neil gaiman

"...Let me tell you a story.

No, wait, one's not enough

I'll begin again...

Let me tell you stories of the months of the year, of ghosts and heartbreak, of dread and desire. Of after-hours drinking and unanswered phones, of good deeds and bad days, of trusting wolves and how to talk to girls.

There are stories within stories, whispered in the quiet of the night, shouted above the roar of the day, and played out between lovers and enemies, strangers and friends. But all, all are fragile things made of just 26 letters arranged and rearranged to form tales and imaginings which will dazzle your senses, haunt your imagination and move you to the very depths of your soul..."

Είναι το κείμενο που αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "Fragile Things" του Neil Gaiman, και συνοψίζει περίπου όλους τους λόγους για τους οποίους εκτιμώ και αγαπάω τον Neil Gaiman σαν συγγραφέα.. θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με τον Douglas Adams, with certain touches of poetic darkness and dark adventure a-la Michael Moorcock.. αν μπορούσα να αναφερθώ σε αυτούς τους συγγραφείς σαν γνώστης - που δεν είμαι.. απλά μου έρχονται στο μυαλό...

Και επίσης.. το μόνο ίσως που αναζητάω στα βιβλία που διαβάζω είναι αυτό το τελευταίο απο το παραπάνω απόσπασμα. Συγκίνηση ως τα βάθη της ψυχής.. Αυτό δεν αναζητάμε όλοι.. με ποικίλους τρόπους, απο διαφορετικά πραγματα..

soundtrack του post.. δεν ξέρω γιατί..

αλλά και στο καπάκι...

κάτι που ταιριάζει πιο πολύ με το ύφος (που θα ήθελα να έχει) το πόστ (βλέπε συγκίνηση)........ (αλλά δεν ταιριάζει με το προηγούμενο κομμάτι και πολύ... τέλος πάντων, μην το ψάχνετε, χαώθηκα.. αν και ο Φάμελλος διατηρεί με κάτι τέτοια τραγούδια μια ιδιαίτερη θέση στην ψυχή μου, όπως και ο Gaiman)

η παράσταση των επτά

it's so easy to love, it's so easy to hate

it takes strength to be gentle and kind

over.. over.. o- o- over

.. ωραία ήταν η παράσταση.. ασε που με είχαν πιάσει τα ψυχολογικά μου.. ειδικά όταν βάλαν εκείνο το κομμάτι των smiths..

- ποιό κομμάτι - γιατί είχα αυτή την απορία και ήθελα να σε ρωτήσω

- έλα μωρέ εκείνο το κομμάτι απο το the queen is dead.. εδώ τραγουδάω - o mother, i can feel the soil falling over my head.. - που λες όταν έβαλαν το κομμάτι και κοιτούσαν έτσι περίεργα και με απορία το κοινό, έβαλα τα κλάματα

- τι εννοείς;

- ε, άφησα ενα δάκρυ ρε παιδί μου....

...

- που λες - τελευταία ακούω πολύ Bach. έχω κατεβάσει αρκετό πράγμα, και ακούω και μου αρέσει πολύ.. και στην παράσταση χρησιμοποίησε και εκει ενα κομμάτι του Bach.. που λες - εκει δάκρισα και γω...

- έλα ρε.. σύμπτωση (νόμιζα πως μόνο εγώ αφήνω τον εαυτό μου τόσο ελεύθερο έρμαιο των αδυναμιών μου και των υπαρξιακών μου)

- τελικά όλοι τελευταία έχουμε την τάση να δακρίζουμε...

ίσως να είναι επειδή μεγαλώνουμε. έχουμε φτάσει σε μια ηλικία πλέον που οι χορδές μας γίνανε πιο ευαίσθητες.. σπαράζουν με το παραμικρό.. είναι μόνο να αφήσεις τον εαυτό σου να επικεντρωθεί σε μια σκέψη..

αυτό κάνουμε.. συνεχώς προσπαθούμε να αποφύγουμε μία-δύο συγκεκριμένες σκέψεις, και προσπαθούμε να βαδίσουμε μπρος, με τον αέρα να φυσσά δυνατά και αισιόδοξα στα πανιά μας..

είναι επειδή μεγαλώνουμε;

είναι επειδή μας άφησε το χθες;

and still it all sounds (and looks) so amusing... 

the time that remains / Y.A.S.

πήγα και είδα αυτό το έργο, στο Ιντεάλ της Πανεπιστημίου (το οποίο απο μόνο του είναι ενα ενδιαφέρον μέρος να πας - γενικά τα παλιά συνεμά έχουν αυτή την αύρα - μέχρι και η τουαλέτα αποτελεί συλλεκτικό κομμάτι, γιατί έχει πλακάκι απο την δεκαετία του εβδομίντα (wild guess), και άρωμα καθαριότητας που μου θύμισε το μπάνιο στο σπίτι της γιαγιάς μου στην ρωσία, την δεκαετία του ογδόντα)

η ίδια η ταινία πήγε να μου αφήσει ανάμεικτες εντυπώσεις, ιδίως στην αρχή που εξελισσόταν στο παρελθόν και περιείχε σκηνές απο την πολύπαθη παλαιστίνη, - εισβολή των ισραηλινών κλπ.. εν τέλει εξελίσσεται, με ενα πολύ όμορφο τρόπο, απο μια ταινία που έμοιαζε με άλλο ενα ιστορικό ντοκουμέντο, σε πολύ προσωπική και ευαίσθητη ταινία-ματιά πάνω στην καθημερινή ζωή στη Ναζάρετ, με τα παράλογά της και τα όμορφά της... αυτή η πολύ προσωπική προσέγγιση και η ευαισθησία είναι εκείνες που σε κερδίζουν στο τέλος..

και το βλέμμα του Ιλία Σουλεϊμάν που φαίνεται σε πολλά διαφημιστικά της ταινίας, και εμφανίζεται πολύ συχνά στην ταινία.. μιλάει για πολλά. είναι σαν να συνοψίζει όλη την αίσθηση της ταινίας - και είναι κάτι που πρέπει να δει κανείς για να καταλάβει - ή να μην καταλάβει - και γω δεν ξέρω αν κατάλαβα - πάντως μου δημιουργεί κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω εύκολα - ασε που μάλλον αυτό δεν εχει νόημα ούτε σκοπό..

... στους τίτλους τέλους, στην σύγχρονη εποχή πλέον, η ταινία κλείνει με το καλύτερο τρόπο, με ενα κομματάκι μουσικό που με άφησε λίγο λαλάκα, και καθόμουν εγώ, και τα δύο παιδιά που πήγαμε μαζί, σαν ζαβλακομένοι, εν μέρει απο την αίσθηση που σου δημιουργεί το τέλος (που κάθεσαι και αναλογίζεσαι κλπ κλπ.. σε τέλος κάθε ταινίας, αμα η ταινία έχει κάτι να πει) και εν μέρει απο το... να το πω με αγγλική λέξη που μου έρχεται - infectuous - ρυθμό και μελωδία του τραγουδιού - που δεν είναι τίποτε άλλο απο το γνωστό σε Όλους Stayin' alive, σε μοντέρνα διασκευή απο το αραβικό ντουέτο Y.A.S.

ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ......

όπως διαβάζω στην myspace σελίδα τους:

"YAS IS THE FIRST INTERNATIONAL ELECTRO PROJECT THAT PLACES ARABIC LANGUAGE AT THE CENTER OF POP CULTURE! No exoticism but transgression, sulphur and genius, where Arabic discovers a new ultra-modern youth."

να και ενα ενδιαφέρον άρθρο γι'αυτούς.. ο Mirwais, το ενα μισό του ντουέτου, είναι ενας αναγνωρισμένος dj και παραγωγός που έχει συνεργαστεί μέχρι και με την Madonna, και η Yasmine, το άλλο μισό, - λέει - τραγουδούσε σε ενα πολύ σημαντικό λιβανέζικο trip-hop συγκρότημα, τους Soapkills. (παραδέχομαι ότι είναι πολύ ενδιαφέρον) μέχρι και στην Ελλάδα έχει ζήσει, λέει, αν δεν κάνω λάθος.

το παραπάνω άρθρο περιέχει στην πρώτη παράγραφο λινκ προς ενα άλλο βίντεο των Y.A.S., το Get it right, το οποίο με εξέπληξε, γιατί είναι τόσο καλά γυρισμένο που μοιάζε σαν μια ταινία μικρού μίκους - ενα εξαιρετικό collage απο εικόνες μιας ζωντανής πόλης (και όχι μόνο), το οποίο λειτουργεί πιο πολύ υποσυνείδητα.. όλες οι εικόνες ενώνονται σε ενα ενιαίο σύνολο, αλλά όχι μέσω κάποιας ιστορίας, ή χρονικής συνέχειας, αλλά μέσω της αίσθησης που σου δημιουργούν.. μου δημιουργούν..

ξεκίνησα απο μια ταινία και κατέληξα σε μια άλλη :)

ενα κομμάτι

ενα κομμάτι απο το cd για το οποίο μίλησα λίγο χθες - του Κυριάκου Σφέτσου / Κικής Δημουλά, με ερμηνεία ποιημάτων απο την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. κλικ στην εικόνα.

φωτογραφικό υλικό και κάτι άλλο

έκανα και την πρώτη μου μεγαλούτσικη βόλτα στην φθηνοπορινή αθήνα.. στην πολυκοσμία της ηφαίστου, την βαβούρα των καφετεριών του θησείου, στην τεχνόπολη με τα νέα δρόμενα (athens digital week που μου μπέρδεψε το μυαλό και δεν μου έκανε καλή εντύπωση - πάντα προσωπικά, αισθητικά), στην πολυμορφία του γκαζιού (ωραία η υπόλοιπη πλατείτσα που επιτέλους την ανοίξανε).. στην πειραιώς και την ομόνοια που ήταν περίπου όπως την θυμόμουν, στην πλατεία κλαυθμώνος με μια ξαφνική θεατρική (και μουσική) παράσταση που κατα τα φαινόμενα καυτηρίαζε τα κρίσιμα καθημερινά κοινωνικά θέματα (έσφιζε απο λογοδιάρροια όμως και απο πολύ νωρίς με ξένισε, παρ'όλο που το κοινό φαινόταν να το διασκεδάζει)

έτσι τώρα που κάθομαι ξανά σπίτι, νιώθω έτοιμος (μάλλον) να πω λιγα λόγια, συνοδευόμενα απο φωτογραφίες (και το ανάποδο), για τους προηγούμενους τρεις μήνες.

κατ'αρχάς, πρέπει να παρουσιάσω τον γατούλη του φυλακίου, τον Τίγρη, που είναι ακόμα μικρός και τον έχουν κατατρομάξει οι απότομοι φαντάροι. επειδή είναι μικρός, είναι και χαζούλης - έτσι όταν του δίνεις να φάει, ορμάει σαν να είχε να φάει 5 μέρες, και δεν προσέχει τίποτα απολύτως άλλο. αυτός και η Χιωνάτη μας κάνουν παρέα στις σκοπιές, ειδικά την νύχτα που η ώρα περνά δύσκολα, και παλεύεις να μην κοιμηθείς.

και επειδή κάπου εδώ βαρέθηκα τις περιγραφές, χωρίζω τις επόμενες φωτογραφίες σε τοπία, και λοιπές λαλκίτσες, εκ των οποίων... ουφ.. και ας βαριέμαι να ξεδιαλέγω...

πάμε στην συνέχεια λοιπόν... στις φωτογραφίες τις οριζόντιες...

AYTA.... φτάνουν.

..ασχετο.. ωραίος ο Ορφέας Περίδης.. πήρα το CD του (Αχ ψυχή μου φαντασμένη) επειδή ξαφνικά ήθελα να πάρω κάτι ελληνικό, και επειδή η πρώτη μου δασκάλα φωνητικών μου τον είχε προτείνει, γιατί φανταζόταν πως θα μου άρεσε. τότε δεν μου έκανε εντύπωση. τελικά, μετά απο.. 5? χρόνια μου άρεσε. ποικιλόμορφο, φρέσκο, ανάλαφρο, ονειρικό.

φεύγω.. φεύγω.. κάθε μέρα φεύγω.
μετρω, μετρώ όλο πιο μακριά.
φεύγω, φευγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά..

....

το άλμπουμ που με συγκλόνισε όμως απο τους πρώτους κιόλας ήχους, απο τα πρώτα λεπτά του πρώτου τραγουδιού είναι αυτός εδώ...

θυμίζει λίγο το "Στο δρόμο", ήτοι το soundtrack του "Παραγγελιά", στο οποίο οι απαγγελίες και τα ποιήματα άνηκαν στην Κατερίνα Γώγου. όπως και το "Something There" του Michael Mantler. δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αυτό το τελευταίο. ίσως επειδή χρησιμοποιείται συχνά η τρομβόνη. πάντως εδώ και πάλι έχουμε μουσική και απαγγελίες ποιημάτων - μόνο που η φωνή είναι πολύ πιο γλυκιά - δεν σε συγκλονίζει με την οργή και την παρακμή που υπήρχε στο "Παραγγελιά", αλλά με μια γλυκιά μελαγχολία - αν και στην μουσική συνεχίζει να κρύβεται και να ξεπροβάλλει ενα θρηνών μοτίβο. πολύ ωραίος δίσκος........

μπουμ, έφτασα.

μόλις μπήκα στο σπίτι και γράφω αυτές τις γραμμές, πάνω στην έμπνευση της στιγμής, που μου φαίνεται πως την ζω για πρώτη φορά. γυρνάω σε ενα σπίτι που μου φαίνεται γνώριμο, και όμως άγνωστο - σαν κάτι που έχω δει σε ενα όνειρο.. μπαίνω στην κουζίνα - και μου φαίνεται πως την θυμόμουν μεγαλύτερη, στο δωμάτιό μου που και αυτό σαν να έρχεται απο μια ανάμνηση παλιά.. και κατ'αντιστοιχία, και σε αντιπαράθεση με τα παραπάνω - οι τρεις μήνες που πέρασα στο στρατό απο την προηγούμενη άδεια ήταν σαν ενα κακό όνειρο.. όχι εφιάλτης - απλά ενα όνειρο κάπως δυσάρεστο που δεν θα ήθελα να το ξαναδώ (μα θα το ξαναδώ.. :))

στην κουζίνα.. που βάζουμε τα πιάτα - ψάχνω τα ντουλάπια.. έφαγα, έπλυνα το πιάτο μου - έψαχνα το σφουγγάρι, το σαπούνι, ... όλα ήταν αλλιώς απ'ότι τα θυμόμουν μηχανικά.. άνοιξα τον υπολογιστή, αντέκρισα το wallpaper μου και κάτι σκόρπια εικονίδια που δεν ξέρω καθόλου τι είναι, έβαλα μουσική, κατέβασα την καρέκλα, ανέβασα την οθόνη.. είναι τόσο αναπαυτικά εδώ..

είναι σαν να ξύπνησα μόλις πριν απο λίγο, και την επόμενη είναι κυριακή.. και είχα δει ενα όνειρο.. που να πάρει. δεν το θυμάμαι πια. δεν ήταν και ότι καλύτερο. για να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα..

ασυνήθιστα βαριά και ανάλαφρα.. συνεχίζουμε.

καλλητεχνικές ανησυχίες #1

ανηχυσίες.. ανυχισιές.. οτι να'ναι.. προσπαθώ μέσα σε κάποιες ώρες να χωρέσω όσο χρόνο δεν ασχολήθηκα με το ιντερνετ τον τελευταίο μήνα - και η αλίθεια είναι οτι δεν ασχολήθηκα καθόλου. κάτι σαν αποτοξίνωση - όχι ότι χωρίς το ιντερνετ δεν μπορούσα (όπως κάποιοι άλλοι :Ρ) - αλλά τέλος πάντων.

καποιες φορές σημειώνω βλακίτσες σε μπλοκάκι, και σε μια ιδιαίτερα ψυχασθενική μέρα είχα βγάλει τα εξής απο την μυγιασμένη μου καρδιά..


το πρώτο είναι και καλά ενα ποιηματάκι στα ρώσικα (που δεν έχει καμμία σχέση με το πουλί και την γάτα), το δευτερο είναι περίπου η θέα που έβλεπες απο το φυλάκιο, απο την θέση της σκοπιάς, και τ τρίτο είναι μια προσωπική έμπνευση.

μετά απ'αυτό, ήταν ήμουν κάπως καλύτερα, ερχόμαστε σε πετούμενα UFO.



και χρωματικές συνθέσεις στο χαλίκι του στρατοπέδου...



.... μετά απ'αυτά όλα γνώρισα τον Μπαφούνη, μετά του έφτιαξα φίλους, που όλοι μαζί κάναμε καλή παρέα, ώσπου χρειάστηκε να φύγω απο την παραλία και να πάρω τον Μπαφούνη μαζί μου, και λυπηθήκανε..




... και μετά και μετά ερχόμαστε σε καρδούλες που ξεπετάγονται απο παντού, μέχρι και απο μια πατάτα - και αν δεν ήταν απο ενα τόσο ελληπές σε ποιητικά στοιχεία πράγμα όπως μια πατάτα, θα ήθελα να την αφιερώσω αυτη την.. καρδούλα σε όσους αγαπώ πολύ, αγάπησα, και δεν αγαπώ ακόμα, αλλά θα αγαπήσω, αν μπορέσω..
μια καρδούλα γλυκιά, και ας πατατένια.



και εδώ κάποιες φωτογραφίες που τράβηξα και μου άρεσαν...

υπάρχουν και άλλες αλλά βαριέμαι να τις βάλω εδώ.. κάποια στιγμή.........

εις τω επανειδείν

τέλος διακοπών

σήμερα επιστρέφω στα τσιγάρα, στην επιφυλακή, στο καθημερινό μέτρημα :) 258 και σήμερα - άλλοι λένε ότι άμα αρχίζεις και μετράς απο τώρα, την έχεις κάψει. πάλι καλά που την 300άρα την είχαμε σπάσει εμείς απο τις πρώτες μέρες που μπήκαμε.

είχε μια μπόρα στην αθήνα. τώρα σταμάτησε. προσπάθησα να φορτώσω το κινητό με όση μουσική μπορούσα, - γέμισα το μισό, μετά βαρέθηκα - έτσι και αλλιώς τον περασμένο μήνα δεν το χρησιμοποίησα ούτε μια φορά το κινητό γι'αυτό το λόγο.

δεν έχω αγγίξει την τσάντα ακόμα. έτσι και αλλιώς δεν έχω πολλά να βάλω μέσα. μόνο βιβλία και πλυμένα ρούχα. α. να βάλω λένα πλάτωνος στο κινητό. χμ. όχι, δεν έχω.

...

kapws etsi htan to telos twn diakopwn gia mena, stis poly arxes toy ioylioy. eixa krathsei to post san proxeiro, mallon epeidh para htan pikrameno.. twra pleon perase enas minas apo tote, kai eimai kalytera. resigned, i guess :)) apla perimenw na perasoyn oi meres

telos pantwn, tha ta grapsw sto epomeno post...

άκυρο, ψαρά!

φοριαμοί ορθάνοιχτοι, σκοποί στο περιθόριο, κψμ μια όαση γλυκιά με mad στον τοίχο και παγωτά στην μισή τιμή (cortnettάκια, magicάκια, cart d'orάκια) - μια αναπνοή να πάρω, μισό λεπτό - το πρωϊνό με το ρολόϊ στο χέρι, καθαριότητες με άγχος, επαγρύπνηση, πόλεμος στις γόπες, άφθονη καχυποψία... ακους το βιολί του καθενός, γνεύεις το κεφάλι, σιωπιλή συμφωνία

το εγερτήριο, ο μαγικός αυλός που αναπτερώνει, η σημαία - ήχος που ερεθίζει, πράξη χωρίς σκέψη, όρθιοι ρε μαλάκες, είναι ο λοχαγός πάνω, γιελάκια, καμπάνες, λουλούδια, MG3, ξυφολόγχες, βουλωμένοι νυπτήρες, ύπνος, τσιγάρα, ζεστή σοκολάτα απο μηχάνημα πλαϊ στα μαγειρία, σκόνη απο τα ελικόπτερα που έρχονται και φεύγουν, πανικός το σαββατόβραδο, και έτσι για να κλείσουμε καλά.. μακάρι να είχα να πω κάτι καλύτερο :) αλλά δεν μου βγαίνει κάτι άλλο

έφαγα άκυρο πανηγυρικό (απο τις κουλές εκφράσεις που μαθαίνω στο στρατό) στην στρατολογία χθες, ήθελα να την πω σε κάποιον, να βρω κάποιον υπεύθυνο και να του φορέσω πακέτο την ταλαιπωρία που έφαγα εκει που δεν ήξερα τι θητεία θα κάνω επιτέλους, τώρα που έμαθα όλοι μου λένε να μην τσαντίζομαι τζάμπα - ότι υπεύθυνος δεν υπάρχει. ας το πάρει το ποτάμι. καλά. οκ.

τεσπα :)

Асса

ήθελα καιρό να βάλω αυτή την δημοσίευση.. είναι για ενα ρώσικο έργο.. τέλος πάντων έργο που προέρχεται απο την πρώην Σοβιετική Ένωση, που εν έτει 1988 ήταν ήδη υπο βαθιά διάλυση. το έργο αυτό έχει την λακωνική ονομασία 'Άσσα' - που δεν ξέρω τι σημαίνει στην πράξη - μαντεύω απλως απο διάφορα που ξέρω ότι είναι κάτι που προφέρουν ιδίως οι λαοί απο την Καύκασο την ώρα που χορεύουν - όπως το "Έϋ!" ή Hey τέλος πάντων..

θεωρείται μια απο τις πιο κάλτ ταινίες του τέλους του κομμουνισμού - εκείνης της περίεργης εποχής της Περεστρόϊκα που οι δυτικές επιρροές και προϊόντα άρχισαν να εισρέουν ή τουλάχιστον να κοιτάνε με υπαινηγμό προς τους πεινασμένους κατοίκους της Σοβιετικής Ένωσης, και το οργανομένο (και μη) ψυχρό έγκλημα βρήκε επιτέλους ενα πρόσφορο έδαφος να ριζωθούν τα βλαστάρια του (η διαπλοκή υπήρχε ανέκαθεν, και οι ρίζες του κακού φαντάζομαι ότι φύτρωναν απο πολύ πιο πριν)..

ήταν και η εποχή που διάφορες ελευθερίες άρχισαν να εμφανίζονται - ή να φαίνονται επιτέλους - όπως η ροκ μουσική - σε πολύ μαζικό βαθμό. εγώ ήμουν παιδάκι τότε και δεν καταλάβαινα πολλά - οπότε δεν το έχω ζήσει - πάντως έχω ζήσει επιγραφές σε τοίχους, και μουσικές που άκουγα τυχαία απο ραδιόφωνο.. μια απο τις επιγραφές έλεγε - "Ο Τσόϊ ζει" - αναφερόμενη στον Βίκτορ Τσόϊ, τον τραγουδιστή ενος πολύ δημοφιλούς συγκροτήματος με όνομα Κινό (Σινεμά στα ρώσικα), που βρήκε τραγηκό θάνατο σε ενα αυτοκινητιστικό, το 1989 (νομίζω)..

αυτός ο τραγουδιστής λοιπόν συμμετείχε και στο 'Ασσα' (μόνο στο τέλος, και δεν το θεωρώ και πολύ σαν συμμετοχή), και σε μια μετέπειτα ταινία, με παρόμοιο περιεχόμενο, αν και λιγότερο βάθος (κατά την γνώμη μου) - αν και αρκετά συγκινητική όπως και να έχει - το "Ιγκλά" (Βελόνα στα ρώσικα) (μιλάει για ναρκοτικά) - ενας λόγος λοιπόν που η ταινία για την οποία μιλάω θεωρείται καλτ είναι για το μουσικό της περιεχόμενο.. θεωρώ πιο σημαντικό ομως το περιεχόμενο της ταινίας, και την μουσική σαν μέσω να δημιουργήσει και να εκφράσει καλύτερα την ατμόσφαιρα, την εποχή και τους ήρωές της...

και οι δύο ταινίες (ειδικά η τελευταία) είναι βουτηγμένες λοιπόν στην ατμόσφαιρα που επικρατούσε τις τελευταίες μέρες τις σοβιετικής ένωσης, και του ανατολικού μπλοκ γενικότερα.. η διαφθορά, η εκληματικότητα, η παρακμή, και η περίεργη μελαγχολία που φαινόταν σε πολλά.. στα πρόσωπα, στους δρόμους, στα σπίτια, σε ήχους, σε ραδιόφωνο και στα στα στηγμιότυπα απο τηλεόραση.

στο 'Ασσα' η παρακμή αντιπαραστέκεται με την ανέμελη και απόλυτα ρομαντική στάση του ήρωά του, του Μπανανάν (ότι να'ναι καλλητεχνικό παρατσούκλι), ενός νεαρού που κάνει τον αρχηγό ενος ντόπιου συγκροτήματος ροκ. παίζουν ελεύθερα σε ενα κέντρο διασκέδασης-εστιατόριο (τραβηγμένο βέβαια να έπαιζε ενα τέτοιο συγκρότημα σε τέτοιο μέρος - αλλά λέμε τώρα) επι παραγγελία και μη. οι ήρωες του Μπανανάν είναι ο Nick Cave (!) και ο Μπορίς Γκρεμπενσικόβ (ηγέτης ενός άλλου θρυλικού συγκροτήματος απο την Αγία Πετρούπολη, του Ακβάριουμ).. στο συγκρότημά του και στην ζωή κάνει χίλια δυο τρελά, απο αμφίεση μέχρι αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις, με άλλα λόγια, ασκεί απόλυτη ελευθερία τρελοέκφρασης, χωρίς ουδεμία σκοπιμότητα.. το αιώνιο παιδί που σε κάνει απο τις πρώτες στιγμές του έργου να τον συμπαθήσεις..

απλά μπλέκεται μέσα στην πολύ λυπητερή και γκρίζα ιστορία, απο την άγνοια, την απόλυτη ειληκρίνειά του, και έλλειψη φόβου, που κάνει το έργο τραγικό (αλλά και αισιόδοξο στην τραγωδία του (...))

αν μπορούσα να παραλληλίσω κάπως.. μου έρχεται στο μιαλό η "Παραγγελιά" του Τάσσιου (νομίζω) με την Κατερίνα Γώγου - λόγω της μουσικής και του πολύ έντονου κοινωνικού σχολίου.. κάπως διαφορετικές εποχές και τα μέρη, βέβαια - αλλά και πάλι, υπάρχουν κοινά..

τέλος πάντων εδώ ανέβασα κάποια στηγμιότυπα απο το έργο...

και εδώ ενα κομμάτι του έργου/ ενα τραγούδι που μου είναι πολύ πολύτιμο.. το είχα κάπου αποθηκευμένο στην πίσω μνήμη μου και βγήκε στο προσκήνιο - δηλ. το θυμήθηκα - μόλις πριν απο λίγο που είδα το αντίστοιχο απόσπασμα απο το έργο.. μου αρέσει πάρα πολύ - έχει μορφή ρομαντικού παραμυθιού - απευθύνεται στο έταιρον ήμιση του τραγουδιστή.. δεν ξέρω, με συγκινεί αρκετά..