patchelor bad

σήμερα αρχικά έβλεπα κάτι επίσημο και πολύπλοκο που δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν - [σ.σ. μπορεί να ήταν μια δίκη] - κάποια στιγμή νωρίτερα θυμόμουν όμως, οπότε δεν χάνω την ελπίδα πως θα μου ξαναέρθει. μετά έβλεπα έναν βετεράνο συνδάδελφο πως κάναμε παρέα, και μια μέρα μετά την δουλειά με πήγε στο bachelor pad του, σε ένα διαμερισματάκι μικρό στο κέντρο (μιας απροσδιόριστης πόλης) - γκαρσονιέρα με μια μικρή κουζινίτσα - θυμάμαι χαρακτηριστικά πως α) δεν ήμουν σίγουρος αν δεν ήταν στις προθέσεις του να με αποπλανήσει οπότε γενικώς στο πίσω μέρος του εγκεφάλου ήμουν standby β) κοιτούσα διάφορα πράγματα γύρω γύρω που τώρα μου διαφεύγουν, πάντως ήταν κάτι σαν ενθύμια από μια εφηβική ζωή που κάποιος έχοντας μεγαλώσει πλέον δεν ενθαρρύνεται να τα βγάζει φόρα παρτίδα σαν εμβλήματα πάνω σε τοίχους - μιλάω για ποστερ συγκροτημάτων, παλιά μπιχλιμπίδια, δίσκους, τέτοια πράγματα - οπότε το μπάτσελορ πάντ σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί και σαν κάτι σε παιδικό δωμάτιο / playroom γ) σε κάποια φάση για κάποιο λόγο έπρεπε να φύγει και με άφησε μόνο μου να φύγω λίγο αργότερα - και θυμάμαι χαρακτηριστικά το βασανιστήριο που περνούσα για μην αφήσω κάτι ανοιχτό πριν φύγω - κοιτούσα ένα ένα τους διακόπτες - έψαχνα κυριολεκτικά τους διακόπτες στους τοίχους και τους ανοιγόκλεινα, γιατί, καθως φαίνεται, δεν ήμουν καν σε θέση να καταλάβω αν υπάρχει κάποιο ανοιχτό φως κάπου ή όχι - και δεν ήταν όπως ψάχνουμε τα φώτα ενώ έχει ντάλα ήλιο έξω. ήταν άλλη αίσθηση. επίσης στην κουζίνα, ανακάλυψα πως όσο ήταν ακόμα εκεί ο συνάδελφος, είχαμε βάλει ένα μπρίκι με νερό να ζεσταίνεται, και ως συνήθως είχε μείνει ανοιχτό το μάτι. μάλιστα ήταν από τις κουζίνες τις "καλές" (που τις φοβάμαι πιο πολύ) - τις γκαζιού. θυμάμαι αργά αργά και, το ξέρω πως έχω ξαναπεί αυτή την λέξη, βασανιστικά, έψαχνα όλα τα κουμπιά και χερούλια πάνω στην συσκευή της κουζίνας, μελετούσα τις θέσεις τους σε σύγκριση μεταξύ τους, για να καταλάβω ποιό κλείνει ποιό μάτι, και ποιό είναι ανοιχτό, θυμάμαι να πειραματίζομαι και με έναν αναπτύρα για να δω ποιό είναι ανοιχτό χωρίς να καίει - τέλος πάντων - τέρμα δυσκολία. αφού τελείωσα με αυτό (χωρίς να είμαι σίγουρος ότι όντως τελείωσα) - ξαφνικά ανακαλύπτω πως στο σπίτι υπάρχει και ένα μικρό γατάκι, στην ηλικία του δικού μου όταν το βρήκα - 5 μηνών, όχι τελείως μικρό, αλλά αρκετά μικρό για να είναι χαδιάρικο και χαζούλι τελείως. και μου φώναζε μάλλον γιατί πεινούσε, και βρήκα ότι κάπου είχε λίγο φαγητό, αλλά ήταν λίγο σαν φαγητό - παιχνίδι, είχε σε ένα μικρό μπωλ ανακατεμένα κάτι σαν άχυρα με λίγη ξηρά τροφή και κάτι άλλα πραγματάκια που δεν ξέρω αν τρογώντουσαν, και έκανα μια σημείωση στο μυαλό μου να του πω του συναδέλφου ότι έχει και ένα γάτο στο σπίτι και δεν έχει πολύ φαϊ. δεν θυμάμαι πως έφυγα τελικά.
αυτό που θυμάμαι είναι πως - πριν ή μετά απ' αυτό το προηγούμενο όνειρο, έβλεπα να παίρνω ταξί από κάποιο απροσδιόριστο δρόμο, και να πηγαίνω κάπου, και ήταν γυναίκα η ταξιτζής, και να με πηγαίνει αλλά σε κάποια φάση να μπερδεύεται και να μην ξέρει που να πάει και να τις δίνω οδηγίες, και σε κάποια φάση εκτροχιάζεται τελείως και αρχίζει και οδηγεί αλλοπρόσαλλα, βγαίνει π.χ. μετά από φανάρι σε ένα τεράστιο δρόμο με πολλαπλές λωρίδες με διαχωριστικό, σε αντίθετο ρεύμα, και να προσπαθώ να κουλάρω τον εαυτό μου και αυτήν, και να δίνω περισσότερες και πιο ακριβείς ακροβατικές οδηγίες (" - έλα έλα τώρα τρέξε, για να στρίψουμε εκεί για να ξαναπεράσουμε στο δικό μας ρεύμα, ίσα ίσα προλαβαίνουμε πριν την μετωπική.." (ίσως κάπως έτσι να συμβαίνουν οι μετωπικές..)) - και κάπως έμπλεξαν τα παραπάνω δυο όνειρα επίσης, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, και να μου έρχονται κάποιες εικόνες, δεν σας λέω γιατί μπορεί να τις έφτιαξα εκ των υστέρων. [τι είναι τσόντες, απλά όνειρα των αντρών; - βλέπετε, ήξερα καλύτερα εκείνο κομμάτι της πόλης από την ταξιτζού, ήμουν σε θέση ισχύος, σε θέση να δίνω καίριες συμβουλές, και όμως δεν οδηγούσα ο ίδιος - πολύ πολύπλοκος συλλογισμός και όμως με χαρακτηρίζει;...]