θα ήθελα κάποια στιγμή να μάθω να παίρνω δώρα με την ίδια ευχαρίστηση που αποκομίζω όταν τα κάνω ο ίδιος, τις στιγμές που το θέλω.. ... ένα το κρατούμενο.
πέρα απ'αυτό όμως έτσι λέω και σκέφτομαι γενικώς, πως τα δώρα είναι ένα απ'αυτά τα περίεργα πράγματα... οι άνθρωποι δίνουν δώρα ο ένας στον άλλον για να δηλώσουν προσωπική εκτίμηση, αγάπη, αυτό.. δεν είναι κάτι που θέλεις να το δείχνεις πάντα, ... κάποιες στιγμές όμως θα θες, και ναι, όταν δεν το κάνεις ποτέ, σημαίνει κάτι ως προς το τι νιώθεις για τον άλλον. δεν μιλάω για δώρα υλικά πάντα, και η ίδια ύπαρξη του άλλου μπορεί να είναι ενα δώρο για κάποιον - τέλος πάντων, ο καθένας το καταλαβαίνει στην καρδιά του, αναλόγως με την ιδιοσυγκρασία, ανάγκες και αντιλήψεις του.
θεσπίστηκαν παράλληλα κάποιες γιορτές, και τα δώρα έγιναν ενα de facto στοιχείο τους, ενας λόγος κάθε φορά να έρχεσαι αντιμέτωπος και να εξετάζεις την ψυχαναγκαστική σου φύση. τι θα σκεφθεί ο άλλος αν δεν του κάνεις δώρο; και αν του το κάνεις, τι θα σημαίνει γι'αυτόν; τα δώρα που σου κάνουν, τι σημαίνουν, γιατί; SHUT! SHUSH! φύγετε σκέψεις αναθεματισμένες, κυνηγοί, άδικα πλάσματα! ή μήπως θέλετε το καλό μου;
υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν και αρέσκονται στο να κάνουν δώρα, και να λαμβάνουν επίσης, μικρά και μεγάλα, βλακίτσες και ουσιώδη πράγματα, δεν έχει σημασία τι, γιατί ξέρουν πως η πράξη μετράει, πως ενα δωράκι είναι πάντα ευχάριστο, γιατί σημαίνει πως κάποιος σε σκέφθηκε, σε έβαλε στο στόχαστρο της καλής του ενέργειας, του προσωπικού του ηλιαρακίου. και τους αρέσουν οι γιορτές γιατί δίνουν ευκαιρία να εκφράσεις και να δώσεις αυτή την ευχάριστη αίσθηση στου κοντινούς σου ανθρώπους. καλά δεν το λέω; ε λοιπόν εγώ προσωπικά, ενώ γνωρίζω και καταλαβαίνω τα αμέσως προλεγόμενα, πάντα αισθάνομαι κάπως περίεργα στις γιορτές και με το θέμα των δώρων.
κάποιες φορές δεν έχω καμια διάθεση να κάνω κανένα δώρο σε κανέναν. όμως δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν υπάρχει κανένας να αγαπώ.
"i really have a lot of love to give,
but i just don't know where to put it"
θα ήθελα ίσως να μην υπάρχουν γιορτές, ίσως τότε αν δίναμε δώρα έτσι που και που άσχετα ο ένας στον άλλον να σήμαιναν κάτι.. για μένα, πάντα; συνειδητοποιώ ότι κάνω προβολή ουσιαστικά του δικού μου προβλήματος του ψυχαναγκασμού στον εξωτερικό κόσμο, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τις προθέσεις και τα βιώματα των άλλων σαν να ήταν όλοι εγώ - οπότε καταλαβαίνω πως είναι λίγο άκυρο και εγωϊστικό το "θάθελά" μου, αλλά τέλος πάντων - είναι απλώς ο συρφετός των σκέψεων που περνάνε απο το κεφάλι...
προυβλήματα :)
λίγη σοκολάτα; καζλή σας νέα χρονιά.
σκηνές από "το σημειωματάριο" #325
διαβάζω ενα notepad κειμενάκι όπου κατέγραφα εκρεμμότητες της δουλειάς, αναμειγμένες με ποιητικές εκλάμψεις και παρατηρήσεις, και έχω να μεταφέρω τα εξής, με την σειρά παλαιότητας...
- χθες ήταν η γιορτή μου. σήμερα δευτέρα, δεν έφερα γλυκά στην δουλειά, κοκκινιζόμενος με το κάθε χρόνια πολλά. "προσπαθώ να καταλάβω αν νιώθω πιο πολύ ντροπή λόγω του γεγονότος ότι δεν έφερα γλυκά απ'ότι αν έφερνα τα γλυκά - είναι 50-50% προς το παρόν" υπενθυμίζω στον άγνωστο αναγνώστη πως ντρέπομαι κάθε φορά στην γιορτή μου γιατί τα γλυκά τα φέρνω απο υποχρέωση, και συνήθως είναι άσχετα, ούτε μ'αρέσουνε, και μισώ να γίνομαι αντικείμενο προσοχής μόνο και μόνο επειδή το επιτάσσει η ημέρα .. [σ.σ. (γιατί ακούγεται γαμάτο το "σ.σ.") τα γλυκά τα έφερα την επόμενη μέρα γιατί δεν άντεξα την κοινωνική κατακραυγή στο μυαλό μου, οπότε το δράμα έληξε, με ανάμεικτα αποτελέσματα]
- μπορεί ο καθένας να φτιάξει έτοιμο στεφάνι (φωτοστέφανο, crown of thorns, γαμοστέφανο, όπως το δει κανείς..) την κάθε στιγμή τυλίγοντας έξυπνα και κομψά το USB καλώδιο του κινητού του τηλεφώνου ή του σκληρού του δίσκου (όπου "του" το "της" και το ανάποδο, γιατί; τα μάτια μου θέλουν να κοιμηθούν)
- popular cucumber - populate cumbeper - polpulate cucubear - palpitate coockoobear
- slither and wither
and thither and hate
closer to pimples
and running away
blinking appear
to tread on your fear
of clooping ambassadors
trunking this day - "what do you mean?" -
now you ask me quite clearly
so i just look at you
just to make you stay - μια απο εκείνες τις μέρες, πριν απο κανένα μήνα, έβρεχε, και κάθε φορά που βρέχει ικανοποιτικά πολύ, μαζεύονται λιμνούλες, λίμνες και ποτάμια εκατέρωθεν των γραμμών του τραίνου (location: ON). πηδώντας πάνω απο ενα τέτοιο ποταμάκι ακούω ενα μεταλλικό κλανγκ μικρού αντικειμένου που πέφτει - και τι είναι αυτό; - α, ενα πιρούνι που κουβαλούσα στην τσέπη για το μεσημεριανό μου. το σηκώνω με ευλάβεια, είναι μικρό, μεγέθους dessert και όλο δικό μου, το είχα αγοράσει σε ενα σουπερ-μαρκετ, νομίζω, εκτός και αν παραποιώ πάλι το παρελθόν, όπως με την κούπα που αγαπούσα για χρόνια, που αποδεικνύεται τελικά πως βρέθηκε φαινομενικά τυχαία και αντικειμενικά πρόσφατα στην κατοχή μου. τα μαχαιροπίρουνα (ποιός λεξιπλάστης αδίκησε το κουτάλι εδώ!) που βλέπεις πεσμένα στο δρόμο - που γενικά υπάρχουν στην φύση (πεδιάδες ολόκληρες όπου καλλιεργούνται κουτάλια Σικελίας) - μου θυμίζουν γενικά ζωή στην ύπαιθρο, στρατό φυσικά, και τέτοια πράγματα
- το Σάββατο που γιόρταζαν οι Νικόλαοι, μου ήρθε μια ιδέα και σκέφθηκα πως γιόρταζαν και οι Νοίκοι Ανοχής. όχι, δεν ευχήθηκα σε κανέναν, ούτε έχω κανένα Νοίκο τέτοιο φίλο-γνωστό
αρρυθμίες (spring - summer '14)
".. Ένα στοιχειώδες βήμα για την εισαγωγή του πολίτη στον πολύπλοκο κόσμο των αρρυθμιών ίσως είναι εκείνο της αναγνώρισης του κανονικού σφυγμού του.. " [ εδώ ]
Gavin Bryars' "White's S S" και πως του ήρθε να ονομάσει την σύνθεσή του αυτή έτσι (χμμμμμμ) (εδώ)
See, Dirty Beaches' LP "Badlands", it's front cover depicts the band founder's bust in profile, enveloped in kind of a thick smoke. It's like Arctic Monkeys (gosh, now that i take a look at their pics, they are CHILDREN!) "Whatever..." LP cover, where someone with drunk eyes takes a draw at a cigarette, after a second, when he has left out the exhaust, (and changed the shirt). See?
Gavin Bryars' "White's S S" και πως του ήρθε να ονομάσει την σύνθεσή του αυτή έτσι (χμμμμμμ) (εδώ)
See, Dirty Beaches' LP "Badlands", it's front cover depicts the band founder's bust in profile, enveloped in kind of a thick smoke. It's like Arctic Monkeys (gosh, now that i take a look at their pics, they are CHILDREN!) "Whatever..." LP cover, where someone with drunk eyes takes a draw at a cigarette, after a second, when he has left out the exhaust, (and changed the shirt). See?
a posr ftom mid augur
it seems that progressively
everything has a new smell
and a new taste
i am examining a number of
reasons for that, one of them
being
the change of seasons
the coming autumn
the period in mid august
that i usually sense the
premonition
and feel extremely poetic
(the first such poem
written during my school days)
plus a december addiction
for your pleasure only
everything has a new smell
and a new taste
i am examining a number of
reasons for that, one of them
being
the change of seasons
the coming autumn
the period in mid august
that i usually sense the
premonition
and feel extremely poetic
(the first such poem
written during my school days)
plus a december addiction
for your pleasure only
a port from norember #2
yesterday finished reading Neil Gaiman's "The Ocean At The End Of The Lane", and before that, Murakami's "Hard-boiled universe and the end of the world", both in the aftermath of my recent trip to London - and would recommend both these books to whoever likes magical realism and fairytales and is in for a light read (or ride) - and a bit of adventure. and somewhere between these lines my boss' words resounded in my ears, "I find you quite relaxed" what? I said.. "I find you quite relaxed". bang goes daydreaming, go on working you twat.
a post from noverber
the bills
the pills
the thrills
taking off careers
carrion peels
smiting wheels
i want to grumble all day long
all day long
all day long
join me in grumbling all day long
all along
all along
long
long
long
i need to push my proudness, to push my self respect,
in order to do something, - the fact that i feel fucking bad
is something at least - i could have been content with
being nothing and doing nothing and slowly dying inside alone.
the pills
the thrills
taking off careers
carrion peels
smiting wheels
i want to grumble all day long
all day long
all day long
join me in grumbling all day long
all along
all along
long
long
long
i need to push my proudness, to push my self respect,
in order to do something, - the fact that i feel fucking bad
is something at least - i could have been content with
being nothing and doing nothing and slowly dying inside alone.
αυτόματος τηλεφωνητής
κάθε φορά που παίρνω τον πατριό μου και απαντάει ο τηλεφωνητής, σκέφτομαι με μια μελαγχολία πόσο απαρχαιωμένη πλέον είναι η ιδέα του ... - τηλεφωνητής ως άλλη μια ανέλπιστη αντίκα που κάποτε ήταν και πολύ της μόδας
- σκέψου όλα τα περίεργα "πρωτότυπα" μηνύματα που άκουγες όταν έπαιρνες άλλους, ή ηχογραφούσες ο ίδιος.. και η ιδέα μιας φωνής που μπορείς να την κρατήσεις σε μια κασσέτα και να την ξανακούσεις συνοδεία στατικού θορύβου, χρωματισμένη με απόηχους συναισθημάτων, παύσεις, ή τεχνιτή αισιοδοξία και τυπικότητα που και αυτά θα προδίδουν κάτι πιο εσωτερικό...
- σκέψου σε πόσες ταινίες ο τηλεφωνητής υπήρξε στοιχείο πλοκής στην υπόθεση.. [οι στιγμές που παίρνει ο άλλος την άλλη και λέει μέσα του απάντα απάντα, και απαντά ο τηλεφωνητής, αλλά αυτός επιμένει και μιλάει και λέει έλα ξέρω ότι είσαι εκεί, σήκωσε το τηλέφωνο αλλιώς θα κάτσω εδώ και θα μιλάω μέχρι να το σηκώσεις - παύση - παύση - παύση - στο βάθος πέφτει βροχή - και ΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το σηκώνει - και ...]
και στα τραγούδια - ξαναθυμάμαι το πολύ αγαπημένο All the love της Kate Bush όπου στο τέλος ακούγονται πολύ συγκινητικά και περίεργα μέχρι κρυάδας κομμένα σημεία όπου οι άνθρωποι στον τηλεφωνητή αποχαιρετούν με το "Γεια" στο τέλος του μηνύματος - και ακούς όλα τα "Γειά" σε πολλές διάφορες αποχρώσεις.... ( - αυτό θα το ξανακάνει η K.B. στο Hounds Of Love, στο Waking The Witch, μόνο που πλέον δεν είναι τηλεφωνητής, είναι διάφορες φωνές που τις ακούς από τον ύπνο σου, και προσπαθούν να σε ξυπνήσουν με το "wake up" - το πρώτο πράγμα που ακούς κατά την επιστροφή από τον κόσμο των ονείρων στην πραγματικότητα.. (παρομοίως συγκινητική σύλληψη..))
και εδώ ενα cached άρθρο που μιλάει για την ιδέα που έχει παρακμάσει, απο business σκοπιά βέβαια..
ε ναι και φυσικά δεν μπορεί χωρίς αυτό...
- σκέψου όλα τα περίεργα "πρωτότυπα" μηνύματα που άκουγες όταν έπαιρνες άλλους, ή ηχογραφούσες ο ίδιος.. και η ιδέα μιας φωνής που μπορείς να την κρατήσεις σε μια κασσέτα και να την ξανακούσεις συνοδεία στατικού θορύβου, χρωματισμένη με απόηχους συναισθημάτων, παύσεις, ή τεχνιτή αισιοδοξία και τυπικότητα που και αυτά θα προδίδουν κάτι πιο εσωτερικό...
- σκέψου σε πόσες ταινίες ο τηλεφωνητής υπήρξε στοιχείο πλοκής στην υπόθεση.. [οι στιγμές που παίρνει ο άλλος την άλλη και λέει μέσα του απάντα απάντα, και απαντά ο τηλεφωνητής, αλλά αυτός επιμένει και μιλάει και λέει έλα ξέρω ότι είσαι εκεί, σήκωσε το τηλέφωνο αλλιώς θα κάτσω εδώ και θα μιλάω μέχρι να το σηκώσεις - παύση - παύση - παύση - στο βάθος πέφτει βροχή - και ΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το σηκώνει - και ...]
και στα τραγούδια - ξαναθυμάμαι το πολύ αγαπημένο All the love της Kate Bush όπου στο τέλος ακούγονται πολύ συγκινητικά και περίεργα μέχρι κρυάδας κομμένα σημεία όπου οι άνθρωποι στον τηλεφωνητή αποχαιρετούν με το "Γεια" στο τέλος του μηνύματος - και ακούς όλα τα "Γειά" σε πολλές διάφορες αποχρώσεις.... ( - αυτό θα το ξανακάνει η K.B. στο Hounds Of Love, στο Waking The Witch, μόνο που πλέον δεν είναι τηλεφωνητής, είναι διάφορες φωνές που τις ακούς από τον ύπνο σου, και προσπαθούν να σε ξυπνήσουν με το "wake up" - το πρώτο πράγμα που ακούς κατά την επιστροφή από τον κόσμο των ονείρων στην πραγματικότητα.. (παρομοίως συγκινητική σύλληψη..))
και εδώ ενα cached άρθρο που μιλάει για την ιδέα που έχει παρακμάσει, απο business σκοπιά βέβαια..
ε ναι και φυσικά δεν μπορεί χωρίς αυτό...
τρίγωνο πυραμιδοειδές αυτοανακυκλούμενο 2 τμχ
το παρόν δημοσιεύεται με αφορμή ένα post μιας ΦΜΠ σελίδας που παρακολουθώ, που γενικώς και αορίστως (εντελώς) αναπολεί τις μη πολιτικές διαστάσεις της ζωής στην ΕΣΣΔ, κυρίως των τελευταίων δεκαετιών πριν την διάλυσή της. το post λοιπόν αποτελούσε από μια φωτογραφία, την οποία την βρίσκουμε και εδώ (και μάλλον είναι και η πηγή της) και σε διάφορα social media.
πρόκειται για ένα μεταλλικό κατασκεύασμα για μεταφορά κωνικών/τριγωνικών συσκευασιών γάλακτος. μου τράβηξε αμέσως την προσοχή, γιατί ξαφνικά θυμήθηκα αυτά τα τριγωνικά κουτιά, που τώρα μου φαίνονται ανορθόδοξα, ενώ τότε ήταν ένα απόλυτα φυσιολογικό μέρος της ζωής μας, μέχρι και υπόθεση ρουτίνας τα πρωϊνά, τα μεσημέρια και τα βράδια.
μάλιστα μέχρι και πριν από λίγο θεωρούσα πως ήταν ένα στοιχείο αποκλειστικά σοβιετικό, ας πούμε - μέχρι και συγκρίσεις με την Ρώσικη Πρωτοπορία πήγα να κάνω - και όμως, έμαθα πως αυτή την συσκευασία την εφήυρε η γνωστή σουηδική Tetra Pak κάποτε στην δεκαετία του '50, ενώ άρχισαν να την χρησιμοποιούν και στην ΕΣΣΔ στα τέλη της δεκαετίας του '60, χωρίς αναφορά στην αρχική εφεύρεση - όπως έγινε και με το γνωστό μεταλλικό καπάκι που χρησιμοποιείται ακόμα ευρέως για να κλείνει γυάλινα μπουκάλια - το crown cap - που εφευρέθηκε στην Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα. ο δημιουργός του, σύμφωνα με μια πηγή, είπε και την φράση ότι "το πιο αποδοτικό (χρηματικά στον δημιουργό του) προϊόν είναι εκείνο, που πετιέται αναγκαστικά μετά από την χρήση του" (αν σκεφθείτε, σιγά σιγά όλο και πιο πολλά προϊόντα μετατρέπονται σε μιας χρήσης, ή με σημαντικότερα μικρότερη διάρκεια ζωής - μέχρι και τα cloud services (π.χ. online MS Office) θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι είναι κάπως έτσι)
και κάπως έτσι καταλήγουμε στην κοινωνία μιας χρήσης
(μήπως όλα ξεκινούν έτσι και αλλιώς από την ζωή μιας χρήσης; που, συγγνώμη για την έκφραση, χεσμένη την έχουμε την ανθρώπινη κοινωνία σαν σύνολο, και τους απογόνους μας, την κοινωνική πρόοδο και λοιπά.. - αν δεν σε μάθουν να το σκέφτεσαι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, πότε και πως το μαθαίνεις; - αν και εδώ ερχόμαστε σε ενα σημείο επικίνδυνο ... πάντα φοβόμουν την λέξη "το όραμα", και το όραμα / ελπίδα σαν ιδέα, σαν κάτι που μπορεί να συνόδευε τον ρομαντισμό σου, που μπορεί να σε έκανε δραστήριο, αλλά συγχρόνως το οποίο ενίοτε σε φανάτιζε - φοβάμαι φρικτά - και το όραμα δικό σου, σαν δικό σου συμπέρασμα, ή επίκτητο, κάτι που ικανοποιεί μια "ανάγκη" για όραμα, άρα και ενδεχομένως ενα μειονέκτημα - ίσως.. λέω.. ουφ.)
(να χρησιμοποιείτε προφυλακτικά μιας χρήσης)
πηγές :
http://www.oldposuda.spb.ru/forum/index.php?topic=3798.0
http://museumpack.ru/item_17.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Crown_cork
πρόκειται για ένα μεταλλικό κατασκεύασμα για μεταφορά κωνικών/τριγωνικών συσκευασιών γάλακτος. μου τράβηξε αμέσως την προσοχή, γιατί ξαφνικά θυμήθηκα αυτά τα τριγωνικά κουτιά, που τώρα μου φαίνονται ανορθόδοξα, ενώ τότε ήταν ένα απόλυτα φυσιολογικό μέρος της ζωής μας, μέχρι και υπόθεση ρουτίνας τα πρωϊνά, τα μεσημέρια και τα βράδια.
μάλιστα μέχρι και πριν από λίγο θεωρούσα πως ήταν ένα στοιχείο αποκλειστικά σοβιετικό, ας πούμε - μέχρι και συγκρίσεις με την Ρώσικη Πρωτοπορία πήγα να κάνω - και όμως, έμαθα πως αυτή την συσκευασία την εφήυρε η γνωστή σουηδική Tetra Pak κάποτε στην δεκαετία του '50, ενώ άρχισαν να την χρησιμοποιούν και στην ΕΣΣΔ στα τέλη της δεκαετίας του '60, χωρίς αναφορά στην αρχική εφεύρεση - όπως έγινε και με το γνωστό μεταλλικό καπάκι που χρησιμοποιείται ακόμα ευρέως για να κλείνει γυάλινα μπουκάλια - το crown cap - που εφευρέθηκε στην Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα. ο δημιουργός του, σύμφωνα με μια πηγή, είπε και την φράση ότι "το πιο αποδοτικό (χρηματικά στον δημιουργό του) προϊόν είναι εκείνο, που πετιέται αναγκαστικά μετά από την χρήση του" (αν σκεφθείτε, σιγά σιγά όλο και πιο πολλά προϊόντα μετατρέπονται σε μιας χρήσης, ή με σημαντικότερα μικρότερη διάρκεια ζωής - μέχρι και τα cloud services (π.χ. online MS Office) θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι είναι κάπως έτσι)
και κάπως έτσι καταλήγουμε στην κοινωνία μιας χρήσης
(μήπως όλα ξεκινούν έτσι και αλλιώς από την ζωή μιας χρήσης; που, συγγνώμη για την έκφραση, χεσμένη την έχουμε την ανθρώπινη κοινωνία σαν σύνολο, και τους απογόνους μας, την κοινωνική πρόοδο και λοιπά.. - αν δεν σε μάθουν να το σκέφτεσαι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, πότε και πως το μαθαίνεις; - αν και εδώ ερχόμαστε σε ενα σημείο επικίνδυνο ... πάντα φοβόμουν την λέξη "το όραμα", και το όραμα / ελπίδα σαν ιδέα, σαν κάτι που μπορεί να συνόδευε τον ρομαντισμό σου, που μπορεί να σε έκανε δραστήριο, αλλά συγχρόνως το οποίο ενίοτε σε φανάτιζε - φοβάμαι φρικτά - και το όραμα δικό σου, σαν δικό σου συμπέρασμα, ή επίκτητο, κάτι που ικανοποιεί μια "ανάγκη" για όραμα, άρα και ενδεχομένως ενα μειονέκτημα - ίσως.. λέω.. ουφ.)
(να χρησιμοποιείτε προφυλακτικά μιας χρήσης)
πηγές :
http://www.oldposuda.spb.ru/forum/index.php?topic=3798.0
http://museumpack.ru/item_17.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Crown_cork
δύο χάππυ έντς
χθες μου έτυχε να αντικρίσω όχι ένα, αλλά δύο ολόκληρα happy ends. θα μου πείτε, το δύο δεν απέχει πολύ από το ένα, ασε μάλιστα που θυμάμαι, ασχέτως, τον στίχο από εκείνο το τραγούδι του Harry Nilsson,
".. Two can be as bad as one
It's the loneliest number since the number one .."
Αλλά τέλος πάντων, κατά πολλές έννοιες το δύο είναι μεγαλύτερο και καλύτερο του ένα, και στα happy ends, που δεν τα βλέπω συχνά, γιατί το ένα συνήθως μου φτάνει και με ικανοποιεί για ενα διάστημα, ώστε πολλές φορές να μην θέλω, μέχρι και να μην μπορώ μάλιστα, να δω ένα άλλο, εκτός και αν χρειαστεί βέβαια. Χθες όμως το δεύτερο απλώς έτυχε, και δεν το περίμενα - και αναρωτιόμουν πως θα τελειώσει.
Το πρώτο : το τελείωμα του When Harry Met Sally, για το οποίο η μητέρα μου παλιότερα μου είχε μεταδώσει μια υποψία της, ψευδή ανάμνηση, πως δεν θα τελείωνε καλά.
Το δεύτερο : το τέλος του βιβλίου "Of Human Bondage" του Somerset Maugham που δεν με απογοήτευσε καθόλου - μάλιστα διψούσα για αέρα και χαμογελούσα αισιόδοξα στην ψυχή και το επόμενο πρωί, κατά την ανάμνηση του.
Και τα δύο "έργα" ας πούμε μιλούσαν για ζωή, μιλούσαν και για άσχημα και για ευχάριστα, και επίσης και στα δύο δεν ήξερες αν θα τελείωναν "διδακτικά" - ή είχες εν πάσει περιπτώσει μια αγωνία - αν και βέβαια δύσκολα να τελειώνουν άσχημα τέτοια βιβλία/έργα..
Και τα δύο, εδώ που τα λέμε, τα ξεκίνησα την ίδια περίοδο, περίπου. Την ταινία την παράτησα στην μέση κα'να δύο φορές, και βρήκα χρόνο και διάθεση να δω το τέλος μόλις χθες, την ημέρα που έτυχε, το βράδυ πριν κοιμηθώ, να διαβάσω και τις τελευταίες 10-15 σελίδες του παραπάνω βιβλίου.
Κοιμήθηκα τον ύπνο του δικαίου, που λένε, με ελπιδοφόρο μήνυμα κατά νου, ... όχι του αρχηγού του κόμματος, ούτε επιστήμονα που ανακάλυψε την λύση στο μοναδικό μας ψυχολογικό πρόβλημα, από το οποίο απορρέουν όλες οι αρρώστιες, ψυχικές και φυσιολογικές (αν και το τελευταίο ενδεχομένως να έχει να κάνει..). Βασικά δεν θυμάμαι τίποτα για το πως κοιμήθηκα. Ούτε κάποια όνειρα.
Απλώς χαίρομαι.
"... and the sun was shining ..." ή κάπως έτσι τελείωσε το βιβλίο, και ο ήλιος έλαμπε πάνω στο ήδη δακρυσμένο από συγκίνηση πρόσωπο της ψυχής μου.
Από τις μικρές ασήμαντες φαινομενικά λεπτομέρειες που μαθαίνω διαβάζοντας τα αντίστοιχα άρθρα στο wikipedia σημειώνω ότι α) η προσαρμογή του βιβλίου σε μεγάλη οθόνη ανέδειξε την Bette Davis, ήταν ο πρώτος της μεγάλος ρόλος β) έχει γράψει βιβλίο βασισμένο στον χαρακτήρα του Aleister Crowley (!) (λέγεται The Magician) γ) συγγραφείς που αγαπώ πολύ όπως Anthony Burgess & George Orwell αναφέρουν τον Maugham σαν μεγάλη επιρροή. Είχα διαβάσει πολύ παλιά το επίσης φιλοσοφιμένο βιβλίο του Burgess με όνομα Earthly Powers, που γενικώς ήταν παρομοίως οξυδερκής και σε διαρκή αναζήτηση απάντησης σε ερωτήματα του ατόμου και της ανθρωπότητας - μόνο που το Earthly Powers ήταν explicit για το θέμα της ομοφιλοφιλίας
(βλ. α) παραπάνω) ενα από τα τραγούδια (μαζί με heart of glass, ναι, βέβαια) που όρισαν τα μουσικά μου γούστα, και σημαίνουν πάντα για μένα την παιδική μου ηλικία και ανάμνηση της αφέλειας, καλής και κακής - ανάμνηση που συντελεί στην συνειδητοποίηση της συνέχειας, μιας πορείας στην ζωή, και του ασπρίσματος των μαλλιών μου
και το μπόνους (των εδρών)(ή της μίας έδρας, όπως αρμώζει στον τίτλο του τραγουδιού)
".. Two can be as bad as one
It's the loneliest number since the number one .."
Αλλά τέλος πάντων, κατά πολλές έννοιες το δύο είναι μεγαλύτερο και καλύτερο του ένα, και στα happy ends, που δεν τα βλέπω συχνά, γιατί το ένα συνήθως μου φτάνει και με ικανοποιεί για ενα διάστημα, ώστε πολλές φορές να μην θέλω, μέχρι και να μην μπορώ μάλιστα, να δω ένα άλλο, εκτός και αν χρειαστεί βέβαια. Χθες όμως το δεύτερο απλώς έτυχε, και δεν το περίμενα - και αναρωτιόμουν πως θα τελειώσει.
Το πρώτο : το τελείωμα του When Harry Met Sally, για το οποίο η μητέρα μου παλιότερα μου είχε μεταδώσει μια υποψία της, ψευδή ανάμνηση, πως δεν θα τελείωνε καλά.
Το δεύτερο : το τέλος του βιβλίου "Of Human Bondage" του Somerset Maugham που δεν με απογοήτευσε καθόλου - μάλιστα διψούσα για αέρα και χαμογελούσα αισιόδοξα στην ψυχή και το επόμενο πρωί, κατά την ανάμνηση του.
Και τα δύο "έργα" ας πούμε μιλούσαν για ζωή, μιλούσαν και για άσχημα και για ευχάριστα, και επίσης και στα δύο δεν ήξερες αν θα τελείωναν "διδακτικά" - ή είχες εν πάσει περιπτώσει μια αγωνία - αν και βέβαια δύσκολα να τελειώνουν άσχημα τέτοια βιβλία/έργα..
Και τα δύο, εδώ που τα λέμε, τα ξεκίνησα την ίδια περίοδο, περίπου. Την ταινία την παράτησα στην μέση κα'να δύο φορές, και βρήκα χρόνο και διάθεση να δω το τέλος μόλις χθες, την ημέρα που έτυχε, το βράδυ πριν κοιμηθώ, να διαβάσω και τις τελευταίες 10-15 σελίδες του παραπάνω βιβλίου.
Κοιμήθηκα τον ύπνο του δικαίου, που λένε, με ελπιδοφόρο μήνυμα κατά νου, ... όχι του αρχηγού του κόμματος, ούτε επιστήμονα που ανακάλυψε την λύση στο μοναδικό μας ψυχολογικό πρόβλημα, από το οποίο απορρέουν όλες οι αρρώστιες, ψυχικές και φυσιολογικές (αν και το τελευταίο ενδεχομένως να έχει να κάνει..). Βασικά δεν θυμάμαι τίποτα για το πως κοιμήθηκα. Ούτε κάποια όνειρα.
Απλώς χαίρομαι.
"... and the sun was shining ..." ή κάπως έτσι τελείωσε το βιβλίο, και ο ήλιος έλαμπε πάνω στο ήδη δακρυσμένο από συγκίνηση πρόσωπο της ψυχής μου.
Από τις μικρές ασήμαντες φαινομενικά λεπτομέρειες που μαθαίνω διαβάζοντας τα αντίστοιχα άρθρα στο wikipedia σημειώνω ότι α) η προσαρμογή του βιβλίου σε μεγάλη οθόνη ανέδειξε την Bette Davis, ήταν ο πρώτος της μεγάλος ρόλος β) έχει γράψει βιβλίο βασισμένο στον χαρακτήρα του Aleister Crowley (!) (λέγεται The Magician) γ) συγγραφείς που αγαπώ πολύ όπως Anthony Burgess & George Orwell αναφέρουν τον Maugham σαν μεγάλη επιρροή. Είχα διαβάσει πολύ παλιά το επίσης φιλοσοφιμένο βιβλίο του Burgess με όνομα Earthly Powers, που γενικώς ήταν παρομοίως οξυδερκής και σε διαρκή αναζήτηση απάντησης σε ερωτήματα του ατόμου και της ανθρωπότητας - μόνο που το Earthly Powers ήταν explicit για το θέμα της ομοφιλοφιλίας
(βλ. α) παραπάνω) ενα από τα τραγούδια (μαζί με heart of glass, ναι, βέβαια) που όρισαν τα μουσικά μου γούστα, και σημαίνουν πάντα για μένα την παιδική μου ηλικία και ανάμνηση της αφέλειας, καλής και κακής - ανάμνηση που συντελεί στην συνειδητοποίηση της συνέχειας, μιας πορείας στην ζωή, και του ασπρίσματος των μαλλιών μου
και το μπόνους (των εδρών)(ή της μίας έδρας, όπως αρμώζει στον τίτλο του τραγουδιού)
ψυχρολουσία
Και κάτι εντελώς διαφορετικό απ'αυτά που ακούμε για τον πόλεμο στην Ουκρανία. (στο παρακάτω λίνκ παρατίθενται φωτογραφίες νεκρών στρατιωτών και άλλα τέτοια..)
link
Στις εικόνες και comments που παραθέτουν σε αυτό το ουκρανικό ιστότοπο, μιλούν για εναν νεοναζί ρώσο που μάχεται στο πλευρό των φιλορώσων. για να δικαιολογήσουν την ταυτότητά του αυτή, βρήκαν φωτογραφίες του απο το ρώσικο φμπ, μια απο τις οποίες είναι η εξής
link
Τις προάλλες νομίζω είχα δει εναν αντίστοιχο νεοναζί ουκρανό "ήρωα" - πέρα από όλη την κουβέντα που γίνεται για τον Δεξιό Τομέα και τις θέσεις που έχει αναλάβει, και γενικώς τον επιφανή ρόλο που έπαιξαν οι Ουκρανοί εθνικιστές σε όλη την ιστορία - και πλέον πραγματικά δεν ξέρω σε ποιόν να πιστέψω.
Όταν εκτίθεσαι μονομερώς στην μία ή στην άλλη ενημέρωση, τείνεις να παίρνεις το μέρος της... π.χ. στα ρώσικα μέσα ενημέρωσης αυτό εδώ (τα παραπάνω λινκ) δεν το δείχνουν με τίποτα, και παρουσιάζουν το αντίθετο, και το αντίθετο συμβαίνει, φαντάζομαι, στα ουκρανικά... εδώ στην Ελλάδα τα φιλοκυβερνητικά μέσα είναι... ουδέτερα; και τα αριστερά μάλλον υποστηρίζουν την Ρωσία.
Στους ιστότοπους όπως παραπάνω (φυσικά οι συγκεκριμένες φωτογραφίες συνοδεύονται απο κατεβατά σχολίων για το πόσο θα ήθελαν να πεθάνουν οι ρώσοι που υποστηρίζουν τέτοιους φρικτούς δολοφόνους) και πάλι δεν ξέρω ποιές πληροφορίες είναι κατασκευασμένες, ποιές είναι "τυχαία" ανακριβείς, και ποιές είναι πραγματικά αντικειμενικές... :/ Δεν ξέρω. Δέχομαι όμως ότι μπορεί να υπάρχει αυτός εδώ, και φαντάζομαι ότι μέρος των πραγμάτων που λένε για εθνικιστικές/φασιστικές ομάδες που πολεμούν στο πλευρό των "αυτονομιστών" ισχύει.
Αυτό που βλέπω είναι πως και οι δύο πλευρές έχουν χρησιμοποιήσει όμοια εργαλεία.. και στην ιντερνετ σφαίρα δεν ξέρω πραγματικά ποιά άλλα εργαλεία επιστρατεύονται. Και οι δύο πλευρές μάχονται για γεωστρατηγικής σημασίας μέρη, χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά πολεμικά τεχνάσματα (των proxy wars), όπως προπαγάνδα, σιωπιλή διείσδηση, βομβαρδισμό συνόρων εξ'αποστάσεως (τα βλέπω και είναι σαν να μιλάω μόνο για την Ρωσία - ναι, η Ρωσία είναι σε πιο δυσμενή θέση νομικά, φυσικά, και η κοινή γνώμη της Δύσης είναι πιο εύκολο να είναι ενάντιά της - ίσως δικαιολογημένα.. - απλώς εμείς ξέρουμε ότι και η Δύση έχει κάνει πολλά σιωπιλά και αιματηρά παιχνίδια, και κάποιοι απο 'μας είναι προνομιούχοι στο να μην τα έχουμε ζήσει (προς το παρόν) - και επίσης, σε πιο μακρά κλίμακα ας πούμε μοιάζει να χρησιμοποιεί την Ουκρανία το ΝΑΤΟ σαν τυράκι/φάκα για την Ρωσία ώστε να επιβάλλει τα δικά του σχέδια, σύμφωνα με αυτό το άρθρο του INFO-WAR)...
Τέλος πάντων, και οι απλοί άνθρωποι έχουν βρεθεί στην μέση και σφάζονται και αυτοί.. Κάποιος είχε πει προσφατα για αυτόν τον πόλεμο, ότι είναι μια σύγκρουση δύο καπιταλιστικών συμφερόντων - συμφωνώ μ'αυτό. Κάποιοι λένε επίσης ότι το να συμπαθείς την μία ή την άλλη μεριά σε αυτόν ακριβώς τον πόλεμο είναι ανούσιο, ή αφελές (όπως κάποιοι συμπαθούν την Ρωσία λόγω της ιστορικής της σχέσης με την ΕΣΣΔ, η οποία πέραν της ιστορικής, φοβάμαι (θα ήθελα, ναι, να πιστεύω το αντίθετο) ότι έχει χάσει κάθε άλλη υπόσταση)
... Απο την άλλη δεν ξέρω γιατί να μην πιστέψω πως ότι και το ΝΑΤΟ/ΗΠΑ δεν κάνουν το ίδιο με την διεύρυνση της σφαίρας επιρροής τους.. Οπότε είναι δυο μαφιόζοι και κάποιοι (κόσμος ολόκληρος ίσως) έχουμε μπαστακωθεί στην μέση και τι να κάνουμε; Όντως επιστροφή στον Ψυχρό Πόλεμο θυμίζει αυτό - και θυμήθηκα τώρα εκείνη την θεωρία κάποιων που λένε ότι ο Ψ.Π. και η μάχη των εξοπλισμών είναι αναγκαία για την διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας.
Σκατά.
Αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να διαβάζουμε/ να ακούμε τον κάθε έναν, και παράλληλα να τους αμφισβητούμε έναν έναν.. Δύσκολο και αυτό :(
Ένα μάτσο χάλια.
Θυμάμαι που χθες σε μια συναυλία είπε κάποια σε διασκευή το "Imagine" του John Lennon. Έχει στίχους για να δακρίζεις - είναι δάκρυα χαράς που νιώθεις όταν βλέπεις/φαντάζεσαι ενα τόσο ειδιλικό όνειρο, και δάκρυα λύπης γιατί αποδεικνύεται συνέχεια του πόσο ουτοπικό όνειρο είναι.
Πέτυχα και αυτό το συγκρότημα που δηλώνουν να είναι από το Κίεβο. Πέτυχα ενα τραγούδι στα ουκρανικά, και ένα τραγούδι στα ρώσικα, διασκευές και τα δύο, το δεύτερο σίγουρα, ενός καλτ σοβιετικού συγκροτήματος από την Αγία Πετρούπολη, με τραγουδιστή με χαρακτηριστική εμφάνιση λόγω καταγωγής του από την Κορέα.
Ρε γαμώτο. Γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, γιατί πρέπει να μας καθοδηγούν συνέχεια κάποιοι, και να μας στρέφουν τον έναν έναντι στον άλλον;
link
Στις εικόνες και comments που παραθέτουν σε αυτό το ουκρανικό ιστότοπο, μιλούν για εναν νεοναζί ρώσο που μάχεται στο πλευρό των φιλορώσων. για να δικαιολογήσουν την ταυτότητά του αυτή, βρήκαν φωτογραφίες του απο το ρώσικο φμπ, μια απο τις οποίες είναι η εξής
link
Τις προάλλες νομίζω είχα δει εναν αντίστοιχο νεοναζί ουκρανό "ήρωα" - πέρα από όλη την κουβέντα που γίνεται για τον Δεξιό Τομέα και τις θέσεις που έχει αναλάβει, και γενικώς τον επιφανή ρόλο που έπαιξαν οι Ουκρανοί εθνικιστές σε όλη την ιστορία - και πλέον πραγματικά δεν ξέρω σε ποιόν να πιστέψω.
Όταν εκτίθεσαι μονομερώς στην μία ή στην άλλη ενημέρωση, τείνεις να παίρνεις το μέρος της... π.χ. στα ρώσικα μέσα ενημέρωσης αυτό εδώ (τα παραπάνω λινκ) δεν το δείχνουν με τίποτα, και παρουσιάζουν το αντίθετο, και το αντίθετο συμβαίνει, φαντάζομαι, στα ουκρανικά... εδώ στην Ελλάδα τα φιλοκυβερνητικά μέσα είναι... ουδέτερα; και τα αριστερά μάλλον υποστηρίζουν την Ρωσία.
Στους ιστότοπους όπως παραπάνω (φυσικά οι συγκεκριμένες φωτογραφίες συνοδεύονται απο κατεβατά σχολίων για το πόσο θα ήθελαν να πεθάνουν οι ρώσοι που υποστηρίζουν τέτοιους φρικτούς δολοφόνους) και πάλι δεν ξέρω ποιές πληροφορίες είναι κατασκευασμένες, ποιές είναι "τυχαία" ανακριβείς, και ποιές είναι πραγματικά αντικειμενικές... :/ Δεν ξέρω. Δέχομαι όμως ότι μπορεί να υπάρχει αυτός εδώ, και φαντάζομαι ότι μέρος των πραγμάτων που λένε για εθνικιστικές/φασιστικές ομάδες που πολεμούν στο πλευρό των "αυτονομιστών" ισχύει.
Αυτό που βλέπω είναι πως και οι δύο πλευρές έχουν χρησιμοποιήσει όμοια εργαλεία.. και στην ιντερνετ σφαίρα δεν ξέρω πραγματικά ποιά άλλα εργαλεία επιστρατεύονται. Και οι δύο πλευρές μάχονται για γεωστρατηγικής σημασίας μέρη, χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά πολεμικά τεχνάσματα (των proxy wars), όπως προπαγάνδα, σιωπιλή διείσδηση, βομβαρδισμό συνόρων εξ'αποστάσεως (τα βλέπω και είναι σαν να μιλάω μόνο για την Ρωσία - ναι, η Ρωσία είναι σε πιο δυσμενή θέση νομικά, φυσικά, και η κοινή γνώμη της Δύσης είναι πιο εύκολο να είναι ενάντιά της - ίσως δικαιολογημένα.. - απλώς εμείς ξέρουμε ότι και η Δύση έχει κάνει πολλά σιωπιλά και αιματηρά παιχνίδια, και κάποιοι απο 'μας είναι προνομιούχοι στο να μην τα έχουμε ζήσει (προς το παρόν) - και επίσης, σε πιο μακρά κλίμακα ας πούμε μοιάζει να χρησιμοποιεί την Ουκρανία το ΝΑΤΟ σαν τυράκι/φάκα για την Ρωσία ώστε να επιβάλλει τα δικά του σχέδια, σύμφωνα με αυτό το άρθρο του INFO-WAR)...
Τέλος πάντων, και οι απλοί άνθρωποι έχουν βρεθεί στην μέση και σφάζονται και αυτοί.. Κάποιος είχε πει προσφατα για αυτόν τον πόλεμο, ότι είναι μια σύγκρουση δύο καπιταλιστικών συμφερόντων - συμφωνώ μ'αυτό. Κάποιοι λένε επίσης ότι το να συμπαθείς την μία ή την άλλη μεριά σε αυτόν ακριβώς τον πόλεμο είναι ανούσιο, ή αφελές (όπως κάποιοι συμπαθούν την Ρωσία λόγω της ιστορικής της σχέσης με την ΕΣΣΔ, η οποία πέραν της ιστορικής, φοβάμαι (θα ήθελα, ναι, να πιστεύω το αντίθετο) ότι έχει χάσει κάθε άλλη υπόσταση)
... Απο την άλλη δεν ξέρω γιατί να μην πιστέψω πως ότι και το ΝΑΤΟ/ΗΠΑ δεν κάνουν το ίδιο με την διεύρυνση της σφαίρας επιρροής τους.. Οπότε είναι δυο μαφιόζοι και κάποιοι (κόσμος ολόκληρος ίσως) έχουμε μπαστακωθεί στην μέση και τι να κάνουμε; Όντως επιστροφή στον Ψυχρό Πόλεμο θυμίζει αυτό - και θυμήθηκα τώρα εκείνη την θεωρία κάποιων που λένε ότι ο Ψ.Π. και η μάχη των εξοπλισμών είναι αναγκαία για την διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας.
Σκατά.
Αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να διαβάζουμε/ να ακούμε τον κάθε έναν, και παράλληλα να τους αμφισβητούμε έναν έναν.. Δύσκολο και αυτό :(
Ένα μάτσο χάλια.
Θυμάμαι που χθες σε μια συναυλία είπε κάποια σε διασκευή το "Imagine" του John Lennon. Έχει στίχους για να δακρίζεις - είναι δάκρυα χαράς που νιώθεις όταν βλέπεις/φαντάζεσαι ενα τόσο ειδιλικό όνειρο, και δάκρυα λύπης γιατί αποδεικνύεται συνέχεια του πόσο ουτοπικό όνειρο είναι.
Πέτυχα και αυτό το συγκρότημα που δηλώνουν να είναι από το Κίεβο. Πέτυχα ενα τραγούδι στα ουκρανικά, και ένα τραγούδι στα ρώσικα, διασκευές και τα δύο, το δεύτερο σίγουρα, ενός καλτ σοβιετικού συγκροτήματος από την Αγία Πετρούπολη, με τραγουδιστή με χαρακτηριστική εμφάνιση λόγω καταγωγής του από την Κορέα.
Ρε γαμώτο. Γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, γιατί πρέπει να μας καθοδηγούν συνέχεια κάποιοι, και να μας στρέφουν τον έναν έναντι στον άλλον;
σιγκ μουντ
just because...
theoretically...
sometimes...
it's tiring...
to be so sceptic...
about everything...
deadpan ironic..
pragmatic..
slightly cold..
very cautious.
because deep inside
it's very raw
very naive
and kind of painful
what?
oh, nothing.
theoretically...
sometimes...
it's tiring...
to be so sceptic...
about everything...
deadpan ironic..
pragmatic..
slightly cold..
very cautious.
because deep inside
it's very raw
very naive
and kind of painful
what?
oh, nothing.
πανσέλερυ
μια διευκρίνιση - σήμερα έχει πανσέληνο. pansellery όπως λένε. με όλα τα επακόλουθα. ερχόμενος απο το μετρό, στην λεοφόρο Μεσογείων, κεντρικά κεντρικά, μεταξύ σταθμών Χολαργού και Εθνικής Άμυνας, εκεί που τώρα ξαναδημιουργούνται ενα σωρό καφετέρειες, βλέπω εναν τύπο (γεροδεμένο με μηχανή δίπλα) να λέει κάτι έντονα σε εναν άλλον σε ενα αμάξι. καθώς πλησιάζω τα αίματα θερμαίνονται και άλλο. κάτι του λέει ο τύπος. κάτι λέει ο άλλος. χτυπάει ο ένας με μίσος το αμάξι. ο άλλος είναι μέσα με γυναίκα και παιδί (οικογενειάρχης συνετός με μούσι). η πόρτα δεν έχει κλείσει τελείως. πλησιάζω και λέω τι έγινε. δεν με ακούει κανείς φυσικά. μπαίνω στην μέση, όχι σαν χωρίστρα, αλλά σαν ενα φύλλο που πέφτει και μπλέκεται ανάμεσα στους ιστούς μιας αράχνης. είμαι ελαφρύς και σχεδόν ανύπαρκτος. τα παιδιά συνεχίζουν. ξαναχτυπάει. κάπου εδώ μπορεί να ακούμπησε σάρκα με σάρκα. αρχίζει να κλαίει το παιδί. λέω τελειώνετε. λέω φύγε στον έναν λέω άσ'τον στον άλλον. και οι δύο δεν το παίρνουν απόφαση, αλλά είναι κοντά. τα αίματα βράζουν. ξανακαβαλάει την μηχανή του ο ένας. μπορεί να είναι χρυσαύγουστος. έχει σίγουρα το προφίλ ενός τέτοιου. λέω του αλλουνού στο αμάξι με την οικογένεια, ας τον να φύγει. να τον αφύσω να φύγει λέει ο άλλος; το παιδί κλαίει. βγαίνει η γυναίκα έξω και μπαίνει μπροστά μου και του λέει, αυτουνού που είναι στην μηχανή, ντροπή και τέτοια. ντροπή λέει ο άλλος; αρχίζει και φεύγει και σταματάει λίγο πιο πέρα, γιατί ο άλλος, αφού μπήκε η γυναίκα του στην μέση, δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος - άνοιξε την πόρτα και έτρεξε να τον μπατσίσει και αυτός. τους λέω αφήστε τον να φύγει. λέει η γυναίκα, με αγανάκτηση, να τον αφήσουμε να φύγει; καθώς τον πλησιάζει ο άντρας της, μένει πίσω, και αρχίζει να φωνάζει με σπαραγμό (είναι έτοιμη ο άντρας της να πάθει κάτι συνταρακτικό) Χρήστοοοο! (ή τέλος πάντων πως ήταν το όνομά του). ο άντρας της αρπάζει τον άλλον στην μηχανή και του δίνει μπατσιά. του αλλουνού του πέφτει και η χρυσή του καδένα με μικρό τετράγωνο χρυσό σταυρό (αυτό το είδα μετά). σηκώνεται ο άλλος απο την μηχανή - εγώ εδώ φωνάζω και γω σπαρακτικά ρε ε τι κάνετε ρε ε, και τέτοια. και έρχεται και η γυναίκα του αλλουνού, και φωνάζει - το παιδί ρε. φωνάζουν και άλλοι - οι περαστικοί και οι θεατές - το παιδί ρε. και λεει ο άλλος ο μηχανόβιος με μένος - "το παιδί, ε;" "το παιδί;" εδώ έρχεται βοήθεια με 4-5 άντρες γεροδεμένους που χωρίζουν πιο δυναμικά τα παιδιά. του μηχανόβιου του λένε - δεν ξέρουμε τι έγινε, ελα αλλά φύγε τώρα - ας το μην το συζητάμε. και ο άλλος έφευγε. έφευγα και γω. μετά κοιτάζοντας πίσω είδα ότι έφυγε ο άλλος με την μηχανή, αφού σήκωσε την καδένα και το σταυρουδάκι (απο ξεχωριστά σημεία).
εμένα μου δημιούργησε πολλές σκέψεις, και μια ένταση βέβαια. αλλά η κατάσταση ήταν σχεδόν τραγελαθική από πολλές μεριές. βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
εγώ έβγαλα τα εξής : τον οικογενειάρχη τον επιρέαζε υπερβολικά η γυναίκα του. όπως πολλές φορές συμβαίνει με πολλούς απο μας. το παιδί δεν έφταιγε σε τίποτα, και θα το ξεπερνούσε να του χαλούσε λίγο το πρότυπο του πατέρα. δεν βλάπτει σε τίποτα. τα ψυχικά τραύματα είναι να τα ξεπερνάμε. και οι δύο άντρες ήθελαν να αποδείξουν κάτι ο ένας στον άλλον. όπως είναι και κλασσικό.
τίποτα το καινούργιο.
μετά πέρασα απο σουπερμάρκετ και ενα φαρμακείο, και στρίβοντας στον δρόμο μου συνάντησα ενα δεκαεξάχρονο ναι λέει κάτι με μένος στον πατέρα του, για κάποιο εμφύλιο, που είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν, και ο πατέρας του να τον ακούει ήρεμα, αλλά και ανύμπορα. τους κοίταξα με τρόπο που μάλλον φάνηκε, γιατί, καθώς ο πατέρας συνέχισε σχεδόν παράλληλα με μένα (αποχαιρετούσε έτσι και αλλιώς το παιδί του), μου είπε το εξής - όσο και να είναι το παιδί σου ο άλλος, δεν παύεις να μπορεί να μην συμφωνέις με τίποτα σε κάποια θέματα. την φράση αυτή είναι σαν να την περίμενα, γιατί αυτό που του είπα το είχα έτοιμο στο στώμα μου - ότι σε λίγο όπως μας βλέπω θα πλακωνόμαστε στο ξύλο παντού και πάντοτε στο δρόμο. και μου λέει όχι δεν θα το έκανε με τύποτα γιατί ο γιός του είναι πυγμάχος και θα τον είχε άνετα. τελος πάντων του λέω, εννοώ γενικότερα, γιατί βλέπω ότι υπάρχει πολύ ένταση γύρω μας. ναι βέβαια μου λέει ο άλλος. αλλά το ξύλο δεν είναι λύση. βέβαια, συμφώνησα. δεν ξέρω του είπα, κοιτάζοντας πάνω στον ουρανό, καθώς προχωρούσαμε στις εκατέρωθεν πλευρές του δρόμου, δυο άγνωστοι άνθρωποι, πλην γείτονες, ίσως να φταίει που έχει πανσέληνο σήμερα. σήμερα είναι αναρωτήθηκε ο άλλος; καλά που μου το'πες - εμένα με επιρεάζει πάρα πολύ. δεν απάντησα. συνεχίσαμε ώσπου να χωριστούν οι δρόμοι μας. αυτά.
πανσέληνος.
το κείμενο το αφήνω αδιόρθωτο και πηγαίιιιιιο.
εμένα μου δημιούργησε πολλές σκέψεις, και μια ένταση βέβαια. αλλά η κατάσταση ήταν σχεδόν τραγελαθική από πολλές μεριές. βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
εγώ έβγαλα τα εξής : τον οικογενειάρχη τον επιρέαζε υπερβολικά η γυναίκα του. όπως πολλές φορές συμβαίνει με πολλούς απο μας. το παιδί δεν έφταιγε σε τίποτα, και θα το ξεπερνούσε να του χαλούσε λίγο το πρότυπο του πατέρα. δεν βλάπτει σε τίποτα. τα ψυχικά τραύματα είναι να τα ξεπερνάμε. και οι δύο άντρες ήθελαν να αποδείξουν κάτι ο ένας στον άλλον. όπως είναι και κλασσικό.
τίποτα το καινούργιο.
μετά πέρασα απο σουπερμάρκετ και ενα φαρμακείο, και στρίβοντας στον δρόμο μου συνάντησα ενα δεκαεξάχρονο ναι λέει κάτι με μένος στον πατέρα του, για κάποιο εμφύλιο, που είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν, και ο πατέρας του να τον ακούει ήρεμα, αλλά και ανύμπορα. τους κοίταξα με τρόπο που μάλλον φάνηκε, γιατί, καθώς ο πατέρας συνέχισε σχεδόν παράλληλα με μένα (αποχαιρετούσε έτσι και αλλιώς το παιδί του), μου είπε το εξής - όσο και να είναι το παιδί σου ο άλλος, δεν παύεις να μπορεί να μην συμφωνέις με τίποτα σε κάποια θέματα. την φράση αυτή είναι σαν να την περίμενα, γιατί αυτό που του είπα το είχα έτοιμο στο στώμα μου - ότι σε λίγο όπως μας βλέπω θα πλακωνόμαστε στο ξύλο παντού και πάντοτε στο δρόμο. και μου λέει όχι δεν θα το έκανε με τύποτα γιατί ο γιός του είναι πυγμάχος και θα τον είχε άνετα. τελος πάντων του λέω, εννοώ γενικότερα, γιατί βλέπω ότι υπάρχει πολύ ένταση γύρω μας. ναι βέβαια μου λέει ο άλλος. αλλά το ξύλο δεν είναι λύση. βέβαια, συμφώνησα. δεν ξέρω του είπα, κοιτάζοντας πάνω στον ουρανό, καθώς προχωρούσαμε στις εκατέρωθεν πλευρές του δρόμου, δυο άγνωστοι άνθρωποι, πλην γείτονες, ίσως να φταίει που έχει πανσέληνο σήμερα. σήμερα είναι αναρωτήθηκε ο άλλος; καλά που μου το'πες - εμένα με επιρεάζει πάρα πολύ. δεν απάντησα. συνεχίσαμε ώσπου να χωριστούν οι δρόμοι μας. αυτά.
πανσέληνος.
το κείμενο το αφήνω αδιόρθωτο και πηγαίιιιιιο.
εξυπνάδες
δείτε και μαθαίνετε πως να παραποιείς ΠΑΝΕΞΥΠΝΑ τις δηλώσεις πολιτικών. στο παρακάτω άρθρο πρώτα αναφέρει την "παράλογη" δήλωση της Δούρου, χωρίς την συνέχεια της που ουσιαστικά "εξηγεί" το παράλογο του σχολίου - που προσδίδει στο σχόλιο το ειρωνικό του χαρακτήρα. Βλέπετε, αμα είσαι ειρωνικός και περιγελάς την οργανωμένη επίθεση που δέχεσαι, θα υποστείς τις συνέπειες - το ειρωνικό σου σχόλιο να σ'το γυρίσουν κυριολεκτικά απο την ανάποδη. ευτυχώς στο τέλος του άρθρου δημοσιεύει "ολόκληρη" την δήλωση, όπου καταλαβαίνεις τι γίνεται - ο περισσότερος κόσμος όμως που να φτάσει μέχρι 'κει; όλα αυτά έγιναν το 2012 - απο τότε έχω την εντύπωση και θέλω να πιστεύω ότι οι του σύριζα έχουν γίνει κάπως πιο προσεκτικοί με τις δηλώσεις, και έχουν καταλάβει με ποιούς έχουν να κάνουν. γεια σας.
εδώ το άρθρο : ιεφημερίδα
εχω κρατήσει και το πδφ του, γιατί άρθρα κατεβαίνουν.
εδώ το άρθρο : ιεφημερίδα
εχω κρατήσει και το πδφ του, γιατί άρθρα κατεβαίνουν.
μεμοραμπίλια και βρωμικάλια
- η γενιά των 25σέντς και το clawback, file under: τα ανύπαρκτα άρθρα για το τίποτα
- έξω βρέχει, μετά απο καιρό
- χθες μάζεψα ενα βιβλίο απο πεζοδρόμιο της πλατείας αβυσσινίας, μια μέθοδο εκμάθησης ιταλικών, όποιος το έχασε και αν το θέλει πίσω, ας επικοινωνήσει μαζί μου (χαχα). δεν θυμάμαι αν αυτό έγινε σε ενα όνειρο, - το βιβλίο είναι λίγο βρεγμένο, στο εξώφυλλο - είναι εδώ μαζί μου τώρα, άρα ήταν στην πραγματικότητα. έχει ενα πράσινο φτερό κολλημένο μέσα στο πλαστική θήκη του εξωφύλλου, και άλλες βρωμίτσες
- αυτό είναι το κονσεπτ
- αυτό είναι το στόρυ
- αυτό είναι ενα θλημμένο αγόρι
- που περπατά με τα μάτια κλειστά
- απαισιόδοξα και σταθερά
shenanigans
when does dispair
turns to melancholia
turns to deep childhood nostalgia
and then to due introspection?
...but in fact i was always afraid
that i would be left alone
since my childhood
when i remember vividly weeping
and playing with pencils
when my mother was late from work
trying to find something
to occupy myself with
and perhaps escape from feeling
the loneliness, its every bit
later my proudness, my ego, took over,
tried to prove to myself that
i didn't in fact need anybody,
and could play on my own,
with my own toys.
when i changed countries,
i gradually lost my old friends,
and the new ones were sparce -
i still meet them,
but i cannot say that i trust
that we care for each other -
if time passes
and we don't find each other on the phone,
that would maybe seem natural,
as something that just had to be.
so it dawns on me
that i am chased by that loneliness
i always feared
and always loathed
and yet always tried to learn to live with.
i need to have my private moments,
and feel rather baffled
in a big company of people,
but even then i think that on my own
i converse with myself about other people,
or daydream or fantasize,
or make something that
i would like to show to somebody,
someday.
like writing down a diary of thoughts,
but hoping openly that someone
some day might read them,
and understand me better.
threw away my diary, on a whimsical impulse,
some day.
filled it rarely anyway,
and those were thoughts
i was never quite proud of.
some were like having been written
to "write my pain away"
well...
didn't learn how to make friends,
didn't try,
didn't learn how to attract people,
how to take care..
always tried to prove to myself
that i was independent,
and self sufficient.
and didn't need to ask for anything.
the most dreadful thing was
to find at some point that i needed
to ask for a favour.
no.
this would never be.
so gradually other people,
everyone around me saw
what i wanted to show,
that i didn't need them,
and that i didn't care.
but i think this is just what seems.
i think that i just never matured
from that weeping kid on the floor
feeling the first tinges of how
it is to feel being alone.
i am still that kid,
and when i'm left alone
i seem to burst into tears.
turns to melancholia
turns to deep childhood nostalgia
and then to due introspection?
...but in fact i was always afraid
that i would be left alone
since my childhood
when i remember vividly weeping
and playing with pencils
when my mother was late from work
trying to find something
to occupy myself with
and perhaps escape from feeling
the loneliness, its every bit
later my proudness, my ego, took over,
tried to prove to myself that
i didn't in fact need anybody,
and could play on my own,
with my own toys.
when i changed countries,
i gradually lost my old friends,
and the new ones were sparce -
i still meet them,
but i cannot say that i trust
that we care for each other -
if time passes
and we don't find each other on the phone,
that would maybe seem natural,
as something that just had to be.
so it dawns on me
that i am chased by that loneliness
i always feared
and always loathed
and yet always tried to learn to live with.
i need to have my private moments,
and feel rather baffled
in a big company of people,
but even then i think that on my own
i converse with myself about other people,
or daydream or fantasize,
or make something that
i would like to show to somebody,
someday.
like writing down a diary of thoughts,
but hoping openly that someone
some day might read them,
and understand me better.
threw away my diary, on a whimsical impulse,
some day.
filled it rarely anyway,
and those were thoughts
i was never quite proud of.
some were like having been written
to "write my pain away"
well...
didn't learn how to make friends,
didn't try,
didn't learn how to attract people,
how to take care..
always tried to prove to myself
that i was independent,
and self sufficient.
and didn't need to ask for anything.
the most dreadful thing was
to find at some point that i needed
to ask for a favour.
no.
this would never be.
so gradually other people,
everyone around me saw
what i wanted to show,
that i didn't need them,
and that i didn't care.
but i think this is just what seems.
i think that i just never matured
from that weeping kid on the floor
feeling the first tinges of how
it is to feel being alone.
i am still that kid,
and when i'm left alone
i seem to burst into tears.
nope
άτεχνης γλωσσολαλίας συνάντηση
με την φθηνοπωρινή σονάτα αποχώρησης
ενα κενό και βάρος δυσφόρητο
στην καρδιά και στο λαιμό περιδέραιο
αυτό που σου λείπει σε ωθεί σε παραίτηση
ενα κενό που έγκαιρα δεν έκλεισες
μοιάζει χάσμα τώρα πια, παράταιρο
ψυχρό και άδειο, απόγνωσης γενέτειρα
με την φθηνοπωρινή σονάτα αποχώρησης
ενα κενό και βάρος δυσφόρητο
στην καρδιά και στο λαιμό περιδέραιο
αυτό που σου λείπει σε ωθεί σε παραίτηση
ενα κενό που έγκαιρα δεν έκλεισες
μοιάζει χάσμα τώρα πια, παράταιρο
ψυχρό και άδειο, απόγνωσης γενέτειρα
Subscribe to:
Posts (Atom)