καλαμπάκα

με αφορμή την επικεφαλίδα αυτού του ποστ, μπήκα ξανά στον αχανή κόσμο των google maps - και σκέφθηκα πως πλέον ίσως να έχουν εκλείψει από την εκδοτική πρακτική οι χάρτινοι χάρτες ("χάρτινοι χάρτες" - θα μπορούσε να είναι ταυτολογία μα δεν είναι... ίσως το αντίθετο της ταυτολογίας πως επανάληψης το ίδιου νοήματος με διαφορετικές λέξεις ούκ ίσον έκφραση διαφορετικών νοημάτων με λέξεις που έχουν ίδια ρίζα ή εν πάσει περιπτώσει (σ.σ. γιάννης: εν πάσει περιπτώσει φάε μια π. τόση) μοιάζουν ηχητικά)

(αν στην πράξη ήθελα να πω κάτι, θα χρειαζόταν μεταγλωττιστής για να καταλάβει κανείς τι λέω - μα δεν χρειάζεται αφού δεν θέλω να πω τίποτα που να έχει ουσία)

αφού έμεινα περιεργαζόμενος την αθήνα αφ' υψιλού (το συνετό, όμορφο ρημοτομικά συγκρότημα κτηρίων του παλαιού ΤΕΙ Αθήνας και νυν Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, σε σύγκριση με το κάπως άναρχο συγκρότημα κτηρίων του πρώην ΤΕΙ Πειραιά και νυν επίσης προαναφερθέντος ΠΔΑ, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, έχω περάσει και εγώ ίσως από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στην νιότη της ηλικιακής σκάλας όταν έβλεπες ακόμα τις κορυφές των δέντρων και μύριζες το άρωμα των λουλουδιών τους), 

μετά από το παραπάνω ταξίδι, λοιπόν, πήρα τα βουνά και προσγειώθηκα ακριβώς στην Καλαμπάκα που δεν είχα ιδέα πως βρίσκονται στα Μετέωρα, και ότι τα Μετέωρα τελικά δεν είναι στο Πήλιο αλλά στην Καλαμπάκα (όπως το βουνό στον Αβραάμ). Έτσι όπως παραπάνω είναι και η ζωή μου όλη, όντας πεπεισμένος για ένα πράγμα, και διαπιστώνοντας στην συνέχεια μετά από χρόνια και ζαμάνια, ότι στην πράξη ίσχυαν τα εντελώς αντίθετα, και δεν φταίει κανείς γι' αυτό, παρά μόνο ... η διαστρευλωμένη αντίληψή μου για τα πράγματα;

δεν ξέρω...

τι σημείωσα τελευταία στο ηλεκτρονικό μου μπλοκάκι, λοιπόν;

"κλανιά σε γεματο αβγονινσαννκοινγνικη παρατήρηση" - αυτό ήταν όταν σε ένα γεμάτο βαγόνι της μπλέ γραμμής του αθηναϊκού μετρό, αν θυμάμαι καλά (και να το πω "ενθυμούμαι" σαν μιαν άλλη Μαρίνα Κουντουράκου; ), στο ύψος των λαϊκών συνοικιών της Πανόρμου και των Αμπελοκήπων (μα που πήγαιναν όλοι αυτοί, ήταν μια καθημερινή το πρωί λίγο μετά τις εννέα που πήγαινα αργοπορημένος λίγο στην δουλειά - σαν κι εμένα αργοπορεί πολύς κόσμος, μου φαίνεται) - εκεί που δεν χωρούσε άλλος κόσμος, και ενώ εγώ καθόμουν στην άλλη πλευρά του βαγονιού από εκείνη όπου άνοιγαν οι πόρτες, κάποιος κοντά μου άφησε μια υψιλή... νότα, για να το πω γαμψά. και είναι η στιγμή που στο μυαλό μου έκανα την ανάλυση του ότι κάποιος μπορεί να σκέφτεται ότι μέσα σε πάρα πολύ μεγάλο συνωστισμένο  πλήθος, μια κλανιά παύει να έχει σχέση με τον δημιουργό της και γίνεται κτήμα της ανθρωπότητας στο πρόσωπο του πλήθους που βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί. εγώ εκείνη την ώρα έκανα πως κοιτάζω αδιάφορα στο βάθος του μυαλού μου, σκεπτόμενος εαν κάποιος από τους γύρω μου νομίζει αν την άφησα εγώ την φανταχτερή, την λυπημένη (αλήθεια, αν οι κλανιές είχαν συναισθηματικά χαρακτηριστικά, πως θα κατατασσόντουσαν; αχ, ξεχνάω, είχε γράψει μια αντίστοιχη μελέτη ο Σαλβαδώρ ΝΤΑΛΙ - και πλέον τίποτα δεν είναι ούτε σουρρεαλιστικό, ούτε παράλογο, - μια κοινοτυπία μέσα στην καθημερινότητα, όπως λέμε "στην άκρη του πουθενά", αλλά το αντίθετο απ' αυτό (και σκέφτομαι - πόσες φορές το "κέντρο-κέντρο, πιο κέντρο δεν γίνεται" είναι ώρες-ώρες πιο μελαγχολικό (και σαν μαχαίρι να τρυπά την καρδιά με μοναξιά) από την "άκρη του πουθενά" ;

μετά τι άλλο είχα σημειώσει.... πως ένα πρωί προσπαθώντας να ξυπνήσω, σκέφθηκα πως στα απομνημονεύματά μου θα περιέγραφα πως εκείνο το πρωί ξεκίνησε ως μια άνιση μάχι με το ξυπνητήρι, σαν άλλος μικρός αδερφός της μεγάλης έκφρασης της άνισης μάχης με το χρόνο, ή κάποιες αρρώστιες που κυκλοφορούν

(ποιός θα περίμενε να περιεργάζομαι στην ωριμη ηλικία των 44 (να που έφερα τεσσάρια) τους δίσκους των Πυξ Λαξ - και άλλες λαϊκές, ακόμα πιο λαϊκές, επιτυχίες; )

για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει όλο αυτό που έγραψα παραπάνω. αλλά ας είναι. τζάμπα είναι.
η τσανακλίδου είχε πει το μια αγάπη μικρή
η γαλάνη είχε κάνει το "μετα" με τον κωνσταντίνο βήτα (αλλά μάλλον μου αρέσει πιο πολύ το "στην μεγάλη πόλη" από γαλάνη / φάμελλο, αν και ενορχηστρικά λιγότερο ηλεκτρονικό και πιο παραδοσιακό)
η ευρυδίκη είχε πει κάποια με τον κοργιαλά τότε που το ebm ήταν και πολύ της μόδας.
και η πασπαλά είχε πει αυτό το εξίσου ωραίο chillout.... σήμερα το ξαννακάλυψα.