το σπίτι της μνήμης

είδα ενα όνειρο απόψε. έχω καιρό να δω και να θυμηθώ τα ονειρά μου. βασικά και όταν τα θυμάμαι, σπάνια δίνω σημασία. αυτή την φορά το θυμόμουν αρκετά καλά, όχι σαν εικόνες και γεγονότα, αλλά σαν αίσθηση. κατέγραψα μετά ό,τι θυμόμουν. δεν είναι πολλά, αλλά αρκετά. ήταν σε ενα πολύ παλιό σπίτι, πολυόροφη πολυκατοικία, παρακμασμένη απίστευτα, μισοδιαλειμένη κυριολεκτικά. το περίεργο είναι ότι έχω την εντύπωση πως την έχω ξαναδεί και σε άλλα όνειρα, παλιότερα. όχι μόνο την έχω ξαναδεί, αλλά την έχω ξαναδεί με την ιδιότητα που είχε και τώρα - κάπου στους πάνω ορόφους ζούσαμε (ποιοί; δεν ξέρω - αλλά αμυδρά θυμάμαι ότι μάλλον ζούσε εκεί και η μανα μου, αλλά όχι μόνο αυτή) - απο προηγούμενα όνειρα θυμάμαι ότι σίγουρα απο τον 4-5ο όροφο η σκάλα ήταν διαλειμένη, και μπορούσες να πας μόνο με ασανσέρ, αλλά κάτι γινόταν και αναγκαζόσουν να πας μερικές φορές με την διαλειμένη σκάλα - να κρέμεσαι απο κάγκελα και τέτοια - δεν θυμάμαι ακριβώς.
τέλος πάντων, και σε αυτό το όνειρο θυμάμαι ότι είχα ανακαλύψει στον 4ο όροφο, εκεί που ξεκινούσε το επικύνδινο σημείο δηλαδή, σε ενα άλλο μέρος (απλά πήγα γυρεύοντας - δηλαδή ενώ η σκάλα θα ήταν δεξιά, εγώ πήγα αριστερά, μέσ'στα σκοτάδια σχεδόν, και ήταν μέρα - φανταστείτε - πώς είναι τα εγκατελειμμένα εργοστάσια - έτσι ήταν ακριβώς, χειρότερα.. σαν το Σταλκερ) - ανακάλυψα λοιπόν κάτι σαν μικρό διαμέρισμα επίσης διαλειμμένο, που σε ενα απο τα δωμάτια, σε ενα κρεββάτι, έβλεπα τοποθετημένα κάτι παλιά τετράδια της μάνας μου - κάτι σαν ημερολόγια, καρτ-ποσταλ - κάτι τέτοιο, παλιά βιβλία, που θα τα θυμόμουν οικεία - γιατί είχα μια περίεργη αίσθηση ότι ανακάλυπτα κάτι οικείο που δεν ήξερα καθόλου πως βρέθηκε εκεί - αλλά δεν ένιωθα αναστάτωση ή έκπληξη - κάτι πιο ήρεμο. και σκεφτόμουν - ότι αν νυχτώσει, δεν θα ξέρω να γυρίσω πίσω μέσω του κτηρίου, και ανακαλύπτω μια πόρτα που οδηγεί σε κάτι σαν αυλή - εντωμεταξύ φυσικά δεν σκέφθηκα καθόλου εκείνη την στιγμή ότι ήμουν στον τέταρτο - δεν σκέφτεσαι τέτοια πράγματα σε όνειρα - λεπτομέρειες.. και πήγα να βγω απο την αυλή στην δρόμο, να περάσω μέσα απο μια μάντρα - αλλά είδα εκείνη την στιγμή να έρχονται Αστυνομικοί - ήξερα πως ήταν αστυνομικοί - αλλά έμοιαζαν με Ρόμποκοπ - είχαν σώματα που άστραφταν, κοφτές και φαρδιές κινήσεις, και αντί για πρόσωπα δεν είχαν τίποτα, και προχωρούσαν σαν μηχανές - και αισθάνθηκα την ανάγκη να κρυφτώ. μετά θυμάμαι ότι εξηγούσα στην μάνα μου που βρίσκεται το μέρος που ανακάλυψα.
μετά, όσο ήμουν ακόμα σε όνειρο, νομίζω, μου έρχεται μια κουφή ιδέα απο το πουθενά - μια ανακάλυψη - ότι το σπίτι αυτό, που με τρομάζει και είναι έτσι διαλειμένο, είναι το σπίτι της μνήμης μου, των αναμνήσεων. μάλλον επειδή είδα αυτά τα παλιά αντικείμενα, και τετράδια, σε εκείνο το δωμάτιο. μπορεί το δωμάτιο που ανακάλυψα να ήταν μόνο το σπίτι της μνήμης.. πάντως κάτι απ'αυτά ήτανε.
σουρρεάλ.

και γυρνώντας στην πραγματικότητα - στο σύνταγμα αυτές τις μέρες, αντί για παιδιά με κασσετόφωνα και μπρεηκντάνς, βλέπω αστυνομικούς - και τις δυο τελευταίες μέρες - μάλιστα χθες έβλεπα να κάνουν σωματικό έλεγχο σε εναν τύπο, να το ξεπουπουλιάζουν κανονικά - νομίζω τον έκαναν να βγάλει τον καπνό του, μύριζαν το καπνό, και έβγαζαν ένα ενα τα φιλτράκια και τα έλεγχαν. ήταν και ο τύπος λίγο περίεργος στην εμφάνηση, πρέπει να ζητούσε λεφτά απο κόσμο. αλλά τέλος πάντων, δεν ξέρω. με χαλάει λίγο η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα ερθουν και σε μένα και θα ζητήσουν στοιχεία, και λογαριασμούς. καταλαβαίνω ότι ολα αυτά γίνονται για το καλό του συνόλου. αλλά δεν μπορεί να μην σε ανησυχεί - δηλαδή αυτή την φορά ούτε καν διακριτική ήταν η παρουσία τους - είναι 7 έως 10 άτομα, όλοι μαζί. τέλος πάντων. το ξεχνάμε.