υπνο #121546

25/11/2020 σημερα είδα την Ω. να ηγείται μιας μικρής ομάδας τηλεφωνητών, ή κάποιων ανθρώπων άλλης ειδηκότητας - και θυμάμαι κάτι κωδικούς που ανταλλάζαμε και κάπως συνεργαζόμασταν. μετα θυμάμαι πως δούλευα στην σεμάντιξ πάλι, πως ο Μ. με την ήρεμη και ισορροπιμένη του φωνή αναστατωνόταν, όταν άνοιγα την βρύση πολύ δυνατά ώστε να ξεπλύνω το σφουγγαράκι, και σπαταλούσα τόσο πολύ νερό - ή για άλλον λόγο - δεν ξέρω. βέβαια αναρωτιέμαι - τελικά στον ύπνο μας όλοι οι ήρωες με τους οποίους επικοινωνούμε, είναι όλοι δικές μας προβολές και άρα υποστάσεις του ίδιου μας του εγώ; αναρωτήθηκα εγώ ο wannabe φιλόσοφος.

σκεφτόμουν εκείνη την εταιρεία, στην οποία είχα δουλέψει 2-3 χρόνια πολύ παλιά, αυτές τις μέρες, νομίζω - με αφορμή για γενική ανατριχίλα νοσταλγικότητας που με έχει πιάσει ίσως και λόγω του λοκντάουν. τελικά βλέπουμε στον ύπνο ότι σκεφτόμαστε στο ξύπνιο; θυμήθηκα όταν μικρός κάπου είχα ακούσει ότι αν βάλεις μια πετσέτα κάτω από το μαξιλάρι σου και πριν κοιμηθείς σκεφθείς κάτι πάρα πολύ - τότε μπορεί να το δεις στον ύπνο σου. θυμάμαι πως επιχείρισα να το κάνω - ήμουν στο διαμέρισμα των παππούδων μου, όταν ζούσαν, στην ρωσία, και κοιμόμασταν όλοι μαζί στο ίδιο κρεββάτι νομίζω - και θυμάμαι ότι δεν είδα αυτό που ήθελα στον ύπνο μου τότε. δεν θυμάμαι τι ήθελα να δω - δεν θυμάμαι αν ήμουν σε ηλικία που άρχισα να ερωτεύομαι κορίτσια. γιατί αν ήμουν σίγουρα θα ευχήθηκα να δω κάποια τότε συμπάθειά μου. όπως και να έχει σκέφτομαι τώρα πως το όνειρο σου προσφέρει μιας μορφής ελευθερία βρε παιδί μου π.χ. να βλέπεις ένα άτομο και να κάνεις διάδρασή μαζί του - και εκείνο το άτομο είναι μέρος του κόσμου σου, δεν είναι ξένο ως προς το πως το αντιλαμβάνεσαι - είναι μέρος του εαυτού σου κατ' επέκταση, δεν είναι ακριβώς το άτομο - εκείνο το άτομο που γνωρίζεις στην πραγματικότητα ή μπορεί να μην γνωρίζεις [η διάδρασή μαζί του δεν είναι θλήψη ή μία μελλοντική θλήψη φόβος φόβος]

ο κόσμος είναι σκληρός.. [για τα μαλλιά σου]

23/11/2020 κάπως έτσι αρχίζουν και σου μπαίνουν οι ιδέες πως ένα άδειο δωμάτιο μπορεί να νιώθει μοναξιά και πως... ελλείψει εμπνεύσεως πάω να δω τι έχω γράψει στο ηλεκτρονικό μου σημειωματάριο που εδώ και καιρό θα ήθελα να το μεταφέρω εδώ και όλο δεν πρόφταινα.

25/11/2020 και τώρα δυσκολεύομαι να ανατρέξω σε εκείνα τα πενιχρά αποφθέγματα. προς το παρόν κατέληξα να μελετάω κάτι παλιές φωτογραφίες. είναι άπειρα ευχάριστο να έχεις παλιές φωτογραφίες να περιεργάζεσαι που και που. είναι ήδη βράδυ.

No comments:

Post a Comment