sometimes i write in colourful letters
sometimes i let out just colourless words
sometimes i wake up and everything matters
sometimes i wake up and just stare at the wall
:) πέντε ώρες προσπαθούσα να βγάλω κάποιο στίχο, να πα να μαμηθεί, δεν δουλεύει καθόλου... :) τεσπα...
Love as light as a lead dove
Love that fits like a wet glove
It feels like a slide show,
it's not something that I know.
It's more like a freak show,
when to stay in and when to go.
What makes the world go?
When to freeze and when to grow.
What do I know?
It's not something that I know.
I'll wrap myself in bandages
Till it gets ridiculous
And nobody will bother me
σούπα
έχω την εντύπωση πως όταν φτιάχνεις ένα κομμάτι και το ονομάζεις με κάτι που περιέχει την λέξη σούπερ μέσα, είναι προορισμένο για επιτυχία, ή τέλος πάντων για κατάλληλη εκτίμηση. είναι βέβαια και βάρος και ευθύνη μεγάλη, γιατί άμα δεν είναι καλό ξερωγώ θα σε κράξουν... οπότε αναγκαστικά μάλλον οι καλλητέχνες ότι κομμάτια φτιάχνουν και τα ονομάζουν σούπερ προσέχουν να μην είναι και του πεταμού τελείως - οπότε για μας τους ακροατές είναι σχεδόν εγγύηση ότι όποια κομμάτια λέγονται σούπερ καλό είναι να τα προσέχουμε - αν μη τι άλλο είναι τοπ στάφ, και απο κει και πέρα άμα μας αρέσει.
στα ελληνικά υπάρχει βέβαια το εξής παράλογο - η λέξη σούπερ μοιάζει πάρα πολύ με την λέξη σούπα, ειδικά όταν προφέρεται με την εξέχουσα αγγλική προφορά - αν και δυστυχώς για να αποκτήσει το αντίστοιχο νόημα η σύνθετη λέξη (όνομα τραγουδιού, είπαμε) και να γελάσουμε (γελάσω) λίγο πρέπει το "σουπα" να μετατρέπεται σε "σουπο" όταν μπαίνει σαν το πρώτο συνθετικό της λέξης αυτής.
σκεφθείτε λοιπόν τις μυριάδες σουποτράγουδα που κυκλοφορούν και μας φτιάχνουν την ημέρα.. τι να πει κανείς για το Σουποτρούπερ των ΑΜΠΜΠΑ, το Σουποβίξεν* των Σκουπιδιών, το αύμνιστο Τζήζους ΚΡΑΙΣΤ Σουποστάρ, το επίσης αύμνιστο Σουποστάρ των Ξυλουργών και την εξαίσια διασκευή του απο τα Σονικά Νιάτα,... το Σουποσόνικ των Παιδιών απο την Όαση (δεν μ'αρέσει - δεν μου άρεσε θυμάμαι την τελευταία φορά που το άκουσα - πριν απο δεκα χρόνια..) (και το Σουπο μικρο τρονικ πλάσμα απο τους εγχώριους μεγάλους Μικρο)
και τώρα πρόσφατα ανακάλυψα και ετούτο εδώ που λέγεται Σουπομπώλ. (τι λες ρε παιδί μου - εδώ ταίριαξε φοβερά) απο τα Παιδιά Φτιαγμένα Απο Ήλιο (He), που σήμερα μου άρεσε να τους ακούω (και αυτούς τους ανακάλυψα απο το King Diamond, κομμάτι των Team Sleep, Τσίνο Μορίνο, Τόνοι Με Ντέφια και δεν συμμαζεύεται, όπου έκανε δεύτερα φωνητικά η δεσποινίς)
στα τελευταία μου ποστς αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως θα πρέπει να σταματήσει αυτό το μπλογκ γιατί δεν αντέχεται τέτοιο κάψιμο στα κείμενα - που δεν είναι κείμενα αυτά, είναι αποκαϊδια μπλα μπλα ενος μυαλού που βρίσκεται υπο κατεδάφιση (or under construction? construction site anyway - σκόνη και σκαλωσιές κ λαλακίες, το κράνος μη ξεχάσετε) - μερικές φορές μου έρχεται να ξεχειλίζω απλά απο ειρωνεία και παραξενιά - δηλαδή - μια λέξη να θέλω να γράψω - και να μου βγαίνει στο μυαλό κάποια γελοία και ειρωνική της όψη οπωςδήποτε. και οπωςσήποτε θέλω να μεταφέρω αυτή την ατμόσφαιρα. ή να μην γράφω καθόλου. μάλλον απλά είναι θέμα ημερών, και θα περάσει, όπως πέρασε τόσες άλλες φορές. (but never completely, σκοτεινό γεροντίστικο γέλιο κάπου στα παρασκήνια)
still i can't help feeling rather ... icky.
hey hey
τούπα τούπα ταμ ταμ.
-----------
*Supervixens (http://en.wikipedia.org/wiki/Russ_Meyer)
στα ελληνικά υπάρχει βέβαια το εξής παράλογο - η λέξη σούπερ μοιάζει πάρα πολύ με την λέξη σούπα, ειδικά όταν προφέρεται με την εξέχουσα αγγλική προφορά - αν και δυστυχώς για να αποκτήσει το αντίστοιχο νόημα η σύνθετη λέξη (όνομα τραγουδιού, είπαμε) και να γελάσουμε (γελάσω) λίγο πρέπει το "σουπα" να μετατρέπεται σε "σουπο" όταν μπαίνει σαν το πρώτο συνθετικό της λέξης αυτής.
σκεφθείτε λοιπόν τις μυριάδες σουποτράγουδα που κυκλοφορούν και μας φτιάχνουν την ημέρα.. τι να πει κανείς για το Σουποτρούπερ των ΑΜΠΜΠΑ, το Σουποβίξεν* των Σκουπιδιών, το αύμνιστο Τζήζους ΚΡΑΙΣΤ Σουποστάρ, το επίσης αύμνιστο Σουποστάρ των Ξυλουργών και την εξαίσια διασκευή του απο τα Σονικά Νιάτα,... το Σουποσόνικ των Παιδιών απο την Όαση (δεν μ'αρέσει - δεν μου άρεσε θυμάμαι την τελευταία φορά που το άκουσα - πριν απο δεκα χρόνια..) (και το Σουπο μικρο τρονικ πλάσμα απο τους εγχώριους μεγάλους Μικρο)
και τώρα πρόσφατα ανακάλυψα και ετούτο εδώ που λέγεται Σουπομπώλ. (τι λες ρε παιδί μου - εδώ ταίριαξε φοβερά) απο τα Παιδιά Φτιαγμένα Απο Ήλιο (He), που σήμερα μου άρεσε να τους ακούω (και αυτούς τους ανακάλυψα απο το King Diamond, κομμάτι των Team Sleep, Τσίνο Μορίνο, Τόνοι Με Ντέφια και δεν συμμαζεύεται, όπου έκανε δεύτερα φωνητικά η δεσποινίς)
στα τελευταία μου ποστς αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως θα πρέπει να σταματήσει αυτό το μπλογκ γιατί δεν αντέχεται τέτοιο κάψιμο στα κείμενα - που δεν είναι κείμενα αυτά, είναι αποκαϊδια μπλα μπλα ενος μυαλού που βρίσκεται υπο κατεδάφιση (or under construction? construction site anyway - σκόνη και σκαλωσιές κ λαλακίες, το κράνος μη ξεχάσετε) - μερικές φορές μου έρχεται να ξεχειλίζω απλά απο ειρωνεία και παραξενιά - δηλαδή - μια λέξη να θέλω να γράψω - και να μου βγαίνει στο μυαλό κάποια γελοία και ειρωνική της όψη οπωςδήποτε. και οπωςσήποτε θέλω να μεταφέρω αυτή την ατμόσφαιρα. ή να μην γράφω καθόλου. μάλλον απλά είναι θέμα ημερών, και θα περάσει, όπως πέρασε τόσες άλλες φορές. (but never completely, σκοτεινό γεροντίστικο γέλιο κάπου στα παρασκήνια)
still i can't help feeling rather ... icky.
hey hey
τούπα τούπα ταμ ταμ.
-----------
*Supervixens (http://en.wikipedia.org/wiki/Russ_Meyer)
tk
ριζόγαλα.
υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν απο το σύνδρομο Τουρέτ που έχουν τικ που μερικές φορές εμφανίζεται ως αισχρολογία-βρίσιμο σε απροκάλυπτες στιγμές, χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν στον εαυτό τους. και υπάρχουν άνθρωποι που ξαφνικά γυρνάνε στιγμιαία και σταματάνε ότι κάνουν εκείνη την στιγμή και προφέρουν μια συγκεκριμένη λέξη, που τους κινηγάει όλη την ζωή.
ριζόγαλα.
αυτό δεν θεραπεύεται.
καταφέρνεις να προσεγγίσεις έτσι τον άνθρωπο, που γίνεται διατεθημένος να σου εμπιστευτεί την καθαρή έκφραση του προσώπου του και την ψυχή του μέσα απο το βλέμμα του, και όσο πιο άγνωστος είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο δύσκολο και αξιοπαίνευτο το να τον προσεγγίσεις ώστε να πάρεις αυτό το αποτέλεσμα. φωτογραφίζοντας.
κάτι ήθελα να γράψω εδώ και το ξέχασα... για τους ανθρώπους στους δρόμους, για τους δρόμους στους ανθρώπους, για την ανθρώπινη δρομολόγηση και αποποίηση του καπιταλιστικού πλούτου, αγωνιζόμαστε όλοι για την καλύτερο και δικαιότερο μοίρασμά του στα κοινωνικά στρώματα κύματα κυμάδες.. και το κεφτεμπάμπ καλό είναι.
"...sometimes it is better that we sit, here in silence"
"...I don't look at you
and you don't seem to notice
And the reasons -
the reasonsare impossible to see converge.
They gather like dust upon a shelf."
πάω
κενό
υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν απο το σύνδρομο Τουρέτ που έχουν τικ που μερικές φορές εμφανίζεται ως αισχρολογία-βρίσιμο σε απροκάλυπτες στιγμές, χωρίς να μπορούν να βοηθήσουν στον εαυτό τους. και υπάρχουν άνθρωποι που ξαφνικά γυρνάνε στιγμιαία και σταματάνε ότι κάνουν εκείνη την στιγμή και προφέρουν μια συγκεκριμένη λέξη, που τους κινηγάει όλη την ζωή.
ριζόγαλα.
αυτό δεν θεραπεύεται.
καταφέρνεις να προσεγγίσεις έτσι τον άνθρωπο, που γίνεται διατεθημένος να σου εμπιστευτεί την καθαρή έκφραση του προσώπου του και την ψυχή του μέσα απο το βλέμμα του, και όσο πιο άγνωστος είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο δύσκολο και αξιοπαίνευτο το να τον προσεγγίσεις ώστε να πάρεις αυτό το αποτέλεσμα. φωτογραφίζοντας.
κάτι ήθελα να γράψω εδώ και το ξέχασα... για τους ανθρώπους στους δρόμους, για τους δρόμους στους ανθρώπους, για την ανθρώπινη δρομολόγηση και αποποίηση του καπιταλιστικού πλούτου, αγωνιζόμαστε όλοι για την καλύτερο και δικαιότερο μοίρασμά του στα κοινωνικά στρώματα κύματα κυμάδες.. και το κεφτεμπάμπ καλό είναι.
"...sometimes it is better that we sit, here in silence"
"...I don't look at you
and you don't seem to notice
And the reasons -
the reasonsare impossible to see converge.
They gather like dust upon a shelf."
πάω
κενό
what i did on my
rather miserable treat wanted to write something but all that goes out is somehow just a wee tiny bit sad what about happy ditties? they..
καλά δύο πράγματα ξαναθυμήθηκα/ανακάλυψα σήμερα - το εξαίσιο Perdition city των Ulver που το είχα στο ράφι πολλά χρόνια, και τώρα κάπως μου ήρθε και ξαναάκουσα ενα-δυο κομμάτια, και το Force Majeure των Tangerine Dream που είναι πολύ ωραίο και καθόλου ψυχρό (το παράπονό μου απο κάτι σε στυλ Stratosfear) και το Tangram.. ωραίοι δίσκοι - τους φόρτωσα στο mp3 να τους απολαύσω να τους απολαύσω να τους απολαύσω λαύσω σω. ο ήλιος δύει και εγώ όλη μέρα την πέρασα εσώκλειστος biding my time μπροστά σε ενα υπολογιστή, κάνοντας χαζομαρίτσες. παω να φύγω before it's too late
ντοκουμέντα
να λοιπόν και πάλι εδώ με τα ντοκουμέντα και τις ψυχικές καταθέσεις μας.. αυτή την φορά η εκπομπή έχει να κάνει με.. φάσεις εγκληματικότητας.. έγκλημα και τιμορία ενα πράγμα μόνο που σε αυτή την φάση δεν έπαθα κάτι, είμαι ζωντανός ευτυχώς, και όσο για την τιμορία, δεν μου έκαναν εν τέλει κάτι κακό παρα δυο μικρά σημαδάκια στο πρόσωπο, και στο πόδι, και ενα μικρό πόνο στο χέρι (τώρα τα ανακαλύπτω, και θυμάμαι πως μάλλον πρέπει να είχα πέσει στο έδαφος) και το γεγονός που έχασα τα ακουστικά απο το handsfree, την τρελή μπαγκατέλα και κοτσάνα που κατέληξαν να είναι τα ακουστικά μου (κιλά μονωτικής ταινίας που θύμιζαν το πέος σε στήση) μετά απο την άρνησή μου να δεχτώ πως τα ακουστικά μετά απο την πολύ βαριά χρήση που τους κάνω κάποια στιγμή χαλάνε - και τα χρεώνουν πολύ ρε γμτ. πάνε τα ακουστικά, θα είναι πεταμένα κάπου εκεί στο θυσείο θυσία στην βλακεία και την κατάντεια και ότι άλλο προκύψει, και μακάρι να είναι μόνο αυτά η θυσία.
το ιστορικό έχει ως εξής - είναι τυπικό και βαρετό - απλά επειδή μου έτυχε (σχεδόν) πρώτη φορά (και το περίμενα ρε γμτ, το περίμενα, ετοίμαζα απο παλιά στο μυαλό μου τον τρόπο που θα αντιδρούσα) - και γι'αυτό το αναφέρω. στο πεζούλι που πάει παράλληλα στις γραμμές του μετρό στο θυσείο, όχι στο πεζόδρομο της ερμού που καταλήγει στην πειραιώς, αλλά απο την άλλη μεριά - ενώ καθόμουν σε ενα πολύ συνηθισμένο σημείο, σε ενα ύψωμα που δημιουργούν τα σκαλιά ενος κατηχιτικού που έχουν εκειπέρα, δίπλα σε ενα σχολείο, με μια μπύρα και ενα κινητό στο χέρι, ενώ έπαιρνα τηλέφωνο, συνειδητοποίησα πως έχει έρθει ενας τύπος μπροστά και καθόταν, και πριν συνειδητοποιήσω τι γίνεται, αισθάνθηκα αλλον εναν τύπο απο πίσω μου, που μου έκανε εκείνη την στιγμή και λίγο πιο πέρα μια λαβή με το χέρι (κλασσικά στον λαιμό), και ήταν σαν να το περίμενα ρε γμτ, σαν να συνειδητοποιώ κουρασμένα πως ναι, να'το, και όλως τυχαίως δεν υπήρχε κόσμος γύρω - δεν ξέρω, με είχαν κόψει απο πριν ίσως... εγώ ήμουν στον κόσμο μου και αν δεν ήταν αυτό θα είχα καταλάβει πως ήρθαν. και τον απο πάνω τον άρπαξα απο τα πόδια και παλεύαμε και ήρθε ο απο μπροστά, και ήταν όλα λες και ήταν σε αργή κίνηση (τώρα που τα θυμάμαι πλέον) παλεύαμε, και επειδή συνειδητοποίσα πως δεν πάμε καλά, άρχησα να φωνάζω (και την ετοίμαζα την κραυγή απο παλιά), και αφού δεν μπορούσαν να βγάλουν την τσάντα μου απο την πλάτη μου, μου άρπαξε ο ένας το κινητό που κρατούσα στο χέρι, και κάποιος απ'αυτούς άρχησε να μου δίνει τις (αποχαιρετιστήριες) μπουνιές στο πρόσωπο (χαμπάρι εγώ - τι μου κάνει αυτός τώρα;), πάνε και απομακρύνονται μισο τρέχοντας και τους ακολουθάω λίγο και συνεχίζω να φωνάζω - γιατί fucking shit θα μου έπαιρναν το κινητό - "ας το κάτω ρε, ας το κάτω, πεταξέ το κάτω ρε" και πραγματικά μα τον Θεό, αυτός που το κρατούσε γυρνάει και συμμαδεύει και το ρίχνει κάτω στο πεζούλι προς εμένα, επιβραδύνοντας, και το μαζεύω και πάω ψιλοτρέχοντας προς την αντίθετη, αλλά καθώς δεν υπήρχε λόγος γιατί χωριστήκαμε (φιλικά) περπατάω και είμαι ξανά όπου έγινε το σκηνικό και είχαν αρχίσει να ανοίγουν τα παράθυρα οι κάτοικοι εκειπέρα και κοιτάζουνε και τους κοιτάζω και κάνω ενα νόημα με το δάχτυλο προς την κατεύθυνση που φύγανε οι άλλοι, και μου λέει, τι έγινε;, και τους λέω - μου επιτέθηκαν δύο τύποι - ασε μου λέει, χθες σπάσανε δύο αμάξια εδωπέρα, κάλεσε κανένα εκατό - και λίγο πιο κάτω πάλι απο τα παράθυρα, τι έγινε - τους λέω το και το - και τους εξηγώ τι έγινε και πως έγινε - και ότι εν τέλει δεν μου πήραν τίποτα - και να καλέσω το εκατό, τι να τους πω - αφού ούτε καν κατάλαβα πως ήταν αυτοί.. και με ρώτησαν αν είμαι εντάξει, αν θέλω κανένα νερό (ήμουν λαχανιασμένος) και μου λέει - και φαντάσου πως αύριο έχουμε εκλογές - καλά, λέω, άσε.. τέλος πάντων, περπάτησα προς τα πίσω, πήγα απο την ερμού, πήγα στο γκάζι, έχοντας κλασσικά αναπτύξει μια ιδέα καταδίωξης - πως αυτοί κάποι είναι τώρα και κυκλοφούν και κοίταγα και νόμιζα πως τους ξαναπέτυχα στην πειραιώς (αρχίδια, πραγματικά δεν ξέρω τους έβλεπα όλους ψιλοίδιους) και πήρα μετρό στο γκάζι ως το μοναστηράκι, και ησαπ μέχρι τα πετράλωνα, και περπάτησα μέχρι τα γνωστά μέρη πάλι, μέχρι να μου φύγει λίγο η κομικοτραγική αναστάτωση..
το συμπέρασμα... οι καιροί αλλάζουν, .. είτε για μένα προσωπικά, ή και γενικώς για την αθήνα (ακούω και άλλες τέτοιες ιστορίες - και γω την γλύτωσα πραγματικά πολύ πολύ φθινά προς το παρόν) - οπότε γενικά να προσέχουμε όλοι και να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, ειδικά στα ήρεμα και ήσυχα μέρη... πραγματικά δεν έχω να πω κάτι γι'αυτούς που μου επιτέθηκαν, και για την αποφασή τους να με αφήσουν χωρίς ιδιαίτερα τραύματα, ψυχικά, οικονομικά ή σωματικά.. αλλά ναι, στα 15 χρόνια που έχω στην αθήνα ήταν το πιο ακραίο σκηνικό που μου έχει τύχει, πιο ακραίο απο τις δυο περιπτώσεις με πρεζοφανείς που απειλούσαν να βγάλουν το μαχαίρι που είχαν στην τσέπη τους, χωρίς να το βγάζουν εν τέλει και να φεύγουμε χωρίς να πειραχτούμε πολύ - πριν απο 3-4 χρόνια - και μια περίπτωση που έτσι μου σκάσανε κάποιοι μπροστά και ένας απο πίσω αλλά χωρίς να με πειράξουνε γιατί ίσως τους είχα πάρει χαμπάρι στην πλατεία του γκαζιού κατά τις 5 τα ξημερώματα αυτό το καλοκαίρι (πιάσανε μια φιλική και άβολη συζήτηση μαζί μου μετά)
αυτά τα περίεργα φίλοι μου... life is full of surprises. συνεχώς μαθαίνουμε και αναπροσαρμοζώμαστε.. και.. τέλος πάντων τα συμπεράσματα δικά σας, και δικά μου, του καθενός προσωπικά... who am i to thank ότι δεν κατέληξαν τα πράγματα χειρότερα; whoever that is, i thank you.. να προσέχετε.
το ιστορικό έχει ως εξής - είναι τυπικό και βαρετό - απλά επειδή μου έτυχε (σχεδόν) πρώτη φορά (και το περίμενα ρε γμτ, το περίμενα, ετοίμαζα απο παλιά στο μυαλό μου τον τρόπο που θα αντιδρούσα) - και γι'αυτό το αναφέρω. στο πεζούλι που πάει παράλληλα στις γραμμές του μετρό στο θυσείο, όχι στο πεζόδρομο της ερμού που καταλήγει στην πειραιώς, αλλά απο την άλλη μεριά - ενώ καθόμουν σε ενα πολύ συνηθισμένο σημείο, σε ενα ύψωμα που δημιουργούν τα σκαλιά ενος κατηχιτικού που έχουν εκειπέρα, δίπλα σε ενα σχολείο, με μια μπύρα και ενα κινητό στο χέρι, ενώ έπαιρνα τηλέφωνο, συνειδητοποίησα πως έχει έρθει ενας τύπος μπροστά και καθόταν, και πριν συνειδητοποιήσω τι γίνεται, αισθάνθηκα αλλον εναν τύπο απο πίσω μου, που μου έκανε εκείνη την στιγμή και λίγο πιο πέρα μια λαβή με το χέρι (κλασσικά στον λαιμό), και ήταν σαν να το περίμενα ρε γμτ, σαν να συνειδητοποιώ κουρασμένα πως ναι, να'το, και όλως τυχαίως δεν υπήρχε κόσμος γύρω - δεν ξέρω, με είχαν κόψει απο πριν ίσως... εγώ ήμουν στον κόσμο μου και αν δεν ήταν αυτό θα είχα καταλάβει πως ήρθαν. και τον απο πάνω τον άρπαξα απο τα πόδια και παλεύαμε και ήρθε ο απο μπροστά, και ήταν όλα λες και ήταν σε αργή κίνηση (τώρα που τα θυμάμαι πλέον) παλεύαμε, και επειδή συνειδητοποίσα πως δεν πάμε καλά, άρχησα να φωνάζω (και την ετοίμαζα την κραυγή απο παλιά), και αφού δεν μπορούσαν να βγάλουν την τσάντα μου απο την πλάτη μου, μου άρπαξε ο ένας το κινητό που κρατούσα στο χέρι, και κάποιος απ'αυτούς άρχησε να μου δίνει τις (αποχαιρετιστήριες) μπουνιές στο πρόσωπο (χαμπάρι εγώ - τι μου κάνει αυτός τώρα;), πάνε και απομακρύνονται μισο τρέχοντας και τους ακολουθάω λίγο και συνεχίζω να φωνάζω - γιατί fucking shit θα μου έπαιρναν το κινητό - "ας το κάτω ρε, ας το κάτω, πεταξέ το κάτω ρε" και πραγματικά μα τον Θεό, αυτός που το κρατούσε γυρνάει και συμμαδεύει και το ρίχνει κάτω στο πεζούλι προς εμένα, επιβραδύνοντας, και το μαζεύω και πάω ψιλοτρέχοντας προς την αντίθετη, αλλά καθώς δεν υπήρχε λόγος γιατί χωριστήκαμε (φιλικά) περπατάω και είμαι ξανά όπου έγινε το σκηνικό και είχαν αρχίσει να ανοίγουν τα παράθυρα οι κάτοικοι εκειπέρα και κοιτάζουνε και τους κοιτάζω και κάνω ενα νόημα με το δάχτυλο προς την κατεύθυνση που φύγανε οι άλλοι, και μου λέει, τι έγινε;, και τους λέω - μου επιτέθηκαν δύο τύποι - ασε μου λέει, χθες σπάσανε δύο αμάξια εδωπέρα, κάλεσε κανένα εκατό - και λίγο πιο κάτω πάλι απο τα παράθυρα, τι έγινε - τους λέω το και το - και τους εξηγώ τι έγινε και πως έγινε - και ότι εν τέλει δεν μου πήραν τίποτα - και να καλέσω το εκατό, τι να τους πω - αφού ούτε καν κατάλαβα πως ήταν αυτοί.. και με ρώτησαν αν είμαι εντάξει, αν θέλω κανένα νερό (ήμουν λαχανιασμένος) και μου λέει - και φαντάσου πως αύριο έχουμε εκλογές - καλά, λέω, άσε.. τέλος πάντων, περπάτησα προς τα πίσω, πήγα απο την ερμού, πήγα στο γκάζι, έχοντας κλασσικά αναπτύξει μια ιδέα καταδίωξης - πως αυτοί κάποι είναι τώρα και κυκλοφούν και κοίταγα και νόμιζα πως τους ξαναπέτυχα στην πειραιώς (αρχίδια, πραγματικά δεν ξέρω τους έβλεπα όλους ψιλοίδιους) και πήρα μετρό στο γκάζι ως το μοναστηράκι, και ησαπ μέχρι τα πετράλωνα, και περπάτησα μέχρι τα γνωστά μέρη πάλι, μέχρι να μου φύγει λίγο η κομικοτραγική αναστάτωση..
το συμπέρασμα... οι καιροί αλλάζουν, .. είτε για μένα προσωπικά, ή και γενικώς για την αθήνα (ακούω και άλλες τέτοιες ιστορίες - και γω την γλύτωσα πραγματικά πολύ πολύ φθινά προς το παρόν) - οπότε γενικά να προσέχουμε όλοι και να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, ειδικά στα ήρεμα και ήσυχα μέρη... πραγματικά δεν έχω να πω κάτι γι'αυτούς που μου επιτέθηκαν, και για την αποφασή τους να με αφήσουν χωρίς ιδιαίτερα τραύματα, ψυχικά, οικονομικά ή σωματικά.. αλλά ναι, στα 15 χρόνια που έχω στην αθήνα ήταν το πιο ακραίο σκηνικό που μου έχει τύχει, πιο ακραίο απο τις δυο περιπτώσεις με πρεζοφανείς που απειλούσαν να βγάλουν το μαχαίρι που είχαν στην τσέπη τους, χωρίς να το βγάζουν εν τέλει και να φεύγουμε χωρίς να πειραχτούμε πολύ - πριν απο 3-4 χρόνια - και μια περίπτωση που έτσι μου σκάσανε κάποιοι μπροστά και ένας απο πίσω αλλά χωρίς να με πειράξουνε γιατί ίσως τους είχα πάρει χαμπάρι στην πλατεία του γκαζιού κατά τις 5 τα ξημερώματα αυτό το καλοκαίρι (πιάσανε μια φιλική και άβολη συζήτηση μαζί μου μετά)
αυτά τα περίεργα φίλοι μου... life is full of surprises. συνεχώς μαθαίνουμε και αναπροσαρμοζώμαστε.. και.. τέλος πάντων τα συμπεράσματα δικά σας, και δικά μου, του καθενός προσωπικά... who am i to thank ότι δεν κατέληξαν τα πράγματα χειρότερα; whoever that is, i thank you.. να προσέχετε.
dusting off old stuff
"...Sometimes you feel real old, older than you are. Check the aches and pains, the hairline, the demands of life. Responsibilities, responsibilities. Worse things have happened to all of us; the cuircus wasn't as good as you thought it would be, the movie stunk, etc., etc...
Punching the clock, punching the wall, hating your boss. You can't go if you don't know, and you can't know if you don't go. And everybody in the world has their own song in their heads. The best songs ever. Problem is figuring a way to get them out and present them to others.
You've got to know where the brakes are. Enjoy life at a realistic pace. You crazy youngsters, what with your nightlife and everything. And it's important to trust other people, while putting stock in yourself as well. Reevaluating your priorities, checking yourself daily.
Not everybody is a victim of circumstance; conversely, nobody should feel like a martyr all the time. Problem? It's hard enough to communicate these days; some of us don't even get the chance. Some others don't know they have a chance.
When you travel frequently, you find a lot of images. And sometimes, you have to try and make the best of a bad situation: more often than not, we grin and bear it. Other times, you learn to enjoy some small facet of your predicament. Nothing too elaborate, just and attempt to adjust priorities. Revolution starts at home, preferable in the bathrooom mirror.
Example? Winter always comes too soon. This year was the worst I can remember, except when I was five years old. Pushed open the front door, got lost in the snow."
Probably Bob Mould, from the inside of the booklet of Hüsker Dü's 1987 album "Warehouse: Songs And Stories"
oy-li
many times
i told you
different empty
names
you remember
everything
but it is
just the same
i remember
nothing
of what i
used to know
but it just
doesn't matter
now
bla bla bla bla
bla bla
βαρέθηκα :)
am i neville?
jumble of noises in my heart
staring and barking at me
and dogs too
is it because of disbelief,
hostility, my evilness
or my illness?
(i even asked the modern oracle
"google" this simple question
- am i evil? - and it replied
me with Diamond Head's song of
the same name)
i can't make any good sense of it
or bad
mostly bad and worrysome
then i shut myself up
and try to not think about it
but don't think i can stop
then i get down
and don't want to do anything
but sit and stare back
at them
what should i do with this
beating heart?
you are not living,
you are just killing time
this many singers
sing it in this many songs
like thom yorke did
in his one
pretty gone
as this stream of (un)consciousness
slips away
and i can't think of something
in particular
and everything is fuzzy
and without meaning
to be grabbed out with tongs
oh i am not easy
if only i were
if we all were
my reply to imaginary accusations
i am posing against myself
post-it papers
on the door of my mixed-up mind
and i feel uneasy anyway
but i DON't want to be left alone
i want to be here
i want to watch
i want to talk
i want to be present
and play a part
and be needed
but this seems to happen easily
only by itself, in silence
and there's nothing to be done
if it doesn't
the fatality of pushing
too far, falling a steep slope
jump up and down
with the stones
sometimes (all) this seems unbearable
"...Η ανέρευση των επιθετικών εκείνων Ζάχων που θα εξασφαλίσουν την ερωτικά επιθυμητή μετακόμισή σε οκτώ από τις Ν Φρουτοφέρειες της Μίλαν, τις οποίες δημιουργεί η Μπαρτσελόνα, σουρταφέρτα, είναι ο πρωταρχικός στόχος «από πλευράς ιστορίας και παράδοσης» της Φιρτοπράτους, όπως ομιλιτικά διευκρίνισε ο «ροσονέρι» στην ΜΕΒΓΑΛ όπου το μεσημέρι της Πέμπτης συνεδρίασε το Μολιτικό Μαμούλιο, υπό τον Καραϊσκάκη..."
απο την εφημερίδα "Τα Κλέα", 02/09/2010
staring and barking at me
and dogs too
is it because of disbelief,
hostility, my evilness
or my illness?
(i even asked the modern oracle
"google" this simple question
- am i evil? - and it replied
me with Diamond Head's song of
the same name)
i can't make any good sense of it
or bad
mostly bad and worrysome
then i shut myself up
and try to not think about it
but don't think i can stop
then i get down
and don't want to do anything
but sit and stare back
at them
what should i do with this
beating heart?
you are not living,
you are just killing time
this many singers
sing it in this many songs
like thom yorke did
in his one
pretty gone
as this stream of (un)consciousness
slips away
and i can't think of something
in particular
and everything is fuzzy
and without meaning
to be grabbed out with tongs
oh i am not easy
if only i were
if we all were
my reply to imaginary accusations
i am posing against myself
post-it papers
on the door of my mixed-up mind
and i feel uneasy anyway
but i DON't want to be left alone
i want to be here
i want to watch
i want to talk
i want to be present
and play a part
and be needed
but this seems to happen easily
only by itself, in silence
and there's nothing to be done
if it doesn't
the fatality of pushing
too far, falling a steep slope
jump up and down
with the stones
sometimes (all) this seems unbearable
"...Η ανέρευση των επιθετικών εκείνων Ζάχων που θα εξασφαλίσουν την ερωτικά επιθυμητή μετακόμισή σε οκτώ από τις Ν Φρουτοφέρειες της Μίλαν, τις οποίες δημιουργεί η Μπαρτσελόνα, σουρταφέρτα, είναι ο πρωταρχικός στόχος «από πλευράς ιστορίας και παράδοσης» της Φιρτοπράτους, όπως ομιλιτικά διευκρίνισε ο «ροσονέρι» στην ΜΕΒΓΑΛ όπου το μεσημέρι της Πέμπτης συνεδρίασε το Μολιτικό Μαμούλιο, υπό τον Καραϊσκάκη..."
απο την εφημερίδα "Τα Κλέα", 02/09/2010
et si tu n'existais pas
ενα πολύ αγαπημένο τραγουδάκι - το "Et si tu n'existais pas" του συγχορεμένου Joe Dassin σε κάποια φάση πάει έτσι:
Et si tu n'existais pas
Je crois que je l'aurais trouvé
Le secret de la vie, le pourquoi
Simplement pour te créer
Et pour te regarder
και μετά αρχίζει και σιγοψηθιρίζει:
Mm mm mm mm mm mm mm
Mm mm mm mm mm mm mm
πάω και βάζω τα λόγια στο Google Translate, έτσι για να καταλάβω σε βάθος το τι λέει που είμαι απο το χωριό και δεν καταλαβαίνω τα γάλλικα. και μου βγάζει το έξής :
Και αν δεν υπήρχαν
Νομίζω ότι θα βρεθεί
Το μυστικό της ζωής, γιατί
Απλά για να δημιουργείτε
Και να σας παρακολουθώ
Mm χιλιοστά χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό
Mm χιλιοστά χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό
χαχαχα όμως το να "σας παρακολουθώ mm χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό" είναι όλα τα λεφτά :))))
εεχ.. γελάσαμε και σήμερααααααααααα :Ρ
Et si tu n'existais pas
Je crois que je l'aurais trouvé
Le secret de la vie, le pourquoi
Simplement pour te créer
Et pour te regarder
και μετά αρχίζει και σιγοψηθιρίζει:
Mm mm mm mm mm mm mm
Mm mm mm mm mm mm mm
πάω και βάζω τα λόγια στο Google Translate, έτσι για να καταλάβω σε βάθος το τι λέει που είμαι απο το χωριό και δεν καταλαβαίνω τα γάλλικα. και μου βγάζει το έξής :
Και αν δεν υπήρχαν
Νομίζω ότι θα βρεθεί
Το μυστικό της ζωής, γιατί
Απλά για να δημιουργείτε
Και να σας παρακολουθώ
Mm χιλιοστά χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό
Mm χιλιοστά χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό
χαχαχα όμως το να "σας παρακολουθώ mm χιλιοστό χιλιοστό χιλιοστό" είναι όλα τα λεφτά :))))
εεχ.. γελάσαμε και σήμερααααααααααα :Ρ
lit up
maybe sometimes
small things can lighten you up
like a bulb
a small 40 watt bulb
sometimes it's enough
to light up the space around you
sufficiently to stray attention
from unnecessary
running around the same
uneasy stuff
that might be pestering you
me
you
sometimes
it's help from above
there's nothing more important
than to make things easier
in your mind
sometimes
always
(as that jesus & mary chain / sandoval song title again - but don't care about the lyrics)
what made me lighten up a bit
was the book i am reading at the moment
it's called white apples and it's by
a certain jonathan carrol
and it's written (as wikipedia nicely points out above)
in magical realist style
that i finally adore
in many books
by many authors
(including my beloved "Little, Big" by John Crowley and "Master And Margarita" by M. Bulgakov, as well as Neil Gaiman's books)
and it talks about love
again
and memory
and hope (in general)
and life/death circle thing
and is an engaging fast read
in general
so wish there are always things in your life that might lighten you up when it's kind of dark around the place
let's search for those things when we need them
small things can lighten you up
like a bulb
a small 40 watt bulb
sometimes it's enough
to light up the space around you
sufficiently to stray attention
from unnecessary
running around the same
uneasy stuff
that might be pestering you
me
you
sometimes
it's help from above
there's nothing more important
than to make things easier
in your mind
sometimes
always
(as that jesus & mary chain / sandoval song title again - but don't care about the lyrics)
what made me lighten up a bit
was the book i am reading at the moment
it's called white apples and it's by
a certain jonathan carrol
and it's written (as wikipedia nicely points out above)
in magical realist style
that i finally adore
in many books
by many authors
(including my beloved "Little, Big" by John Crowley and "Master And Margarita" by M. Bulgakov, as well as Neil Gaiman's books)
and it talks about love
again
and memory
and hope (in general)
and life/death circle thing
and is an engaging fast read
in general
so wish there are always things in your life that might lighten you up when it's kind of dark around the place
let's search for those things when we need them
merry funny scary
σκεφτόμουν πόσο ο ήχος της σταγόνας που πέφτει απο την όχι καλά κλειστή βρύση μοιάζει με το τικ-τακ του ρολογιού. άλλες φορές ενοχλητικός σε σημείο εκνευρισμού, και άλλες φορές περίεργα αδιάφορος, ο συνοδηπόρος σου όταν είσαι ξαπλωμένος και δεν υπάρχει λόγος να σηκωθείς, και ζήτημα είναι αν υπάρχει λόγος για οτιδήποτε γενικά.
πλικ. πλικ. πλικ. πλικ. πλικ.
πλικ.
δεν σταματάει ποτέ, με εκνευριστικό πείσμα προχωράει προς την αιωνιότητα, και με υπομονή τονίζει την αν-ηχία και την μοναξιά, την έλλειψη επιθυμίας, το κενό. και μια υποβόσκουσα αίσθηση ανισυχίας.
πλικ.
παω να φαω, και θα επιχειρήσω να δω καμια ταινία.
πλικ. πλικ.
πλικ. πλικ. πλικ. πλικ. πλικ.
πλικ.
δεν σταματάει ποτέ, με εκνευριστικό πείσμα προχωράει προς την αιωνιότητα, και με υπομονή τονίζει την αν-ηχία και την μοναξιά, την έλλειψη επιθυμίας, το κενό. και μια υποβόσκουσα αίσθηση ανισυχίας.
πλικ.
παω να φαω, και θα επιχειρήσω να δω καμια ταινία.
πλικ. πλικ.
purgatory
καθε πρωί κατεβαίνω μέ το μετρό ως τον σταθμό Κεραμεικό ή κατα κόσμον Γκάζι, για να πάω στην δουλειά. σας συνιστώ και σας ανεπιφύλακτα κάποια στιγμή να το δοκιμάσετε, λόγω της εξής ανεπανάλυπτης εμπειρίας που βιώνει κανείς ανεβαίνοντας απο τα έγκατα του σταθμού στο επίπεδο του δρόμου. μετά την πρώτη κυλιόμενη σκάλα βγαίνεις στο μέρος που αρχίζουν και το αγγίζουν οι ακτίνες του ηλίου που βγαίνουν απο την γυάλινη οροφή λίγο πιο πέρα. η οροφή αυτή είναι ακριβώς απο πάνω απο ενα μεγάλο χωλ, για να βγεις στο οποίο ανεβαίνεις και άλλες σκάλες. λοιπόν οι σκάλες αυτές λόγω του προσανατολισμού της κατασκευής προφανώς φωτίζονται απο τον ήλιο που εκείνη την στιγμή ανατέλλει και τα πάντα που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σε αυτές (άνθρωποι, χειραποσκευές, ρομπότ, μύγες) είναι σαν να έχουν μια αύρα ουράνια.. μπαίνεις και συ πάνω στις κυλιόμενες, και είναι σαν να ανεβαίνεις απο τα βάθη του κόσμου σε εκείνο το ενδιάμεσο μέρος μεταξύ γής και ουρανού που στα αγγλικά το λένε purgatory, και στα ελληνικά.. αχέμ.. να το πω καθαρτήριο; :Ρ νομίζω κάτι άλλο είναι αλλά λέμε τώρα. και καθώς ανεβαίνεις αρχίζεις και βλέπεις την υιάλινη οροφή και τον ήλιο που σε χαιρετά απο πάνω, και είναι σαν να βλέπεις τον παράδεισο.. είναι μια πραγματικά καθαρτική διαδικασία την ώρα που στέκεσαι εκεί πάνω στην κυλιόμενη, και ανεβαίνεις, και βλέπεις εκείνο το φως.. έτσι κάθε πρωί εγώ είναι σαν να ανεβαίνω στο purgatory αυτό και να παίρνω ματιές στον παράδεισο. κάθε πρωί όμως.
και μετά πηγαίνω δουλεια...
γαμάτα το έχουν φτιάξει τον σταθμό εκεί του Κεραμεικού.. γενικά οι διάφανες οροφές με φυσικό φως κωλολένε :Ρ αφήστε με να αλανοεκφραστώ λίγο.. παμ. παμ. παμ.
ιιιχ. ουμφ.. :(
no stuff.
πόσα πράγματα μπορεί να φτιάξει κανείς διαλύοντας μεταλλικούς συνδετήρες.. - πολλά.
αυτό είναι μια παλιότερη φωτογραφία απο τον σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό, απο το απογευμα, και οχι πρωί που σας έλεγα, και απο τις αρχές καλοκαιριού όταν ο ήλιος κοιτούσε απο λίγο διαφορετική γωνιά.
και μετά πηγαίνω δουλεια...
γαμάτα το έχουν φτιάξει τον σταθμό εκεί του Κεραμεικού.. γενικά οι διάφανες οροφές με φυσικό φως κωλολένε :Ρ αφήστε με να αλανοεκφραστώ λίγο.. παμ. παμ. παμ.
ιιιχ. ουμφ.. :(
no stuff.
πόσα πράγματα μπορεί να φτιάξει κανείς διαλύοντας μεταλλικούς συνδετήρες.. - πολλά.
αυτό είναι μια παλιότερη φωτογραφία απο τον σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό, απο το απογευμα, και οχι πρωί που σας έλεγα, και απο τις αρχές καλοκαιριού όταν ο ήλιος κοιτούσε απο λίγο διαφορετική γωνιά.
tess
την λέγανε Αγάπη
και 'κείνον κυρ' Κιλό
και λέγανε οι γείτωνες
τι γίνεται μ'αυτούς τους δυό;
μα η αγάπη δεν ξέρει όρια
και αν δώσεις μου να πιώ
θα σκέφτομαι τετράγωνα
Αγάπη με το Κιλό..
και 'κείνον κυρ' Κιλό
και λέγανε οι γείτωνες
τι γίνεται μ'αυτούς τους δυό;
μα η αγάπη δεν ξέρει όρια
και αν δώσεις μου να πιώ
θα σκέφτομαι τετράγωνα
Αγάπη με το Κιλό..
 |
neither
met another missionary
if you want to find way to God
go and take a long sit in Sintagma Square
like all squares
it thrives with missionaries of all sorts
mostly Christian
bizarrely dogmatic
this time it was about our Heavenly Mother
two Korean girls
trying out their crooked Greek
and English.
and making a big theater of disappointment
when I didn't give them my mobile phone number
they wanted us to go and eat some Korean food
and talk about Christ and our God Mother
hell, I can hardly imagine how it would be like
this would be a nice setting for an ironic story
at times it seems that God himself appointed
so many people to go and put Me on the right
path and save Me
but it's just (as you pointed out)
that I'm sitting and walking too much
around without having anything to do
and willing to talk to whoever passes by
and speaks to me
(talk to me, talk to me...)
my god, this time they got a video with them
they showed me two small presentations
about how we need to believe in the Heavenly Mother
on those gimmicky portable dvd players
that's what I call progress!
one sat on my right, the other on my left.
the one on my right was the prettiest.
and think about the squeaky noises they made
when I said (politely) that, sorry, I wouldn't like to hear
more stuff like this another time.
like they were talking to a baby, or something.
hell..
once I had a good discussion with a kind of a missionary
and it took place on Leicester Square
i don't remember what it went like :)
but at least we didn't stuggle to understand each other
and we talked about my forever view that
it doesn't usually take a missionary to convert you
to some faith..
if someday you believe in something,
it will come from your own heart.
this is also usually a good and sincere way to
call it quits with whatever childish way one
tries to talk to you about religion.
anyway.
let's talk about love.
no.
if you want to find way to God
go and take a long sit in Sintagma Square
like all squares
it thrives with missionaries of all sorts
mostly Christian
bizarrely dogmatic
this time it was about our Heavenly Mother
two Korean girls
trying out their crooked Greek
and English.
and making a big theater of disappointment
when I didn't give them my mobile phone number
they wanted us to go and eat some Korean food
and talk about Christ and our God Mother
hell, I can hardly imagine how it would be like
this would be a nice setting for an ironic story
at times it seems that God himself appointed
so many people to go and put Me on the right
path and save Me
but it's just (as you pointed out)
that I'm sitting and walking too much
around without having anything to do
and willing to talk to whoever passes by
and speaks to me
(talk to me, talk to me...)
my god, this time they got a video with them
they showed me two small presentations
about how we need to believe in the Heavenly Mother
on those gimmicky portable dvd players
that's what I call progress!
one sat on my right, the other on my left.
the one on my right was the prettiest.
and think about the squeaky noises they made
when I said (politely) that, sorry, I wouldn't like to hear
more stuff like this another time.
like they were talking to a baby, or something.
hell..
once I had a good discussion with a kind of a missionary
and it took place on Leicester Square
i don't remember what it went like :)
but at least we didn't stuggle to understand each other
and we talked about my forever view that
it doesn't usually take a missionary to convert you
to some faith..
if someday you believe in something,
it will come from your own heart.
this is also usually a good and sincere way to
call it quits with whatever childish way one
tries to talk to you about religion.
anyway.
let's talk about love.
no.
muffled
i have just finally (but not ultimately, as goes with books like this) finished reading the un..bearable lightness of being by Milan Kundera, which was oh a long but a good read in general. it usually takes me less time to read books, but this one's reading.. took me unprepared.. or whatever..
it is said to be his most acclaimed work of fiction, and i don't doubt it, having read the book of laughter and forgetting and immortality before, but not remembering much, since it was a long time ago that i read them. i liked the fact that there's a lot of shifting in time, and between characters, and there are loads of philosophical musings on current themes like... :)
now it strikes me again, that there are two words in greek - αγάπη and έρωτας, which in their own context would be translated to english with a single word - love. with an important difference of being in love against loving someone.. there are loads and loads of interesting thoughts there, which i cannot embrace with a single read.. about love, sexual attraction, about the way politics and religion get in touch with human personality and our basic needs, etc. etc...
one really wonderful passage that i liked was about man being expelled from Paradise against animals who weren't.. and that men perhaps are not able to love one another like they would love their pet (and the pet them), because one essential part of our mutual loving is to constantly search the answering love in the eyes of our beloved.. we demand to be loved too.. and it seems logical.. but the love of animals is undemanding. anyway, many contradictions too, perhaps.. but the thoughts are interesting.
words.
it's funny now to be writing in english, and feeling that i miss my greek a bit. i just thought to write in english to freshen this stuff a bit. i remember that i used to enjoy writing in english very much. but due to various facts (me no longer searching for pen-pals, and having almost stopped writing letters altogether) i haven't written in english for a long long time, or so it seems.
greek has acquired a kind of closeness and warmth for me now, while english stays my choice for artistic/poetic expression, i still feel a bit clumsy, say, writing a poem in greek, and moreover, telling it to someone. in that case, english seems somehow a bit formal, but also "higher" language.. i wonder if it will one day become warm and sincere form of expression for me.. the majority of the books i read are still in english.
anyway.
kefir - fermented milk beverage which may contain <1-2 percent alcohol. lately i grew to like it somehow.
somehow.
strangely.
perplexed.
abit abit..
it is said to be his most acclaimed work of fiction, and i don't doubt it, having read the book of laughter and forgetting and immortality before, but not remembering much, since it was a long time ago that i read them. i liked the fact that there's a lot of shifting in time, and between characters, and there are loads of philosophical musings on current themes like... :)
now it strikes me again, that there are two words in greek - αγάπη and έρωτας, which in their own context would be translated to english with a single word - love. with an important difference of being in love against loving someone.. there are loads and loads of interesting thoughts there, which i cannot embrace with a single read.. about love, sexual attraction, about the way politics and religion get in touch with human personality and our basic needs, etc. etc...
one really wonderful passage that i liked was about man being expelled from Paradise against animals who weren't.. and that men perhaps are not able to love one another like they would love their pet (and the pet them), because one essential part of our mutual loving is to constantly search the answering love in the eyes of our beloved.. we demand to be loved too.. and it seems logical.. but the love of animals is undemanding. anyway, many contradictions too, perhaps.. but the thoughts are interesting.
words.
it's funny now to be writing in english, and feeling that i miss my greek a bit. i just thought to write in english to freshen this stuff a bit. i remember that i used to enjoy writing in english very much. but due to various facts (me no longer searching for pen-pals, and having almost stopped writing letters altogether) i haven't written in english for a long long time, or so it seems.
greek has acquired a kind of closeness and warmth for me now, while english stays my choice for artistic/poetic expression, i still feel a bit clumsy, say, writing a poem in greek, and moreover, telling it to someone. in that case, english seems somehow a bit formal, but also "higher" language.. i wonder if it will one day become warm and sincere form of expression for me.. the majority of the books i read are still in english.
anyway.
kefir - fermented milk beverage which may contain <1-2 percent alcohol. lately i grew to like it somehow.
somehow.
strangely.
perplexed.
abit abit..
(to) love (yusself) (...)
μμμμπφφ..
from a distance.
a FROWN approaching.
though never getting too near.
as to disturb totally.
irreparably.
luckily.
i am just an observer.
let me observe,
let me see,
clearly,
vividly.
let me address you
in a voice clean and
sparkling
strong and proud
and unchanging
let me address
you in certainty
complete
certainty
and determination
fought out and
gained from
discreet observation
and let me
always fail
from a distance.
a FROWN approaching.
though never getting too near.
as to disturb totally.
irreparably.
luckily.
i am just an observer.
let me observe,
let me see,
clearly,
vividly.
let me address you
in a voice clean and
sparkling
strong and proud
and unchanging
let me address
you in certainty
complete
certainty
and determination
fought out and
gained from
discreet observation
and let me
always fail
illustrations - lifo supported έκθεση στο Μπενάκη
παραθέτω κάποιες φωτογραφίες απο την έκθεση (τελειώνει όπου να'ναι) Illustrations στο (μουσ)είο Μπενάκη Πειραιώς.. καταρχάς, μια χαρά, το εισητήριο ήταν μόνο 3 ευρώ.. γενικά η κάθε ευκαιρία να βρεθείς σε αυτό το μουσείο (και σε κάθε μουσείο, μάλλον) αξίζει τα λεφτά του.
μου είπαν, προχοράτε στην ράμπα, δεύερος όροφς αριστερά. μάλιστα.
η ράμπα ΈΚΑΝΕ ΘΟΡΥΒΟ. η κάθε πατημασιά μου άξιζε ενα σφίξημο στα χείλη και γενικά μια γκριμάτσα στο πρόσωπο. δεν είχε που δεν είχε κόσμο, προχωρούσα μόνος μου και ακουγα τον ήχο των πατημασιών μου σε dolby surround.
και έπρεπε να πάω στον δεύτερο.
μάλιστα :)
τέλος πάντων, εντάξει όλα καλά, είδα και την έκθεση, πλάκα είχε, μου άρεσαν κάποια πράγματα, κάποια μου προκάλεσαν πολύ κριτική αντιμετώπιση (με γέλιο) - ειδικά εκει με τα cartoons που χαϊδεύουν ο ενας τα γεννητικά όργανα του άλλου - ο καθένας κάνει ότι μπορεί ρε παιδιά - και αυτά ενδιαφέροντα είναι... (δεν σχολιάζω άλλο - αν και πήγα, πήγα να προσπαθήσω, αλλά δεν νομίζω να έχει νόημα κανένα..)
το τελευταίο μου θύμιζε σε στύλ αυτά που μ'αρέσουν και μένα.. αλλά ήταν μα τόσο καταχθόνιο, μου έβγαζε μια μελαγχολία απο εκείνες τις μαύρες, όταν λες.. οκ, αυτό δεν είναι για πλάκα, αυτό είναι fuckin' big deal.. και δεν είμαι σε αυτή την φάση αυτή την περίοδο, πραγματικά..
οπότε γενικά..
:| για κάποιο λόγο δεν εκτίμησα την έκθεση καλά καλά. τουλάχιστον το ότι γίνονται τέτοια πράγματα είναι καλό.. α - και το άλλο - ενα τελευταίο "έκθεμα" πρέπει να είχε κάτι να κάνει με τους graffiti artists lifo - ή δεν ξέρω και γω τι - και έγραφε - we hate lifo press, we like lifo team, κάτι τέτοιο - αλλά το ότι το έβαλε η sponsor η lifo στην έκθεση είναι λίγο αστείο, έτσι δεν είναι; δεν ξέρω which is which and who is who..
all is art, έτσι;
ash in art που λένε, ε;
ξερωγώ....;
πάπαλα.
καληνύχτα.
μου είπαν, προχοράτε στην ράμπα, δεύερος όροφς αριστερά. μάλιστα.
η ράμπα ΈΚΑΝΕ ΘΟΡΥΒΟ. η κάθε πατημασιά μου άξιζε ενα σφίξημο στα χείλη και γενικά μια γκριμάτσα στο πρόσωπο. δεν είχε που δεν είχε κόσμο, προχωρούσα μόνος μου και ακουγα τον ήχο των πατημασιών μου σε dolby surround.
και έπρεπε να πάω στον δεύτερο.
μάλιστα :)
 |
| From shuz |
τέλος πάντων, εντάξει όλα καλά, είδα και την έκθεση, πλάκα είχε, μου άρεσαν κάποια πράγματα, κάποια μου προκάλεσαν πολύ κριτική αντιμετώπιση (με γέλιο) - ειδικά εκει με τα cartoons που χαϊδεύουν ο ενας τα γεννητικά όργανα του άλλου - ο καθένας κάνει ότι μπορεί ρε παιδιά - και αυτά ενδιαφέροντα είναι... (δεν σχολιάζω άλλο - αν και πήγα, πήγα να προσπαθήσω, αλλά δεν νομίζω να έχει νόημα κανένα..)
το τελευταίο μου θύμιζε σε στύλ αυτά που μ'αρέσουν και μένα.. αλλά ήταν μα τόσο καταχθόνιο, μου έβγαζε μια μελαγχολία απο εκείνες τις μαύρες, όταν λες.. οκ, αυτό δεν είναι για πλάκα, αυτό είναι fuckin' big deal.. και δεν είμαι σε αυτή την φάση αυτή την περίοδο, πραγματικά..
οπότε γενικά..
:| για κάποιο λόγο δεν εκτίμησα την έκθεση καλά καλά. τουλάχιστον το ότι γίνονται τέτοια πράγματα είναι καλό.. α - και το άλλο - ενα τελευταίο "έκθεμα" πρέπει να είχε κάτι να κάνει με τους graffiti artists lifo - ή δεν ξέρω και γω τι - και έγραφε - we hate lifo press, we like lifo team, κάτι τέτοιο - αλλά το ότι το έβαλε η sponsor η lifo στην έκθεση είναι λίγο αστείο, έτσι δεν είναι; δεν ξέρω which is which and who is who..
all is art, έτσι;
ash in art που λένε, ε;
ξερωγώ....;
πάπαλα.
καληνύχτα.
my new radio shoes
μην κοιτάτε, ο τίτλος είναι.. δεν είναι δηλαδή δικιά μου επινόηση, είναι απο το εξής (ανομοι)όμορφο τραγουδάκι των πολύ πολύ αγαπημένων nits.
πήγα το σάββατο και πήρα (επιτέλους) (μετά απο (και) μια μυστική συμβουλή-παύλα-παρόρμηση φίλων - lucky day για αγορές και έτσι) παπούσια... ήθελα να βγάλω φωτογραφία και τα παλιά μου πως είχαν γίνει αλλά εντάξει, μην το παρακάνουμε - έχουν μια αρκετά καταθληπτική εικόνα, μόνο αυτό αρκει να σας πω).
είναι ελαφρώς μπλέ, είναι allstar-ακο-design με παραλλαγές εχουν άσπρο περίγραμμα που με χαλούσε στην αρχή, αλλά το έχω συνηθίσει τώρα. τόσο συχνά που πατάω σε μαγαζιά για ψώνια, είναι ενα όσο να'ναι ξεχωριστό event για μένα.
κατά τα άλλα... μπήκε ενα περιστέρι (pigeon, not dove) στο μπαλκόνι και ενώ η μάνα μου είχε δώσει κάποτε μάχη να τους διώξει απο κει.. ξαναήρθαν.. και αυτό εδώ είναι lame pigeon... πρέπει να είναι μωρό, αλλά δεν πάει καλά - δεν έχει ουρά - ή του την έφαγαν, ή δεν ξέρω τι, και δεν μπορεί να πετάξει.. και συνήθως είναι μονόδρομος γι'αυτά, δεν νομίζω να κρατήσει πολύ.. αλλά εντάξει, ποιος ξέρει. god rules in mysterious ways, όπως λένε.
αυτά.
good luck και τα ξαναματαλέμε.
πήγα το σάββατο και πήρα (επιτέλους) (μετά απο (και) μια μυστική συμβουλή-παύλα-παρόρμηση φίλων - lucky day για αγορές και έτσι) παπούσια... ήθελα να βγάλω φωτογραφία και τα παλιά μου πως είχαν γίνει αλλά εντάξει, μην το παρακάνουμε - έχουν μια αρκετά καταθληπτική εικόνα, μόνο αυτό αρκει να σας πω).
είναι ελαφρώς μπλέ, είναι allstar-ακο-design με παραλλαγές εχουν άσπρο περίγραμμα που με χαλούσε στην αρχή, αλλά το έχω συνηθίσει τώρα. τόσο συχνά που πατάω σε μαγαζιά για ψώνια, είναι ενα όσο να'ναι ξεχωριστό event για μένα.
κατά τα άλλα... μπήκε ενα περιστέρι (pigeon, not dove) στο μπαλκόνι και ενώ η μάνα μου είχε δώσει κάποτε μάχη να τους διώξει απο κει.. ξαναήρθαν.. και αυτό εδώ είναι lame pigeon... πρέπει να είναι μωρό, αλλά δεν πάει καλά - δεν έχει ουρά - ή του την έφαγαν, ή δεν ξέρω τι, και δεν μπορεί να πετάξει.. και συνήθως είναι μονόδρομος γι'αυτά, δεν νομίζω να κρατήσει πολύ.. αλλά εντάξει, ποιος ξέρει. god rules in mysterious ways, όπως λένε.
αυτά.
good luck και τα ξαναματαλέμε.
κύκλος
γυρνώντας με το μετρό το βράδυ, στην κατεχάκη είδα ξαφνικα πολύ κόσμο στην αποβάθρα προς κέντρο, και κοιτώντας είδα τον Νεμάτ, ενα παιδί απο το φωτογραφικό του ΠΟΦΠΑ, :) κάναμε μια συζήτηση, με ακουστικά και μέσα στο βαγόνι εγώ, στην αποβάθρα αυτός, όλα χωρίς ούτε λέξη, με νοήματα :) να φανταστείτε μόνο νοήματα με τα χέρια και με τα μάτια - και πήγαινε έτσι:
- τι έγινε, τι χαμπάρια;
- γειά!
- τι κάνεις εσύ εδώ;
- ό,τι να'ναι... πηγαίνω προς τα βόρεια, εσύ τι κάνεις εδώ;
- έ, ό,τι να'ναι.. πηγαίνω προς αθήνα.. όλα καλά;
- ναι ρε..
- να σου πω, φωτογραφίες τραβάς καθόλου;
- ε, έτσι και έτσι - που και που - καταλαβαίνεις... μμμ... εσύ;
- ε και γω, που και που - ψιλοπράγματα..
- καλά, φεύγει το τραίνο - θα τα πούμε κάποια στιγμή
- ε ναι - προς κανένα κέντρο θα σε πετύχω..
- ναι, κλασσικά - λοιπόν ωραία - cheers man!
- yo! :)
χεχε... χάρηκα πολύ όταν τα'παμε έτσι "νοηματικώς" - μου άρεσε που καταλάβαμε ο ένας τον άλλον, ή έστω το γενικό κλίμα των ερωτήσεων / απαντήσεων...
και εν τέλει... ίσως και μόνο αυτό είναι υπεραρκετό να νιώσεις κατανοητός... χαμογελούσα πλατιά μέχρι την εθνική άμυνα που κατέβηκα λόγω αυτής της (χωρίς ιδιαίτερη σημασία ίσως) εμπειρίας
(!)
μετά κατέβασα πάλι τα μούρα μου.
:Ρ αλλά όχι ακριβώς.. αυτοειρωνεύομαι..
cheers και σε σας λοιπόν...
- τι έγινε, τι χαμπάρια;
- γειά!
- τι κάνεις εσύ εδώ;
- ό,τι να'ναι... πηγαίνω προς τα βόρεια, εσύ τι κάνεις εδώ;
- έ, ό,τι να'ναι.. πηγαίνω προς αθήνα.. όλα καλά;
- ναι ρε..
- να σου πω, φωτογραφίες τραβάς καθόλου;
- ε, έτσι και έτσι - που και που - καταλαβαίνεις... μμμ... εσύ;
- ε και γω, που και που - ψιλοπράγματα..
- καλά, φεύγει το τραίνο - θα τα πούμε κάποια στιγμή
- ε ναι - προς κανένα κέντρο θα σε πετύχω..
- ναι, κλασσικά - λοιπόν ωραία - cheers man!
- yo! :)
χεχε... χάρηκα πολύ όταν τα'παμε έτσι "νοηματικώς" - μου άρεσε που καταλάβαμε ο ένας τον άλλον, ή έστω το γενικό κλίμα των ερωτήσεων / απαντήσεων...
και εν τέλει... ίσως και μόνο αυτό είναι υπεραρκετό να νιώσεις κατανοητός... χαμογελούσα πλατιά μέχρι την εθνική άμυνα που κατέβηκα λόγω αυτής της (χωρίς ιδιαίτερη σημασία ίσως) εμπειρίας
(!)
μετά κατέβασα πάλι τα μούρα μου.
:Ρ αλλά όχι ακριβώς.. αυτοειρωνεύομαι..
cheers και σε σας λοιπόν...
bullet brain and cactus head
δεν ξέρω, ο τίτλος είναι απο ομόνυμο τραγούδι των split enz που έτυχε να ακούω στο δρόμο.
τα παρακάτω τα ζωγράφισα στο booze επειδή δεν είχα τι να κάνω και επειδή αμέσως πριν πάω εκεί μου κόλλησε ενας τύπος ζητώντας ψιλά, τα οποία τελικά μου τα πήρε, με τον πιο ύπουλο τρόπο που υπήρχε, έχοντας κάμψει την κάθε γραμμή συμπόνοιας προς κακομοίριδες στην ίδια φάση με αυτόν - κακό έκανα και στον εαυτό μου και σε αυτόν και σε οτιδήποτε άλλο που έτυχε.. τελος πάντων.. damn it. και επειδή πιο πριν κατι άλλο αστείο είχε συμβεί - και επειδή τα παίρνω όλα βαρέος.. τουλάχιστον είχα να ζωγραφίσω (ευτυχώς είχα ξεχάσει την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι (είναι άραγε επειδή με βάραινε; :Ρ) στο σπίτι)
x9 thnx gia junior boys
via Obscure Sound
Junior Boys - Sneak A Picture
τα παρακάτω τα ζωγράφισα στο booze επειδή δεν είχα τι να κάνω και επειδή αμέσως πριν πάω εκεί μου κόλλησε ενας τύπος ζητώντας ψιλά, τα οποία τελικά μου τα πήρε, με τον πιο ύπουλο τρόπο που υπήρχε, έχοντας κάμψει την κάθε γραμμή συμπόνοιας προς κακομοίριδες στην ίδια φάση με αυτόν - κακό έκανα και στον εαυτό μου και σε αυτόν και σε οτιδήποτε άλλο που έτυχε.. τελος πάντων.. damn it. και επειδή πιο πριν κατι άλλο αστείο είχε συμβεί - και επειδή τα παίρνω όλα βαρέος.. τουλάχιστον είχα να ζωγραφίσω (ευτυχώς είχα ξεχάσει την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι (είναι άραγε επειδή με βάραινε; :Ρ) στο σπίτι)
x9 thnx gia junior boys
via Obscure Sound
Junior Boys - Sneak A Picture
mead
den exw ksanadei toso trypaki oneiro - htan san tis xwres sta paixnidia me ton Sonic, me xortaria apo pagwto kai karamela, kai oyrano ena toso vathy mple poy xanesai - kai me pollapla epipeda, kai mporoyses na voytas sta pagwta, kai na vgaineis apo katw, kai na synexizeis katw, kai ekei na einai ola diaforetika, alla sto idio "ploysio" styl. htan kai enas filos moy ekei kai voytagame mazi. kai den fovomoyn tipota, eixa ksexasei pws einai ayth h diathesh.. otan den exeis apla agxos gia tipota..
monsters
ο Μίλαν Κούντερα έγραψε στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι, περιγράφοντας τον τρόπο μιας απο τις ηρωίδες του βιβλίου, πως απεχθανόταν βιβλία ή έργα τέχνης που αποκάλυπταν με προφανή τρόπο τα μυστικά της προσωπικής τους ζωής.. βαριέμαι να ανοίξω το βιβλίο τώρα και να γράψω πιο ολοκληρωμένα γιατί και πως. υπήρχε ενας σοβαρός λόγος πάντως.. κάτι του στυλ ότι γι'αυτήν η προσωπικότητα του ανθρώπου ουσιαστικά αποτελούσε απο και στηριζόταν σε αυτά τα μυστικά.. και πιστεύω με το ενα μάτι ότι όντως ακριβώς η αποκάλυψη αυτών των μυστικών, των βαθειών αναμνύσεων ή προσωπικών σκέψεων αποκτά μια ξεχωριστή σημασία όταν τις κρατάς μέσα σου, και την κάνεις την αποκάλυψη μόνο σε κάποιον που ενδεχομένως να σε νοιάζει και να έχει σημασία για σένα (και πάλι εκεί πλησιάζεις με αργά βήματα, όταν "ψάχνεις" τον άλλον και την σχέση σου με αυτόν)... το ξεμπροστιασμα όλων αυτών ακυρώνει ενδεχομένως την αξία που θα μπορούσε να έχει για σένα ενας ανθρωπος - γιατί θα του ανακάλυπτες κάτι που μπορεί να το έχεις ήδη αποκαλύψει πριν, ακυρώνοντας εκείνη την μοναδική αξία που έχουν αυτά που αποκαλύπτεις.... δεν ξέρω αν είμαι απόλυτα κατανοητός.. πάντως κάπως έτσι το καταλαβαίνω..
και συμφωνώ και διαφωνώ εν μέρει..
μου ήρθε η σκέψη αυτή και το απόσπασμα απο το βιβλίο (το τελευταίο γιατί το διάβαζα σήμερα..) επειδή έχω γράψει κατα καιρούς κάποια πράγματα που ενδεχομένως να είναι αρκετά προσωπικά.. και γενικά μ'αρέσει να είμαι προσωπικός, και να μιλάω για τον εαυτό μου, και για τις "στεναχόριες" μου και αναμνήσεις κλπ... αλλά ας εκείνοι που έχουν σημασία για μένα μην πτωούνται, γιατί (ελπίζω) πως θα έχω και άλλα προσωπικά πράγματα να τους πω - και πως αυτά δεν εξαντλούνται ποτέ, και ενας κοντινός άνθρωπος θα ξέρει παντα πιο πολλά για μένα απο κάποιον που ενδεχομένως να διαβάζει το blog μου π.χ... ασε που συνήθως αυτοί που το διαβάζουν συμπίπτει να είναι "δικοί" μου άνθρωποι.. anyway.. πάντως πάντα σκέφτομαι, γράφοντας κάτι - αν πράγματι θα ήθελα να το διαβάσει ο Α. ή ο Β. άνθρωπος - και δεν είναι ότι πάντα θα ήθελα.. δεν θέλω ακριβώς να μοιραστώ κάτι με τους πάντες.. για κάποιο λόγο ομως το να μοιράζομαι κάτι μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι μοιράζομαι κάτι με εναν δικό μου.. ή έστω και με εναν φανταστικό φίλο που με καταλαβαίνει.. και ναι - θα μπορούσα να το γράφω σε ενα φυσικό χάρτινο ημερολόγιο - αλλά τότε θα έκοβα την κάθε ελπίδα να το διάβαζε κάποιος..
κατα κάποιο τρόπο τα γράφω για να μπορέσω να ενδιαφέρω κάποιον.
όπως πάντα έχω ψιλομπερδευτεί.
anyway. εις το επανειδείν.
ο Μίλαν Κουντέρα πάντως στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι τόσο και τόσο ενδιαφέρον.. βασικά γράφει για πράγματα που σκεφτόμαστε όλοι κατά καιρούς.. γράφει απόλυτα λογικά και σοβαρά, και δεν σκοντάφτει, ούτε παθιάζεται χωρίς λόγο.. νιώθω ότι κανένα πράγμα απ'αυτά που γράφει δεν είναι κούφιο - όλα έχουν νόημα, όλα οδηγούν κάπου.. είναι σαν να βλέπεις πρόσωπα ανθρώπων και να τα μελετάς λίγο.. γνωρίζοντας και την προιστορία.. ίσως και αυτός να είναι υπερβολικά προσωπικός σε πολλά σημεία, και πολλές φορές αφαιρεί την μαγεία του να γοητεύεσαι απο τις τάδε κινήσεις ή συνήθειες ή συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων, δινοντάς τους πάντα μια εξήγηση και προιστορία..
πάντα υπάρχει αυτή η αμφιπλευρη και αβέβαιη αίσθηση.. πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον και διδακτικό, θα έλεγα, ανάγνωσμα.
καληνύχτα....
και συμφωνώ και διαφωνώ εν μέρει..
μου ήρθε η σκέψη αυτή και το απόσπασμα απο το βιβλίο (το τελευταίο γιατί το διάβαζα σήμερα..) επειδή έχω γράψει κατα καιρούς κάποια πράγματα που ενδεχομένως να είναι αρκετά προσωπικά.. και γενικά μ'αρέσει να είμαι προσωπικός, και να μιλάω για τον εαυτό μου, και για τις "στεναχόριες" μου και αναμνήσεις κλπ... αλλά ας εκείνοι που έχουν σημασία για μένα μην πτωούνται, γιατί (ελπίζω) πως θα έχω και άλλα προσωπικά πράγματα να τους πω - και πως αυτά δεν εξαντλούνται ποτέ, και ενας κοντινός άνθρωπος θα ξέρει παντα πιο πολλά για μένα απο κάποιον που ενδεχομένως να διαβάζει το blog μου π.χ... ασε που συνήθως αυτοί που το διαβάζουν συμπίπτει να είναι "δικοί" μου άνθρωποι.. anyway.. πάντως πάντα σκέφτομαι, γράφοντας κάτι - αν πράγματι θα ήθελα να το διαβάσει ο Α. ή ο Β. άνθρωπος - και δεν είναι ότι πάντα θα ήθελα.. δεν θέλω ακριβώς να μοιραστώ κάτι με τους πάντες.. για κάποιο λόγο ομως το να μοιράζομαι κάτι μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι μοιράζομαι κάτι με εναν δικό μου.. ή έστω και με εναν φανταστικό φίλο που με καταλαβαίνει.. και ναι - θα μπορούσα να το γράφω σε ενα φυσικό χάρτινο ημερολόγιο - αλλά τότε θα έκοβα την κάθε ελπίδα να το διάβαζε κάποιος..
κατα κάποιο τρόπο τα γράφω για να μπορέσω να ενδιαφέρω κάποιον.
όπως πάντα έχω ψιλομπερδευτεί.
anyway. εις το επανειδείν.
ο Μίλαν Κουντέρα πάντως στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι τόσο και τόσο ενδιαφέρον.. βασικά γράφει για πράγματα που σκεφτόμαστε όλοι κατά καιρούς.. γράφει απόλυτα λογικά και σοβαρά, και δεν σκοντάφτει, ούτε παθιάζεται χωρίς λόγο.. νιώθω ότι κανένα πράγμα απ'αυτά που γράφει δεν είναι κούφιο - όλα έχουν νόημα, όλα οδηγούν κάπου.. είναι σαν να βλέπεις πρόσωπα ανθρώπων και να τα μελετάς λίγο.. γνωρίζοντας και την προιστορία.. ίσως και αυτός να είναι υπερβολικά προσωπικός σε πολλά σημεία, και πολλές φορές αφαιρεί την μαγεία του να γοητεύεσαι απο τις τάδε κινήσεις ή συνήθειες ή συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων, δινοντάς τους πάντα μια εξήγηση και προιστορία..
πάντα υπάρχει αυτή η αμφιπλευρη και αβέβαιη αίσθηση.. πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον και διδακτικό, θα έλεγα, ανάγνωσμα.
καληνύχτα....
ra..di...x..
]]]]]]]]ετος.]]]]]]
.
driving pulsing bullet rhythm
εδώ, ανακάλυψα τους DAF, δηλ. Deutsche Amerikanische Freundschaft - που γενικά απο το όνομά τους και διάφορα άλλα πάντα τους προσπερνούσα, γιατί μου έφερναν στο μυαλό κάτι προς ναζί φάση - αλλά τέλος πάντων, λάθος μου, απο όλες τις απόψεις. βέβαια, τι να υποθέσει ενας ανθρωπάκος σαν και εμένα ακούγοντας τον τίτλο και τους κλασσικούς στίχους (πλέον αντιλαμβάνομαι) του Der Mussolini (δεν κατέχω και απο γερμανικά οπότε στην αντίληψή μου πέφτουν μόνο αυτά τα βαρύγδουπα ονόματα) αλλά όλος ο δίσκος Alles ist gut (από το 1981 παρακαλώ - την ίδια χρονιά που γεννήθηκα) μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον - βασικά έχει να κάνει με κάτι που έχω καιρό να αισθανθώ - με εναν ενθουσιασμό θα έλεγα: τα τραγούδια θα έλεγα πως έχουν κάπως minimal αισθητική, όπου ξεχωρίζει μια επιθετική γραμμή απο ένα όμοιο βαθύ και βαρύ bassy synth.. (πως το είπα έτσι...) - και βαρια κρουστά. αλλά δεν είναι κάτι τελείως noisy - σε οδηγεί, και είναι κάτι πολύ χορέψιμο... ειδικά το τραγούδι το Der Mussolini - που αυτό λέει - χόρεψε Μουσσολίνι. χόρεψε Χίτλερ. κούνα το πισινό σου. χτύπα τα παλάμια. χόρεψε τον Ιησού. οτι να'ναι... βασικά στο allmusic δίνει κάποιες εξηγήσεις νομίζω για διάφορες τέτοιες αναφορές στους Ναζί. απο κει μαθαίνω πως γενικα το συγκεκριμένο άλμπουμ ίσως οριοθετεί και θεμελιώνει την EBM μουσική - και το πιστεύω..
Ο συγκεκριμένος δίσκος που θύμισε και ενα παιχνίδι για υπολογιστή που ποτέ δεν μπορούσα να το παίξω με νόημα - έχει όνομα Bloodnet, και είναι ενα cyberpunk adventure. είναι αρκετά δύσκολο - και τότε που έπαιζα παιχνίδια θυμάμαι δεν μπορούσα να προχωρήσω καθόλου - πάντως με συνάρπαζε απο αισθητική άποψη, με την ιστορία του και την ατμόσφαιρα που δημιουργούσε - και την άριθμη και περίεργη μουσική που ηχούσε στο background. τώρα ξέρω που είχε ρίζες και επιρροές η μουσική αυτή τουλάχιστον..
Επίσης σήμερα ανακάλυψα (το νόημα της ζωής).. μπα.. ανακάλυψα ότι ενα ωραίο τραγουδάκι που το ήξερα μικρός.. καλά τέλος πάντων όχι τόοοσο μικρός. - το Hymn των Corona - α, όχι - των Cabballero (αυτό τέλος πάντων) - ξέρετε, τότε απο τις dance επιτυχίες των 90's - είναι διασκευή του ομόνυμου Hymn των... Ultravox, απο το άλμπουμ Quartet. είναι πολύ ωραίο τραγούδι...
- Ναι. Μάλιστα. Ναι, ναι. Όλα καλώς. (σήμερα στο τηλέφωνο. απο μόνο του μου βγήκε...)
..... εις το επανιδείν
... λέτε να πρέπει να ξαναξεκινήσω μαθήματα ελληνικών; ξαναδιάβασα το ποστ και τα είδα όλα... :) είναι επειδή τελευταία προσπαθώ να κόψω τις μπύρες...
Ο συγκεκριμένος δίσκος που θύμισε και ενα παιχνίδι για υπολογιστή που ποτέ δεν μπορούσα να το παίξω με νόημα - έχει όνομα Bloodnet, και είναι ενα cyberpunk adventure. είναι αρκετά δύσκολο - και τότε που έπαιζα παιχνίδια θυμάμαι δεν μπορούσα να προχωρήσω καθόλου - πάντως με συνάρπαζε απο αισθητική άποψη, με την ιστορία του και την ατμόσφαιρα που δημιουργούσε - και την άριθμη και περίεργη μουσική που ηχούσε στο background. τώρα ξέρω που είχε ρίζες και επιρροές η μουσική αυτή τουλάχιστον..
Επίσης σήμερα ανακάλυψα (το νόημα της ζωής).. μπα.. ανακάλυψα ότι ενα ωραίο τραγουδάκι που το ήξερα μικρός.. καλά τέλος πάντων όχι τόοοσο μικρός. - το Hymn των Corona - α, όχι - των Cabballero (αυτό τέλος πάντων) - ξέρετε, τότε απο τις dance επιτυχίες των 90's - είναι διασκευή του ομόνυμου Hymn των... Ultravox, απο το άλμπουμ Quartet. είναι πολύ ωραίο τραγούδι...
- Ναι. Μάλιστα. Ναι, ναι. Όλα καλώς. (σήμερα στο τηλέφωνο. απο μόνο του μου βγήκε...)
..... εις το επανιδείν
... λέτε να πρέπει να ξαναξεκινήσω μαθήματα ελληνικών; ξαναδιάβασα το ποστ και τα είδα όλα... :) είναι επειδή τελευταία προσπαθώ να κόψω τις μπύρες...
τέρμα το αστείο.
Κάποιες φωτογραφίες απο την συναυλία των Caspian / Adolf Plays The Jazz εδώ. Δεν είναι ιδιαίτερα καλές - αλλά μιας και τις τράβηξα, βάζω τις λιγότερο κουνημένες και θεοσκότεινες για να τις δείτε.
Μου λένε - η εταιρεία που προμοτάρει το συγκρότημα και διοργανώνει την συναυλία λέγεται CTS - Catch The Soap Productions - χρειάστηκε να μου το πούν τρεις φορές για να καταλάβω ότι το Soap είναι το σαπούνι - ανακαλύπτω πως μα εντελώς στα αγγλικά σκέφτομαι αναπόσπαστα απο τα συμφραζόμενα - δηλ. αμα μου πει κανείς μια πρόταση.. πάρε τα κλειδιά απο το αμάξι - αλλά αντί για αμάξι πει π.χ. άλογο.. δεν θα καταλάβω τίποτα.. βασικά πιθανόν να μην καταλάβω ούτε καν το "πάρε τα κλειδιά". δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός.
και μετά.. είχε συννεφιά αυτές τις μέρες, και ψυχρούλα.. και σκέφθηκα πως ακόμα είναι άνοιξη - και μου ήρθε μια έκλαμψη, πως η "άνοιξη" πιθανόν να είναι απο το "ανοίγω" - και η έκφραση "ο καιρός άνοιξε" μπορεί να συνδέεται με την "άνοιξη", και όχι με το "άνοιγμα".. τέλος πάντων, είναι κάποιες έννοιες που δεν τις συνέδεα στο μυαλό μου, και κάπως μου ήρθε ξαφνικό (και ωραίο).. χμμ.. maybe it's just lunatism. μην δίνετε σημασία.
και αν αναρωτηθήκατε γιατί έβαλα εναν τέτοιο τίτλο σε ενα τέτοιο ποστ, - it's just a marketing ploy. είπα να τραβήξω την προσοχή σας με μια αποφασιστική φράση :)
ήρθε το Τέλος. μα μπέρδεψε το μέρος. είπε "ποτέ πια όπως πριν". και άλλαξε τα τζιν.
bright
yesterday (in a dream) i saw myself picking underwear for the laundry, today (in a dream) i saw myself asking for a chocolate bar (green Break one, not the Ritter Sport, although the latter looked more promising) yesterday was Saturday, today it's Sunday. on Friday i went.. on Friday i spent.. time has passed while i just slept.
Την Άνοιξη στην Άνοιξη, στην Πεύκη, επανάληψη, στην Δάφνη και στον Βύρωνα διαβάζοντας το Δίφωνο, αναζητούσα το απλό, το σύνθετο, το τρυφερό, στην φόρμα και στην όψη του να είναι πια μοναδικό, όμως εχθές το ξέχασα, το άλλο, το αξέχαστο, θα μου ξανάρθει όμως ξανά αν μου χαρίσεις μια ματιά, απο εκείνες τις απλές, ...
ελάτε, μπορείτε όλοι να το συνεχίσετε...
anything
once upon a time..
there lived a lone and lonely king.
(king is not a prince)
(brings accusations)
pocomoke his name.
fed up with some things.
like these.
at times like these.
these.
can't.
tired
a whiff of melancholy, staring
drips, falling (forlornly) before my eyes (lonely)
like a battleaxe (eugene)
(litany)
unsmiling, and cut to pieces (now smiles politely, a bit)
it's a memory
riots and falls, defeated
sings a sobbing song,
long forgotten
it's
filler material
αυριο θα'χει απεργία και σκέφτομαι να περπατήσω. σε τέτοιες φάσεις παρόλα αυτά, νομίζω πως τουλάχιστον το να έχεις να περπατήσεις κάπου είναι καλό - μερικές φορές κουράζομαι πλέον απο βόλτες χωρίς στόχο και νόημα - αλλες φορές είναι αναγκαίο κα(λ)ό γιατί απλούστατα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να κάνω τίποτε άλλο.
(wading the streets, searching for food)
τροφή για σκέψη. τι γράφει κανέις όταν δεν του έχει μείνει κάτι να γράψει, και όμως νιώθει πως του έχει μείνει κάτι να πει;
(μπούρδες)
λόγω πρωτομαγιάς το προηγούμενο σάββατο δεν μας επισκέφθηκε η κοπέλα που καθε δύο εβδομάδες έρχεται και καθαρίζει το σπίτι. και νομίζω πως μετα απο χρόνια ξανασηδέρωσα δυο μπλουζάκια (ψέμματα, είχα σηδερώσει και στο στρατό - την παραλλαγή φυσικά, μια μέρα που ήταν να μας επισκεφθεί ο ταξίαρχος - τις έχω θάψει αυτές τις αναμνήσεις..)
τελος παντων, εις τω επανειδείν.
fumbling
schoolgirl attire welcoming me breastkick desire smothering me silently watching never approaching the girl of my dreams teases and winks
if i could walk these streets and never mind if i could talk with you and never sigh cause when we talk a scar opens inside i love to talk and bleed my heart dry and bleed my heart dry and bleed my heart dry
gum
i wanted a candy, but i got a gum.
σας είπα πως πήρα μια ψηφιακή DSLR? την πρώτη μου. ονομά της nikon d3000, έρχεται απο την Ταϊλάνδη, έχει μαύρο χρώμα, αρκετά απλή στην χρήση, και μοιάζει αρκετά με την αναλογική nikon f65 που είχα, με καλό hand grip και τα απαραίτητα κουμπιά στις ίδιες θέσεις. μόνο που ο φακός του kit είναι (μου έχουν πει) πολύ πολύ απλός - και αυτός που έχω απο την αναλογική είναι σταθερός, 50mm, και στην ψηφιακή γίνεται επί 1.5 περίπου = 75mm και όπως καδράρεις και έχεις συνηθίσει 50mm νιώθεις εναν περιορισμό, μια κλειστοφοβία θα έλεγα. θα πάω τώρα να δοκιμάσω τον κανονικό zoom φακό του kit - που τώρα που έχει μέρα είναι μια χαρά, φαντάζομαι. χθες που βγήκα και εκανα μια μινι φωτογραφική βόλτα το βράδυ, ο παλιός πενιντάρης ήταν ότι πρέπει, γιατί είναι φωτεινός, και με ευαισθησία iso800 σε λίγες περιπτώσεις μόνο χρειάστηκε να κατεβάσω την ταχύτητα κάτω απο 1/20 second. αυτή η μηχανή υποτίθεται πως έχει δυνατότητα και για iso3200, αλλά δεν την έχω δοκιμάσει ακόμα. παραθέτω κάποιες φωτογραφίες απο χθες το βράδυ..
 |
| trying out |
εχμ.
απλα αναρωτιόμουν, πρόσφατα και πάντα. (εδώ θα δώσω τον πόνο μου, οπότε ετοιμαστείτε) απο μικρός, απο τότε που ανακάλυψα το ιντερνετ (εδώ που τα λέμε, δεν χρειαζόταν καμία ανακάλυψη, εισέβαλλε κανονικά στην ζωή μου, με δελέασε και με αποπλάνησε, χεχ..), το χρησιμοποιούσα κυρίως για να καλύψω τις ανάγκες μου στην επικοινωνία. αν αναρωτιέστε γιατί δεν μπορούσα να τις καλύψω με τις καθημερινές μου επαφές (κάποιοι δεν θα αναρωτιούνται γιατί έχουν περάσει τα ίδια και χειρότερα) - είναι επειδή απο την αρχή είχα κόλλημα με αυτά τα θέματα, απο την αρχή με ξένιζε ο πολύς ο κόσμος, απέφευγα την επικοινωνία σε αρκετές περιπτώσεις - για ευνόητους λόγους (ενας συνδιασμός απο εγωιστική περιφάνεια και ντροπή - πολλές φορές απλά μπερδευόταν η γλώσσα μου)
(χθες το βράδυ που έφευγα απο το σπίτι έμπαινε μια γειτόνισσα στην πολυκατοικία, και της λέω, μετα απο μια παύση - καλημέρα, την ίδια ώρα σκεπτόμενος πως κάπως αλλιώς το λέμε το βράδυ αυτό - με αποτέλεσμα να το πω τοσο σιγά που ίσα ίσα που ακούστηκε - χεχ)
λοιπόν, έτσι ήμουν και πριν απο 15 χρόνια, και πριν απο 10. και παρόλο που έκανα κάποιες προσπάθειες, δεν νομίζω να βελτιώθηκα πολύ - προφανώς δεν ήταν αρκετές. τέλος πάντων, δεν ξέρω αν είναι κατανοητό γιατί μπλέκω το θέμα του ιντερνετ εδώ. το διαδίκτυο ήταν ενας κατασταλτικός παράγοντας στην κατάσταση αυτή.. γνώριζα παιδιά μέσω IRC, και fora - όχι πολλά πράγματα - πάντως επικοινωνούσα μέσω γραμμάτων - και γενικά μπορούσα π.χ. να συζητήσω για τους burzum και γενικά ότι να'ναι... ωραία και φυσιολογικά όλα αυτά. προφανώς είχα και δυσκολία με κοπέλες, οπότε οταν μάθαινα ότι το πρόσωπο πίσω απο το τάδε ψευδόνυμο ήταν κοπέλα, η συζήτηση αποκτούσε μια γλυκιά νότα. τέλος πάντων, αλλο είναι αυτό - αρχικά, και αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ήταν μια διέξοδος στο να βρω ανθρώπους να επικοινωνήσω - που αρχικά όλοι εφόσον ήταν άγνωστοι, ήταν και σαν μυστικά - και τους έκανες διάφορες ανόδυνες ερωτήσεις, και σου κάνανε - και ανακάλυπτες λίγο αυτόν τον άνθρωπο.. και αμα είναι βρισκόσουν κιόλας..
το αποκορύφωμα αυτού του πράγματος ήταν σε κάποια φάση που έγραφα στο (πλέον πεθαμένο) φόρουμ του rockfm.gr, και είχαμε κάνει μια καλή παρέα με τα παιδιά εκεί - βρισκόμασταν μαζί και όλα αυτά. μετά βέβαια για διάφορους λόγους σταμάτησε να υπάρχει η φάση - απομακρύνθηκα και εγώ δηλαδή - ίσως επειδή βαρέθηκα - που και αυτό συμβαίνει.
πέρασαν διάφορα, το θέμα είναι πως αυτή την στιγμή βρίσκομαι σε μια παρόμοια αδιέξοδο που βρισκόμουν κατα καιρούς και στο παρελθόν.. δεν έχω κάποιο όραμα, καποιο σκοπό, ούτε μπορώ να προσδιορίσω τι θα με έκανε ευτυχισμένο σε αυτή την φάση, ούτε καν δεν ξέρω αν το να ξεφύγω απο την μπακουρίαση και τα τσοντοσάιτς θα μου βοηθούσε να ισιώσω. μεγαλώνω και σκουριάζω και γίνομαι πιο επιθετικός και αδιάλλακτος και κουρασμένος - και δεν είναι σωστό, και ξέρω πως οδηγεί σε υπέρτατη λαλακία - εντάξει είναι μια υπαρκτή κατάσταση, και σκέφτομαι διάφορους τρόπους να την αντιμετωπίσω. την έχω ξαναζήσει, οπότε δεν αισθάνομαι ιστερικά τουλάχιστον :Ρσ
σκεφτόμουν να δοκιμάσω πάλι το ιντερνετ για να μπορώ να αναζητήσω καινούργιους ανθρώπους (σαν βαμπίρ αισθάνομαι - καινούργιο αίμα και έτσι - αλλά φυσικά πλάκα κάνω.. δεν πιστεύω να είναι αυτή η αιτία που θέλω να κάνω γνωριμίες - δηλαδή ελπίζω πολύ να μην είναι αυτή!) - αλλά σκέφθηκα πως ήταν στο παρελθόν, και κοίταξα λίγο τι υπάρχει σήμερα - και δεν ξέρω, ξενέρωσα λίγο.. τα site γνωριμιών είναι σαχλά πολύχρωμα ροζέ εκτρώματα (πάνε νομίζω τα αθώα "θέλω να γνωρίσω ενα pen-pal"), το facebook πολύ προσωπικό και είναι πιο κοντά στον υπαρκτό κύκλο φίλων, ή έστω και γνωστών - και μου είναι δύσκολο να ψάξω για ανθρώπους που δεν γνωρίζω, και αν βρω - κολλάω να τους κάνω add γιατί δεν έχω συνηθίσει έτσι το facebook.. τα blogs είναι ενδιαφέρον πράγμα.. απλά δεν έχω βρει εναν τρόπο να ψάχνω τα μη δημοφιλή blogs.. - με τα δημοφιλή ξενερώνω λίγο - τι με θέλουν εκει μέσα εκτός και αν κάνω αναζήτηση και πηδάω κατευθείαν στην σελίδα 20.. - γενικά η φάση των blogs - είναι πως το λένε - author-κεντρική - όλοι σχολιάζουν αυτόν που ποστάρει - ή έτσι τουλάχιστον νιώθω.. (.... κόλλημα) όπως και το myspace.. το ψάχνω λίγο - μέσα και απο τις συναυλίες που πηγαίνω κατά καιρούς - αλλά σκάνε κατα καιρούς κάτι άσχετα friend requests και πας στην σελίδα τους και βλέπεις αστρονομικά νούμερα - 27,000 φίλους, 30,000 φίλους... τι πάνε να κάνουνε; να μπούν στο βιβλίο των ρεκόρ; γαμώ τα bots τους, συγγνώμη κιόλας.. στο IRC ούτε καν τολμώ να μπω - μου θυμίζει τόσο πολύ τον καιρό 10-12 χρόνια πριν που ξενερώνω - δεν φαντάζομαι να έχει επιζήσει κιόλας..
και μπορεί να αναρωτιέστε - αυτοί που έχεις - οι φίλοι, οι γνωστοί, οι άνθρωποι γύρω σου - δεν σου κάνουν τίποτα, δεν είναι αρκετοί; τι γκρινιάζεις; δεν ξέρω.. για διάφορους λόγους, και δεδομένου των συνθηκών (γεμίζω τα κενά με κενές εκφράσεις) κάτι δεν μου βγαίνει εκεί.. μπορεί απλά να θέλω αλλαγές, ελπίζοντας πως οι αλλαγές θα μου βοηθήσουν να αλλάξω και εγώ - ξέρω πως αυτό το τελευταίο δεν ισχύει ακριβώς με αυτόν τον εύκολο τρόπο.. πάντως μάλλον αυτό είναι - πως θέλω αλλαγές..
heh, here comes my dream again, to live a punk life.. geez, but i'm not a punk..
είδα μια μπλούζα σε ενα τύπο, την πέμπτη - πλάκα είχε - ελεγε "f ck - all I need is u!" παλιό αστείο θα'ναι - αλλά τελος πάντων εγώ προχθές το είδα :)
τέλος πάντων, βλέποντας και κάνοντας.. έκανα την ψυχοθεραπεία μου τώρα και νιώθω καλύτερα. κάπως :) πάω εξω να λιαστώ και να πάρω λίγο αέρα.
στοπ.
oods
bought a quart of vodka
didn't even stand in line
that's the only thing
that we are never short of
got the number 8 bus
took it to the navy docks
girl of my dreams
lives right round the corner
saturdays
in Silesia
holidays
are for heroes
city lights
not quite Broadway
saturdays
in Silesia (...)
didn't even stand in line
that's the only thing
that we are never short of
got the number 8 bus
took it to the navy docks
girl of my dreams
lives right round the corner
saturdays
in Silesia
holidays
are for heroes
city lights
not quite Broadway
saturdays
in Silesia (...)
Black town
Restless people
Grey sky all around
Black town
Restless people
Grey sky, feeling down
Oh, the look and the sound of
The Voice
They try, they try
Oh, the shape and the power of
The Voice
In strong low tones
i hear your words of passion...
the pleasure and pain of passion...
the danciest mix of the danciest song (ever) (R.I.P. Peter)
Silent so silent and silently
One tear for my years
AUFGESTANDEN!
EINGESCHLAFEN!
SEELENMORD!
όπως βλέπετε, δεν είχα πολλά πολλά να πω, και κατέληξα λακονικά σε αυτά που έχουν ήδη πει πολλοί και διάφοροι - ή μάλλον στην μουσική τους, γιατί για πολλά απ'αυτά τα κομμάτια μόλις τώρα έψαξα και βρήκα τα lyrics - αρα μάλλον δεν έχουν και πολύ σημασία - στην φάση τούτου του ποστ.
σαν πολύ δεν άργησα...
byez
βράδυ. αγαπημένο ημερολόγιο...
το πρόγραμμα έχει ως εξης...
βόλτες. διάβασμα. αγχος. χρόνος.
ξανανακάλυψη του κόσμου, και του πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις, και του ότι μακάρι να υπήρχε χρόνος για όλα αυτά, και επίσης να υπήρχε χρόνος για μπόλικο χάσιμο χρόνου - γιατί, παιδιά, εγώ - το έχω ανάγκη.. δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ.. να κάθεστε κάπου και να λέτε.. τώρα χάνω τον χρόνο μου.. αλλά να μην θέλετε να κάνετε κάτι άλλο - απλά να κάθεστε εκεί την συγκεκριμένη στιγμή και να μην νιώθετε και να μην σκέφτεστε τον χρόνο που περνάει..
τελευταία μ'αρέσει πολύ να ακούω τον Billy Bragg (αφού ξανα-πέρασα μια εποχή πόρωσης με μελωδικό death metal), που ξεκίνησε απο το άλμπουμ Don't try it at home (1991) που το είχα απο παλιά και το ξαναάκουσα στις τελευταίες εβδομάδες που ήμουν στρατό (μια μέρα που καθάριζα τον οπλοβαστό, μου κράτησε καλή παρέα)
το πρώτο βίντεο είναι η ακουστική εκτέλεση του Boy Done Good (1997) που το έγραψε για τον Billy Bragg ο αύμνιστος Johnny Marr of Smiths' fame. και το τρίτο είναι μια επιτυχία της Kirsty MacColl που την έγραψε ο Billy Bragg (1985)....
I was 21 years when I wrote this song
I'm 22 now but I won't be for long
People ask me when will I grow up to understand
Why the girls I knew at school are already pushing prams
I loved you then as I love you still
Though I put you on a pedestal you put me on the pill
I don't feel bad about letting you go
I just feel sad about letting you know
I don't want to change the world
I'm not looking for a new England
Are you looking for another girl?
καληνύχτα
biding my time
somewhere between wakefulness and sleepfulness came this moment
when I decided to write something here in english
to have some fun with my brainwaves
and kill the time away.. creatively
mourning the hours that pass :)
in these morning hours of day
i'm laughing out loud ridiculing myself
all began since day one
when i took that ship that carried me away
as it always happens with the particular Shshship
i only had a shshsheep's sleep
or a hare's sleep, for that matter,
as they say here in the Outlands
(not always punctual with those punctuation marks)
so i haven't slept much, hence i'm writing in riddles
and being weird, while time passes
and i'm supposed to get into that camp of mine
before tomorrow morning
and i've made my mind about getting there on foot
before the darkness falls
...like a child...
who wishes.. and cries..
and maybe screams because he whines.
and here what i wanted to write about
it has been 20 days since i've been here last
and i have forgotten where or who i was
or wasn't?
and some things changed
and some things remained the same
but are now different
somehow
and each time i return here
it's like dreaming that unpleasant dream again
with clenched teeth
and politeness
it's like living in unreality
each time i return here
but now it's supposed to happen
for the last time
and the unreality is intensified by my sense of sleepiness
and my wish i can't relate
and that Philip K. Dick novel I am reading again
and rereading again
sentence after sentence, because i find out each time
that i slipped into sleep
and that the previous sentence i read
is nowhere in my mind now
but at least i get the general idea
the gist of things
and that's good..
and the novel is about people who live in unreality
or in a dream
and it's like that in many of his novels
it's this, and their sometimes weirdness, and sometimes vividness,
that I like
which reminds me of a band called KorovaKill (once just Korova),
and their song "Our reality dissolves" in particular
which is weird too, but in a slightly different sense
(Dick is sensibly weird, or at least in the way he writes
you can trace the roots and the reasons of his weirdness)
(and there are others (more recent) who are also called Korova, and i happen to like their songs too, maybe because they are also weird - Adam's disease & All the lights)
...
And I so don't want to leave here
The world of mine
For the world of theirs
That I look at through my particular eyes
In my own way
The world of cigarettes that I think that i'll smoke
Biding my time...
(without you by my side)
(and who are you, anyway?)
(with you.. without you.. with or without you..)
I know what you might say.
It won't be long, I know.
It's ok :)
τουλάχιστον ορθογραφικά νομίζω πως τα πάω λίγο καλύτερα, όταν γράφω στα εγγλέζικα..
ta ksanamataleme.
when I decided to write something here in english
to have some fun with my brainwaves
and kill the time away.. creatively
mourning the hours that pass :)
in these morning hours of day
i'm laughing out loud ridiculing myself
all began since day one
when i took that ship that carried me away
as it always happens with the particular Shshship
i only had a shshsheep's sleep
or a hare's sleep, for that matter,
as they say here in the Outlands
(not always punctual with those punctuation marks)
so i haven't slept much, hence i'm writing in riddles
and being weird, while time passes
and i'm supposed to get into that camp of mine
before tomorrow morning
and i've made my mind about getting there on foot
before the darkness falls
...like a child...
who wishes.. and cries..
and maybe screams because he whines.
and here what i wanted to write about
it has been 20 days since i've been here last
and i have forgotten where or who i was
or wasn't?
and some things changed
and some things remained the same
but are now different
somehow
and each time i return here
it's like dreaming that unpleasant dream again
with clenched teeth
and politeness
it's like living in unreality
each time i return here
but now it's supposed to happen
for the last time
and the unreality is intensified by my sense of sleepiness
and my wish i can't relate
and that Philip K. Dick novel I am reading again
and rereading again
sentence after sentence, because i find out each time
that i slipped into sleep
and that the previous sentence i read
is nowhere in my mind now
but at least i get the general idea
the gist of things
and that's good..
and the novel is about people who live in unreality
or in a dream
and it's like that in many of his novels
it's this, and their sometimes weirdness, and sometimes vividness,
that I like
which reminds me of a band called KorovaKill (once just Korova),
and their song "Our reality dissolves" in particular
which is weird too, but in a slightly different sense
(Dick is sensibly weird, or at least in the way he writes
you can trace the roots and the reasons of his weirdness)
(and there are others (more recent) who are also called Korova, and i happen to like their songs too, maybe because they are also weird - Adam's disease & All the lights)
...
And I so don't want to leave here
The world of mine
For the world of theirs
That I look at through my particular eyes
In my own way
The world of cigarettes that I think that i'll smoke
Biding my time...
(without you by my side)
(and who are you, anyway?)
(with you.. without you.. with or without you..)
I know what you might say.
It won't be long, I know.
It's ok :)
τουλάχιστον ορθογραφικά νομίζω πως τα πάω λίγο καλύτερα, όταν γράφω στα εγγλέζικα..
ta ksanamataleme.
the long way home
σκεφτόμουν πολλά γι'αυτό το ποστ, μιας και είχα πολύ πολύ χρόνο στην διάθεσή μου - λόγω της σημερινής απεργίας περπάτησα όλο το δρόμο απο το θυσείο μέχρι το σπίτι μου με τα πόδια. τελικά όμως ήταν ενας ενθουσιασμός στιγμής, καθώς πλέον βαριέμαι να γράψω πολλά πολλά.
και με λίγα όμως, αν αναλογιστεί κανείς και το πλούτος του οπτικού υλικού που έχω να προσφέρω, μπορούμε να κάνουμε κάτι. ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με την εισαγωγή-βόμβα, την θαυμάσια έκφραση που την σκέφθηκα ολομόναχος περπατόντας, και για να μην την ξεχάσω, την σημείωσα κιόλας πάνω σε ενα κομμάτι χαρτί που είχα μαζί μου.
ας ξεκινήσουμε λοιπόν το φωτο-βολτο-δημιουργικό μας ρεπορτάζ. (αν αναρωτιέται κανείς ποια ήταν η βόμβα, - είναι το παραπάνω επίθετο, για το οποίο είμαι πολύ περίφανος)
ξεκίνησε το ενδιαφέρον μέρος της βραδιάς με την επίσκεψή μου στην τρίτη διοργάνωση του Pecha Kucha των Αθηνών.. ενα απο τα ενδιαφέροντα "events" της πόλης, όπου καλούνται διάφοροι καλλητέχνες (και μη;) να παρουσιάσουν το έργο τους μέσα σε λίγα λεπτά. οι λίγες παρουσιάσεις που είδα είχαν να κάνουν με ανθρώπους που ασχολείτω με ηθοποιία, αστικό σχεδιασμό, design και μόδα.. κάποιες παρουσιάσεις είχαν ενδιαφέρον, κάποιες μου φάνηκαν ψιλοβαρετές - πάντως οι πιο πολλές δεν είχαν κάτι το εντελώς πρωτότυπο ώστε να μου τραβήξει την προσοχή - είχαν την μορφή μιας παρουσίασης όπως την ξέρουμε - ενα slideshow και κάποιος απο κάτω να λέει την ιστορία της ζωής του (κάποιες φορές κυριολεκτικά, με καλό αποτέλεσμα όμως)
είχε όμως τόση μα τόση πύχτρα.. είχε τόσο πολύ κόσμο σε τόσο μικρό χώρο (είχε δύο ορόφους που και οι δύο ήταν σε μορφή του "π", οπου στο κάτω όροφο εκτός του "π" είχε και μια σκηνή (στο κέντρο του π) που ήταν και αυτή γεμάτη. στον κάτω όροφο, στο πάνω μέρος του "π" είχε μπαρ. όμως απλά δεν περνούσες απο κει μπροστά. ασε που κάποιοι κάποιοι άρχιζαν και σπρωχνώντουσαν για να περάσουν.. όλοι στινόντουσαν σε διαδρόμους για να βλέπουν καλύτερα (τι καλύτερα, δηλαδή - για να βλέπουν έστω κάτι) - με αποτέλεσμα να μην μπορείς να περάσεις εύκολα.. αν είχε λιγότερο κόσμο θα ήταν πολύ πιο ωραία... γιατί σαν χώρος μια χαρά μου φάνηκε - αλλά όχι για τόσους ανθρώπους.
επειδή δεν την πάλευα με τόσο πολύ κόσμο, την έκανα σιγά σιγά, και κατευθύνθηκα προς το σπίτι και πάλι, με χαλαρούς ριθμούς. στο θυσείο είχαν meeting point οι ποδηλάτες, τους οποίους τους είδα πιο μετά να κάνουν όλοι ποδηλατική πορεία.. στον κεραμεικό αρχαιολογικό χώρο μίλαγα λίγο με τον σκύλο που ζει απο μέσα - με κοίταγε, με ακολουθούσε πίσω απο τα κάγκελα, με κοίταγε ξανά - μετά πήγα να βγάλω την κάμερα να τον βγάλω φωτογραφία, μα άρχισε να γαυγίζει βαριεστημένα.. καλά, καλά, παλικάρι μου..
προστιχιές εδώ σε ενα μαγαζί με υλικά βιτρινών στο ψυρρί μέρος της ερμού. ο,τι να'ναι :) με τις εξαίσιες κινεζούλες όμως σε ενα άλλο μαγαζάκι (με ρούχα) στον ίδιο περίφημο δρόμο.
η πασίγνωστη ηφαίστου και η συνέχειά της που πηγαίνει προς την μητρόπολη...
οι φωτεινές βιτρίνες και τείχοι που έχουν και δεν έχουν να πουν κάτι
(το "μην πάμε απόψε πουθενά" αν θέλετε να το αναλύσουμε είναι πολύ γλυκιά πρόταση. γιατί περικλείει μέσα της μια άνεση, και μια συνομηλία, μια πρόταση, έστω και ως αντι-πρόταση - περικλείει τουλάχιστον την ένωση και την συμφωνία δύο ανθρώπων.. ασε που μπορεί πλέον στις μέρες μας (στις μέρες πριν την περιβόητη κρίση) το "να μην πάμε πουθενά" και να κάτσουμε σπίτι να είναι πολύ πιο ρομαντικό απο το "να πάμε" τελικά... έτσι σκέφτομαι...)
στο σύνταγμα είπα νοητικά "καλά κουράγια" στους τσολιάδες που πήγαιναν για την αλλαγή, και συνέχιζα να βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου (εκεί το ευχαριστήθηκα το κλικ της κάμερας, μιας και δεν σκεφτόμουν πως θα μου κόστιζε κάτι..)
στην περιβόητη μεσογείων - εκεί που ξεκινάει σαν διακλάδωση απο την βασ. σοφίας, βρήκα το εξής αλαμπουρνέζικο και όμως ωραίο θέαμα.
η τελευταία διαφύμηση είναι πολύ black metal - θα μπορούσε να ήταν ο varg vikernes απο παλιά, να διαφυμίζει τα προϊόντα κορρέ.. τα επόμενα είναι για το φλέγων θέμα - την οικονομική κρίση.. δεν ξέρω αν κολλάνε, δεν ξέρω πως κολλάνε.. συνδέστε τα.. αυτοσχεδιάστε...
και έτσι για κατάληξη, κάτι σχετικό με αυτό που διανύω και, δώξα το θεό, τελειώνω... παλιότερα μάλλον δεν θα το καταλάβαινα :) αν και δεν συμφωνώ απόλυτα με το νόημα που δίνει στην εργασία. για κάποιους μπορεί να ισχύει, βέβαια... τέλος πάντων, αντε γειά σας, και θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή μετά απο δέκα- δεκαπέντε μερούλες που θα απολυθώ...
Subscribe to:
Posts (Atom)