μια φωτογραφία
τι βρίσκει κανείς κατά την διάρκεια μιας βόλτας [πάντα μου έκανε εντύπωση γιατί στα ελληνικά δεν τονίζεται το μια και τονίζεται το ένα..] στα περίχωρα Εξαρχείων - αρχές Ασκληπιού, κοντά στην Αλεξάνδρας δηλαδή.., κοντά σε ένα κάδο σκουπιδιών. και πόσα άλλα τέτοια θα υπάρχουν, θα ήταν πεταμένα, και χάθηκαν, και είτε κατέληξαν δεν ξέρω και γω που (όπως στην προκειμένη περίπτωση στα χέρια μου) - και ποιός ξέρει τι ήταν ο/η κάτοχος της φωτογραφίας, ποιός απεικονιζόταν - αν έχει σημασία [ετσι και αλλιώς τα πρόσωπα δεν φαίνονται] - είναι άραγε public domain πια η φωτογραφία; πάντως μου δημιουργεί δέος το γεγονός που βρήκα ενα τέτοιο "ντοκουμέντο" έτσι στα σκουπίδια, και έχω την ευκαιρία τώρα να το δημοσιοποιήσω.. τα σχόλια είναι περιττά, θαρρώ..
ασυνάρτηζιες
- would you care to jot a few lines for us, andrew? it's going to help you put away the stress and the hyperactive surge of creativity which eats you from inside, at moments like this
- well, of course, i will try and do my best. for everyone's benefit.
- so, please, do begin
- okay, well, i wanted to say something but forgot. ah, now, it might not feel as interesting actually, but, well, everything began from the weather this morning, and especially the way it looks from our windows. it was that i wanted to say good day to someone, but it came perfectly naturally to me to wish good evening, since it was so overcast outside, and inside, that it seemed like a real evening. Maybe this is because we lost touch with rainy weather in general, after like four months of constant sun, heat, and mirages.
- so, did you actually say good evening instead of good morning?
- no
- okay
- and i was kind of axious today, maybe because of the weather, or the anxiousness in the air in general - a few things on my mind, formal matters, chunks of uneasiness. see - i'm too lazy.
- oh, don't worry, we are all like that sometimes.
- really? i don't think so. i think i am especially lazy.
- who told you that?
- no, it's me, i think this way.
[pause]
[listening to We Are Enfant Terrible, and thinking about this kind of music, that it already sounds bit dated, this dirtyish bit funky Gossip/Bloc Party-style rock mix with some electronics and (dream)pop aesthetics - although i think i really liked this one)
and .... somehow this reminds me of Nick Cave's "The Carny" or Dead Can Dance's "The carnival is over" ... while supposedly being a different style of music alltogether.. i think it's delightful..
back in the doctor's office
someplace much further in time axis
- hey, matthew, wake up... wake up, you snot - what?
- snot
- what? where am i? and who is matthew?
- you are at a doctor's office. in the middle of a psychoanalysis session. i am your doctor. you are my ...
- ...
- so, in any case, would you please continue your reverie?
- nghhhh
- please, say anything, anything that comes to mind. any thoughts you've had lately? any worries?
- well, millions of things
- would you care to put all them in a song? a frolic? a charade? "charade you are" as goes in that Pink Floyd song
- well, ok, I'll try
- aaah nice, you started to capitalize your "I", eh?
- oops
[there is a kind of silence in the air. you can hear a fly buzz somewhere near the sunny window. and water dripping slowly in the small white toilet with freshly painted walls. smell of paint. or was it alabaster?]
"I feel like giving birth to a song.."
"τριν τριν τρομ.."
- hm, what if the song that comes to me is in another language?
- aaah don't worry, just make it natural and from the heart
- okay, I...
τριν τριν τρομ.. / μπιμ μπαμ ζλόν.. / με την ελπίδα σαν το κόκκαλο / στα δόντια περπατάμε, / ταμ ταμ ταμ, / στα σκουτάδια, να βρουμε ενα μέρος / με χώμα κατάλληλο, να την θάψουμε / το ρημάδι, / σλιμ κλιμ τριμ.. / για αργότερα, όσο για τους μπούληδες, / ασε καλύτερα μη συνεχίσω, / τσαφ τραφ γκαφ
[more of the silence of the same quality, thick, juicy, expectant silence, i just don't seem to relax, while someone outside switches on a radio with a morning variety program...]
.. όταν κάνετε ντους να σκέφτεστε ότι το νερό ξεπλένει όλη την βρώμα, όλη την απογοήτευση, όλη την μιζέρια που έχει μαζευτεί ξωπάνω σας κατά την διάρκεια της μέρας (ή των ημερών, αναλόγως την περίπτωση), και υπουλώνει όλες τις ψυχικές πληγές, και λύνει όλα τα σφιξήματα.. κάντε μια προσπάθεια τουλάχιστον, δεν βλάπτει...
και εγώ σκέφτομαι ...
όταν θέλω να βρίσω κάποιον, αμέσως μετά (το βρίσημο) ντρέπομαι τρομερά, σαν να διαισθάνομαι το βάρος της αμαρτίας που με καταπλακώνει ακόμα πιο πολύ, τώρα πια.. και μουσική τσι αμαρτίας να συνοδεύει την κάθοδο (στην κόλαση, βέβαια..)
δεν μου έχει διαφύγει μια τάση αυτών εδώ απο πάνω να δείχνουν λίγο περίεργοι.. όχι φρικιά.. το αντίθετο, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. είναι κρίμα, γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι είναι πολύ ωραίο. και δεν βρίσκω και καμια πληροφορία να το διασταυρώσω..
περισσότερη μουσική αμαρτίας
στυλετεύει την σιωπή
κλέβει απο αμηχανία
την λήθη
δημιουργεί ρογμές
στην συνείδηση
- well, of course, i will try and do my best. for everyone's benefit.
- so, please, do begin
- okay, well, i wanted to say something but forgot. ah, now, it might not feel as interesting actually, but, well, everything began from the weather this morning, and especially the way it looks from our windows. it was that i wanted to say good day to someone, but it came perfectly naturally to me to wish good evening, since it was so overcast outside, and inside, that it seemed like a real evening. Maybe this is because we lost touch with rainy weather in general, after like four months of constant sun, heat, and mirages.
- so, did you actually say good evening instead of good morning?
- no
- okay
- and i was kind of axious today, maybe because of the weather, or the anxiousness in the air in general - a few things on my mind, formal matters, chunks of uneasiness. see - i'm too lazy.
- oh, don't worry, we are all like that sometimes.
- really? i don't think so. i think i am especially lazy.
- who told you that?
- no, it's me, i think this way.
[pause]
[listening to We Are Enfant Terrible, and thinking about this kind of music, that it already sounds bit dated, this dirtyish bit funky Gossip/Bloc Party-style rock mix with some electronics and (dream)pop aesthetics - although i think i really liked this one)
and .... somehow this reminds me of Nick Cave's "The Carny" or Dead Can Dance's "The carnival is over" ... while supposedly being a different style of music alltogether.. i think it's delightful..
back in the doctor's office
someplace much further in time axis
- hey, matthew, wake up... wake up, you snot - what?
- snot
- what? where am i? and who is matthew?
- you are at a doctor's office. in the middle of a psychoanalysis session. i am your doctor. you are my ...
- ...
- so, in any case, would you please continue your reverie?
- nghhhh
- please, say anything, anything that comes to mind. any thoughts you've had lately? any worries?
- well, millions of things
- would you care to put all them in a song? a frolic? a charade? "charade you are" as goes in that Pink Floyd song
- well, ok, I'll try
- aaah nice, you started to capitalize your "I", eh?
- oops
[there is a kind of silence in the air. you can hear a fly buzz somewhere near the sunny window. and water dripping slowly in the small white toilet with freshly painted walls. smell of paint. or was it alabaster?]
"I feel like giving birth to a song.."
"τριν τριν τρομ.."
- hm, what if the song that comes to me is in another language?
- aaah don't worry, just make it natural and from the heart
- okay, I...
τριν τριν τρομ.. / μπιμ μπαμ ζλόν.. / με την ελπίδα σαν το κόκκαλο / στα δόντια περπατάμε, / ταμ ταμ ταμ, / στα σκουτάδια, να βρουμε ενα μέρος / με χώμα κατάλληλο, να την θάψουμε / το ρημάδι, / σλιμ κλιμ τριμ.. / για αργότερα, όσο για τους μπούληδες, / ασε καλύτερα μη συνεχίσω, / τσαφ τραφ γκαφ
[more of the silence of the same quality, thick, juicy, expectant silence, i just don't seem to relax, while someone outside switches on a radio with a morning variety program...]
.. όταν κάνετε ντους να σκέφτεστε ότι το νερό ξεπλένει όλη την βρώμα, όλη την απογοήτευση, όλη την μιζέρια που έχει μαζευτεί ξωπάνω σας κατά την διάρκεια της μέρας (ή των ημερών, αναλόγως την περίπτωση), και υπουλώνει όλες τις ψυχικές πληγές, και λύνει όλα τα σφιξήματα.. κάντε μια προσπάθεια τουλάχιστον, δεν βλάπτει...
και εγώ σκέφτομαι ...
όταν θέλω να βρίσω κάποιον, αμέσως μετά (το βρίσημο) ντρέπομαι τρομερά, σαν να διαισθάνομαι το βάρος της αμαρτίας που με καταπλακώνει ακόμα πιο πολύ, τώρα πια.. και μουσική τσι αμαρτίας να συνοδεύει την κάθοδο (στην κόλαση, βέβαια..)
δεν μου έχει διαφύγει μια τάση αυτών εδώ απο πάνω να δείχνουν λίγο περίεργοι.. όχι φρικιά.. το αντίθετο, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. είναι κρίμα, γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι είναι πολύ ωραίο. και δεν βρίσκω και καμια πληροφορία να το διασταυρώσω..
περισσότερη μουσική αμαρτίας
στυλετεύει την σιωπή
κλέβει απο αμηχανία
την λήθη
δημιουργεί ρογμές
στην συνείδηση
7.25
(via phurious@ThisIsMyJam)
sometimes i feel so anxious
the blood feels like being clotted inside my hands
tingy feeling in forsaken places
strange remains of restlessness
55000 θέσεις εργασίας & πράσινες κάρτες στην Αμερική μέσω κλήρωσης,
διαφημίσεις για μαθήματα μπρίτζ, και η δωρεάν τέχνη του πριτς
που ξέρουν όλοι απο μωρα παιδιά,
το πουκάμισο μπούρμπερι και ο λόφος του Στρέφη,
ο νταοϊσμός του "let it go"
και ο μπητλισμός του "let it be",
ο υδρώτας, η θέση εργασίας,
οι ατέλειωτες ουρές, το άγχος,
το να είσαι φυγόπονος,
το να είσαι ευάλωτος και δυσκίνητος,
ή σκληρός, σφυχτός,
ή άνετος, ηλιόλουστος, όλα αυτά,
με σάλτσα γιαουρτιού, αν γίνεται,
αντί για τζατζίκι,
άραγμα σε μια καρέκλα, ή κατευθείαν στο πεζόδρομο;
εκπομπές τελεμάρκετινγκ που ηρεμούν ή εκνευρίζουν,
εκπομπές που χωρίζουν,
που δίνουν ζωτικό χώρο
ή σε πνήγουν σαν κοτόπουλο στην σχάρα,
στου μυαλού μου την παπάρα, συγγνώμη
για την έκφραση, αλλά η ευθύτητα και η προστυχιά πουλάνε,
είναι fresh, μέσο κατά του στρεςς,
μέσο κοινωνικοποίησης, αυτοδιάλυσης,
κατακερματισμού και διασωληνοποίησης,
άγχος πάλι,
αγανάκτηση,
άσε με να χαθώ στο σύννεφο,
να ξεχαστώ, να μουλιάσω στο νερό
αρωματισμένο με αυτή την υπέρτατη κολόνια,
και τα κανελλόνια;
στοιβαγμένα σε κατσαρόλες και μπιντόνια
μαζί με κρασί, αργό πετρέλαιο και παντελόνια
άψυχα, με τρύπιες τσέπες, στο δρόμο με τις λεύκες
και τα γαλόνια, αγάλι αγάλι
αυτά που κρατά ο παππούς στο ντουλάπι,
που τέτοια τύχη, απο το παρελθόν δεν μένει τίποτα,
το παρελθόν είναι μια πολυτέλεια,
και η ξεφτύλα, η υποτέλεια - αφθονες,
γλυκές και γνώρημες,
πάρε μια μπύρα, σήκω να χορέψεις,
βλέπεις, που η ώρα πλησιάζει -
γιατί κάτι σου ετοιμάζω.
σαγηνεύω μέσα απο τα σαγόνια,
και πάλι αγχόνομαι.
στην ελληνικη γλωσσα υπάρχουν δυο λέξεις - η αγάπη και ο έρωτας, που στην αγγλική μεταφράζονται και οι δύο ως LOVE. ο Χριστός δίδασκε αγάπη, φανταστείτε να δίδασκε έρωτα, και ο έρωτας είναι ενα πιο παθιασμένο, αμαρτωλό συναίσθημα, με την έννοια ότι είναι κάτι που του λείπει η λογική, περισσότερο απο ότι εκείνη λείπει απο την αγάπη. έτσι;
η λαϊκή χροιά στην φωνή της άννας βίσση, στις αμέτρητες επιτυχίες της, είναι εκείνη που συνδέω με την φωνή της Ελλάδας, και η φωνή της ελλάδος λέει πως η ώρα είναι 7.25
quiz #15
yeaaaah mates, ενα απρόοπτο quiz της στιγμής, τι κοινό έχουν (εκτός απο μια δόση κουταμάρας και αντιπαθητικότητας) οι Liquido του Narcotic και οι αγαπημένοι Πυογένεσις του Fade Away και αμέτρητων άλλων παγκόσμιων επιτυχιών; σας αφήνω να απολαύσετε τα κάτωθι.
και σαν να μην μου έφταναν τα παραπάνω...
\m/ \m/ \m/
και σαν να μην μου έφταναν τα παραπάνω...
\m/ \m/ \m/
μπαρουφημέξ
Έπεσα πάνω σε ενα ενδιαφέρον άρθρο για τον ύπνο, την παραγωγικότητα, την απασχόληση και τον καπιταλισμό.. Οι θέσεις του μου φάνηκαν να συνορεύουν με θεωρίες συνομοσίας, χωρίς όμως να είναι και εντελώς απίθανες... εδώ
Νομίζω όμως ότι θα νικήσει η αγάπη.
Περι απασχόλησης και της Κρίσης συγκεκριμένα, έπεσα πάνω σε ενα άλλο απόσπασμα, απο ενα πολύ ενδιαφέρον σχετικό άρθρο στο Wikipedia, για το life expectancy, που με κούφανε. εδώ Λέει ότι παρ'όλο που η αναμενόμενη στατιστική διάρκεια ζωής παγκοσμίως φαίνεται να εξαρτάται, φυσικά, απο το βιοποριστικό επίπεδο μιας χώρας ή περιοχής ή ατόμου, κάποιες πρόσφατες έρευνες είχαν δείξει ότι σε καιρούς κρίσης όπως κατά το Great Depression, η μέση αυτή στατιστική μεταβλητή παρατηρήθηκε να αυξάνεται, αντί να μειώνεται!
Μπορεί λοιπόν να τα καταστρέψουμε όλα, σαν ανθρωπότητα, αλλά τουλάχιστον θα ζήσουμε περισσότερο. (άλλος ενας πονοκέφαλος για τους επιστήμονες (και μη) που προσπαθούν να "ρυθμίσουν" τον παγκόσμιο πληθυσμό - το ευφάνταστό μου μυαλό μπορεί να φανταστεί αποτέλεσμα κάποιας άλλης έρευνας που θα λέει ότι η άνοδος του επιπέδου της θάλασσας επιρεάζεται εξίσου απο την αύξηση του συνολικού βάρους των ανθρώπων που ποδοπατάνε την γή)
αυτά. λα-λα-λα-λα-λα.
ναι, ποιός να θέλει να σου κλέψει αμάξη όταν δεν θα το θέλει κανένας; η δυσκολία του εγχειρήματος δεν αξίζει τον κόπο, γιατί δεν θα αποδώσει αρκετά. η μόνη λύση - νομιμοποίησέ το. μην τον κλέβεις. κάν'τον να σου το δώσει, να σου το πουλήσει για μια δεκάρα. μετα βάλε όλα τα αμάξια που πήρες έτσι σε μια χρονομηχανή και επέστρεψέ τα στον καιρό που όλοι ευημερούσαν και ξεπούλησε. small time warps. έχει λάθος η λογική μου; όχι.
Νομίζω όμως ότι θα νικήσει η αγάπη.
Περι απασχόλησης και της Κρίσης συγκεκριμένα, έπεσα πάνω σε ενα άλλο απόσπασμα, απο ενα πολύ ενδιαφέρον σχετικό άρθρο στο Wikipedia, για το life expectancy, που με κούφανε. εδώ Λέει ότι παρ'όλο που η αναμενόμενη στατιστική διάρκεια ζωής παγκοσμίως φαίνεται να εξαρτάται, φυσικά, απο το βιοποριστικό επίπεδο μιας χώρας ή περιοχής ή ατόμου, κάποιες πρόσφατες έρευνες είχαν δείξει ότι σε καιρούς κρίσης όπως κατά το Great Depression, η μέση αυτή στατιστική μεταβλητή παρατηρήθηκε να αυξάνεται, αντί να μειώνεται!
Μπορεί λοιπόν να τα καταστρέψουμε όλα, σαν ανθρωπότητα, αλλά τουλάχιστον θα ζήσουμε περισσότερο. (άλλος ενας πονοκέφαλος για τους επιστήμονες (και μη) που προσπαθούν να "ρυθμίσουν" τον παγκόσμιο πληθυσμό - το ευφάνταστό μου μυαλό μπορεί να φανταστεί αποτέλεσμα κάποιας άλλης έρευνας που θα λέει ότι η άνοδος του επιπέδου της θάλασσας επιρεάζεται εξίσου απο την αύξηση του συνολικού βάρους των ανθρώπων που ποδοπατάνε την γή)
αυτά. λα-λα-λα-λα-λα.
ναι, ποιός να θέλει να σου κλέψει αμάξη όταν δεν θα το θέλει κανένας; η δυσκολία του εγχειρήματος δεν αξίζει τον κόπο, γιατί δεν θα αποδώσει αρκετά. η μόνη λύση - νομιμοποίησέ το. μην τον κλέβεις. κάν'τον να σου το δώσει, να σου το πουλήσει για μια δεκάρα. μετα βάλε όλα τα αμάξια που πήρες έτσι σε μια χρονομηχανή και επέστρεψέ τα στον καιρό που όλοι ευημερούσαν και ξεπούλησε. small time warps. έχει λάθος η λογική μου; όχι.
κλόπι
δεν αντέχουμε κανένας όμως αυτή την ζέστη... δεν θα μεθύσουμε τον ήλιο, όχι τον ήλιο, αλλά τον θερμοστάτη, σίγουρα, ναι :/ είμαι έτοιμος να προτιμήσω την ένταση και την νευρικότητα της ζέστης του "Σπυρτόκουτου" (ταινίας) αντί γι'αυτή την αυτοκρατορία της αφύσικης δροσιάς :( μπρ! και με τρώει ο λαιμός μου :( γερά και ανεύθυνα. γκρρ.
μια άλλη μέρα, προς το απόγευμα, κρίνοντας απο την αίσθηση της νύστας:
έτσι ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο, στην πιστή μου θέση εργασίας, ο άπιστός της εραστής, με τα αμολημένα φρούτα, ροφήματα, και βουτήματα, βρώμικες κούπες και μισογεμάτα πλαστικά μπουκάλια που μυρίζουν 100 χρόνια μοναξιάς όταν τις ανοίξει κανείς, κάθομαι και περιμένω να φύγω, παρασειρόμενος απο το ξαφνικό κύμα λεκτικής, νωχελικής, τεμπέλοειρονικής έμπνευσης.
της έμπνευσης που σου έρχεται όταν θέλεις να συμπληρώσεις τα κενά και να ισιώσεις τις τσαλακωμένες γωνίες της πραγματικότητας, και εκείνη σβήνει, και χάνεται απο τα μάτια σου, παραχωρόντας την θέση της, μετα απο ενα σύντομο διάλειμα με κλειστές κουρτίνες και ψυθήρους ανυπομονησίας, σε μπαράζ αναμνήσεων, που σαν χιόνι στην παλιά τηλεόραση επεμβαίνει δραστικά και σου αλλάζει το πρόγραμμα, ενοχλώντας ελαφρώς, αλλά δεν σε πειράζει τίποτα και τόσο πολύ αφου μισοκοιμάσαι έτσι και αλλιώς.
λόγια που έρχονται σαν ανάμνηση, μιας κουβέντας που θυμίζει τώρα πια ενα όνειρο, αλλά είχε λάβει μέρος στην πράξη, σε τραπέζι, για το κινέζικο ημερολόγιο / ωροσκοπιο και λοιπές τέτοιες βλακίτσες...
- είμαι γαϊδαρος;
- είμαι γίδα;
- είμαι τράγος;
- ή μια κατσαρίδα; (το προσθέτω εγώ στο τέλος)
έτσι, έτσι, το σήμα του μαδ γκρίκς να κάνει ζζζζ, μαζί με πολλές από τις μουσικές, και την κουλτούρα που αντιπροσωπεύει.. κάπου εκεί ανάμεσα στο ντίσκο αλμπάνα των ίδιων αγαπημένων στέρεο νόβα, και το ντίσκο ελληνάρα των δεκάδων άλλων απρόσωπων "καλλητεχνών" της κατανάλωσης
ορίστε εδώ άλλο ενα ποπ ζουζούνι από την αγγλία που, σαν κομμάτι, συνοδεύεται απο κραυγές και βογγητά κατάλληλης τσιμπιμένης απόγνωσης
το αστείο είναι ότι μετά απ'αυτό το ποστ όντως βρήκα μια κατσαρίδα στο σπίτι. γράφω ετεροχρονισμένα, βλέπετε. σαν συγγραφείς που αφήνουν το καλλητεχνικό τους έργο να ωριμάσει στα μπουντρούμια, μέχρι να βρουν μια επιπλέον έμπνευση να συνεχίσουν
μια άλλη μέρα σκέφθηκα αυτό εδώ το μελό κομματάκι απο τα νιάτα μου, - είναι αυτό, και η αθάνατη (και μοναδική) επιτυχία των cutting crew, εγώ μόλις πέθανα στην αγαλιά σου απόψε, που σέρνει ξωπίσω της άλλες τόσες δυτικές καψουροεπιτυχίες, που είναι λίγο πιο υποφερτές απο τις αντίστοιχες ελληνικές, στον δικό μου μικρόκοσμο.
εγώ νομίζω ότι οι ελπίδες που του έδινε τελικά αποδείχθηκαν κούφιες επειδή είναι έτσι απαίσια αξύριστος - και εγώ νόμιζα ότι αυτή η μόδα που λαντσαρίστηκε απο τον Πρινς και τον Τζωρτζ Μαϊηκλ... είχε μείνει εκεί (εκείνη την εποχή). ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ.
σήμερα επιβεβαίωσα τους φόβους μου που είμαι μισ..άνθρωπος ας πούμε - κάποιος μου έλεγε για το γκέημ οφ θρόουνζ, ότι είναι γαμάτο, αλλά βέβαια έχει τις σκινές τις σέξ, και την ψιλολάγνα ατμόσφαιρα, και τις γυναίκες τις ουάου, και εδώ το είχα να πω, πως ναι, συμπεραίνω πως είναι η χαρά του μαλάκα. ναι, όπως οι suicide girls, οι τατουαρισμένες μισόγυμνες πολύστηθες γκόμενες που γουστάρουν star wars, star trek, κομικς και RPG, ακριβώς δηλαδή του τύπου που ενας δηλωμένος geek δυσκολεύεται να βρει στην πραγματικότητα, αλλά τις έχει πάντα κατα νού στην φαντασία του.
εχει αναρωτηθεί κανείς γιατί το Χάπι Νέησν, το τραγούδι των γνωστών σε όλους Έις Οφ Μπέηζ, είναι τόσο μελαγχολικό; Ναι, ξέρετε την απάντηση. εσωτερικά είναι ειρωνικό. έτσι λέω εγώ :Ρ
το αφεντικό μου δεν το χάλασε το κουρεμά μου, αλλά δεν του άρεσαν οι φαβορίτες. με αφορμή αυτό το γεγονός πήγα να αναζητήσω μια ενδεχόμενη αναφορά στην κοινωνική σημασία, και ίσως ιστορία, της "φαβορίτας", στα γρήγορα έπεσα όμως μόνο σε αυτή την σελίδα με το καταπληκτικό domain name κελεπούρι, όπου έμαθα ότι συνήθως στους ανθρώπους "...το αριστερό αυτί είναι πιο χαμηλό από το δεξί...". φοβερό!
αχ και κάπου εδώ, υπάρχει αυτό εδώ το μουσικό διαμάντι απο τα τέλη 80'ς -αρχές 90'ς που δεν είναι καθόλου κακό, δεδομένου της ελληνικής πραγματικότητας. "γεννήθηκε κακός, πολύ κακός, και γουστάρει πίτσα - πι - πι - πι - πίτσα.." ενα επίκαιρο τραγούδι λοιπόν, γιατί έχουμε σιγά σιγά όλο και πιο πολύ ανάγκη τα μεταλλαγμένα χελονουνιντζάκια. να μας προστατέψουν. ναι.
μια άλλη μέρα, προς το απόγευμα, κρίνοντας απο την αίσθηση της νύστας:
έτσι ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο, στην πιστή μου θέση εργασίας, ο άπιστός της εραστής, με τα αμολημένα φρούτα, ροφήματα, και βουτήματα, βρώμικες κούπες και μισογεμάτα πλαστικά μπουκάλια που μυρίζουν 100 χρόνια μοναξιάς όταν τις ανοίξει κανείς, κάθομαι και περιμένω να φύγω, παρασειρόμενος απο το ξαφνικό κύμα λεκτικής, νωχελικής, τεμπέλοειρονικής έμπνευσης.
της έμπνευσης που σου έρχεται όταν θέλεις να συμπληρώσεις τα κενά και να ισιώσεις τις τσαλακωμένες γωνίες της πραγματικότητας, και εκείνη σβήνει, και χάνεται απο τα μάτια σου, παραχωρόντας την θέση της, μετα απο ενα σύντομο διάλειμα με κλειστές κουρτίνες και ψυθήρους ανυπομονησίας, σε μπαράζ αναμνήσεων, που σαν χιόνι στην παλιά τηλεόραση επεμβαίνει δραστικά και σου αλλάζει το πρόγραμμα, ενοχλώντας ελαφρώς, αλλά δεν σε πειράζει τίποτα και τόσο πολύ αφου μισοκοιμάσαι έτσι και αλλιώς.
λόγια που έρχονται σαν ανάμνηση, μιας κουβέντας που θυμίζει τώρα πια ενα όνειρο, αλλά είχε λάβει μέρος στην πράξη, σε τραπέζι, για το κινέζικο ημερολόγιο / ωροσκοπιο και λοιπές τέτοιες βλακίτσες...
- είμαι γαϊδαρος;
- είμαι γίδα;
- είμαι τράγος;
- ή μια κατσαρίδα; (το προσθέτω εγώ στο τέλος)
έτσι, έτσι, το σήμα του μαδ γκρίκς να κάνει ζζζζ, μαζί με πολλές από τις μουσικές, και την κουλτούρα που αντιπροσωπεύει.. κάπου εκεί ανάμεσα στο ντίσκο αλμπάνα των ίδιων αγαπημένων στέρεο νόβα, και το ντίσκο ελληνάρα των δεκάδων άλλων απρόσωπων "καλλητεχνών" της κατανάλωσης
ορίστε εδώ άλλο ενα ποπ ζουζούνι από την αγγλία που, σαν κομμάτι, συνοδεύεται απο κραυγές και βογγητά κατάλληλης τσιμπιμένης απόγνωσης
το αστείο είναι ότι μετά απ'αυτό το ποστ όντως βρήκα μια κατσαρίδα στο σπίτι. γράφω ετεροχρονισμένα, βλέπετε. σαν συγγραφείς που αφήνουν το καλλητεχνικό τους έργο να ωριμάσει στα μπουντρούμια, μέχρι να βρουν μια επιπλέον έμπνευση να συνεχίσουν
μια άλλη μέρα σκέφθηκα αυτό εδώ το μελό κομματάκι απο τα νιάτα μου, - είναι αυτό, και η αθάνατη (και μοναδική) επιτυχία των cutting crew, εγώ μόλις πέθανα στην αγαλιά σου απόψε, που σέρνει ξωπίσω της άλλες τόσες δυτικές καψουροεπιτυχίες, που είναι λίγο πιο υποφερτές απο τις αντίστοιχες ελληνικές, στον δικό μου μικρόκοσμο.
εγώ νομίζω ότι οι ελπίδες που του έδινε τελικά αποδείχθηκαν κούφιες επειδή είναι έτσι απαίσια αξύριστος - και εγώ νόμιζα ότι αυτή η μόδα που λαντσαρίστηκε απο τον Πρινς και τον Τζωρτζ Μαϊηκλ... είχε μείνει εκεί (εκείνη την εποχή). ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ.
σήμερα επιβεβαίωσα τους φόβους μου που είμαι μισ..άνθρωπος ας πούμε - κάποιος μου έλεγε για το γκέημ οφ θρόουνζ, ότι είναι γαμάτο, αλλά βέβαια έχει τις σκινές τις σέξ, και την ψιλολάγνα ατμόσφαιρα, και τις γυναίκες τις ουάου, και εδώ το είχα να πω, πως ναι, συμπεραίνω πως είναι η χαρά του μαλάκα. ναι, όπως οι suicide girls, οι τατουαρισμένες μισόγυμνες πολύστηθες γκόμενες που γουστάρουν star wars, star trek, κομικς και RPG, ακριβώς δηλαδή του τύπου που ενας δηλωμένος geek δυσκολεύεται να βρει στην πραγματικότητα, αλλά τις έχει πάντα κατα νού στην φαντασία του.
εχει αναρωτηθεί κανείς γιατί το Χάπι Νέησν, το τραγούδι των γνωστών σε όλους Έις Οφ Μπέηζ, είναι τόσο μελαγχολικό; Ναι, ξέρετε την απάντηση. εσωτερικά είναι ειρωνικό. έτσι λέω εγώ :Ρ
το αφεντικό μου δεν το χάλασε το κουρεμά μου, αλλά δεν του άρεσαν οι φαβορίτες. με αφορμή αυτό το γεγονός πήγα να αναζητήσω μια ενδεχόμενη αναφορά στην κοινωνική σημασία, και ίσως ιστορία, της "φαβορίτας", στα γρήγορα έπεσα όμως μόνο σε αυτή την σελίδα με το καταπληκτικό domain name κελεπούρι, όπου έμαθα ότι συνήθως στους ανθρώπους "...το αριστερό αυτί είναι πιο χαμηλό από το δεξί...". φοβερό!
αχ και κάπου εδώ, υπάρχει αυτό εδώ το μουσικό διαμάντι απο τα τέλη 80'ς -αρχές 90'ς που δεν είναι καθόλου κακό, δεδομένου της ελληνικής πραγματικότητας. "γεννήθηκε κακός, πολύ κακός, και γουστάρει πίτσα - πι - πι - πι - πίτσα.." ενα επίκαιρο τραγούδι λοιπόν, γιατί έχουμε σιγά σιγά όλο και πιο πολύ ανάγκη τα μεταλλαγμένα χελονουνιντζάκια. να μας προστατέψουν. ναι.
λυχνάρια βλακείας οι άνθρωποι
μεγαλώνουμε "σωστά", τρώμε μεταλλαγμένα, πεθαίνουμε στην ώρα μας, και δεν χρειάζεται να νοιαστούμε για κάτι άλλο, παιδιά μου.
συγγνώμη για το συμπέρασμα, αλλά νομίζω ότι είμαστε παντελώς ανίκανοι να ζήσουμε αρμονικά και δίκαια σε αυτόν τον πλανήτη, χωρίς να καταπατάμε ο ένας τα δικαιώματα του άλλου, χωρίς να καταπατάμε (πόσο βάναυσα;) την φυσικότητα, και τις φυσικές ισορροπίες χάρη στις οποίες έχουμε προκύψει σαν όντα, και χωρίς να τα καταστρέφουμε όλα εν τέλει, καθώς ο αυξανόμενος πληθυσμός και οι επίσης αυξανόμενες ανάγκες μας δεν μπορούν να ικανοποιηθούν απο τα έτσι και αλλιώς άνισα μοιρασμένα, μονοπωληθέντα φυσικά (και ψυχικά) μέσα που έχουμε στην διάθεσή μας..
μαθαίνω απο εδώ ότι ψηφίστηκε στην Αμερική ενα νομοσχέδιο που ευνοεί (και άλλο) τις βιοχημικές πολυεθνικές και την κεντρική / μονοπωλιακή παραγωγή και έλεγχο τροφήμων. και με πικρή ειρωνική χαρά ανακοινώνω μέσα στο κεφάλι μου ότι το "soylent green", εκείνη η μνημειώδης και τρομακτική ταινία (της τότε) επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του '70.., είναι ακόμα πιο κοντά στην πραγματικότητα.
εδώ που τα λέμε, στο κάπως λιγότερο (οπτικώς) μακάβριο "brave new world" του Χάξλεϋ, η επεξεργασία της ανθρώπινης σάρκας και η συμβολή της στην ενεργειακή ισορροπία των αναγκών και της κατανάλωσης ήταν γνωστή και απολύτως φυσιολογική. αλλα δεν είναι η σάρκα το θέμα, φυσικά
το θέμα είναι πόσο αναίσθητοι μπορεί να γίνουμε, για χάρη προσωπικού οφέλους - είτε όταν οι ανάγκες μας είναι η απλή υλική χλιδή και καλοπέραση, ή όταν (τρόμος!) η μόνη και η ύστατη ανάγκη μας είναι η κυριολεκτική επιβίωση του σώματός μας (για ψυχή δεν μιλάμε πλέον καν). και φυσικά η απάντηση είναι πολύ απλή και μονολεκτική - "Πολύ"... βασικά ο λόγος είναι επειδή έχουμε χάσει κάθε αξιοπρέπεια. μου θυμίζουμε εκείνο το μικρό, σκυφτό, ημίγυμνο Gollum του Τόλκιν, που χάνει το δαχτυλίδι του, ότι πιο πολύτιμο έχει, απο βλακεία ουσιαστικά.. εμείς το χάνουμε επειδή.. ασε καλύτερα μη πω τα χειρότερα.. απλά "το χάνουμε"
εδω κολλάνε και οι συζητήσεις που άκουσα πρόσφατα σχετικά με την αξία ανθρώπινης ζωής, όπως προσεγγίζεται στο φως των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Βοστώνη και αντίστοιχων επιχειρήσεων (=) στην Μέση Ανατολή, και πολλά πολλά άλλα ακόμα, περι εκμετάλλευσης της φύσης, των κρατών (συνήθως τριτοκοσμικών, ή υπο τριτοκοσμικοποίηση) με πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και μεθόδους μαζικού ελέγχου κοινής γνώμης και της ευφυούς σκηνοθεσίας δημοκρατικού και φιλελεύθερου πολιτεύματος που καταλήγει να υπάρχει στην πραγματική μορφή του μόνο στα χαρτιά και κούφιες συνειδήσεις κουρασμένων και κατα βάση φιλήσυχων πολιτών μας, μη εξαιρουμένου και του γραφόντως
και μιας και μιλάμε για την ταινία, και έχουμε γενικώς μια επιθετική διάθεση, καθώς τίποτε αισιόδοξο σαν να μην συμβαίνει γύρω μας τελευταία, ας χώσουμε και την κομματάρα την κατάλληλη του επίσης (όπως η διάθεσή μας) πικρού μελαγχολικού επιθετικού παιδιού πίσω απο την μουσική επινόηση με όνομα :wumpscut:
κατά τα άλλα, καλά..
cessation gestation
αυτόματη γραφή
υδάτινη αποτύπωση
βελούδινο απόγευμα
γεύση φράουλα
στο μπαλκόνι το σούρουπο
περίεργη αίσθηση
πες μου αν φταίει
του χθες η ανάμνηση
ο ήρωας και ο αντιήρωας
η θυσία και το αντίδωρο
όλα αυτά που γίνονται
δημιουργούν μόνο πονοκέφαλο
closing your eyes and sealing your mind?
devouring devouring the body of a hero
nobody knows if it's a shadow
υδάτινη αποτύπωση
βελούδινο απόγευμα
γεύση φράουλα
στο μπαλκόνι το σούρουπο
περίεργη αίσθηση
πες μου αν φταίει
του χθες η ανάμνηση
ο ήρωας και ο αντιήρωας
η θυσία και το αντίδωρο
όλα αυτά που γίνονται
δημιουργούν μόνο πονοκέφαλο
closing your eyes and sealing your mind?
devouring devouring the body of a hero
nobody knows if it's a shadow
μπουρμπουλιθροαπόηχοι
και αναρωτιόμουν - ε, να μην υπάρχει κομμάτι με αυτόν τον πανταχού παρόν εκνευριστικότατο ήχο του κινητού που παρεμβαίνει στο μαγνητικό κύκλωμα ηχοσυστήματος; φυσικά το έχουν κάνοι οι πρωτοπόροι Αϊνστούρτζεντε Νοϋμπάουτεν, που βέβαια αυτό το κομμάτι τους είναι στα όρια του εκνευριστικού και του διασκεδαστικού για μένα - αλλά εδώ που τα λέμε τα πιο κομμάτια τους με εκνευρίζουν πιο πολύ απο το να μ'αρέσουν, μάλλον.. μ'αρέσει η μυστηριώδης αύρα τους και το performance art στυλ τους, ο ντανταϊσμός της φάσης ("ξερωγώ" - δεν μπορεί να λείπει αυτή η λέξη απο την τούτη εδώ ανάλυση)
παρομοίως, το παρακάτ' κομμάτι χρησιμοποιεί άλλον εκνευριστικό (για κάποιους) και καθησυχαστικό και γεμάτο θαλπωρή (για κάποιους άλλους) ήχο του PSTN modem που συνδέεται στην τηλεφωνική γραμμή. αντιθέτως με το προηγούμενο, κάποτε μου άρεσε πολύ σαν κομμάτι - και τώρα δηλαδή το ακούω μερικές φορές.
ποιοί άλλοι κουφοί ήχοι της καθημερινότητας που τους έχουν βάλει σαν δομικά στοιχεία σε μουσικά κομμάτια; όχι σαν εισαγωγή ή τέλος (απο τέτοια βεβαίως πάρα πολλά), αλλά ακριβώς σαν δομικό στοιχείο που να επαναλαμβάνεται συνεχώς. ήχος καζανακίου; σίγουρα θα υπάρχει αλλά δεν μπορώ να σκεφθώ κάποιο κομμάτι... τι άλλο... εντάξει, οι cocoRosie και οι psapp έχουν δώσει ρεσιτάλ σε σαμπλάρισμα παλιών παιδικών παιχνιδιών, αλλά είναι πιο μικρά σε διάρκεια samples και δεν.. (εμένα) εντυπωσιάζουν με την κουλαμάρα τους. :( ιχ. αυτά.
παρομοίως, το παρακάτ' κομμάτι χρησιμοποιεί άλλον εκνευριστικό (για κάποιους) και καθησυχαστικό και γεμάτο θαλπωρή (για κάποιους άλλους) ήχο του PSTN modem που συνδέεται στην τηλεφωνική γραμμή. αντιθέτως με το προηγούμενο, κάποτε μου άρεσε πολύ σαν κομμάτι - και τώρα δηλαδή το ακούω μερικές φορές.
ποιοί άλλοι κουφοί ήχοι της καθημερινότητας που τους έχουν βάλει σαν δομικά στοιχεία σε μουσικά κομμάτια; όχι σαν εισαγωγή ή τέλος (απο τέτοια βεβαίως πάρα πολλά), αλλά ακριβώς σαν δομικό στοιχείο που να επαναλαμβάνεται συνεχώς. ήχος καζανακίου; σίγουρα θα υπάρχει αλλά δεν μπορώ να σκεφθώ κάποιο κομμάτι... τι άλλο... εντάξει, οι cocoRosie και οι psapp έχουν δώσει ρεσιτάλ σε σαμπλάρισμα παλιών παιδικών παιχνιδιών, αλλά είναι πιο μικρά σε διάρκεια samples και δεν.. (εμένα) εντυπωσιάζουν με την κουλαμάρα τους. :( ιχ. αυτά.
toffee = coffee
καθώς μαζευόταν η βροχοψυχοθύελλα σήμερα (όλα κίτρινα γύρω) σκεφτόμουν περπατώντας, όταν προφανώς ήμουν ακόμα σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, για τους μπουμπουνάνους.
σκεφτόμουν πως θα ξεκινούσα λακωνικά όπως στο τγουίτερ, με κάτι σαν το
- ... μαμά, γιατί λένε τους μπουμπουνάνους μπουμπουΝΑΝΟΥΣ; αφου κάνουν τόσο θόρυβο; νομίζω ότι είναι πραγματικά πολύ μεγάλοι γίγαντες.
- ... μπαμπά, τους λένε έτσι για να μην φοβόμαστε;
- ... ναι, παιδί μου, αυτό που λες είναι, νομίζω [πόσο βολικό παιδί που απαντάει μόνος του στις ερωτήσεις του]
προσωπικά νομίζω ότι πάντα ήμουν καλύτερος στο να κάνω ερωτήσεις, κάποιες ρητορικές πιο πολύ, εννοείται - ερωτήσεις που δεν ξέρω αν θα περίμενα κάποια απάντηση γι'αυτές - ιδίως όταν πλέον δεν ήμουν παιδί και κατανοούσα πλήρως ότι δεν μπορούν να απαντηθούν κάποια πράγματα, και ότι κάποιες ερωτήσεις ακούγονται γελοίες και παιδίστικες, οπότε τις έκανα στον εαυτό μου μόνο.
το εγώ παιδί στον εγώ γωνέα, όπως στο βιβλίο "I'm OK, you're OK", δεν θυμάμαι ποιανού, που παρόλη την ευκολία και σαφήνεια του τίτλου του, με κούραζε και με κουράζει αφάνταστα όταν προσπαθώ να το διαβάσω γιατί παρουσιάζει κάποια ψυχαναλυτική θεωρία, με επιστημονικό τρόπο, όλα αυτά, ξέρετε (χασμουριέμαι.. χαζός + μωρό (ή μούρο) + βαριέμαι = )
υπήρχε ενας συνθέτης στην ΕΣΣΔ που έφτιαξε πολλές μουσικές για πολύ γνωστές ταινίες εκείνης της χώρας, εκείνης της εποχής, και είχε γράψει και αυτό το τραγούδι, που κατα τύχη το άκουσα ξανά πριν απο λίγο..
toffee = coffee with taffeine, but i actually prefer detaf, if you want my point of you, that is my point of you = my point of view merged with YOU on a X-Y plane, summed up to be something quite impossible have i told you i'm a proud owner of this now? [the moon is blue] [there behind a cloud] and have i told you i started liking graphic design stuff, posters and such.. yes, yes, becoming artsy fartsy itchy bitchy type. but no, of course
(αυτό το τραγούδι με μαγεύει)
σκεφτόμουν πως θα ξεκινούσα λακωνικά όπως στο τγουίτερ, με κάτι σαν το
- ... μαμά, γιατί λένε τους μπουμπουνάνους μπουμπουΝΑΝΟΥΣ; αφου κάνουν τόσο θόρυβο; νομίζω ότι είναι πραγματικά πολύ μεγάλοι γίγαντες.
- ... μπαμπά, τους λένε έτσι για να μην φοβόμαστε;
- ... ναι, παιδί μου, αυτό που λες είναι, νομίζω [πόσο βολικό παιδί που απαντάει μόνος του στις ερωτήσεις του]
προσωπικά νομίζω ότι πάντα ήμουν καλύτερος στο να κάνω ερωτήσεις, κάποιες ρητορικές πιο πολύ, εννοείται - ερωτήσεις που δεν ξέρω αν θα περίμενα κάποια απάντηση γι'αυτές - ιδίως όταν πλέον δεν ήμουν παιδί και κατανοούσα πλήρως ότι δεν μπορούν να απαντηθούν κάποια πράγματα, και ότι κάποιες ερωτήσεις ακούγονται γελοίες και παιδίστικες, οπότε τις έκανα στον εαυτό μου μόνο.
το εγώ παιδί στον εγώ γωνέα, όπως στο βιβλίο "I'm OK, you're OK", δεν θυμάμαι ποιανού, που παρόλη την ευκολία και σαφήνεια του τίτλου του, με κούραζε και με κουράζει αφάνταστα όταν προσπαθώ να το διαβάσω γιατί παρουσιάζει κάποια ψυχαναλυτική θεωρία, με επιστημονικό τρόπο, όλα αυτά, ξέρετε (χασμουριέμαι.. χαζός + μωρό (ή μούρο) + βαριέμαι = )
υπήρχε ενας συνθέτης στην ΕΣΣΔ που έφτιαξε πολλές μουσικές για πολύ γνωστές ταινίες εκείνης της χώρας, εκείνης της εποχής, και είχε γράψει και αυτό το τραγούδι, που κατα τύχη το άκουσα ξανά πριν απο λίγο..
toffee = coffee with taffeine, but i actually prefer detaf, if you want my point of you, that is my point of you = my point of view merged with YOU on a X-Y plane, summed up to be something quite impossible have i told you i'm a proud owner of this now? [the moon is blue] [there behind a cloud] and have i told you i started liking graphic design stuff, posters and such.. yes, yes, becoming artsy fartsy itchy bitchy type. but no, of course
(αυτό το τραγούδι με μαγεύει)
merry low
μερικές φορές ατενίζω τα σύννεφα
με το βλέμμα μου καρφομένο στα σύνορα
εκεί που το σύννεφο τελειώνει και αρχίζει η άβυσσος
της ψυχής μου η συννεφιασμένη παράδεισος
και αναστενάζω τότε και σκέφτομαι διαφορα
αγχόνομαι με την αιώνια σκέψη για το αύριο
και τα σύννεφα περνάνε και μου γνεύουνε..
με κοιτούν έτσι, ήρεμα, καθώς φεύγουνε
Subscribe to:
Posts (Atom)