λεω

21/02 μετακομίζαμε πράγματα, τα πήγαινα από τον εισόγειο σε άλλον όροφο. ήταν ένα γνωστό μεγαλόχωρο βιομηχανικό ασανσέρ, στο οποίο στοίβαζα πολλά πράγματα, που ήταν κυρίως παλιατζούρες, μετά τα ξέβγαζα από το ασανσέρ στον πάνω όροφο, και φώναζα σε κάποιους πιο κάτω που περίμεναν το ασανσέρ, να περιμένουν λίγο ακόμα, και κάποιοι άλλοι περαστικοί μου λέγανε, τι να την κάνετε τόση παλιατζούρα, και τους απαντούσα να μην τους απασχολεί, θα δούμε τι θα κάνουμε. είχε σπασμένες γλάστρες, καλόγερους με ξεθωριασμένη μπογιά, τέτοια πράγματα.

τώρα έχει πάει 24 του μηνός και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει (όχι, δεν (συνεχίζω να) μετακομίζω ακόμα στα όνειρα, δεν ξαναείδα εκείνο (το ίδιο σκηνικό) προς το παρόν). τα νύχια μου πάλι μεγάλωσαν. ίσως και τα μαλλιά και οι τρίχες γενικότερα, στο πρόσωπο. έχω αγοράσει ένα eyeliner και ένα κραγιόν αλλά δεν ξέρω τι να τα κάνω, φοβάμαι να τα αγγίξω ως κομμάτι μιας άλλης προσωπικότητας την οποία δεν γνωρίζω και δεν έχουμε κοινές διαδρομές.

κάθε φορά που διαβάζω τις λιγοστές ειδησεις για το κόμμα της Νέας Αριστεράς (που τις βρίσκω αυτές τις ειδήσεις είναι μια καλή ερώτηση - διαβάζω την "Εποχή", βλέπετε) μπερδεύομαι οικτρά, καθώς όταν ειδικά την αναφέρουν σαν Ν.Α. την μπερδεύω εντελώς με την Ν.Δ. (καθόλου τυχαίο) - καλά, δεν το σκέφθηκαν και εκείνοι; μπορεί ακριβώς επειδή να το σκέφθηκαν.. κακό παράδειγμα και κακό προηγούμενο, όνομα που έχει να κάνει με οτιδήποτε "νέο" - γιατί, νομίζω, όταν το δηλώνεις κιόλας, είναι σαν να λες στον εαυτό σου εκατό φορές "είμαι νέος" "είμαι νέος" για να αισθανθείς νέος, στην πράξη όμως οι άλλοι θα κρίνουν πόσο νέος είσαι και φαίνεσαι. ναι; (άρα γιατί να το "πιέζεις"; )

σήμερα το soundrack ήταν, για κάποιο άσχετο λόγο, λίγο Immortal (πολύ χαοτικό και evil για μένα, αν και καποια κομμάτια έχουν μια ιδιαίτερα ελκιστική λακονική ψυχράδα), ο πιο πρόσφατος δίσκος Darkthrone (μου θύμισε Celtic Frost - χωρίς να είμαι ειδήμων - δεν μου τσίγκλισε κάτι όμως στην καρδιά), μετά το a blaze in... (μετά δυσκολίας και για λόγους εκπαίδευσης υπέβαλα τον εαυτό σε αυτό το άκουσμα - χωρίς ούτε αυτό να μου πει κάτι το ιδιαίτερο - εκτός από ένα κομμάτι ίσως), μετά Hypocrisy (επειδή διάβασα ότι ο τραγουδούσε σε αυτούς ο τύπος από τους Dark Funeral), λίγο Sinister (μου άρεσε πάντα το όνομα και η σχετική ομπσκιουριτάδα τους - αν και σαν μουσική πέφτουν σε πιο αρχέγονα και τεχνικά μονοπάτια για μένα) και τώρα Sadist - όλων αυτών έβαλα έτσι να ακούσω τις πρώτες τους δουλειές, τα πρώτα LP. οι τελευταίοι σαφώς μ'αρέσουν πιο πολύ από όλους γιατί έχουν πιο πολλά μελωδικά στοιχεία αναλογικά. ετσι είμαι σακερ για όμορφα μελίσματα - αυτοί διαθέτουν και γκοθέ πλήκτρα. και συνήθως έχουν και ένα μονουμένταλ μεστό ινστρουμένταλ σε κάθε δίσκο. επίσης κερδίζουν κάποιο βραβείο για ωραίο λογότυπο και άσχημο όνομα (γενικά τους ξέρω από το "crust" που είναι λίγο πιο updated μουσικά - θα μπορούσα να το πω κάτι σαν technodeath - ταιριάζει αυτό και με το στιχουργικό περιεχόμενο - εδώ ακούγονται πιο παραδοσιακοί - πάντως τα πλήκτρα και οι στίχοι συνεχίζουν να ασχολούνται με δυστοπίες του σήμερα και άλλα τέτοια. και με πολύ μελωδία και αχαλίνωτο ρομαντισμό (πλάκα κάνω με το αχαλίνωτο (ε μην κοιτάξω και αυτό σε λεξικό που κάθε τρεις και λίγο... χμμμ. ίσως να ήταν καλή ιδέα να έχω πάντα δίπλα μου ένα βιβλίο - λεξικό - πιο εύκολο μου είναι να ψάχνω την ορθογραφία εκεί - και έχω και επαφή με βιβλίο))

Μου θύμισαν σε αυτό το δίσκο τους αγαπητούς Mental Home (επηρεασμένους από τους πρώτους δίσκους των Tiamat), φυσικά τους Eucharist (αν και πιο σουιδικό melodeath αυτοί) - γενικά συγκροτήματα εποχής '93 - '96 με μπόλικα πλήκτρα και πειραματισμούς, χωρίς να έχουν ακόμα ξεφύγει.. (οι Moonspell και Tiamat / Cemetary τότε νομίζω ήδη είχαν μπει σε πιο ξεκάθαρα γκοθέ νερά. Τέλος πάντων για μουσικός κριτικός δεν κάνω. (πάλι καλά που δεν έγραψα/έγινα Κρητικός (γιατί Κρητικός δεν γίνεσαι, γεννιέσαι... - φανταστείτε να υπήρχε το αντίθετο αυτουνού - Κρητικός δεν γεννιέσαι, γράφεσαι (κατά λάθος))

σκεφτόμουν για ποιό λόγο αισθάνομαι απόκληρος και στην μουσική - όποια μουσική και να ακούσω, και έστω αν είναι μουσική που να μ'αρέσει, πάντα θα αισθάνομαι ότι είμαι ένα είδος μπασταρδάκι που δεν ανήκει στο συγκεκριμένο subculture - ίσως το μόνο είδος που μπορεί να με καλοδεχτεί (στο μυαλό μου) είναι η shameless pop (я - ничья, я - чужая)

28 η μαύρη επέτειος των τεμπών, πάμε για απεργία και διαδήλωση. εγώ μόνος μου και όλος μαζί χωριστά.

καμπουράλι

ακούγοντας την συλλογή της Universal "100 pop επιτυχίες", ξεχώρισα αρκετά κομμάτια - κυρίως παρατήρησα για μένα το πόσο πολύ δυτικότροπη προσπαθούσε να είναι η ελληνική ποπ μουσική του τότε - ίσως και τώρα - καμία νύξη για τα λαϊκά, καμία νύξη για καζαντζίδη, δυονυσίου, πουλόπουλο, μοσχολιού, μαρινέλλα, κλπ κλπ. που δρούσαν μεγαλοπρεπώς και αυτοί τις δεκαετίες '60, '70, '80.

υπάρχει βέβαια το ζήτημα του πως ορίζουμε την έννοια "pop". τέλος πάντων, κάπου το 1980 η τερέζα δελή είπε αυτή την όμορφη διασκευή ενός τραγουδιού που το είπε η dalida το 1979. παραθέτω παρακάτω και τα δύο version...δυστυχώς η ελληνική έχει χάλια ποιότητα. τέλος πάντων.

(15-16-17/02/2025) αχ βαχ μετά τους πυξ λάξ πήγα στον πλιάτσικα. ήταν αναμενόμενο. θα έφταιγε η ημέρα των ερωτευμένων. ξεπεσμός, αλλά δεν θα ντραπώ. θα είναι θαν ... ουφ.. σαν. (που τέτοιο πράγμα) σαν να μπαίνω στην κολυμβύθρα του σιλωάμ (sic sic sic) για να εξαγνιστώ και έτσι και να βαπτιστώ, ποτέ δεν ξέρεις. 

εννοείται πως το παρακάτω είναι από κάποια πράγματα που τα θυμόμουν χίλια τα εκατό αλλά τα είχα χάσει από το παρόν μου εδώ και δεκαετίες (ασχέτος από το γεγονός ότι το παρόν μου είναι γενικά χαμένο). μπορεί να το άκουγα καμία φορά σε κανένα ραδιόφωνο, αλλά πριν ενδιαφερθώ να το ψάξω, τελείωνε, ή είχα άλλα πράγματα να κάνω. 

ωραίο κομμάτι. στην συλλογή βέβαια που έχω και το άκουσα το αναφέρει σαν πλιάτσικας μόνος του - αμ δεν είναι τελικά, όπως φαίνεται.... είναι δηλαδή πλιάτσικας αλλά όχι ακριβώς αυτός ή μάλλον (δεν βλέπω καλά - βλέπω την εικόνα του να διπλαίνει) τα αδέρφια πλιάτσικοι, οι Όναρ που δημιουργήθηκαν από τον αδερφό του Φίλιππα, τον Λευτέρη. λίγο άνισος δίσκος κατά την γνώμη μου, αλλά αυτό το κομμάτι με έχει μαγέψει. θα μπει ανάμεσα στο "on the page" και κάτι του φάμελλου, ίσως την "μαγική εικόνα"...

που βρίσκω τόσο ενθουσιασμό για ανουσιότητες;

στο όνειρο χειμερινής νυκτός είδα πως πήγα σε ένα μέταλ φεστιβάλ. ήταν σε ένα νεκροταφείο. συνάντησα εκεί πολλούς μέταλ φίλους μου όπως τον Τάσο, και τον Νίκο, σε ξεχωριστές δώσεις. είχε περίτρανους τάφους και δρομάκια όπου χανόσουν. ήταν όμως ημέρα ακόμα. κάποια συγκροτήματα είχαν ακυρώσει την εμφάνισή τους και ήταν λίγο απογοήτευση αλλά είπαμε δεν πειράζει.

σακλιτόν

αλέξης βάκης - εκπομπή "εδώδιμα και αποικιακά" "στο κόκκινο" - αρχείο του soundcloud - έχει μόνο εκπομπές 2024-2025 - κάνει σαββατοκύριακα, νομίζω 4 με 6 το απόγευμα, δεν θυμάμαι καλά. έχει πάντα ενδιαφέροντες καλεσμένους και μιλάει για την ελληνική μουσική του κάποτε και του τώρα που έχει σχέση με κάποτε.
δεν ήξερα αλλά τελικά υπάρχει ιστορία πίσω από την έκφραση "εδώδιμα και αποικιακά". παρακάτω screenshot από wiktionary



άλλο. το άκουσα τυχαία ανάμεσα σε εκπομπές στο κόκκινο (kontact - που δεν ξέρω καν τι ώρες εκπέμπει.. από τα παραπάνω αρχεία το άκουσα). ένα κομμάτι για τις γυναικοκτονίες και βία εναντίων των γυναικών

και το παρακάτω μια εποχή το άκουσα πολυ από μια αγαπημένη ψυχή (είναι αστείο να το αναφέρω έτσι, αλλά το αναφέρω έτσι λόγω ανωνυμίας μιας και μιλάω δημόσια) - το θυμήθηκα επειδή είναι κάπως πιο "ροκ" και ξενίζει σε σχέση με το λαϊκό ρεπερτόριο και κάπως μου θύμισε το άλλο βιντεάκι και στυλ της μαριλίζας από τον ίμερο.



Σε μια άλλη εκπομπή που χάζευα τυχαία στο παραπάνω αρχείο του "Στο Κόκκινο" (αδέρφια, το χάνουμε; ) του Γιάννη Ανδρουλιδάκη, μιλούσε για και καλά ανακοίνωση του Πιερ. και Μητσοτάκη και λοιπούς για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και παραρτημάτων και λοιπά - για την Σορβόννη - και διευκρίνιζε πως αυτό που το λένε Σορβόννη πολή μικρή σχέση έχει με το καταξιωμένο πανεπιστήμιο της Γαλλίας που ξέρουμε με αυτό το όνομα. Βασικά είναι άλλο, πολύ μικρότερο, πανεπιστήμιο (link εδώ για το οποίο λέω στην επόμενη πρόταση).

Και από την εκπομπή έμαθα ότι υπάρχει η ελληνική έκδοση του δημοσιογραφικού - αριστερού site πολιτικών αναλύσεων Jacobin - που το ήξερα από κάποια γενικά στοχαστικά άρθρα για την κατάσταση των πραγμάτων, στην Βόρεια Αμερική, και το διάβαζα στα αγγλικά.

Τώρα το τι σχέση ο Οικονομόπουλος με το Jacobin είναι ένα μάλλον καθόλου πολύπλοκο ζήτημα, και απάντηση είναι (εικάζω) - καμία...

Και τέλος, μια συμπλήρωση, έτσι, μαζί εμπρός για την πληρότητα και την ολοκλήρωση:

"Σφάλμα είμαι που υπάρχω, σφάλμα που γεννήθηκα, ...
  ... Μα εγώ έκανα πολλά σφάλματα μεσ' στην ζωή μου,
  Και αν ψάξεις την ψυχή μου, θα τα βρεις με την σειρά ..."

καλαμπάκα

με αφορμή την επικεφαλίδα αυτού του ποστ, μπήκα ξανά στον αχανή κόσμο των google maps - και σκέφθηκα πως πλέον ίσως να έχουν εκλείψει από την εκδοτική πρακτική οι χάρτινοι χάρτες ("χάρτινοι χάρτες" - θα μπορούσε να είναι ταυτολογία μα δεν είναι... ίσως το αντίθετο της ταυτολογίας πως επανάληψης το ίδιου νοήματος με διαφορετικές λέξεις ούκ ίσον έκφραση διαφορετικών νοημάτων με λέξεις που έχουν ίδια ρίζα ή εν πάσει περιπτώσει (σ.σ. γιάννης: εν πάσει περιπτώσει φάε μια π. τόση) μοιάζουν ηχητικά)

(αν στην πράξη ήθελα να πω κάτι, θα χρειαζόταν μεταγλωττιστής για να καταλάβει κανείς τι λέω - μα δεν χρειάζεται αφού δεν θέλω να πω τίποτα που να έχει ουσία)

αφού έμεινα περιεργαζόμενος την αθήνα αφ' υψιλού (το συνετό, όμορφο ρημοτομικά συγκρότημα κτηρίων του παλαιού ΤΕΙ Αθήνας και νυν Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, σε σύγκριση με το κάπως άναρχο συγκρότημα κτηρίων του πρώην ΤΕΙ Πειραιά και νυν επίσης προαναφερθέντος ΠΔΑ, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, έχω περάσει και εγώ ίσως από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στην νιότη της ηλικιακής σκάλας όταν έβλεπες ακόμα τις κορυφές των δέντρων και μύριζες το άρωμα των λουλουδιών τους), 

μετά από το παραπάνω ταξίδι, λοιπόν, πήρα τα βουνά και προσγειώθηκα ακριβώς στην Καλαμπάκα που δεν είχα ιδέα πως βρίσκονται στα Μετέωρα, και ότι τα Μετέωρα τελικά δεν είναι στο Πήλιο αλλά στην Καλαμπάκα (όπως το βουνό στον Αβραάμ). Έτσι όπως παραπάνω είναι και η ζωή μου όλη, όντας πεπεισμένος για ένα πράγμα, και διαπιστώνοντας στην συνέχεια μετά από χρόνια και ζαμάνια, ότι στην πράξη ίσχυαν τα εντελώς αντίθετα, και δεν φταίει κανείς γι' αυτό, παρά μόνο ... η διαστρευλωμένη αντίληψή μου για τα πράγματα;

δεν ξέρω...

τι σημείωσα τελευταία στο ηλεκτρονικό μου μπλοκάκι, λοιπόν;

"κλανιά σε γεματο αβγονινσαννκοινγνικη παρατήρηση" - αυτό ήταν όταν σε ένα γεμάτο βαγόνι της μπλέ γραμμής του αθηναϊκού μετρό, αν θυμάμαι καλά (και να το πω "ενθυμούμαι" σαν μιαν άλλη Μαρίνα Κουντουράκου; ), στο ύψος των λαϊκών συνοικιών της Πανόρμου και των Αμπελοκήπων (μα που πήγαιναν όλοι αυτοί, ήταν μια καθημερινή το πρωί λίγο μετά τις εννέα που πήγαινα αργοπορημένος λίγο στην δουλειά - σαν κι εμένα αργοπορεί πολύς κόσμος, μου φαίνεται) - εκεί που δεν χωρούσε άλλος κόσμος, και ενώ εγώ καθόμουν στην άλλη πλευρά του βαγονιού από εκείνη όπου άνοιγαν οι πόρτες, κάποιος κοντά μου άφησε μια υψιλή... νότα, για να το πω γαμψά. και είναι η στιγμή που στο μυαλό μου έκανα την ανάλυση του ότι κάποιος μπορεί να σκέφτεται ότι μέσα σε πάρα πολύ μεγάλο συνωστισμένο  πλήθος, μια κλανιά παύει να έχει σχέση με τον δημιουργό της και γίνεται κτήμα της ανθρωπότητας στο πρόσωπο του πλήθους που βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί. εγώ εκείνη την ώρα έκανα πως κοιτάζω αδιάφορα στο βάθος του μυαλού μου, σκεπτόμενος εαν κάποιος από τους γύρω μου νομίζει αν την άφησα εγώ την φανταχτερή, την λυπημένη (αλήθεια, αν οι κλανιές είχαν συναισθηματικά χαρακτηριστικά, πως θα κατατασσόντουσαν; αχ, ξεχνάω, είχε γράψει μια αντίστοιχη μελέτη ο Σαλβαδώρ ΝΤΑΛΙ - και πλέον τίποτα δεν είναι ούτε σουρρεαλιστικό, ούτε παράλογο, - μια κοινοτυπία μέσα στην καθημερινότητα, όπως λέμε "στην άκρη του πουθενά", αλλά το αντίθετο απ' αυτό (και σκέφτομαι - πόσες φορές το "κέντρο-κέντρο, πιο κέντρο δεν γίνεται" είναι ώρες-ώρες πιο μελαγχολικό (και σαν μαχαίρι να τρυπά την καρδιά με μοναξιά) από την "άκρη του πουθενά" ;

μετά τι άλλο είχα σημειώσει.... πως ένα πρωί προσπαθώντας να ξυπνήσω, σκέφθηκα πως στα απομνημονεύματά μου θα περιέγραφα πως εκείνο το πρωί ξεκίνησε ως μια άνιση μάχι με το ξυπνητήρι, σαν άλλος μικρός αδερφός της μεγάλης έκφρασης της άνισης μάχης με το χρόνο, ή κάποιες αρρώστιες που κυκλοφορούν

(ποιός θα περίμενε να περιεργάζομαι στην ωριμη ηλικία των 44 (να που έφερα τεσσάρια) τους δίσκους των Πυξ Λαξ - και άλλες λαϊκές, ακόμα πιο λαϊκές, επιτυχίες; )

για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει όλο αυτό που έγραψα παραπάνω. αλλά ας είναι. τζάμπα είναι.
η τσανακλίδου είχε πει το μια αγάπη μικρή
η γαλάνη είχε κάνει το "μετα" με τον κωνσταντίνο βήτα (αλλά μάλλον μου αρέσει πιο πολύ το "στην μεγάλη πόλη" από γαλάνη / φάμελλο, αν και ενορχηστρικά λιγότερο ηλεκτρονικό και πιο παραδοσιακό)
η ευρυδίκη είχε πει κάποια με τον κοργιαλά τότε που το ebm ήταν και πολύ της μόδας.
και η πασπαλά είχε πει αυτό το εξίσου ωραίο chillout.... σήμερα το ξαννακάλυψα.

τατουτέστιν

μου είπε η δήμητρα να δω το [βάλε τίτλο σειράς εδώ]

συγκεκριμένα το τέλος από το "δύο ξένοι", και τα επεισόδια που είχαν την βανδή μέσα.
έβαλα να την δω (από το πρώτο επεισόδιο και δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς άλλωστε) και μου φάνηκε εξαιρετική, έστω και έτσι, χωρίς να προλαβαίνω όλες τις ατάκες (είναι αυτό που λένε "έχει replay value" - εμ μα, μαθαίνω ότι την παίζουν ακόμα στην τηλεόραση σε ατελείωτη επανάληψη, για εμπέδωση).

μου φαίνεται πως ο κανονικός τρόπος των πραγμάτων (αν δεν ερχόταν κάποιος από το μέλλον και δεν πατούσε εκείνη την πεταλούδα - μια μικρή ιστορία του Ray Bradbury που μου είχε κάνει αίσθηση κάποτε) θα ήταν να την δω (αυτή την σειρά) όταν αρχικά προβαλλόταν, στα τελευταία χρόνια πριν κλείσει η χιλιετυρίδα ("τυρ" από το τυρί φυσικά), και να την καταλάβω (ή να την μελετήσω έστω - που τέτοια τύχη όμως - έκανα τότε πως διάβαζα για τις πανελλήνιες). ίσως τότε θα καταλάβαινα λίγο καλύτερα την ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα γύρω μου, ώστε να είμαι ένα ικανό και συμμετοχικό μέλος της.

με έχει πιάσει μια μελαγχολία και μια ευσυγκινησία.
ίσως επειδή η σημερινή μέρα πήγε άπατη καθώς την μισή και βάλε κοιμόμουν, και άλλες πόσες ώρες απλά ήμουν ξαπλωμένος με ένα πονοκέφαλο του hangover. βλέπετε, χθες έκανα κραιπάλι και κοιμήθηκα γύρω στις επτά το πρωί, έχοντας ακούσει μπόλικα λαϊκά μουσικά κλασσικά εικονογραφημένα της Αλεξάνδρας. βλέπετε, πιάσαμε συζήτηση χθες και ρωτήθηκα για το ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου και δεν ήξερα τι να απαντήσω. απάντησα με το πιο λογικό - ότι ίσως να ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν μπήκα στην σχολή και άρχισα να βγάζω φτερά, ας πούμε. 

παρεπιπτόντως κάπου τότε ακόμα αντηχούσε το τέλος της άνω τηλεοπτικής σειράς. Και κάπου τότε, το καλοκαίρι του '98 είχα γνωρίσει τα τότε αμερικανικά μου άτυπα ξαδέρφια, τ' ανήψια του Μάνου και είχαμε βγει σε αυτή την μυθική φωτογραφία που μοιάζουμε με μπάντα μουσική - και εγώ να το παίζω και πολύ σκληρό ματσούκι. 

κάπως έτσι, ψάχνοντας για φωτογραφίες του ξαδερφού μου που μου γράφει ακόμα αρκετά συχνά, στο αρχείο των φωτογραφιών (το γνωστό και μη εξαιρετέο αποθετήριο μιας μεγάλης και γνωστής εταιρίας στα χνάρια της οποίας βρισκόμαστε επειδή η ζωή μας πλέον περιστρέφεται γύρω από αυτές τις ψηφιακές διευκολύνσεις π.χ. απομακρισμένου και απανταχού προσβάσιμου αποθηκευτικού χώρου - οργανώνει πολύ εύχρηστα τις φωτογραφίες κατά χρονολογική σειρά που πάρθηκαν), βυθίστηκα στο παρελθόν (και ταξίδεψα στο μέλλον, που ήταν δυσίωνο) ("... μα εσύ τι τον έχεις (τον εαυτό σου); είσαι ένα κλαρί αδύναμο, σου λέω. είσαι ένα παιδί που δεν ξεπέρασε τα δύσκολα. σου λέω...")