any news?

σκεφτόμουν διάφορους παράξενους τρόπους για να διαφοροποιηθώ. σκέφθηκα μήπως έτσι θα ξεκινούσα ένα ποίημα αλλά μετά το (τα) παράτησα. το (την) πάτησα. ίσως να πρέπει να πάψω να γράφω παράξενα εαν θέλω να γίνω κατανοητός. μα ίσως και να μην θέλω. άλλα γράφω εδώ και αλλιώς θα μιλήσω στους φίλους μου (τι είναι φίλοι για σένα; - μια ερώτηση που καίει) (πενίντα ευρώ) (α, και εσύ το λες; ) κάποιος μου έλεγε για κάποιον που στην γραφή του δεν έβαζε καθόλου σημεία στίξης (ή αντίστιξης) και του είχα πει τότε πως μου θύμιζε εκείνος (ο άλλος) τον χαρακτήρα από το βιβλίο του Ph... Stephen King που διάβασα πρόσφατα (The Stand), εκείνον που δεν είχε το καλύτερο τέλος, αλλά σίγουρα υπήρχαν και χειρότερα τέλη εκεί σε αυτό το βιβλίο. γενικώς η ύπαρξη είναι γεμάτη από όχι πολύ καλά τέλη. γενικά το γεγονός της ύπαρξης των τελών ή του τέλους είναι δύσκολο να το χονέψει κανείς. και κάπου εδώ ερχόμαστε στο συγκρότημα "woods of ypres" που ανακάλυψα πρόσφατα που μιλάει αρκετά για τέλη, και μακάρι μονάχα να ήταν τέλη κυκλοφορίας. έχουν ένα τραγούδι που απλά λέει κάτι σαν "i was buried in mount pleasant cemetery, alone and unceremoniously, among the monuments and the trees, at the heart of the city". κανονικά θα έπρεπε να το μεταφράσω. βασικά αυτοί ας πούμε είναι σαν katatonia μια γενια ή λίγο λιγότερο μπροστά στο χρόνο, σαν να έχουν ακούσει και λίγο nu_metal και emo και είναι λιγότερο ντεμοντέ και παλιομοδίτες τρογλοδίτες που δεν ξέρουν από σμάρτφων. το χειρότερο που με συγκλόνησε είναι ότι ο τύπος πέθανε - και εντάξει πολλοί πεθαίνουν (they die - they (will always) die - το γνωστό αστείο που λέγαμε στο σχολείο για τους anathema με τον Σπυρόπουλο) - αλλά αυτός τραγουδούσε κιόλας για τον θάνατο, και δεν είχε και την καλύτερη άποψη για την ζωή γενικότερα, σύμφωνα με τους στίχους του. αλλά και πάλι. δεν ξέρω. είναι στενάχορο να συνειδητοποιείς ότι κάποιος πέθανε (όλοι πεθαίνουν - γαμισέ τα) αλλά και εγώ δεν θέλω να πεθάνω, αλλά μια μέρα θα πεθάνω και είναι το μόνο σίγουρο σε αυτή την μάταιη ζωή (πόσο χιλιοφορεμένη έχει καταντήσει αυτή η έκφραση).

αυτό που γράφω τώρα είναι σαν μια μηχανή παραγωγής σκουπιδιών. ή ο ποπός. γράφω για να περάσει η ώρα, κυριολεκτικά. και να απολαύσω την τιποτοσύνη της ρίψης λέξεων άνευ νοήματος. απολαμβάνω την αφθονία άχριστου χρόνου που μου απομένει (μέχρι να πεθάνω (κι εγώ)) (they die)

είδα αποτελέσματα αιματολογικών που κάνω κάθε χρόνο και δεν είναι και πολύ καλές και όλα οδηγούν στην βεβαιότητα του γεγονότος ότι πρέπει να κόψω τις μπύρες. και να συνειδητοποιήσω την αξία αυτής της ζωής χωρίς μέθη, και διαφορα τετοια πραγματα. επίσης μου τελείωσαν τα λεφτά και είπα να κλειστώ για όσο μπορώ μέσα στο σπίτι. είναι σαν να πηγαίνω για ένα μακρινό ταξίδι, μόνο που είναι το ανάποδο (και όμως τόσο ποδινό). μεσα στο σπίτι χωρίς ούτε μια μπύρα, χωρίς την δυνατότητα διαφυγής, τι άλλο θα δούν τα μάτια μας. θα στάζω φαρμάκι και θα μεθάω με το ρευματάκι που θα κάνει από το ένα μισόκλειστο παράθυρο στο άλλο, και δεν θα ξέρει κανείς για την ύπαρξή μου ή την ανυπαρξία μου, και δεν θα νοιάζεται. σιγά σιγά μπορείς να καταφέρεις να αποξενωθείς από όλο τον κόσμο, και να απομακρυνθείς τόσο πολύ που κανείς να μην βρίσκει παράξενο το ότι έχει να ακούσει από σένα 6 μήνες ή και ένα χρόνο. ο χρόνος χάνει την αξία του και την σημασία του όταν τον βρίσκεις σε αφθονία περιμένοντας να ... τίποτα. αστιεύομαι. δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται την ύπαρξη αυτού εδώ του блог οπότε μπορώ να μένω ήσυχος και να γράφω ελεύθερα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα ανησυχήσω κανέναν.

"είμαι στο φάσμα αυτισμού και είμαι ένα case study" είπε εκείνος στον τοίχο και ο τοίχος άνοιξε πλατιά το χαμόγελό του, χαρμόσυνα και χωρίς βιασύνη.

"μοναξιά είναι μια αίσθηση που την δημιουργούμε εμείς" (έχω μια αίσθηση, μια έκτη αίσθηση) είπε ο άγνωστος αναβάτης που αρέσκεται στο να μπουρδολογεί και να γεννά εκφράσεις που ακούγονται όμορφες και όμως δεν υποδηλώνουν τίποτα.

υπάρχω. έχω αρκετά παιχνίδια στον υπολογιστή για να με συντροφεύσουν μέχρι το σώμα μου να γίνει λαπάς και να χυθώ από την καρέκλα σαν ένα οξύ πράσινο όπως το αίμα των εξωγήινων στο εξ φαηλς. είχα απομακρυνθεί αρκετά από τα παιχνίδια αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να τα ξανααγαλιάσω. το πρώτο πράγμα που έπαιξα, το the charnel house trilogy, με εκνεύρισε απίστευτα όταν η ηρωϊδα πήγε να πάρει τρένο μια μέρα που είχε χιονοθύελλα σε μια πόλη Χ, και έφυγε από το σπίτι χωρίς καν να φορέσει το παλτό της που ήταν κρεμασμένο στο καλόγερο ΜΠΡΟΣΤΑ της. και δεν γύρισε ποτέ για να το πάρει. και στην επόμενη σκηνή ήταν έτσι με το κοντομάνικο σε μια αποβάθρα όπου ΧΙΟΝΙΖΕ. και ψιλοτουρτούριζε και αυτοαγαλιαζόταν. ναι ρε κοπέλα μου, οι δημιουργοί σου τι πίνανε όταν σε φτιάξανε; η ψυχή μου πονούσε και αγανακτιζόταν έτσι γι' αυτήν που έκανα Quit.

το facebook κάθε φορά το σκέφτομαι να το ξαναεπισκεφθώ (για να μην μου κάνουν hijack τον λογαριασμό, όχι τίποτε άλλο..) και κάθε φορά ξενερώνω και κάτι με σταματάει από το να το επαναφέρω. η πολλή ανουσιότητα, ή ο φόβος αντιμετώπισής της. η υπερπληροφόρηση δίχως νόημα. χάσιμο χρόνου.

γιατί να το κάνεις όταν έχεις γίνει εξπέρ στο χάσιμο χρόνου και με άλλους τρόπους, με λιγότερο μικρότερο φτωχότερο ψηφιακό φτερωτό αποτύπωμα;