beronmess

πρώτα προετοιμαζόμαστε ψυχικά για το πέρασμα του χρόνου αντικρίζοντας τις ετικέτες των προϊόντων που καταναλώνουμε για φαγητό. συνήθως οι ημερομηνίες λήξης είναι μελλοντικές, όχι αρκετά μακρινές ώστε να φαντάζουν απλησίαστες. εξ' άλλου στο πρόσφατο παρελθόν μου θυμάμαι ουκ ολίγα προϊόντα που είτε έφαγα ή πέταξα που η ημερομηνία λήξης τους έχει περάσει πριν πολύ ή λίγο καιρό. γι' αυτό και οι μελλοντικές ημερομηνίες λήξης μου μοιάζουν πολύ κοντινές - ωστόσο γνωρίζουμε ότι και από μια στιγμή στην άλλη όλα μπορούν να αλλάξουν, οπότε τι νόημα έχει να αναστοχάζομαι το πόσο μακρινές ή κοντινές μοιάζουν οι ημερομηνίες που αναφέρονται στο μέλλον; μια κοντινή σχετικά ημερομηνία μπορεί να είναι το ίδιο απρόβλεπτη με μια μακρινή, αν και αν συλλογιστούμε κάπως στατιστικά, όσο πιο μακριά είναι μια ημερομηνία, τόσο πιο πολλές μικρές απρόβλεπτες στιγμές περιλαμβάνει, άρα είναι ακόμα πιο απρόβλεπτη από όσο απρόβλεπτη είναι η επόμενη κοντινή μελλοντική στιγμή. γι' αυτό έχουμε τον μητσοτάκη να προπονείται στην σταθερή καθησυχαστική του φωνή και να μην εμφανίζεται και πολύ συχνά σε πάνελ με απρόβλεπτες ερωτήσεις γιατί μπορεί να ξεφύγει εύκολα. μου είναι απίστευτα αντιπαθής. όπως εγώ μπορεί να είμαι σε αυτόν. μίλαγα εδώ για πιθανότητες. ποιά η πιθανότητα να με γνωρίσει μια μέρα ο μητσοτάκης (εαν δεν με ξέρει ήδη) ώστε να του είμαι αντιπαθής;

τελικά δεν ήρθε η NATάσα σήμερα, βρήκε ένα μικρό γατάκι στο δρόμο άρρωστο ή χτυπημένο και θα το πήγαινε σε κτηνίατρο με σκοπό να το κρατήσει. οπότε (όπως ήθελα) κάθησα μόνος στην ησυχία και ηρεμία και γράφω άλλο ένα ποστ με βλακείες. σκέφτομαι να εφαρμόσω καινούργιο στυλ και αντί να γράφω από πάνω προς τα κάτω, να γράφω "προς τα μέσα" δηλαδή να γράψω 2 παραγράφους και μετά να  συμπληρώνω στην μέση και ενδιάμεσα. καλά, το ξέρω, το έχουν κάνει άλλοι πολλοί. ειδικά τώρα που το κάνεις αυτό πιο εύκολα στον υπολογιστή. (ΝΑΤ είναι επειδή έχω κάψει τον εγκέφαλό μου σήμερα προσπαθώντας να καταλάβω πως να κάνω route τα requests προς το Internet από συγκεκριμένο VPN και μόνο)

κάποιος μαγειρεύει (ή μαγείρευε, βλέπετε, γραφή προς τα μέσα και το παρόν που εξανεμίζεται σταθερά και απαράλλαχτα, σχεδόν λεπιδοειδώς, χωρίς οίκτο ή στιγμιαία αμφιβολία), αναρωτιέμαι τι (μαγείρευαν). έχει ενδιαφέρον να μαθαίνουμε τις διαφορετικές μυρωδιές και να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το είδος του φαγητού. αν και συνήθως όλα ξεκινούν από τσιγγαρισμένο κρεμμύδι.

στο καθιερωμένο ξύπνημα που μου έκανε ο μύτης σήμερα, θυμόμουν ακόμα το όνειρο που έβλεπα. είχε ένα ενδιαφέρον, σκεφτόμουν τότε πως είχε ενδιαφέρον, τώρα όμως δεν μπορώ να το θυμηθώ. πως συμβαίνει που τα όνειρα αποθηκεύονται στην πιο RAM από την RAM μνήμη (βραχύβια, την βρήκα την λέξη), και δεν τα θυμόμαστε ποτέ αφού περάσουν κάποιες ώρες.. 

αφού τον συνόδεψα τον μύτη στην κουζίνα και αφού διαπίστωσα ότι είχε κάτι να φάει, και τον έκλεισα μέσα, ακολουθώντας την ρουτίνα μου, ξανακοιμήθηκα για μια-δύο ώρες ακόμα, και δύσκολα ξυπνούσα παρόλο που χτυπούσε το ξυπνητήρι. έβλεπα κάτι τεχνικό. φτιάχναμε κάτι και έπρεπε να το τελειώσουμε. μπορεί και να κάνω λάθος αλλά δεν θα το καταλάβει σίγουρα ποτέ κανένας (πόσα πράγματα δεν θα δει ποτέ κανένας καθώς μόνος μάρτυρας αυτών ήμουν εγώ; και αφού συνέβη το ξέχασα κιόλας; η πραγματικότητα του gaslighting από το στώμα του σύμπαντος)

αφού ξύπνησα κατάλαβα ότι μου έλειπε το κοκκαλάκι των μαλλιών. έχω ένα τριπλό κοκκαλάκι και κάποιες φορές το βγάζω και κάποιες φορές κοιμάμαι με αυτό. το τριπλό αυτό πράγμα αποτελείται από τρία χρώματα, μαύρο, καφέ και μωβ. πρώτα είχα ένα κοκκαλάκι, μετά φορούσα ένα δεύτερο στο χέρι γιατί μου αρέσει να φοράω κάτι που να μου σφύγγει τον καρπό (βρήκα επιβεβαίωση του ότι το κάνουν και άλλοι στο βιβλίο "unmasking autism") - αλλά είχε χαλαρώσει το ένα, μετά το άλλο, οπότε βρήκα και τρίτο και τα χρησιμοποιούσα και τα τρία μαζί για να μαζεύω τα μαλλιά.

τα μαλλιά αυτά έχουν πλάκα γιατί όταν τα λούζω, φαίνονται πολύ λίγα. μετά στεγνώνουν και φουντώνουν και φαίνονται πολλά. στην πράξη δεν είναι. αλλά μην αποσπάω την προσοχή μου από το πολύ ενδιαφέρον θέμα του τριπλού κοκκαλακίου (και δεν έπιασα καν το θέμα γιατί το λένε έτσι αφού δεν μοιάζει καθόλου με κόκκαλο, τουλάχιστον σε αυτή την υφασμάτινη μορφή - ή μήπως το μπερδεύω με το "λαστιχάκι"; και το κοκκαλάκι είναι αυτό που είναι σαν ραβδάκι που επίσης πιάνει τα μαλλιά; τέλος πάντων)

σήμερα αυτή η ψυχροχρωματική επινόηση κάπου είχε πέσει και δεν το έβρισκα. πήγα στην τουαλέτα και αφού κατούρησα, είδα ότι έπεσε μέσα στην λεκάνι το ένα από τα τρία κοκκαλάκια. δεν ξύνισα καθόλου και το έβγαλα το κοκκαλάκι από το κατουρημένο νερό. μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό, καθώς διαφορετικά η τουαλέτα θα βούλωνε. δεν ξέρω αν θα ξύνιζα αν το κάτουρο ήταν αλλουνού. αλλά νομίζω τέτοια θέματα τα έχουμε ξεπεράσει. με το κόπρανο ας πούμε θα δυσκολευόμουν πιο πολύ. θυμάμαι πως με τα ούρα κάναμε κομπρέσες σε χτυπημένο πόδι με εσωτερικό αιμάτωμα (δικό μου το πόδι, δικό μου το κάτουρο, η μητέρα μου έκανε την επικούρηση - μάλιστα, όλοι μαζί). εντάξει το πέταξα το κοκκαλάκι αυτό μετά. από τα υπόλοιπα 2 το ένα το βρήκα κάπου στο πάτωμα, το 3ο αγνοείται ακόμα. 

μετά με έπιασε σύνδρομο καθαριότητας που παθαίνω κάθε φορά πριν έρθει η καθαρίστρια. γιατί δεν κάνει να βλέπει το χάος το δικό μου. αλλά έκανα και εσωτερικό καθάρισμα (κάτι σαν στο μυαλό - αλλά ήταν μέσα στην τσάντα που κουβαλώ) και έβγαλα όλα τα πράγματα για τα οποία άλλοι αστιεύονται χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "η τσάντα του σπορ μπίλλυ" (το οποίο σαν κινούμενο σχέδιο δεν το έχω δει ποτέ) (ήταν αυτό στοιχείο του σπορ μπίλλυ με αυτιστική αξία; φυσικά - είναι από τις αξίες που προβάλλει η κοινωνία αρκεί να είναι χρήσιμες γι' αυτήν; ) τα έβγαλα και φωτογραφία τα πράγματα που έβγαλα γιατί μου φαινόντουσαν αστεία έτσι όπως τα άπλωσα - μοιάζουν με φωτογραφίες αστυνομικού ρεπορτάζ με το τάδε οπλοστάσιο που βρήκανε στο τάδε σπίτι. γαμησέ τα.

μιας και είπα αυτό, μετά από μια μαλακία, καθόμουν και σκεφτόμουν. στήθος με υλικό μέσα. πωπω πως αντέχουν να βάζουν πράγματα μέσα κάτω από το δέρμα. και ενέσεις μπότοξ. και όλα αυτά για να συμφωνούν (συμφωνούμε) με το ερωτικό κατεστημένο. θυμήθηκα την επιστημονοφανταστική έννοια implants. καλά implants κάνουν και άλλη δουλειά. αλλα και στην κυριολεκτική έννοια εγώ έχω ένα οδοντικό implant χωμένο μέσα στο κόκκαλο και το ούλο. δεν θα συγκινήσει κανέναν ερωτικά. δεν ξέρω. жизнь иногда бывает реальной жопой. μάλλον γράφω βλακείες. πέφτω στο επίπεδο.

κάποιος πήγε και πόσταρε comment κάτω από ένα δικό μου κομμάτι που είχα ανεβάσει πριν από 800 χρόνια στο γιουτιούμπ. μέσα σε 14 χρόνια που είναι εκεί, είχε 46 views. ναι, όχι, δεν έγινε viral. μερικές φορές σκέφτομαι πως τότε ακόμα ήταν πιο ... τέλος πάντων δεν ντρεπόμουν τότε να γράφω έτσι, ούτε να τραγουδάω χωρίς στίχους, ασυναρτησίες που μου ερχόντουσαν εκείνη την στιγμή. και αυτό κάποιος θα μπορούσε να το πει laziness. ίσως να έχει και αυτό αυτιστική αξία. that was my thing. μετά που προσπάθησα λίγο να τα σουλουπώσω τα πράγματα, μερικές φορές γι' αυτά συγκεκριμένα ντρέπομαι περισσότερο, ίσως να είναι προϊόν masking και αυτά. αυτό είναι το πολύ παλιό, όταν έγραφα με μικρόφωνο για βιντεοκλήσεις και δεν αισθανόμουν embarassed να σπάω την φωνή μου.

μόνο κάτι παλιοπρογραμματισταράδες σαν κι εμένα που ακούνε ενίοτε μπλακ μέταλ (και έχουν προλάβει να παίξουν με το Microsoft Access) μπορούν να χαμογελάσουν με ονόματα συγκροτημάτων όπως Windir και Northwind. χωρίς ιδιαίτερο βάρος ή σημασία αυτή η επισήμανση, έτσι και αλλιώς στην μέταλ κοινότητα πάντα αισθανόμουν τρελός outsider. όπως και παντού. αν και τώρα που το σκέφτομαι, προσφέρεται το μπλακ ιδιαίτερα να φτιάχνει κανείς δικό του ιδιαίτερο special interest από μουσικές που δεν τις ακούει κανείς άλλος πέρα από μια χούφτα ανθρώπων, για λόγους που δεν μπορείς να εξηγήσεις καν.