(επανάληψη) μου αρέσουν οι μεγάλοι δρόμοι όπως η Χαμοστέρνας
ο τρόπος που πλαισιώνουν τις σκέψεις μου
και με τους ήχους τους γεμίζουν το κενό μέσα μου.
μου αρέσουν οι μεγάλοι δρόμοι όπως η Κηφισίας
επειδή επιβεβαιώνουν την ανωνυμία μου -
μια τυχαία παρουσία μέσα σε έναν πανζουρλισμό
από λαμαρίνες, σκασμένες πλάκες στο πεζοδρόμιο
και ένα πιλάφι από κινούμενους στόχους και κυνηγούς της ασφάλτου,
επικίνδυνες καταστάσεις που δεν τις σκέφτεσαι λόγω κεκτημένης ταχύτητας.
γράφω αυτές τις λέξεις για να γεμίσω ένα τετράδιο
και απ' αυτό στο τέλος της ζωής μου
να μαζέψω μια αράδα και να την βάλουν
στον τόπο της αιώνιας αναμονής μου,
σε ένα παγκάκι ή σε ένα πεζούλι
όπου θα κάθομαι σαν ανάμνηση
να παρακολουθώ τον χρόνο να ρέει
μαζί με τα θωλά αμέτρητα πόδια που θα περνούν.
σαν τα ψάρια σε ένα ενυδρείο οι ένοικοι της βραδιάς
σε κάθε μπαρ της μεγάλης Αθήνας
που διαθέτει μια διαφανής τζαμαρία.
αγαπάω τα φώτα και τις φάτσες των ανθρώπων που μιλούν
κοιτώντας προς τα έξω, και συναντούν το βλέμμα μου,
και αυτοί με βλέπουν σαν ψάρι
σε ένα μεγαλύτερο ενυδρείο της ζωής μέσα στην πόλη,
ή νομίζω πως με βλέπουν ενώ στην πράξη
σκέφτονται αυτό που θέλουν να πουν και το
βλέμμα τους πιάνεται σαν ένα πανί ή ένα κασκόλ
από ένα οπτικό πιαστράκι.
το πανί έχει κίτρινο χρώμα και έχει σχέδιο από ζουζούνια.
το notepad των windows το χρησιμοποιώ συχνά, γιατί ανοίγει γρήγορα, και χρησιμεύει μόνο για ένα πράγμα που έχει πολλές χρήσεις. είναι τόσο οικείο που σκέφτομαι να το βαπτίσω Νότης, κάλλιο αργά παρά ποτέ, κάλλιο αργά που έμαθα το "Πρωινό Τσιγάρο" του Νότη Μαυρουδή σε στίχους Άλκη Αλκαίου. καψουροτράγουδο πιο βαρύ από δέκα λαϊκά που κυριολεκτούν.