η αγαπημένη μου μπλούζα είναι μάλλον αυτή με τα ζάρια.
είναι κίτρινη και μου είναι σχετικά μικρή. όχι στους όμους, αλλά στο μήκος.
όταν κάθομαι και καμπουριάζω, φαίνεται λίγο το πίσω μέρος της μέσης μου. γι'αυτό πάντα την ψιλοελέγχω. μου την είχε αγοράσει κάποτε η μητέρα μου, και απο τότε απο κάτι πλυσίματα μπήκε.
τα ζάρια είναι ζωγραφισμένα στο μπροστινό της μέρος. δεν έχω μετρήσει ποτέ τους αριθμούς που δείχνουν. μου αρέσει η ιδέα των ζαριών και του παιχνιδιού - για την ακρίβεια μου αρέσει το γεγονός ότι σαν ιδέα δεν με εκφράζει καθόλου ώστε να την φοράω κιόλας στην μπλούζα μου. μου αρέσει που δεν ταιριάζει καθόλου στον τρόπο που σκέφτομαι και όμως είναι πάνω σε μπλούζα που φοράω. ίσως όμως με εκφράζει και με χαρακτηρίζει με τρόπους που δεν είναι συμβατοί με την λέξη "σκέφτομαι". λέω ίσως.
σημερα έστειλα ενα μηνυμα στην ραδιοφωνική εκπομπή που ακούω τα πρωϊνά, γιατί διάβασα κάπου ότι είναι παγκόσμια μέρα ύπνου σήμερα, και παράλληλα στο ραδιόφωνο είπανε για παγκόσμια μέρα ποίησης, και επίσης είναι και παγκόσμια μέρα κουκλοθεάτρου, και ας τα να πάνε και τρέχα γύρευε. και το είπανε και στον αέρα και ανέφεραν και το όνομά μου και εντάξει όπως αναμενόταν ντράπηκα πάρα πολύ - και πιο πάρα ακόμα όταν διασταύρωσα ότι η παγκόσμια μέρα ύπνου πάει με την σελίνη - κάτι τέτοιο, και μεταβάλλεται κάθε χρόνο, οπότε φέτος δεν είναι σήμερα, ήταν προ 4 ημερών. οπότε ντράπηκα πάρα πολύ που υπήρξα υπαίτιος διασποράς ψευδών ειδήσεων - ούτε σε ειδώλιο κατηγορουμένου να με έβαζες. μετά καθ'όλη την διαδρομή με το μετρό αισθανόμουν σαν στο τρουμαν σόου όπου όλοι ξέρουν την ζωή μου και με βλέπουν με ενα γνώριμο μάτι. άλλοι με κατηγορούν και άλλοι συμπάσχουν. δυο γυναίκες στο τρένο μου είπαν κάτι, βγάζω τα ακουστικά, μου δείχνουν το χέρι μου και με ρωτάνε με συμπάθεια - απο γάτα είναι; κάτι φρέσκιες γρατζουνιές, και ντράπηκα, απάντησα βέβαια, κάτι του στυλ, τι να κάνουμε, χαμογελόντας, και κρύβοντας το χέρι μου. στην υπόλοιπη διαδρομή εξακολουθούσε να με κυνηγά η εντύπωση ότι μερικοί από τους γύρω ανθρώπους με ξέρουν, και με κοιταζουν με ενδιαφέρον. ίσως να ισχύει αυτός ο περίεργος καθρεπτισμός όπου όταν αισθάνεσαι κάτι, οι άλλοι άνθρωποι καθρεπτίζουν το τι αισθάνεσαι - ή είναι η εντύπωσή σου (που εν τέλει δημιουργούν το ίδιο αποτέλεσμα).
θα γίνω άραγε κάποια στιγμή διάσημος; το θέλει ο οργανισμός μου, φαίνεται.
σημερα στον ύπνο μου είδα ότι φορουσα το σταυρουδάκι μου και είχε βγεί απ'έξω απο την μπλούζα - ενα "ατύχημα" που πάθαινα συχνά όταν το φορούσα. και στο ξύπνιο, όταν έκανα μπάνιο και φόρεσα το φρεσκοπλυμμένο μου (στενό) τζην, μετα απο 2 διαδρομές απο το δωμάτιο στο μπάνιο και πίσω έπεσε το μάτι μου σε κάτι μαύρο και μεγάλο πάνω στο παντελόνι, στο ύψος του μηρού. δηλαδή όσο μεγάλο είναι το ένα δίεύρο περίπου, άντε μεταξύ του ενός ευρώ και διεύρου. και δεν έπεφτε - στην αρχή νόμιζα πως είναι ενα κομμάτι ύφασμα που κόλλησε πάνω στο πόδι. μετά το είδα να κουνιέται και άρχισαν οι τρίχες μου να ανασηκώνονται. το ξετίναξα απο πάνω μου με τα δυο μεγάλα δάχτυλα του δεξιού χεριού. μετά, κοιτάζοντάς το να κάθεται μισοδιαλυμένο στην γωνία, έκανα ώρα για να μαζέψω τις σκέψεις μου. δεν ήθελα να δω καν τι ακριβώς είναι. καθώς ήταν στο πόδι μου είχα την εντύπωση πως είναι μια χνουδωτή αράχνη. μετά, όταν ήταν στο πάτωμα, έκανε ήχους μίγας που κάνει βζητ-βζητ με τα φτερά της. μάλλον ήταν ακόμα αποκοιμισμένο απο την χειμέρια νάρκη. μάλλον κρύφτηκε στις πτυχές του παντελονιού, όταν κρεμόταν αυτό έξω και στέγνωνε. μάλλον ήταν κάτι σαν μισός μπάμπουρας μισό σκαθάρι. το αξιοθαύμαστο όμως της υπόθεσης, και αυτό που με έκανε να νιώθω πολύ περίεργα και τρομαγμένα, ήταν ότι δεν είχε απολύτως τίποτα πάνω του που δεν ήταν άλλο χρώμα απο το μαύρο. ήταν ολόμαυρο. δεν έχω δει τίποτα άλλο τόσο μαύρο όσο ήταν αυτό το ζώο. μετά απο λίγη σκέψη το σκώτωσα με χαρτί και το συνέθλιψα, νιώθωντας ενα συναίσθημα-συνδιασμό συχαμάρας και ενοχής (είχε σκληρά μέρη - μάλλον προς σκαθάρι)
εννοείται πως δεν είδα ποτέ τι ακριβώς ήτανε.
No comments:
Post a Comment