λεω

21/02 μετακομίζαμε πράγματα, τα πήγαινα από τον εισόγειο σε άλλον όροφο. ήταν ένα γνωστό μεγαλόχωρο βιομηχανικό ασανσέρ, στο οποίο στοίβαζα πολλά πράγματα, που ήταν κυρίως παλιατζούρες, μετά τα ξέβγαζα από το ασανσέρ στον πάνω όροφο, και φώναζα σε κάποιους πιο κάτω που περίμεναν το ασανσέρ, να περιμένουν λίγο ακόμα, και κάποιοι άλλοι περαστικοί μου λέγανε, τι να την κάνετε τόση παλιατζούρα, και τους απαντούσα να μην τους απασχολεί, θα δούμε τι θα κάνουμε. είχε σπασμένες γλάστρες, καλόγερους με ξεθωριασμένη μπογιά, τέτοια πράγματα.

τώρα έχει πάει 24 του μηνός και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει (όχι, δεν (συνεχίζω να) μετακομίζω ακόμα στα όνειρα, δεν ξαναείδα εκείνο (το ίδιο σκηνικό) προς το παρόν). τα νύχια μου πάλι μεγάλωσαν. ίσως και τα μαλλιά και οι τρίχες γενικότερα, στο πρόσωπο. έχω αγοράσει ένα eyeliner και ένα κραγιόν αλλά δεν ξέρω τι να τα κάνω, φοβάμαι να τα αγγίξω ως κομμάτι μιας άλλης προσωπικότητας την οποία δεν γνωρίζω και δεν έχουμε κοινές διαδρομές.

κάθε φορά που διαβάζω τις λιγοστές ειδησεις για το κόμμα της Νέας Αριστεράς (που τις βρίσκω αυτές τις ειδήσεις είναι μια καλή ερώτηση - διαβάζω την "Εποχή", βλέπετε) μπερδεύομαι οικτρά, καθώς όταν ειδικά την αναφέρουν σαν Ν.Α. την μπερδεύω εντελώς με την Ν.Δ. (καθόλου τυχαίο) - καλά, δεν το σκέφθηκαν και εκείνοι; μπορεί ακριβώς επειδή να το σκέφθηκαν.. κακό παράδειγμα και κακό προηγούμενο, όνομα που έχει να κάνει με οτιδήποτε "νέο" - γιατί, νομίζω, όταν το δηλώνεις κιόλας, είναι σαν να λες στον εαυτό σου εκατό φορές "είμαι νέος" "είμαι νέος" για να αισθανθείς νέος, στην πράξη όμως οι άλλοι θα κρίνουν πόσο νέος είσαι και φαίνεσαι. ναι; (άρα γιατί να το "πιέζεις"; )

σήμερα το soundrack ήταν, για κάποιο άσχετο λόγο, λίγο Immortal (πολύ χαοτικό και evil για μένα, αν και καποια κομμάτια έχουν μια ιδιαίτερα ελκιστική λακονική ψυχράδα), ο πιο πρόσφατος δίσκος Darkthrone (μου θύμισε Celtic Frost - χωρίς να είμαι ειδήμων - δεν μου τσίγκλισε κάτι όμως στην καρδιά), μετά το a blaze in... (μετά δυσκολίας και για λόγους εκπαίδευσης υπέβαλα τον εαυτό σε αυτό το άκουσμα - χωρίς ούτε αυτό να μου πει κάτι το ιδιαίτερο - εκτός από ένα κομμάτι ίσως), μετά Hypocrisy (επειδή διάβασα ότι ο τραγουδούσε σε αυτούς ο τύπος από τους Dark Funeral), λίγο Sinister (μου άρεσε πάντα το όνομα και η σχετική ομπσκιουριτάδα τους - αν και σαν μουσική πέφτουν σε πιο αρχέγονα και τεχνικά μονοπάτια για μένα) και τώρα Sadist - όλων αυτών έβαλα έτσι να ακούσω τις πρώτες τους δουλειές, τα πρώτα LP. οι τελευταίοι σαφώς μ'αρέσουν πιο πολύ από όλους γιατί έχουν πιο πολλά μελωδικά στοιχεία αναλογικά. ετσι είμαι σακερ για όμορφα μελίσματα - αυτοί διαθέτουν και γκοθέ πλήκτρα. και συνήθως έχουν και ένα μονουμένταλ μεστό ινστρουμένταλ σε κάθε δίσκο. επίσης κερδίζουν κάποιο βραβείο για ωραίο λογότυπο και άσχημο όνομα (γενικά τους ξέρω από το "crust" που είναι λίγο πιο updated μουσικά - θα μπορούσα να το πω κάτι σαν technodeath - ταιριάζει αυτό και με το στιχουργικό περιεχόμενο - εδώ ακούγονται πιο παραδοσιακοί - πάντως τα πλήκτρα και οι στίχοι συνεχίζουν να ασχολούνται με δυστοπίες του σήμερα και άλλα τέτοια. και με πολύ μελωδία και αχαλίνωτο ρομαντισμό (πλάκα κάνω με το αχαλίνωτο (ε μην κοιτάξω και αυτό σε λεξικό που κάθε τρεις και λίγο... χμμμ. ίσως να ήταν καλή ιδέα να έχω πάντα δίπλα μου ένα βιβλίο - λεξικό - πιο εύκολο μου είναι να ψάχνω την ορθογραφία εκεί - και έχω και επαφή με βιβλίο))

Μου θύμισαν σε αυτό το δίσκο τους αγαπητούς Mental Home (επηρεασμένους από τους πρώτους δίσκους των Tiamat), φυσικά τους Eucharist (αν και πιο σουιδικό melodeath αυτοί) - γενικά συγκροτήματα εποχής '93 - '96 με μπόλικα πλήκτρα και πειραματισμούς, χωρίς να έχουν ακόμα ξεφύγει.. (οι Moonspell και Tiamat / Cemetary τότε νομίζω ήδη είχαν μπει σε πιο ξεκάθαρα γκοθέ νερά. Τέλος πάντων για μουσικός κριτικός δεν κάνω. (πάλι καλά που δεν έγραψα/έγινα Κρητικός (γιατί Κρητικός δεν γίνεσαι, γεννιέσαι... - φανταστείτε να υπήρχε το αντίθετο αυτουνού - Κρητικός δεν γεννιέσαι, γράφεσαι (κατά λάθος))

σκεφτόμουν για ποιό λόγο αισθάνομαι απόκληρος και στην μουσική - όποια μουσική και να ακούσω, και έστω αν είναι μουσική που να μ'αρέσει, πάντα θα αισθάνομαι ότι είμαι ένα είδος μπασταρδάκι που δεν ανήκει στο συγκεκριμένο subculture - ίσως το μόνο είδος που μπορεί να με καλοδεχτεί (στο μυαλό μου) είναι η shameless pop (я - ничья, я - чужая)

28 η μαύρη επέτειος των τεμπών, πάμε για απεργία και διαδήλωση. εγώ μόνος μου και όλος μαζί χωριστά.