τατουτέστιν

μου είπε η δήμητρα να δω το [βάλε τίτλο σειράς εδώ]

συγκεκριμένα το τέλος από το "δύο ξένοι", και τα επεισόδια που είχαν την βανδή μέσα.
έβαλα να την δω (από το πρώτο επεισόδιο και δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς άλλωστε) και μου φάνηκε εξαιρετική, έστω και έτσι, χωρίς να προλαβαίνω όλες τις ατάκες (είναι αυτό που λένε "έχει replay value" - εμ μα, μαθαίνω ότι την παίζουν ακόμα στην τηλεόραση σε ατελείωτη επανάληψη, για εμπέδωση).

μου φαίνεται πως ο κανονικός τρόπος των πραγμάτων (αν δεν ερχόταν κάποιος από το μέλλον και δεν πατούσε εκείνη την πεταλούδα - μια μικρή ιστορία του Ray Bradbury που μου είχε κάνει αίσθηση κάποτε) θα ήταν να την δω (αυτή την σειρά) όταν αρχικά προβαλλόταν, στα τελευταία χρόνια πριν κλείσει η χιλιετυρίδα ("τυρ" από το τυρί φυσικά), και να την καταλάβω (ή να την μελετήσω έστω - που τέτοια τύχη όμως - έκανα τότε πως διάβαζα για τις πανελλήνιες). ίσως τότε θα καταλάβαινα λίγο καλύτερα την ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα γύρω μου, ώστε να είμαι ένα ικανό και συμμετοχικό μέλος της.

με έχει πιάσει μια μελαγχολία και μια ευσυγκινησία.
ίσως επειδή η σημερινή μέρα πήγε άπατη καθώς την μισή και βάλε κοιμόμουν, και άλλες πόσες ώρες απλά ήμουν ξαπλωμένος με ένα πονοκέφαλο του hangover. βλέπετε, χθες έκανα κραιπάλι και κοιμήθηκα γύρω στις επτά το πρωί, έχοντας ακούσει μπόλικα λαϊκά μουσικά κλασσικά εικονογραφημένα της Αλεξάνδρας. βλέπετε, πιάσαμε συζήτηση χθες και ρωτήθηκα για το ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου και δεν ήξερα τι να απαντήσω. απάντησα με το πιο λογικό - ότι ίσως να ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν μπήκα στην σχολή και άρχισα να βγάζω φτερά, ας πούμε. 

παρεπιπτόντως κάπου τότε ακόμα αντηχούσε το τέλος της άνω τηλεοπτικής σειράς. Και κάπου τότε, το καλοκαίρι του '98 είχα γνωρίσει τα τότε αμερικανικά μου άτυπα ξαδέρφια, τ' ανήψια του Μάνου και είχαμε βγει σε αυτή την μυθική φωτογραφία που μοιάζουμε με μπάντα μουσική - και εγώ να το παίζω και πολύ σκληρό ματσούκι. 

κάπως έτσι, ψάχνοντας για φωτογραφίες του ξαδερφού μου που μου γράφει ακόμα αρκετά συχνά, στο αρχείο των φωτογραφιών (το γνωστό και μη εξαιρετέο αποθετήριο μιας μεγάλης και γνωστής εταιρίας στα χνάρια της οποίας βρισκόμαστε επειδή η ζωή μας πλέον περιστρέφεται γύρω από αυτές τις ψηφιακές διευκολύνσεις π.χ. απομακρισμένου και απανταχού προσβάσιμου αποθηκευτικού χώρου - οργανώνει πολύ εύχρηστα τις φωτογραφίες κατά χρονολογική σειρά που πάρθηκαν), βυθίστηκα στο παρελθόν (και ταξίδεψα στο μέλλον, που ήταν δυσίωνο) ("... μα εσύ τι τον έχεις (τον εαυτό σου); είσαι ένα κλαρί αδύναμο, σου λέω. είσαι ένα παιδί που δεν ξεπέρασε τα δύσκολα. σου λέω...")