purgatory

καθε πρωί κατεβαίνω μέ το μετρό ως τον σταθμό Κεραμεικό ή κατα κόσμον Γκάζι, για να πάω στην δουλειά. σας συνιστώ και σας ανεπιφύλακτα κάποια στιγμή να το δοκιμάσετε, λόγω της εξής ανεπανάλυπτης εμπειρίας που βιώνει κανείς ανεβαίνοντας απο τα έγκατα του σταθμού στο επίπεδο του δρόμου. μετά την πρώτη κυλιόμενη σκάλα βγαίνεις στο μέρος που αρχίζουν και το αγγίζουν οι ακτίνες του ηλίου που βγαίνουν απο την γυάλινη οροφή λίγο πιο πέρα. η οροφή αυτή είναι ακριβώς απο πάνω απο ενα μεγάλο χωλ, για να βγεις στο οποίο ανεβαίνεις και άλλες σκάλες. λοιπόν οι σκάλες αυτές λόγω του προσανατολισμού της κατασκευής προφανώς φωτίζονται απο τον ήλιο που εκείνη την στιγμή ανατέλλει και τα πάντα που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σε αυτές (άνθρωποι, χειραποσκευές, ρομπότ, μύγες) είναι σαν να έχουν μια αύρα ουράνια.. μπαίνεις και συ πάνω στις κυλιόμενες, και είναι σαν να ανεβαίνεις απο τα βάθη του κόσμου σε εκείνο το ενδιάμεσο μέρος μεταξύ γής και ουρανού που στα αγγλικά το λένε purgatory, και στα ελληνικά.. αχέμ.. να το πω καθαρτήριο; :Ρ νομίζω κάτι άλλο είναι αλλά λέμε τώρα. και καθώς ανεβαίνεις αρχίζεις και βλέπεις την υιάλινη οροφή και τον ήλιο που σε χαιρετά απο πάνω, και είναι σαν να βλέπεις τον παράδεισο.. είναι μια πραγματικά καθαρτική διαδικασία την ώρα που στέκεσαι εκεί πάνω στην κυλιόμενη, και ανεβαίνεις, και βλέπεις εκείνο το φως.. έτσι κάθε πρωί εγώ είναι σαν να ανεβαίνω στο purgatory αυτό και να παίρνω ματιές στον παράδεισο. κάθε πρωί όμως.

και μετά πηγαίνω δουλεια...

γαμάτα το έχουν φτιάξει τον σταθμό εκεί του Κεραμεικού.. γενικά οι διάφανες οροφές με φυσικό φως κωλολένε :Ρ αφήστε με να αλανοεκφραστώ λίγο.. παμ. παμ. παμ.

ιιιχ. ουμφ.. :(

no stuff.

πόσα πράγματα μπορεί να φτιάξει κανείς διαλύοντας μεταλλικούς συνδετήρες.. - πολλά.

αυτό είναι μια παλιότερη φωτογραφία απο τον σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό, απο το απογευμα, και οχι πρωί που σας έλεγα, και απο τις αρχές καλοκαιριού όταν ο ήλιος κοιτούσε απο λίγο διαφορετική γωνιά.