σήμερα είδα να πηγαίνω στην γνώριμη περιοχή παλαιά φώκαια - ανάβυσσος. είχα πάει με αμάξι, το πάρκαρα σε ένα χωμάτινο ξέφωτο δίπλα στον παραλιακό δρόμο. το αμάξι που είχα ήταν σχετικά μεγάλο και είχε κίτρινο χρώμα σαν των ταξί, αλλά δεν ήταν ταξί. το κλείδωσα όμως και το δικό μου με απλό κλικ και όχι με συναγερμό. μετά πήγα στην παραλία και έκανα ένα σούπερ πειραματικό κάτι όπου δεν βγήκα ακριβώς για κολύμπι, αλλά ήταν σαν να κολυμπούσα, και επίσης σαν να έρεα λίγο πιο πάνω από την θάλασσα, σαν να πετούσα, και κάποιες φορές ξεχνιόμουν και κοιτούσα γύρω μου, και ή φοβόμουν πως παραείμαι χαμυλά και θα αγγίζω τα κύματα και κάποιες φορές βρισκόμουν σε σημεία όπου δεν έβλεπα καμία στεριά γύρω μου - σε εκείνα τα σημεία φοβόμουν ότι χάθηκα τελείως και πως δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανα σε σημείο να χαθώ μέσα σε ανοιχτή θάλασσα. κάποια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω πίσω - έτσι απλά γύρισα προς τα πίσω (δηλαδή όπως πήγαινα, απλά πήγα προς την αντίθετη, για να σας εξηγήσω το αφελές του εγχειρήματος) - και κάποια στιγμή ξαναείδα στεριά, βουνά, τα οποία ίσως να ήταν και χιονισμένα μέχρι αρκετά χαμυλά, σαν να ήταν χειμώνας, τότε βέβαια δεν πίστευα πως είναι χιονισμένα, και ότι αυτό ήταν απλώς αναλαμπή από τον έντονο ήλιο που τα περιέλουζε.
όταν βγήκα από την θάλασσα μου έκανε εντύπωση πως βρέθηκα ακριβώς στην ίδια παραλία από όπου ξεκίνησα. πήγα έξω και υπήρχαν κάτι πρόχειρα σαν περίπτερα πάνω στο δρόμο. ήταν δύο, και πουλούσαν διαφορετικά πράγματα, τα οποία δεν θυμάμαι τι ήταν - σαν να λέμε όμως ότι το ένα πουλούσε νερά και το άλλο καρβέλια ψωμί, ή εφημερίδες. πήγα να πάρω από τον έναν κάτι. μετά πήγα στο αμάξι σχεδιάζοντας στο μυαλό μου την διαδρομή της επιστροφής (ενδεχομένως) και πάτησα το κουμπί στο κλειδί, και δεν άνοιγε το αμάξι, και κοιτόντας καλύτερα το αμάξι συνειδητοποίησα πως ήταν άλλο αμάξι, ίδιου χρώματος αλλά πιο σπορ και μικρό, και προφανώς όχι δικό μου - με κρύο ιδρώτα συνειδητοποίησα πως μου το κλέψανε, πάλι. αυτό το "πάλι" δεν ξέρω πότε έγινε, πάντος ήμουν σίγουρος ότι αυτό είχε ξανασυμβεί. όταν είχε ξανασυμβεί, μου το είχαν βρει το αμάξι, και μου το είχαν επιστρέψει λίγο σμπαραλιασμένο. αλλά με αυτή την αίσθηση ότι κάποιος άλλος το είχε χρησιμοποιήσει (desecrated by sacred space εννοούμε). Τέλος πάντων τώρα ήταν άλλο, μου το ξαναπήραν και σκεφτόμουν τι το έκαναν - μάλλον θα ήταν σε κάποιο συνεργείο και θα του αφαιρούσαν μέρη για ανταλλακτικά.
πήγα και ρώτησα ανθρώπους που ήταν κοντά στα δύο "περίπτερα" αν είχαν καμία υποψία για ανθρώπους που έκλεψαν το αμάξι μου και δεν ήξεραν, μου είπαν ωστόσο ότι είναι οκ μέρος γιατί είχε συχνά κόσμο που περνούσε γύρω. τους κοιτούσα καλά καλά όμως προσπαθώντας να καταλάβω αν ξέρουν κάτι παραπάνω και δεν μου το λένε. πήρα τηλέφωνο φυσικά και στην μητέρα μου η οποία μου είπε κρίμα και γιατί δεν το άφηνα στο τάδε γκαράζ των τάδε φίλων που είχαν νοικιάσει τις προάλλες ένα εξωχικό εκεί στην περιοχή. τέλος πάντων - και είχα κατά νου ότι θα πρέπει να πάρω την αστυνομία για να δηλώσω επίσημα την κλοπή, για να μην μου προσάψουν κάποια εγκληματική ενέργεια που έγινε με χρήση του αμαξιού μου.
το άφησα όμως για πιο μετά, για την στάση του λεωφορείου όπου έτσι και αλλιώς θα περίμενα να έρθει το λεωφορείο ΚΤΕΛ για Αθήνα, και επειδή θυμόμουν ότι η στάση ήταν πιο πέρα στον περιφερειακό των Αλυκών, πήγα να περάσω την Π. Φώκαια, μέχρι τον Α-Β που είναι εκεί, και για κάποιο λόγο είχαν ανασκευάσει όλη την περιοχή, τους δρόμους, και κάποια στιγμή έπρεπε να στρίψεις κάπου γιατί μόνο εκεί οδηγούσε ο δρόμος, και έμπαινες σε κάτι ανισόπεδα κατασκευάσματα, σαν κάστρο, όπου όλα ήταν σε γρίφους, και μπήκα εκεί και βρέθηκα μαζί και με άλλους ανθρώπους, και προσπαθούσαμε να λύσουμε μαζί τους γρίφους, μπάιναμε σε κάτι τρύπες, βγαίναμε σε κάποια άλλα περάσματα και έτσι έπρεπε να περάσουμε ας πούμε στην άλλη πλευρά του δρόμου. ήταν πολύ δύσκολοι οι γρίφοι και μας δυσκόλευαν σε όλα αυτά που σχεδιάζαμε να κάνουμε, και είμασταν εκνευρισμένοι γιατί δεν είμασταν σε καμία διασκεδαστική διάθεση και δεν θέλαμε να παίξουμε αυτό το παιχνίδι καθόλου.
σήμερα στον ύπνο είδα ότι επιτέλους συνάντησα
μια παρέα παιδιών που τους ήξερα όταν ήμουν μικρός - τον έναν απ' αυτούς
τον συνάντησα κατά τύχη πριν από έναν χρόνο και είχα συγκινηθεί - αλλά
έκτοτε δεν έχω ξανασυναντήσει ούτε αυτόν, ούτε την παρέα του, και ίσως
και καλύτερα, γιατί μπορεί να είμαστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, και
τώρα, και τότε, καθώς δεν κάναμε ποτέ παρέα, ήταν απλά άνθρωποι που
τους συναντούσα στην γειτονιά τυχαία, και πάντα ζήλευα λίγο που είχαν
εκείνοι παρέα και εγώ δεν είχα.
είδα επίσης κάτι σαν καφέ που τον
πουλούσαν σε κάτι σαν σταθμό του μετρό, σαν στο Μοναστηράκι πάνω που
έχουν φτιάξει ένα περίπτερο τώρα - και ότι για να τον πληρώσω έδωσα ένα
δεκάευρω που δεν θυμόμουν πως βρέθηκε στην κατοχή μου - χαρακτηριστικά
προσπαθούσα να θυμηθώ μέσα στον ύπνο, να αναλύσω, ποιός μπορεί να μου
τον έδωσε, και είχα καταλήξει ότι πραγματικά δεν μου το έδωσε κάποιος,
καθώς όλες τις πληρωμές εκείνης της μέρας τις έκανα με κάρτα. και μου το
δίνει πίσω ο καφετζής και λέει δυνατά κάτι του στυλ "όλα τα βρίσκουμε
κάτω" και μου το δίνει έτσι που φαίνεται το υδατογράφημα στο
χαρτονόμισμα, και αυτό γράφει το υδατογράφημα "όλα κάτω" κάτι τέτοιο -
και για κάποιο λόγο έχει το τριφύλλι του Παναθηναϊκού και το γράφει
κιόλας ολογράφως. ίσως επειδή ήταν λίγο στην επικαιρότητα τελευταία οι
οργανωμένοι οπαδοί της παραπάνω ομάδας.
αργότερα το βράδυ της
ίδιας μέρας, πολύ λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μου το πήραν το μικρό το
γατάκι που το κρατούσα προσωρινά, αλλά φυσικά το συνήθισα πολύ, και τώρα
νιώθω μελαγχολικά. είπα στον κανονικό μου γάτο "και τώρα μείναμε μόνοι"
- αυτόν βέβαια δεν τον χάλασε, καθώς τους χώρισα από νωρίς καθώς δεν
παίζανε και πάρα πολύ ειρηνικά. εμένα μόνο κάπως - βασικά κάθε φορά που
φιλοξενούσα κάποιον και όταν έφευγε αισθανόμουν μια μελαγχολία, μέχρι
και στις περιπτώσεις που ήθελα να φύγει κάποιος, επειδή είχα κουραστεί, -
όταν έφευγε - αισθανόμουν έτσι ένα γλυκόπικρο συναίσθημα - είναι αυτές
οι στιγμές που λες - α, άκου να δεις, τελικά είμαι ικανός να αισθάνομαι
πράγματα. και δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστα, μήπως καλύτερα να μην
αισθανόμουν; και μετά θέλω να πιώ λίγο ακόμα αλκοόλ. (αυτοειρωνεύομαι
λιγάκι)
02/08/2023 το πρωί
σήμερα στον ύπνο μου είδα μια σχολή στρατιωτική και ήμουν από τους νεοσύλλεκτους. πέρα από τα κλασσικά - άργησα εκεί, άγχος, μην αργήσεις, μην ξεχάσεις - ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.είναι ότι μας μαθαίναμε να φοράμε ένα παντελόνι αλλά για να το φορέσεις σωστά ήθελε κόλπο - το "σωστά" σήμαινε να πετάγονται κάπως τα πλαϊνα τμήματα όπως στις στρατιωτικές στολές των παλιών καιρών, και για να γίνει αυτο, το παντελόνι διέθετε δύο ανοίγματα φερμουάρ - και μπροστά αλλά και πίσω - μην με ρωτάτε ποιά η πρακτική σημασία - μπορεί να μου την είπαν στο όνειρο, αλλά δεν την συγκράτησα. θυμάμαι τα δύο φερμουάρ να είναι στιβαρά και να αστράφτουν, όχι καμία πλαστικούρα.
επίσης μαθαίνανε κάτι τριγωνομετρικά με χάρτες και πολλές ακόμα δραστηριότητες, τις οποίες τις παρακολουθούσα με το ζόρι και αισθανόμουν παντελώς άχριστος.
ξύπνησα κατά τις 7 και κάτι και αποφάσισα να σηκωθώ - έβαλα κολλύριο στο ματάκι του ενός γατιού, έπειτα τους έβαλα λίγο φαγητό από κονσέρβα, κοτόπουλο με γαρίδες, που το τρώνε ευχάριστα προς το παρόν, και όταν ησύχασαν απορροφημένοι στο φαϊ, ξαναέπεσα να κοιμηθώ λίγο μα δεν με έπαιρνε ο ύπνος. σκεφτόμουν εαν με έπαιρνε τελικά, αν θα συνέχιζα να βλέπω το ίδιο όνειρο με την στρατιωτική σχολή. χθες πριν κοιμηθώ είδα λίγο από το "heat", μισό από το επεισόδιο-κλειδί "gethsemane" από το x-files, και ένα επεισόδιο του "life is always sunny in philadelphia".
είχαν προηγηθεί το προηγούμενο βράδυ μια ανήσυχη κουβέντα με την μητέρα μου, που της ανακοίνωσα τα αποτελέσματα των αιματολογικών μου που δεν είχαν καλές τιμές σε συνήθεις ύποπτους χολιστερόλη (όλη επειδή είναι ολική, κάτι που την διαφοροποιεί από την χολιστερ-ίνη) - τριγλυκερίδια - ουρικό οξύ. μου την έλεγε πάλι η μητέρα μου. επίσης είχα βγει έξω και γύρισα με ένα από τα τελευταία μετρό. τα γατιά τα έχω σε χωριστούς χώρους που χωρίζονται από μια συρόμενη πόρτα. το μικρό είχε θέματα με το ματάκι του, και εύχομαι και προσεύχομαι να περνάει και να περάσει τελειωτικά γιατί σε 2 μέρες ο ιατρός φεύγει και δεν θα τον έχω να τον επισκέφτομαι κάθε μέρα να βάζει τα φάρμακα (καθώς εγώ κρατάω το μικρούλι από το σβέρκο και του κρατάω και τα δύο μπροστινά του ποδαράκια)
πολύ σκληρή η δουλειά των ιατρών, ανθρώπινων και ζωακικών - το συναισθηματικό φορτίο δεν θα το άντεχα και πάρα πολύ νομίζω. η μητέρα μου σε κάποια φάση με προόριζε για φυσιοθεραπευτή, όχι για κανένα χειρούργο επειγόντων περιστατικών.
όταν έδινα το αίμα για εξετάσεις εξήγησα στην κυρία νοσοκόμα πως τα κοκκινάδια γύρω από τις φλέβες στον αγκόνα είναι από τα πατουσάκια ενός γατακίου, δεν είναι κάτι άλλο. σήμερα του μικρού του κάναμε και το εμβόλιο και ανοίξαμε βιβλιαράκι.
προειδοποίηση - αν σας σηκώνεται το αίμα στο κεφάλι με ορθογραφικά λάθη, είναι μια καλή ώρα να μην συνεχίσετε να διαβάσετε, ή να κάνετε τις απαραίτητες ενέργειες μην πάθετε κανένα εγκεφαλικό και τρέχουμε (εγώ βέβαια θα πρέπει να είμαι μάντης για να το καταλάβω και να τρέχω κι εγώ, αλλά ποιός ξέρει, μπορεί να έχω και τέτοιες ικανότητες - αν και υποτίθεται πως έχει αποδειχθεί ήδη ότι δεν έχω.. - αν και ίσως ευτυχώς για μένα που δεν έχω - μακάριοι οι μη γνωρίζοντες - αν είχα, θα έπρεπε να αναλάβω πολύ περισσότερες και σοβαρότερες ευθύνες για την ανθρωπότητα)
είναι η δεύτερη μέρα των διακοπών μου και κοιμάμαι χωρίς αύριο επειδή δεν έχω και πολλά να κάνω. στο μεσημεριανό μου ύπνο, στο οποίο έβαλα ένα βίαιο τέλος προ ολίγου, το μυαλό μου λειτουργούσε σε τέτοια ιλιγγιώδη ταχύτητα που νομίζω πως πόνεσα.
όταν κοιμάσαι τα μεσημέρια σε πιάνει και αυτή η αρρωστίλα και ζομπιίλα. και γενικά είνια μια κατάσταση όχι πολύ ωραία. κάτι σαν ναρκωτικό που σε τραβάει και δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα. ή μόλις σκέφθηκα και άλλη θεωρία - αυτή την περίοδο έχω δύο γατιά στο σπίτι. με την δύναμη του Γάτου διπλάσια, μετατρέπομαι και εγώ σε γάτο, και κοιμάμαι και εγώ μέχρι 18 ώρες το εικοσιτετράωρο. είναι που θέλω να πλησιάσω τις 16 ώρες του Αδώνιδος κοιμάμενος (υπουργού (τώρα) Εργασίας μέσα στην κυβέρνηση υπουργών μπαλαντέρ αυτοφοράκιδων του Μητσοτάκη Τζούνιορ (κάτι σαν τους Μπους ενα πράγμα) που εξήγγειλε Αυγουστιάτικο νομοσχέδιο για δυνατότητα απασχόλησης σε παραπάνω από ένα εργοδότη για να μπορεί να δουλέψει κανείς μέχρι και 16 ώρες, εφόσον το θέλει και το επιθυμεί το εργατικό του δαιμόνιο). αλλά ξεφεύγω και θα ξεχάσω το όνειρο.
καταρχάς ας καταγράψω τα βασικά σημεία κλειδιά, και στην συνέχεια ας τα αναπτύξω όπως και ότι θυμάμαι από αυτά - είναι με την ανάποδη σειρά από το πιο πρόσφατο στο πιο μακρινό χρονικά, το όνειρο ήταν με έναν φίλο μου που για ανάγκες της συζήτησης ας τον πούμε Λ. - δεν είμαστε και τίποτα κολλητοί, απλά σε αυτό το όνειρο ο συνοδοιπόρος μου πήρε την μορφή του. σε άλλα όνειρα θα μπορούσε να ήταν η μητέρα μου ή άλλη φίλη, ξέρετε πως είναι αυτά στα όνειρα. όλα μπερδεύονται και όλα έχουν μια θαυμάσια συνοχή.
μαστίγγιο - εκεί που είχα ψιλοξυπνήσει αλλά κοιμόμουν ακόμα μέσα στην ζομπιίλα σκέφθηκα εκείνο το fact of life που κάπου το διάβασα πρόσφατα, για την ταχύτητα του ήχου και τι συμβαίνει όταν σπας το φράγμα του ήχου - κάτι γίνεται με τον αέρα και κάποιο κενό που δημιουργείται που δεν προλαβαίνει να "κλείσει" και παράγεται ένας ήχος - ότι αυτόν τον ήχο τον κάνουν και κάποια υπερηχητικά αεροπλάνα και είναι παρα πολύ ενοχλητικός, μέχρι που μπορεί να τραυματίσει. επίσης ο ήχος που κάνει το μαστίγιο δεν είναι, λέει, επειδή συναντιούνται στον αέρα κάποια μέρη του ή επειδή χτυπάει κάτι, είναι επειδή ξεπερνάει αυτό το φράγμα - και μα στο καλό - πάσχιζα να καταλάβω στον ύπνο μου πως λειτουργεί το μαστίγιο και σπάει το φράγμα του ήχου. παράλληλα βέβαια θυμόμουν, εικονοποιώντας μέσα στο μυαλό μου, το σήμα που χρησιμοποιούσαν κάποιες ομάδες στην οργάνωση των Ναζί, το οποίο ήταν ένα από τα σύμβολα που είχαν αξιοποιήσει οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι χαμαιλέοντες Ντεθ Ιν Τζούν, απ' αυτά τα μουσικά projects που επιμένουν κουτοπόνηρα να είναι εκτός πολιτικής, έχοντας σηκώσει όλη την γκαρνταρόμπα του Χίτλερ, λες και αυτό είναι ποτέ δυνατό να γίνει να είναι κανείς απολιτίκ δημοσιολογόντας. Το σύμβολο ήταν ένα γαντοφορεμένο χέρι που κρατά ένα μαστίγιο. φυσικά στιλαρισμένο για να δίνει σαδομαζοχιστικές προεκτάσεις. οπτικοποιόντας το προσπαθούσα να θυμηθώ εαν το μαστήγιο έχει πλαστικό χερούλι ή αν είναι όλο από πλεκτό δέρμα και το χερούλι είναι απλά πιο χοντρό και πιο στιβαρά πλεγμένο δέρμα. μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις έκανα ένα ονειρεμένο φαντασιακό εμετό και απλά σηκώθηκα τραυματισμένος νοητικά και ταραγμένος από ανάμνηση πόνου (όχι από χτύπημα από μαστίγιο αλλά από υπερσυγκέντρωση σκέψεων και εικόνων)
πολιτικά τραγούδια - καθώς περπατάγαμε με τον Λ. στο όνειρό μου, με ρώτησε, μεταξύ των άλλων, και μιας και αναφέραμε την υπερσυγκέντρωσή μου σε σκέψεις που αφορούν την πολιτική, εάν έχω στην δισκοθήκη μου δίσκους με πολιτικά τραγούδια. και ναι είπα, φυσικά, αλλά διευκρίνισα ότι μπορεί να έχω δίσκους που έχουν όλων μας οι γονείς στις δισκοθήκες δικές τους (οι δισκοθήκες δικές τους που ενσωματώθηκαν στις δισκοθήκες δικές μας δεν μετράνε - σ.σ.) - και είπα για παράδειγμα τα "επαναστατικά τραγούδια" της μαρίας φαραντούρη (έτσι το είπα στον ύπνο, και έτσι το θυμόμουν - αλλά όπως το ψάχνω τώρα είναι ο δίσκος "τραγούδια διαμαρτηρίας από όλο τον κόσμο"), και ένας άλλος δίσκος με κομμουνιστικά και αναρχικά τραγούδια της ιταλίας - και καθώς τα έλεγα, μέσα μου γλυκοφανταζόμουν την στιγμή που θα μου πει ο Λ. "αυτόν τον τελευταίο δίσκο μπορείς να μου τον ψηφιοποιήσεις" και θα απαντούσα μα φυσικά μπορώ, με ευχαρίστηση.
κύριγμα του Λ. για την ενασχόληση μου με πολιτιική (έστω και πνευματική ενασχόληση, ή την τάση μου στις συζητήσεις να ξεφεύγω πάντα στο πολιτικό και να καταλήγω να βρίζω το καπισταλιστικό σύστημα - σ.σ.) - κάποια στιγμή καθώς περπατάγαμε - τώρα αρχίζω και ξεχνάω - ξέσπασε ο Λ. που μιλάω συχνά για την πολιτική, ήταν φανερά ενοχλημένος, προσπαθούσε να μου πει πως έτσι όπως το έχει φιλοσοφήσει αυτός (και θα έπρεπε να το έχει φιλοσοφήσει έτσι ο κάθε νοήμων και καλλιεργημένος Ζεν άνθρωπος - με αυτό το ύφος μου το έλεγε) τα ζητήματα πολιτικής αν τα αναλύσεις παύουν να είναι πολιτικά και τέλος πάντων χάνουν την σημαντικότητά τους στην τελική ανάλυση - κάτι τέτοιο προσπαθούσε να μου εξηγήσει, δεν θυμάμαι με ποιά επιχειρήματα. νομίζω πως στο όνειρο ήταν περισσότερο θυμικός παρά λογικός, αλλά και μιλούσε σε αυτό το αφοπληστικό ύφος στο οποίο μιλούν πολλοί δημαγωγούντες, λέγοντας εξυπνακίστικα ότι κοίτα να δεις, εσύ που έχεις ένα επίπεδο να με καταλάβεις, δεν μπορεί να σκέφτεσαι έτσι και έτσι, εσύ και εγώ είμαστε υπεράνω γιατί έτσι και έτσι, και εντωμεταξύ να μην σου μένει τίποτα από την επιχειρηματολογία του.
ξέσπασμα του Λ. για μένα - σε κάποια φάση λίγο μετά το σταυροδρόμι που μας πήγε προς το Γαλάτσι, προσπάθησε να μου δείξει πως κάνω εγώ όταν περπατάμε μαζί, για να μου εξηγήσει πόσο ενοχλητικός είμαι. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς έκανε, πάντως για να το κάνει, άλλαξε πλευρά και πήγε εκ δεξιών μου ώστε να διαγράφεται η φιγούρα του πιο καθαρά με φόντο τον τοίχο από κόκκινο τούβλο ξωπίσω του. Ενδεχομένος να έπεφτε και ο δύων ήλιος πάνω του (που σημαίνει ότι περπατούσαμε προς τον Νότο - σ.σ.) - είπε μια-δύο συγκεκριμένες εκφράσεις που είχαν στόχο να με κάνουν να ντραπώ - δεν ήταν κάτι που δεν ίσχυε, ντράπηκα λίγο, και παράλληλα συγκινήθηκα λίγο, γιατί γενικά κανείς δεν μου κάνει τον εαυτό μου πως κάνω - είναι μήπως μια μορφή ιδιαίτερης κοντινότητας, όταν ο άλλος αφήνει τον εαυτό του να το κάνει; - στην ζωή μου μου το έχει κάνει νομίζω μόνο ο Τ. που κάνει με τρόπο που δεν μου αρέσει καθόλου τον πολύ ένρινο τρόπο που μιλάω. βασικά μάλλον μια χαρά το κάνει, και εγώ όταν ακούω την ηχογραφημένη μου φωνή που απλά μιλάει, κοκκινίζω ολόκληρος (με μικρές πράσινες βούλες περιφάνειας - ναι, ξέρετε, αυτός είμαι, αλλά είμαι ο εαυτός μου) - και τέλος πάντων καθώς περπατούσαμε, προσπαθήσαμε να το συζητήσουμε λίγο - από την οποία την συζήτηση δεν θυμάμαι πλέον ΤΙΠΟΤΑ.
ο Λ. επιμένει στα όνειρα να μην πηγαίνουμε για περπάτημα στο Γαλάτσι - θυμάμαι που καθώς περπατούσαμε και είμασταν σχετικά στην αρχή, κάποια στιγμή που έστριβε ο δρόμος, πρότεινα να πάμε προς το Γαλάτσι. και ο Λ. δεν ήθελε καθόλου, και αυτό θυμόμουν ότι συνέβαινε πάντα στα όνειρα που περπατούσαμε, για κάποιο λόγο δεν την ήθελε την περιοχή εκείνη. λεπτομέρειες δεν θυμάμαι.
πως είναι το Γαλάτσι των ονείρων μου - το Γαλάτσι έτσι όπως το θυμάμαι (που δεν αντιστοιχή στην περιοχή Γαλάτσι των Αθηνών) επειδή έχει μονοπάτια ανισόπεδα και συναντάς κάτι λόφους και γενικά είναι μια περιπετιώδης περιοχή, από άποψη ποικιλότητας τοπίου - έχει και πολύ ψιλά σημεία και απομονωμένα σημεία, και ήσυχα πάρκα, και βελανιδιές, και δρόμους μεγάλος, απόλα έχει, και είναι από τις περιοχές όπου πας και νιώθεις τουρίστας, επειδή δεν πας συχνά, και ξεφεύγεις από την καθημερινότητα σου.
Αυτά που λέτε. Έτσι ξεφεύγω στις διακοπές μου και είναι σχεδόν αξιοζήλευτο αυτό, έτσι δεν είναι; Τι να τα κάνεις τα ταξίδια όταν μπορείς να ταξιδεύεις στον ύπνο σου; Τι να τα κάνεις τα κορίτσια όταν ... τέλος πάντων. Αυτά τα λίγα και ωραία.
[εκ των υστέρων] ξέχασα το Φαρμακείο! το Φαρμακείο μάλλον ήταν ένα πρώτο όνειρο που είχα πριν την βόλτα με τον Λ. - πήγα λοιπόν σε Φαρμακείο της γειτονιάς - νομίζω πως τελικά δεν είχα ιδιαίτερο λόγο να πάω εκεί, όπως θα αποδειχθεί στην συνέχεια - αλλά πήγα. μπαίνοντας, νόμιζα πως ήταν μόνο μια φαρμακοποιός μέσα - τελικά ήταν και ένας τύπος περίεργος που καθόταν εντελώς βυθισμένος στο κάθισμά του, ώστε να μην φαίνεται καθόλου πίσω από τον υπολογιστή του, σε ένα τραπεζάκι έξω από το κυρίως γκισέ του φαρμακοποιού - που σημαίνει ότι είχε μια ιδιότητα και αυτός εκειπέρα, δεν ήταν πελάτης. ήταν ένας τύπος έτσι ξερακιανός και τριχωτός και με μια φάτσα που με κοιτούσε ύποπτα. σαν να βλέπει μέσα μου και να ξέρει τι σοϊ απατεώνας είμαι.
αλλά πριν πάω εκεί, θυμήθηκα ότι πρώτα στο φαρμακείο επικρατούσε συσκότηση. ήταν σχεδόν που δεν έβλεπες τίποτα, μόνο η φαρμακοποιός φωτιζόταν, και σαν να έψαχνε ένα χαρτί και να μιλούσε στο τηλέφωνο, και έτσι αρχικά κοντοστάθηκα και δεν ήξερα αν είναι να μπω ή να μην μπω, και μπαίνοντας την ρώτησα αν είναι ανοιχτά ή όχι.
ο τύπος που καθόταν στο γραφείο μπροστά ήταν σαν να ήρθε από άλλο όνειρο παραδίπλα, όπου το φαρμακείο δεν είχε συσκότηση. όταν κλήθηκα να σκεφθώ γιατί μπήκα στο συγκεκριμένο φαρμακείο, χάθηκα κάπως, και αφού θυμήθηκα ότι τα χάπια που παίρνω κάθε μήνα τα έχω πάρει, σκέφθηκα να ρωτήσω αν έχουν το τάδε φαγητό για το γατί, μην με ρωτήσετε γιατί το ρώτησα σε φαρμακείο - ίσως γιατί τελευταία έχω ανακαλύψει ότι κάποια φάρμακα που σου γράφουν κτηνίατροι (όχι για μένα, αλλά για τα γατιά) μπορείς να τα βρείς και σε ανθρώπινο φαρμακείο, γιατί είναι και φάρμακα που κάνουν και για ανθρώπους. και όντως είχαν μια κονσέρβα, αλλά θυμήθηκα καθώς ρωτούσα, ότι ήξερα πως δεν ήταν αυτή που ψάχνω - και τους είπα κάτι του στυλ - ξέρετε, μάλλον γνωρίζω ότι δεν την έχετε - την πουλάει το τάδε μαγαζί - αλλά δεν ξέρω, μήπως έχετε ακούσει κάτι κακό για εκείνη την κονσέρβα, μήπως δεν πρέπει να την δίνω; μου απάντησαν αρνητικά, και έτσι έφυγα, και καθώς περπατούσα στο μονοπάτι έξω απο το φαρμακείο, συνάντησα την φαρμακοποιό που μάλλον στο ενδιάμεσο με είχε αφήσει με τον τριχωτό τύπο - και αναγκάστηκα να της εξηγήσω ότι τελικά δεν είχαν αυτό που έψαχνα, αλλά μέσα μου σκεφτόμουν και μάλλον το εξέπεμπα ολόκληρος - ότι δεν υπήρχε καν λόγος να μπω στο φαρμακείο εξαρχής. έτσι εξαφανίστηκα, εξαϋλώθηκα, και γύρισα σε κόσμο τούτο, σώος και αβλαβής, με πόνο στον ώμο που δεν μου έχει περάσει :/ ώρα για Ακραίον. (πλάκα κάνω - είναι το σπρεϋ / αλοιφή που πουλάει ο ένας αρχιγός ενός πολιτικού σχηματισμού στην Βουλή Των Ελλήνων - και με έχει σχεδόν πείσει ή θεραπεύσει μόνο και μόνο που τονε ακούω μερικές φορές που τονε πετυχαίνω κατά λάθος (αλήθεια (ή ψέμματα; )) στην τηλεόραση) (τηλεοράσεις σε κάθε σπίτι, τηλεορατικό μάτι σε κάθε κατοικία, καθεστώς επιτήρησης πριν την επιτήρηση, ετοιμάζω σκηνικό για το επόμενο όνειρο)
παραδοσιακά για να μην είναι βαριεστημένο μόνο του όλο αυτό το κείμενο, βάζω και ένα μουσικό κομμάτι που άκουσα πρόσφατα και με συνεπήρε. νοσταλγούλι.