μάλιστα, και για το πως πάει το τραγούδι ας μας πληροφορήσει ο φίλος youtube.. είναι απο την reunion συναυλία τους το 2006 (και δεν της φαίνεται...)
the jam down in the tube station at midnight
οι jam εδω εξιστορούν μια προσωπική τους εμπειρία μέσα σε μετρό του λονδίνου σ'αυτό το σπούκι σιγκλάκι.. - με ωραίο εξώφυλλο εποχής (source: www.discogs.com)
πράσινη άμαξα
θυμήθηκα αυτό μόλις, με την ευκαιρία αγοράς μιας συλλογής μουσικών κομματιών... είναι για την άνοιξη που σε μια πράσινη άμαξα περνάει την νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται, πάνω στον ουρανό, προμηνύοντας το τέλος του κρύου χειμώνα.. έχει και πολύ όμορφο animation του 2007, ενώ το τραγούδι είναι αρκετά παλιό, είναι μάλλον ακόμα από την σοβιετική εποχή..
είναι ενα ρώσικο τραγούδι - το λέει ο Αλεξάντρ Σουχάνοβ, ενας singer-songwriter. Στην ρωσία γενικά αυτό το είδος μουσικής, που σε γενικές γραμμές είναι τραγούδι με συνοδεία κιθάρας, το λένε άβτορσκαγια πέσνια (author's song, κάπως έτσι) και αυτούς που γράφουν και έκαναν αυτά τα τραγούδια γνωστά τους λένε απλά μπάρντι - βάρδους στα ρώσικα) - είναι ενα αρκετά δημοφιλές είδος μουσικής, ήταν τουλάχιστον - έχουν μεγαλώσει γενιές μ'αυτήν - κυρίως στην σοβιετική εποχή - θα μπορούσα να γράφω για πολύ ώρα.. τώρα δεν ξέρω τι γίνεται με την μουσική στην Ρωσία - πάντως στα κανάλια κλπ. παίζουν βλακίτσες.. και αν κάποιος ακούσει την τωρινή ρώσικη ποπ μουσική, θα θέλει να κλείσει τα αυτιά του, εκτός και αν είναι πολύ μεθυσμένος απο βόντκα και δεν τον νοιάζει πλέον..
Wikipedia references:
http://ru.wikipedia.org/wiki/Авторская_песня (in russian)
http://en.wikipedia.org/wiki/Bard_(Soviet_Union) (in english)
Και εδώ μια άλλη μια τραγουδίστρια σε αυτή την φάση.. λέγεται Γκαλίνα Χόμτσικ - τυχαία την βρίκα στα βίντεος του youtube - λέει ενα ωραίο τραγούδι του Βαντίμ Εγκόροβ.. που λέγεται "Καλοκαίρι" (Λέτο)... χμμμ... όλως τυχαίως έχει πάλι να κάνει με εποχές του χρόνου.
universe217, thought converter, coma curve @ αν club, 04/12/2008
(σημείωση - αντί για birthmark έπαιξαν οι coma curve, το flyer είναι απο την σελίδα του event στο last.fm)
πήγα με ενα φίλο, να δω γνωστούς φίλους εκείνου του φίλου να παίζουν επί σκηνής.. ήταν πολύ ωραία. πρώτη βγήκαν οι coma curve, οι οποίοι μάλλουν θέλουν δουλειά ακόμα - μου φάνηκαν κάπως αβέβαιοι στο παίξιμο και στο στυλ - μου θύμισαν τις τελευταίες δουλειές των anathema, gathering, within temptation, τα φωνητικά της κοπέλας με δυσκολία ξεπερνούσαν τον ήχο του band, με αποτέλεσμα να ακουγόταν σαν να φωνάζει μερικές φορές. δεν είναι από τις καλύτερες φωνές που έχω ακούσει, θέλει δουλειά ακόμα. και το τραγούδι που έχουν στο myspace τους, το fluorescent light, μου θυμίζει ένα κομμάτι των puressence. τέλος πάντων, ελπίζω να δω κάτι καλύτερο απ'αυτούς.
στην συνέχεια βγήκαν οι thought converter, με την όμορφη τραγουδίστρια που έκλεβε λίγο την παράσταση. έβγαζε και λίγο γκρέζι στα φωνητικά, τραγουδούσε αρκετά στις χαμυλές οκτάβες και ήταν πολύ άνετη στην σκηνή. είδα ξανά το πόσο σημαντικό είναι. γενικά τα τραγούδια τους είναι ενδιαφέροντα και αρκετά άρτια τεχνικά, αλλά με άφησαν λίγο μπερδεμένο ως προς το στυλ και την ατμόσφαιρά τους - είναι ατμοσφαιρικοί και κάποτε doomy, αλλά που και που ρίχνουν στην μέση ένα εντελώς swinging κάτι και ενώ έχει πλάκα, δεν είμαι σίγουρος για το αν κολλάει όλη η φάση... τέλος πάντων, θα τους έχουμε υπ'όψη..
τελευταίοι βγήκαν οι universe217, και ενώ είχε μείνει μόνος λίγος κόσμος, τα έδωσαν όλα, - πιστεύω όσους δεν τους ήξεραν μας κατέπληξαν. είναι πολύ doomy, αλλά και πάρα πολύ spacey και πειραματικοί, με εφέ πετάλια και δεν συμμαζεύεται. στο κέντρο έχουν ενα πολύ μεστό και σταθερό και μην πω βαρύ ήχο, ο οποίος σε κολλάει (και σε κολάζει), και δεν σε αφήνει να ξεφεύγεις και να βαριέσαι, και ... ακόμα πιο πολύ στο κέντρο έχουν αυτά τα απίστευτα φωνητικά της τραγουδίστριάς τους, που άλλες φωρές ακούγονται σαν τον messiah, τον τραγουδιστή των candlemass, και άλλες φωρές είναι εντελώς σαν τα φωνητικά (όπως και η μουσική) των portishead.. μια κοπέλα δίπλα μου είπε γι'αυτήν ότι είναι η ίδια η janice (joplin), και στην ειλικρίνεια της πάνω στην σκινή, και στο χαμογελάκι που έχει μια τρέλα μεσα, πίσω απο μια βρεγμένη τούφα απο μαλλιά που πέφτει πάνω στο μάτι της. η κοπέλα οργιόταν πάνω στην σκινή, άλλες φορές έκανε βαθύ headbanging, άλλες φορές γωνάτιζε, κουλουριάζοντας σχεδόν πάνω στην σκινή (πείραζε και κάτι πετάλια εκεί κάτω), άλλες φορές έφερνε (ενώ τραγουδούσε) στην θέση του το πεσμένο σταντ με μια πιατέλα του drummer, που έπεσε τουλάχιστον 2-3 φορές - και επειδή τραγουδούσε έτσι, ατμοσφαιρικά και αργά, σήκωνε και το σταντ αργά και με υπομονή.. τέλος πάντων.. ο κιθαρίστας τους, για τον οποίο λένε γενικά πολλά ενδιαφέροντα (ότι πειραματίζεται πολύ, και γενικά ασχολείται και με graphic art (έχει πάρει μέχρι και κάτι βραβεία απο local περιοδικά, άκουσα) και σχεδιάζει τα εξώφυλλά τους), ήταν συνέχεια στο αριστερό άκρο της σκηνής, μέσα σε σκιά, και δύσκολα τον έβλεπες. τέλος πάντων. μπράβο τους!...
να σημειώσω ότι όλα τα συγκροτήματα που προανέφερα έχουν δικές τους myspace σελίδες με τραγούδια, αρκεί να αναζητήσετε στο myspace με το όνομα του συγκροτήματος
God Is An Astronaut @ ΑΝ Club, 01/11/2008
παρόλο που κανονικά δεν θα πήγαινα, δεν μετάνιωσα καθόλου που τελικά πήγα. είχε στο περίπου γεμίσει το ΑΝ, αν και καμία 20 άτομα ακόμη θα χωρούσαν για να γίνουμε εντελώς σαρδελοκούτι. εγώ περίμενα πως δεν θα έβρησκα εισητήριο, καθώς ήδη από τον last.fm φαινόταν πως θα πήγαιναν 140 άτομα (!), και όντως έξω από το ΑΝ είχε μαζευτεί πολύς λαός. παρόλα αυτά εισητήρια βρήκαμε, ευτυχώς.
η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική σχεδόν, λουστήκαμε στον υδρώτα, ιδίως μετά το support (εγώ λούστηκα και με μπύρα, αλλά είναι μια άλλη ιστορία) τώρα πρώτη φορά διαβάζω ότι support έπαιξαν οι έλληνες absent without leave, εγώ τους έβλεπα στην σκινή χωρίς να ξέρω ποιοί είναι. δεν μου άφησαν και τις καλύτερες εντυπώσεις - ήταν δύο άτομα πάνω στην σκινή, καθιστοί και οι δύο, με δυο κιθάρες - είχαν κάτσει ώστε ο ένας να βλέπει τον άλλον, με αποτέλεσμα και οι δύο να ήταν σχεδόν γυρισμένοι με πλάτη προς το κοινό.. βαρέθηκα κάπως και την μουσική, παρόλο που καπου κάπου έβαζαν και ενα αργό μπιτάκι. η ατμόσφαιρα ήταν σαν να κάνουν rehearsal στο δωμάτιό τους. τέλος πάντων. δεν άργησαν να τελειώσουν.
οι god is an astronaut που βγήκαν μετά ήταν άψογοι, ήταν 3 πάνω στην σκινή, ο drummer, ο μπασίστας, και ο κιθαρωδός, που έπαιζε συγχρόνος και κάτι εφέ και μελωδίες στα πλήκτρα και τραγουδούσε, - με αυτό το sigur rosικό στυλ, αρκετά στο background. είχαν τέλειο ήχο, ακουγόταν το κάθε όργανο. γενικά τα έδιναν όλα, χτυπιόντουσαν σε κάθε κομμάτι (σε πολλά κομμάτια τους ξεχωρίζω ενα ήρεμο μέρος και ενα ξέσπασμα), έχουν και αυτό το μαγευτικό λυσσαλέο ριθμό στα drums, που θες να τον ακολουθήσεις με όλο σου το σώμα. γενικά παίζουν μια μουσική που είναι δύσκολο να μην αρέσει.. έχει στοιχεία απ'όλα, και το πολύ μελωδικό και απαλό, dreamy στοιχείο, και την μεταλλική/indie βαρύτητα στο ξέσπασμα και στον ρυθμό των drums, ο οποίος κάτι μου φέρνει και απο χορευτική μουσική, αλλά δεν μπορώ να προσδριορίσω το τι ακριβώς.. τέλος πάντων, αυτά εν ολίγοις
βάζω και ενα κλιπάκι που βρήκα απο YouTube - το έπαιξαν αυτό..
η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική σχεδόν, λουστήκαμε στον υδρώτα, ιδίως μετά το support (εγώ λούστηκα και με μπύρα, αλλά είναι μια άλλη ιστορία) τώρα πρώτη φορά διαβάζω ότι support έπαιξαν οι έλληνες absent without leave, εγώ τους έβλεπα στην σκινή χωρίς να ξέρω ποιοί είναι. δεν μου άφησαν και τις καλύτερες εντυπώσεις - ήταν δύο άτομα πάνω στην σκινή, καθιστοί και οι δύο, με δυο κιθάρες - είχαν κάτσει ώστε ο ένας να βλέπει τον άλλον, με αποτέλεσμα και οι δύο να ήταν σχεδόν γυρισμένοι με πλάτη προς το κοινό.. βαρέθηκα κάπως και την μουσική, παρόλο που καπου κάπου έβαζαν και ενα αργό μπιτάκι. η ατμόσφαιρα ήταν σαν να κάνουν rehearsal στο δωμάτιό τους. τέλος πάντων. δεν άργησαν να τελειώσουν.
οι god is an astronaut που βγήκαν μετά ήταν άψογοι, ήταν 3 πάνω στην σκινή, ο drummer, ο μπασίστας, και ο κιθαρωδός, που έπαιζε συγχρόνος και κάτι εφέ και μελωδίες στα πλήκτρα και τραγουδούσε, - με αυτό το sigur rosικό στυλ, αρκετά στο background. είχαν τέλειο ήχο, ακουγόταν το κάθε όργανο. γενικά τα έδιναν όλα, χτυπιόντουσαν σε κάθε κομμάτι (σε πολλά κομμάτια τους ξεχωρίζω ενα ήρεμο μέρος και ενα ξέσπασμα), έχουν και αυτό το μαγευτικό λυσσαλέο ριθμό στα drums, που θες να τον ακολουθήσεις με όλο σου το σώμα. γενικά παίζουν μια μουσική που είναι δύσκολο να μην αρέσει.. έχει στοιχεία απ'όλα, και το πολύ μελωδικό και απαλό, dreamy στοιχείο, και την μεταλλική/indie βαρύτητα στο ξέσπασμα και στον ρυθμό των drums, ο οποίος κάτι μου φέρνει και απο χορευτική μουσική, αλλά δεν μπορώ να προσδριορίσω το τι ακριβώς.. τέλος πάντων, αυτά εν ολίγοις
βάζω και ενα κλιπάκι που βρήκα απο YouTube - το έπαιξαν αυτό..
τεχνολογία φέρνει αναθυμιάσεις απο το παρελθόν
σας έχω πει ότι ανακάλυψα ότι το καινούργιο μου κινητό έχει και γαμώτα macro zoom στην κάμερα; βγάζει ενα απαίσιο κόκκινο φώς και κάνει ώρα να εστιάσει, αλλά βγάζει καθαρές φωτογραφίες από πολυ κοντινή απόσταση!
με την ευκαιρία, βρήκα ενα μπλοκάκι με σημειώσεις παύλα ζωγραφιές, απο το μακρινό παρελθόν (το εξακρίβωσα να είναι από το 2002) και φωτογράφισα μερικά φύλλα. μου έκανε εντύπωση, γιατί έχω πολύ καιρό να ζωγραφίσω έτσι, - τότε τύχαινε - εκεί που καθόμουν, ή σε κανένα μάθημα, να αρχίζω να ζωγραφίζω στο μπλοκάκι. μερικές φορές έβγαιναν ενδιαφέροντα πράγματα. πραγματικά, δεν μου βγαίνει τώρα έτσι...
το τελευταίο μου θυμίζει κάποια εξώφυλλα των Crematory. soundtrack του post : Julian Cope - Fried..
με την ευκαιρία, βρήκα ενα μπλοκάκι με σημειώσεις παύλα ζωγραφιές, απο το μακρινό παρελθόν (το εξακρίβωσα να είναι από το 2002) και φωτογράφισα μερικά φύλλα. μου έκανε εντύπωση, γιατί έχω πολύ καιρό να ζωγραφίσω έτσι, - τότε τύχαινε - εκεί που καθόμουν, ή σε κανένα μάθημα, να αρχίζω να ζωγραφίζω στο μπλοκάκι. μερικές φορές έβγαιναν ενδιαφέροντα πράγματα. πραγματικά, δεν μου βγαίνει τώρα έτσι...
το τελευταίο μου θυμίζει κάποια εξώφυλλα των Crematory. soundtrack του post : Julian Cope - Fried..
ντιάμπλο
αν αναρωτηθήκατε ποτέ, μήπως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στον περίγυρό σας που παίζουν παιχνίδια.. και γω αναρωτήθηκα ούκ ολίγοις, να όμως που μέτρησα τον εαυτό μου..
μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα είχα κολλήσει με το Diablo II. όταν το εγκατέστησα, δεν περίμενα να είναι τόσο εθιστικό. γενικά δεν είμαι φαν του action RPG ας πούμε.. βασικά, στην αρχή ιδίως, ήταν υπερβολικά εύκολο σαν παιχνίδι, οπότε το έπαιζες μόνο και μόνο για να δεις τι άλλα unique αντικείμενα θα βρείς στο δρόμο..
μετά ανακάλυψα ότι ήθελα να το τερματίσω πάση θυσία, ιδίως στις πρώτες μέρες που άρχισα να παίζω πολύ. μου έκανε εντύπωση κιόλας, γιατί είχα να παίξω πολύυ καιρό. τέλος πάντων.. τώρα πια έχω αρχίσει και το βαριέμαι. ιδίως όταν με σκοτώνουν όλο και πιο συχνά οι δαιμονισμένοι. ένα από τα πιο αστεία πράγματα στο παιχνίδι είναι το περίφυμο μήνυμα όταν σε σκοτώνουν :) You have died. Death takes its toll of XXXX gold coins.
Αυτά.. ελπίζω να το παρατάω σιγά σιγά.. Γιατί μήπως δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος; Είναι και πολύ χρονοβόρο, το ριμάδι :) Καλύτερα να εθίζεσαι με το blogging, παρά με το ντιάμπλο, έτσι δεν είναι; Το καλύτερο είναι να μην εθίζεσαι καθόλου, βέβαια.. αλλά λέμε τώρα..
μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα είχα κολλήσει με το Diablo II. όταν το εγκατέστησα, δεν περίμενα να είναι τόσο εθιστικό. γενικά δεν είμαι φαν του action RPG ας πούμε.. βασικά, στην αρχή ιδίως, ήταν υπερβολικά εύκολο σαν παιχνίδι, οπότε το έπαιζες μόνο και μόνο για να δεις τι άλλα unique αντικείμενα θα βρείς στο δρόμο..
μετά ανακάλυψα ότι ήθελα να το τερματίσω πάση θυσία, ιδίως στις πρώτες μέρες που άρχισα να παίζω πολύ. μου έκανε εντύπωση κιόλας, γιατί είχα να παίξω πολύυ καιρό. τέλος πάντων.. τώρα πια έχω αρχίσει και το βαριέμαι. ιδίως όταν με σκοτώνουν όλο και πιο συχνά οι δαιμονισμένοι. ένα από τα πιο αστεία πράγματα στο παιχνίδι είναι το περίφυμο μήνυμα όταν σε σκοτώνουν :) You have died. Death takes its toll of XXXX gold coins.
Αυτά.. ελπίζω να το παρατάω σιγά σιγά.. Γιατί μήπως δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος; Είναι και πολύ χρονοβόρο, το ριμάδι :) Καλύτερα να εθίζεσαι με το blogging, παρά με το ντιάμπλο, έτσι δεν είναι; Το καλύτερο είναι να μην εθίζεσαι καθόλου, βέβαια.. αλλά λέμε τώρα..
δρόμενα
Την κυριακή.. το σάββατο.. την παρασκευή..
απόγευμα.. βράδυ.. κατάνυχτα..
Σήμερα όλο το απόγευμα ασχολιόμουν με κάτι ενδιαφέρον μεν, αλλά χρονοβόρο δε, και μου έφαγε όλη την ώρα. Είναι αργά, μου κλείνουν τα μάτια, και μ'αρέσει που είχα προγραμματίσει άλλα 10 πράγματα να κάνω, και δεν φτάνει ο χρόνος για τίποτα. Έβαλα να ακούσω λίγη μουσική.. ξαναθυμήθηκα το ατέλειωτα μελαγχολικό "Βράδυ" της Λένας Πλάτωνος σε στίχους Καβάφη (2021 edit - πφφφ να μια εποχή που έλεγα τον Καρυωτάκη Καβάφη προφανώς επειδή και οι δύο ξεκινούσαν τα ονόματά τους από Κάππα και δεν με ένοιαζαν καθόλου), αυτή την φορά σε εκτέλεση της Δήμητρας Γαλάνη - γενικά άκουσα μερικά τραγούδια από τον δίσκο "Ατέλειωτος δρόμος", που απ'ότι φαίνεται περιέχει διασκευές (λίγο πιο μοντέρνες, μάλλον) διάφορων γνωστών τραγουδιών (Ακρογυαλιές-δειλινά, Κάποιο τρενο, Περιμπανού κ.α.) - ήταν ένα καλό φρεσκάρισμα..
Και τώρα ακούω τους Piano Magic, που έρχονται εδώ για συναυλία, νομίζω στις αρχές Νοεμβρίου, εκτός και αν έπαιξαν ήδη. Μου ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.. μου θύμισαν λίγο τους Stars, λίγο τους No-man, γλυκές μελωδίες, γλυκές φωνές, κάπως μελαγχολική διάθεση, αλλά όχι τίποτα βαρύ, ίσα ίσα να προσθέσει μια πικάντικη νότα στον ρομαντισμό τους. Μέχρι να αλλάξω την παράγραφο, βέβαια, άλλαξε ο δίσκος.. μυριάδες μικρά αριθμάκια που μπαίνουν από τον σκληρό δίσκο στην μονάδα μετατροπής της κάρτας ήχου, που με την σειρά της κάνει τις μεμβράνες μέσα στο κεφάλι μου να πάλλονται ρυθμικά, να κουλουριάζονται την μία, να χοροπηδάνε την άλλη, και να φωνάζουν μεσ'στο αυτί μου "σταμααααατααα ξέεφφυγγεεες απο το θεεεμαααα!! :Ρ
Ουφ.
Το απόγευμα της παρασκευής πήγα στην πρώτη συνάντηση της φωτογραφικής ομάδας, είχε ΠΑΡΑ πολύ κόσμο, δεν χωράγανε όλοι μέσα στην αίθουσα, είχαν αναγκαστεί να φέρουν και άλλες καρέκλες, - όσοι δεν πρόλαβαν να βρούν θέση βολευτήκαν στους πάγκους και στο πάτωμα, μέσα και έξω από την αίθουσα. Είχε πλάκα, με αναγνώρισαν κιόλας απο πέρσυ. ΟΚ. Θα έχει ενδιαφέρον. Ξαναζωντάνεψε λίγο και η επιθυμία μου να ασχοληθώ πάλι με την ασπρόμαυρη. Με την ευκαιρία, πήγα σήμερα και πήρα φιλμ, και εμφανιστή (η Κόντακ άλλαξε τα κουτάκια, και το φιλμ, όπως λέει, και γράφει πλέον με μεγάλα κόκκινα γράμματα στο κουτί - World's sharpest black & white 400 film - σώπα..)
Μετά το μάθημα πήγαμε με τον Βαγγέλη, που κάπου εδώ τριγυρνάει και διαβάζει τα ποστς μου μα παραμένει σιωπιλός, να δούμε την ταινία του Μιχαλκόφ, "Ψέυτης ήλιος", του 1994. Οι προβολές γίνονται στο (ανακαινισμένο πλέον) ΑΣΤΥ. Χωρίς πλάκα, το έκαναν ωραίο - μια φορά που είχα πάει, ήταν κάπως ντεκαντάντ, με άσχετες κολώνες, ξεβαμμένα χρώματα. Οι κολώνες παρέμειναν, βέβαια, αλλά πλέον δεν φαίνονται τόσο άσχετες. Ασε που έστρωσαν και ηχομονωτικό χαλί, και ύψωσαν τα καθίσματα. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες από το χωλ.
Όσων αφορά την ταινία τώρα, δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Απλά με τράβηξε επειδή ήταν ρώσικη, και συγκεκριμένα αυτού του σκηνοθέτη που είχα ακούσει πολλά γι'αυτόν, αλλά δεν είχα δει καμια ταινία του. Δεν με απογοήτευσε, όπως δεν νομίζω να απογοήτευσε κανέναν. Αλλά ήταν αρκετά συγκλονιστική και βαριά. Όταν τελείωσε, για ενα διάστημα στην αίθουσα επικρατούσε μια σιωπή και μια ακινησία περίεργη, σαν να είχαμε παγώσει όλοι. Εξελίσσεται στην εποχή του Στάλιν, στην δεκαετία του τριάντα, στην Σοβιετική τότε Ρωσία. Και περιγράφει με αρκετή σαφήνεια, και με πολύ προσωπικό τρόπο, την απανθρωπιά και την σύγχιση που επικρατούσε τότε στους ανθρώπους, την ρήξη μεταξύ τους, την ρήξη μεταξύ των αξιών και ιδανικών που υποστήριζαν, και του τρόπου που τελικά αυτές οι αξίες έγιναν πράξη - μια πράξη διαστρευλωμένη, αφύσικη και φρικτή. Θα έλεγα πως είναι πολυ προσωπική ταινία, έχει πολύ φυσικότητα μέσα της, έχει πάρα πολλές στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς, όλα αυτά ομως τυλήγονται σε εναν περίεργο σκοτεινό μανδύα, ιδίως προς το τέλος. Δεν έχει βία η ταινία, ούτε στιγμές που σε τρομάζουν - απλα σου δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση προς το τέλος. Αλιθηνή αίσθηση όμως.. την αλίθεια δεν μπορείς να την κρίνεις, ούτε μπορείς να πεις "μ'αρέσει ή δεν μ'αρέσει" - είναι η αλίθεια.. έτσι είχαν συμβεί τα πράγματα τότε... Απλά αυτη την αλίθεια την παρουσιάζει ο σκηνοθέτης πολύ προσωπικά.. σαν να έχει συμβεί με κοντινούς σου ανθρώπους ενα πράγμα. Δεν μπορείς να μην την βιώσεις μέσα σου, έστω και κάποιο αντίκτυπο, βλέποντας την ταινία..
άντε πάλι εγώ
σας είπα πως ορκίστηκα;
μας μάζεψαν στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, στον Αγ. Ελευθέριο - εντάξει, ένα γήπεδο είναι, αλλά και πολύ βρώμικο - φαίνεται πως το είχαν αφήσει από το καλοκαίρι και εμείς ανοίξαμε την σαιζόν του. σκουπίσαμε τα υπερβολικά σκονισμένα καθίσματα με τα ποπό μας. είδα και κάποιους πολιτικούς που μόνο στην τηλεόραση τους είχα πετύχει και σε προεκλογικές διαφημίσεις. είχε πλάκα γιατί στο τέλος ειδικά ο κ. Παυλόπουλος έκανε βόλτα γύρω από το γήπεδο, και σε όποιον ήθελε έσφιγγε το χέρι του - ο γύρος αυτός μου θύμισε μπασκετμπολίστες που πανηγυρίζουν την νίκη μετά από ένα καθοριστικό καλάθι. μας δείξανε και στην τηλεόραση, λένε. το μόνο που περίμενα να πάρω στα χέρια μου κάτι παραπάνω από την παραπάνω επιστολή του νομάρχη. κάτι σαν ταυτότητα, ας πούμε :Ρ αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει το πρόγραμμα - άμα ορκίζεις τόσους ανθρώπους μαζί, έχει και κάποια γραφειοκρατεία η φάση.
επίσης μετακομίσαμε στην δουλειά. εσωτερική μετακόμιση. πήγαμε σε γραφεία δίπλα στην Πάντειο. τώρα είμαστε στον πέμπτο όροφο, κάτω από μια κεραία κινητής τηλεφωνίας (σαν πολύ θέμα δεν το έχω κάνει;) - λένε πως είναι καλύτερα γιατί είμαστε πιο ασφαλείς από τους δίπλα που πέφτουν μέσα στην γωνία ακτινοβολίας της. ελπίζω πως εμείς δεν πέφτουμε. προς στιγμή τρόμαξα. αλλά μετά ανακάλυψα μια κεραία δίπλα στο σπίτι μου. την βλέπω από το μπαλκόνι. δεν έχω που να πάω για να κρυφτώ από τις ακτίνες. ίσως έβγαλαν τίποτα κράνη στην αγορά που να σε προστατεύουν από κάτι τέτοια; είδη ρουχισμού; νομίζω πως θα είναι η νέα λέξη της μόδας.. αισθητική σε συνδυασμό με πρακτικότητα.. είναι σαν τα άλλα
καλαμπούρια, για πολίτες που παλεύουν οι κεραίες κινητής να μην είναι σε περιοχή κοντά σε σχολεία, και τα σχολικόπαιδα να είναι πλέον εξοπλισμένα με κινητά, οπότε εν τέλει δεν κάνει και μεγάλη διαφορά. λίγο σαλάτα τα κάναμε, νομίζω.. είδα και λίγο την νομοθεσία που υπάρχει όσων αφορά την νόμιμη τοποθέτηση κεραιών κινητής, και είναι κάπως ότι να' ναι πραγματικά.. δηλαδή αστεία πράγματα. εκείνη δίπλα μας λειτουργούσε, λεει, για 2 χρόνια παράνομα, και όταν πήγαν να την καταγγείλουν, η εταιρεία κινητής πρόλαβε, λεει, να την νομιμοποιήσει. τεσπά. τρίτο πόδι, τρίτο μάτι, τα κλασσικά. ο άνθρωπος είναι ένα ων προσαρμόσιμο, λένε :).. έβαλα κάτι πολύ καλύτερο .. - Μάνος Χατζηδάκης - Στου ήλιου τ' αλώνι (της γης το χρυσάφι)
υπό διάλυση με την έννοια ότι έπεσε πολύ αποδιοργάνωση, με τις μετακομίσεις, αγοραπωλησίες, αλλαγές πολιτικής μπλα μπλα. ίσως να μ' επηρέασαν εμένα πιο πολύ αυτά, ίσως να ήταν αναμενόμενο - άρχισα να βαριέμαι κάπως. άσε που στο γραφείο έχουμε μπαλκόνι, αλλά δεν έχουμε πόρτα.. οπότε βγαίνουμε από το παράθυρο. αμέ. και το λουλούδι στο χωλ είναι ψεύτικο. εντάξει, μην τα θέλουμε και όλα. τουλάχιστον υπάρχει καθημερινά δυνατός γαλλικός καφές, το αλλάζει μια υπάλληλος.. επίσης, κάθε μέρα το πρωί πάμε στην δουλειά με τον φοιτητόκοσμο της Παντείου, που παρεπιπτώντος περιορίστηκε πολύ αφού τελείωσε η εξεταστική. βλέπουμε κοπελίτσες στις γύρω καφετέριες και δεν συμμαζεύεται :) άσε που περνιέσαι για φοιτητής, νιώθεις φοιτητής, μόνο που αντί για την σχολή, πας στα γραφεία της δίπλα εταιρείας.επίσης, πήρα καινούργιο κινητό, και τραβάω συνέχεια φωτογραφίες. έχει μια σχετικά νορμάλ κάμερα, και οι φωτογραφίες που βγάζει δεν είναι ενοχλητικές. μερικές φορές πετυχαίνω και ευχάριστες. είναι πολύ ωραίο να μπορείς να τραβάς συνέχεια και να μην σε νοιάζει τι κάδρα χαλάς.. μερικές φορές γίνομαι και υπερβολικός βέβαια, αλλά μ'αρέσει. το κακό είναι ότι έχω καιρό να πιάσω την κανονική μου μηχανή - ελπίζω να επανορθώσω στην ομάδα του Π.Ο.Φ.Π.Α. που γράφτηκα και εφέτος - για να δούμε.
μπορεί την επόμενη παρασκευή να πάρω στα χέρια μου την οριστική απόφαση πολιτογράφησης, - μου είπαν πως μπορώ αμέσως μετά να πάω να γραφτώ στο δημοτολόγιο, και μετά να περάσω απο την αστυνομία για να βγάλω ταυτότητα. μακάρι, μακάρι. είχα ανέβει αρκετά σήμερα απ' αυτό. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορέσω να κανονίσω να πάω εξωτερικό σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και επίσης, ότι λογικά μετά τις γιορτές τον χειμώνα, θα μπω στρατό, και θα κάνω κανονικά δωδεκάμηνο. Και αφού τελειώσω θα έχω και γω να λεω ιστορίες :) τέλος πάντων..
αυτά είναι τα νέα...
alternative to driveme
Βρήκα ενα πολύ καλό site για ευρέσεις διαδρομών, όπως το καλό driveme.gr που όλοι μας αρχίσαμε να αντιπαθούμε κυρίως λόγω διαφημίσεων και ταχύτητας... είναι εδώ ή εδώ, λέγεται Ploigos.gr, το βρήκα απο ενα θέμα στο bloka.com. Γράφει μέσα ότι έχει δημιουργηθεί σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών, τμήμα Τηλεπικοινωνιών - βλέπω ότι βασίζεται στους χάρτες του google, και η βασική του διαφορά είναι οτι μπορείς να ψάχνεις με περιοχή, οδό, αριθμό καθώς και διάφορα σημεία ενδιαφέροντος. Αυτό που δεν έχει το συγκεκριμένο site είναι οι... διαφημίσεις! - αναρωτιέμαι όμως για πόσο καιρό ακόμα :) ίδωμεν.
κατεβάζοντας (τα στόρια...εε, μπ3 ήθελα να πω)
Δεν ξέρω.. Τελευταία θέλω να αρκούμαι σε όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια, σε φάσεις που π.χ. περιγράφω μουσική. Όταν την περιγράφω, γιατί και αυτό το κάνω σπάνια. Αλλά δεν μου βγαίνει.. δηλ.. μετά μου βγαίνει κάτι του στύλ - και γιατί γράφω σε τούτο το μπλόγκ. Κλπ. Έτσι λοιπόν... την Rickie Lee Jones δεν την είχα πάρει χαμπάρι, και ομως είναι και γνωστή και τα λέει ωραία..
Μ'αυτό κόλλισα όμως τις δύο τελευταίες μέρες.. Ας είναι καλά το youtube και οι χρήστες του, και δεν χρειάζεται να ανεβάζω κομμάτια :) και ας τα βίντεοζ δεν είναι πάντα πολύ καλά και μερικές φορές ότι να'ναι :Ρ δεν πειράζει.. Εμένα μου κόλλισε η βελόνα στο μυαλό με το organ/melλotron ή πως το λένε τελος πάντων στο κομμάτι.. Δεν ξέρω, έχουν μια γοητεία περίεργη αυτό το συγκρότημα.. Κάποια στιγμή με βλέπω να κάθομαι και να ξεθάβω τα παλιά τους άλμπουμζ και να τους ακούω.. οπως το Still Life.. θέλει πολύ ιδιαίτερο κέφι όμως.. για μένα πάντα..
Και οι παρακάτω, εντάξει, δυο λογάκια και γι'αυτούς.. Άλλες φορές μ'αρέσουν ΠΟΛΥ, και άλλες φορές τους βαριέμαι λίγο. Δεν είμαι σίγουρος αν πάει με τα κέφια. Μιλώντας για μαυρίλα και κατατονιές, προτιμώ την πιο παλιά τους φάση, μέχρι και το Discouraged Ones. Αλλά και το παρακάτω, που το ανακάλυψα σήμερα στο Viva Emptiness, είναι ωραίο. Μ'αρέσει η αντίθεση ανάμεσα στο ήρεμο και το.. άγριο?? μέρος..
Και οι τούτοι έχουν και Γαμώτα εξώφυλλα.. εντάξει, δεν ξέρω αν ακούγεται υποτιμητικό, γιατί και η μουσική είναι πολύ ωραία (μου θύμισε αρκετά τους Beatles, με την καλή έννοια) ασε που το πρώτο κομμάτι του δίσκου με τον ήλιο το διασκεύασαν μέχρι και οι Carpenters.. (τα εξώφυλλα από το discogs.com)
Μ'αυτό κόλλισα όμως τις δύο τελευταίες μέρες.. Ας είναι καλά το youtube και οι χρήστες του, και δεν χρειάζεται να ανεβάζω κομμάτια :) και ας τα βίντεοζ δεν είναι πάντα πολύ καλά και μερικές φορές ότι να'ναι :Ρ δεν πειράζει.. Εμένα μου κόλλισε η βελόνα στο μυαλό με το organ/melλotron ή πως το λένε τελος πάντων στο κομμάτι.. Δεν ξέρω, έχουν μια γοητεία περίεργη αυτό το συγκρότημα.. Κάποια στιγμή με βλέπω να κάθομαι και να ξεθάβω τα παλιά τους άλμπουμζ και να τους ακούω.. οπως το Still Life.. θέλει πολύ ιδιαίτερο κέφι όμως.. για μένα πάντα..
Και οι παρακάτω, εντάξει, δυο λογάκια και γι'αυτούς.. Άλλες φορές μ'αρέσουν ΠΟΛΥ, και άλλες φορές τους βαριέμαι λίγο. Δεν είμαι σίγουρος αν πάει με τα κέφια. Μιλώντας για μαυρίλα και κατατονιές, προτιμώ την πιο παλιά τους φάση, μέχρι και το Discouraged Ones. Αλλά και το παρακάτω, που το ανακάλυψα σήμερα στο Viva Emptiness, είναι ωραίο. Μ'αρέσει η αντίθεση ανάμεσα στο ήρεμο και το.. άγριο?? μέρος..
Και οι τούτοι έχουν και Γαμώτα εξώφυλλα.. εντάξει, δεν ξέρω αν ακούγεται υποτιμητικό, γιατί και η μουσική είναι πολύ ωραία (μου θύμισε αρκετά τους Beatles, με την καλή έννοια) ασε που το πρώτο κομμάτι του δίσκου με τον ήλιο το διασκεύασαν μέχρι και οι Carpenters.. (τα εξώφυλλα από το discogs.com)
(don't) walk away
Τελικά δεν άντεξα και πήρα το Low των Testament. κάλλιο αργά παρά ποτέ.. κάτσε να το χαμυλώσω γιατί δεν ακούω τίποτα.. ούτε την φωνή μου δηλαδή. μαζί με αυτό φορτώθηκα τα Cult Of Luna (2006), Simple Minds - Empires and dance (1980), Napalm Death - Fear, emptiness, despair(1994).. Ξοδεύτηκα :) Μην εξηγώ τώρα τα πως και γιατί..
Επίσης στο mp3 player μου όλο το πρωί άκουγα το ανελέητο τελευταίο άλμπουμ (κατεβασμένο) των Dying Fetus.. για το πρωινό θυμωμένο ξύπνημα ήταν ότι πρέπει πραγματικά, και του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη.
Επίσης, στην δουλειά και στο δρόμο, ακούω που και που το Japanese Whispers των Cure, που τελικά αποδεικνύεται να είναι μια συλλογή από σιγκλάκια.. και δεν παύω να θαυμάζω πόσο διαφορετικά μου ακούγονται τα "κιουράκια" εδώ, και π.χ. στο Pornography, Faith ή και το Disintegration. Όταν είχα μόλις πρωτοξεκινήσει να ψάχνω την φάση της.. προς γκόθ μεριά μουσικής, μου είχε πει ένα παιδί απο μια εκπομπή στο ραδιόφωνο (ναι, είχα τολμήσει τότε να πάρω τηλέφωνο σε μια εκπομπή :) να τα ψάξω τα κιουράκια, ηδού απο τότε χρησιμοποιώ αυτό το όνομα.
δεν έψαξα όμως. πέρα δηλαδή του friday i'm in love, lovesong κλπ... τώρα σκέφτομαι πως μακάρι να μου έπεφταν στα χέρια τότε ένα απ'αυτά τα άλμπουμζ - Head on the door, ή το Japanese whispers.. είναι πολύ ωραία άλμπουμζ, με πιο παιχνιδιάρικη διάθεση και πιο ποικυλόμορφες μουσικές ιδέες.. τελικά όλα είναι θέμα σωστής στιγμής, μιας κατάλληλης διάθεσης..
οπως τώρα που έχω τρομερή διάθεση να πέσω να κοιμηθώ.. τέλος πάντων :)
"... go on go on
just walk away
go on go on
your choice is made
go on go on
and disappear
go on go on
away from here... " (The Cure - In between days)
"... walk away
in silence
don't walk away
in silence ....
your confusion,
my illusion,
worn like a mask of self-hate,
confronts and then dies.
don't walk away... " (The Joy Division - Atmosphere)
Καληνύχτα.
Dying Fetus, Testament @ Gagarin205, 07/06/2008
Με έψησε ενας φίλος μου να επισκευθώ ετούτη την συναυλία.. ομολογουμένως είχα αρκετό καιρό να πάω σε μια extreme μεταλ φάση, και μπορώ να πω πως έμεινα ευχαριστημένος - μακάρι να ήξερα και τα κομμάτια ωστε να τα απολάυσω καλύτερα.
Το εισητήριο το πήρα επιτόπου. Και να μην ήξερα δηλαδή προς τα που πέφτει το Gagarin, θα ήταν εύκολο να το καταλάβω απο τον κόσμο που έβλεπες πλησιάζοντας, μπλούζες, μαλλιά, μπύρες :) Το ασυνήθιστο ήταν πως η συναυλία ξεκίνησε με μαθηματική ακρίβεια στις 8, όπως προανέγγειλε και το εισητήριο. Έτσι, αρκετά κομμάτια των Dying Fetus τα έχασα. Πάντως όσα πρόλαβα ήταν χειμαρρώδεις, ταχύτατα, παγωμένα. Ηταν οι τρεις τους στην σκηνή, με το drumset μπροστά μπροστά στην μέση, με μπάσο-κιθάρα δεξιά και αριστερά. Και οι δύο .. εγχορδίστες.. έκαναν και φωνητικά, πιο βοθρομπάσα ο ένας, και πιο σάϊκο screaming ο άλλος. Τέλος πάντων, ο ένας προλογούσε κιόλας συχνά-πυκνά τα κομμάτια, μόνο που εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα πραγματικά, μιλούσε κάπως γρήγορα.
Μετά τους Dying Fetus ακολούθησε ενα αρκετά μεγάλο διάλειμα, στο πέρας του οποίου, μέσα σε δραματικό σκοτάδι, εμφανίστηκε το θηρίο ο τραγουδιστής των testament, ο οποίος πραγματικά μιλάμε έτσι οπως εμφανίστηκε ήταν τρομακτικός :) Γενικά ομως όλοι τους ήταν ψυχές, με πολύ πολύ διάθεση, πολύ δέσιμο, πολύ φιλικότητα προς τον κόσμο.. Ο οποίος ο κόσμος συμμετείχε αδιάκοπα - μπροστά στην σκηνή γινόταν χαμός. Παπούσια εξφεντονίζονταν προς τα πάνω, το stage diving δεν σταματούσε, έβλεπες κίνηση συνέχεια μπροστά.
Προσωπικά κουράστηκα λίγο προς το τέλος, επειδή δεν είμαι πολύ του είδους - αλλά σε βάθος χρόνου αρχίζω και εκτιμάω πολύ την συναυλία. Ήταν ωραία. Τώρα κάθομαι και ακούω το Low, ένα από τα 90's αλμπουμζ τους.. πρέπει να είχει βγει όταν ήμουν στο λύκειο, και τα μεταλλόπαιδα του περίγυρού μου πρέπει να το άκουγαν στάνταρ τότε.. κρίμα που δεν το άκουσα/εκτίμησα τότε :) Τέλος πάντων, δεν πειράζει. Ότι ακούει κανείς καλό είναι.
Αυτάαα... Σίγουρα ήταν μια ωραία εμπειρία, και την ευχαριστήθηκα αν μη τι άλλο.
Το εισητήριο το πήρα επιτόπου. Και να μην ήξερα δηλαδή προς τα που πέφτει το Gagarin, θα ήταν εύκολο να το καταλάβω απο τον κόσμο που έβλεπες πλησιάζοντας, μπλούζες, μαλλιά, μπύρες :) Το ασυνήθιστο ήταν πως η συναυλία ξεκίνησε με μαθηματική ακρίβεια στις 8, όπως προανέγγειλε και το εισητήριο. Έτσι, αρκετά κομμάτια των Dying Fetus τα έχασα. Πάντως όσα πρόλαβα ήταν χειμαρρώδεις, ταχύτατα, παγωμένα. Ηταν οι τρεις τους στην σκηνή, με το drumset μπροστά μπροστά στην μέση, με μπάσο-κιθάρα δεξιά και αριστερά. Και οι δύο .. εγχορδίστες.. έκαναν και φωνητικά, πιο βοθρομπάσα ο ένας, και πιο σάϊκο screaming ο άλλος. Τέλος πάντων, ο ένας προλογούσε κιόλας συχνά-πυκνά τα κομμάτια, μόνο που εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα πραγματικά, μιλούσε κάπως γρήγορα.
Μετά τους Dying Fetus ακολούθησε ενα αρκετά μεγάλο διάλειμα, στο πέρας του οποίου, μέσα σε δραματικό σκοτάδι, εμφανίστηκε το θηρίο ο τραγουδιστής των testament, ο οποίος πραγματικά μιλάμε έτσι οπως εμφανίστηκε ήταν τρομακτικός :) Γενικά ομως όλοι τους ήταν ψυχές, με πολύ πολύ διάθεση, πολύ δέσιμο, πολύ φιλικότητα προς τον κόσμο.. Ο οποίος ο κόσμος συμμετείχε αδιάκοπα - μπροστά στην σκηνή γινόταν χαμός. Παπούσια εξφεντονίζονταν προς τα πάνω, το stage diving δεν σταματούσε, έβλεπες κίνηση συνέχεια μπροστά.
Προσωπικά κουράστηκα λίγο προς το τέλος, επειδή δεν είμαι πολύ του είδους - αλλά σε βάθος χρόνου αρχίζω και εκτιμάω πολύ την συναυλία. Ήταν ωραία. Τώρα κάθομαι και ακούω το Low, ένα από τα 90's αλμπουμζ τους.. πρέπει να είχει βγει όταν ήμουν στο λύκειο, και τα μεταλλόπαιδα του περίγυρού μου πρέπει να το άκουγαν στάνταρ τότε.. κρίμα που δεν το άκουσα/εκτίμησα τότε :) Τέλος πάντων, δεν πειράζει. Ότι ακούει κανείς καλό είναι.
Αυτάαα... Σίγουρα ήταν μια ωραία εμπειρία, και την ευχαριστήθηκα αν μη τι άλλο.
ν. 3386/05 παρ. 73 & 87
.. Από τις αντίστοιχες εφημερίδες κυβερνήσεως, με ελαφριές τροποποιήσεις:
Ν. 3386/2005, Άρθρο 73, Παρ. 2
"Ο υπήκοος τρίτης χώρας, κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Ελλάδα, υποχρεούται να δηλώσει στις αρμόδιες Υπηρεσίες Αλλοδαπών και Μετανάστευσης:
Ν. 3386/2005, Άρθρο 87 - Κυρώσεις
Παρ. 4 (όπως τροποποιήθηκε από ν. 3536/07 αρ. 15 παρ.3, και έπειτα, από τον ν. 3613/07 αρ. 28 παρ. 6) "Στους υπηκόους τρίτων χωρών οι οποίοι δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις που προβλέπονται στην παρ. 2 του άρθρου 73 του παρόντος επιβάλλεται πρόστιμο ύψους διακοσίων πενήντα ευρώ και πεντακοσίων ευρώ σε περίπτωση υποτροπής"
(είχε λίγο από περιπέτεια το ψάξιμο των τροποποιήσεων)
("υπήκοος τρίτων χωρών" είναι πιο σαφές και πολιτικώς ορθό από "αλλοδαπός";)
...
Προχθές που πήγα να ρωτήσω για την καθιερωμένη ανανέωση της άδειας παραμονής μου στον δήμο Χολαργού όπου μετακόμισα πριν από.. κοντεύει ένας χρόνος (πότε πέρασε..), χαλαρά αλλά και διδακτικά μια υπάλληλος εκεί μου είπε πως το πρόστιμο δεν το γλιτώνω - επειδή δεν δήλωσα την μεταβολή της διεύθυνσης. Μου έδωσε και ένα χαρτί που το λέει στα ελληνικά και στα εγγλέζικα.
ΠΡΟΣΟΧΗ - Ν. 3386/05, ΑΡΘΡΟ 73. (...) (α.. το παθαίνουν και άλλοι δηλαδή; δεν είμαι ο μόνος.." παραβάτης" στα καλά καθούμενα; )
Εν τω μεταξύ την διεύθυνση την έχω αλλάξει και στην εφορία, και στο Υπουργείο Εσωτερικών όπου βρίσκεται η αίτησή μου για πολιτογράφηση. Για την άδεια παραμονής, ειλικρινά, δεν σκέφθηκα πέρα από ένα γρήγορο τηλεφώνημα στο παλιό δήμο που έμενα - δεν σημείωσα κιόλας τι μου είπαν, αλλά κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν να κάνω κάτι ιδιαίτερο, μιας και σε ένα χρόνο θα κατέθετα εκεί, στο καινούργιο δήμο, τα χαρτιά για ανανέωση άδειας παραμονής.
Μου το'πε κανείς; Ότι πέρα από όλη την ταλαιπωρία, έχω και υποχρεώσεις να ενημερώνω το ελληνικό κράτος για το κάθε βήμα μου; Μου διάβασε κανείς τις υποχρεώσεις μου; Μένω στην Ελλάδα 13 χρόνια, τελείωσα εδώ το σχολείο και ΤΕΙ, εργάζομαι και φορολογούμαι κανονικότατα από το 2001, δεν είναι πλέον η 2η πατρίδα μου, είναι η πρώτη (το τι σημαίνει πατρίδα για τον καθένα και το πόσο βαρύγδουπο νόημα έχει, είναι εντελώς άλλο θέμα). Μήπως η υποβολή προστίμου θεωρείται απόλυτα δικαιολογημένος και αυτονόητος τρόπος ενημέρωσης του αλλοδαπού για τις υποχρεώσεις του; Και ναι, είμαι αλλοδαπός, αισθάνομαι αλλοδαπός - όχι επειδή το θέλω, αλλά επειδή μου το επιβάλλουν, πρέπει να νιώθω υπόχρεος σε αυτή την χώρα που πατάω το έδαφός της. Κινώ υποψίες. Πρέπει να αναφέρομαι στην αστυνομία. Σαν να αφέθηκα ελεύθερος υπό όρους.
Και δεν με αφήνει αυτό το πράγμα, η χαρτούρα, η μιζέρια - και να ήταν μόνο αυτό. Πέρσι ακόμα είχε γίνει θέμα με την πρόσληψή μου που όταν ζήτησα το γνήσιο υπογραφής από τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας (που δεν τον έχω ξαναδεί, ούτε πρόκειται, άλλους 200+ υπαλλήλους έχει υπό την διεύθυνσή του - απ'αυτόν να ζητήσω να πάει στην αστυνομία δηλαδή - α - και στα ΚΕΠ μπορεί - να πάει ενα πρωί εκεί που θα έπινε τον καφέ του στα ΚΕΠ ο άνθρωπος να υπογράψει) και όλοι γούρλωσαν τα μάτια τους. ΟΚ, τελικά βρήκαν κάποιο τρόπο και πήρα το χαρτί. Φέτος πρέπει να το ξαναζητήσω - σαν χάρη, κάθε χρόνο τα ίδια, ως επιβεβαίωση ότι δεν με έχουν διώξει ακόμα (μήπως είναι κάτι το αναμενόμενο;)
Ή το άλλο - σε μια προηγούμενη εταιρία, έτυχε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Βαρκελώνη. Πήγα; Όχι βέβαια. Αλλοδαπός γαρ. Μα όχι, δεν είναι ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Απλά κατά την περίοδο μεταξύ υποβολής αίτησης για ανανέωση άδειας παραμονής και της έκδοσής της δεν μπορώ να φύγω από την Ελλάδα και να με δεχτούν πίσω. Το διάστημα αυτό κυμαίνεται απο 3 μήνες (το λιγότερο που μου έχει τύχει μια φορά) έως.. αφήστε το.. και πάνω απο ένα χρόνο μου έχει τύχει. Όταν είμαι προσωρινός λοιπόν, κυκλοφορώ με ένα χαρτί τυπωμένο και διπλωμένο στα τέσσερα - βεβαίωση κατάθεσης δικαιολογητικών λέγεται, ή κάτι τέτοιο.
Και το περασμένο φθινόπωρο πήγα να φύγω - ήμουν και χαρούμενος, γιατί είχα στα χέρια μου κανονική άδεια παραμονής, ένα χρωματιστό αυτοκόλλητο στο διαβατήριό μου. Αμ, που πας μου είπαν κυριολεκτικά στην είσοδο του φέρρυ μπόουτ προς Ιταλία. Δεν έχεις στα χέρια σου την απόφαση (ένα χαρτί λευκό, μοιάζει με γράμμα, εγώ από μακριά μπορεί να το πέρναγα και για συνταγή μαγειρικής) που δίνουν μαζί με το αυτοκόλλητο. Την απόφαση πρέπει να την κουβαλάς πάντα μαζί σου, λέει. Δεν σας λέω σε τι κατάσταση ήμουν εκείνη την στιγμή. Θα μου πείτε - μα δεν ρώτησα; Ε, έπρεπε να είμαι τόσο προνοητικός και καχύποπτος - αφού ήξερα ότι η άδεια παραμονής μου κάνει και για την Ευρώπη; Έπρεπε! Εντάξει, κατάφερα να πάω τελικά. Είχα και αυτή την περιπέτεια. Αλλά κοιτάξτε, θα μπορούσα να το πάρω και πιο φιλοσοφικά και αισιόδοξα το θέμα - σαν να λέει - τόσα μέρη όμορφα υπάρχουν και στην Ελλάδα, βρε αδερφέ, και έχεις πάει σε τόσο λίγα - τι πας να κάνεις έξω; Τι έχει να κάνεις; Κάτσε εδώ, και θα με θυμηθείς μετά.
Δεν λέω. Δικαιολογημένη η δυσπιστία. Η δυσπεψία. Είμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, και σε μια περιοχή με ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Τόσοι άλλοι σαν και μένα. Όλοι θέλουν να εξυπηρετηθούν, κάπου πρέπει να μπει μια τάξη, μια αυστηρότητα. Να μπουν κάποιοι στις θέσεις τους. Να καταλάβουν επιτέλους ότι δεν μπορούν να ζητούν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ελευθερίες με έναν Έλληνα πολίτη. Όλα τα θέλουν αυτοί οι αλλοδαποί..
Σεβασμός.
Ασ'τον τώρα, μετά αυτός. Ηρέμησε, θα περάσει η αγανάκτηση, θα περάσει ο θυμός. Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Σαν να σου λέει - και συ άνθρωπος δεν είσαι; - δεν έχεις πληρώσει για καμιά παράβαση του Κ.Ο.Κ. ακόμα, ούτε για καμιά φορολογική παράλειψη ή λάθος - δεν πρέπει να πληρώσεις και συ κάτι κάποια στιγμή; Εύγε.
Στον ιστότοπο του Συνηγόρου του Πολίτη βρήκα τους παραπάνω νόμους και διατάξεις, και ευχαριστώ που υπάρχει τουλάχιστον κάτι τέτοιο.
http://www.synigoros.gr/allodapoi/meta_nomoi.htm
Τώρα απλώς ελπίζω η φάση να μην καθυστερήσει την έκδοση της άδειας παραμονής μου. Κυκλοφορεί τούτο το σοφό που μου είπε ένας φίλος μου - απλά ισχύει, παρόλο που δεν είμαι θυμωμένος ακριβώς μ'αυτό - ότι όταν παραβαίνεις σε μια υποχρέωσή σου (να ενημερώνεις το κράτος π.χ. στην περίπτωσή μου) το κράτος τρέχει να τα εισπράξει. Όταν κάτι είναι υποχρέωση του κράτους όμως... σου λέει, έκανα ότι μπορούσα να σε ενημερώσω. Εκεί ήμουν. Έπρεπε να το φανταστείς, να το ρωτήσεις, να το ψάξεις. Άλλη μια υποχρέωσή σου: να ενημερώνεσαι, να παρακολουθείς, να συμμετέχεις. Αυτό είναι το θέμα όμως; Εν τέλει, φορολογούμαι και πληρώνω για να διεύκολύνω και να με διευκολύνει το κράτος. Τρώω και ενα πρόστημο ομως. Που και που κάνει καλό. Σε ξυπνά.
Τέλος πάντων. Θα ήθελα να βάλω ένα ηχητικό σχόλιο τώρα, με τον τρόπο που το λεει ο Γιώργος, ένας φίλος μου :)
"Θα πλερώσεις"
.. να ακούγεται λίγο βλάχικα όμως :)
Όχι μόνο αυτό. Και άλλα. Για όλα πληρώνουμε, έτσι δεν είναι; Έτσι είναι αυτά.
bye-bye
Ν. 3386/2005, Άρθρο 73, Παρ. 2
"Ο υπήκοος τρίτης χώρας, κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Ελλάδα, υποχρεούται να δηλώσει στις αρμόδιες Υπηρεσίες Αλλοδαπών και Μετανάστευσης:
- α. Κάθε μεταβολή της διεύθυνσης της κατοικίας του.
- β. Κάθε μεταβολή της προσωπικής του κατάστασης, ιδίως δε την αλλαγή ιθαγένειας, τη σύναψη, λύση ή ακύρωση γάμου ή τη γέννηση τέκνου.
- γ. Την απώλεια ή ανανέωση ή μεταβολή του διαβατηρίου του ή άλλου ταξιδιωτικού εγγράφου.
- δ. Την απώλεια της άδειας διαμονής του.
- ε. Κάθε μεταβολή στο πρόσωπο του εργοδότη και στο είδος της απασχόλησης.
- στ. Την καταγγελία της σύμβασης εργασίας.
Ν. 3386/2005, Άρθρο 87 - Κυρώσεις
Παρ. 4 (όπως τροποποιήθηκε από ν. 3536/07 αρ. 15 παρ.3, και έπειτα, από τον ν. 3613/07 αρ. 28 παρ. 6) "Στους υπηκόους τρίτων χωρών οι οποίοι δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις που προβλέπονται στην παρ. 2 του άρθρου 73 του παρόντος επιβάλλεται πρόστιμο ύψους διακοσίων πενήντα ευρώ και πεντακοσίων ευρώ σε περίπτωση υποτροπής"
(είχε λίγο από περιπέτεια το ψάξιμο των τροποποιήσεων)
("υπήκοος τρίτων χωρών" είναι πιο σαφές και πολιτικώς ορθό από "αλλοδαπός";)
...
Προχθές που πήγα να ρωτήσω για την καθιερωμένη ανανέωση της άδειας παραμονής μου στον δήμο Χολαργού όπου μετακόμισα πριν από.. κοντεύει ένας χρόνος (πότε πέρασε..), χαλαρά αλλά και διδακτικά μια υπάλληλος εκεί μου είπε πως το πρόστιμο δεν το γλιτώνω - επειδή δεν δήλωσα την μεταβολή της διεύθυνσης. Μου έδωσε και ένα χαρτί που το λέει στα ελληνικά και στα εγγλέζικα.
ΠΡΟΣΟΧΗ - Ν. 3386/05, ΑΡΘΡΟ 73. (...) (α.. το παθαίνουν και άλλοι δηλαδή; δεν είμαι ο μόνος.." παραβάτης" στα καλά καθούμενα; )
Εν τω μεταξύ την διεύθυνση την έχω αλλάξει και στην εφορία, και στο Υπουργείο Εσωτερικών όπου βρίσκεται η αίτησή μου για πολιτογράφηση. Για την άδεια παραμονής, ειλικρινά, δεν σκέφθηκα πέρα από ένα γρήγορο τηλεφώνημα στο παλιό δήμο που έμενα - δεν σημείωσα κιόλας τι μου είπαν, αλλά κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν να κάνω κάτι ιδιαίτερο, μιας και σε ένα χρόνο θα κατέθετα εκεί, στο καινούργιο δήμο, τα χαρτιά για ανανέωση άδειας παραμονής.
Μου το'πε κανείς; Ότι πέρα από όλη την ταλαιπωρία, έχω και υποχρεώσεις να ενημερώνω το ελληνικό κράτος για το κάθε βήμα μου; Μου διάβασε κανείς τις υποχρεώσεις μου; Μένω στην Ελλάδα 13 χρόνια, τελείωσα εδώ το σχολείο και ΤΕΙ, εργάζομαι και φορολογούμαι κανονικότατα από το 2001, δεν είναι πλέον η 2η πατρίδα μου, είναι η πρώτη (το τι σημαίνει πατρίδα για τον καθένα και το πόσο βαρύγδουπο νόημα έχει, είναι εντελώς άλλο θέμα). Μήπως η υποβολή προστίμου θεωρείται απόλυτα δικαιολογημένος και αυτονόητος τρόπος ενημέρωσης του αλλοδαπού για τις υποχρεώσεις του; Και ναι, είμαι αλλοδαπός, αισθάνομαι αλλοδαπός - όχι επειδή το θέλω, αλλά επειδή μου το επιβάλλουν, πρέπει να νιώθω υπόχρεος σε αυτή την χώρα που πατάω το έδαφός της. Κινώ υποψίες. Πρέπει να αναφέρομαι στην αστυνομία. Σαν να αφέθηκα ελεύθερος υπό όρους.
Και δεν με αφήνει αυτό το πράγμα, η χαρτούρα, η μιζέρια - και να ήταν μόνο αυτό. Πέρσι ακόμα είχε γίνει θέμα με την πρόσληψή μου που όταν ζήτησα το γνήσιο υπογραφής από τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας (που δεν τον έχω ξαναδεί, ούτε πρόκειται, άλλους 200+ υπαλλήλους έχει υπό την διεύθυνσή του - απ'αυτόν να ζητήσω να πάει στην αστυνομία δηλαδή - α - και στα ΚΕΠ μπορεί - να πάει ενα πρωί εκεί που θα έπινε τον καφέ του στα ΚΕΠ ο άνθρωπος να υπογράψει) και όλοι γούρλωσαν τα μάτια τους. ΟΚ, τελικά βρήκαν κάποιο τρόπο και πήρα το χαρτί. Φέτος πρέπει να το ξαναζητήσω - σαν χάρη, κάθε χρόνο τα ίδια, ως επιβεβαίωση ότι δεν με έχουν διώξει ακόμα (μήπως είναι κάτι το αναμενόμενο;)
Ή το άλλο - σε μια προηγούμενη εταιρία, έτυχε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Βαρκελώνη. Πήγα; Όχι βέβαια. Αλλοδαπός γαρ. Μα όχι, δεν είναι ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Απλά κατά την περίοδο μεταξύ υποβολής αίτησης για ανανέωση άδειας παραμονής και της έκδοσής της δεν μπορώ να φύγω από την Ελλάδα και να με δεχτούν πίσω. Το διάστημα αυτό κυμαίνεται απο 3 μήνες (το λιγότερο που μου έχει τύχει μια φορά) έως.. αφήστε το.. και πάνω απο ένα χρόνο μου έχει τύχει. Όταν είμαι προσωρινός λοιπόν, κυκλοφορώ με ένα χαρτί τυπωμένο και διπλωμένο στα τέσσερα - βεβαίωση κατάθεσης δικαιολογητικών λέγεται, ή κάτι τέτοιο.
Και το περασμένο φθινόπωρο πήγα να φύγω - ήμουν και χαρούμενος, γιατί είχα στα χέρια μου κανονική άδεια παραμονής, ένα χρωματιστό αυτοκόλλητο στο διαβατήριό μου. Αμ, που πας μου είπαν κυριολεκτικά στην είσοδο του φέρρυ μπόουτ προς Ιταλία. Δεν έχεις στα χέρια σου την απόφαση (ένα χαρτί λευκό, μοιάζει με γράμμα, εγώ από μακριά μπορεί να το πέρναγα και για συνταγή μαγειρικής) που δίνουν μαζί με το αυτοκόλλητο. Την απόφαση πρέπει να την κουβαλάς πάντα μαζί σου, λέει. Δεν σας λέω σε τι κατάσταση ήμουν εκείνη την στιγμή. Θα μου πείτε - μα δεν ρώτησα; Ε, έπρεπε να είμαι τόσο προνοητικός και καχύποπτος - αφού ήξερα ότι η άδεια παραμονής μου κάνει και για την Ευρώπη; Έπρεπε! Εντάξει, κατάφερα να πάω τελικά. Είχα και αυτή την περιπέτεια. Αλλά κοιτάξτε, θα μπορούσα να το πάρω και πιο φιλοσοφικά και αισιόδοξα το θέμα - σαν να λέει - τόσα μέρη όμορφα υπάρχουν και στην Ελλάδα, βρε αδερφέ, και έχεις πάει σε τόσο λίγα - τι πας να κάνεις έξω; Τι έχει να κάνεις; Κάτσε εδώ, και θα με θυμηθείς μετά.
Δεν λέω. Δικαιολογημένη η δυσπιστία. Η δυσπεψία. Είμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, και σε μια περιοχή με ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Τόσοι άλλοι σαν και μένα. Όλοι θέλουν να εξυπηρετηθούν, κάπου πρέπει να μπει μια τάξη, μια αυστηρότητα. Να μπουν κάποιοι στις θέσεις τους. Να καταλάβουν επιτέλους ότι δεν μπορούν να ζητούν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ελευθερίες με έναν Έλληνα πολίτη. Όλα τα θέλουν αυτοί οι αλλοδαποί..
Σεβασμός.
Ασ'τον τώρα, μετά αυτός. Ηρέμησε, θα περάσει η αγανάκτηση, θα περάσει ο θυμός. Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Σαν να σου λέει - και συ άνθρωπος δεν είσαι; - δεν έχεις πληρώσει για καμιά παράβαση του Κ.Ο.Κ. ακόμα, ούτε για καμιά φορολογική παράλειψη ή λάθος - δεν πρέπει να πληρώσεις και συ κάτι κάποια στιγμή; Εύγε.
Στον ιστότοπο του Συνηγόρου του Πολίτη βρήκα τους παραπάνω νόμους και διατάξεις, και ευχαριστώ που υπάρχει τουλάχιστον κάτι τέτοιο.
http://www.synigoros.gr/allodapoi/meta_nomoi.htm
Τώρα απλώς ελπίζω η φάση να μην καθυστερήσει την έκδοση της άδειας παραμονής μου. Κυκλοφορεί τούτο το σοφό που μου είπε ένας φίλος μου - απλά ισχύει, παρόλο που δεν είμαι θυμωμένος ακριβώς μ'αυτό - ότι όταν παραβαίνεις σε μια υποχρέωσή σου (να ενημερώνεις το κράτος π.χ. στην περίπτωσή μου) το κράτος τρέχει να τα εισπράξει. Όταν κάτι είναι υποχρέωση του κράτους όμως... σου λέει, έκανα ότι μπορούσα να σε ενημερώσω. Εκεί ήμουν. Έπρεπε να το φανταστείς, να το ρωτήσεις, να το ψάξεις. Άλλη μια υποχρέωσή σου: να ενημερώνεσαι, να παρακολουθείς, να συμμετέχεις. Αυτό είναι το θέμα όμως; Εν τέλει, φορολογούμαι και πληρώνω για να διεύκολύνω και να με διευκολύνει το κράτος. Τρώω και ενα πρόστημο ομως. Που και που κάνει καλό. Σε ξυπνά.
Τέλος πάντων. Θα ήθελα να βάλω ένα ηχητικό σχόλιο τώρα, με τον τρόπο που το λεει ο Γιώργος, ένας φίλος μου :)
"Θα πλερώσεις"
.. να ακούγεται λίγο βλάχικα όμως :)
Όχι μόνο αυτό. Και άλλα. Για όλα πληρώνουμε, έτσι δεν είναι; Έτσι είναι αυτά.
bye-bye
οι κάτοικοι του τραπεζιού
Βάζω μερικές φωτογραφίες έτσι, για να σπάσει λίγο το κλίμα. Στην πρώτη είναι ο φίλος μου (παρόλο που τον εγνώρισα πρόσφατα) ο κυρ. Νικόλας, είναι παππούς τώρα, έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ που πλέον είναι ένα μικρό κακτάκι, με θεσπέσια άσπρα μαλλιά όμως. Και παρόλο που είναι παππούλης πλέον, κουβαλάει κάτι το όμορφο, - γι'αυτό και έβγαλε ένα λουλούδι πάνω στο κεφάλι του.
Στην δεύτερη φωτογραφία είναι ο νεοσύλλεκτος αλλά και διακεκριμένος ιππότης του Στρογγυλού Σκαμπό, ο Έντουαρντ Έλουαρντ. Εδώ παραστατικά παλεύει με την σκιά του εχθρού.
Στην τρίτη είναι ένας μεταφορικός δραπέτης της γνώσης. Τα έχει παίξει και πάει να φύγει.
Και στην τέταρτη είναι τα σπασμένα όνειρα - ο δείκτης έλεγε "Προς Βρέμη" :(
Χιχι ομως τα ξανακόλλησα τα κομματάκια, και είναι όλα εντάξει και καθώς πρέπει, και μπορούμε να ετοιμαζόμαστε και πάλι για να παμε προς τα'κεί! Και για εφέ, το γιατρεμένο φιγουράκι του δείκτη μπορείτε να την δείτε στην πρώτη φωτογραφία με τον κυρ. Νικόλα.
Στην δεύτερη φωτογραφία είναι ο νεοσύλλεκτος αλλά και διακεκριμένος ιππότης του Στρογγυλού Σκαμπό, ο Έντουαρντ Έλουαρντ. Εδώ παραστατικά παλεύει με την σκιά του εχθρού.
Στην τρίτη είναι ένας μεταφορικός δραπέτης της γνώσης. Τα έχει παίξει και πάει να φύγει.
Και στην τέταρτη είναι τα σπασμένα όνειρα - ο δείκτης έλεγε "Προς Βρέμη" :(
Χιχι ομως τα ξανακόλλησα τα κομματάκια, και είναι όλα εντάξει και καθώς πρέπει, και μπορούμε να ετοιμαζόμαστε και πάλι για να παμε προς τα'κεί! Και για εφέ, το γιατρεμένο φιγουράκι του δείκτη μπορείτε να την δείτε στην πρώτη φωτογραφία με τον κυρ. Νικόλα.
σήμερα άκουσα..
Σήμερα άκουσα τον πιο πρόσφατο (2006) δίσκο των Deftones.. μου άρεσε πολύ - δεν φτάνουν βέβαια τα 1-2 ακούσματα που του έρηξα, πάντως τουλάχιστον το πρώτο κομμάτι στρυφογυρνάει συνεχώς στο κεφάλι μου, και στο mp3 player μου φυσικά. "Hole in the earth" λέγεται - α - έχει συγγένεια και με το ψευδόνυμό μου. Γενικά αρκετά τραγούδια απο το δίσκο έχουν πιο πολλά μελωδικά φωνητικά, με το γρύλισμα να έχει πιο συμπληρωματικό ρόλο (ταιριάζει τέλεια σε μερικά έντονα σημεία). Αυτά τα φωνητικά του Chino Moreno πρόσεξα, και γενικώς πιο αργό, πιο εσωτερικό στυλ - που συνεχίζει ομως να είναι πολύ φορτωμένο ψυχικά. Τα φωνητικά μου έφεραν στο μυαλό μέχρι και την Bjork, εκτός απο τον Thom Yorke. Είναι πολύ έντονα, πολύ εκφραστικά και πολύ φευγάτα..
Βαζω εδώ το παραπάνω κομμάτι, και ενα instrumental απο τα μέσα περίπου του δίσκου. Απολαύστε υπεύθυνα.
Υπάρχει εδώ και το blog τους ενώ ηχογραφούν τον καινούργιο τους δίσκο.. Εχει ενδιαφέρον για τα playlists που βάζουν που είναι ότι να'ναι.. περα απο το οτι ειναι πολύ ωραία :) Toto + TheKnife + Dr.Dre + Brian Eno&Harold Budd + Elvis Presley + Broadcast.. εκτός απ'αυτά που δεν ξέρω..
Το τελευταίο τραγούδι απο το δεύτερο playlist είναι των Psapp. Και ποιοί είν'τούτοι; Τέλος πάντων.. διάβασα κάπου οτι φτιάχνουν πειραματική μουσική με παιδικά.. παιχνίδια - τουλάχιστον, οντως ακούγεται να χώνουν πολλούς περίεργους ήχους στην μουσική, που είναι πολύ όμορφη και απο μόνη της. είναι πολύ ενδιαφέρουσα φάση.. μου φέρνουν στο μυαλό λιγο απο CocoRosie, εκεί που παίζουν με παιδικά ξυλόφωνα ή τελος πάντων ότι έπαιζαν τότε στην συναυλία.. τώρα ποιος θα περίμενε να βρω κάτι τέτοιο απο την σελίδα των deftones? Είναι απο τα πιο όμορφα πράγματα του μουσικού ψαξίματος.. Εδώ η myspace τους σελίδα.. :) Έχει πολύ πολύ ωραία τραγούδια. Σαλέπι, εδώ σε θέλω :)
θεραπεία απο κουφές γάτες;
πήγα να κατεβάσω κάτι απο το rapidshare, βλέπω κατι γατιά πάνω σε γράμματα.. με ρώτησε αν θέλω να παίξω; θα μου πεις - δεν έχεις πληρώσει, κάποιος λόγος θα πρέπει να υπάρχει να το κάνεις εν τέλει.
:) τεσπά, πες οτι σήμερα έχω όρεξη να παίξω. σε λίγο ομως για να κατεβάσεις κάτι θα σου προτείνουν να παίξεις παρτίδα σκάκι, ή να λύσεις κανένα σουϊδικό σταυρόλεξο. μην παραπονιέμαι ομως. και αυτούς τους ανθρώπους και τις υπηρεσίες τους πρέπει να τις υποστηρίζουμε με κάποιο τρόπο. λεω..
ανακάλυψα το troublegum των therapy? (είμαι κοντά στο να πω αυριο-μεθαύριο οτι ανακάλυψα τους nirvana, εδώ το έχω) και σκέφθηκα πως τοσα χρόνια δεν τους έψαχνα - γενικά την φάση της grunge και παρεμφερών ειδών την απέφευγα για κάποιο λόγο, παρόλα αυτά χαιρόμουν με κάτι albums οπως το twinaleblood των pyogenesis, που προέρχονται από καθαρά metal χώρο, και όμως παίρνουν αρκετά στοιχεία απο την grunge (έτσι το λέω, μπορεί να μην είναι ακριβώς grunge) ξεχωρίζω το πανκίζων και ζωντανό "nowhere", την επιτυχία (ακούω) "screamager" (αλίθεια, είναι θεικό τραγουδάκι, πως και δεν το είχα ακούσει πριν), το "lunacy booth" με φοβερό refrain με πολυφωνίες και κακό: "(christ) sin - it's all that you know", το επιβλητικό "unbeliever".. έχουν διασκευάσει και το "isolation" των joy division..! Eχουν κοπέλα σε backing φωνητικά σε κάποια refrains, ή μου φαίνεται;
και μιλώντας για παρεξηγημένες μουσικές (για τον εαυτό μου μιλάω μόνο) και για διασκευές, βρήκα και κάτι διασκευές των deftones πάνω σε "wax & wane" των cocteau twins και στο "no ordinary love" της sade (υπάρχουν σε cd+dvd συλλογή B-sides & rarities - υπάρχει και στο μετρόπολις αυτή την στιγμή σε προσφορά) χάρηκα ιδιαίτερα, ειδικά με το no ordinary love, γιατί δεν είναι συχνό να ακούς ενα "σκληρό" συγκρότημα να διασκευάζει κάτι τόσο ευαίσθητο και - να το πω popular - οπως την Sade.. (ok, μου έρχονται στο μυαλό κάτι άλλες διασκευές οπως του Frozen της Madonna) - γενικά οι deftones μ'αρέσουν γι'αυτή την ευαίσθητη πτυχή τους..
:) τεσπά, πες οτι σήμερα έχω όρεξη να παίξω. σε λίγο ομως για να κατεβάσεις κάτι θα σου προτείνουν να παίξεις παρτίδα σκάκι, ή να λύσεις κανένα σουϊδικό σταυρόλεξο. μην παραπονιέμαι ομως. και αυτούς τους ανθρώπους και τις υπηρεσίες τους πρέπει να τις υποστηρίζουμε με κάποιο τρόπο. λεω..
ανακάλυψα το troublegum των therapy? (είμαι κοντά στο να πω αυριο-μεθαύριο οτι ανακάλυψα τους nirvana, εδώ το έχω) και σκέφθηκα πως τοσα χρόνια δεν τους έψαχνα - γενικά την φάση της grunge και παρεμφερών ειδών την απέφευγα για κάποιο λόγο, παρόλα αυτά χαιρόμουν με κάτι albums οπως το twinaleblood των pyogenesis, που προέρχονται από καθαρά metal χώρο, και όμως παίρνουν αρκετά στοιχεία απο την grunge (έτσι το λέω, μπορεί να μην είναι ακριβώς grunge) ξεχωρίζω το πανκίζων και ζωντανό "nowhere", την επιτυχία (ακούω) "screamager" (αλίθεια, είναι θεικό τραγουδάκι, πως και δεν το είχα ακούσει πριν), το "lunacy booth" με φοβερό refrain με πολυφωνίες και κακό: "(christ) sin - it's all that you know", το επιβλητικό "unbeliever".. έχουν διασκευάσει και το "isolation" των joy division..! Eχουν κοπέλα σε backing φωνητικά σε κάποια refrains, ή μου φαίνεται;
και μιλώντας για παρεξηγημένες μουσικές (για τον εαυτό μου μιλάω μόνο) και για διασκευές, βρήκα και κάτι διασκευές των deftones πάνω σε "wax & wane" των cocteau twins και στο "no ordinary love" της sade (υπάρχουν σε cd+dvd συλλογή B-sides & rarities - υπάρχει και στο μετρόπολις αυτή την στιγμή σε προσφορά) χάρηκα ιδιαίτερα, ειδικά με το no ordinary love, γιατί δεν είναι συχνό να ακούς ενα "σκληρό" συγκρότημα να διασκευάζει κάτι τόσο ευαίσθητο και - να το πω popular - οπως την Sade.. (ok, μου έρχονται στο μυαλό κάτι άλλες διασκευές οπως του Frozen της Madonna) - γενικά οι deftones μ'αρέσουν γι'αυτή την ευαίσθητη πτυχή τους..
Subscribe to:
Posts (Atom)