ενεστώτας παρελθοντικός αναίσθητος παρακείμενος

αυτές τις μέρες έχει μετατεθεί το ωρολογιακό μου πρόγραμμα 1-2 ώρες αργότερα, όπως είναι φυσικό άλλωστε αφού τετραήμερο έχουμε. οπότε γενικά επειδή ξυπνάω ότι ώρες να'ναι (και παίρνω τα χάπια μου ότι ώρες νά'ναι), βλέπω και θυμάμαι τα ονειρά μου. σήμερα ειδικά είδα ενα καλό, μολονότι λίγο αγχωμένο. πρέπει να παίξω λίγο με την δόση του Ονειρέξ, και να το λαμβάνω σε πιο σταθερές ώρες για να φύγει το άγχος - έτσι μου'πε ο ιατρός.

έχουμε και λέμε. ονειρεύτηκα ότι πήγα στην Ρωσία, στην γενέτειρά μου πόλη, την Τομσκ. βασικά την είδα με πάρα πολύ σαφήνεια. βασικά αυτό είναι το θέμα με κάποια όνειρα - τα θυμάσαι και σου κάνουν εντύπωση επειδή είναι τόσο αληθοφανή. δεν βλέπεις μόνο αυτά που βλέπεις, αλλά νιώθεις ότι είσαι εκεί, και όσο είσαι εκεί, δεν σου περνάει καν απο την σκέψη ότι κάπου υπάρχει μια διαφορετική πραγματικότητα. και όχι μόνο αυτό - όσα πράγματα και καταστάσεις έχεις πλάθει στο μυαλό, ισχύουν εκεί - και νιώθεις πραγματικά όπως θα ένιωθε κανείς σε αυτή την κατάσταση.. αν σε κάνει χαρούμενο, νιώθεις πραγματικά χαρούμενος, αν σε κάνει λυπημένο.. τότε.. αλλά αλήθεια, πέρα απο τα αγχωτικά όνειρα, υπάρχουν όνειρα λυπημένα; δεν θα ήθελα να δω ενα τέτοιο όνειρο σε καμμία περίπτωση.

ονειρεύτηκα ότι περνούσα από την παλιά μου γειτονιά, ονειρεύτηκα να βλέπω πράγματα μετά απο δεκαπενταετία, πράγματα που έχουν μείνει (και άμα) μόνο στο υποσυνείδητό μου - μπορεί αυτά που είδα να μην υπάρχουν - αλλά στο όνειρο είχα την απόλυτη αίσθηση της αναγνώρισης - και απ'αυτή την άποψη μάλλον δεν έχει σημασία αν υπήρχαν ποτέ στην πράξη - είδα μια μεγάλη αυλή στην οποία κατέβαινες απο κάτι σκαλιά, και θυμήθηκα ότη σε αυτή την αυλή τον χειμώνα φτιάχνανε μια τεράστια τσουλίθρα απο χιόνι και πάγο - και πως μου φαινόταν πολύ μεγαλύτερη όταν ήμουν μικρός.. η συγκεκριμένη αυλή έτσι όπως την είδα δεν παίζει να υπήρχε - αλλά μόνο και η αίσθηση της αναγνώρισης μου έφτανε. μέσα στο όνειρο άρχισα να χαμογελάω, να γελάω δυνατά, με ανακούφηση και αναγνώρηση, με βάρος, κενό και συνάμα λύσιμο στην καρδιά.

κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχω με αυτή την ανάγκη να αναγνωρίζω πράγματα απο το παρελθόν. σαν να θέλω να μείνω εκεί, σαν να έχω χάσει κάτι και να θέλω να το επαναφέρω - σαν αίσθηση, σαν αυτό το κάτι στην καρδιά. το χειρότερο είναι οτι δεν εχω σκεφθεί πολύ ενεργά π.χ. να πάω στην Ρωσία. σαν να έχω συμμεριστεί με την ιδέα ότι κάποια πράγματα είναι του παρελθόντος και τα έχω χάσει - φοβάμαι λίγο να ξαναπάω - δυστάζω να αγγίξω όλα αυτά τα πράγματα όχι πλέον απο τα όνειρα και λαλακίες, αλλά με το πραγματικό μου χέρι και βλέμμα - σαν να φοβάμαι να σπάσω την κρυστάλλινη και ιδανική μου ανάμνηση - λέω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι δεν έχει πολύ σημασία για μένα το να πάω, ότι πλέον έχω συνηθίσει την Ελλάδα, ότι δεν έχω κάτι εκεί. χμ. μπορεί απλά να κρύβω απο τονε αυτό μου αυτό το δυσταγμό και τον φόβο. αλλά (και απλά) νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος απο το να τα ξαναπάω εκεί και να προσπαθήσω να επαναφέρω όλα αυτά τα πράγματα που τα έχω κρατήσει σαν ημιθανή κεμήλια στην θέση τους, ή στην μη θέση τους, και να ξαναγυρίσω τον εαυτό μου στην πραγματικότητα.. απλά μέσα μου φοβάμαι ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. ότι θα συνεχίζω να θέλω να επαναφέρω το παρελθόν. τέλος πάντων, πολύ πιθανόν όλο αυτό να μην εξαρτάται απο το που βρίσκομαι, αλλά απο το τι και πως είμαι εγώ ο ίδιος μέσα μου. απλά πολλές φορές μπορεί συνειδητά να προσπαθώ να είμαι πιο αισιόδοξος για την ζωή γύρω μου, αλλά μέσα στην καρδιά να συνεχίζω να ψάχνω για εμπειρίες και αισθήματα που είχα χάσει ως παιδί. τέλος πάντων. που θα πάει. θα λυθεί. η ζωή συνεχίζεται...

Y/N?