A note on III. Exploration Deficit Syndrome
http://chirology.org/default.asp?SubId=256
εργενοπουλος
κύριος Εργένης/Εργενόπουλος/Εργενίδης - δεν υπάρχουν τέτοια επώνυμα, σκέφθηκα χθες. είδα εναν τύπο τυχαία στο απέναντι μπαλκόνι, την άραζε μόνος του και έβλεπε μια τηλεόραση, και σκέφθηκα, μπας και είναι εργένης; μετά σκέφθηκα τον εαυτό μου. τον Μάνο.. και μετά μου ήρθε η παραπάνω σκέψη για τα επώνυμα. για την ακρίβεια, σκέφθηκα εναν πρώην συνεργάτη μου που μια φορά όταν κάναμε συζήτηση του διαλείματος, μου εκμηστιριεύτηκε πως δεν βγαίνει συχνά με τους φίλους του γιατί είναι όλοι μπακούριδες - και όταν τον ρώτησα, τι θα πει μπακούρης - μου εξήγησε πως είναι "εργένηςρεπαιδίμου" (προφανως δεν έβγαινε συχνά, γιατι ερχόταν και η γυναίκα του, και δεν έβγαινε καλή παρέα ξερωγώ..)..
τεσπά.
τώρα που το λέμε, ούτε μπακουρόπουλος υπάρχει σαν επώνυμο. κανείς δεν το θέλει. αλλά για να επανέλθουμε στην αρχή του θέματος! προφανώς δεν υπάρχει του εργενόπουλος, γιατί - σκεφθείτε - ο άνθρωπος, για να είναι εργένης, δεν έκανε παιδιά ώστε να τους δώσει το όνομά του, και να λένε - να έρχεται το παιδί του Εργένη - το εργενόπουλο.
είναι ένα παράδοξο.. δηλ. κάποια χαρακτηριστικά επίθετα δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν μέρος επωνυμίας. δεν είναι λυπητερό το γεγονός αυτό;
σημαίνει ότι κάποιες λέξεις δεν έχουν ίδια δικαιώματα με την πλεοψηφία - και ένα πολύ λογικό, και βασικό, θα έλεγα, δικαίωμα - είναι να στολίζει αυτή η λέξη το επώνυμο ενός ανθρώπου.
μπρός για τα ίσα δικαιώματα των λέξεων! κάτω η ανισότητα! μπρός για την λαϊκή πάλη!!
μπρος για το μέλλον όπου τα επώνυμα όπως μπακουρόπουλος, μαλακόπουλος, χαζόπουλος, βλακόπουλος, ψωνιόπουλος θα γίνουν ενα μέρος της καθημερινής πραγματικότητας..!
βέβαια, θα μου πείτε - θα αρχίσουμε τότε να παλεύουμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων να μην έχουν τετοια ονόματα. σκατά.
τεσπά.
τώρα που το λέμε, ούτε μπακουρόπουλος υπάρχει σαν επώνυμο. κανείς δεν το θέλει. αλλά για να επανέλθουμε στην αρχή του θέματος! προφανώς δεν υπάρχει του εργενόπουλος, γιατί - σκεφθείτε - ο άνθρωπος, για να είναι εργένης, δεν έκανε παιδιά ώστε να τους δώσει το όνομά του, και να λένε - να έρχεται το παιδί του Εργένη - το εργενόπουλο.
είναι ένα παράδοξο.. δηλ. κάποια χαρακτηριστικά επίθετα δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν μέρος επωνυμίας. δεν είναι λυπητερό το γεγονός αυτό;
σημαίνει ότι κάποιες λέξεις δεν έχουν ίδια δικαιώματα με την πλεοψηφία - και ένα πολύ λογικό, και βασικό, θα έλεγα, δικαίωμα - είναι να στολίζει αυτή η λέξη το επώνυμο ενός ανθρώπου.
μπρός για τα ίσα δικαιώματα των λέξεων! κάτω η ανισότητα! μπρός για την λαϊκή πάλη!!
μπρος για το μέλλον όπου τα επώνυμα όπως μπακουρόπουλος, μαλακόπουλος, χαζόπουλος, βλακόπουλος, ψωνιόπουλος θα γίνουν ενα μέρος της καθημερινής πραγματικότητας..!
βέβαια, θα μου πείτε - θα αρχίσουμε τότε να παλεύουμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων να μην έχουν τετοια ονόματα. σκατά.
Fwd: melancholy
"Stranger to himself" (Jim Capaldi / Steve Winwood)
(from Traffic's "John Barleycorn must die" (1970) album
Struggling with confusion, disillusionment too
Can turn a man into a shadow, crying out from pain
Through his nightmare vision, he sees nothing, only well
Blind with the beggar's mind, he's but a stranger
He's but a stranger to himself
Suspended from a rope inside a bucket down a hole
His hands are torn and bloodied from the scratching at his soul
***
The shadow of a lonely man, theres nobody else
In the shadow of a lonely, lonely man
I can see myself
(from "Shadow of a lonely man" (Eric Woolfson / Alan Parsons)
"Pyramid", Alan Parsons Project, 1978)
(from Traffic's "John Barleycorn must die" (1970) album
Struggling with confusion, disillusionment too
Can turn a man into a shadow, crying out from pain
Through his nightmare vision, he sees nothing, only well
Blind with the beggar's mind, he's but a stranger
He's but a stranger to himself
Suspended from a rope inside a bucket down a hole
His hands are torn and bloodied from the scratching at his soul
***
The shadow of a lonely man, theres nobody else
In the shadow of a lonely, lonely man
I can see myself
(from "Shadow of a lonely man" (Eric Woolfson / Alan Parsons)
"Pyramid", Alan Parsons Project, 1978)
οι μασχάλες μου θέλουν πλύσιμο
zany.
περδικοφωλιά.
οε.
Bad Boys Blue. so blue. μόνο που εγώ δεν είμαι bad boy. μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα να είμαι - έτσι, για πλάκα - για να μην σκέφτομαι για τις συνέπειες των πράξεών μου - γιατί πολλές φορές λέω πως σκέφτομαι πάρα πολύ. τέλος πάντων. κατα βάθος είμαι good boy. αλλά με λένε Μπέρτα. δεν είναι πολύ αγορίστικο όνομα. είναι όνομα κοριτσιού. απλά κάνει ωραία ομοιοκαταληξία με το "αβέρτα" - γι'αυτό το διάλεξα. μου ήρθε σε κάποια φάση εντελώς out of the blue.
και δεν χρειάζεται να αυτοπαρουσιάζομαι άλλο - μια λέξη τα λέει όλα - ψώνιο. :) γιατί, τι σας κάνει εντύπωση.. είναι μια καθως πρέπει ιδιότητα. δεν ξέρω ακριβώς, ούτε συνειδητοποιώ πλήρως τι σημαίνει - μόνο που έχει να κάνει με τον εγωϊσμό απο την κακή άποψη, με την εγωκεντρικότητα, δηλ. τάση να ζω στον κόσμο μου. ηδού οι σκέψεις όπως η παρακάτω:
γιατί οι άνθρωποι διαβάζουν ιστολόγια (που είναι μια ωραία λέξη για το blog - ενδιαφέρον) εγώ σπάνια διαβάζω ιστολόγια άλλων. πριν απ'αυτό είχα ένα άλλο συστολόγιο το οποίο σε μια αλφα κρίση πάθους το έσβησα να χαθεί στην αιωνιότητα - δεν μπορούσα να το διαβάσω, να το κοιτάξω με ευκολία - μου προκαλούσε κάτι σαν εσωτερικό ανακάτεμα.. και σκέψου - υπ'αρχουν άνθρωποι που τα διαβάζουν συστηματικά.. και παρ'όλα αυτά, γράφω το δικό μου με την ελπίδα που θα το διαβάσει κάποιος - άκου να δεις.. άμα δεν διαβάζεις συστολόγια άλλων - τι περιμένεις; ίσως περιμένω να μην το διαβάσει κανεις - εξ'άλλου - είναι μια μορφή ημερολογίου.
Μανώλης Φάμελλος έχει ενα ωραίο ανοιχτό ημερολόγιο στο site του. Μόνο που γράφουν πιο πολύ οι θαυμαστές του, κατά πολύ, απότι γράφει ο ίδιος - γράφουν διάφορα - εντυπώσεις, χαιρετισμούς, ποιήματα. Ωραία φάση. Μόνο που ως επι τω πλείστον γράφεις εκει και δεν σου απαντάει κανένας - σαν να είναι όλοι isolated και να εκθέτουν απόψεις σαν να ρίχνουν αργά πέτρες στο νερό (καλά, δεν είναι ωραίος συνειρμός) τεσπα.
κατέβασα ενα σωρό πράγμα σήμερα στην δουλειά - δυο άλμπουμζ των katatonia που το ένα δεν μπορούσα να το ακούσω - δεν αντέχω αυτό το κλαψιάρικο ύφος για πολύ ρε γμτ. το brave murder day ομως μετράει πολύ.... και το via dolorosa των ophthalamia που μου φάνηκε βαρετό πολύ - πολύ ριφάρισμα για το τίποτα.. και το καινούργιο των abigor που οκ, έπεσα απο τα σύννεφα, γιατι προσωπικά τους είχα αφήσει στο opus IV και δεν ήξερα για την παραπέρα τους εξέληξη. έτσι και αλλιώς ο pk έχει μείνει μόνο.
τεσπά. black metal. και τώρα οπως προείπα ακούω bad boys blue.
χαχα.
σκατά.
όλα τα'χω ανακατέψει.
σακατέψει και ρίξει στα σκουπίδια. στον μεταλλικό τενεκέ που κάνει κλάνγκ όταν ρίχνεις κάτι μέσα (κουτάκι μπύρας) και νιώθεις ότι ξυπνας τους γείτονες.
περδικοφωλιά.
οε.
Bad Boys Blue. so blue. μόνο που εγώ δεν είμαι bad boy. μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα να είμαι - έτσι, για πλάκα - για να μην σκέφτομαι για τις συνέπειες των πράξεών μου - γιατί πολλές φορές λέω πως σκέφτομαι πάρα πολύ. τέλος πάντων. κατα βάθος είμαι good boy. αλλά με λένε Μπέρτα. δεν είναι πολύ αγορίστικο όνομα. είναι όνομα κοριτσιού. απλά κάνει ωραία ομοιοκαταληξία με το "αβέρτα" - γι'αυτό το διάλεξα. μου ήρθε σε κάποια φάση εντελώς out of the blue.
και δεν χρειάζεται να αυτοπαρουσιάζομαι άλλο - μια λέξη τα λέει όλα - ψώνιο. :) γιατί, τι σας κάνει εντύπωση.. είναι μια καθως πρέπει ιδιότητα. δεν ξέρω ακριβώς, ούτε συνειδητοποιώ πλήρως τι σημαίνει - μόνο που έχει να κάνει με τον εγωϊσμό απο την κακή άποψη, με την εγωκεντρικότητα, δηλ. τάση να ζω στον κόσμο μου. ηδού οι σκέψεις όπως η παρακάτω:
γιατί οι άνθρωποι διαβάζουν ιστολόγια (που είναι μια ωραία λέξη για το blog - ενδιαφέρον) εγώ σπάνια διαβάζω ιστολόγια άλλων. πριν απ'αυτό είχα ένα άλλο συστολόγιο το οποίο σε μια αλφα κρίση πάθους το έσβησα να χαθεί στην αιωνιότητα - δεν μπορούσα να το διαβάσω, να το κοιτάξω με ευκολία - μου προκαλούσε κάτι σαν εσωτερικό ανακάτεμα.. και σκέψου - υπ'αρχουν άνθρωποι που τα διαβάζουν συστηματικά.. και παρ'όλα αυτά, γράφω το δικό μου με την ελπίδα που θα το διαβάσει κάποιος - άκου να δεις.. άμα δεν διαβάζεις συστολόγια άλλων - τι περιμένεις; ίσως περιμένω να μην το διαβάσει κανεις - εξ'άλλου - είναι μια μορφή ημερολογίου.
Μανώλης Φάμελλος έχει ενα ωραίο ανοιχτό ημερολόγιο στο site του. Μόνο που γράφουν πιο πολύ οι θαυμαστές του, κατά πολύ, απότι γράφει ο ίδιος - γράφουν διάφορα - εντυπώσεις, χαιρετισμούς, ποιήματα. Ωραία φάση. Μόνο που ως επι τω πλείστον γράφεις εκει και δεν σου απαντάει κανένας - σαν να είναι όλοι isolated και να εκθέτουν απόψεις σαν να ρίχνουν αργά πέτρες στο νερό (καλά, δεν είναι ωραίος συνειρμός) τεσπα.
κατέβασα ενα σωρό πράγμα σήμερα στην δουλειά - δυο άλμπουμζ των katatonia που το ένα δεν μπορούσα να το ακούσω - δεν αντέχω αυτό το κλαψιάρικο ύφος για πολύ ρε γμτ. το brave murder day ομως μετράει πολύ.... και το via dolorosa των ophthalamia που μου φάνηκε βαρετό πολύ - πολύ ριφάρισμα για το τίποτα.. και το καινούργιο των abigor που οκ, έπεσα απο τα σύννεφα, γιατι προσωπικά τους είχα αφήσει στο opus IV και δεν ήξερα για την παραπέρα τους εξέληξη. έτσι και αλλιώς ο pk έχει μείνει μόνο.
τεσπά. black metal. και τώρα οπως προείπα ακούω bad boys blue.
χαχα.
σκατά.
όλα τα'χω ανακατέψει.
σακατέψει και ρίξει στα σκουπίδια. στον μεταλλικό τενεκέ που κάνει κλάνγκ όταν ρίχνεις κάτι μέσα (κουτάκι μπύρας) και νιώθεις ότι ξυπνας τους γείτονες.
(προ)καθούμενος σε ένα πάρκο πλάι σε μια εκκλησία είδα μια γιαγια να φέρνει σε καρότσι μια γριούλα - μπορεί να ήταν η μαμά της. η γριούλα στην καρότσα ήταν κάπως suspended, δεν κουνιούταν και ήταν μαζεμένη. και να έρχεται ακριβώς απέναντί της μια άλλη γιαγια που στο ΔΙΚΟ ΤΗΣ καρότσι να φέρνει έναν μπόμπυρα, που να φωνάζει ελαφρά και να απλώνει τα χεράκια του προς μια παιδική χαρά που ήταν εκεί κοντά, προς τα άλλα παιζάκια.
και γαμώτες αντιθέσεις που .. μοιάζουν..
και φυσικά δεν το πρόσεξα μόνο εγώ καθώς η γιαγιά με τον μπόμπυρα λέει στην άλλη - "έτσι, έτσι - δυό φορές πιο μικροί γινόμαστε" ή κάτι τέτοιο - δεν θυμάμαι ακριβώς.
παω να παίξω λίγο fallout tactics.
song of the evening : The Comsat Angels - Real story
και γαμώτες αντιθέσεις που .. μοιάζουν..
και φυσικά δεν το πρόσεξα μόνο εγώ καθώς η γιαγιά με τον μπόμπυρα λέει στην άλλη - "έτσι, έτσι - δυό φορές πιο μικροί γινόμαστε" ή κάτι τέτοιο - δεν θυμάμαι ακριβώς.
παω να παίξω λίγο fallout tactics.
song of the evening : The Comsat Angels - Real story
.
[edited] Αυτό ήταν το πρώτο post σε τούτο το μπλογκ. Είχα την ιδέα να ξεκινήσω ενα καινούργιο μπλογκ με άλλο ονομα, ώστε να μην με ξέρει κανένας.. είχα σβήσει το παλιό και γενικά δεν ασχολιόμουν με το ιντερνετ πολυ. (εκτός απο τα mp3!!!) Είχα μπει σαν Μπέρτα Αβέρτα - μου άρεσε το όνομα. Είχα φτιάξει και μικρά ηλίθια σκιτσάκια και υπογραφή της Μπέρτα, αλλά δεν τα αξιοποίησα ποτέ.
[/edited]
Στο δομάτιο της Μπέρτας όλα είναι σκοτεινά.
Τα ματάκια της δεν κλείνουν, ψάχνουν πράγματα κρυφά
Κάποιος μαλλον θα'ναι κρυμμένος πίσω απ'τον καναπέ
Κάτι λάμπει με μαγεία, με μυστήριο, γκρι και μπλε
Προφανώς η Μπέρτα δεν είναι πραγματική. Απλως κάποια στιγμή ένιωθα ανάγκη για ανωνυμότητα - μέσα σε ήδη ανώνυμο κόσμο - μια ανάγκη να πεις κάτι, ότι σου'ρθει εκείνη την στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο - χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίσω κάποιον να προσπαθει να το συνδέσει με πραγματικά γεγονότα.
Τούτο το μπλογκ είναι άσκοπο. Ο μόνος σκοπός του είναι να γεμίζει το κενό που έχω στην ψυχή μου.
[edited] Η πρώτη παράγραφος παρακάτω ήταν η περιγραφή του μπλογκ. Τώρα πρόσθεσα και άλλους παραγράφους.. θα μπορούσαν να είναι τα προσωπίδια πίσω απο τα οποία μπορεί να θέλω να κρυφτώ, ή οι διάφορες πτυχές του χαρακτήρα μου..
Μπέρτα Αβέρτα τυλιγμένη σε κουβέρτα ως τ'αυτιά κοιτάζει κοιτάζει και δεν βρίσκει, έχει χαοθεί ως εκεί που δεν γίνεται, πίνει και καπνίζει (προσέχοντας οι στάχτες να μην πέσουν πάνω στην κουβέρτα) και βγάζει τρίχες στις πατούσες.
Η Μυρτώ λούζεται, και η μυρωδιά της σαπουνάδας, και της καθαριότητας γενικότερα, διαπερνά όλο το διαμέρισμα.
Ο Ανδρέας την βρίσκει με την ησυχία, προσπαθεί να ρίξει την μυστικοπάθειά του μαζί με τις κουβέρτες κάτω απ'το κρεβάτι πάνω στο οποίο την αράζει. Να ξεσκεπαστεί, καθώς κάνει και τρελλή ζέστη.
Ο Ναθαναήλ απεναντίας είναι όλος χαμόγελα. Εχει κάτσει δίπλα στο παράθυρο, και φτιάχνει φιγούρες απο χαρτόνι, πλαστελίνι, και πέταλα λουλουδιών. Κοιτάζει που και που έξω στο δρόμο και χαμογελάει στους περαστικούς, οι οποίοι του χαμογελάνε ως απάντηση και του φτιάχνουν την ημέρα :)
[/edited]
[/edited]
Στο δομάτιο της Μπέρτας όλα είναι σκοτεινά.
Τα ματάκια της δεν κλείνουν, ψάχνουν πράγματα κρυφά
Κάποιος μαλλον θα'ναι κρυμμένος πίσω απ'τον καναπέ
Κάτι λάμπει με μαγεία, με μυστήριο, γκρι και μπλε
Προφανώς η Μπέρτα δεν είναι πραγματική. Απλως κάποια στιγμή ένιωθα ανάγκη για ανωνυμότητα - μέσα σε ήδη ανώνυμο κόσμο - μια ανάγκη να πεις κάτι, ότι σου'ρθει εκείνη την στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο - χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίσω κάποιον να προσπαθει να το συνδέσει με πραγματικά γεγονότα.
Τούτο το μπλογκ είναι άσκοπο. Ο μόνος σκοπός του είναι να γεμίζει το κενό που έχω στην ψυχή μου.
[edited] Η πρώτη παράγραφος παρακάτω ήταν η περιγραφή του μπλογκ. Τώρα πρόσθεσα και άλλους παραγράφους.. θα μπορούσαν να είναι τα προσωπίδια πίσω απο τα οποία μπορεί να θέλω να κρυφτώ, ή οι διάφορες πτυχές του χαρακτήρα μου..
Μπέρτα Αβέρτα τυλιγμένη σε κουβέρτα ως τ'αυτιά κοιτάζει κοιτάζει και δεν βρίσκει, έχει χαοθεί ως εκεί που δεν γίνεται, πίνει και καπνίζει (προσέχοντας οι στάχτες να μην πέσουν πάνω στην κουβέρτα) και βγάζει τρίχες στις πατούσες.
Η Μυρτώ λούζεται, και η μυρωδιά της σαπουνάδας, και της καθαριότητας γενικότερα, διαπερνά όλο το διαμέρισμα.
Ο Ανδρέας την βρίσκει με την ησυχία, προσπαθεί να ρίξει την μυστικοπάθειά του μαζί με τις κουβέρτες κάτω απ'το κρεβάτι πάνω στο οποίο την αράζει. Να ξεσκεπαστεί, καθώς κάνει και τρελλή ζέστη.
Ο Ναθαναήλ απεναντίας είναι όλος χαμόγελα. Εχει κάτσει δίπλα στο παράθυρο, και φτιάχνει φιγούρες απο χαρτόνι, πλαστελίνι, και πέταλα λουλουδιών. Κοιτάζει που και που έξω στο δρόμο και χαμογελάει στους περαστικούς, οι οποίοι του χαμογελάνε ως απάντηση και του φτιάχνουν την ημέρα :)
[/edited]
Subscribe to:
Posts (Atom)