σήμερα αλήτεψα.
οι σκέψεις μου ένα τίποτα μπροστά στα γενόμενα. ασήμαντα πραγματικά μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. αλλά και πάλι αλλά.
έχω; αν έχω; έχω δικαίωμα να τις μοιράζομαι;
μονάχα εγώ θα το κρίνω, και θα κρίνομαι, και θα είμαι μόνημα επικριμένος. κρυμμένος.. άφαντος, οι σκέψεις μου καθόλου μεγάλες ή ξεχωριστές ώστε να κάνουν εντύπωση και αυτό με συνθλύβει και (θα ήθελα να είναι κάιτ μεγάλο - είναι στο μυαλό μου; έχει ή δεν έχει αυτό σημασία;) δεν θα τις μοιράζομαι..?
αλλά ας μην παρεκτρέπομαι.
σήμερα βγήκα έξω και τα είπαμε με τον φίλο μου τον α.
αισθάνθηκα περίεργα καθώς.. όλοι ξέρουμε το γιατί, όλοι βιώνουμε αυτούς τους πρώτους δειλούς εξόδους από το "μενουμε σπίτι" (safety first, εγώ στο παρελθόν προσευχόμουν να με προστατέψει κάτι από την υπερβολική κατανάλωση - και μου το έδωσε ο θεούλης - ξέφυγα όμως και από αυτό - καθώς μόνο μια μεγάλη αγάπη θα μπορούσε.. και δεν την είχα τώρα, και δεν θα την έχω ποτέ... και μου μένει μόνο αυτή η μυρωδιά ρε γμτ - βλ. παρακάτω παρακάτω..)
αυτό που μου μένει από την βραδιά είναι ότι ήθελα να καπνίσω και δεν είχα πλύνει τα χέρια μου και αισθανόμουν πως ήταν βρώμικα και ζήτησα υγρά χαρτομάντιλα από το περίπτερο, και μου είπες (θεέ μου έχω μεθύσει - μου είπεΣ;;) πως είχαν τελειώσει τα αντισηπτικά και είπα δεν πειράζει και πήρα εκείνα που δεν ήταν, και σκούπισα τα χέρια μου μια φορά, και για ώρες ολόκληρες προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που μυρίζω γύρω μου, και το μυρίζω ακόμα, και είναι μια μυρωδιά περίεργη πάρα πολύ... μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία... δεν ξέρω καν πως μπορώ να το πω - το μινιόν; μου μυρίζει όπως μύριζαν τα σπίτια των μεγάλων που επισκεπτόμουν, σαν να μου μύριζαν μια νέα ανακάλυψη.
γιατί μου μυρίζει ροματισμό.. αρωματισμό... τισμό.. δεν ξέρω τι μου μυρίζει.
ή απλά είχα τόσο καιρό να βγω έξω που οι έξω μυρωδιές όλες ενώθηκαν μέσα σε αυτό το υγρό μαυρομάντιλο.. με μύριζε για ώρες το γατί όταν ήρθα σπίτι.
είναι μήπως
είναι η διαστολή του χρόνου που σου κάνει το ελ ες ντι που δεν πήρα;
είχα καιρό να πιω κονιάκ σε πλαστικό ποτήρι, βγάζοντας κρυφά το
μπουκαλάκι από την τσάντα μου; (οι φωτογράφοι δάσκαλοι με το κονιάκ στην
κολότσεπη τους θυμάμαι ακόμα..)