πουλιά μου ταξιδιάρικα

προειδοποίηση - αν σας σηκώνεται το αίμα στο κεφάλι με ορθογραφικά λάθη, είναι μια καλή ώρα να μην συνεχίσετε να διαβάσετε, ή να κάνετε τις απαραίτητες ενέργειες μην πάθετε κανένα εγκεφαλικό και τρέχουμε (εγώ βέβαια θα πρέπει να είμαι μάντης για να το καταλάβω και να τρέχω κι εγώ, αλλά ποιός ξέρει, μπορεί να έχω και τέτοιες ικανότητες - αν και υποτίθεται πως έχει αποδειχθεί ήδη ότι δεν έχω.. - αν και ίσως ευτυχώς για μένα που δεν έχω - μακάριοι οι μη γνωρίζοντες - αν είχα, θα έπρεπε να αναλάβω πολύ περισσότερες και σοβαρότερες ευθύνες για την ανθρωπότητα)

είναι η δεύτερη μέρα των διακοπών μου και κοιμάμαι χωρίς αύριο επειδή δεν έχω και πολλά να κάνω. στο μεσημεριανό μου ύπνο, στο οποίο έβαλα ένα βίαιο τέλος προ ολίγου, το μυαλό μου λειτουργούσε σε τέτοια ιλιγγιώδη ταχύτητα που νομίζω πως πόνεσα.

όταν κοιμάσαι τα μεσημέρια σε πιάνει και αυτή η αρρωστίλα και ζομπιίλα. και γενικά είνια μια κατάσταση όχι πολύ ωραία. κάτι σαν ναρκωτικό που σε τραβάει και δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα. ή μόλις σκέφθηκα και άλλη θεωρία - αυτή την περίοδο έχω δύο γατιά στο σπίτι. με την δύναμη του Γάτου διπλάσια, μετατρέπομαι και εγώ σε γάτο, και κοιμάμαι και εγώ μέχρι 18 ώρες το εικοσιτετράωρο. είναι που θέλω να πλησιάσω τις 16 ώρες του Αδώνιδος κοιμάμενος (υπουργού (τώρα) Εργασίας μέσα στην κυβέρνηση υπουργών μπαλαντέρ αυτοφοράκιδων του Μητσοτάκη Τζούνιορ (κάτι σαν τους Μπους ενα πράγμα) που εξήγγειλε Αυγουστιάτικο νομοσχέδιο για δυνατότητα απασχόλησης σε παραπάνω από ένα εργοδότη για να μπορεί να δουλέψει κανείς μέχρι και 16 ώρες, εφόσον το θέλει και το επιθυμεί το εργατικό του δαιμόνιο). αλλά ξεφεύγω και θα ξεχάσω το όνειρο. 

καταρχάς ας καταγράψω τα βασικά σημεία κλειδιά, και στην συνέχεια ας τα αναπτύξω όπως και ότι θυμάμαι από αυτά - είναι με την ανάποδη σειρά από το πιο πρόσφατο στο πιο μακρινό χρονικά, το όνειρο ήταν με έναν φίλο μου που για ανάγκες της συζήτησης ας τον πούμε Λ. - δεν είμαστε και τίποτα κολλητοί, απλά σε αυτό το όνειρο ο συνοδοιπόρος μου πήρε την μορφή του. σε άλλα όνειρα θα μπορούσε να ήταν η μητέρα μου ή άλλη φίλη, ξέρετε πως είναι αυτά στα όνειρα. όλα μπερδεύονται και όλα έχουν μια θαυμάσια συνοχή.

μαστίγγιο - εκεί που είχα ψιλοξυπνήσει αλλά κοιμόμουν ακόμα μέσα στην ζομπιίλα σκέφθηκα εκείνο το fact of life που κάπου το διάβασα πρόσφατα, για την ταχύτητα του ήχου και τι συμβαίνει όταν σπας το φράγμα του ήχου - κάτι γίνεται με τον αέρα και κάποιο κενό που δημιουργείται που δεν προλαβαίνει να "κλείσει" και παράγεται ένας ήχος - ότι αυτόν τον ήχο τον κάνουν και κάποια υπερηχητικά αεροπλάνα και είναι παρα πολύ ενοχλητικός, μέχρι που μπορεί να τραυματίσει. επίσης ο ήχος που κάνει το μαστίγιο δεν είναι, λέει, επειδή συναντιούνται στον αέρα κάποια μέρη του ή επειδή χτυπάει κάτι, είναι επειδή ξεπερνάει αυτό το φράγμα - και μα στο καλό - πάσχιζα να καταλάβω στον ύπνο μου πως λειτουργεί το μαστίγιο και σπάει το φράγμα του ήχου. παράλληλα βέβαια θυμόμουν, εικονοποιώντας μέσα στο μυαλό μου, το σήμα που χρησιμοποιούσαν κάποιες ομάδες στην οργάνωση των Ναζί, το οποίο ήταν ένα από τα σύμβολα που είχαν αξιοποιήσει οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι χαμαιλέοντες Ντεθ Ιν Τζούν, απ' αυτά τα μουσικά projects που επιμένουν κουτοπόνηρα να είναι εκτός πολιτικής, έχοντας σηκώσει όλη την γκαρνταρόμπα του Χίτλερ, λες και αυτό είναι ποτέ δυνατό να γίνει να είναι κανείς απολιτίκ δημοσιολογόντας. Το σύμβολο ήταν ένα γαντοφορεμένο χέρι που κρατά ένα μαστίγιο. φυσικά στιλαρισμένο για να δίνει σαδομαζοχιστικές προεκτάσεις. οπτικοποιόντας το προσπαθούσα να θυμηθώ εαν το μαστήγιο έχει πλαστικό χερούλι ή αν είναι όλο από πλεκτό δέρμα και το χερούλι είναι απλά πιο χοντρό και πιο στιβαρά πλεγμένο δέρμα. μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις έκανα ένα ονειρεμένο φαντασιακό εμετό και απλά σηκώθηκα τραυματισμένος νοητικά και ταραγμένος από ανάμνηση πόνου (όχι από χτύπημα από μαστίγιο αλλά από υπερσυγκέντρωση σκέψεων και εικόνων)

πολιτικά τραγούδια - καθώς περπατάγαμε με τον Λ. στο όνειρό μου, με ρώτησε, μεταξύ των άλλων, και μιας και αναφέραμε την υπερσυγκέντρωσή μου σε σκέψεις που αφορούν την πολιτική, εάν έχω στην δισκοθήκη μου δίσκους με πολιτικά τραγούδια. και ναι είπα, φυσικά, αλλά διευκρίνισα ότι μπορεί να έχω δίσκους που έχουν όλων μας οι γονείς στις δισκοθήκες δικές τους (οι δισκοθήκες δικές τους που ενσωματώθηκαν στις δισκοθήκες δικές μας δεν μετράνε - σ.σ.) - και είπα για παράδειγμα τα "επαναστατικά τραγούδια" της μαρίας φαραντούρη (έτσι το είπα στον ύπνο, και έτσι το θυμόμουν - αλλά όπως το ψάχνω τώρα είναι ο δίσκος "τραγούδια διαμαρτηρίας από όλο τον κόσμο"), και ένας άλλος δίσκος με κομμουνιστικά και αναρχικά τραγούδια της ιταλίας - και καθώς τα έλεγα, μέσα μου γλυκοφανταζόμουν την στιγμή που θα μου πει ο Λ. "αυτόν τον τελευταίο δίσκο μπορείς να μου τον ψηφιοποιήσεις" και θα απαντούσα μα φυσικά μπορώ, με ευχαρίστηση.

κύριγμα του Λ. για την ενασχόληση μου με πολιτιική (έστω και πνευματική ενασχόληση, ή την τάση μου στις συζητήσεις να ξεφεύγω πάντα στο πολιτικό και να καταλήγω να βρίζω το καπισταλιστικό σύστημα - σ.σ.) - κάποια στιγμή καθώς περπατάγαμε - τώρα αρχίζω και ξεχνάω - ξέσπασε ο Λ. που μιλάω συχνά για την πολιτική, ήταν φανερά ενοχλημένος, προσπαθούσε να μου πει πως έτσι όπως το έχει φιλοσοφήσει αυτός (και θα έπρεπε να το έχει φιλοσοφήσει έτσι ο κάθε νοήμων και καλλιεργημένος Ζεν άνθρωπος - με αυτό το ύφος μου το έλεγε) τα ζητήματα πολιτικής αν τα αναλύσεις παύουν να είναι πολιτικά και τέλος πάντων χάνουν την σημαντικότητά τους στην τελική ανάλυση - κάτι τέτοιο προσπαθούσε να μου εξηγήσει, δεν θυμάμαι με ποιά επιχειρήματα. νομίζω πως στο όνειρο ήταν περισσότερο θυμικός παρά λογικός, αλλά και μιλούσε σε αυτό το αφοπληστικό ύφος στο οποίο μιλούν πολλοί δημαγωγούντες, λέγοντας εξυπνακίστικα ότι κοίτα να δεις, εσύ που έχεις ένα επίπεδο να με καταλάβεις, δεν μπορεί να σκέφτεσαι έτσι και έτσι, εσύ και εγώ είμαστε υπεράνω γιατί έτσι και έτσι, και εντωμεταξύ να μην σου μένει τίποτα από την επιχειρηματολογία του.

ξέσπασμα του Λ. για μένα - σε κάποια φάση λίγο μετά το σταυροδρόμι που μας πήγε προς το Γαλάτσι, προσπάθησε να μου δείξει πως κάνω εγώ όταν περπατάμε μαζί, για να μου εξηγήσει πόσο ενοχλητικός είμαι. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς έκανε, πάντως για να το κάνει, άλλαξε πλευρά και πήγε εκ δεξιών μου ώστε να διαγράφεται η φιγούρα του πιο καθαρά με φόντο τον τοίχο από κόκκινο τούβλο ξωπίσω του. Ενδεχομένος να έπεφτε και ο δύων ήλιος πάνω του (που σημαίνει ότι περπατούσαμε προς τον Νότο - σ.σ.) - είπε μια-δύο συγκεκριμένες εκφράσεις που είχαν στόχο να με κάνουν να ντραπώ - δεν ήταν κάτι που δεν ίσχυε, ντράπηκα λίγο, και παράλληλα συγκινήθηκα λίγο, γιατί γενικά κανείς δεν μου κάνει τον εαυτό μου πως κάνω - είναι μήπως μια μορφή ιδιαίτερης κοντινότητας, όταν ο άλλος αφήνει τον εαυτό του να το κάνει; - στην ζωή μου μου το έχει κάνει νομίζω μόνο ο Τ. που κάνει με  τρόπο που δεν μου αρέσει καθόλου τον πολύ ένρινο τρόπο που μιλάω. βασικά μάλλον μια χαρά το κάνει, και εγώ όταν ακούω την ηχογραφημένη μου φωνή που απλά μιλάει, κοκκινίζω ολόκληρος (με μικρές πράσινες βούλες περιφάνειας - ναι, ξέρετε, αυτός είμαι, αλλά είμαι ο εαυτός μου) - και τέλος πάντων καθώς περπατούσαμε, προσπαθήσαμε να το συζητήσουμε λίγο - από την οποία την συζήτηση δεν θυμάμαι πλέον ΤΙΠΟΤΑ.

ο Λ. επιμένει στα όνειρα να μην πηγαίνουμε για περπάτημα στο Γαλάτσι - θυμάμαι που καθώς περπατούσαμε και είμασταν σχετικά στην αρχή, κάποια στιγμή που έστριβε ο δρόμος, πρότεινα να πάμε προς το Γαλάτσι. και ο Λ. δεν ήθελε καθόλου, και αυτό θυμόμουν ότι συνέβαινε πάντα στα όνειρα που περπατούσαμε, για κάποιο λόγο δεν την ήθελε την περιοχή εκείνη. λεπτομέρειες δεν θυμάμαι.

πως είναι το Γαλάτσι των ονείρων μου - το Γαλάτσι έτσι όπως το θυμάμαι (που δεν αντιστοιχή στην περιοχή Γαλάτσι των Αθηνών) επειδή έχει μονοπάτια ανισόπεδα και συναντάς κάτι λόφους και γενικά είναι μια περιπετιώδης περιοχή, από άποψη ποικιλότητας τοπίου - έχει και πολύ ψιλά σημεία και απομονωμένα σημεία, και ήσυχα πάρκα, και βελανιδιές, και δρόμους μεγάλος, απόλα έχει, και είναι από τις περιοχές όπου πας και νιώθεις τουρίστας, επειδή δεν πας συχνά, και ξεφεύγεις από την καθημερινότητα σου.

Αυτά που λέτε. Έτσι ξεφεύγω στις διακοπές μου και είναι σχεδόν αξιοζήλευτο αυτό, έτσι δεν είναι; Τι να τα κάνεις τα ταξίδια όταν μπορείς να ταξιδεύεις στον ύπνο σου; Τι να τα κάνεις τα κορίτσια όταν ... τέλος πάντων. Αυτά τα λίγα και ωραία.

[εκ των υστέρων] ξέχασα το Φαρμακείο! το Φαρμακείο μάλλον ήταν ένα πρώτο όνειρο που είχα πριν την βόλτα με τον Λ. - πήγα λοιπόν σε Φαρμακείο της γειτονιάς - νομίζω πως τελικά δεν είχα ιδιαίτερο λόγο να πάω εκεί, όπως θα αποδειχθεί στην συνέχεια - αλλά πήγα. μπαίνοντας, νόμιζα πως ήταν μόνο μια φαρμακοποιός μέσα - τελικά ήταν και ένας τύπος περίεργος που καθόταν εντελώς βυθισμένος στο κάθισμά του, ώστε να μην φαίνεται καθόλου πίσω από τον υπολογιστή του, σε ένα τραπεζάκι έξω από το κυρίως γκισέ του φαρμακοποιού - που σημαίνει ότι είχε μια ιδιότητα και αυτός εκειπέρα, δεν ήταν πελάτης. ήταν ένας τύπος έτσι ξερακιανός και τριχωτός και με μια φάτσα που με κοιτούσε ύποπτα. σαν να βλέπει μέσα μου και να ξέρει τι σοϊ απατεώνας είμαι.

αλλά πριν πάω εκεί, θυμήθηκα ότι πρώτα στο φαρμακείο επικρατούσε συσκότηση. ήταν σχεδόν που δεν έβλεπες τίποτα, μόνο η φαρμακοποιός φωτιζόταν, και σαν να έψαχνε ένα χαρτί και να μιλούσε στο τηλέφωνο, και έτσι αρχικά κοντοστάθηκα και δεν ήξερα αν είναι να μπω ή να μην μπω, και μπαίνοντας την ρώτησα αν είναι ανοιχτά ή όχι.

ο τύπος που καθόταν στο γραφείο μπροστά ήταν σαν να ήρθε από άλλο όνειρο παραδίπλα, όπου το φαρμακείο δεν είχε συσκότηση. όταν κλήθηκα να σκεφθώ γιατί μπήκα στο συγκεκριμένο φαρμακείο, χάθηκα κάπως, και αφού θυμήθηκα ότι τα χάπια που παίρνω κάθε μήνα τα έχω πάρει, σκέφθηκα να ρωτήσω αν έχουν το τάδε φαγητό για το γατί, μην με ρωτήσετε γιατί το ρώτησα σε φαρμακείο - ίσως γιατί τελευταία έχω ανακαλύψει ότι κάποια φάρμακα που σου γράφουν κτηνίατροι (όχι για μένα, αλλά για τα γατιά) μπορείς να τα βρείς και σε ανθρώπινο φαρμακείο, γιατί είναι και φάρμακα που κάνουν και για ανθρώπους. και όντως είχαν μια κονσέρβα, αλλά θυμήθηκα καθώς ρωτούσα, ότι ήξερα πως δεν ήταν αυτή που ψάχνω - και τους είπα κάτι του στυλ - ξέρετε, μάλλον γνωρίζω ότι δεν την έχετε - την πουλάει το τάδε μαγαζί - αλλά δεν ξέρω, μήπως έχετε ακούσει κάτι κακό για εκείνη την κονσέρβα, μήπως δεν πρέπει να την δίνω; μου απάντησαν αρνητικά, και έτσι έφυγα, και καθώς περπατούσα στο μονοπάτι έξω απο το φαρμακείο, συνάντησα την φαρμακοποιό που μάλλον στο ενδιάμεσο με είχε αφήσει με τον τριχωτό τύπο - και αναγκάστηκα να της εξηγήσω ότι τελικά δεν είχαν αυτό που έψαχνα, αλλά μέσα μου σκεφτόμουν και μάλλον το εξέπεμπα ολόκληρος - ότι δεν υπήρχε καν λόγος να μπω στο φαρμακείο εξαρχής. έτσι εξαφανίστηκα, εξαϋλώθηκα, και γύρισα σε κόσμο τούτο, σώος και αβλαβής, με πόνο στον ώμο που δεν μου έχει περάσει :/ ώρα για Ακραίον. (πλάκα κάνω - είναι το σπρεϋ / αλοιφή που πουλάει ο ένας αρχιγός ενός πολιτικού σχηματισμού στην Βουλή Των Ελλήνων - και με έχει σχεδόν πείσει ή θεραπεύσει μόνο και μόνο που τονε ακούω μερικές φορές που τονε πετυχαίνω κατά λάθος (αλήθεια (ή ψέμματα; )) στην τηλεόραση) (τηλεοράσεις σε κάθε σπίτι, τηλεορατικό μάτι σε κάθε κατοικία, καθεστώς επιτήρησης πριν την επιτήρηση, ετοιμάζω σκηνικό για το επόμενο όνειρο)

παραδοσιακά για να μην είναι βαριεστημένο μόνο του όλο αυτό το κείμενο, βάζω και ένα μουσικό κομμάτι που άκουσα πρόσφατα και με συνεπήρε. νοσταλγούλι.