beronmess

πρώτα προετοιμαζόμαστε ψυχικά για το πέρασμα του χρόνου αντικρίζοντας τις ετικέτες των προϊόντων που καταναλώνουμε για φαγητό. συνήθως οι ημερομηνίες λήξης είναι μελλοντικές, όχι αρκετά μακρινές ώστε να φαντάζουν απλησίαστες. εξ' άλλου στο πρόσφατο παρελθόν μου θυμάμαι ουκ ολίγα προϊόντα που είτε έφαγα ή πέταξα που η ημερομηνία λήξης τους έχει περάσει πριν πολύ ή λίγο καιρό. γι' αυτό και οι μελλοντικές ημερομηνίες λήξης μου μοιάζουν πολύ κοντινές - ωστόσο γνωρίζουμε ότι και από μια στιγμή στην άλλη όλα μπορούν να αλλάξουν, οπότε τι νόημα έχει να αναστοχάζομαι το πόσο μακρινές ή κοντινές μοιάζουν οι ημερομηνίες που αναφέρονται στο μέλλον; μια κοντινή σχετικά ημερομηνία μπορεί να είναι το ίδιο απρόβλεπτη με μια μακρινή, αν και αν συλλογιστούμε κάπως στατιστικά, όσο πιο μακριά είναι μια ημερομηνία, τόσο πιο πολλές μικρές απρόβλεπτες στιγμές περιλαμβάνει, άρα είναι ακόμα πιο απρόβλεπτη από όσο απρόβλεπτη είναι η επόμενη κοντινή μελλοντική στιγμή. γι' αυτό έχουμε τον μητσοτάκη να προπονείται στην σταθερή καθησυχαστική του φωνή και να μην εμφανίζεται και πολύ συχνά σε πάνελ με απρόβλεπτες ερωτήσεις γιατί μπορεί να ξεφύγει εύκολα. μου είναι απίστευτα αντιπαθής. όπως εγώ μπορεί να είμαι σε αυτόν. μίλαγα εδώ για πιθανότητες. ποιά η πιθανότητα να με γνωρίσει μια μέρα ο μητσοτάκης (εαν δεν με ξέρει ήδη) ώστε να του είμαι αντιπαθής;

τελικά δεν ήρθε η NATάσα σήμερα, βρήκε ένα μικρό γατάκι στο δρόμο άρρωστο ή χτυπημένο και θα το πήγαινε σε κτηνίατρο με σκοπό να το κρατήσει. οπότε (όπως ήθελα) κάθησα μόνος στην ησυχία και ηρεμία και γράφω άλλο ένα ποστ με βλακείες. σκέφτομαι να εφαρμόσω καινούργιο στυλ και αντί να γράφω από πάνω προς τα κάτω, να γράφω "προς τα μέσα" δηλαδή να γράψω 2 παραγράφους και μετά να  συμπληρώνω στην μέση και ενδιάμεσα. καλά, το ξέρω, το έχουν κάνει άλλοι πολλοί. ειδικά τώρα που το κάνεις αυτό πιο εύκολα στον υπολογιστή. (ΝΑΤ είναι επειδή έχω κάψει τον εγκέφαλό μου σήμερα προσπαθώντας να καταλάβω πως να κάνω route τα requests προς το Internet από συγκεκριμένο VPN και μόνο)

κάποιος μαγειρεύει (ή μαγείρευε, βλέπετε, γραφή προς τα μέσα και το παρόν που εξανεμίζεται σταθερά και απαράλλαχτα, σχεδόν λεπιδοειδώς, χωρίς οίκτο ή στιγμιαία αμφιβολία), αναρωτιέμαι τι (μαγείρευαν). έχει ενδιαφέρον να μαθαίνουμε τις διαφορετικές μυρωδιές και να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το είδος του φαγητού. αν και συνήθως όλα ξεκινούν από τσιγγαρισμένο κρεμμύδι.

στο καθιερωμένο ξύπνημα που μου έκανε ο μύτης σήμερα, θυμόμουν ακόμα το όνειρο που έβλεπα. είχε ένα ενδιαφέρον, σκεφτόμουν τότε πως είχε ενδιαφέρον, τώρα όμως δεν μπορώ να το θυμηθώ. πως συμβαίνει που τα όνειρα αποθηκεύονται στην πιο RAM από την RAM μνήμη (βραχύβια, την βρήκα την λέξη), και δεν τα θυμόμαστε ποτέ αφού περάσουν κάποιες ώρες.. 

αφού τον συνόδεψα τον μύτη στην κουζίνα και αφού διαπίστωσα ότι είχε κάτι να φάει, και τον έκλεισα μέσα, ακολουθώντας την ρουτίνα μου, ξανακοιμήθηκα για μια-δύο ώρες ακόμα, και δύσκολα ξυπνούσα παρόλο που χτυπούσε το ξυπνητήρι. έβλεπα κάτι τεχνικό. φτιάχναμε κάτι και έπρεπε να το τελειώσουμε. μπορεί και να κάνω λάθος αλλά δεν θα το καταλάβει σίγουρα ποτέ κανένας (πόσα πράγματα δεν θα δει ποτέ κανένας καθώς μόνος μάρτυρας αυτών ήμουν εγώ; και αφού συνέβη το ξέχασα κιόλας; η πραγματικότητα του gaslighting από το στώμα του σύμπαντος)

αφού ξύπνησα κατάλαβα ότι μου έλειπε το κοκκαλάκι των μαλλιών. έχω ένα τριπλό κοκκαλάκι και κάποιες φορές το βγάζω και κάποιες φορές κοιμάμαι με αυτό. το τριπλό αυτό πράγμα αποτελείται από τρία χρώματα, μαύρο, καφέ και μωβ. πρώτα είχα ένα κοκκαλάκι, μετά φορούσα ένα δεύτερο στο χέρι γιατί μου αρέσει να φοράω κάτι που να μου σφύγγει τον καρπό (βρήκα επιβεβαίωση του ότι το κάνουν και άλλοι στο βιβλίο "unmasking autism") - αλλά είχε χαλαρώσει το ένα, μετά το άλλο, οπότε βρήκα και τρίτο και τα χρησιμοποιούσα και τα τρία μαζί για να μαζεύω τα μαλλιά.

τα μαλλιά αυτά έχουν πλάκα γιατί όταν τα λούζω, φαίνονται πολύ λίγα. μετά στεγνώνουν και φουντώνουν και φαίνονται πολλά. στην πράξη δεν είναι. αλλά μην αποσπάω την προσοχή μου από το πολύ ενδιαφέρον θέμα του τριπλού κοκκαλακίου (και δεν έπιασα καν το θέμα γιατί το λένε έτσι αφού δεν μοιάζει καθόλου με κόκκαλο, τουλάχιστον σε αυτή την υφασμάτινη μορφή - ή μήπως το μπερδεύω με το "λαστιχάκι"; και το κοκκαλάκι είναι αυτό που είναι σαν ραβδάκι που επίσης πιάνει τα μαλλιά; τέλος πάντων)

σήμερα αυτή η ψυχροχρωματική επινόηση κάπου είχε πέσει και δεν το έβρισκα. πήγα στην τουαλέτα και αφού κατούρησα, είδα ότι έπεσε μέσα στην λεκάνι το ένα από τα τρία κοκκαλάκια. δεν ξύνισα καθόλου και το έβγαλα το κοκκαλάκι από το κατουρημένο νερό. μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό, καθώς διαφορετικά η τουαλέτα θα βούλωνε. δεν ξέρω αν θα ξύνιζα αν το κάτουρο ήταν αλλουνού. αλλά νομίζω τέτοια θέματα τα έχουμε ξεπεράσει. με το κόπρανο ας πούμε θα δυσκολευόμουν πιο πολύ. θυμάμαι πως με τα ούρα κάναμε κομπρέσες σε χτυπημένο πόδι με εσωτερικό αιμάτωμα (δικό μου το πόδι, δικό μου το κάτουρο, η μητέρα μου έκανε την επικούρηση - μάλιστα, όλοι μαζί). εντάξει το πέταξα το κοκκαλάκι αυτό μετά. από τα υπόλοιπα 2 το ένα το βρήκα κάπου στο πάτωμα, το 3ο αγνοείται ακόμα. 

μετά με έπιασε σύνδρομο καθαριότητας που παθαίνω κάθε φορά πριν έρθει η καθαρίστρια. γιατί δεν κάνει να βλέπει το χάος το δικό μου. αλλά έκανα και εσωτερικό καθάρισμα (κάτι σαν στο μυαλό - αλλά ήταν μέσα στην τσάντα που κουβαλώ) και έβγαλα όλα τα πράγματα για τα οποία άλλοι αστιεύονται χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "η τσάντα του σπορ μπίλλυ" (το οποίο σαν κινούμενο σχέδιο δεν το έχω δει ποτέ) (ήταν αυτό στοιχείο του σπορ μπίλλυ με αυτιστική αξία; φυσικά - είναι από τις αξίες που προβάλλει η κοινωνία αρκεί να είναι χρήσιμες γι' αυτήν; ) τα έβγαλα και φωτογραφία τα πράγματα που έβγαλα γιατί μου φαινόντουσαν αστεία έτσι όπως τα άπλωσα - μοιάζουν με φωτογραφίες αστυνομικού ρεπορτάζ με το τάδε οπλοστάσιο που βρήκανε στο τάδε σπίτι. γαμησέ τα.

μιας και είπα αυτό, μετά από μια μαλακία, καθόμουν και σκεφτόμουν. στήθος με υλικό μέσα. πωπω πως αντέχουν να βάζουν πράγματα μέσα κάτω από το δέρμα. και ενέσεις μπότοξ. και όλα αυτά για να συμφωνούν (συμφωνούμε) με το ερωτικό κατεστημένο. θυμήθηκα την επιστημονοφανταστική έννοια implants. καλά implants κάνουν και άλλη δουλειά. αλλα και στην κυριολεκτική έννοια εγώ έχω ένα οδοντικό implant χωμένο μέσα στο κόκκαλο και το ούλο. δεν θα συγκινήσει κανέναν ερωτικά. δεν ξέρω. жизнь иногда бывает реальной жопой. μάλλον γράφω βλακείες. πέφτω στο επίπεδο.

κάποιος πήγε και πόσταρε comment κάτω από ένα δικό μου κομμάτι που είχα ανεβάσει πριν από 800 χρόνια στο γιουτιούμπ. μέσα σε 14 χρόνια που είναι εκεί, είχε 46 views. ναι, όχι, δεν έγινε viral. μερικές φορές σκέφτομαι πως τότε ακόμα ήταν πιο ... τέλος πάντων δεν ντρεπόμουν τότε να γράφω έτσι, ούτε να τραγουδάω χωρίς στίχους, ασυναρτησίες που μου ερχόντουσαν εκείνη την στιγμή. και αυτό κάποιος θα μπορούσε να το πει laziness. ίσως να έχει και αυτό αυτιστική αξία. that was my thing. μετά που προσπάθησα λίγο να τα σουλουπώσω τα πράγματα, μερικές φορές γι' αυτά συγκεκριμένα ντρέπομαι περισσότερο, ίσως να είναι προϊόν masking και αυτά. αυτό είναι το πολύ παλιό, όταν έγραφα με μικρόφωνο για βιντεοκλήσεις και δεν αισθανόμουν embarassed να σπάω την φωνή μου.

μόνο κάτι παλιοπρογραμματισταράδες σαν κι εμένα που ακούνε ενίοτε μπλακ μέταλ (και έχουν προλάβει να παίξουν με το Microsoft Access) μπορούν να χαμογελάσουν με ονόματα συγκροτημάτων όπως Windir και Northwind. χωρίς ιδιαίτερο βάρος ή σημασία αυτή η επισήμανση, έτσι και αλλιώς στην μέταλ κοινότητα πάντα αισθανόμουν τρελός outsider. όπως και παντού. αν και τώρα που το σκέφτομαι, προσφέρεται το μπλακ ιδιαίτερα να φτιάχνει κανείς δικό του ιδιαίτερο special interest από μουσικές που δεν τις ακούει κανείς άλλος πέρα από μια χούφτα ανθρώπων, για λόγους που δεν μπορείς να εξηγήσεις καν.

το τραγούδι της Γιάνκα

μετάφραση 10/04/2017

και εμεις θα παμε μαζί σου να περπατήσουμε πάνω στις γραμμές του τραμ
θα αράξουμε λίγο πάνω στους σωλίνες κοντά στην αρχή της κυκλικής λεοφόρου.
τον ζεστό απαλό αέρα θα μας κάνει ο μαύρος καπνός απο την καπνοδόχο του εργοστασίου
ο οδηγός αστέρας θα είναι για μας το κίτρινο πιάτο των φώτων της διάβασης των πεζών

αν τα καταφέρουμε, τότε ως την νύχτα δεν θα γυρίσουμε στο κλουβί
πρέπει να γνωρίζουμε πως μέσα σε δύο λεπτά να θαβόμαστε κάτω απο την γή,
για να παραμένουμε εκεί, όταν θα αρχίσουν να περνάνε πάνω απο μας τα γκρί αυτοκίνητα,
παίρνοντας μαζί τους όποιον δεν ήξερε και δεν ήθελε να κιλιέται μέσα στις λάσπες.

αν προλάβουμε, θα συνεχίσουμε τον δρόμο μας μπρούμιτα πάνω στις γραμμές.
εσυ θα προσέξεις τον ουρανό, εγώ την λάσπη πάνω στις σόλες σου.
θα πρέπει να κάψουμε τα ρούχα μας στον φούρνο, αν γυρίσουμε.
αν δεν μας συναντήσουν στην είσοδο τα μπλε μπερέτα.

αν μας συναντήσουν, εσύ δεν θα πεις τίποτα για το ότι περπατούσαμε στις ράγες του τραμ.
αυτό είναι ως γνωστόν το πρώτο σημάδι μιας εγκληματικής ενέργειας, ή σχιζοφρενείας,
και απο το πορτραίτο του στον τοίχο θα μας χαμογελάει ο σηδερούν ο Φέληξ. (* ο Τζντερζίνσκι - ιδρυτής του μετέπειτα ΚαΓκεΜπε)

αυτό θα κρατήσει πολύ, θα είναι πολύ δίκαια
τιμωρία για το ότι κάναμε την βόλτα πάνω στις ράγες του τραμ.
θα μας εκτελέσουν για το ότι περπατούσαμε πάνω στις ράγες του τραμ.

θα μας εκτελέσουν για το ότι μαζί σου κάναμε βόλτα πάνω στις ράγες του τραμ.

 

doreminess

μέσα σε φαινόμενη αδιαφορία..
χθες έκανα έναν αριθμό από δουλειές κοινωνικές δηλαδή έβαλα βούλα σε ορισμένα check boxes και έκανα επίσης βράδυ όπως παλιά δηλαδή βγήκα έξω και ήπια μπύρες και πιο πριν και πιο μετά από αυτό. πρέπει να κοιτάξω λίγο τον καιρό. πέρασε ή φαίνεται να περνάει αισίως η περίοδος αυτοαπομόνωσης καθώς περιμένω μεθαύριο να πληρωθώ και να έχω ας πούμε μια ανάσα οικονομική και έτσι. κατά τα άλλα χειμώνιασε και δεν θέλω να κάνω μπάνιο. γενικά οι βαθιές σκέψεις εξαφανίστηκαν, έμειναν επιφανειακές εκφράσεις και ανάγκες, εύκολη τροφή, για σώμα και σκέψεις, εύκολη κατανάλωση, κόμφορτ και ανέσεις για την όσο το δυνατόν πιο ανόδυνη πάροδο του χρόνου μέσα στην ησυχία του σπιτιού σου. πως έχω καταντήσει έτσι, άδειος. μόνο δυσνόητα ποιήματα μπορώ να γράφω πια, που όλο και κάποιο νόημα θα βγάζουν σε όποιον προσπαθήσει να το βρει, και ας την στιγμή που τα γράφω εμένα δεν μου βγάζουν κανένα νόημα, ή νόημα με την σέσσουλα, ρέγουλα κ.ο.κ.

σήμερα το μεσημέρι μου κρύωναν τα χέρια και τα πόδια. τα χέρια πιο πολύ. πήγα στο μεγάλο δωμάτιο και άρχισα να κάνω κάτι jumping jacks όπως μας έμαθε η νάνσυ. μετά κοίταξα αριστερά και η ματιά μου έπεσε σε κάτι βιβλία, από εκείνα σε ελληνική έκδοση τα οποία δεν τα έχω διαβάσει και πολύ. τα είχα αγοράσει ή μαζέψει από κάπου, με σκοπό να τα διαβάσω, αλλά δεν το κατάφερα ποτέ.

και όμως εκείνος ο άνθρωπος την ηρεμούσε. δεν μου φεύγει από το μυαλό αυτή η σκέψη, απλά σαν έκφραση, μαζί με τις προεκτάσεις.

αύριο είναι η μέρα που έρχεται η Νατάσα για να καθαρίσει το σπίτι. θα προτιμούσα να μην ερχότανε και να καθόμουν ήρεμα ήσυχα μόνος μου. όταν πληρωθώ θα δώσω στην μητέρα μου τα μισά χρήματα που της χρωστάω. και τα άλλα μισά πιο μετά. έρχονται τα χριστούγεννα και εγώ κοιτάζω γύρω μου στο έδαφος, διακρίνοντας σχήματα και μορφές στο ψιλό χαλίκι της ασφάλτου.

βαριέμαι κάπως. είναι η ζωή που έχω διαλέξει για μένα. ποτέ δεν έθετα στόχους, ή οι στόχοι μου ήταν πάντα μικροί, ορατοί και χειροπιαστοί. έχω την αίσθηση ότι προχωρούσα πάντα όπου με πήγαινε το ρεύμα. και γιατί όχι, θα έλεγε κανείς, είναι απλώς ένας από τους μερικούς τρόπους που μπορεί να διαλέξει να ζήσει κανείς. το νόημα που δίνουμε στην ζωή μας το διαλέγει ο καθένας από μάς σύμφωνα με την δική του κοσμοθεωρία και δικούς του τρόπους. έτσι; δεν ξέρω. κάπως έτσι βρήκα απόηχους των παραπάνω στην ταινία slaughterhouse five. μιλούσε για τον πόλεμο αλλά ως σειρά αναμνήσεων που κάποια στιγμή κατέληγαν σε ένα ημιφανταστικό παρόν όπου η πραγματικότητα (παρόν, παρελθόν και το μέλλον) και το όνειρο είχαν πια αναμειχθεί.

αυτή την εβδομάδα επειδή έπαιξα κάτι ατμοσφαιρικά πρόσφατα, το spotify μου πρότεινε τέτοια, και ένα απ' αυτά είναι το εξής που μου άρεσε αρκετά - ταιριάζει και με το slaughterhouse 5 που ανέφερα. το συγκρότημα λέγεται "the foreshadowing" και το κομμάτι - "lost soldiers". το άλλο που ξεχώρισα ήταν μια συνεργασία των evereve με τον τραγουδιστή των love like blood από το δεύτερο τους δίσκο, το stormbirds.

redomness

δεν νιώθω τίποτα.
το να μην νιώθεις τίποτα
πως μπορεί να πονάει;

δεν μπορεί να πονάει,
δεν πονάς στ' αλήθεια
ή νιώθεις κάτι
που δεν είναι τίποτα;

δεν θα σου πω εγώ
μια σκέτη αδιαφορία
είμαι εγώ

δεν υπάρχω

domnesra

το κεφάλι μου άδειο από σκέψεις, και γεμάτο συγχρόνως ανησυχίες. η ουκρανία έριξε πυραύλους στην ρωσία, η ρωσία είναι βέβαιο πως θα απαντήσει, εγώ είμαι ρώσος και ζω στην δύση (θα το κάνω αυτό τραγούδι κι έτσι, αν ζήσω και αν προλάβω - κάτι ήξεραν οι πρόγονοί μας και χάραζαν τα απομνημονεύματά τους σε πέτρες, πόσα χρόνια ζει μια πέτρα και πόσο ένας σκληρός δίσκος (πως λειτουργεί; δεν είναι καν σαν το βινύλιο όπου υπάρχουν φυσικά grooves – μαγνητίζεται και απομαγνητίζεται (γιατί δεν μαγνητίζομαι εγώ; γιατί δεν φτιάχνομαι από μαγνητικό υλικό.. σκάρτο μοντέλο) μια μέρα που θα ξεχάσουμε όλοι τα password μας θα μοιάζει με μέρα που θα έχουν απομαγνητιστεί όλοι οι σκληροί δίσκοι του κόσμου. κι ένας πυρηνικός όλεθρος όσο μακριά και καθόλου λογικός και να φαίνεται μια μέρα απλά θα συμβεί, με ένα γλυκό τάακ. και θα είναι απλά μια από τις ανθρώπινες τρέλες. όχι κάτι το ανησυχητικό καθώς συνηθίζεται σε ον που το λέμε άνθρωπο. προετοιμαζόμαστε όλη μας την ζωή ένα) για τον θάνατο και δύο) για πρόωρο θάνατο μέσα σε μια ξαφνική ολοκληρωτική καταστροφή. εμείς όταν λέμε εννοώ ποιοί; θα έχω πάντα δικαιολογία την ταινία zero theorem και τον πρωταγωνιστή που το έλεγε αναφερόμενος στον εαυτό του. επίσης το “εμείς” είναι ενα κόλπο να αποποιείσαι την προσωπική ευθύνη, έτσι δεν είναι; σπλιτ προσωπικότητα και όλοι αυτοί οι ψυχολογικοί όροι που μόνο φαντάζομαι τι σημαίνουν, και μάλλον τα φαντάζομαι λάθος. έχω βάλει και γράφω σε LibreOffice Writer για να έχω την πολυτέλεια του αυτόματου διορθωτή. δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε πια χωρίς βοηθήματα (εμείς).

αναμουχλεύω (αχ αυτόματε διορθωτή μου μην με κάνεις να χαμογελάω λιγότερο με αυτά τα λάθη στις λέξεις) τις σκέψεις μου για να βρω θέμα προς συζήτηση. σήμερα πήγα στην πορεία / απεργιακή συγκέντρωση. χθες ήπια ενα ποτήρι κρασί σπίτι, και σήμερα πήρα δυο μπύρες από το περίπτερο καθώς γυρνούσα στο σπίτι. δεν το θεωρώ παρεκτροπή, εξ’ άλλου [προ καιρού είχα φτάσει στο συμπέρασμα] ότι ούτε η λύση της καθολικής αποχής από το αλκοόλ δεν θα στεκόταν για πολύ και δεν έχω καν την ιδιοσυγκρασία να συντηρώ μια τέτοια λύση, με την λογική των παρασήμων όπως στους ΑΑ, της αντιπαράθεσης της “καθαρότητας” με το καθημερινό δέλεαρ της κατανάλωσης, σαν ένα είδος καθημερινής μάχης μεταξύ του καλού και του κακού – δεν μπορώ μια τέτοια απλοποίηση (μήπως προσπαθώ να αποποιηθώ τις ευθύνες της μη αντοχής μου σε μια προοπτική απόλυτης καθαρότητας; μα και οι ίδιες οι λέξεις όπως η “καθαρότητα” πόσο άσχημα ακούγονται – γιατί προφανώς θυμίζουν άλλες έννοιες και άλλες καταβολές, αλλά για κάποιο λόγο και πάλι κάπου … γιατί τα γράφω όλα αυτά δεν ξέρω. γιατί νομίζω ότι μιλάω σε κάποιον, μάλλον γι’ αυτό. και σκέφτομαι τους μυριάδες τρόπους που διαφορετικοί άνθρωποι θα επιλέξουν / θα έχουν να βγάλουν συμπεράσματα για το ποιόν μου / για το τι έχω να πω.

αυτό που έχω να πω είναι ένα τίποτα (κοντινοί άνθρωποι είναι εκείνοι που θα καταλαβαίνουν κάποια εσωτερικά αστεία; και πως αυτά τα εσωτερικά αστεία αποξενώνουν άλλους ανθρώπους / τους κάνουν να απογοητεύονται επειδή δεν μετέχουν σε αυτό το εσωτερικό αστείο; μάλλον είναι η ιδέα μου γιατί απλώς τους το εξηγείς. και δεν βγάζεις δικά σου συμπεράσματα για το πως νιώθουν – όχι όχι αυτό δεν πρέπει να γίνεται, όμως το κάνω συνέχεια και ζημιώνομαι και ζημιώνω)

εκ των υστέρων είχα πει μέσα μου πω το tiptoetan είναι μια παράφραση του “τίποτα” – στην πράξη όντως όμως είναι ένα τίποτα, μια λέξη που δεν σημαίνει κάτι. άντε πάλι με τις μυθολογίες των ονομασιών και των νικ νεημς. θυμήθηκα κάτι και πόσταρα στο autastic που είναι ένα community forum για ενήλικες στο φάσμα. νιώθω λίγο μοναξιά εκεί γιατί έχει κυρίως ανθρώπους από αμερική και αγγλία, νομίζω. δεν γράφω σε κανένα άλλο φόρουμ αυτή την περίοδο (καμία περίοδο; και τι περίοδο… πάντα μάλλον είναι οι περίοδοι ότι να’ ναι..)

στην απεργιακή συγκέντρωση κάποια στιγμή εμφανίστηκαν οι εποχικοί πυροσβέστες που ζητούσαν μονιμοποίηση και έφαγαν το παπούτσι του υπουργού “τους” (ή κάτι τέτοιο – ήθελα να εκφραστώ αλλιώς) – και ζήτησαν απλά ένα χειροκρότημα από τους συγκεντρωμένους ανθρώπους, και συγκινήθηκα ρε γαμώτο γιατί ένα χειροκρότημα είναι το λιγότερο, το ελάχιστο, το ταπεινότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς κάνοντας αυτή την δουλειά – και το είχαν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα τους κρατήσει όμως στα πόδια αυτό το πράγμα – πόσο σκατά τα έχουμε κάνει, που θα σταματήσουμε πριν τα διαλύσουμε όλα μα όλα; και διάφορες άλλες σκέψεις έχω αλλά δεν είναι αρκετά ώριμες για να τις πω..

επίσης νομίζω πρώτη φορά στην ζωή μου και εγώ επιτέλους σήκωσα χέρι και έδειξα κωλοδάχτυλο σε άνθρωπο που έμπαινε σε υπόγειο πάρκινγκ και έβριζε μια κοπέλα που περνούσε μπροστά του και τον καθυστερούσε και έλεγε κάτι μπουρου μπούρου πρωί με τον καφέ μπουρου μπούρου, και μετά πετάει και ένα “βλαμμένη” – ε δεν μπορούσα να μην κάνω τίποτα και του έδειξα δάχτυλο που δεν ξέρω αν το είδε καθώς έμπαινε στο πάρκινγκ και είπα το μόνο που βρήκα να πω και ήταν ένα “μαλάκα”, μπορεί και με προφορά – μπορεί να μην ακούστηκε καν σαν βρισιά. μπορεί να μην το άκουσε ή να νόμιζε ότι το είπα σε κάποιον άλλον. ή μπορεί να είχε συνηθίσει τόσο πολύ αυτή την λέξη που απλώς έπαψε να ξεχωρίζει μέσα στο white noise των ανθρωπάκων γύρω του. καλά, δεν έκατσα κιόλας να δω αν το άκουσε ή όχι – απλώς συνέχιζα να προχωράω με την αδρεναλίνη να κάνει ένα μικρό spike – αλλά εντάξει και λίγο περήφανος (έλεος, γράφεται με “η” αυτό!) που επιτέλους μου βγήκε και αυτό. το είχα άχτι από τότε που ίσως το 2005 ή κάπου εκεί μια κοπέλα (η “aggie”) έγραψε σε ένα φόρουμ πως περνούσε την πανεπιστημίου και κάποιος με αμάξι δεν σταμάτησε και του σήκωσε και αυτή κλδάχτυλο και πόσο καθαρτικά ένιωθε και από τότε ήθελα να το κάνω και εγώ αλλά δεν μου ερχότανε. μου ήρθε επιτέλους (ενηλικιώθηκα; δεν νομίζω… δυστυχώς..) ίσως (λες; ) να επηρεάστηκα και από το “unmasking autism” και μια σχετικά παρόμοια (πολύ πιο σύνθετη που απαιτούσε πολύ περισσότερη ψυχραιμία και θάρρος) φάση που περιέγραφε συγγραφέας και πόσο καλά ένιωθε μετά..

το σημερινό ραντομ κομμάτι πάει στον david byrne.

randomness

και αν πάρω μια απόφαση να γράφω εδώ κάθε μέρα, ή σχεδόν κάθε μέρα, ή όσο συχνά μπορώ, ψυχαναγκαστικά, λες να καταφέρω να βγάλω λέξεις από μέσα μου σαν μια κρεατομηχανή (ω ναι πως δεν την έχω προλάβει, την έχω γυρίσει και εγώ, την έχω καθαρίσει, έχω χώσει κομμάτια κρέατος μέσα της. έχει ένα σπιράλ πράγμα μέσα που το έχω ξεχάσει και τώρα το θυμάμαι. το σπιράλ γυρνάει και σπρόχνει κομμάτια κρέατος προς την έξοδο με τις οπές, και όλα αναγκάζονται και γίνονται σαν μακαρόνια, ευτυχώς που ήταν χειροκίνητη η μηχανή που είχε η γιαγιά μου)

μπορεί να γράφω εδώ ράντομ πράγματα και να ακούω τις ράντομ λίστες μου, κάθε μέρα διαφορετικές για να έχει νόημα η τυχαία επιλογή και να μου λέει κάτι ιδιαίτερο, από εκείνα τα πράγματα που δεν ξέρω (/ δεν μπορώ/ δεν θέλω) να πω στον εαυτό μου.

κάποια στιγμή θα βαρεθώ να το κάνω Υ, και θα αρχίσω να καπνίζω και να πίνω ασταμάτητα για χρόνο Χ. δεν υπάρχει Σωτηρία. ή όπως το δει κανείς, γενικά. αν έκανα podcast θα είχα ντραπεί πολύ. μετά θα κοιτούσα το βίντεο και θα το μελετούσα για μέρες ώρες χρόνια ατελείωτα, εαυτιστικά και καθόλου έξυπνα. για να αρχίσουν όλα να αποκτάνε νόημα, θα πρέπει όλα πρώτα να χάσουν όλο το νόημα, ή να προσεγγίσουν το πάτος της έλλειψης νοήματος όσο το δυνατόν περισσότερο. και άλλες τέτοιες κλαπαριές. για να έχει νόημα η θεραπεία στους ανώνυμους αλκοολικούς, πρέπει να φτάσεις στην συνειδητοποίηση ότι έχεις φτάσει στο πάτο. γι' αυτό δεν έφτασα ποτέ στους ΑΑ. όπως δεν έφτασα πουθενά (εντάξει υπερβάλλω κι έτσι για δραματοποίηση που μου αρέσει πολυ)

γελάω με την λίστα την ράντομ την σημερινή.
the source feat. candi stanton - you got the love (ας τα να πάνε πως φτιάχνανε επιτυχίες παλιά.. τα παίρνανε από άλλους τα βάζανε πάνω σε άλλα τρακς αλλωνών, γενικώς μια εξαίσια σαλάτα και ο ορισμός της σωστής τέχνης για τα πλήθη who knows λέω τις αμπλακίτσες μου)
the art of parties - central room (κλασσικό, και εννοείται πως βρήκα την λεπτομέρειά μου - ο ντράμερ έπαιζε και στους spitfire του lead me on, και μετά στους raw silk, δυο κλασσικά ελληνικά μέταλ projects)
american analog set - born on the cusp (από ένα μοναδικό άλμπουμ που είχα ακούσει απ' αυτούς αυτό το κομμάτι είχα σταμπάρει - ίσως επειδή βρίσκεται σε πολλά σημεία, είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να βρεθεί στην ράντομ λίστα, αν και γενικά δεν με συγκινεί.. τελικά καταλήγω)
modern rites - nothing left to give (καλούτσικο, και όχι πολύ βαρετό, ούτε υπερβολικά καραevil, modern black - κάποτε το είχα τσιμπίσει από προτεινόμενα στο μπαντκαμπ - τώρα βέβαια βλέπω είναι ένα ψιλο pun για ancient rites στο όνομα; - τους ξαναάκουσα λίγο και τους τελευταίους προσπαθώντας να καταλάβω γιατί δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα παρόλο που ήταν από τα πρώτα μου αποκτήματα το άλμπουμ τους στην αθώα γλυκειά νιότη (βέβαια το ράντομνεςς δεν το απολαμβάνεις αλλιώς χωρίς να διαχέεσαι και να ξεχειλώνεις) - απλά.. ναι.. χμ. διάφορα έρχονται κατά νου - δεν μπορώ άλλο να σκέφτομαι δυνατά (συχτιριάζομαι - από τα αγαπημένα μου πράγματα τότε προέρχονται από ανθρώπους που δεν θα ήθελα και πααααρα πολύ να τους πιάσω κουβέντα τώρα)
desireless & operation of the sun - morning wood (και όμως, απάντηση στα δύο ερωτήματα - ναι και ναι - καλά, η δεύτερη είναι δικιά μου)
νίκος ξυλούρης - μπαρμπα γιάννη μακρυγιάννη (δεν μας τα έγραψες καλά - κάτι τέτοιο; )
darkside - the only shrine i've seen (να πηγαίνει αυτό με το μόρνινγκ γουδ μια χαρά - αλλά πέραν της πλάκας ωραίο κομματάκι και δεν το είχα προσέξει, έχει και david lynchian φωνητικά πολύ ωραία)

και για να καταλήξουμε on the sufficiently morbid note όπως συνηθίζουν οι ράντομ λίστες -
stiv bators - the last year (αυτό που λέμε, struck a nerve)

ραντομνες

μερικές φορές σημειώνω τις σκέψεις μου είτε σε drafts στο email, ή σε σημειωματάριο στο κινητό. πάνε τα μπλοκάκια. ή δεν πάνε, μήπως μου έχει λείψει και πάω να αποκτήσω ένα και πάλι. αλλά ναι, τι λέω, έχω - απλώς είναι ένα τόσο μεγάλο που μοιάζει με μικρό βιβλίο, σαν εκείνα της εστίας με σκληρό εξώφυλλο. αλλά είναι τόσο φοβηστικά γεμάτο από άδειες σελίδες που μάλλον με τρομάζει. επίσης έχει πράγματα που υποτίθεται τα σημείωνα για να τα θυμάμαι για πάντα, μα δεν θέλω να τα διαβάσω γιατί με αηδιάζουν με την έννοια του ότι με πονούν, και αλλιώς πονούσα τότε και αλλιώς πονάω τώρα, και ενίοτε πονάμε για την επανάληψη εν τέλει του πόνου του παλιού, γιατί τον έχουμε ξεχάσει και δεν υπάρχει κάτι άλλο έντονο που να δίνει τροφή για σκέψη ή και την καρδιά (ποιό είναι αυτό το μυστικό, γιατί το κάνουμε αυτό το πράγμα, που σου λέει ο άλλος, κοίταξε μην φας πάλι τα μούτρα σου, και εσυ τον χαβά σου, ναι, θέλω να τα φάω - και δεν είναι και κανένα πέσιμο με τα μούρα, ούτε γάτα ούτε ζημιά, δηλαδή ένα τίποτα, θα αναλογιστούμε τις ζημιές στην τελική δίκη ον δε ντέθμπεντ που λέει και ο καλλητέχνης). και έτσι λοιπόν αφήνω τις κενές σελίδες κενές και σημειώνω μόνο με πάτημα των κουμπιών, μπιπ μπιπ, είσαι και ντιπ (αλλάκας) - για πλάκα το λέω, κανονικά δεν είμαι.

ανατρέχω στις παλιές σκέψεις όπως στα άλμπουμε με τις φωτογραφίες. τα αρχεία με φωτογραφικό υλικό τα κρατάω από περίπου 2006, από τότε που απέκτησα ουσιαστικά φωτογραφική μηχανή της προκοπής και κινητό με φακό που σωζότανε. μερικές φορές όταν με πιάνουν μελαγχολίες από εκείνες τις αδιάφορες όπου απλά κοιτάς τον τοίχο και δεν θες να κάνεις τίποτα άλλο, γιατί όλα φαίνονται χωρίς ενδιαφέρον - ανοίγω random folders με φωτογραφίες από παλιά, και τις περιεργάζομαι. μερικές φορές προσέχω μικρές λεπτομέρειες. πιο πολύ μου κάνουν εντύπωση πρόσωπα, φυσικά - και επειδή πάντα ντρεπόμουν να τραβάω πρόσωπα άλλων - μόνο δικών μου ανθρώπων, όσων δεν ντρεπόντουσαν ούτε αυτοί - ... τέλος πάντων να φανταστείτε πως νομίζω ότι ντρέπομαι να περιεργάζομαι πρόσωπα άλλων μέχρι και σε φωτογραφίες που ήδη τράβηξα. εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι το μόνο πρόσωπο που δεν ντρέπομαι να το περιεργάζομαι σε όλες τους τις εκφάνσεις, είναι φυσικά μονάχα δικό μου. δεν είναι ναρκισσισμός. είναι μια περίεργη εμμονή, σαν δυσπιστία, μια προσπάθεια να ταιριάξω αυτό το πρόσωπο που βλέπω σε φωτογραφίες, με τον εαυτό μου.

στις σκέψεις όμως ήμουν, όχι στις φωτογραφίες. και στο πόσο τα ενώνει όλα το randomness. τελευταία επιλέγω επίσης να ακούω random τραγούδια από την συλλογή των μπ3 μου. δεν είναι ακριβώς random γιατί αρκετά από τα μπ3 τα έχω ακούσει και τα έχω εκτιμήσει και υπάρχει λόγος που τα έχω. αλλά είναι και πολλά που δεν ξέρω ή δεν έχω ακούσει καθόλου ή τόσο λίγες φορές που δεν τα θυμάμαι. κάποια είναι ωραία - και πολλές φορές σκέφτομαι - πως τα ταίριαξε έτσι καλά ο μπαγάσας ο random αλγόριθμος. είναι σαν να παίζεις με ξυλάκια και ανατρέχεις στις συμβουλές / απαντήσεις σε εκείνο το βιβλίο το κινέζικο που φιγουράρει και στο "man in the high castle" του φίλιπ ντικ. ίσως όπως μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να εκτιμάμε όλο και περισσότερο το randomness. έως στο να βρίσκουμε νόημα στο randomness? αφού δεν βρίσκουμε νόημα κάπου αλλού; δεν ξέρω.... όπως λέμε, και ως γνωστό, ο χρόνος θα δείξει και πάντα θα δείχνει. ένα ταιριαστό κομμάτι από την σημερινή ράντομ λίστα ήταν και αυτό.

any news?

σκεφτόμουν διάφορους παράξενους τρόπους για να διαφοροποιηθώ. σκέφθηκα μήπως έτσι θα ξεκινούσα ένα ποίημα αλλά μετά το (τα) παράτησα. το (την) πάτησα. ίσως να πρέπει να πάψω να γράφω παράξενα εαν θέλω να γίνω κατανοητός. μα ίσως και να μην θέλω. άλλα γράφω εδώ και αλλιώς θα μιλήσω στους φίλους μου (τι είναι φίλοι για σένα; - μια ερώτηση που καίει) (πενίντα ευρώ) (α, και εσύ το λες; ) κάποιος μου έλεγε για κάποιον που στην γραφή του δεν έβαζε καθόλου σημεία στίξης (ή αντίστιξης) και του είχα πει τότε πως μου θύμιζε εκείνος (ο άλλος) τον χαρακτήρα από το βιβλίο του Ph... Stephen King που διάβασα πρόσφατα (The Stand), εκείνον που δεν είχε το καλύτερο τέλος, αλλά σίγουρα υπήρχαν και χειρότερα τέλη εκεί σε αυτό το βιβλίο. γενικώς η ύπαρξη είναι γεμάτη από όχι πολύ καλά τέλη. γενικά το γεγονός της ύπαρξης των τελών ή του τέλους είναι δύσκολο να το χονέψει κανείς. και κάπου εδώ ερχόμαστε στο συγκρότημα "woods of ypres" που ανακάλυψα πρόσφατα που μιλάει αρκετά για τέλη, και μακάρι μονάχα να ήταν τέλη κυκλοφορίας. έχουν ένα τραγούδι που απλά λέει κάτι σαν "i was buried in mount pleasant cemetery, alone and unceremoniously, among the monuments and the trees, at the heart of the city". κανονικά θα έπρεπε να το μεταφράσω. βασικά αυτοί ας πούμε είναι σαν katatonia μια γενια ή λίγο λιγότερο μπροστά στο χρόνο, σαν να έχουν ακούσει και λίγο nu_metal και emo και είναι λιγότερο ντεμοντέ και παλιομοδίτες τρογλοδίτες που δεν ξέρουν από σμάρτφων. το χειρότερο που με συγκλόνησε είναι ότι ο τύπος πέθανε - και εντάξει πολλοί πεθαίνουν (they die - they (will always) die - το γνωστό αστείο που λέγαμε στο σχολείο για τους anathema με τον Σπυρόπουλο) - αλλά αυτός τραγουδούσε κιόλας για τον θάνατο, και δεν είχε και την καλύτερη άποψη για την ζωή γενικότερα, σύμφωνα με τους στίχους του. αλλά και πάλι. δεν ξέρω. είναι στενάχορο να συνειδητοποιείς ότι κάποιος πέθανε (όλοι πεθαίνουν - γαμισέ τα) αλλά και εγώ δεν θέλω να πεθάνω, αλλά μια μέρα θα πεθάνω και είναι το μόνο σίγουρο σε αυτή την μάταιη ζωή (πόσο χιλιοφορεμένη έχει καταντήσει αυτή η έκφραση).

αυτό που γράφω τώρα είναι σαν μια μηχανή παραγωγής σκουπιδιών. ή ο ποπός. γράφω για να περάσει η ώρα, κυριολεκτικά. και να απολαύσω την τιποτοσύνη της ρίψης λέξεων άνευ νοήματος. απολαμβάνω την αφθονία άχριστου χρόνου που μου απομένει (μέχρι να πεθάνω (κι εγώ)) (they die)

είδα αποτελέσματα αιματολογικών που κάνω κάθε χρόνο και δεν είναι και πολύ καλές και όλα οδηγούν στην βεβαιότητα του γεγονότος ότι πρέπει να κόψω τις μπύρες. και να συνειδητοποιήσω την αξία αυτής της ζωής χωρίς μέθη, και διαφορα τετοια πραγματα. επίσης μου τελείωσαν τα λεφτά και είπα να κλειστώ για όσο μπορώ μέσα στο σπίτι. είναι σαν να πηγαίνω για ένα μακρινό ταξίδι, μόνο που είναι το ανάποδο (και όμως τόσο ποδινό). μεσα στο σπίτι χωρίς ούτε μια μπύρα, χωρίς την δυνατότητα διαφυγής, τι άλλο θα δούν τα μάτια μας. θα στάζω φαρμάκι και θα μεθάω με το ρευματάκι που θα κάνει από το ένα μισόκλειστο παράθυρο στο άλλο, και δεν θα ξέρει κανείς για την ύπαρξή μου ή την ανυπαρξία μου, και δεν θα νοιάζεται. σιγά σιγά μπορείς να καταφέρεις να αποξενωθείς από όλο τον κόσμο, και να απομακρυνθείς τόσο πολύ που κανείς να μην βρίσκει παράξενο το ότι έχει να ακούσει από σένα 6 μήνες ή και ένα χρόνο. ο χρόνος χάνει την αξία του και την σημασία του όταν τον βρίσκεις σε αφθονία περιμένοντας να ... τίποτα. αστιεύομαι. δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται την ύπαρξη αυτού εδώ του блог οπότε μπορώ να μένω ήσυχος και να γράφω ελεύθερα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα ανησυχήσω κανέναν.

"είμαι στο φάσμα αυτισμού και είμαι ένα case study" είπε εκείνος στον τοίχο και ο τοίχος άνοιξε πλατιά το χαμόγελό του, χαρμόσυνα και χωρίς βιασύνη.

"μοναξιά είναι μια αίσθηση που την δημιουργούμε εμείς" (έχω μια αίσθηση, μια έκτη αίσθηση) είπε ο άγνωστος αναβάτης που αρέσκεται στο να μπουρδολογεί και να γεννά εκφράσεις που ακούγονται όμορφες και όμως δεν υποδηλώνουν τίποτα.

υπάρχω. έχω αρκετά παιχνίδια στον υπολογιστή για να με συντροφεύσουν μέχρι το σώμα μου να γίνει λαπάς και να χυθώ από την καρέκλα σαν ένα οξύ πράσινο όπως το αίμα των εξωγήινων στο εξ φαηλς. είχα απομακρυνθεί αρκετά από τα παιχνίδια αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να τα ξανααγαλιάσω. το πρώτο πράγμα που έπαιξα, το the charnel house trilogy, με εκνεύρισε απίστευτα όταν η ηρωϊδα πήγε να πάρει τρένο μια μέρα που είχε χιονοθύελλα σε μια πόλη Χ, και έφυγε από το σπίτι χωρίς καν να φορέσει το παλτό της που ήταν κρεμασμένο στο καλόγερο ΜΠΡΟΣΤΑ της. και δεν γύρισε ποτέ για να το πάρει. και στην επόμενη σκηνή ήταν έτσι με το κοντομάνικο σε μια αποβάθρα όπου ΧΙΟΝΙΖΕ. και ψιλοτουρτούριζε και αυτοαγαλιαζόταν. ναι ρε κοπέλα μου, οι δημιουργοί σου τι πίνανε όταν σε φτιάξανε; η ψυχή μου πονούσε και αγανακτιζόταν έτσι γι' αυτήν που έκανα Quit.

το facebook κάθε φορά το σκέφτομαι να το ξαναεπισκεφθώ (για να μην μου κάνουν hijack τον λογαριασμό, όχι τίποτε άλλο..) και κάθε φορά ξενερώνω και κάτι με σταματάει από το να το επαναφέρω. η πολλή ανουσιότητα, ή ο φόβος αντιμετώπισής της. η υπερπληροφόρηση δίχως νόημα. χάσιμο χρόνου.

γιατί να το κάνεις όταν έχεις γίνει εξπέρ στο χάσιμο χρόνου και με άλλους τρόπους, με λιγότερο μικρότερο φτωχότερο ψηφιακό φτερωτό αποτύπωμα;