το σάββατο

καθώς έφτιαξα έναν ντεκάφ
και κάθισα στην λιτή μου καρέκλα
συνειδητοποίησα πως τελικά δεν κατάφερα
να μην κάτσω μια μέρα σε αυτήν
μπροστά σε αυτή την οθόνη που την αγαπώ
στα κρύσταλλα ΛΕΔ, τα χρώματα της θάλασσας
και του ηλιοβασιλέματος πάνω στην επιφάνεια εργασίας
που με συνοδεύει και τις ώρες που δεν εργάζομαι.

σκέφθηκα μια προοπτική να βάλω ράφια στον τοίχο
πάνω στην θέση εργασίας, σε αυτόν τον τοίχο που
μοιάζει άδειος, τόσος χώρος προς εργαλειοποίηση άχρηστος.
σκεφτόμουν την άλλη βιβλιοθήκη που υπερχειλίζει,
όχι ακριβώς επειδή διαβάζω πολύ, αλλά επειδή διστάζω
να ξεφορτωθώ βιβλία πολλών δεκαετιών

γιατί θυμάμαι να πετυχαίνω βιβλία έξω και μέσα
στους σκουπιδοτενεκέδες, τους πολιτισμένους και καθαρούς
μπλε και πράσινους κάδους,
και κάποιες φορές τα βλέπω και νιώθω απλά κρίμα,

σαν να είναι βιβλία που πέθαναν. παλιά κάποια απ' αυτά τα έπαιρνα
αλλά τώρα σκέφτομαι πως δεν είχε νόημα.
μερικές φορές σκέφτομαι το ίδιο για γατιά στον δρόμο.
δεν χρειάζεται να λυπάμαι ούτε γατιά, ούτε βιβλία, ίσως.

την έσπασα την προοπτική αυτή των ραφιών σε δύο δυσάρεστα πραγματάκια:
α) η ιδέα του να τρυπάω τον τοίχο
β) η ιδέα ότι δεν έχω αποδεχτεί αυτή την γειτονιά και αυτό το διαμέρισμα για σπίτι

έχω στερήσει τον εαυτό μου από την χαρά του ναι φτιάχνω τον χώρο μου γιατί
αυτόν τον χώρο το βλέπω σαν πάντα κάτι προσωρινό
όπως άλλωστε είναι και το λογικό καθώς είμαστε όλοι προσωρινοί σε αυτή την ζωή.
δεν μου βοηθάει αυτό όμως, ούτε κανέναν άλλον.

απλά σκέφτομαι μερικές φορές πως αυτή η ζωή είναι δικιά μου ζωή και μόνο
και αυτό που έχει σημασία είναι να την περνάω καλά,
γιατί δεν θα ξέρω πλήρως την ικανοποίηση κανενός και καμίας
παρά μόνο την δικιά μου.. δεν μιλάω για ευχαρίστηση, ηδονή - μιλάω για ικανοποίηση.

ικανοποίηση.
αυτοϊκανοποίηση,
χεχ, δεν κάνει διαφορά. ίσως.

σήμερα είναι Σάββατο, ημέρα αφιερωμένη στην καθαριότητα. επειδή γέρασα πάλιωσα άφησα απ' έξω την καθαριότητα της τουαλέτας και θα την κάνω μάλλον αύριο. αυτά τα μαλλιαρά χαλιά στο σαλόνι μου τρώνε όλη την ενέργεια. αν και πιο πριν για ώρες περιφερόμουν ανάμεσα στα δωμάτια, μεταφέροντας και συγυρίζοντας βλακίτσες και ξεσκονίζοντας, σαν να υπνοβατούσα, σκεπτόμενος τις μικρές ιστορίες πίσω από φιγουράκια και πράγματα, τσαλακωμένες αποδείξεις, βιβλία από δω και από κει που τα έβγαλα για να τα διαβάσω και δεν κατάφερα να τα διαβάσω. μερικές φορές το συγύρισμα είναι σαν να βάζεις λίγο πίσω σε ράφια τα πολλά παιχνίδια που τα είχες βγάλει όλα φόρα παρτίδα σε μια ξέφρενη μέρα που ήσουν ολομόναχος και έπρεπε κάπως να διασκεδάσεις τον εαυτό σου.. σαν να μαζεύεις σπασμένα κομμάτια του εαυτού σου λέγοντας ξανά και ξανά ότι ενδεχομένως τώρα θα κάνεις μια νέα αρχή

σκεφτόμουν τις λέξεις που με χαρακτήριζαν σε διάφορες περιόδους της ζωής μου.

μπορεί να είναι τα
"συγγνώμη",
"ευχαριστώ",
"τίποτα",
και το "γιατί;"

ίσως όχι ακριβώς με αυτή την σειρά, και αποκομμένα από το βαρύ τους υπόβαθρο, σαν να έχουν άλλη σημασία και να μην είναι τόσο σημαντικά πια. φτιάχνουν και άλλο νόημα - κάτσε να πω προς διευκρίνιση - το τίποτα είναι ακριβώς το τίποτα - δεν συμβαίνει τίποτα - δεν ξέρω τίποτα. και το γιατί παραπονεμένο ρυτιδιασμένο μια βλακεία άμα το σκεφθείς και όμως είναι εκεί και κάθεται.

νομίζω πως τις έχω ξεπεράσει και δεν είμαι πλέον αυτές οι λέξεις, τις ατενίζω ωστόσο τώρα σαν παλιές φωτογραφίες, βουτώντας και ξεβουτώντας από τα κύματα της ζωής στο χρόνο παρελθόντα. κάπως κάποιες φορές προσπαθώ να τα συγυρίσω και αυτά στο μυαλό μου αλλά δεν γίνεται είναι απλά αυτά και πέρασαν.