στην ψυχρή λίμνη η ελλάδα εδώ και κάποιες μέρες, έχει κατεβάσει τα πόδια της και πλατσουρίζει ανέμελα στα ήρεμα νερά. (σημείωση: αυτό το έγραφα κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι, μπορεί τον Αύγουστο, όταν είχε έρθει μια Αυγουστιάτικη δροσιά που μας αρέσει - και στην συνέχεια κάποια στιγμή έγραφα τα παρακάτω που, φαίνεται, είχα μια διάθεση...)
[μα τα πράγματα δεν ήταν καθόλου ψυχρά, ή τουλάχιστον ψύχραιμα, καθόλου]
σκέφθηκα τι μπορώ να κάνω με τις φωτογραφίες μου, και ενα πράγμα που θα μπορούσα να κάνω (να κάνω) είναι να φτιάξω ένα ιστορικό παπουτσιών που φορούσα ποτέ.
τα παπούτσια αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου όχι επειδή τα αγαπώ ή επειδή έχω πολλά ζευγάρια ή επειδή μου αρέσει να τα αλλάζω, αλλά γιατί κοιτάζω συχνά χάμω και τα βλέπω πολύ συχνά και τα περιεργάζομαι και έχουν αποτυπωθεί στην μνήμη μου.
και σήμερα γράφω τα εξής: ... έχασα το copy-paste. έγραφα για το πόσο πολύ, ακούγοντας ξανά μετά από καιρό το life is life στο ραδιόφωνο, μου θύμιζε εκείνο το "μανά μανά" τραγούδι από το muppet show - με το επεισοδιακό τραγικομικό drum roll (σαν να προερχόταν από το Larry 1 - In the land of lounge lizards - κάπως έτσι δεν λεγόταν; ) - και επίσης πόσο με χάλασε ξαφνικά η φωνή του τύπου που τραγουδάει που την πάει πολύ πολύ ψιλά σχεδόν με το ζόρι και πόνεσε σχεδόν η ψυχή μου. γενικά σήμερα με ενοχλούνε πολλά....