επίσης για την ψήφο, /
πολλές φορές εκ των πραγμάτων αντιλαμβανόμαστε την ψήφο σαν συναλλακτικό αγαθό το οποίο αντιστοιχεί σε κάποια πρακτικά οφέλη που μας δίνει ένα κόμμα κατά την διακυβέρνησή του, και όσο πιο συγκεκριμένα οφέλη, τόσο πιο κατανοητή ο προσήλωσή μας (σαν να έχουμε καταθέσει σαν ενέχυρο την ψυχή μας ένα πράγμα). /
μ; γι' αυτό το λόγο δεν απογοητευόμαστε όταν νιώθουμε ότι η στήριξη σε ένα κόμμα δεν έχει νόημα (σύμφωνα με την παραπάνω λογική) αφού δεν θα βγει έτσι και αλλιώς, με αποτέλεσμα απλά να μην πηγαίνουμε να ψηφίσουμε; γι' αυτό το λόγο δεν "τιμωρούμε" τα κόμματα, δίνοντας την ψήφο μας αλλού; /
νομίζω ότι είναι μια απλούστευση που κάνουμε γιατί ταιριάζει στον τρόπο που μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα η κοινωνία στην οποία ζούμε. δεν το λέω ακριβώς για κακό. /
αλλά μερικές φορές θα ήθελα οι έννοιες όπως η ανιδιοτέλεια και το να αγωνιζόμαστε για τις αξίες της δικαιοσύνης, της προστασίας του αδυνάτου και ενάντια στο ποδοπάτημα από τον νόμο της ζούγκλας, να είχαν περισσότερη απήχηση και αναγνώριση ως κάτι πρακτικό και πραγματοποιήσιμο από την κοινωνία στο σύνολό της. /
αυτή την στιγμή είναι το κλασσικό που θα σου λέγανε και οι νεοδημοκράτες - ωραία όλα αυτά και εμείς τα θέλουμε - αλλά είναι όνειρα θερινής νυκτός και κατάλληλα μόνο για μπαφάκιδες και ανεύθυνους της αριστεράς /
και νιώθω ότι κανείς δεν θέλει να δει καν τι στην πράξη έγινε επι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καθώς ότι θετικό έγινε το "έκλεψε" όπως σε μια έκλειψη, το τρίτο μνημόνιο, λες και ο ΣΥΡΙΖΑ ευθυνόταν γι' αυτό /
λες και δεν είδαμε λεπτό προς λεπτό όλο αυτό που έγινε το καλοκαίρι του 2015 και στα παρασκήνια (πάντα βλέπουμε αυτά που επιλέγουμε να δούμε, βέβαια - και σίγουρα δεν θέλουμε να δούμε αυτό που θα γινόταν έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε "το ΟΧΙ ΝΑΙ", να αγιάσει το στόμα του ΚΚΕ - που βέβαια θα είχε ενδιαφέρον αλλά δεν θα πρωτοστατούσε σε αυτό το ΚΚΕ ούτε θα το χρεωνόταν το ΚΚΕ)
- και έτσι συνέχισε η πλειοψηφία του κόσμου να πιστεύει ότι οι αξίες της (αυτής της ελευθεριακής αριστεράς του διαλόγου, για να μην βάζω μέσα τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς, τα οποία, εδώ που τα λέμε, μου φάνηκαν μικρότερα της περίστασης) αριστεράς δεν ευσταθούν την σημερινή μέρα της ζούγκλας, της πάντοτε ζούγκλας που είμαστε, ζώα και εμείς, κοινωνικός δαρβινισμός (κάπου εκεί άκρα δεξιά μας χαιρετά όχι από πολύ μακριά χαρούμενη) και τέτοια.
Ο Κώστας Δουζίνας στην Αυγή αυτού του ΣΚΔ αναφέρει τον νεοφιλελευθερισμό "από κάτω" που συναντά τον νεοφιλελευθερισμό της εξουσίας σε ένα ωραίο πάντρεμα που βιώνουμε αυτή την στιγμή πάνω μας όπως το βιώναμε πάνω κάτω και συχνά πυκνά γύρω μας ως μέλη μιας καπιταλιστικής κοινωνίας.
πλέον πέρασαν δύο εβδομάδες από την αποτυχία στις εκλογές της 21 Μαΐου και θα έλεγα απλά το εξής
- ότι πιστεύω πως την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ όλοι όσοι τον στηρίξαμε και συνεχίζουμε να τον στηρίζουμε την χρεωνόμαστε. Ναι δεν ενέπνευσαν και δεν έπεισαν αρκετά τα στελέχη, ναι ροκάνισε την ελπίδα μας η δεξιά επικοινωνιακή επέλαση
(και το ακραία θρασύ θάψιμο των προβλημάτων, παραλείψεων και απευθείας ενεργειών, όπως η ευθέως εγκληματική απαξίωσης του δημοσίου (και όχι των κονδυλίων δημοσίου, έτσι, αυτά τα χρειαζόμαστε και δεν θα τα απαρνηθούμε ποτέ..)),
αλλά κατα βάθος αναγνωρίζω μέσα μου ότι πολλοί υποτροπιάσαμε σε αυτή την ιδιοτελή άποψη περί ψήφου και στήριξης δια ψήφου (και μόνο)
- ή δεν πρόκειται καν για υποτροπή αλλά για συνειδητοποίηση πως πάντα έτσι επιλέγουμε;
- προσωπικά δεν μίλησα αρκετά, όπως μιλάω τώρα - και δεν ήμουν ποτέ της πολιτικής δράσης
- και δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ (αχ, τα πολιτικά σχολεία που δεν πέρασα..)
αλλά αν μην τι άλλο το ΣΥΡΙΖΑκι δεν το κατηγορώ, και ας είπα μέσα μου, μαλακία τους που έκαναν μια υπερπαραγωγή του προεκλογικού κέντρου στην πλατεία Κλαυθμώνος, με έπιασε θλίψη χθες που το είδα για πρώτη φορά περνώντας - ελπίζω να μάθει, ή και να "μάθουμε" από τα λάθη μας - και ας κριντζάρω μερικές φορές ακούγοντας κάποιους εκπροσώπους του
αρκεί να μιλάω, αρκεί να πιστέψω, εγώ και άλλες "μονάδες" εκεί έξω - ότι μπορώ να κάνω κάτι για την ρημαδοκοινωνία μας - έστω εκφράζοντας και προσπαθόντας να στηρίξω την άποψή μου.
άσχετο:
θυμήθηκα το τραγούδι "Αυτόματος Τηλεφωνητής" της Αρλέτας - κάποτε ήταν της μόδας αυτά τα μηχανάκια.. ξέρω ανθρώπους που μερικές φορές άκουγαν και ξαναάκουγαν τα μηνύματα αυτά μετά από καιρό - ήταν ίσως κάτι σαν γράμματα που τα κρατούσες στο ντουλάπι και τα άνοιγες ξανά για να ταξιδέψεις πίσω στον χρόνο.
όμως το τραγούδι του σήμερα που αντηχεί στην καρδιά μου, σε εκείνο το μέρος της που τροφοδοτεί απευθείας το πρακτικό μυαλό, είναι "ο αυτόματος διορθωτής" (ή ημιαυτόνομος έστω - ugh γλυκούλι! sic) - πρέπει να έχω κάνει άπειρα ορθογραφικά (τελικά δεν ήταν και τόσο τραγική η κατάσταση, και πάλι όμως λέω ότι θα με κατηγορούσε ένας τυχαίος αναγνώστης ή μια τυχαία αναγνώστρια αριστοκράτισσα για λούμπεν ανορθογραφία)
άσχετο #2:
προσπαθούσα να βρω τι σημαίνει η έκφραση "τι είχαμε, τι χάσαμε" και αν ταιριάζει εδώ (δεν ταιριάζει) - αλλά αν μη τι άλλο έγινα πλουσιότερος στο λεξιλόγιό μου
άκυρο σχετικό #3:
αφού ζούμε σε μια χώρα όπου υπάρχουν δημόσιες αργίες-γιορτές που εφαρμόζονται κατά το δοκούν και κατά το είθισται για ορισμένους τύπους επαγγελμάτων μόνο, όπως η περίφημη γιορτή του Αγίου Πνεύματος που ως πνευματικός άνθρωπος (πνευματικό όπλο) την απολαμβάνω σήμερα ολάκερα χαρούμενος
σχεδόν άσχετο #4:
για να μοιάζει πιο ωραίο το post όταν θα το κάνω share στο Facebook, έτσι βάζω ένα screenshot από ένα πρόσφατο old-skool P'n'C adventure παιχνίδι, το "Chinatown Detective Agency" που δεν με συνεπήρε, το βαρέθηκα, αλλά έχει αυτό το valuable μέρος - την pixelated θέα στην πιτσιλιασμένη (όχι από περιστέρια) πλατεία Μοναστηρακίου και την μεγαλειώδης Ακρόπολη που μάλλον μοιάζει με το όραμα που θα είχαν γι' αυτήν ο Μητσοτάκης and company, που έτσι θα ήταν φωτισμένη με neon lights, και θα περιείχε μέσα και Mall-κέντρο αναψυχής και γενικώς θα ήταν όλα σε ένα ρε παιδί μου.
