τουρλουμπούκι από πρώην νυν και δεν ξέρω κι εγώ τι συντρόφισσές μου μέσα σε ένα χάος από σκηνές που βεβαίως βεβαίως μέσα στο όνειρο έβγαζε απόλυτο νόημα.